Πληροφορίες τοπωνυμίου

Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίας Μαρίνας

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ (Χωριό) ΤΙΘΟΡΕΑ
Τηλέφωνο: +30 22340 71354
  Ανάμεσα στην Κάτω Τιθορέα και την Τιθορέα βρίσκεται η Αγ. Μαρίνα, ένα όμορφο χωριό με πλούσια πολιτιστική και αρχιτεκτονική κληρονομιά. Στην Αγ. Μαρίνα ο επισκέπτης ξεκινά την περιήγησή του από το πανέμορφο Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Κτισμένο στο τέλος της πρώτης χιλιετίας μ.Χ. αποτελεί σήμερα μια ζώσα πραγματικότητα της διαδρομής των Ελλήνων στο ρου της Ιστορίας. Εκεί ο επισκέπτης, εκτός από το θαυμάσιο περιβάλλον, αισθάνεται το δέος και το σεβασμό σε όλους εκείνους που έταξαν και φύλαξαν Θερμοπύλες.
  Κατεβαίνοντας από το Μοναστήρι, θα κάνει μια στάση να δει από κοντά ένα βράχο που στην ουσία στηρίζεται σε μια κλωστή. Θα επισκεφθεί τον πλάτανο στην εκκλησιά της Αγ. Μαρίνας, χαρακτηρισμένο παραδοσιακό στοιχείο της φύσης, την ίδια την Αγ. Μαρίνα με τις θαυμάσιες τοιχογραφίες και αρκετά κοντά το πανέμορφο εξωκλήσι του Αγ. Νικολάου με τον περιβάλλοντα χώρο του.

Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίας Παρασκευής

ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (Χωριό) ΛΟΚΡΙΔΑ
Ένα όμορφο χωριό στην άκρη του νομού Φθιώτιδας στα σύνορα με το νομό Βοιωτίας. Η Αγ. Παρασκευή με το περιαστικό της αλσύλλιο δίνει στον επισκέπτη μια άλλη όψη της ήρεμης γεωργικής ζωής. Από την Αγ. Παρασκευή και σε απόσταση 10 χλμ. υπάρχει το ξακουστό μνημείο Λέων της Χαιρώνειας.

Αγιος Κωνσταντίνος

ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Λιμάνι) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
3.160 μόνιμοι κάτοικοι. Παραλιακή κωμόπολη στο Βόρειο Ευβοϊκό που εξαπλώνεται μέχρι τους πρόποδες του όρους «ΚΝΗΜΙΣ». Αποτελεί παραθεριστικό κέντρο αλλά και πέρασμα για τη Βόρεια Ελλάδα και τα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Βρίσκεται 150 περίπου χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας, όπου στην αρχαιότητα υπήρχε η πόλη «Δαφνούς», οχυρωμένο λιμάνι με Ακρόπολη στους πρόποδες της Κνημίδας, στα σύνορα της αρχαίας Φωκίδας με την Λοκρίδα.
  Η πόλη του Δαφνούντος άκμασε μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους και τους Ρωμαϊκούς χρόνους, όπως μαρτυρούν τα υπάρχοντα μνημεία, αλλά και κατά τους Βυζαντινούς χρόνους η πόλη ήταν διαμετακομιστικό κέντρο με μεγάλο υπήμενο λιμάνι. Στη θέση που είναι σήμερα η Εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης υπήρχε μεγάλος Βυζαντινός ναός με περίφημα ψηφιδωτά τα οποία και διασώζονται μέχρι σήμερα. Η πόλη φαίνεται ότι καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Σλάβους τον 7ο μ.Χ. αιώνα και τότε πιθανότατα δεν ξανακατοικήθηκε στην ίδια θέση μέχρι τον 19ο αιώνα.
  Μετά την εκδίωξη των Τούρκων η πόλη ξανακτίσθηκε στην ίδια θέση. Και έκτοτε υφίσταται και ακμάζει συνεχώς και λόγω της φυσικής της ομορφιάς και της περίοπτης θέσης που βρίσκεται, αποτελεί πόλο έλξης για παραθεριστές και τουρίστες.
  Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο (1995) του Δήμου Αγ. Κωνσταντίνου.

