Οι Αγιοι Θεόδωροι αρχικά ήταν χωριό χτισμένο σ' άλλη θέση που σήμερα
είναι γνωστή ως Παλιοχώρι ή Παλιοθόδωρος. Το χωριό αυτό λεγόταν επίσης Αγιοι Θεόδωροι
από την ομώνυμη κεντρική εκκλησία του Χωριού. Ηταν μια σημαντική και ακμάζουσα
η κοινότητα των παλιών Αγίων Θεοδώρων με 130 περίπου σπίτια και εφτά εκκλησίες.
Οι κάτοικοί τους ασχολούνταν βασικά με την γεωργία και την κτηνοτροφία.
Καλλιεργούσαν αμπέλια και μεταξοσκώληκες. Πότε πρωτοχτίστηκε στη θέση αυτή το
χωριό δεν είναι γνωστό. Ωστόσο πρέπει να θεωρείται πιθανό ότι χτίστηκε στα πρώτα
χρόνια της Τουρκοκρατίας, την ίδια εποχή περίπου που συγκροτίθηκε και η Χαμάκω.
Ο Αργύρης Φιλιππίδης που πέρασε από το χωριό στα 1815 λέει ότι το
χωριό είναι χτισμένο πάνω σ' ένα ψηλό λόφο. Εχει ήρεμη γη. Βλέπει όλα βόρεια και
δυτικά. Εχει 25 - 30 χριστιανικά σπίτια. Οι κάτοικοι του χωριού είναι ήρεμοι άνθρωποι
και φιλόξενοι. Εδώ δεν έχουν χρέη πολλά, ούτε πολλά δοσίματα. Η παρατήρηση αυτή
ότι οι κάτοικοι των Αγίων Θεοδώρων δεν έχουν πολλά χρέη είναι σημαντική και αξιοπρόσεκτη.
Δείχνει ασφαλώς την ακμή του χωριού. Την ίδια ακριβώς εποχή το
Πτελεό
είχε πάρα πολλά χρέη, τόσα που οδήγησαν πολλούς κατοίκους του να δώσουν τα κτήματά
τους και να γίνουν κολλήγοι σε τσιφλικάδες.
Η ακμή αυτή που παρουσιάζουν οι Αγιοι Θεόδωροι οφειλόταν, εκτός από
την εργατικότητα των κατοίκων, και στο γεγονός ότι υπάγονταν διοικητικά στη
Λαμία.
Φαίνεται ότι το καθεστώς του "Ζητουνίου", όπως τότε λεγόταν η Λαμία, ήταν ηπιότερο
σε σχέση με το καθεστώς που επικρατούσε στο Πτελεό, που υπαγόταν στη διοίκηση
Κοκοσίου. Οι κάτοικοι των Αγίων Θεοδώρων καλλεργούσαν σιτάρι, βρίζα, κριθάρι,
καλαμπόκι και πολλά από τα χωράφια τους ήταν ποτιστικά.
Από τη θέση αυτή του "Παλιοχωριού" ο Γιάννης Βελέντζας τους υποχρέωσε
να μετοικήσουν στη θέση Τραχήλι και να αποτελέσουν μαζί με τους Χαμακιώτες και
τους Κοροκλεντιώτες το πρώτο Αχίλλειο. Ο αναγκαστικός αυτός συνοικισμός τους με
τους κατοίκους από τη Χαμάκω και το Κοροκλέντι δεν άρεσε στους Αγιοθοδωρίτες.
Δεν άρεσε γιατί ακριβώς είχαν αυτή την πρόοδο και την κάποια ευμάρεια που απολάμβαναν
και την οποία δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν με μία μετακόμιση. Ο αναγκαστικός
αυτός συνοικισμός κράτησε γύρω στα 30 χρόνια, όσο τους υποχρέωνε η ύπαρξη στη
ζωή του Βελέντζα. Η ιδέα του Βελέντζα να δημιουργήσει ένα μεγάλο παραλιακό χωριό,
αν και ήταν μεγάλη και σπουδαία, δεν έγινε αποδεκτή. Αμέσως μετά το θάνατο του
Βελέντζα άρχισαν να εγκαταλείπουν τη θέση εκείνη. Η ιδέα όμως της εγκατάλειψης
του παλιού τους χωριού είχε καρποφορήσει. Ενας σοβαρός λόγος που ανάγκασε τόσο
τους κατοίκους της χαμάκως, όσο και των Αγίων Θεοδώρων να εγκαταλείψουν το Τραχήλι
ήταν και το πολύ νοσηρό κλίμα που επικρατούσε εκεί εξαιτίας των πολλών ελών που
υπήρχαν. Οπως έγινε και με τους Χαμακιώτες, έτσι και οι Αγιοθοδωρίτες, μετά τη
διάλυση του χωριού στο Τραχήλι, δεν επανήλθαν στο χωριό τους στη παλιά θέση αλλά
άρχισαν να εγκαθίστανται προσωρινά στη σημερινή θέση του χωριού. Υπήρχαν και εδώ
διαφωνίες ως προς τη θέση της οριστικής νέας τους εγκατάστασης. Τελικά επικράτησε
η σημερινή θέση του χωριού.
Μετά τη δημιουργία του πρώτου ελεύθερου ελληνικού κράτους οι Αγιοι
Θεόδωροι εντάχθηκαν στο
Δήμο
Πτελεατών. Το καθεστώς αυτό διατηρήθηκε μέχρι το 1912, όποτε καταργήκαν οι
Δήμοι και το χωριό αποτέλεσε ιδιαίτερη κοινότητα, μέχρι και το 1999, οπότε με
το νέο νόμο εντάχθηκε στο Δήμο Πτελεού.
