Τουριστικός Οδηγός της πόλης και της περιοχής του Σουφλίου.
Eθνική σύνθεση και δημογραφία: Πληθυσμός (1923 κε.). Ο πληθυσμός
της πόλης ενισχύθηκε από την εγκατάσταση 500 περίπου προσφύγων, στη συνέχεια όμως
έπαψε να αναπτύσσεται. Οι συνέπειες του Εμφυλίου και η παρακμή της μεταξοκαλλιέργειας
μετά τον πόλεμο υπονόμευσαν την εξέλιξή-του. Έτσι, το Σουφλί είνα η μόνη πόλη
της Θράκης που ο πληθυσμός-της μειώνεται συνεχώς από το 1940. Απογραφές κατοίκων.
πόλης δήμου. 1928 7.307 7.744. 1940 7.482 8.127. 1951 7.321 7.435. 1961 6.693
7.586. 1971 5.637 6.214. 1981 5.043 5.587. 1991 4.489 5.015
Πολίτευμα και πολιτικοί θεσμοί: Διοικητική εξάρτηση. Υπάγεται
από το 1923 στην επαρχία Σουφλίου του νομού Έβρου. Αυτοδιοίκηση (1924-1998). Ήταν
η έδρα του ομώνυμου δήμου, όπου ανήκαν και τα χωριά Γιαννούλη, Σιδηρώ, Γαβριά
και Κτήμα.
Συγγραφέας: Μιχάλης Κοκολάκης
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Θρακικού Ηλεκτρονικού Θησαυρού
Γεωγραφική θέση
Το Σουφλί βρίσκεται βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης,
σε απόσταση 70 περίπου χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα του νομού Εβρου.
Είναι κτισμένο στην ανατολική πλευρά του λόφου του Προφήτη Ηλία, ενός από τα τελευταία
υψώματα της Ροδόπης.
Ιστορικά στοιχεία
Το Σουφλί αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά
Τσελεμπή στα 1667. Την περίοδο εκείνη ήταν ένα κεφαλοχώρι απαλλαγμένο από φόρους.
Η τουρκική ονομασία Σοφουλού φανερώνει ότι πιθανότατα αποτελούσε κτήμα μοναστικού
τάγματος που όντως μαρτυρείται στην περιοχή. Αργότερα βέβαια οικογένειες Σουφλιωτών
κατέφυγαν στο Σουφλί και τα πατρωνύμιά τους μνημονεύονται σε σημερινά επώνυμα.
Είναι ωστόσο ιστορικά διαβεβαιωμένο ότι το Σουφλί κατοικούνταν από τη Νεολιθική
Εποχή. Αυτό διαπιστώνεται από αντικείμενα που βρέθηκαν στην περιοχή, καθώς και
την ανακάλυψη τάφων της Ελληνιστικής Περιόδου. Το έντονο θρακιώτικο στοιχείο στα
έθιμα της περιοχής μαρτυρεί την καταγωγή των Σουφλιωτών από το μεγάλο Θρακικό
φύλο της Βαλκανικής χερσονήσου και των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου.
Κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το Σουφλί αποτελούσε
ισχυρό οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό κέντρο που απλωνόταν και στην ανατολική
όχθη του ποταμού Εβρου με
πληθυσμό της τάξης των 60.000 ατόμων. Η ραγδαία ανάπτυξη οφείλεται στην σηροτροφία,
που υπήρξε ο οικονομικός πνεύμονας της περιοχής για πολλές δεκαετίες. Τότε ιδρύθηκαν
και τα εργοστάσια επεξεργασίας μετάξης των Αζαρία και Πάπο (1908), των Τζίβρε
(1920) που ήταν και η μεγαλύτερη μονάδα της περιοχής και του Π. Χατζησάββα. Αργότερα
δημιουργούνται το εργοστάσιο Τσιακίρη (1954) που λειτουργεί ως σήμερα και το κρατικό
εργοστάσιο (1967). Η αμπελουργία και η οινοποιεία παρουσίασαν γρήγορη ανάπτυξη.
