Τα Λαγκάδια είναι μια γραφικότατη αρκαδική κωμόπολη, ένα πέτρινο κομψοτέχνημα,
με εντυπωσιακά πέτρινα διώροφα και τριώροφα σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά σε απότομη
πλαγιά, με τρεχούμενα νερά, σε ένα ορεινό επιβλητικό τοπίο. Είναι η πατρίδα των
Δεληγιαννέων αλλά και άλλων οπλαρχηγών και αγωνιστών του 1821. Η οδική πρόσβαση
στην κωμόπολη γίνεται από την μία κατεύθυνση από την Τρίπολη
(60 χιλ.) και τη Βυτίνα (15
χιλ.), και από την άλλη από την Αρχαία
Ολυμπία.
Συγχρόνως τα Λαγκάδια είναι η πατρίδα προικισμένων μαστόρων και τεχνιτών
της πέτρας, των Λαγκαδιανών μαστόρων, που για γενιές άπλωσαν παντού τη φήμη τους,
χτίζοντας σπίτια, εκκλησίες, γεφύρια και σχολεία σε ολόκληρη την Αρκαδία,
την Πελοπόννησο, αλλά και
στην υπόλοιπη Ελλάδα. Τρανή απόδειξη της ικανότητας και της φήμης τους στην τέχνη
της πέτρας αποτελεί η θέα των σπιτιών του χωριού. Η κτίση των Λαγκαδιών πιθανολογείται
μεταξύ των 13ου και 16ου αι. και κατά μία εκδοχή, οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οι μαστόροι
που έχτισαν το κάστρο της Ακοβας, στα χρόνια της Φραγκοκρατίας. Πρώτη αναφορά
στα Λαγκάδια γίνεται το 1693 σε σημείωση του κώδικα της Μονής Αιμυαλών .
Τα Λαγκάδια είναι κτισμένα σε υψόμετρο 900 μ., στις κατάφυτες πλαγιές
του ορεινού όγκου του Μαινάλου , πάνω από μια απότομη και βαθιά ρεματιάς (με κλίση
70%), γεμάτης καρυδιές και πλατάνια και με τρεχούμενα νερά. Τα σπίτια, κτισμένα
στην πλαγιά αμφιθεατρικά, κοιτάζουν την ρεματιά. Πολλά έχουν από τη μια πλευρά
του δρόμου έναν όροφο ενώ από την άλλη τρεις. Η κεντρική πλατεία του χωριού, με
τα καφενεία και τα εστιατόρια στέκει ακριβώς στο χείλος της ρεματιάς και είναι
γεμάτη από πλατάνια. Από τη ρεματιά αυτή ξεκινά το απόκρημνο φαράγγι (το Λαγκαδιανό
ρέμα), όπου κυλά το Λαγκαδιανό ποτάμι, του Τουθόα κατά τον Παυσανία, το οποίο
διασχίζει ένα μεγάλο τμήμα της Γορτυνίας και ανάμεσα από δασωμένες πλαγιές καταλήγει
στον ποταμό Λάδωνα . Το πάνω μέρος του χωριού, η Πάνω Γειτονιά, είναι μοναδικό
σε γραφικότητα και έχει υπέροχη θέα.