Δημοτικό Διαμέρισμα Αμφίκλειας

ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ (Κωμόπολη) ΛΟΚΡΙΔΑ
  Στις Β.Α. πλαγιές του Παρνασσού, στο κέντρο της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας, δίπλα στην παλιά εθνική οδό Αθήνας - Θεσσαλονίκης, λίγο πιο κάτω απ' τις πηγές του Κηφισού βρίσκεται η Αμφίκλεια (Δαδί). Είναι η μεγαλύτερη κωμόπολη της περιοχής. Βρίσκεται στα όρια των τριών νομών (Φθιώτιδας - Βοιωτίας - Φωκίδας) και απέχει λιγότερο από 50 χιλ. απ' τις πρωτεύουσες τους (Λαμία - Λιβαδειά - Αμφισσα) και 170 χιλ. απ' την Αθήνα. Η περιοχή της Αμφίκλειας βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ευρύτερες ζώνες με έντονη τουριστικά ανάπτυξη: στα ανατολικά την παραλιακή προς τον Ευβοϊκό κόλπο στον άξονα Αταλάντη - Αγ. Κωνσταντίνου - Καμ. Βούρλα και στα δυτικά εκείνη που συνδυάζει τα χιονοδρομικά κέντρα του Παρνασσού με τον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, τη Μονή του Οσίου Λουκά και τους παραλιακούς οικισμούς (Γαλαξίδι - Ιτέα) στον Κορινθιακό κόλπο. Μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά όσοι μπορούν να αντέξουν σε λίγο περπάτημα θα έχουν την ευχαρίστηση απ' την κορυφή του Παρνασσού (Λιάκουρα) να δουν με γυμνό μάτι ολόκληρη την κεντρική Ελλάδα απ' τον Πατραϊκό κόλπο ως τον Παγασητικό ή και ακόμα πιο μακριά αν οι συνθήκες ορατότητας το επιτρέπουν.
  Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Αμφίκλειας.

Θεολόγος

ΘΕΟΛΟΓΟΣ (Χωριό) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
  Στον όρμο του Θεολόγου βρίσκεται ο οικισμός του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου. Είναι χτισμένος δίπλα στην αρχαία πόλη των Αλών, που βρισκόταν στη Βόρεια πλευρά του όρμου. Το λιμάνι των Αλών γνώρισε μεγάλη άνθηση κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα. Λόγω των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και τελικά στην καταστροφή από το Ρωμαίο Σύλλα το 85 π.Χ. Η πόλη ξανακτίστηκε το 83 π.Χ. από λιγοστούς κατοίκους της που είχαν γλιτώσει τη σφαγή. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ευρήματα που χρονολογούνται από τη νεολιθική εποχή και τους μέσους Βυζαντινούς χρόνους. Σήμερα ο Θεολόγος έχει εξελιχθεί σ' ένα σύγχρονο παραλιακό θέρετρο, που τα καλοκαίρια σφύζει από ζωή.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο (1996) της Κοινότητας Μαλεσίνας.

ΚΑΛΛΙΔΡΟΜΟΝ (Βουνό) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
Το Καλλίδρομο είναι ήπιο βουνό χωρίς κακοτράχηλες πλαγιές και σκοτεινά απέραντα δάση, γι' αυτό είναι ιδανικό πεδίο δράσης για περιπατητές. Πέντε χιλιόμετρα από την άκρη του χωριού, που μπορεί να γίνουν ακόμα και με τα πόδια, θα σας φέρουν κοντά στο τοπίο της λίμνης. Η περιοχή περιτριγυρίζεται από όμορφα ελατοδάση και απαλές πτυχώσεις του εδάφους. Η λιμνούλα απλώνεται σε έκταση μερικών στρεμμάτων και πραγματικά στολίζει το τοπίο. Με θέα στην λίμνη και το μικρό λιβάδι είναι κτισμένο το καταφύγιο που ανήκει στον όμιλο του φίλων Υπαίθρου Λαμίας.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Γοργοποτάμου

• http://www.dimosgorgopotamou.gr/dimotikadiamerisma...

