Πίσω από τα σημερινά μεγάλα ολοκαίνουργια διώροφα σπίτια, που περισσότερο
μοιάζουν με βίλες, είναι αφημένη η ιστορία του χωριού που υπήρξε κέντρο των
Πιερίων
από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας μέχρι τις αρχές του '60. Η Κόκκοβα που γίνεται
γνωστή από τα κιτάπια του ιεροδικείου της
Βέροιας
λόγω των καπεταναίων που δρούσαν στην περιοχή κατά την τουρκοκρατία με γνωστότερο
τον καπετάν - Συρόπουλο έχει να δείξει κάτι σε όλες της περιόδους της ιστορίας
μέχρι τον Μακεδονικό αγώνα. Ακόμα και ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, λένε, σημάδεψε
το σημείο του σταυρού που σώζεται μέχρι σήμερα στη γέρικη τώρα βελανιδιά μπροστά
στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Δημοτικά τραγούδια και ιστορίες αναφέρουν την
Κόκκοβα σαν τόπο όμορφο και ξακουστό, διηγούνται οι μεγαλύτεροι και δεν ξεχνούν
ποτέ να πουν με περηφάνια και με πίκρα μαζί ότι σ΄ αυτό το χωριό κάποτε υπήρχε
ακόμη και δικαστήριο. Τόσο μεγάλο ήταν.
Η γεωγραφική θέση του Πολυδενδρίου, όπως ονομάστηκε μετά την αποκατάσταση
του ονόματος Κόκκοβα, έδινε σαφή πλεονεκτήματα για να παίξει τότε κεντρικό ρόλο
στην περιοχή αφού βρισκόταν κοντά σε δύο γνωστά μοναστήρια του
Προδρόμου
και της Μουτσιάλης. Δίπλα στον
Αλιάκμονα
και στην αρχή των δυσδιάβατων τότε Πιερίων, περιστοιχισμένη από μικρότερους οικισμούς
της
Ελαφίνας και των
δικών της, της Μεριάνας και των
Καταλωνίων
που δημιουργήθηκαν από καταγόμενους Πολυδενδρίτες. Επίσης βρισκόταν στο πέρασμα
από το
Βελβεντό και
τα
Ριζώματα για τον κάμπο
και τη Βέροια. Τα πυκνά δάση και οι μεγάλες εκτάσεις βοσκοτόπων είχαν αναπτύξει
τη δασοκομία και την κτηνοτροφία σε ζηλευτό σημείο.
Η ζωή άλλαξε και το σχολείο που φιλοξενούσε κάποτε μέχρι και 200 παιδιά
προορίζεται τώρα για άλλη χρήση αφού δεν ξαναχτύπησε το κουδούνι από τις αρχές
της δεκαετίας του '80. Όμως, όλα αυτά σήμερα αποτελούν μια μακρινή ανάμνηση από
το παρελθόν για τους γεροντότερους και ένα φιλόδοξο όραμα για το μέλλον από τους
νεότερους. Το καινούργιο υδραγωγείο, το δίκτυο ύδρευσης, η αποχέτευση, το σχολείο,
το πάρκο και οι δρόμοι που γίνονται, καθιστούν το όραμα πραγματικότητα. Σήμερα,
όλοι συζητούν να ξαναδημιουργήσουν αυτό που φαίνεται ρεαλιστικό και που πρωτοεμφανίστηκε
για το νομό μας στο Πολυδένδρι στις αρχές του '60. Τότε λεγόταν παραθέριση και
το Πολυδένδρι παραθεριστικό κέντρο. Τώρα ονομάζεται, αγροτουρισμός. Το καταπληκτικό
κλίμα, το υψόμετρο των 700 μέτρων, ο καθαρός αέρας και τα απέραντα δάση οξιάς
που περιζώνουν το Πολυδένδρι δίνουν ελπίδα για ανάπτυξη με την αύξηση των επισκεπτών
που και σήμερα κατά δεκάδες ανεβαίνουν στο χωριό για τις πασίγνωστες ταβέρνες
και τους φιλικούς ανθρώπους. Καημός των κατοίκων είναι η επανακατασκευή του δύσκολου,
με πολλές στροφές δρόμου, από το χωριό μέχρι τη γέφυρα του Αλιάκμονα.
