Πληροφορίες τοπωνυμίου

ΑΓΚΙΣΤΡΙ (Χωριό) ΑΙΓΙΝΑ
   Η πρωτεύουσα του νησιού ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων το ορμητήριο πλοίων και το σημείο ανεφοδιασμού. Καταγάλανα κρυστάλλινα νερά ανάμεσα σε φυσικούς κόλπους δημιουργούν αμμώδεις περιοχές για τους λουόμενους. Γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια, παραδοσιακά καφενεία, υπέργηρες φιγούρες με τοπικές ενδυμασίες και ο μοναδικός ανεμόμυλος, συμβάλλουν με την ύπαρξή τους στη ζωντανή ιστορία του τόπου.
   Σπίτια φτιαγμένα από πέτρα, άσπρα πεζούλια, κεραμοσκεπές, σπιτικοί φούρνοι, αυλές συγυρισμένες έρχονται να συναντήσουν τις υπερσύγχρονες ξενοδοχιακές μονάδες. Τα Cafe-Bar, Ουζερί, Εστιατόρια και Night Club περιμένουν να φιλοξενήσουν και να εξυπηρετήσουν με το καλύτερο τρόπο όλους εσάς που θα επισκεφθείτε το νησί μας.
  Πέρα και πάνω από το Μεγαλοχώρι στο πευκόφυτο δάσος το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων στέκει εκεί μέσα στο πέρασμα των χρόνων και καλεί τον επισκέπτη να γνωρίσει τις ρίζες του νησιού, το Καντούντι, δηλαδή το παλιό χωριό, ό,τι έχει μείνει από τον αρχαιότερο οικισμό του Αγκιστρίου.
  Φεύγοντας από το Μεγαλοχώρι δυτικά βρίσκεσαι σε ένα τοπίο μαγευτικό που συνδυάζει σε απόλυτη αρμονία το πράσινο του πεύκου με το βαθυγάλανο της θάλασσας.
  Δέντρα που με το πέρασμα του χρόνου γερνούν μέσα στη θάλασσα και σχεδόν αγκαλιάζουν τα νερά και τα σκάφη στο παλιό καρνάγιο μαρτυρούν τα εκατοντάδες χρόνια που βρίσκονται εκεί. Το πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο μας οδηγεί δυτικότερα του νησιού εκεί που οι πινακίδες γράφουν Δραγονέρα. Εκτός από την μοναδική καντίνα που υπάρχει εδώ όλα τα υπόλοιπα έχουν μείνει ανέγγιχτα. Κρυστάλλινα νερά, φυσικές ακρογιαλιές - πεύκα μέχρι τη θάλασσα, ησυχία, είναι μόνο ένα μέρος της προσφοράς του πλούτου που μας δίνει η φύση απλόχερα. Και ο δρόμος συνεχίζει προς τα νότια, ανηφορίζει, κατηφορίζει και φτάνει σε ένα ξέφωτο, μια όαση γεμάτη ιστορία για τους παλιούς και οπτική μαγεία για τους επισκέπτες. Είναι το Πολέμι με την παλιά εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας που είχε τη τύχη να καθαγιάσει ο Αγιος Νεκτάριος.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005, με φωτογραφία, από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern

• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_... (2 φωτ.)

ΑΓΚΙΣΤΡΙ (Λιμάνι) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Η Σκάλα με τις απέραντες αμμουδιές της είναι ένας οικισμός καθαρά τουριστικός που παρέχει άνετη φιλοξενία στα πεντακάθαρα ξενοδοχεία, δωμάτια και γκαρσονιέρες που διαθέτει, ενώ γευστικότατοι μεζέδες και φαγητά για όλα τα γούστα περιμένουν να ευχαριστήσουν κάθε απαιτητικό ή μη, επισκέπτη. Μουσικές ποικιλίες για όλες τις ώρες στα Club και Cafe-Bar έρχονται να συμπληρώσουν την άρτια τουριστική οργάνωση. Στα αριστερά της Σκάλας είναι η Σκληρή, νεόκτιστη τουριστική περιοχή με σύγχρονα ξενοδοχεία και εστιατόρια. Στο αριστερό άκρο του νησιού και μετά από μια ονειρεμένη διαδρομή μέσα στα πεύκα ένας φυσικός καταγάλανος κόλπος με χοντρά βότσαλα και κρυστάλλινα νερά, σας περιμένει η μαγευτική Χαλικιάδα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005, με φωτογραφία, από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern

• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_... (1 φωτ.)

ΑΠΟΝΗΣΟΣ (Παραλία) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Συνεχίζοντας το δρόμο δυτικά των Λιμεναρίων, φτάνουμε σε μια εξωτική τοποθεσία με τα πεύκα να αγκαλιάζουν την πιο όμορφη και ζηλευτή καταπράσινη παραλία της Απονήσου. Αυτός ο μοναδικός συνδυασμός χρωμάτων σε μεταφέρει σε εξωτικά μέρη, προσφέροντας σου μια μοναδική χαλάρωση και ηρεμία. Το ταβερνάκι που υπάρχει εκεί μπορεί να σου προφέρει εξαίσιους θαλασσινούς μεζέδες δίπλα στο κύμα.

Ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern
• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_...

Δημοτικό Διαμέρισμα Γαλατά

ΓΑΛΑΤΑΣ (Κωμόπολη) ΤΡΟΙΖΗΝΑ
  Απέναντι από τον Πόρο βρίσκεται ο Γαλατάς. Οι βάρκες πηγαινοέρχονται με τακτικά δρομολόγια την ημέρα και τη νύχτα. Ανατολικά του Γαλατά βρίσκεται το Λεμονοδάσος, με περιβόλια και πηγές που εκτείνονται σ’ όλη την πλαγιά. Αξίζει ένας περίπατος μέχρι την κορυφή, για την πανοραμική θέα. Κάτω η αμμώδης παραλία Αλυκή διαθέτει ταβερνάκια και σύνδεση με τον Πόρο με βαρκάκια.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων & Διαμερισμάτων Γαλατά & Πόρου.

ΚΑΛΛΟΝΗ (Οικισμός) ΤΡΟΙΖΗΝΑ
  Δεκαεπτά χλμ. δυτικά του Γαλατά βρίσκεται το παραδοσιακό χωριό της Καλλονής, ανάμεσα στα καταπράσινα περιβόλια. Η αμμουδερή παραλία της διαθέτει γραφικές ψαροταβέρνες με φρέσκο ψάρι. Κοντά βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Τροιζήνας και το Διαβολογέφυρο, ένα μικρό φυσικό φαράγγι με νερά και άγρια βλάστηση. Από εκεί μπορείτε να κάνετε μικρές εκδρομές προς το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και τις Μυκήνες.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων & Διαμερισμάτων Γαλατά & Πόρου.