Κατά την αρχαιότητα, από την περιοχή περνούσε η περίφημη οδός Σπάρτης - Μεγαλόπολης - Μεθυδρίου - Τεύθιδος - Ηραίας - Ολυμπίας ,
μέσω της οποίας οι κάτοικοι της Πελοποννήσου πήγαιναν στην Ολυμπία για να παρακολουθήσουν
τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τα Λαγκάδια πρωτοστάτησαν στον απελευθερωτικό αγώνα του Μοριά κατά
των Τούρκων. Η ιστορία του τόπου συνδέθηκε κατά την Τουρκοκρατία με την οικογένεια
των Δεληγιανναίων, μιας από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες οικογένειες που πρωτοστάτησε
τόσο στην προετοιμασία όσο και στη διεξαγωγή του Αγώνα. Η οικογένεια αυτή αναδείκνυε
επί πολλά χρόνια έναν από τους δυο μοραγιάννηδες (αρχηγούς των προεστών) που έδρευαν
στην Τρίπολη. Ο μοραγιάννης Ιωάννης Δεληγιάννης δολοφονήθηκε άγρια από τους Τούρκους,
το 1816, μέσα στο σπίτι του στα Λαγκάδια, ενώ το 1821 πέθανε και ο γιος του Θεοδωράκης
από τα βασανιστήρια της φυλακής, λίγο μετά την άλωση της Τριπολιτσάς. Η ίδια οικογένεια
έδωσε πολλούς αξιόλογους άνδρες, όπως τον πολέμαρχο Κανέλλο Δεληγιάννη, αργότερα
πρόεδρο της βουλής. Στο Ελληνικό κράτος, τα Λαγκάδια έδωσαν δυο πρωθυπουργούς,
τον Θεόδωρο Π. Δεληγιάννη που δολοφονήθηκε έξω από τη Βουλή το 1905, και τον υπηρεσιακό
πρωθυπουργό Νικόλαο Π. Δεληγιάννη, που διενήργησε τις βουλευτικές εκλογές του
1895. Πρωταγωνιστικό ρόλο στον απελευθερωτικό αγώνα έπαιξαν επίσης ο Ιωάννης Θεοφιλόπουλος,
ή Καραβογιάννης, ή Τσακαλογιάννης, στενός συνεργάτης των πυρπολητών Παπανικολή
και Κανάρη, ο Θανάσης Κίντζιος (μάχη της Γράνας, 1821), ο ήρωας των Τρικόρφων
Παπασταθούλης, και πολλοί άλλοι. Στην πλατεία των Ηρώων, στο κέντρο του χωριού
η στήλη των πεσόντων μνημονεύει τη μεγάλη συμμετοχή των Λαγκαδιανών στους εθνικούς
αγώνες.
Το 1833 έγιναν έδρα του δήμου Τεύθιδος και μέχρι και τις αρχές του
20ου αιώνα γνώρισαν αξιόλογη εμπορική και πνευματική άνθηση. Στην κωμόπολη λειτουργούσε
μάλιστα αλληλοδιδακτικό και ελληνικό σχολείο. Η τοπική οικονομία βασιζόταν στη
γεωργία και την κτηνοτροφία και στα έσοδα από τις κατασκευές της πέτρας. Την περίοδο
αυτή τα Λαγκάδια είχαν γύρω στους 6.000 κατοίκους και ήταν η δεύτερη σε πληθυσμό
πόλη της Αρκαδίας, μετά την Τρίπολη. Όμως αργότερα, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου
άρχισε ισχυρό κύμα εσωτερικής μετανάστευσης που ερήμωσε τον τόπο. Σήμερα ο πληθυσμός
δεν ξεπερνά τους 800 κατοίκους.
Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα είναι το ιστορικό σπίτι των Δεληγιάννηδων
στην πάνω Γειτονιά, με κειμήλια της οικογένειας των προεστών, και οι παλιές εκκλησίες
των Αγίων Ταξιαρχών (1805), στην πλατεία των Ηρώων, και των Αγίων Αποστόλων (1854),
στην κάτω Γειτονιά. Οι εκκλησίες αυτές χαρακτηρίζονται από τα ιδιότυπα καμπαναριά
τους. Η πρώτη είναι η μητρόπολη των Λαγκαδιών και έχει χαρακτηριστικό πελεκητό
καμπαναριό δύο επιπέδων. Στην άλλη πλευρά της υπάρχει περίτεχνο πετρόκτιστο κωδονοστάσι
με ρολόι, έργο του 1910, ενώ το υπέρθυρο της νότιας εισόδου της διακοσμείται από
μαρμάρινη παράσταση του Εσταυρωμένου, γεγονός πρωτοφανές για ορθόδοξη εκκλησία,
(η επίδραση από τους καθολικούς ναούς είναι εμφανής). Αξιόλογο είναι ακόμα το
επιβλητικό πετρόχτιστο κτίριο του Γυμνασίου (1868). Στο χωριό και ειδικότερα στην
πάνω Γειτονιά υπάρχουν αρκετές όμορφες πετρόχτιστες βρύσες. Εκεί βρίσκονται επίσης
ο ναός του Τιμίου Προδρόμου (1808), κάτω ακριβώς από το σπίτι των Δεληγιανναίων,
ο οποίος κτίστηκε σε 40 μέρες, καθώς τα εκκλησάκια της Παναγιάς του Γούναρη (1862),
δίπλα σε πηγή, με μαγευτική θέα προς την Ηλία και το Ιόνιο και της Αγίας Τριάδας,
με επιβλητική θέα στην κωμόπολη, τον καταπράσινο λόφο του Αϊ-Λια και τα Γορτυνιακά
όρη απέναντι. Από παλιά τα Λαγκάδια φημίζονταν για τα εξαιρετικά υφαντά τους,
παράδοση που συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Στα καταστήματα μπορεί κανείς να αγοράσει
υφαντά καθώς και τοπικά ζυμαρικά, γλυκά και προϊόντα ξυλοτεχνίας.
