Πληροφορίες τοπωνυμίου

ΑΝΤΙΚΥΡΑ (Κοινότητα) ΒΟΙΩΤΙΑ
  Στη νοτιοδυτική γωνιά του νομού Βοιωτίας βρίσκεται η Κοινότητα Αντίκυρας, το κυριότερο επίνειό του πάνω στο θαλάσσιο κόλπο. Η πολύτιμη γεωγραφική της θέση φαίνεται να καθόρισε από την αρχαιότητα και την εξέλιξή της. Η σπουδαιότητα της θέσης της την ανέδειξε στις διάφορες στρατιωτικές επιχειρήσεις από την αρχαιότητα ως και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
   Η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Την συναντούμε για πρώτη φορά με το όνομα Κυπάρισσος να παίρνει μέρος στον Τρωικό Πόλεμο. Από τότε και ως το 620 μ.Χ., που καταστράφηκε από σεισμό, διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στα βόρεια του Κορινθιακού Κόλπου. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα που ήρθαν τελευταία στο φως της δημοσιότητας. Νεκροταφεία, τάφοι, κτίρια, οικίες, ναοί κτλ. Το ίδιο περιγράφει και ο Παυσανίας, ο αρχαίος αυτός περιηγητής, περνώντας από την πόλη. Η οικονομία της ήταν εύρωστη και οι ασχολίες των κατοίκων ήταν το ψάρεμα και η γεωκτηνοτροφία. Στην κορυφή του λόφου του Σιρού δέσποζε ο Ναός της Αθηνάς, λίγο πιο κάτω ο Ναός της Αρτεμης, στην παραλία ο Ναός του Ποσειδώνα, λίγο πιο πέρα το θέατρο, δύο γυμναστήρια και αργότερα πάνω σ'αυτά η πεντάκλιτη βασιλική της Επισκοπής Αντίκυρας. Σ'αυτό το μέρος έζησαν ο Σχέδιος και ο Επίστροφος, αρχηγοί των Φωκικών πλοίων στην εκστρατεία της Τροίας, ο μυθικός ήρωας Αντικυρεύς, απ'όπου και το όνομά της και ο Ολυμπιονίκης Ξενοδάμης. Μα πάνω απ'όλα η πόλη αυτή ήταν πασίγνωστη στην αρχαιότητα για το φάρμακο κατά της τρέλας, τον "ελέβορα".
   Στα νεότερα χρόνια η Αντίκυρα αρχίζει να εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο της ιστορίας του περασμένου αιώνα. Ενα ψαροχώρι που δημιουργήθηκε από ξένους ψαράδες που άραξαν στην Φωκική παραλία και από ντόπιους Δεσφινιώτες που κατέβαιναν ως εκεί με τα ζώα τους. Αρχικά, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, αποτέλεσε με τη Δεσφίνα το Δήμο της Αντίκυρας, για να γίνει ξεχωριστή κοινότητα, να ξαναενωθεί και οριστικά το 1943 να αποτελέσει την Κοινότητα Αντίκυρας και να συμπεριληφθεί στο Νομό Βοιωτίας. Εδώ ζωντάνεψε και έδρασε ο ΕΛΑΝ την εποχή της Γερμανικής Κατοχής.
   Τα τελευταία χρόνια η εγκατάσταση σ'αυτή μιας στρατιωτικής μονάδας και πιο πολύ, ασφαλώς, του εργοστασίου του Αλουμινίου σήμαιναν για την κοινότητα και την περιοχή μια καινούργια εποχή. Γίνεται έτσι πόλος έλξης πολλών εργατών και πολλοί απ'αυτούς εγκαθίστανται σ'αυτήν. Ο πληθυσμός μέρα με τη μέρα αυξάνει και η όψη της σήμερα δε θυμίζει κάτι από το χθες. Κι ενώ άλλοτε το ψάρεμα κατά κύριο λόγο και οι γεωκτηνοτροφικές ασχολίες με τον ελαιώνα ήταν οι βασικοί πόροι ζωής των κατοίκων, σήμερα οι περισσότεροι εργάζονται στο εργοστάσιο ή ζουν απ'αυτό.
   Ο τεράστιος παραλιακός πεζόδρομος, όπου μπορεί κανείς κάνοντας βόλτα να απολαύσει τη θέα της θάλασσας του Κορινθιακού Κόλπου, η νέα αρχιτεκτονική δομή των κατοικιών, η ύπαρξη λιμενοβραχίονα στην παραλία της Αντίκυρας και μαρίνας στον Αγιο Ισίδωρο, η ύπαρξη υπηρεσιών (ταχυδρομείο, λιμεναρχείο, τράπεζα, ιατρείο, αστυνομία κτλ) συνθέτουν την σύγχρονη όψη της. Η ύπαρξη αθλητικών εγκαταστάσεων (γήπεδα βόλεϊ, μπάσκετ, τένις), σχολής του ΟΑΕΔ, πολιτιστικού Συλλόγου και Κοινοτικής επιχείρησης, βοήθησαν τα τελευταία χρόνια στην ανάπτυξή της. Η αξιοποίηση των παραλιών του Αγίου Ισιδώρου (πεζοδρομήσεις, φωτισμός, ύπαρξη πολλών καταστημάτων) και η τιμητική διάκρισή τους με την Γαλάζια Σημαία για τα καθαρά νερά τους από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αποτελούν πόλο έλξης πολλών τουριστών κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών. Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία της Αντίκυρας μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο "Η ΑΝΤΙΚΥΡΑ ΒΟΙΩΤΙΑΣ από τον Ομηρο έως σήμερα" του Δημητρίου Ελ. Ράπτη των εκδόσεων Μικρές Πατρίδες της Ελλάδας και διανέμεται δωρεάν από την Κοινότητα της Αντίκυρας.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριος 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Κοινότητα Αντικύρας

• http://www.antikyra.gr/history.htm