Δημοτικό Διαμέρισμα Αλευρούς

  Αφήνοντας πίσω τα Περιβόλια και ανηφορίζοντας για το Γεωργίτσι, συναντάς την Αλευρού, το μικρό και όμορφο χωριό, στο γεωγραφικό περίπου κέντρο των πρώην Βορείων Δήμων. Το χωριό παλιότερα ονομαζόταν Παλαιοχώρα και βρισκόταν τέσσερα περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά του σημερινού χωριού. Η ίδρυση της Παλαιοχώρας χάνεται στο βάθος του χρόνου. Με την κατάκτηση της περιοχής από τους Τούρκους, 1463, οι κάτοικοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους και αναζήτησαν ασφαλέστερο καταφύγιο στα ορεινά. Κι έχτισαν τη σημερινή Αλευρού. Μεγάλη ήταν η προσφορά του χωριού στον Αγώνα του ‘21.
  Παλιά λειτουργούσαν πολλοί υδρόμυλοι και καθένας με το νερό του προηγούμενου. Ο κυριότερος ανήκε σε μια παλαιοχωρίτισσα, που ήταν πάντα πατόκορφα αλευρωμένη. Οι πελάτες και οι κάτοικοι τη γνώριζαν και την προσφωνούσαν ως "αλευρού". Από το πολύ της επανάληψης η μυλωνού μετονομάστηκε σε αλευρού και μαζί της, με τον καιρό, έγινε και η Παλαιοχώρα Αλευρού. Λιγοστοί οι κάτοικοι του χωριού σήμερα, νότα μελαγχολίας για τη σταδιακή ερήμωσή του, ασχολούνται αποκλειστικά σχεδόν με την καλλιέργεια της ελιάς. Στις γειτονιές της, στα λιγοστά μαγαζάκια θα βρεις ανθρώπους απλούς και καλοσυνάτους, πρόθυμους να σε φιλοξενήσουν.
  Ευχάριστη έκπληξη θα είναι για τον επισκέπτη η επίσκεψη στα μαγαζάκι του μπαρμπα - Γιάννη του Παπασταφίδα, ένας γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης που τα ξυλόγλυπτά του αποδεικνύουν τη εξαίρετο ταλέντο του, με θέματα παρμένα από τη φύση και την καθημερινή ζωή. Εξάλλου η Αλευρού ήταν ανέκαθεν ως το χωριό των καλλιτεχνών και των γλεντζέδων. Οι οργανοπαίχτες της ήταν και πολλοί και ακουστοί και ανανεώνονται από γενιά σε γενιά (κορυφαίος της εποχής του ο Κέκος με το κλαρίνο του). Στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου, στα όμορφα ξωκκλήσια της Αγίας Αννας, του Αη - Θανάση, των Ταξιαρχών, της Παναΐτσας, στο Σταυρούλη, θα βρεις απάγκειο από τη βουή και το άγχος της καθημερινότητας. Ηρεμα κυλάει η ζωή στη μικρή Αλευρού, ήρεμα και απλά. Οι εδώ κατοικούντες αλλά και όσοι μένουν στις πόλεις ή στο εξωτερικό δείχνουν εμπράκτως την αγάπη τους για το χωριό τους, το επισκέπτονται και το τιμούν. Στο σύνολό τους σχεδόν τα ανωτέρω δημοσιεύτηκαν από τον κ. Πατσατζή Γεώργιο (στα "ΓΕΩΡΓΙΤΣΙΑΝΙΚΑ ΝΕΑ" - ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2001).