Ο δρόμος από τα Λαγκάδια συνεχίζει προς την Ηλεία, περνώντας από
την Ολυμπία. Τα Λαγκάδια προσφέρονται για κοντινές και μακρινές εξορμήσεις. Ενδιαφέρουσες
κοντινές διαδρομές είναι προς το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και το Κρυονέρι ,
όπου και οι πηγές του Λούσιου και το χωριό Φούσκαρη από το δρόμο προς Ολυμπία
παίρνοντας τη διασταύρωση αριστερά που κατεβαίνει στο λαγκαδιανό ρέμα. Αλλες ενδιαφέρουσες
διαδρομές είναι δυτικά προς τον Λάδωνα τα Τρόπαια και το Βυζίκι , και ανατολικά
προς το φαράγγι του Λούσιου και τη Δημητσάνα .
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
1823 - 1905
1771 - 1856
Πολιτικός της Ελληνικής Επανάστασης από τα Λαγκάδια
της Γορτυνίας, πρώτος από τους οκτώ γιους του Ιωάννη Δεληγιάννη, προκρίτου με
σημαντική επιρροή σε όλη την Πελοπόννησο.
Υπήρξε μέλος της Γερουσίας που προήλθε από την "Πράξη των Καλτετζών"
και αντέδρασε, μαζί με τους υπόλοιπους προκρίτους, στο σχέδιο του Δ.Υψηλάντη να
θέσει την Eπανάσταση υπό ενιαία στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, γεγονός που προκάλεσε
την αρχή των εμφυλίων συγκρούσεων. Κατά την Α´ Εθνοσυνέλευση διορίστηκε
μέλος του Εκτελεστικού Σώματος και αργότερα ενεπλάκη στις εμφύλιες διαμάχες. Με
την επικράτηση της κυβερνητικής παράταξης υπέστη διώξεις και περιορίστηκε με τους
αδελφούς του στο ´Aργος
και το Ναύπλιο. Επανήλθε στην
πολιτική ζωή μετά το τέλος του εμφυλίου και εκλέχτηκε μέλος της «Διοικητικής Επιτροπής
της Ελλάδος» από την Γ´ Εθνοσυνέλευση. Την περίοδο του Καποδίστρια εντάχθηκε
στο αντικαποδιστριακό στρατόπεδο και τελείωσε την πολιτική του ζωή ως μέλος της
Γερουσίας που ιδρύθηκε με την ψήφιση του Συντάγματος του 1844.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
1780 - 1862
(Λαγκάδια Γορτυνίας 1780 Αθήνα
1862)
Αγωνιστής του 1821, φιλικός, πολιτικός και συγγραφέας "Απομνημονευμάτων".
Στις 23 Μαρτίου μαζί με τους αδελφούς του και τους Πλαπουταίους κήρυξε την Επανάσταση
στη Γορτυνία και πήρε μέρος
στις πολιορκίες της Καρύταινας,
της Τριπολιτσάς και της Πάτρας.
Αποσύρθηκε από την ενεργό πολεμική δράση μετά την ήττα των κυβερνητικών, με τους
οποίους συμπαρατάχθηκε και επανήλθε όταν ο Ιμπραήμ απείλησε την Πελοπόννησο.
