Το Βουχέτιο ήταν μία από τις αποικίες των Ηλείων στη βορειοδυτική Ελλάδα. Στο α΄ μισό του 4ου αι. π.Χ. ο οικισμός επεκτάθηκε και το 343/2 π.Χ., ο αρχαίος οικισμός γνωρίζει τη μεγαλύτερή του ακμή, ενώ ήταν μία από τις 70 ηπειρωτικές πόλεις που κατέστρεψαν οι Ρωμαίοι. Η ίδρυση και ο συνοικισμός της Νικόπολης έδωσαν το τελειωτικό πλήγμα στον οικισμό και σιγά-σιγά ερημώθηκε. Ίσως στον 9ο αι., ασφαλώς όμως στο 13ο ή 14ο αι. μ.Χ., ξανάζησε μία μικρή πολιτεία και τα ερειπωμένα τείχη της επισκευάσθηκαν και ενισχύθηκαν.
Τα τείχη:
Περίοδος Α': Στην αρχαιότερη φάση ανήκει ο ισοδομικός περίβολος στην κορυφή του λοφίσκου, δηλ. η ακρόπολη με περίμετρο 450 μ. και εμβαδόν 9 στρέμματα.
Περίοδος Β΄: Περιτειχίζεται η βόρεια πλαγιά του γηλόφου με ένα πολυγωνικό τείχος που κατεβαίνει ως τους πρόποδες του λόφου. Η συνολική εξωτερική περίμετρος του περιβόλου είναι τώρα 730 μ. και το εμβαδόν διπλάσιο του αρχικού (18 στρέμματα).
Περίοδος Γ΄: Εδώ ανήκει ο πολυγωνικός περίβολος, που περιέκλεισε στη ΒΑ πλαγιά του λόφου ένα τμήμα του οικισμού εμβαδού 2 εκταρίων. Έτσι η συνολική εξωτερική περίμετρος του τειχισμένου χώρου φθάνει τα 1000 μ. και το εμβαδόν του τα 37 στρέμματα.
Περίοδος Δ΄: Στη φάση αυτή τα τείχη ανακατασκευάστηκαν σε μεγάλη έκταση και μόνο τα χαμηλότερα μέρη τους, όσα δεν είχαν γκρεμιστεί από την καταστροφή, παρέμειναν ανέπαφα. Επισκευές έγιναν και στους βυζαντινούς χρόνους.
Δεν υπάρχουν αρχαιολογικά δεδομένα για τη χρονολόγηση της ακρόπολης και των διαδοχικών επεκτάσεων του περιβόλου που καλύπτουν μία μακρόχρονη περίοδο που αρχίζει από τους κλασικούς χρόνους και τελειώνει στους τελευταίους βυζαντινούς, στην περίοδο του Δεσποτάτου της Ηπείρου (13ος-14ος αι. μ.Χ.).