ΚΥΘΗΡΑ (Νησί) ΕΛΛΑΔΑ
  Οι παλαιότερες μαρτυρίες ανθρώπινης παρουσίας στα Κύθηρα ανάγονται στην παλαιολιθική εποχή. Η στρατηγική σημασία του νησιού οφείλεται στην ιδιαίτερη γεωγραφική θέση του. Τα Κύθηρα θεωρήθηκε ότι ήταν πάντοτε το μάτι της Κρήτης, το μάτι των ελληνικών θαλασσών και η πύλη της Ανατολής. Ηδη οι Μινωίτες δημιούργησαν μινωική αποικία, τα λείψανα της οποίας, (ιερό κορυφής, τάφοι κ.α.) ανάγονται στο πρώτο μισό της 2ης χιλιετηρίδας π.Χ. Υστερα οι Μυκηναίοι και στην συνέχεια οι θαλασσοκράτορες Φοίνικες, τον 9ο και 8ο αιώνα π.Χ. δημιούργησαν εμπορικό σταθμό και εκμεταλλεύθηκαν την πορφύρα που αφθονούσε στα παράλια των Κυθήρων. Πορφυρίς ήταν άλλωστε η αρχαιότερη ονομασία των Κυθήρων.
  Κύθηρα, ονομάστηκαν ίσως από τον Φοίνικα Κύθηρο. Το αρχαίο λιμάνι του νησιού ήταν η Σκάνδεια, από το οποίο περνούσαν καράβια προερχόμενα από όλα τα μέρη της Μεσογείου. Στην βραχονησίδα Αντιδραγονέρα, κοντά στην αρχαία Σκάνδεια, ήρθε στο φως ένα ιερό της ελληνορωμαϊκής περιόδου όπου βρέθηκαν νομίσματα, τα οποία άφηναν περαστικοί ναυτικοί για τον Ποσειδώνα, προερχόμενοι από τον Εύξεινο, την Αίγυπτο, τα νησιά του Αιγαίου, την Αθήνα, την Ιλλυρία, τη Σικελία, την Καρχηδόνα, μέχρι και τις Βαλεαρίδες νήσους. Στους ιστορικούς χρόνους στην πρωτεύουσα των Κυθήρων δέσποζε ο αρχαϊκός ναός της Αφροδίτης. Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησιόδου, η Ουράνια Αφροδίτη γεννήθηκε μέσα από τους αφρούς της θάλασσας των Κυθήρων. Το ιερό της Αφροδίτης ήταν το πιο φημισμένο στην Ελλάδα. Με την παρακμή του αρχαίου κόσμου τα Κύθηρα περιήλθαν στους Ρωμαίους και αργότερα στους Βυζαντινούς. Αξιόλογα είναι τα βυζαντινά μνημεία των Κυθήρων, τα παλαιότερα των οποίων χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα μ.Χ.
  Κατά τον 12ο αιώνα ο Γεώργιος Παχύς από την Μονεμβασιά παραδίδει το νησί στην μονεμβασιώτικη οικογένεια των Ευδαιμονογιάννηδων. Τότε χτίστηκε η Βυζαντινή πόλη του Αγίου Δημητρίου, η οποία ύστερα από επιδρομή του πειρατή Μπαρμπαρόσα κατεστράφη το έτος 1537. Τα Κύθηρα παρέμειναν στην κυριαρχία των Βενετών από τον 13ο αιώνα μέχρι το 1797, οπότε κατελήφθησαν από τους Γάλλους. Ενα χρόνο αργότερα κατελήφθησαν από τους Ρωσοτούρκους, και το έτος 1800 περιλήφθηκαν στο Ιόνιο Κράτος, (Επτάνησος πολιτεία). Το 1807 τα Κύθηρα καταλαμβάνονται από τους Γάλλους, και από το 1809 τίθενται υπό την διοίκηση των Αγγλων, μέχρι το 1864 οπότε τα Επτάνησα ενσωματώνονται με τον κορμό του ανεξάρτητου μέχρι τότε Ελληνικού κράτους. Εκτοτε τα Κύθηρα μαζί με άλλα νησιά του Ιονίου ακολουθούν την πορεία της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης του ελεύθερου Ελληνικού κράτους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Κυθήρων.

ΛΙΜΕΝΑΡΙΑ (Χωριό) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Μετά το Πολέμι ο κατήφορος αποκαλύπτει τα Λιμενάρια. Πεύκα, μεγάλα κυπαρίσσια, ελιές, μποστάνια, πετρόκτιστα σπίτια, το παλιό σχολείο, η μεγάλη εκκλησία, της Αγίας Κυριακής και το γραφικό λιμανάκι της Μάριζας είναι μόνο ένα δείγμα της ομορφιάς και της μαγείας που έχει να επιδείξει αυτή η τοποθεσία.
Στη γραφική ταβέρνα του χωριού μπορείτε να απολαύσετε νόστιμη ελληνική κουζίνα καθώς και τον παραδοσιακό κοκκινιστό κόκορα.

Ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern
• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_... (1 φωτ.)

ΜΕΘΑΝΑ (Δήμος) ΕΛΛΑΔΑ
  Τα Μέθανα είναι μια όμορφη και γραφική χερσόνησος που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Πελοποννήσου, νοτιοδυτικά του Πειραιά, ανάμεσα στην συστάδα των νησιών του Αργοσαρωνικού. Με όμορφες δαντελωτές ακτές, όπως τόσο όμορφα τις έχει σχηματίσει η γαλάζια θάλασσα του Σαρωνικού Κόλπου και με τις πασίγνωστες Ιαματικές Πηγές τους. Έχουν θαυμάσιο κλίμα, ήπιο και υγιεινό, κατάλληλο για θερινή και χειμερινή διαμονή. Διαθέτουν πολλά ξενοδοχεία, πανσιόν και ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια, παραδοσιακές ψαροταβέρνες, ουζερί, καφενεία και νυκτερινά κέντρα (Μπάρ και Ντίσκο) με προσιτές τιμές και φιλική εξυπηρέτηση. Ο επισκέπτης μπορεί να κολυμπήσει στις ολοκάθαρες και γραφικές παραλίες (Νησάκι, Λιμιώνα, Αγιος Νικόλαος, Βαθύ, Αγιος Γεώργιος). Επίσης λειτουργεί και οργανωμένη Μαρίνα για τον ελλιμενισμό σκαφών. Τα Μέθανα απέχουν 2 ώρες από τον Πειραιά με Φέρυ-Μπόουτ και 55’ με ιπτάμενα δελφίνια (28 ν.μ.). Ακόμη υπάρχει και η δυνατότητα οδικής πρόσβασης (180 χλμ. από την Αθήνα).
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Μεθάνων.

ΜΕΤΟΧΙ (Οικισμός) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Ανάμεσα στο Μεγαλοχώρι και τη Σκάλα, ψηλά στη πλαγιά, συναντάς το πιο δροσερό μέρος του νησιού που δεσπόζει σαν να εποπτεύει ένα γύρο τα δρώμενα, το Μετόχι.
Πραγματικά αξίζει η θέα και πεζοπορία μέχρι εκεί στο εκκλησάκι της Παναγίας, διαδρομή που ανταμοίβει κάθε απαιτητικό του είδους
Όσο για εκείνους που θα γευτούν γνήσιους νησιώτικους μεζέδες η οικογενιακή ταβέρνα του Παρνασσού σας περιμένει πνιγμένη στα πεύκα.

Ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern
• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_...

Μονή Αγίων Πάντων Σπετσών

ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Μοναστήρι) ΣΠΕΤΣΕΣ
Τηλέφωνο: +30 22980 72300, 72192
  Ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνος (1803) αναφέρεται η ύπαρξη μικρής εκκλησίας των Αγίων Πάντων στο λόφο πάνω από τον όρμο που σήμερα καλείται της Αγίας Μαρίνας. Γύρω από αυτό το εκκλησάκι, η υδραία τη καταγωγή Σοφρωνία, σύζυγος του Σπετσώτη πλοιάρχου Β. Γκίνη, ίδρυσε περί το 1830-33 το γυναικείο μοναστήρι που λειτουργεί έκτοτε ανελλιπώς μέχρι σήμερα και έγινε η πρώτη ηγουμένη του.
  Το 2001 διαπιστώθηκαν στατικά προβλήματα στον τρούλο και στα θεμέλια της παλαιάς εκκλησίας, η οποία κατεδαφίσθηκε εξ ολοκλήρου και στη θέση της ανεγείρεται νέα μεγαλύτερη εκκλησία των Αγίων Πάντων.
  Οι λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδος θεωρούνται ιδιαίτερα κατανυκτικές στους Αγίους Πάντες και πολλοί Σπετσιώτες και επισκέπτες τις παρακαλουθούν.
  Μπροστά στη Μονή Αγίων Πάντων υπάρχει το ένα από τα δύο νεκροταφεία των Σπετσών, με τάφους πολλών προσωπικοτήτων από την πλούσια ιστορία του νησιού.