Μετά την απελευθέρωση εντάχθηκε στο «γαλλικό κόμμα» και αναμίχθηκε στην πολιτική
ζωή. Εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής μετά την ψήφιση του Συντάγματος
του 1844. Τα "Απομνημονεύματά" του, παρόλο το πάθος και την υπερβολή
που τα διακρίνουν, είναι χρήσιμη πηγή για την κατανόηση του εσωτερικού αγώνα της
Ελληνικής Επανάστασης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
1790 - 1885
Mεγάλη απόσταση μεσολαβεί από τα Λαγκάδια Γορτυνίας μέχρι τα Ψαρά.
Η σπουδή του Λαγκαδινού Ιωάννη Θεοφιλόπουλου να ριχτεί στο ναυτικό αγώνα εναντίον
των Τούρκων πρώτος πυρπολητής το 1821, φέρνει στο νου τους θεϊκούς στίχους του
Ανδρέα Κάλβου από "Τα ηφαίστεια" :
" Ω Ελληνες, ω θείαι ψυχαί, που εις τους μεγάλους κινδύνους φανερόνετε ακάμαντον
ενέργειαν και υψηλήν φύσιν Πώς, πώς της ταλαιπώρου πατρίδας δεν πασχίζετε να σώσητε
τον στέφανο από τα χέρια ανόσια ληστών τοσούτων..."
Ηδη ο καπετάν Γιάννης Θεοφιλόπουλος είχε σπεύσει από την ορεινή γενέτειρά
του στα πελάγη, έτοιμος να θυσιαστεί για τη λευτεριά της πατρίδας του και του
γένους. Από τα Λαγκάδια που γεννήθηκε ο νεαρός το 1790, εγκαταστάθηκε στα Ψαρά.
Μπαρκάρει στα εμπορικά και γρήγορα κατακτά τη ναυτοσύνη. Γρήγορος νους, σε κορμί
λαμπάδα, 2.15 έτοιμος για το μεγάλο αγώνα. ...Τα Ψαρά γίνονται ο τόπος των μεγάλων
εξορμήσεων. ...Μέσα σένα χρόνο η Ερεσός και η Χίος γράφονται με χρυσά γράμματα
στο βιβλίο της αιωνιότητας. Δυό νίκες δυό σταθμοί. Πρώτα στην Ερεσό, στις 27 Μαίου
1821, ο Γιάννης Θεοφιλόπουλος με πλοίαρχο τον Δημήτρη Παπανικολή πυρπολούν το
δίκροτο ντελίνι του Αρναούτ. Και ύστερα στη Χίο, στις 6 Ιουνίου 1822 (λίγο μετά
τις φοβερές σφαγές) ο Γιάννης Θεοφιλόπουλος με διοικητή τον Κωνσταντή Μικέ Καρναρίου
ανατινάζουν τη Ναυαρχίδα "Κινούμενο Όρος" του Καρά Αλή. Κοινός συντελεστής ως
πηδαλιούχος ή ως δαδούχος και στις δύο αυτές νίκες ο ορεισίβιος Θεοφιλόπουλος
- εξ ου και Καραβογιάννης.
Η συμβολή του αναφέρεται στα αυθεντικά κείμενα της Βουλής των Ψαρών,
που βρίσκονται στη Συλλογή Θεοφιλοπούλου στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, ενώ επίσημα
αντίγραφα φυλάσσονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος (Αρχεία Αγωνιστών)...
Οι εξορμήσεις του Καραβιγιάννη διαδέχονται η μία την άλλη, κατά μήκος του Ανατολικού
Αιγαίου και προς Βορράν μέχρι τα Δαρδανέλλια και τον Ελλήσποντο, Αβυδο,Κατάστενα
Κάστρων και Νίμπροτζε, καθώς και σε Κασσάνδρα, Αίνο και Τένεδο, επίσης και στη
Σάμο. Το 1822 παίρνει μέρος στη Ναυμαχία των Πατρών στις 20 Φεβρουαρίου, όπως
βεβαιώνει και ο Ναύαρχος Νικολής Αποστόλης. Μετά της 10 Μαρτίου, Ψαρά, δύο εκπλεύσεις
Απρίλιο και Μαίο στη Χίο μέχρι 6 Ιουνίου. Σε όλες ανεξαιρέτως τις βεβαιώσεις της
Βουλής των Ψαρών γίνεται μνεία των αρετών του Καραβογιάννη. Οπως αναφέρει ο Κωνσταντής
Κανάριος" δεν έλαβεν ούτε οβολόν, παραμερίζοντας έτσι και τις διχόνιες..." όπως
αναφέρει επί λέξει ο ο Κωνσταντής Κανάριος που τον κάλεσε κοντά του μετά την τρομερή
πυρπόληση του Ντελινιιού με τον Παπανικολή στην Ερεσό, τον Μάιο του 1821....
