Από τα νοτιότερα νησιά των Δωδεκανήσων,
βρίσκεται ανάμεσα στην Κάρπαθο
και την Κρήτη. Είναι νησί άγονο,
βραχώδες και ορεινό. Στις πλαγιές των βουνών της, σχηματίζονται πολλά σπήλαια,
όπως το Σελλάδι που είναι ονομαστό για τους σταλακτίτες του και η Ελληνοκάμαρη,
που περιβάλλεται από πελασγικά τείχη και κατά τις επιδρομές των πειρατών χρησίμευε
ως καταφύγιο. Το νησί αποικίστηκε από τους Δωριείς και κατά τους Κλασικούς χρόνους
συμμετείχε στην Αθηναϊκή Συμμαχία. Στην περίοδο της Βενετοκρατίας, ακολούθησε
την τύχη της Καρπάθου και
ανήκε στο φέουδο της οικογένειας των Κορνάρων, μέχρι που την κατέλαβαν οι Τούρκοι.
Επί Τουρκοκρατίας το νησί γνώρισε μεγάλη ακμή γιατί κατάφερε να διατηρήσει αρκετά
προνόμια. Έτσι στις αρχές της Ελληνικής Επανάστασης, το 1821, είχε συγκεντρώσει
εκατό περίπου πλοία, τα οποία προσέφερε πρόθυμα στον Αγώνα. Το Σεπτέμβριο του
1823, με αιφνιδιαστική επίθεση στο Αιγυπτιακό λιμάνι της Δαμμιέτης, οι Κασιώτες
κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν δεκαεννέα πλοία, που ήταν έτοιμα να αποπλεύσουν για
την Κρήτη. Το γεγονός αυτό
έκανε τον Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου
να αποφασίσει την καταστροφή της Κάσου το Μάιο του 1824. Το 1912 το νησί πέρασε
στην ιταλική κατοχή ως και το 1943.
Έχετε την δυνατότητα να δείτε περισσότερες πληροφορίες για γειτονικές ή / και ευρύτερες περιοχές επιλέγοντας μια από τις παρακάτω κατηγορίες και πατώντας το "περισσότερα"
