Πληροφορίες τοπωνυμίου

ΑΓΡΙΝΙΟ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Το Αγρίνιο είναι μια σύγχρονη πολιτεία με καλή τουριστική υποδομή και παραγωγικό κέντρο με κύριο προϊόν τον καπνό.
  Αξίζει να περπατήσετε στο Δασύλλιο για να απολαύσετε τη θέα στον κάμπο και να επισκεφτείτε την αρχαία πόλη Βουκάτιο. Μπορείτε επίσης να συνδυάσετε μια εκδρομή στη λίμνη Τριχωνίδα , τη μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας και στον αρχαίο Θέρμο που ήταν μεγάλο κέντρο της Αιτωλικής Συμπολιτείας, με μια παράλληλη ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο των Οινιάδων και του αρχαίου Στράτου.
  Κοντά στο Αγρίνιο βρίσκεται το φράγμα του Αχελώου με τη μεγάλη γέφυρα μήκους 1.600μ, η οποία ενώνει την Αιτωλία με την Ακαρνανία.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.

Δημοτικό Διαμέρισμα Αιτωλικού

ΑΙΤΩΛΙΚΟ (Πόλη) ΙΕΡΑ ΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Τηλέφωνο: +30 26320 22530
Φαξ: +30 26320 26320, 23324
Η ταυτότητα του Αιτωλικού
  Μια πόλη κατάμεσα στη λιμνοθάλασσα αγκαλιά με το υγρό στοιχείο, που γεννάει ζωή. Γι’ αυτό η ζωή βουίζει ολόγυρά της, ψάρια, πουλιά και άνθρωποι απλοί του « δος ημίν σήμερον ». Σπιτάκια χαμηλά και στενοσόκακα γεμάτα καλημέρες. Φουφούδες που καπνίζουν δω κι εκεί, και κυράδες μεσόκοπες που σκύβουν πάνω τους « μ’ ευλάβεια ». Ηλιοκαμένα πρόσωπα που πάνε κι έρχονται αλλάζοντας απλοϊκά αστεία, σε μια χαριτωμένη γλώσσα με λέξεις μονοσύλλαβες. Μια πόλη - κόμβος, κατά τ’ άλλα, που με δυο πέτρινα μεγάλα μπράτσα ενώνει δυο στεριές, δυο χερσονήσους, δυο κόσμους. Κι όλα αυτά εκεί, σ’ ένα νησόπουλο της μεγάλης κι ένδοξης λιμνοθάλασσας, που το διάλεξε ο Θεός να στήσει μια κοινωνία. Μια κοινωνία, που σιγά-σιγά έχτισε μια πόλη περίεργη, μια Λιμνοθαλασσούπολη. Ναι, αυτή είναι η ταυτότητα του Αιτωλικού, η Λιμνοθαλασσούπολη της Ελλάδας.
Ιστορικά Στοιχεία
  Η γέννηση του Αιτωλικού χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι πρώτοι κάτοικοι ήλθαν από την έξω χώρα, δηλαδή από την αρχαία Πυλλήνη. Ο χρόνος ίδρυσης της πόλης παραμένει άγνωστος. Πρώτη γραπτή μνεία του Αιτωλικού γίνεται το 1135, από τον περιηγητή Βενιαμίν Τολέδο. Στη μακραίωνη ιστορία της, η πόλη έχει αναφερθεί με τα εξής ονόματα: Ανατολικόν, Αντελικόν ή Αντιλικόν και Αιτωλικό. Από το Αιτωλικό πέρασαν πολλοί κατακτητές ( Σταυροφόροι, Ελληνοαλβανοί, Βενετοί και Τούρκοι ). Αξιοσημείωτοι σταθμοί και γεγονότα της πιο πρόσφατης ιστορίας του είναι: Η ύψωση της σημαίας της επανάστασης στις 24 Μαΐου 1821. Οι πολιορκίες του από τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιουταχή το Σεπτέμβριο του 1823 και τον Απρίλιο του 1825 αντίστοιχα. Η μάχη πάνω στη βαλτονησίδα του « Ντολμά », προμαχώνα του Αιτωλικού στη θέση Πόρος, στις 28 Φεβρουαρίου 1826. Εκεί έπεσε ο Γρηγόρης Λιακατάς, το πρώτο παλικάρι και οπλαρχηγός του Αιτωλικού. Η απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους στις 14 Μαΐου 1929. Τέλος, θα πρέπει να μνημονευτούν τρία ακόμη στοιχεία: Η δίκη του ήρωα Γεωργίου Καραϊσκάκη από πολιτικούς της εποχής, που έγινε μέσα στην εκκλησία της Παναγίας στην πλατεία του χωριού. Το ιστορικό πηγάδι μέσα στο ναό των Ταξιαρχών που άνοιξε τούρκικη οβίδα και ξεδίψασε τους πολιορκημένους. Η κατάληξη στο Αιτωλικό της Κυρά Βασιλικής, συζύγου του Αλή Πασά των Ιωαννίνων (ο τάφος της υπάρχει στο προαύλιο του ναού των Ταξιαρχών).