Ο Καραβογιάννης ξεκινά τον δεύτερο κύκλο των αγώνων του στη στεριά
από εδώ και μπρος. Ηδη από τον Αύγουστο του 1822, δύο μήνες μετά την πυρπόληση
της ναυαρχίδας του Καρά-Αλή μπαίνει στο χωρό των μαχών και του πολέμου παίρνοντας
μαζί με συγγενείς του μέρος σ' όλες τις εντός Πελοποννήσου μάχες και Πολιορκίες
(Τριπολιτσάς) αλλά και στην Α' Πολιορκία του Μεσολογγίου και στην Πολιορκία των
Αθηνών...
Η αίγλη που χαρακτήριζε τις πράξεις του έχει καταγραφεί στη ζωφόρο
της Κεντρικής αίθουσας της σημερινής Βουλής των Ελλήνων. Στην Αίθουσα Ελευθέριος
Βενιζέλος, όπου αποδίδονται σκηνές από τον Αγώνα, ο Ιωάννης Θεοφιλόπουλος απεικονίζεται
ως σημαιοφόρος πλάι στον Κωνσταντή Κανάρη. Σε ποίημα που δημοσίευσε ο Θεόδωρος
Γενναίου Κολοκοτρώνης στο Ραμπαγά (1822), όπου δημοσιογραφούσε με το ψευδώνυμο
Φαλέζ, γράφει:
"Ηταν λιοντάρι της ξηράς, της θάλασσας δελφίνι τον τρέμαν σαν τον άκουγαν και Τούρκοι
και Αλτζερίνοι."
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Το καλοκαίρι, στα Λαγκάδια, γίνεται φεστιβάλ και διαγωνισμός δημοτικών τραγουδιών και χορού στα τέλη Ιουνίου.
Η παράδοση και η φήμη των Λαγκαδιανών μαστόρων είναι ξεχωριστή σε
ολόκληρη την Ελλάδα. Από τις
αρχές του 18ου αι. οι Λαγκαδιανοί ασχολούνταν στην πλειονότητά τους με το επάγγελμα
του χτίστη με εξαιρετικές επιδόσεις. Ειδικότερα, λέγεται (βλ. βιβλίο Μπαλαφούτη
"Μαστόροι: Λαγκαδιανοί"), ότι η παράδοση τους ξεκινά από τους βλαχομαστόρους,
κυρίως από τα Λαγκάδια που είχαν φύγει με την πτώση του Βυζαντίου για την Ιταλία.
Έπειτα από χρόνια ξαναγύρισαν και εγκαταστάθηκαν στο ´Ακοβο κοντά στο Βυζίκι.
Γύρω στα 1210, ένας από αυτούς, που είχε τη θέση του γραμματικού, έκλεψε τα σχέδια
των αρχιτεκτόνων από το φράγκικο κάστρο της ´Aκοβας.
Από τότε οι Λαγκαδιανοί τηρούν και συνεχίζουν την παράδοση στο χτίσιμο και στην
αρχιτεκτονική. Μάλιστα την τέχνη τους την μετέδωσαν και σε άλλους άξιους συνεχιστές
τους, όπως είναι οι μαστόροι του Κοσμά
Κυνουρίας.
Οι μαστόροι ταξίδευαν οργανωμένοι σε ομάδες ή "μπουλούκια",
που σχηματίζονταν από τους πρωτομάστορες ή μπουλουκτζήδες. Έφευγαν συνήθως γύρω
στο Πάσχα, και έλειπαν από τον τόπο τους από την άνοιξη ως και το φθινόπωρο. Μιλούσαν
δική τους συνθηματική γλώσσα, τα κρεκόνικα, κρεκονίστικα ή μπολιάρικα. Η αναχώρηση,
η διαμονή και η επιστροφή τους συνοδεύονταν από συνήθειες που με τον καιρό πήραν
τη μορφή εθίμων.