Μονή Γενεσίου Θεοτόκου Ζούρβας

ΜΟΝΗ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΖΟΥΡΒΑΣ (Μοναστήρι) ΥΔΡΑ
Τηλέφωνο: +30 22980 52344
1. ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ - ΟΝΟΜΑ
  Εις το ανατολικόν άκρον τής ιστορικής νήσου Ύδρας και εις άγονον βραχώδες οροπέδιον τής ´Ανω Ζούρβας, ευρίσκεται, απομονωμένη -θα έλεγε κανείς- από τον κόσμον η Ιερά Μονή τού Γενεσίου τής Θεοτόκου. Από το πλοίον, κατά τό δρομολόγιον τής Ύδρας - Πειραιώς, μόλις διακρίνεται - ένα άσπρο σημάδι - μεταξύ ουρανού και γης. Απομακρυσμένη από πόλεις και ανθρώπους, στερουμένη τών συγχρόνων ανέσεων τού πολιτισμού και αποτραβηγμένη εις τήν ερημικήν της σιωπήν, λατρεύει επί σειράν ετών τον Κύριον και την Αειπάρθενον Μητέρα Του, τήν κατ’ εξοχήν Προστάτιδά της, μετά τών Αγίων Θεοπατόρων, οι Οποίοι υπηρέτησαν διά τής αφοσιώσεώς Των το Ύψιστον Μυστήριον τής Ενσάρκου Οικονομίας τού Θεού μας, αξιωθέντες νά «υπεραρθούν απάντων γεννητόρων» και να γεννήσουν τήν Υπεραγίαν Θεοτόκον.
  Το όνομα Ζούρβα η περιοχή αυτή έλαβεν - καθώς υπάρχει παράδοσις - από κάποιον άρχοντα ονόματι Ζούρβαν, ο οποίος λέγεται, ότι είχε κτισμένον το αρχοντικόν του εις την σημερινήν θέσιν τής Ιεράς Μονής, το ολιγώτερον εκτεθειμένον εις όλους τούς ανέμους μέρος τής περιοχής. Την παράδοσιν επιβεβαιώνει εν μέρει το γεγονός ότι κατά καιρούς έχουν ευρεθεί, σκαπτομένου τού εδάφους, λίθινα σκαλιστά τεμάχια κιόνων ίσως ή κιονοκράνων, η δέ πρώτη Καθηγουμένη μοναχή Καλλινίκη Παπαγεωργίου, ισχυρίζετο ότι μέ τήν εγκατάστασίν της ενταύθα - περί το 1920 - ενεθυμείτο χαλάσματα παλαιοτάτης οικίας, πολύ πλησίον τών κτιρίων τής Ιεράς Μονής.
  Το τοπίον γύρω από την Ιεράν Μονήν παρουσιάζει μίαν απλήν ερημικήν μεγαλοπρέπειαν. Από την θάλασσαν χαμηλά, βράχοι απότομοι και άγριοι, υψώνονται έως επάνω εις ύψος περίπου 200 μέτρων. Είναι τά «Καρούλια τής Ύδρας», όπως τά ωνόμασεν κάποιος Γέρων πνευματικός. Οπουδήποτε στραφούν οι οφθαλμοί δέν αντικρύζουν τίποτε άλλον, ειμή μόνον πέτρα. Βλάστησις ελαχίστη, αλλά σπανία εις την απέριττην ομορφιάν της. Την άνοιξιν μοσχοβολά η πειροχή όλη από την φασκομηλιά, το θυμάρι και το κατακίτρινο ξάλαφτο, ενώ το χειμώνα πλημμυρίζει ο τόπος από ευωδιαστές σπέντζες (ή μανουσάκια), τά «άνθη τής Παναγίας τής Ζούρβας», όπως πολλοί τά λέγουν, διότι μόνον εδώ φυτρώνουν και πολλαπλασιάζονται χωρίς την παραμικράν περιποίησιν. Όσον από άγρια χόρτα τού βουνού πικρά και δυσεύρετα δι’ όσους τά επιθυμούν, υπάρχουν άφθονα.
  Από τον λιμενίσκον εις την θάλασσαν - τον αρσανά τής Μονής - τήν Λέδιζαν, φέρει ως επάνω τόν προσκυνητήν στενόν δρομάκι μέ πρόχειρον καλντερίμι, έργον αφαντάστου κόπου, μόχθου και πολλών ιδρώτων, ποίος γνωρίζει τίνων ασκητών και παλαιών κτητόρων, οι οποίοι μέ επιμονήν θαυμαστήν υπέταξαν εις την θέλησίν των το βραχώδες απόκρημνον βουνό. Διότι λέγεται ότι πρώτα κατεσκευάσθη ο δρόμος και κατόπιν μετεφέρθησαν δι’ αυτού τά υλικά προς ανέγερσιν τής Ιεράς Μονής.
  Παρ’ όλην όμως τήν αγριότητα τών σιωπηλών σκυθρωπών βράχων, η γαλήνη και η ηρεμία τής φύσεως, ιδίως κατά τήν απογευματινήν και νυκτερινήν ώραν μέ τά πανέμορφα χρώματα τού δειλινού, αναπαύουν και ειρηνεύουν την ψυχήν και το πνεύμα. Από μακρυά ακούονται οι κωδωνίσκοι τών ολίγων προβάτων, το κελάηδισμα τής πέρδικας και η βοή τής θαλάσσης. Αυτήν τήν ώραν η καρδία ασυναισθήτως και αυθορμήτως υψώνεται προς τον Θεόν. Τον αισθάνεται πολύ πλησίον της και νοιώθει την ανέκφραστον Θείαν Μεγαλειότητα συνηνωμένην μέ τήν απέραντον Πατρικήν Αγάπην προς τον ελάχιστον άνθρωπον. Τότε τελείως απομεμακρυσμένη από κάθε θόρυβον τού κόσμου, μέ τήν αίσθησιν τής μηδαμινότητός της και τής αμαρτωλότητος, ζητεί μέ πόθον νά συνομιλήση μαζί Του μέ τήν εμπιστοσύνην τού τέκνου προς τον Πατέρα. Αναζωογονείται εις τήν Παρουσίαν Του και κάτω από το γλυκύ βλέμμα τής Θεοτόκου και το ιλαρόν τών Αγίων Θεοπατόρων παίρνει αποφάσεις, μεταμελείται, ζητεί το έλεος, την Προστασίαν, τήν λύσιν τών προβλημάτων της. Μοναδικαί, ανεξίτηλαι στιγμαί εις τήν ζωήν τού ανθρώπου, τάς οποίας δέν ευρίσκει εις τούς περικαλλείς και πολυφώτους μεγαλοπρεπείς Ναούς τών πόλεων μέ τον θόρυβον και τήν πολυκοσμίαν. Βεβαίως παντού υπάρχει ο Θεός, αλλ’ είναι μερικοί τόποι, όπου η ψυχή νοιώθει μόνη ενώπιόν Του μέσα εις την σιωπήν. Κι ένας τέτοιος τόπος είναι το Μοναστήρι τής Ζούρβας.
  Παλαιότερον αρκετοί ποιμένες μέ τάς οικογενείας των και τά ποίμνιά των υπέμεναν την τραχείαν ζωήν των μέ όλας τάς καιρικάς συνθήκας κι εγέμιζαν μέ τήν παρουσίαν των τήν περιοχήν τής Ζούρβας. Η Μονή ήτο το καταφύγιόν των, η ανάπαυσίς των, εδώ εκμυστηρεύονταν τούς πόνους και τάς δυσκολίας των κι εύρισκαν παρηγορίαν, ήκουον την σοφήν πεπειραμένην συμβουλήν τού Γέροντος πνευματικού Δανιήλ Σιάκου, εμάνθανον τά πρώτα γράμματα τά τέκνα των, προσέφερον τά πρώτα από τα λιγοστά προϊόντα τής εστερημένης ζωής των εις τήν Παναγίαν κι εβοηθούσαν προθυμότατα μέ τόν κόπον των εις ό,τι εχρειάζετο η Μονή. Σήμερον όμως ερήμωσαν ολίγον κατ’ ολίγον αι αγροκατοικίαι και μόνον κατά τάς ημέρας τού Πάσχα τά τέκνα των φθάνουν νά ξαναζήσουν τάς παιδικάς των αναμνήσεις εις τόν ιερόν περίβολον τής Μονής, διά τήν οποίαν τρέφουν ιδιαιτέραν ευλάβειαν, εκτίμησιν και εμπιστοσύνην.
  Η συγκοινωνία τής Μονής μέ τήν Χώραν (Ύδραν) παρουσιάζει μεγάλην δυσκολίαν και απαιτεί αρκετόν κόπον, καθότι δέν υπάρχει δρόμος, η απόστασις είναι σχεδόν 3 ώρας και το μοναδικόν μεταφορικόν μέσον εις τά Υδραϊκά βουνά είναι το υποζύγιον, το οποίον μεταφέει από τά ελαφρότερα έως τά βαρύτερα φορτία διά τάς ανάγκας τής αδελφότητος.
  Διά ξηράς υπάρχει ένα απλό μονοπάτι, το οποίον αλλού κατέρχεται εις τά ρέμματα κι αλλού ανέρχεται εις τά ισώματα, κατεστραμμένον από τήν πάροδον τού χρόνου και πολύ επικίνδυνον εις την εποχήν χειμώνος. Η αδελφότης από τά πρώτα χρόνια τής ιδρύσεως τής Ιεράς Μονής χρησιμοποιεί το υπομονετικόν γαϊδουράκι διά τάς τακτικάς ανάγκας μεταβάσεως εις Ύδραν. Μάλιστα προτού έλθη έως εδώ μέ τήν εξέλιξιν η άνεσις τού τηλεφώνου, έπρεπε να μεταβή αδελφή μέ οιονδήποτε καιρόν, έστω και δι’ ένα φάρμακον ή μίαν απαραίτητον παραγγελίαν. Παρ’ όλον όμως το δυσχερές και κοπιώδες τού δρόμου, το θέαμα κατά μήκος τών βουνών είναι υπέροχον. Απότομο κατέρχονται έως τήν αφρισμένην ή γαλήνιον θάλασσαν, και σχηματίζουν χαράδρας, όπου μόνον αίγες ημπορούν να αναρριχώνται, σπανίως δέ μερικοί τολμηροί ριψοκινδυνεύουν νά φθάσουν τήν κάπαρη και το κρίταμι εις τά πλέον προσιτά μέρη.
  Όποιος ξεκινήσει από τήν Χώραν προς Ζούρβαν, καθ’ οδόν θά συναντά τό ένα κατόπιν τού άλλου εξωκκλήσια και Μοναστήρια, μέ τά οποία η βαθεία ευσέβεια προς τον Ύψιστον και ο πόθος τής ερημικής ζωής, ο έρως τού Θεού και τής μονώσεως, εγέμισαν από παλαιοτάτων χρόνων τήν ερημίαν. Αφού προσπεράση το Ησυχαστήριον τών Αγίων Φωτεινής και Ελισάβετ - μετά τάς τελευταίας οικίας τής Ύδρας - και ανεβή τήν απότομην Παναγιά, συναντά πρώτον το νεόκτιστον χαριτωμένον Εκκλησάκι τού Τιμίου Σταυρού. Εν συνεχεία δεξιά εις ύψωμα τήν γυναικείαν Μονή τής Αγίας Ματρώνης μέ τό παρεκκλήσιον τού Αγίου μάρτυρος Σώζοντος και αριστερά επάνω εις βράχον τήν Αγίαν Τριάδα, παλαιάν γυναικείαν Μονήν, η οποία ανεκαινίσθη και μετετράπη εις ανδρικήν, γνωστήν ως «Μοναστικός Οίκος Πατερικής Διακονίας». Μετά το μοναδικόν δασύλλιον από πεύκα εις όλην τήν διαδρομήν του, υπάρχει η πριν ερειπωμένη Εκκλησία τών Αγίων Μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τού Τροπαιοφόρου και Δημητρίου τού Μυροβλήτου, η οποία εσχάτως ανεκαινίσθη. Κατόπιν η Ιερά Μονή τού Θαλασσινού Αγίου Νικολάου, όπου επί σειράν ετών εμόνασεν έγκλειστος ο ιερομόναχος γέρων Αρσένιος και προ 5 ετών επεσκευάσθη μετατραπείσα εις γυναικείαν Μονήν. Αριστερά και χαμηλά εις την θάλασσαν το εξωκκλήσιον τής Αγίας Παρασκευής. Εις τήν συνέχειαν τού δρόμου, επάνω εις βραχισμόν το μικρόν απέριττον ερημοκκλήσιον τού «Ενσάρκου Αγγέλου», τού Προφ. Ηλιού. Προσπερνά και το πτωχικόν ερημοκκλησάκι τού Αγ. Γεωργίου τού Τροπαιοφόρου, οπότε πλέον φαίνεται καθαρά εις το βάθος η Μονή τής Ζούρβας όπου φθάνει κανείς εντός 45 περίπου λεπτών τής ώρας.
  Σήμερον η συγκοινωνία γίνεται κυρίως μέ καϊκάκι, ή βάρκα ή θαλάσσιο ΤΑΧΙ, όταν ο καιρός το επιτρέπη. Ο επισκέπτης καθώς ταξιδεύη μέ γαλήνην, θαυμάζει τήν αγριότητα τών βράχων, οι οποίοι από ψηλά καταλήγουν απρόσιτοι εις την θάλασσαν και χαίρεται τα παιγνίδια τών γλάρων εις το νερό. Το ταξίδι διαρκεί περί τά 45 λεπτά τής ώρας. Από το λιμανάκι Λέδιζα, η ανάβασις απαιτεί αντοχήν και αρκετάς στάσεις, δια νά πάρη δύναμιν το σώμα και να περιπλανηθή το μάτι εις το μεγαλόπρεπον γύρω τοπίον. Μέ αργόν ρυθμόν εντός 40-45 λεπτών τής ώρας, το μονοπάτι φέρει εις τήν είσοδον τής Ιεράς Μονής.