Δημοτικό Διαμέρισμα Αμφιλοχίας

ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Η Αμφιλοχία είναι μικρή παραθαλάσσια πόλη 6.000 κατ. και βρίσκεται στο μυχό του Αμβρακικού κόλπου. Είναι αμφιθεατρικά χτισμένη πάνω σε δύο λόφους που στο νότιο μέρος συγκλίνουν μεταξύ τους και σχηματίζουν ορθή γωνία. Απέχει από την Αθήνα 314 περίπου χιλιόμετρα και αποτελεί κομβικό οδικό σημείο της Δυτικής Ελλάδας.
  Απ’ την Αμφιλοχία περνάνε όσοι οδικώς κατευθύνονται απ’ τη Νότια και Κεντρική Ελλάδα προς τα Γιάννενα, την Κέρκυρα, τη Λευκάδα, την Αρτα. Είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Βάλτου και ανήκει στο Νομό Αιτ/νίας. Μέχρι το 1907 ήταν γνωστή σαν "Καρβασαράς", απ’ το Τούρκικο Καραβάν-Σεράι που σημαίνει σταθμός Καραβανιών. Πράγματι κατά την Τουρκοκρατία στην Αμφιλοχία διανυκτέρευαν όλοι όσοι ταξίδευαν από και προς την Ήπειρο. Απ’ τους Τούρκους απελευθερώθηκε το 1829.
  Ως συνοικισμός "Καρβασαράς" αναγνωρίστηκε το 1836. Στις 7 Μαϊου 1847 αποτελεί ίδια κοινότητα. Το 1907 μετονομάστηκε σε Αμφιλοχία. Αναγνωρίστηκε σε δήμο στις 22 Μαρτίου 1946 με τον Α.Ν. 1135. Το 1995 αποσπάστηκε απ’ την Κοινότητα Αμπελακίου ο οικισμός Μπούκα και έκτοτε μαζί με την πόλη της Αμφιλοχίας αποτελούν τον ομώνυμο Δήμο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Αμφιλοχίας (1997).

ΑΝΤΙΡΡΙΟ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
  Το Αντίρριο οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν "Ρίον το Μολύκρειον", ενώ το Ρίο "Ρίον το Αχαϊκόν". Εδώ, σ’ ένα λόφο, υπάρχουν ερείπια δύο αρχαίων πόλεων, της Μακύνειας και της Μολυκρέας. Η γεωγραφική του θέση, στην είσοδο του Κορινθιακού κόλπου, επέβαλλε την οχύρωσή του. Μετά την άλωση της Ναυπάκτου (29 Αυγούστου 1499) ο Βαγιαζήτ Β έχτισε το εκεί φρούριο, που κατέλαβε το 1532 ο Α. Ντόρια, αρχηγός των ενωμένων χριστιανικών δυνάμεων. Το φρούριο ξαναχτίστηκε με τη συνθήκη του Κάρλοβιτς και ανοικοδομήθηκε αργότερα από τους Τούρκους.
  Η απόσταση που χωρίζει το Αντίρριο από το Ρίο είναι 1850 μέτρα, απόσταση, που θα καλυφθεί πλέον με την αυγή του 21ου αιώνα από γιγαντιαία γέφυρα.
(κείμενο: Παντελής Φλωρόπουλος)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Αιτωλοακαρνανίας (2000).