Αυτά ήταν τα δύο κύρια σκέλη της οικονομικής ζωής του τόπου. Παράλληλα αναπτύχθηκαν
και άλλες μορφές βιοτεχνίας όπως τα 60 καροποιεία και σιδηρουργεία που λειτουργούσαν
πριν το 1922, καθώς και οι 4 ατμοκίνητοι αλευρόμυλοι και αρκετές μονάδες παραγωγής
σισαμελαίου.
Μετά τις συνθήκες του 1922-23 η Ανατολική Θράκη και η Ρωμυλία πέρασαν
στην κυριότητα του νεοσύστατου τουρκικού κράτους. Έτσι, το Σουφλί έχασε το μεγαλύτερο
μέρος της πεδιάδας των 70.000 στρεμμάτων, που ήταν απέραντα μορεολίβαδα, αποκλειστική
τροφή του μεταξοσκώληκα. Επιπλέον, η σηροτροφία και το εμπόριο μεταξιού περιήλθαν
στο ελληνικό, νομικό και φορολογικό καθεστώς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή
μείωση της παραγωγής και των εξαγωγών σε ευρωπαϊκές χώρες. Η ανακάλυψη και διάδοση
της τεχνητής μεταξωτής ίνας ανέκοψε οριστικά και αμετάκλητα την πορεία της σηροτροφίας.
Τα 4 εργοστάσια αναπήνησης καθώς και οι πολλές οικοτεχνίες παραγωγής μεταξιού
έπαψαν να λειτουργούν. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν 5 βιοτεχνίες ύφανσης και παραγωγής
μεταξωτών ειδών καθώς και καταστήματα που εμπορεύονται μεταξωτά είδη. Το 1993,
η παραγωγή κουκουλιών ανερχόταν σε 5.000 κιλά από 800.000 κιλά που ήταν το 1908.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Σουφλίου
Αρχαιότητα
Η ιστορία του μεταξιού χάνεται στα βάθη των αιώνων και είναι συνυφασμένη
με κινέζικους μύθους. Φαίνεται ότι πολλούς αιώνες πριν αρχίσει η κατεργασία του
μεταξιού ο μεταξοσκώληκας ζούσε σε άγρια μορφή πάνω στα μορεόδεντρα. Σύμφωνα με
τους Κινέζους συγγραφείς, η τέχνη της εκτροφής του μεταξοσκώληκα και η κατεργασία
του μεταξιού ανακαλύφθηκε τυχαία από την αυτοκράτειρα Σι Λιγκ Τσι γύρω στο 2690
π.Χ. Σύμφωνα με τον μύθο η αυτοκράτειρα έπινε στους βασιλικούς κήπους το τσάι
της, όταν ξαφνικά μία κουκουλόφουσκα έπεσε μέσα στο βραστό νερό του τσαγιού. Στην
προσπάθειά της να την βγάλει έξω, τράβηξε μία εξαιρετικά λεπτή αλλά ανθεκτική
κλωστή, την πρώτη μεταξωτή ίνα.
Από τότε άρχισε η ανάπτυξη της συροτροφίας στην Κίνα και κατοχυρώθηκε
ως μυστικό από τους Κινέζους για περίπου 2.000 χρόνια. Το μυστικό της σηροτροφίας
μεταφέρθηκε στην Ιαπωνία μόλις τον 8ο αιώνα π.Χ. από Κινέζους μετανάστες που μετέφεραν
κρυφά τον σπόρο του μεταξοσκώληκα και την τεχνογνωσία. Τέλος, κατά τον 4ο αιώνα
π.Χ. με τις εκστρατείες του Μέγα Αλέξανδρου το μετάξι έγινε γνωστό στους αρχαίους
Έλληνες και στους Ρωμαίους.
Βυζαντινά χρόνια
Έως τον 5ο αιώνα π.Χ. το εμπόριο του μεταξιού το έλεγχαν οι Πέρσες
και οι Σύριοι. Σύμφωνα με την παράδοση η διάδοση της μεταξοκαλλιέργειας από την
Ανατολή στη Δύση έγινε από μοναχούς του Βυζαντίου.