2. Εύρεσις Ι. Εικόνος και ίδρυσις Ι. Μονής.
  Πότε ακριβώς ιδρύθη, υπό ποίου και ποίος ήτο ο κτήτωρ τής Ιεράς Μονής τού Γενεσίου τής Θεοτόκου «Ζούρβας» είναι άγνωστον.
  Γενικώς διά τά πρώτα έτη τής χριστιανικής Εκκλησίας τής νήσου Ύδρας δέν υπάρχει καμμία ωρισμένη πληροφορία ή γραπτή μαρτυρία. Πρό τού έτους 1460, κάτοικοι τής νήσου ήσαν ολίγοι ποιμένες, οι οποίοι έζων εστερημένην ζωήν εις τά απότομα γυμνά βουνά, διαμένοντες εις καλύβας και καλλιεργούντες τά ελάχιστα απαραίτητα γεωργικά των προϊόντα εις το άγονον βραχώδες έδαφος. Η χριστιανική των ζωή ήτο υποτυπώδης. Ιερείς και Ιεροί Ναοί μάλλον δέν υπήρχαν καθόλου.
  Συγγραφείς εξ Ύδρας, οι οποίοι ησχολήθησαν μέ τήν ιστορίαν τής νήσου, αναφέρουν τά εξής διά τήν εξέλιξιν τής θρησκευτικής ζωής τών κατοίκων:
  Περί τό έτος 1348, οι Βυζαντινοί Δεσπόται τού Μωρέως, διά νά υπερασπίσουν τούς τόπους των και νά πυκνώσουν τον αραιόν πληθυσμόν των - λόγω συχνοτάτων επιδρομών - εκάλεσαν τούς Αρβανίτας, προερχομένους από τήν Βόρειον Ήπειρον, Ορθοδόξους κατά τό θρήσκευμα και μέ φρόνημα Ελληνικόν. Οι Αρβανίται αυτοί είναι απόγονοι αρχαίων φυλών Ελλήνων και Ιλλυριών και προέρχονται κατόπιν αναμίξεως Ελλήνων και εξελληνισμένων Αλβανών. Συνεπώς είναι μέν συγγενείς τών σημερινών Αλβανών, αλλ’ όχι Αλβανοί. Υπήρξαν σκληραγωγημένοι υπερασπισταί τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ιδίως τού Δεσποτάτου τού Μωρέως.
  Μετά όμως από τήν κατάληψιν και τής Πελοποννήσου από τούς Τούρκους, οι Αρβανίται πιεζόμενοι από τον κατακτητήν, περί το 1460 έτος, ήλθον εις τον βράχον τής Ύδρας, διά νά ζήσουν μαζί μέ τούς ελαχίστους κατοίκους μίαν λιτήν και σκληράν ζωήν, αλλ’ ελευθέραν, εις τά άγρια γυμνά βουνά. Τοιουτοτρόπως επεκράτησεν οριστικώς ο ενσυνείδητος χριστιανικός βίος, διότι οι Αρβανίται, φανατικοί χριστιανοί από τον τόπον των, επέβαλον τήν πίστιν των. Προ τής εποχής αυτής, η Εκκλησία τής Ύδρας εις ουδεμίαν Αρχιεπισκοπήν είχε υπαχθή, διότι λόγω τής ασημότητος αυτής ήτο άγνωστος εις το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως. Αφ΄ότου ήλθον οι πιστοί Αρβανίται, ενδιεφέρθη διά τόν χριστιανικόν πληθυσμόν ο Επίσκοπος Κύθνου, ο οποίος μετέβαινεν κατ’ έτος εις την νήσον προς καταρτισμόν τών κατοίκων και χειροτονίαν ιερέων.
  Τά μετέπειτα έτη τής Τουρκοκρατίας, η Εκκλησία τής νήσου υπάγεται εις τήν Επισκοπήν Αιγίνης. Ως παλαιότερος και πρώτος γνωστός Επίσκοπος Ύδρας, αναφέρεται ο άγιος Διονύσιος (Σιγούρος) ο Αιγινίτης, το έτος 1587.
  Ολίγον κατ’ ολίγον ήρχισαν νά κτίζωνται οι σημερινοί Ιεροί Ναοί τής Ύδρας. Ο Ιερός Ναός τής Μονής τού Γενεσίου τής Θεοτόκου, πιθανόν νά εκτίσθη περί το 1710.
  Αν και υπάρχη η υπόθεσις, ότι εις τά απομεμακρυσμένα, δύσβατα και δυσπρόσιτα εις τούς πειρατάς μέρη τής Ύδρας, όπως είναι κατ’ εξοχήν η περιοχή τής Ζούρβας, και όπου κατ’ αρχάς κατώκησαν οι Αρβανίται μέ τούς εντοπίους ποιμενας, είχον κτισθή αι πρώται Εκκλησίαι προ τού έτους 1640 ακόμη. Το 1769 όμως σεισμός δυνατός εκρήμνισεν ίσως πολλάς, αι οποίαι αργότερον διωρθώθησαν. Ο εξ Ύδρας συγγραφεύς Γεώργ. Ν. Σαχίνης αναφέρει, ότι εις τήν συζήτησίν του μέ τόν ανακαινιστήν και ιδρυτήν τής σημερινής γυναικείας Ιεράς Μονής, τον γέροντα πνευματικόν Δανιήλ Σιάκον, επληροφορήθη ότι η ιερά εικών τής Παναγίας ευρέθη το έτος 1776 εντός σπηλαίου παρά το κτήμα κάποιου Ελευθερίου Γιαννίκη, ο οποίος και ίδρυσεν το Μοναστήρι, γεννόμενος μάλιστα και ιερεύς αυτού. Περί τής πληροφορίας αυτής, σήμερον δέν ευρίσκεται ουδεμία γραπτή μαρτυρία, ίσως μετεδόθη προφορικώς ως παράδοσις.
  Εκ παραδόσεως επίσης γνωρίζομεν και περί τής ευρέσεως τής θαυματουργού Αγ. Εικόνος τού Γενεσίου τής Θεοτόκου τά εξής: Έναντι τής σημερινής θέσεως τής Ι. Μονής έζη κάποτε ένας ηλικιωμένος και ευλαβής ποιμήν. Μίαν νύκτα εις τον τόπον όπου είναι τώρα κτισμένος ο Ιερός Ναός είδεν φως. Το γεγονός τό οποίον επανελήφθη επί μίαν εβδομάδα εν συνεχεία την νύκτα, τού προξένησεν μεγάλην εντύπωσιν, καθότι ο τόπος ήτο έρημος και την ημέραν δέν υπήρχεν εις το μέρος αυτό τίποτα τό οποίον νά εξηγή τήν εμφάνισιν τού νυκτερινού φωτός. Υπό Θεού φωτιζόμενος και απορών διά τό θαυμάσιον, μετέβη εις την χώραν, όπου ανήγγειλεν εις τήν Εκκλησιαστικήν αρχήν το φαινόμενον. Δέν έγινεν όμως πιστευτός εις όσα έλεγεν κι επανήλθεν εις την κατοικίαν του άπρακτος. Επειδή όμως και πάλιν παρουσιάζετο εις το ίδιον ακριβώς σημείον το υπερφυσικόν φως, μετέβη εκ δευτέρου εις την Ύδραν και το ανέφερεν. Εμπρός εις την επιμονήν του τότε, εκ περιεργείας μάλλον ή εξ ευλαβείας κινούμενοι, ήλθον κι έσκαψαν εις το μέρος όπου ο απλοϊκός ποιμήν τούς υπέδειξεν. Και - ω τού θαύματος - ευρέθη ωραιοτάτη Αγία Εικών τού Γενεσίου τής Θεοτόκου (λέγεται δε ότι ίσως είναι έργον τού Ευαγγελιστού Λουκά και μία εκ τών 70 Εικόνων Του).
  Χαρά άφατος και αγαλλίασις, συγκίνησις βαθυτάτη και πηγαία ευλάβεια διεδέχθη τήν προηγουμένην αμφιβολίαν. Αμέσως εκτίσθη προχείρως προσκυνητάρι, όπου τήν ετοποθέτησαν, εις τούτο ακριβώς το σημείον τής ευρέσεως, έκαιεν δέ ακοίμητον κανδήλι εμπρός εις την Χαριτόβρυτον αγία Εικόνα. Σήμερον εις το σημείον αυτό ευρίσκεται το Καθολικόν τής Ι. Μονής, η Ιερά Εικών δε εκαλύφθη εκ φύλλου αργύρου επιχρυσωμένου.
(Απόσπασμα)

Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνας

ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ (Μοναστήρι) ΣΑΛΑΜΙΝΑ
Τηλέφωνο: +30 210 4681861
  Το Μοναστήρι βρίσκεται στο βόρειο άκρο του νησιού απέναντι από την Μεγαρική Ακτή σε μια καταπράσινη πευκόφυτη περιοχή. Το Μοναστήρι οικοδομήθηκε στα ερείπια υπάρχοντος ναού όπως αναφέρουν πληροφορίες σχετικά με την εύρεση της εικόνας της Παναγίας από τον Λάμπρο Κανέλλο κτίστη της Μονής που καταγόταν από τα Μέγαρα και είδε τρεις φορές σε όραμα του την Παναγία που του είπε να μεταβεί στη Σαλαμίνα και να οικοδομήσει το ναό που βρισκόταν σε ερείπια , πράγμα που έγινε . Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Λάμπρος Κανέλλος ( ο ´Αγιος Λαυρέντιος όπως θα τον ονομάζουμε στο εξής ) διέπλευσε τη θάλασσα μεταξύ Μεγαρικής ακτής και νήσου Σαλαμίνας κατά προτροπή της Θεοτόκου πάνω στο επανωφόρια του «Ρίψε το επανωφόριον σου είς την θάλασσα και ανέβα επ΄αυτού θα διαπλεύσεις ασφαλώς αυτήν και θα αποβιβασθείς εις την έναντι της νήσου ακτής » . Ο ´Αγιος επεδόθη σε πολύμοχθες έρευνες και αξιώθηκε να βρει , θαμμένη , ανάμεσα σε ερείπια του ναού την ´Αχραντο εικόνα της Παναγίας και ανεδείχθη σε ήρωα του χριστιανισμού.
  Κατόρθωσε σε χρόνια μαύρης δουλείας (τουρκοκρατία ) να οικοδομήσει τον ναό και δώσει στη μονή το όνομα « Φανερωμένης » ή « Νεοφανείσα» και να την προσφέρει στο Θεό « θυμίαμα εύοσμο , μύρο πολύτιμο » . Ο ´Αγιος Λαυρέντιος , χάρη στα πολύτιμα χαρίσματα του , έγινε στήριγμα για τους μονάζοντες , βοηθός για τους φτωχούς , προστάτης για τα ορφανά . Αυτή την παράδοση συνεχίζει μέχρι σήμερα το μοναστήρι . Ο άγιος Λαυρέντιος εκοιμήθη εν Κυρίω στις 9 Μαρτίου του έτος 1707 . Το παράδειγμα του ακολούθησαν και τα μέλη της οικογένειας του . Η σύζυγος έγινε μοναχή και ο υιός του Ιωάννης διαδέχθηκε τον πατέρα του ως ηγούμενος της Μονής με το όνομα Ιωακείμ. Στον ´Αγιο αποδίδονται και πολλά θαύματα . Το ιερό λείψανο του Θεοφόρου Πατρός ετάφη στην μονή.
  Η ιστορική μονή Φανερωμένης ήταν Σταυροπηγιακή και δεν υπήγετο στον Μητροπολίτη της περιφέρειας αλλά στον Οικουμενικό Πατριάρχη και γι’ αυτό υπάρχουν Πατριαρχικά σιγίλια που το αποδεικνύουν . Στο μοναστήρι σώζονται και άλλα χειρόγραφα τουρκικά και ελληνικά. Αξιόλογη είναι η δράση της Μονής στα χρόνια της τουρκοκρατίας και κατά την επανάσταση του 1821 . Στη μονή έβρισκαν ασφάλεια οι γυναίκες και τα παιδιά των πολεμιστών. Εκεί έκρυβαν τα πολεμοφόδια , διάφορους θησαυρούς και κειμήλια . Γίνονταν συναντήσεις οπλαρχηγών και συσκέψεις . Βρίσκανε περίθαλψη και θεραπεία οι πληγωμένοι στις μάχες . Εκεί βρήκε καταφύγιο και ο αρχιστράτηγος του αγώνα Γεώργιος Καραϊσκάκης όπως εκφράζεται στους παρακάτω στίχους :
  « Εγώ κι’ αν ελαβώθηκα , συντρόφοι , μη λυπάστε πάω ταχύ στη Κούλουρη μέσ’ στη Φανερωμένη πουν’ οι βασιλικοί γιατροί να γιάνουν την πληγήν μου και να κρεμάσω τ. άρματα επάνω στ ´Αγιο βήμα κι’ ως τα διαβάση ο λειτουργός θε να τα βάλω ν’ άρθω ».
  Η δημοτική ποίηση βάζει στο στόμα του Κιουταχή τους παρακάτω στίχους:
  « Χωριά και κάμποι και βουνά και όλα τα μοναστήρια Διάβηκα , τα πάτησα και τά καμα όλα στάχτη Μα η Παναγιά της Κούλουρης , το Μέγα μοναστήρι Οπούχει εξήντα σήμαντρα κι είκοσι τρεις καμπάνες Με δεσποτάδες ιερείς με ψάλτες ενενήντα Στέκεται και με πολεμά δεν φίνει να την πάρω Δεκάξι φόρμους έκανα κι εικοσιενιά γιουρούσια Μα η φωτιά της μ’ έκαψε και φεύγω την αφήνω ».
  Τα τελευταία χρόνια το μοναστήρι της Φανερωμένης περιήλθε σε παρακμή και έφθασε να έχει μόνο τρεις μοναχούς γέροντας . Το 1944 ο Μητροπολίτης Αττικής - Μεγάρων και Σαλαμίνας Ιάκωβος την μετέτρεψε σε γυναικεία.
  Το μοναστήρι συνεχίζει μέχρι και σήμερα έτσι την λαμπρή του πορεία και δράση ( Η πρώτη Ηγουμένη ήταν η μοναχή Χριστονύμφη Τσιγκέλη )

