ΤΟ ΞΑΚΟΥΣΤΟ και Θρυλικό
Μοναστήρι
της Παναγίας Τατάρνης ευρίσκεται σε μια γλώσσα ξηράς, που εισχωρεί μέσα στην
μεγάλη τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών. Πρίν μερικά χρόνια, ακριβώς κάτω απ' το Μοναστήρι
κυλούσε τα γαλάζια νερά του ο
Αχελώος,
ο χιλιοτραγουδισμένος Ασπροπόταμος των δημοτικών τραγουδιών. Τώρα ´Ασπρος και παραπόταμα
σκεπάσθηκαν απ' τα γαλήνια νερά της λίμνης. Το τοπίο έγινε ομορφότερο, το κλίμα
γλυκύτερο, ήπιο. Χωρίς υπερβολές, το τοπίο είναι σπάνιας ομορφιάς. Tο βεβαιώνουν
άνθρωποι που γύρισαν όλα τα πλάτη και μήκη της γης.
Το Μοναστήρι είναι χτισμένο σε μια κατωφέρεια της Αηδονόρραχης (ονομάσθηκε
έτσι απ' τα πολλά της αηδόνια που κελαϊδούν και «κατακήλουν» τις ακοές την άνοιξι)
με εξαίσια θέα προς την λίμνη και τα βουνά του Βάλτου. Είναι ένας χώρος καταπράσινος,
χωρiς την αγριάδα του βουνού ή την ξεραΐλα του κάμπου. Το υψόμετρο είναι 380 μέτρα
απ' την επιφάνεια της θαλάσσης και εκατό μέτρα περίπου- ανάλογα με την εποχή-
πάνω απ' την λίμνη. Εδώ η καρδιά γαληνεύει, ο νους υψώνεται εις θεωρίας πνευματικάς
και το μάτι χαίρεται τα μεγαλεία του Δημιουργού. «Εκ γαρ μεγέθους και καλλονής
κτισμάτων, αναλόγως ο δημιουργός αυτών Θεός θεωρείται».
Είναι ένας τόπος ευλογημένος, ένα μικρό περιβόλι της Παναγίας. Είναι
ένας τόπος φορτισμένος με μνήμεs ιστορικές, με αγώνες πνευματικούς.
Το Μοναστήρι απέχει εβδομήντα περiπου χιλιόμετρα από το
Καρπενήσι
και εκατό περίπου από το
Αγρίνιο.
Oι δύο δρόμοι σμίγουν στην
Δυτική
Φραγκίστα, το ωραίο και ζωντανό αυτό χωριό της
Ευρυτανίας.
Είναι ασφαλτοστρωμένοι. Χωματόδρομος δέν υπάρχει πιά. Απ' το 1992 η άσφαλτος φθάνει
μέχρι την πόρτα του Μοναστηριού. Η ομορφιά του τοπίου, που αλλού είναι άγριο και
επιβλητικό, γεμάτο έλατα και χαράδρες, ελιγμούς ατέρμονες και στροφές ατέλειωτες
και αλλού είναι ήμερο, προσιτό, ευχάριστο στο μάτι, αποζημιώνει πλουσιοπάροχα
τον προσκυνητή. Βρύσες με κρυστάλλινα νερά, ποτάμια με βαθύσκια πλατάνια, ρείκια
και ανθισμένες κουμαριές, βουνά που καθρεφτίζονται στην ατάραχη και αρυτίδωτη
λίμνη, σταχτόχρωμες εληές ανακατεμένες με γιγάντιες αριές, δεν είναι κάτι το συνηθισμένο
για τον άνθρωπο των πόλεων. Και το κυριώτερο: Τόπος αμόλυντος από τουρισμό και
εκβιομηχάνισι, από λύματα και καυσαέρια. Τόπος αγνός, όπως βγήκε από τα χέρια
του Δημιουργού και όπως καλλιεργήθηκε από τα ροζιασμένα χέρια του ξωμάχου.
Απόσπασμα από: Αρχιμ. Δοσιθέου, Προσκύνημα στο Μοναστήρι της Τατάρνας