Οι βυζαντινοί μοναχοί με εντολή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού για τη
μετάδοση της Χριστιανικής θρησκείας περιηγήθηκαν στην Περσία και την Κίνα και
κατά την διάρκεια των περιηγήσεων τους μελετούσαν κάθε τι που είχε σχέση με τον
μεταξοσκώληκα και την επεξεργασία του.
Έτσι στο τέλος της περιοδείας τους, το 554 μ.Χ., μετέφεραν κρυφά μέσα
στις κούφιες μαγκούρες τους αυγά μεταξοσκώληκα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την παράδοση
περιήλθε η συροτροφία στο Βυζάντιο. Κατά την εποχή εκείνη μεγάλα σηροτροφικά κέντρα
αναδείχτηκαν η Κόρινθος, η
Θήβα και η Κως.
Τι γίνεται στη Δύση
Κατά την περίοδο των σταυροφοριών, οι Φράγκοι έπαιρναν αιχμάλωτους σηροτρόφους
από το Βυζάντιο και τους μετέφεραν στις πατρίδες τους, όπου και τους χρησιμοποιούσαν
για την μετάδοση της τεχνογνωσίας που κατείχαν και για την βελτίωση της οργάνωσης
των σηροτροφικών μονάδων που λειτουργούσαν στη Δύση. Επίσης το 730 μ.Χ. Αραβες
πειρατές μετέφεραν μέσω των αιχμαλώτων τους την σηροτροφία στην Σικελία.
16ος - 19ος αιώνας
Από τις αρχές του 16ου αιώνα η επεξεργασία του μεταξοσκώληκα
και η παραγωγή του μεταξιού παίρνει πλέον βιομηχανική μορφή και γνωρίζει μία συνεχή
τεχνολογική ανάπτυξη κατά τον 18ο αιώνα. Τα σημαντικότερα κέντρα επεξεργασίας
και εμπορίας του μεταξιού που υπήρχαν την εποχή αυτή ήταν η Λυών,
η Τουρ και η Αβινιόν
της Γαλλίας καθώς και η Γένοβα,
η Βενετία, η Φλωρεντία
και το Κόμο της Ιταλίας.
Το 1882 η παρουσίαση της συνθετικής ίνας στην διεθνή εμπορική έκθεση
του Παρισιού αποτέλεσε καθοριστικό
γεγονός που μείωσε την παραγωγή μεταξιού στην Ευρώπη τις επόμενες δεκαετίες. Επίσης
στην μείωση της παραγωγής του μεταξιού στη Γαλλία συντέλεσε και η μεγάλη επιδημία
της πιπερίτιδας που έπληξε τους μεταξοσκώληκες (1820 - 1825). Βέβαια όλα τα παραπάνω
γεγονότα βοήθησαν την αύξηση της παραγωγής μεταξιού στην Ελλάδα και ειδικότερα
στο Σουφλί, του οποίου το μετάξι υπερείχε ποιοτικώς από εκείνα της Γαλλίας και
της Ιταλίας.
Οθωμανική Αυτοκρατορία
Για αρκετούς αιώνες η εκτροφή του μεταξοσκώληκα αποτελούσε παραδοσιακή
απασχόληση των κατοίκων του Βιλαετιού της Ανδριανούπολης.
Το 1823 - 1824 ένας αγγλικός οίκος έδειξε ενδιαφέρον για την αγορά του επεξεργαζόμενου
ντόπιου μεταξιού εκτινάζοντας στα ύψη την τιμή πώλησής του. Ταυτόχρονα εμφανίστηκε
και η ασθένεια της πιπερίτιδας στη Γαλλία και στην Ιταλία και η μεγάλη ζήτηση
κουκουλιών έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της σηροτροφίας στην περιοχή.