ΝΕΩΡΙΟ (Οικισμός) ΠΟΡΟΣ
  Εκτείνεται στο νοτιοδυτικό μέρος του νησιού, μέσα στο πευκοδάσος. Ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο θέρετρο των Αθηναίων και πολλές βίλλες έχουν κτισθεί κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Ο ποιητής Γ. Σεφέρης και ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρυ Μίλλερ περνούσαν τα καλοκαίρια τους εδώ, εμπνεόμενοι από τις φυσικές ομορφιές του νησιού. Σήμερα είναι ένα ήσυχο τουριστικό μέρος με λίγες ταβέρνες και ένα σουπερμάρκετ γύρω από την αμμουδερή παραλία. Δίπλα υπάρχει το Λιμανάκι της Αγάπης, παλιό κρυσφήγετο ερωτευμένων, με πεντακάθαρα νερά και πιο πέρα τα ερείπια του παλιού Ρώσικου Ναύσταθμου.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων & Διαμερισμάτων Γαλατά & Πόρου.

ΝΙΚΑΙΑ (Προάστιο του Πειραιά) ΑΤΤΙΚΗ
  Η Νίκαια ανήκει στις προσφυγουπόλεις που δημιουργήθηκαν μετά την μεγάλη εθνική καταστροφή του 1922. Έγινε η νέα πατρίδα των ξεριζωμένων προσφύγων που έφεραν μαζί τους μια πολιτιστική κληρονομιά τριών χιλιάδων χρόνων του Ελληνισμού της Ιωνίας στη Μ. Ασία.   Σημείο μηδέν για την δημιουργία της πόλης αποτελεί η 18η Ιούνη 1923, όταν τοποθετήθηκε ο θεμέλιος λίθος της πόλης και ξεκίνησε η δημιουργία του προσφυγικού συνοικισμού που έφερε το όνομα Νέα Κοκκινιά και στον οποίο εγκαταστάθηκαν διαδοχικά 6.390 οικογένειες προσφύγων στεγασμένες σε 4.484 παραπήγματα.
  Τον Ιανουάριο του 1934 ο συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς, που ανήκε διοικητικά στο δήμο Πειραιά, αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητος Δήμος Νέας Κοκκινιάς, με πρώτο δήμαρχο τον Στυλιανό Κοραή, ενώ το 1940 μετονομάζεται σε Νίκαια από την ιστορική Νίκαια Βιθυνίας, μετά από διαγωνισμό τον οποίο κέρδισε ο Ιωάννης Μελάς, δικηγόρος, βουλευτής και μετέπειτα υπουργός.
  Στα δύσκολα χρόνια του Β’ παγκοσμίου πολέμου και της γερμανικής κατοχής η Νίκαια πρωτοστατεί στην εθνική αντίσταση κατά του κατακτητή, γι’ αυτό και θα πληρώσει βαρύ φόρο αίματος, τόσο κατά τη μάχη της Κοκκινιάς το Μάρτη του 1944, όσο και στο μαρτυρικό Μπλόκο, τον εφιάλτη που έζησε η πόλη στις 17 Αυγούστου του ίδιου χρόνου. Με τα γεγονότα αυτά, αγώνα και αυτοθυσίας η πόλη δίκαια κατακτά τη θέση της ανάμεσα στους μαρτυρικούς δήμους της Ελλάδας.
  Από τότε μέχρι σήμερα, η Νίκαιας μπαίνει σε μία πορεία ανάπτυξης πασχίζοντας να επουλώσει τις πληγές του κατοχής και του εμφυλίου, και να συγχρονίσει το βήμα της με τις επιταγές του σήμερα, τις ανάγκες των ανθρώπων της σε υποδομές και οικονομική ευημερία.
  Και δεν τα κατάφερε και άσχημα. Σήμερα, μετά από μία σειρά από παρεμβάσεις αναβάθμισης η Νίκαια πέτυχε με πείσμα, επιμονή και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό την εγγραφή της στον Ολυμπιακό χάρτη για την Ολυμπιάδα του 2004, γεγονός που σηματοδοτεί μια νέα περίοδο για την πόλη με έργα υποδομής και ανάπλασης που εγγυώνται βιώσιμη ανάπτυξη, ποιότητα ζωής, αισθητική, ασφάλεια και ευημερία.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Νικαίας

• http://www.polisnikaia.gr/istoria.htm (2 φωτ.)