Δημοτικό Διαμέρισμα Κάτω Τιθορέας

ΚΑΤΩ ΤΙΘΟΡΕΑ (Κωμόπολη) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
  Στην έξοδο του νομού Φθιώτιδας προς Βοιωτία συναντάει ο επισκέπτης την Κάτω Τιθορέα. Ήταν και εξακολουθεί να είναι και σήμερα το οικονομικό, εμπορικό, εκπαιδευτικό συγκοινωνιακό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Σημαντικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Τιθορέας έχει διαδραματίσει ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της, που απέχει από την Αθήνα περίπου μιάμιση ώρα.
  Η Τιθορέα, με όποιο όνομα κι αν εμφανίστηκε στην ιστορική της διαδρομή, είτε σαν "Καλύβια", είτε σαν "Κηφισσοχώρι", είναι μια πόλη με πανάρχαια Ιστορία, που πάντα βρισκόταν πάνω στους ιστορικούς δρόμους της αρχαιότητας. Σύγχρονη πόλη σήμερα, όπου ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να συναντήσει αξιόλογα και μεγάλα πάρκα όπως αυτό του Αγ. Δημητρίου, στην κεντρική πλατεία, κατάφυτη από σκιερά δέντρα, του Σιδηροδρομικού Σταθμού, να επισκεφτεί το παλαιό πέτρινο γεφύρι της Μαγούλας, να θαυμάσει από κοντά το παραδοσιακό εργαστήρι ειδών Λαϊκής Τέχνης, τον Ιερό Ναό Αγ. Χαραλάμπους με το θαυμάσιο περιβάλλοντα χώρο, το αλσύλλιο της Αγ. Παρασκευής και να απολαύσει τη φιλοξενία των κατοίκων της στις παραδοσιακές ταβέρνες. Στην Κάτω Τιθορέα ο επισκέπτης από την πρώτη στιγμή γνωρίζει τη φιλοξενία και αισθάνεται τη σιγουριά που του προσφέρει ο Παρνασσός. Αποτελεί τη συντομότερη πρόσβαση στον Παρνασσό από την Αθήνα.

Δημοτικό Διαμέρισμα Μαλεσίνης

ΜΑΛΕΣΙΝΑ (Κωμόπολη) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
  Σε μια ξεχωριστή γωνιά της Ανατολικής Λοκρίδας χτισμένη σε υψόμετρο 240 μ. πάνω στο οροπέδιο της χερσονήσου Αϊτολίμι βρίσκεται η Μαλεσίνα. Με το σημερινό της όνομα αναφέρεται για πρώτη φορά το 1699 αφού πριν ονομαζόταν Μελινίτζες. Κατοικήθηκε από Φράγκους και υπαγόταν στο δουκάτο Αθηνών και Θηβών. Τον Απρίλιο του 1894 έπαθε τεράστιες καταστροφές από τον ισχυρό σεισμό που έπληξε όλη τη Λοκρίδα και ανοικοδομήθηκε στη σημερινή της θέση αποκτώντας σύγχρονο ρυμοτομικό σχέδιο.
  Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο (1996) της Κοινότητας Μαλεσίνας.

Δημοτικό Διαμέρισμα Μοδίου

ΜΟΔΙ (Χωριό) ΤΙΘΟΡΕΑ
Τηλέφωνο: +30 22340 49644
Κτισμένο στην πλαγιά του ομώνυμου λόφου χαρίζει στον επισκέπτη μια μεγαλόπρεπη όσο και εκπληκτική θέα του Παρνασσού. Σημαντικό μνημείο του χωριού ο Ιερός Ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, μια πανέμορφη βυζαντινή εκκλησία, χτισμένη σε ένα περιβάλλον που μαγεύει. Κοντά το αρχαίο λατομείο, τα ρωμαϊκά λουτρά, και η Παναγίτσα, χτισμένη το 1900.