Τα μπουλούκια είχαν συγκεκριμένη δομή, αλλά και ιεραρχία. Επικεφαλής
ήταν οι πρωτομάστορες. Αυτοί, αν και δεν ήξεραν πολλά γράμματα, ήταν έξυπνοι και
πολύπειροι, και διέθεταν δημιουργικό πνεύμα, μεγάλη εμπειρία και ξεχωριστό ταλέντο
και φαντασία. Στη γλώσσα των μαστόρων ο πρωτομάστορας λεγόταν «μάνα», γιατί ήταν,
πράγματι, η «ψυχή» της ομάδας, που φρόντιζε για όλους και για όλα. Οι καλοί πρωτομάστορες
ήταν περιζήτητοι και όλοι ήθελαν να συμπεριληφθούν στις ομάδες τους. Κάθε μπουλούκι
αποτελείτο από μαστόρους που εργάζονταν ανά ζεύγη, ένας στην πρόσοψη και ένας
στο εσωτερικό. Επιπλέον υπήρχαν ένας ή δυο «λιθαράδες» για την εξόρυξη της πέτρας,
έξι με οκτώ μαστορόπουλα και περίπου δέκα ζώα για τη μεταφορά των πραγμάτων και
των εργαλείων. Κατά τη διανομή των κερδών, που ήταν έργο του πρωτομάστορα, οι
μαστόροι δικαιούνταν ένα μερίδιο ή 2/3 μεριδίου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση
καλούνταν «τριότες». Το μπουλούκι διέθετε επίσης και «πελεκάνους», που ήταν οι
μάστορες ειδικοί στο πελέκημα της πέτρας και οι οποίοι την παρέδιδαν έτοιμη για
χτίσιμο.
Οι πρωτομάστορες με τη φαντασία και την εμπειρία τους συλλάμβαναν
αρχικά τα σχέδια των οικοδομών. Στη συνέχεια τα υλοποιούσαν κατευθύνοντας τους
υπόλοιπους μαστόρους. Την τέχνη και την εμπειρία τους τη μετέδιδαν από γενιά σε
γενιά στους μαθητευόμενους. Και τέτοιοι υπήρχαν πολλοί, αφού όποια παιδιά δεν
«έπαιρναν» από γράμματα σταματούσαν το σχολείο για να κατευθυνθούν από τον πατέρα
σαν χτιστάδες...
Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν για την επεξεργασία της πέτρας ήταν πρωτογενή.
Για να δέσουν οι πέτρες μεταξύ τους χρησιμοποιείτο μίγμα ζεσταμένου θειαφιού και
κρόκου αβγού, το οποίο μόλις στέγνωνε, ήταν απόλυτα συμπαγές. Για το χτίσιμο των
θόλων, στα σημεία επαφής του υπόγειου και του ισόγειου του σπιτιού με το βουνό,
γινόταν χρήση μίγματος από κοκκινόχωμα και ασβέστη.
Το λαγκαδιανό σπίτι ήταν πετρόχτιστο, πολυώροφο και σε σχήμα «Π».
Παράλληλα, ήταν ελεύθερο απ’ όλες τις πλευρές εκτός από τη βόρεια, όπου το ισόγειο
και ο πρώτος όροφος εφάπτονταν στην πλαγιά. Η επικοινωνία ανάμεσα στους ορόφους
γινόταν με σκάλες και υπήρχαν πολλοί λειτουργικοί χώροι. Τα υπόγεια ήταν κατάλληλα
για τη διατήρηση των τροφίμων. Εδώ φυλάσσονταν και τα βαρέλια του κρασιού, τοποθετημένα
στο θόλο. Στο ισόγειο γίνονταν οι οικιακές εργασίες, συμπεριλαμβανομένης και της
υφαντικής, στον αργαλειό, ενώ στους υπόλοιπους ορόφους υπήρχαν τα υπνοδωμάτια,
οι τραπεζαρίες και τα καθιστικά.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Τηλέφωνο: +30 27950 43333
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