Δημοτικό Διαμέρισμα Ανω Χώρας

ΑΝΩ ΧΩΡΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
  Η Aνω Χώρα είναι πρωτεύουσα του Δήμου Αποδοτίας, (με πληθυσμό 404 κατοίκους κατά την απογραφή του 2001) χτισμένη στους πρόποδες της οροσειράς "Σύρτα", στο όρος Παπαδιά και σε υψόμετρο 1050μ. Γύρω από το χωριό εκτείνονται απέραντα δάση με έλατα και καστανίες. Η Μεγάλη Λομποτινά, σημερινή Aνω Χώρα, βρίσκεται με την πλάτη της ν' ακουμπάει αμφιθεατρικά σε μία από τις νοτοδυτικές κλιτύες των Βαρδουσίων ορέων-της Σύρτας, με το μέτωπό της στραμένο από βόρεια κατεύθυνση ως ανατολική- νότιο ανατολική. Το χωριό παρουσιάζει μεγάλη υψομετρική διαφορά (έως διακόσια μέτρα). Το χωριό περιβάλλεται ολόγυρα από ορεινούς όγκους, που όλοι τους είναι αποφύσεις της οροσειράς των Βαρδουσίων που έχουν υψόμετρο 2495μ. και είναι το νοτιότερο σημαντικό άκρο της οροσειράς της Πίνδου. Η Σύρτα, πάνω στην οποία ακουμπάει τη ράχη του το χωριό, έχει υψόμετρο 1460μ. Ανατολικά της Σύρτας υπάρχουν με μικρότερο υψόμετρο οι κορυφές Τσονάκι, Καραούλι, Aη Γιάννης και Μαρκύβαλτο. Νοτιοδυτικά της Σύρτας και σε απόσταση δύο περίπου ωρών είναι το βουνό Τσακαλάκι με υψόμετρο 1714μ. Ανατολικά της Μεγ. Λομποτινάς υπάρχουν οι κορυφές Αυγό και Τριτσοβά καθώς και oi αδελφές τους Ομάλια και Νεραϊδάλωνο με υψόμετρα 1612 μ. και 1708μ. αντίστοιχα. Προς τη βόρεια κατεύθυνση υπάρχει η ράχη Κρυονέρια και δυτικά η κορυφή της Τσεκούρας με υψόμετρο 1734μ. Ο κύκλος κλίνει με τα υψώματα Προφήτης Ηλίας και Τούρλα προς τα δυτικά- νοτιοδυτικά του χωριού. Η Τούρλα έχει υψόμετρο 1311μ. ενώ οι εσωτερικές ράχες των γύρω βουνών από τη νότια και νοτιοανατολική πλευρά είναι προσπελάσιμες, από τη βορειοανατολική, βόρεια και δυτική πλευρά οι ράχες είναι χαώδεις, κατακρημνηστικές.
   Ανάμεσα στις κορυφές Τσεκούρα και Προφήτης Ηλίας και σε πολύ μεγάλο βάθος κυλάει το ρέμα Κάκαβος μια περιοχή σημαντικού φυσικού κάλλους. Η ανάπτυξη του έλατου και της καστανιάς στην περιοχή της Μεγάλης Λομποτινάς είναι κύριο χαρακτηριστικό της περιοχής. Ο άνεμος που επικρατεί στο χωριό είναι ο βορειο-δυτικός. Οι νοτιο-δυτικοί άνεμοι, που φέρνουν τη βροχή, είναι λιγότερο συχνοί. Το χειμώνα πέφτουν άφθονα χιόνια, με αποτέλεσμα κατά τους χειμερινούς μήνες η θερμοκρασία να πέφτει αρκετούς βαθμούς κάτω απ' το μηδέν. Το πέτρωμα που κυριαρχεί στην περιοχή του χωριού είναι ο γρανίτης και σε ελάχιστη αναλογία αντιπροσωπεύεται ο αργιλικός σχιστόλιθος. Σπανιότερος είναι ο ψαμίτης τον οποίο, όπως σημειώνει ο Κίλιας, οι Aνω Χωρήτες ονομάζουν ψορολίθι, τον οποίο και χρησιμοποιούν για την παραγωγή άμμου, αφού με την προστριβή, ο ψαμίτης αποσαρθρώνεται. Ο ψαμίτης παρατηρείται στις θέσεις Ντρίβα Λάκκα, Λουμάκια, Κρεμάσματα, Σκλήθρο, Ισώματα κι ακόμα στις βόρειες κλητείς του λόφου Λακκούλα. Ο γρανίτης απαντάται σ' όλη την έκταση και είναι ιδιαίτερα φανερός στη Σινόραχη και τον προφήτη Ηλία από τη δυτική πλευρά του χωριού από δε την ανατολική και νότιο-ανατολική πλευρά του ο γρανίτης απαντάται στα πέρα και δώθε ρέματα, στην Τσούρνα ή Κακοτοπία , στον Τσουνάκι κ.λ.π.

ΑΡΓΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΚΟΝ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Η θέση του Αμφιλοχικού Αργους πρέπει να αναζητηθεί κοντά στη μοναδική πεδιάδα της Αμφιλοχίας, στη θέση Καινούργιο, (κοιν. Αμπελάκι) όπου σώζονται ερείπια αρχαίας πόλης. Η άποψη αυτή συμφωνεί και με την πληροφορία του Πολύβιου, κατά την οποία το Αργος απείχε απ’ την αρχαία Αμβρακία 180 στάδια. Δηλαδή όση ακριβώς είναι η απόστασ αυτή απ’ τη θέση των ερειπίων στο Καινούργιο.
   Δημιουργεί όμως αντιρρήσεις το γεγονός ότι τα ερείπια αυτά βρίσκονται σε απόσταση 2 χλμ. από τη θάλασσα, ενώ απ’ τον Θουκυδίδη (Γ’ 105, 1) η πόλη αναφέρεται σαν επιθαλάσσια.
   Ισως όμως αυτό να σημαίνει πως το Αμφιλοχικό Αργος ήταν στην περιοχή της θάλασσας και πιθανώς η χωρίζουσα την πόλη απ’ την παραλία μικρή προσχωσιγενής πεδιάδα να αποτελούσε όρμο αυτής (βλ. L. Henzey "Le mont Olympe et l' Acarnanie" 6.287 Κ. εξ.).
   Ίσως πάλι πρέπει να υποθέσουμε πως στους χρόνους του Πελοποννησιακού πολέμου το Αμφιλοχικό Αργος ήταν πλησιέστερα προς τη θάλασσα απ’ ότι αργότερα - κατά την Ελληνιστική εποχή - όταν το εγκατέλειψαν οι κάτοικοί του.
   Το Αμφιλοχικό Αργος προστατευόταν από ισχυρά τείχη ενισχυόμενα με πύργους. Ερείπια αυτών σώζονται σε πολλά σημεία, όπως π.χ. στο λόφο της Λίμπας, όπου ο Leake τοποθετεί την Ακρόπολη της πόλης.
   Είναι, όπως και στου Στράτου, μόνο ψευδοϊσοδομικά και δεν παρουσιάζουν πουθενά, ούτε στη βάση, λείψανα πολυγωνικού τρόπου. Φαίνεται πως δεν ανήκουν σε πολύ παλιά εποχή. Είναι όμως οπωσδήποτε προϋφιστάμενα του Ε’ π.Χ. αιώνα.
   Οι κατά καιρούς ερευνήσαντες την περιοχή αναφέρουν θεμέλια οικοδομημάτων, κατάλοιπα περιβόλου ναού πιθανώς, καθώς και θεάτρου. Απ’ την αρχαία πόλη προέρχονται, επίσης, πολλά αρχιτεκτονικά μέλη (όπως σπόνδυλοι δωρικών κιόνων και κομμάτια πεσσών) τα οποία βρίσκουμε και στο Ηρώο της Καλυδώνας και στην Απολλωνία της Ηπείρου. Αποκαλύφθηκαν τέλος πολυάριθμοι τάφοι απλής κατασκευής αλλά επιμελημένοι, που βρίσκονταν κατά μήκος των δρόμων της πόλης.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Αμφιλοχίας (1997, Β Έκδοση).

ΑΣΤΑΚΟΣ (Κωμόπολη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Ο Αστακός είναι μια όμορφη αμφιθεατρικά χτισμένη πόλη που εγκλωβίζεται στη μια πλευρά της από έναν απότομο ορεινό όγκο και ανοίγεται από την άλλη στην ελευθερία της θάλασσας. Προσφέρεται πάντως και για ήρεμες διακοπές καθώς τα επιβλητικά αλλά ήσυχα βουνά του, το απέραντο πράσινο και το βαθύ γαλάζιο χρώμα συνδυάζονται και κάνουν τον τόπο να αποπνέει ηρεμία και γαλήνη.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.

