Η κατοίκηση στην περιοχή διαπιστώνεται από τη διάσπαρτη κεραμεική
και μικροευρήματα περίπου από το 2000 π.Χ. έως τη σύγχρονη εποχή. Τουλάχιστον
ένας θαλαμοειδής τάφος απέδωσε ευρήματα ("θησαυρό σφραγίδων") της μυκηναϊκής περιόδου (14-13ος αιώνας π.Χ.). Νότια της Θίσβης, ο δρόμος προς τον Αγ. Ιωάννη εκτείνεται πάνω σε αρχαίο ανάχωμα, το οποίο συγκρατείτο από αναλημματικούς τοίχους που σώζονται στα δεξιά και αριστερά του δρόμου. Αξιοπρόσεκτη είναι στο δρόμο αυτό κι η τοξωτή γέφυρα του 19ου αιώνα μ.Χ.
Το 1889 ο S. C. Rolfe διεξήγαγε σύντομη ανασκαφική έρευνα και αποκάλυψε θαλαμοειδείς τάφους. Ο F. G. Maier μελέτησε την οχύρωση.
Η οχυρωμένη ακρόπολη της αρχαίας Θίσβης στο λόφο Παλαιόκαστρο στα ΒΔ του χωριού και το Ν-ΝΑ τμήμα του οχυρωματικού τείχους της κάτω πόλεως στο λόφο Νεόκαστρο στα Ν-ΝΑ του χωριού. Στο τείχος της κάτω πόλεως διατηρείται πύλη προστατευόμενη από τετράγωνο πύργο. Η οχύρωση ανήκει στον 4ο αιώνα π.Χ. Διακρίνονται παλαιότερες και νεότερες φάσεις κυρίως στο τείχος της ακροπόλεως. Το σύγχρονο χωριό εκτείνεται πάνω σε τμήμα της αρχαίας πόλεως.