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΟΡΟΣ (Βουνό) ΑΙΓΙΝΑ
Ελλάνιον Ορος. Ετσι ονομάζεται το ψηλότερο βουνό της Αίγινας (532 μ.). Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 8.000 από το λιμάνι. Πηγαίνει κανείς εκεί από το δρόμο που πηγαίνει πρός Παχεία Ράχη - Ανιτσαίον. Το βουνό αυτό διατήρησε ώς σήμερα το αρχαίο του όνομα " Ελλάνιον" και είναι συνδεδεμένο στενά με την λατρεία του Δία και τον πρώτο βασιλιά της Αίγινας Αίακο γιό του Δία και τής νύμφης Αίγινας. Εκεί σύμφωνα με την παράδοση ανέβηκε ο Αιακός για να προσευχηθεί εκ μέρους όλων των Ελλήνων στον πατέρα του Δία για να σταματήσει η καταστροφική ξηρασία. και μετά έκτισε εκεί ενα Ιερό -αφιέρωμα όλων των Ελλήνων. Οι ανασκαφές που συνεχίζονται ώς σήμερα αποκαλύπτουν σιγά σιγά την πολύ μακρά ιστορία του τόπου και του Ιερού .. Στη Βυζαντινή εποχή κτίζεται εκεί ενα μοναστήρι και η μικρή εκκλησία των Ταξιαρχών και χρησιμοποιείται για την οικοδόμηση μέρος του αρχαίου οικοδομικού υλικού. Από την κορυφή του Ελλανίου η θέα είναι μοναδική.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Αίγινας

• http://www.aegina.gr/axiotheata.htm#ellanio (1 φωτ.)

ΠΟΡΟΣ (Λιμάνι) ΕΛΛΑΔΑ
  Η πόλη του Πόρου υψώνεται αμφιθεατρικά στον ηφαιστειογενή λόφο της Σφαιρίας. Ο κεντρικός περιφερειακός δρόμος είναι γεμάτος καταστήματα, μπάρ, καφετέριες και ταβέρνες. Πίσω του τα άσπρα ασβεστωμένα σπίτια και στην κορυφή το ρολόϊ, χτισμένο το 1927, το σήμα κατατεθέν του Πόρου. Η περιπλάνηση στα στενά σοκάκια, ανάμεσα στα σπίτια με τις αυλές όπου μοσχοβολάει το γιασεμί είναι κάτι ανεπανάληπτο. Αλλά μπορείτε να περάσετε την ώρα σας πίνοντας τον καφέ σας στο λιμάνι, χαζεύοντας την κίνηση. Το βράδυ μη χάσετε το ηλιοβασίλεμα πίσω απ’ την "Κοιμωμένη", τη σιλουέτα μιας γυναίκας που σχηματίζεται στον ορίζοντα από τα βουνά. Και μετά σας περιμένει η νυχτερινή ζωή της πόλης
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων & Διαμερισμάτων Γαλατά & Πόρου.

ΣΚΛΗΡΗ (Παραλία) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Αριστερά από το μώλο της Σκάλας ο τσιμεντόδρομος πηγαίνει στη Σκληρή (συνεχίζει ως μονοπάτι ανάμεσα σε σπίτια και ξενοδοχεία). Τα νερά είναι καθαρά αλλά η ακτή βραχώδης και απότομη. Το μονοπάτι μέσα στα πεύκα, (μετά το τέλος του τσιμεντόδρομου), οδηγεί στη προεξοχή ενός βράχου απ' όπου με προσοχή μπορείτε να κατεβείτε προς τη θάλασσα και να φθάσετε στη παραλία της Χαλικιάδας με άσπρα βότσαλα.

Ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern
• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=beaches_... (2 φωτ.)

ΣΟΥΒΑΛΑ (Χωριό) ΑΙΓΙΝΑ
Η Σουβάλα είναι το δεύτερο σε κίνηση λιμάνι της Αίγινας. Το λιμάνι αυτό χρησιμοποιόταν και στην προχριστιανική εποχή από τούς κατοίκους της Παλαιοχώρας που τότε ονομαζόταν ΟΙΑ. Κατά τούς μεταβυζαντινούς χρόνους η Σουβάλα ήταν ο ταρσανάς (λιμάνι) της Παληαχώρας. Προπολεμικά η Σουβάλα είχε μεγάλη εμπορική κίνηση ειδικά κατά τούς θερινούς μήνες. Τότε πολλά καίκια καθημερινά φόρτωναν κανάτια, πουριά (πωρόλιθους) σύκα και σταφύλια με προορισμό τον Πειραιά. Σήμερα τούς θερινούς μήνες η Σουβάλα είναι γεμάτη από ζωή καί κίνηση ώς παραθεριστικό θέρετρο που είναι.

Ιστοσελίδα Δήμου Αίγινας
• http://www.aegina.gr/geogr.htm#vayhi (1 φωτ.)

ΣΠΕΤΣΕΣ (Νησί) ΕΛΛΑΔΑ
  Σπέτσες, το νοτιότερο νησί του Σαρωνικού κόλπου, με τη μεγάλη ιστορία και το προνόμιο της εθνικής καταξίωσης για την ανεκτίμητη και καθοριστική προσφορά κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης.
  Η υψηλότερη κορυφή του νησιού είναι ο Προφήτης Ηλίας με 291μ. Και ο περιφερειακός δρόμος του νησιού είναι 24χλμ. Ο πληθυσμός της είναι 4.100 κάτοικοι και ζουν στην πόλη των Σπετσών. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν “Πιτυούσα” που θα πει πευκόφυτος. Το όνομα αυτό πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε για 3.000 χρόνια μέχρι τους πρώτους Βυζαντινούς αιώνες.
  Το σημερινό της όνομα το έλαβε από τους Ενετούς που την ονόμαζαν isola di Spezzie- “αρωματοφόρος νήσος” λόγω των πολλών αρωματικών φυτών της. Από αυτό το χαρακτηρισμό προέκυψε το όνομα Σπέτσες.
  Οταν ο τουρισμός ήταν άγνωστος για την υπόλοιπη Ελλάδα, στις Σπέτσες λειτουργούσε ένα άριστα οργανωμένο ξενοδοχείο, το περίφημο “Ποσειδώνιο”, έργο του εθνικού ευεργέτη Σπετσιώτη Σωτηρίου Ανάργυρου, που υποδεχόταν Έλληνες και ξένους τα καλοκαίρια και τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα.
 Οι Σπέτσες αποτελούν και σήμερα ένα από τα κορυφαία νησιά στην προτίμηση των Ελλήνων και αλλοδαπών επισκεπτών. Η γεωγραφική του θέση (2 ½ ώρες οδικώς ή 1 ½ ώρες ακτοπλοϊκώς από την Αθήνα), η συχνή συγκοινωνία με το λιμάνι του Πειραιά, η γειτνίαση με την απέναντι Πελοποννησιακή ακτή (1,3 μίλι), καθιστούν εύκολη την πρόσβαση στο νησί. Διατηρώντας τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα τους με τις επισκέψεις των εκατοντάδων “επωνύμων” Ελλήνων και ξένων, οι Σπέτσες υποδέχονται κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
Το κείμενο παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Σπετσών.