ΒΟΥΛΚΑΡΙΑ, ΛΙΜΝΗ (Λίμνη) ΒΟΝΙΤΣΑ
  Βόρεια της πόλεως της Παλαίρου απλώνεται η Λίμνη Βουλκαριά, η Λίμνη «Μυρτούντιον» κατά τον Στράβωνα. Λίμνη πιθανόν κατάλοιπο της λιμνοθάλασσας που κατέκλειε την έκταση της σημερινής πεδιάδας της Παλαίρου κατά τα Ομηρικά χρόνια. Η λιμνοθάλασσα αυτή ήταν κατά την παράδοση σωτήρας της Βασίλισσας της Αιγύπτου Κλεοπάτρας, εξαιτίας της ρηχότητας, όπως αναφέρεται: «Μετά την ήττα της Κλεοπάτρας από τους Ρωμαίους στην Ναυμαχία του Ακτίου κατά το έτος 31 μ.Χ. κυνηγημένη από τους διώκτες της, πέρασε εύκολα με τα ελαφρά πλοία της από το ρηχό αύλακα της Παλαίρου, ενώ τα βαριά οπλισμένα πλοία των Ρωμαίων εμποδίζονταν από τον πυθμένα της διόδου».
  Ανάμνηση του παραπάνω περάσματος της Βασίλισσας της Αιγύπτου αποτελεί η διατήρηση της επωνυμίας του Αρχαίου περάσματος ως «Μόλος της Κλεοπάτρας».
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Κεκροπίας.

ΛΙΜΝΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ
  Στα Νοτιοανατολικά της πόλης της Αμφιλοχίας, και σε απόσταση μόλις 2 χιλ., βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Λιμναίας.
  Παρουσιάζονται με τη μορφή μιας τειχισμένης ακρόπολης που φιλοξενείται πάνω στον λόφο, στις παρυφές του οποίου, έχει κτιστεί μεγάλο τμήμα της σύγχρονης πολιτείας. Από το οχυρωμένο πλάτωμα ξεκινούν δύο μακρά τείχη καλά διατηρημένα, που κατεβαίνουν προς την θάλασσα και χάνονται ανάμεσα στα σύγχρονα οικοδομήματα.
  Υπόγεια δίοδος πλάτους 2μ., ύψους 1,5μ. και μήκους 800μ. που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, αποτελούσε καθώς φαίνεται, διάδρομο επικοινωνίας της ακρόπολης με τη θάλασσα. Η δίοδος αυτή ήταν προσπελάσιμη μέχρι τον Απρίλιο του 1944, όταν κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού κάποια βόμβα που έπεσε κοντά την απέφραξε μερικώς.
  Για την αρχαία αυτή πόλη, υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων. Σ’ αυτήν αναφέρεται ο Θουκυδίδης όταν αφηγείται τις επιχειρήσεις των Σπαρτιατών στην Δυτική Στερεά Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Εκείνη την εποχή η Λιμναία ήταν ακόμη ατείχιστη (429 π.Χ.). Οι επόμενες πληροφορίες έρχονται από τον Πολύβιο: στα 251 π.Χ., όταν ο Φίλιππος ο Ε, πατέρας του Περσέα, εκστρατεύει κατά του Θέρμου και περνάει από την Λιμναία, η οποία διαθέτει πλέον ισχυρό οχυρωματικό περίβολο. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους και την Ενετοκρατία, το αρχαίο αυτό κάστρο εκατοικείτο. Τον 14ο αιώνα ήταν γνωστό με την ονομασία Βάλτος και σ’ αυτόν αναφέρεται ο Ιωάννης Καντακουζηνός, παραθέτοντας διάφορες στρατηγικές θέσεις του τότε ελληνικού χώρου. Η τελευταία γνωστή οικιστική φάση ανήκει στους χρόνους του Αλή-Πασά. Στο ερημωμένο από αιώνες κάστρο, ο βεζύρης εγκατέστησε δια της βίας, τους κατοίκους της Αμπρακίας.
  Η παραπάνω ιστορία είναι αναγνωρίσιμη από τους ειδικούς, στις όμορφες τοιχοποιίες που σώζονται τόσο στο τείχος της ακρόπολης όσο και στα δύο μακρά σκέλη, και στα λιγοστά ερείπια αρχαίων και μεσαιωνικών κτισμάτων που φιλοξενούνται στο πλάτωμα της Λιμναίας.
  Οι λιγώτερο ειδικοί θα βρουν εδώ ένα καλοδιατηρημένο περιμετρικά, αρχαίο τείχος, που συνδυάζεται μ’ ένα καταπράσινο δασύλιο, η πρόσβαση στο οποίο είναι εύκολη από τον εθνικό δρόμο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Αμφιλοχίας (1997).