Οι εκτάσεις γύρω από τον ποταμό Εβρο
ενδείκνυται για τη φύτευση μουριών και η περιοχή του Σουφλίου μετατρέπεται σε
έναν απέραντο μορεώνα. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του Σουφλίου ασχολούνται με το
μετάξι είτε ως παραγωγοί είτε ως εργάτες στα εργοστάσια είτε ως έμποροι. Στις
αρχές του 1880 το Συοφλί εμφανίζεται ως σημαντικό σηροτροφικό κέντρο που παράγει
το 40% των κουκουλιών του Βιλαετίου της Ανδριανούπολης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σουφλίου
Στεγάζεται στο αρχοντικό Μπρίκα, που έχει αναγερθεί, γύρω στο 1890. Εκτός από κατοικία του ιδιοκτήτη, χρησίμευε για εκτροφή μεταξοσκωλήκων, αποθήκη ξηρών κουκουλιών και παραγωγή μεταξόσπορου. Προς το παρόν, λειτουργεί μόνο το λαογραφικό τμήμα. Σ' αυτό εκτίθενται αγροτικά εργαλεία, σπιτικά έπιπλα και σκεύη που ήταν οι αχώριστοι σύντροφοι των παλιών Σουφλιωτών, στολίδια και κοσμήματα και στολές αντρικές και γυναικείες. Ιδιαίτερα οι γυναικείες στολές των αρχών του 20ου αιώνα, δείχνουν το μέγεθος της ευημερίας του Σουφλίου και της καλαισθησίας των κατοίκων του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
1912 - 1997
Ο Τριαντάφυλλος Πίττας (1912-1997), έγραψε κριτικά δοκίμια, ποίηση και διηγήματα, με τα οποία φέρνει στο φως τα όσα η φαντασία του ατόμου δημιουργεί τροφοδοτημένη από απόκρυφους πόθους, εσωτερικές συγκρούσεις και εφιαλτικές καταστάσεις. Ο τόμος "Φαντασία" (εκδ. ΕΣΤΙΑΣ), περιλαμβάνει τα πιο αντιπροσωπευτικά διηγήματά του και ένα δοκίμιο αυτοβιογραφίας.
Ο Κωνσταντίνος Κουρτίδης (1870-1944), γεννήθηκε στην Αδριανούπολη, αλλά έζησε και έδρασε κυρίως στο Σουφλί, όπου το σπίτι του είναι σήμερα μουσείο του μεταξιού. Είναι ο πρώτος στο Νομό 'Eβρου, που ασχολήθηκε με την συγκέντρωση λαογραφικού υλικού και θεωρείται ο εισηγητής του χρονογραφήματος στην Βόρειο Ελλάδα και την Τουρκία. Δύο τόμοι από κείμενό του εκδόθηκαν στη Θεσσαλονίκη το 1910 και 1912, με τον τίτλο "'Aπαντα του εν Σουφλίου ιατρού Κ. Κουρτίδη". Είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με την ιστορία της Θράκης σε επιστημονική βάση και καρπός των ερευνών του, είναι τα βιβλία του "Ιστορία της Θράκης" και "Τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια", που εκδόθηκαν στην Αθήνα τα έτη 1932 και 1934.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Η γέννησή μου χαιρετίστηκε με εκαντοντάδες κανονιοβολισμούς. 1947
γαρ και το Σουφλί δεχόταν τα δώρα του εμφύλιου. Τη δεύτερη πατρίδα μου, την Κομοτηνή,
την γνώρισα στις αρχές της " χρυσής οκταετίας ".Τότε ήταν που δέχτηκα από τους
γονείς μου το δώρο της ζωής μου: μια κιθάρα. Κι ο έρωτας δε λέει να τελειώσει.
Aρχισα να σκαρώνω κάτι πρωτόλεια τραγουδάκια αλλά στην πορεία ανακάλυψα
ότι τα τραγούδια ήταν πιο ισχυρά ακόμη κι απ' τα όπλα. Κι έτσι μέχρι σήμερα υπερασπίζω
με λόγο και μουσική αυτό που κανείς δεν πρέπει να παζαρεύει: Το δικαίωμα για μια
ζωή με ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Ταξίδεψα συντροφιά με την κιθάρα μου και υπέροχους φίλους σ'όλη την
Ελλάδα, την Ευρώπη και τη Σοβιετική 'Ενωση, αλλά πάντα γυρνούσα στην Κομοτηνή.