ΛΙΜΝΗ ΤΡΙΧΩΝΙΔΑ (Λίμνη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Η Αιτωλοακαρνανία, με τρεις μεγάλους ποταμούς, έξι φυσικές και τρεις τεχνητές λίμνες είναι η πλουσιότερη περιοχή της Ελλάδας σε επιφανειακά νερά. Από τις λίμνες της ξεχωρίζει η Τριχωνίδα, η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη της Ελλάδας.
  Στα πλούσια αλιεύματά της περιλαμβάνεται η αθερίνα, ενώ στα νερά της ζουν τρία ενδημικά είδη ψαριών, η τριχωβελονίτσα (Cobitis trichonica), το γλανίδι (Silurus aristotelis) και ο νανογωβιός (Economi-dichtys trichonis). Στις ομαλές όχθες της φύονται καλαμιώνες που φιλοξενούν μεγάλα κοπάδια από φαλαρίδες, ενώ σε κάποια σημεία της ακρολιμνιάς σώζονται συστάδες με ιτιές, λεύκες και φτελιές που την άνοιξη πλημμυρίζουν από το κελάηδισμα των αηδονιών.
  Η Τριχωνίδα απορρέει φυσικά μέσω καναλιού στη γειτονική λίμνη Λυσιμαχία από όπου ο Δήμικος ποταμός παραλαμβάνει τις τελευταίες ενισχύσεις του πολύπαθου Αχελώου.
Το κείμενο παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.

ΜΠΟΥΚΑ (Χωριό) ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ
  Ένα όμορφο ψαροχώρι συνοικισμός του Δήμου Αμφιλοχίας χτισμένο στην παραλία μιας ατέλειωτης αμμουδερής ακτής.
  Η φαντασμαγορική δύση του ήλιου, το πυροφάνι της νύχτας και το ξάνοιγμα για ψάρεμα συνθέτουν μια παρθενική ομορφιά.
  Η άμμος που θεωρείται θεραπευτική συγκεντρώνει πολλούς που πάσχουν από ρευματισμούς και αρθρίτιδα για καλοκαιρινά αμμόλουτρα.
  Κατασκηνώσεις φιλοξενούν αγόρια και κορίτσια απ’ όλο το νομό καθώς και κατά περιόδους ηλικιωμένους από διάφορα μέρη της χώρας.
  Δυτικά και σε απόσταση ενός μόνο χιλιομέτρου βρίσκεται ο λόφος των ΟΛΠΩΝ όπου κατά τον ιστορικό Θουκυδίδη ήταν τα τειχισμένα δικαστήρια του κοινού των Ακαρνάνων.
  Σώζονται ερείπια και διαμορφωμένες πέτρες που περιμένουν τους ειδικούς να δώσουν περισσότερα στοιχεία για το μοναδικό αυτό μνημείο της περιοχής μας.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Αμφιλοχίας (1997, Β Έκδοση).