Στην πόλη που τόσοκαλοπροαίρετα με κατευοδώνει όταν φεύγω και με καλοσωρίζει όταν
γυρίζω απ' αυτή την....Ατέλειωτη Εκδρομή.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
Στο φωτισμένο από πνευματικούς ανθρώπους χωριό, στα χρόνια της σκλαβιάς και της καταπίεσης, ξεπροβάλλει ο ήρωας του 1821 Θανάσης Μπελιάς ή Καραμπελιάς ή Καπετάν Θανάσης. ‘Ηταν ιδρυτικό μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Οπλαρχηγός ομάδας νέων από τα γύρω χωριά, ξεκινά για τη Μολδοβλαχία στο πλευρό του Υψηλάντη με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις. ‘Οταν οι ιερολοχίτες αποδεκατίστηκαν, γύρισε στη Θράκη. Ο ερχομός του έγινε γνωστός από τους Τούρκους. Συνελήφθηκε και απαγχονίστηκε στην Αδριανούπολη.
25/2/2001
Είναι το χαρακτηριστικότερο σημείο της δημόσιας ζωής του Σουφλίου. 'Eνας εξώστης στην ανατολική πλευρά της κεντρικής πλατείας, δημόσιο βήμα των ομιλητών προς τον λαό της κωμόπολης. Κατασκευάστηκε από τον προοδευτικό δήμαρχο και πρωτοπόρο της τοπικής αυτοδιοίκησης Νεόφυτο Παπαναστασίου και φέρει την επιγραφή
ΠΝΥΞ ΣΟΥΦΛΙΟΥ, 1930, ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΥΕΙΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ;
Από τον εξώστη αυτό, έχουν μιλήσει όλοι οι διακεκριμένοι 'Eλληνες πολιτικοί, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μέχρι τους νεότερους.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
1. Μπάμπου (Μπάμπω). Χριστουγεννιάτικο φαγητό.
Αποτελείται από χοιρινό έντερο παραγεμισμένο με ψιλοκομμένο κρέας (σήμερα κιμά), κομμάτια συκωτιού, ρύζι, ψιλοκομμένο πράσο και μπαχαρικά. Μαγειρευόταν σε πήλινη κατσαρόλα ή σε πλατιά τσουκάλια. Σήμερα σε ρηχή χωμάτινη κατσαρόλα το "γιουβέτσι".
2. Πέτουρα ή γιουφκάδις (ζυμαρικά).
Χοντρό φύλλο για πίττα που έπλαθαν με τον πλάστη, στο σουφρά, από ζύμη όπου εκτός από αλεύρι μαζί με το νερό, έβαζαν και γάλα με αυγά. Το φύλλο κόβονταν σε στενόμακρα κομμάτια, τα οποία ξεραίνονταν στον ήλιο και φυλάγονταν σε ειδικά σακούλια.
3. Μπληγούρι (Μπουλγκούρ).
Βρασμένο εκλεκτό σιτάρι (όπως αυτό που κάνουν τα κόλλυβα), το στεγνώνουν στον ήλιο και το σπάζουν στον χερόμυλο. Μαγειρευόταν είτε μόνο του (όπως το πιλάφι), είτε με διάφορα κρέατα. Νοστιμότατο ήταν με κότα.(Κότα μι μπουλγκούρ).
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Από την κεντρική πλατεία με τα καταστήματα των μεταξωτών, ο δρόμος ανηφορίζει στον επάνω μαχαλά, την Καρκατσιλιά. Περνά μπροστά από το Μουσείο του Μεταξιού, φτάνει στο Μεσοχώρι και αφήνει αριστερά το Λαογραφικό-Ιστορικό Μουσείο, που στεγάζεται στο σπίτι του Μπρίκα. Ανηφορίζοντας συνεχώς ανάμεσα σε πολλά κουκουλόσπιτα, βγαίνει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Εδώ κοιμάται τον αιώνιο ύπνο ο ανακαινιστής του, αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Στογιάννος. Υπάρχουν γύρω χώροι άθλησης που δημιούργησε το δασαρχείο. Η θέα είναι μοναδική προς Βορρά, Ανατολή και Νότο. Η πεδιάδα με τον ποταμό 'Eβρο να την διασχίζει και απέναντι η απεραντοσύνη της Ανατολικής Θράκης. Νότια το πανόραμα των βουνών να ανηφορίζουν προς τα Δυτικά.
Πίσω από τους λόφους του υδραγωγείου, εκτείνονται οι σύγχρονοι αμπελώνες από τους οποίους προέρχονται τα φημισμένα σουφλιώτικα κρασιά και το περίφημο τσίπουρο. Λίγα χιλιόμετρα δυτικότερα στην αγκαλιά του πευκώνα, βρίσκεται το τουριστικό περίπτερο του Δήμου Σουφλίου, με τη σύγχρονη πισίνα και το περιφραγμένο εκτροφείο θηραμάτων, το "Λαγοτροφείο". Ικανοποιούνται εδώ σχεδόν όλες οι αισθήσεις. 'Oραση, ακοή όσφρηση και γεύση από τα όσα σερβίρει το εστιατόριο-αναψυκτήριο.
Παραπέρα ο δρόμος συνεχίζεται και οδηγεί προς Σιδηρώ, Δυτικά και Νότια προς Γιαννούλη και Δαδιά.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Το Σουφλί ήταν ονομαστό για την καλλιέργεια του μεταξοσκώληκος και
υπήρξε ένα εμπορικό κέντρο στην περιοχή του Έβρου. Η γυναικεία λοιπόν φορεσιά
που φορέθηκε στο Σουφλί επηρέασε σημαντικά όλες τις φορεσιές της περιοχής του
Έβρου. Χαρακτηριστικό της ενδυμασίας του Σουφλίου είναι το καφτάνι. Είναι
ένα φόρεμα μακρύ, με μανίκια, και είναι ανοιχτό με ένα τριγωνικό άνοιγμα στο στήθος.
Το μπούστο είναι εφαρμοστό και μετά από την μέση φαρδαίνει και σχηματίζει πιέτες.
Τα γιορτινά καφτάνια ήταν από μεταξωτά υφάσματα ενώ για κάθε μέρα τα καφτάνια
ήταν βαμβακερά υφαντά στον αργαλειό.
Το πουκάμισο που φορούσαν κάτω από το καφτάνι ήταν και αυτό
βαμβακερό λευκό το καθημερινό και μεταξωτό το γιορτινό. Κάτω από το καφτάνι συνήθιζαν
να φορούν μεσοφόρι για να τονίζεται περισσότερο η μέση και να φουσκώνει
το καφτάνι από την μέση και κάτω. Στη μέση φορούσαν την ποδιά. Η γιορτινή
και νυφική ποδιά ήταν «γραμμένη» στον αργαλειό με πολύπλοκα σχέδια. Συνήθιζαν
όμως τα νεώτερα χρόνια να φορούν και κατιφένιες ποδιές που τελικά και επικράτησαν.
Στη μέση στερέωναν την μαλαμοκαπνισμένη ζώνη με την υπέροχη
πόρπη που απεικόνιζε στο κέντρο ως επί το πλείστον τον δικέφαλο αετό, δουλεμένη
με σμάλτο και στολισμένη με πολύχρωμες πέτρες. Οι ζώνες αυτές ήταν δώρο του αρραβωνιαστικού
ή του γαμπρού. Υπήρχαν φυσικά και απλούστερες ζώνες με απλές πόρπες. Στο κεφάλι
φορούσαν μεταξωτό μαντίλι με λουλούδια, που για τις νέες ήταν σε έντονα
χρώματα που τα έδεναν με τέτοιο τρόπο ώστε τα κρόσσια από τη μαντίλα να κρέμονται
στον τράχηλο και στη πλάτη. Συμπλήρωναν δε κάτω από την μαντίλα και αλυσίδες με
φλουριά για να φαίνονται από το μέτωπο.
Στον λαιμό κρεμούσαν τα γκερντάνια με τα φλουριά και στο στήθος
τις ντούμπλες με φλουριά. Ο αριθμός των φλουριών φυσικά σε κάθε φορεσιά
ήταν ανάλογος με την οικονομική κατάσταση της κάθε γυναίκας.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Απρίλιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Θρακικής Εστίας Νομού Σερρών
Τηλέφωνο: +30 25543 50100
Φαξ: +30 25543 50113
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