Δημοτικό Διαμέρισμα Ναυπάκτου

ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Η Ναύπακτος είναι μια όμορφη πόλη, κτισμένη αμφιθεατρικά σε πευκόφυτη πλαγιά. Με 18.231 μόνιμους κατοίκους είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νομού Αιτωλοακαρνανίας και απέχει 42 χιλιόμετρα από το Μεσολόγγι και 10 χιλιόμετρα από το πορθμείο Ρίου Αντιρρίου. Τα τελευταία χρόνια η πόλη εκσυγχρονίζεται με ταχείς ρυθμούς και είναι σε θέση να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις των επισκεπτών της ενώ παράλληλα διατηρεί σε μεγάλο βαθμό το παραδοσιακό ύφος της.
  Το παλιό κυκλικό λιμάνι με τους δύο γραφικούς πύργους στην είσοδό του γοητεύει και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Το βενετσιάνικο καλοδιατηρημένο κάστρο με τις αλλεπάλληλες σειρές τειχών στην κορυφή του λόφου, είναι από τα πιο όμορφα της Ελλάδας και πραγματικό στολίδι για την πόλη.
  Η Ναύπακτος είναι πόλη με πολλή κίνηση κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου, που αυξάνεται όμως τους καλοκαιρινούς μήνες. Ο επισκέπτης θα βρει ταβέρνες, εστιατόρια, ουζερί, καφετέριες στο κέντρο της πόλης, στις παραλίες της ή στο λόφο του κάστρου με θέα τη θάλασσα.
 Η Ναύπακτος προσφέρεται βέβαια για καλοκαιρινές διακοπές, αφού διαθέτει υπέροχες ακρογιαλιές τόσο μέσα στην πόλη όσο και σε μικρές αποστάσεις έξω από αυτή. Συγκεκριμένα, υπάρχει η παραλιακή ζώνη των δήμων Ναυπάκτου, Αντιρρίου, και Χάλκειας στα δυτικά και η παραλιακή ζώνη των δήμων Ευπαλίου και Τολοφώνας στα ανατολικά.
  Στις εκτεταμένες αυτές βοτσαλώδεις ή αμμώδεις ακτές με τα καθαρά νερά ο επισκέπτης θα βρει και ανάλογες υπηρεσίες, όπως ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια για άνετη διαμονή και παραθαλάσσιες ταβέρνες για φρέσκο ψάρι. Εκτός από το κολύμπι, ο Κορινθιακός κόλπος προκαλεί να τον διασχίσει κανείς με θαλάσσιο σκι, ιστιοσανίδα ή σκάφος. Υπηρεσίες για ανεφοδιασμό και ελλιμενισμό του σκάφους σας θα βρείτε στην περιοχή. Συγκεκριμένα, το λιμανάκι της Ναυπάκτου είναι βαθύ και είναι δυνατός ο μηχανοκίνητος ανεφοδιασμός, αλλά συνήθως δε θα βρείτε θέση να «δέσετε». Ένα μεγάλο, νοικοκυρεμένο και αρκετά βαθύ λιμανάκι για να βολέψετε το σκάφος σας (όχι ιστιοφόρα) θα βρείτε στη Χιλιαδού. Στο Μαραθιά επίσης υπάρχει ένα όμορφο αβαθές λιμανάκι με αρκετές ελεύθερες θέσεις.
  Το καλύτερο όμως λιμάνι στη γειτονική περιοχή από τη μεριά του Κορινθιακού είναι το «μέσα λιμάνι» στο νησί Τριζόνια που προσφέρεται για ιστιοφόρα και μεγάλα σκάφη.
  Πλούσια και έντονη είναι η νυχτερινή ζωή στη Ναύπακτο που προσφέρει αξέχαστες στιγμές σε ντόπιους και επισκέπτες. Το λιμάνι και οι γύρω δρόμοι πλημμυρίζουν από νεαρόκοσμο το Σαββατοκύριακα που γεμίζουν τα καλόγουστα και γεμάτα ζωντάνια μπαράκια της.
  Το καλοκαίρι υπάρχει πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα, που περιλαμβάνει καλλιτεχνικές και αθλητικές εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετέχουν ελληνικά και ξένα συγκροτήματα, ενώ δίνονται θεατρικές και μουσικές παραστάσεις στο μαγευτικό κάστρο, στον κήπο του αρχοντικού Μπότσαρη και στην προβλήτα του γραφικού λιμανιού. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες πολιτιστικές δραστηριότητες οργανώνονται και από τους γειτονικούς Δήμους, στο Αντίρριο, στη Σίμου Πυλήνης, στην Aνω Χώρα Αποδοτίας και την Ποτιδάνεια Ευπαλίου.
  Επίσης, εορτές και παραδοσιακή εμποροπανήγυρη διάρκειας μιας εβδομάδας γίνονται στις 26 Οκτωβρίου, στη γιορτή του πολιούχου της πόλης, του Αγίου Δημητρίου.
  Ο Εύηνος είναι το αγαπημένο ποτάμι όσων ελκύονται από τα "ποταμίσια" αθλήματα, το καγιάκ, το ράφτινγκ, το κανόινγκ. Υπάρχουν οργανωμένες εγκαταστάσεις για αυτού του είδους τα σπορ, τουλάχιστον σε δυο σημεία, στον Πόρο Ριγανίου και στο Χάνι Μπανιά, για τα οποία μπορείτε εύκολα να πάρετε τις πληροφορίες σας.
  Το κλίμα της θεωρείται από τα καλύτερα της χώρας. Είναι εύκρατο μεσογειακό με ήπιο σχετικά χειμώνα και δροσερό καλοκαίρι. Έχει αυξημένες βροχοπτώσεις, σύντομες περιόδους καλοκαιρινής ξηρασίας και μεγάλη ηλιοφάνεια. Η μέση θερμοκρασία της περιοχής είναι 18ο.
Κείμενα: Γιάννης Χαλάτσης, Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τσούσης

ΠΑΛΑΙΡΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Η σημαντικότερη θέση στην περιοχή είναι η αρχαία Πόλη της Παλαίρου, η οποία βρισκόταν στη σημερινή Κεχροπούλα στα Νοτιοανατολικά της Χερσονήσου, που αποτελούσε τον πυρήνα σύνδεσης με τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις που βρισκόταν στη Χερσόνησο και στην απέναντι στεριά. Η Πόλη θεωρείται ότι προϋπήρχε από την Μυκηναϊκή περίοδο. Απόδειξη γι’ αυτό είναι τα τείχη της πόλης που τμήμα της ανήκει στην 2η χιλιετηρίδα π.Χ.
   Η κατασκευή των τειχών εναλλάσσεται ανάμεσα σε Τραπεζιόσχημα και Πολυγωνικό σύστημα και το σύνολό τους ανήκει σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.
   Η Ακρόπολη βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του περιβόλου και χωρίζεται με διατείχισμα και κατά μια άποψη κοντά στην Νοτιοδυτική Πύλη της, βρίσκεται το αρχαιότερο τμήμα του τείχους που ανάγεται στη Μυκηναϊκή περίοδο.
   Το Λιμάνι της Αρχαίας Παλαίρου βρισκόταν στην θέση της σημερινής Πογωνιάς, στο Νοτιοανατολικό τμήμα της Χερσονήσου, όπου έχουν εντοπιστεί λείψανα λιμενικών εγκαταστάσεων Ανατολικά του χωριού και σε απόσταση 3 έως 4 χιλ. από το οικιστικό μέρος της Αρχαίας Παλαίρου.
   Ένα αρχαίο Ιερό υπήρχε στη θέση «Προφήτης Ηλίας», που περιελάμβανε Ναό, περίπτερο με περιμετρική κιονοστοιχία, που μπορεί να χρονολογηθεί στα τέλη του 6ου ή στις αρχές το 5ου αιώνα π.Χ.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Κεκροπίας.

ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟ (Βουνό) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Ο απόκρημνος και περήφανος όγκος του Παναιτωλικού κλείνει τον ορίζοντα και τα σύνορα της Αιτωλοακαρνανίας προς τα βορειοδυτικά. Για μια γρήγορη γνωριμία με το βουνό μπορεί να διατρέξει κανείς οδικά τις δυτικές παρυφές του μέχρι τη λίμνη των Κρεμαστών. Παρακλάδια του δρόμου αυτού εισέρχονται βαθιά στις κατάφυτες κοιλάδες του βουνού. Ένας από αυτούς οδηγεί και στο χωριό Αγία Παρασκευή, από όπου ξεκινάει η ανάβαση για την κορυφή του Παναιτωλικού. Το μονοπάτι έχει σηματοδοτηθεί από τον ΕΟΣ Αγρινίου και οδηγεί σε 4ω30λ στην κορυφή του συγκροτήματος, Κατελάνο, που απολαμβάνει εξαιρετική θέα στην Τριχωνίδα και τα βουνά της Πελοποννήσου.
Το κείμενο παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.

ΣΟΛΛΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
  Στο κέντρο περίπου της Χερσονήσου της Πλαγιάς στη θέση Στέρνα υπήρχε φρούριο, που έλεγχε οπτικά την περιοχή προς Βορειοδυτικά και Νοτιοανατολικά. Το φρούριο είχε κατασκευαστεί στα μέσα του 5ου αιώνα και κατά μια άποψη ταυτίζεται με τη Αρχαία Πόλη «Σόλλιον», αποικία των Κορινθίων. Το «Σόλλιον» εκυριεύθη κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο από τους Αθηναίους και σύμφωνα με το Θουκυδίδη (430 π.Χ.) περιέρχεται στην κατοχή των Παλαιραίων - Ακαρνάνων. Το «Σόλλιον» θεωρείται από πολλούς ιστορικούς, ότι ήταν μια πόλη σ’ ένα εχθρικό Ακαρνανικό έδαφος, όπου δέσποζε η Πάλαιρος από τη μιά και η Αλύζια προς το Νότο. Η ναυτική παρακμή της Κορίνθου σήμανε και τη δική της αφάνεια. Έτσι κατά πάσα πιθανότητα το «Σόλλιον» δεν ήταν πόλη αλλά ένας ναυτικός σταθμός της Κορίνθου.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Κεκροπίας.