Μονή Αγίου Γεωργίου Μαλεσίνας

ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Μοναστήρι) ΜΑΛΕΣΙΝΑ
Τηλέφωνο: +30 22330 51292-3
1. Θ έ σ η :
  Η Βυζαντινή Σταυροπηγιακή Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Μαλεσίνας βρίσκεται στα βορειανατολικά της Μαλεσίνας και σ' απόσταση ενός χιλιομέτρου απ' αυτή, σε πευκόφυτη τοποθεσία μέ υψόμετρο 200 μ., που παρέχει πλούσια και πανοραμική τη θέα της γύρω περιοχής, αλλά και του Βόρειου Ευβοϊκού, της Βόρειας Εύβοιας και της Οπουντίας Λοκρίδας.
  Σ' αυτήν την ξέχωρη γωνιά της Ανατολικής Λοκρίδας, ριζωμένο βαθιά στο χρόνο, το μοναστήρι ζει τις δόξες, τις πίκρες και τους αγώνες του ελληνικού έθνους και συντροφεύει τους ανθρώπους της περιοχής σε λύπες και χαρές. Αιώνες ο σταυρός στο θόλο του ναού του βιγλίζει από εκεί ψηλά τα πλεούμενα του Ευβοϊκού. Εκατοντάδες χρόνια και το καντηλάκι του Αγίου ιλαρύνει τη βαριόθυμη ψυχή του διαβατάρη ναυτικού, θερμαίνει και δυναμώνει την ελπίδα του μεροκαματιάρη ψαρά, γιγαντώνει τη θέληση και τη δύναμη του ναυαγού, που στον άνισο αγώνα του με τα κύματα, απιθώνει κάθε ελπίδα του στον Αγιο.
  Από τους σεισμούς του 1894 καταστράφηκε ολόκληρο το κτιριακό συγκρότημα της ιστορικής Μονής, πλην του Καθολικού της, για το οποίο γίνεται ευρύτατος λόγος παρακάτω, αλλά και εκείνο λόγω των πολλών ζημιών του κατέστη ακατάλληλο για τη θεία λατρεία. Έτσι το μοναστήρι ξαναχτίστηκε από την αρχή λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα, σε στερεότερο τόπο. Τα εγκαίνια του Καθολικού της νέας Μονής έγιναν στις 23 Απριλίου 1920.

2) Ιστορικά στοιχεία του Μοναστηριού.
  Για τη χρονολογία ιδρύσεως του Μοναστηριού δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες. Ο τελευταίος ηγούμενος του Μοναστηριού (ως ανδρικού) μακαριστός Ανδρόνικος Πετράκος, πού εκοιμήθη το 1959, τελευταίος κρίκος στη μακροχρόνια αλυσίδα της ζωντανής παράδοσης του Μοναστηριού, είχε διαβεβαιώσει τον γράφοντα, ότι το Μοναστήρι ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα.
  Σύμφωνα με μια τοπική παράδοση, δυο μοναχοί, που είχαν φτάσει στη Μαλεσίνα από το Αγιον Όρος για έρανο, πληροφορήθηκαν για τη συχνή εμφάνιση φωτεινού σημείου τις νύχτες σ' ένα βάτο της περιοχής. Επισκέφτηκαν τον τόπο, είδαν το σημείο και παράμειναν εκεί για πάντα, ιδρύοντας το Μοναστήρι της Παναγίας, που από την τότε ονομασία της περιοχής επονομάστηκε Παναγία της Μελινίτσας. Η αρχική αφιέρωση στην Παναγία επιβεβαιώνεται από τη διασωζόμενη επιγραφή πάνω από το παράθυρο του κυρίως ναού, για την οποία γίνεται λόγος παρακάτω, αλλά και από τις επισημειώσεις, που υπάρχουν πάνω στα πανάρχαια χειρόγραφα βιβλία της Μονής, τα διασωζόμενα σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη - Τμήμα Χειρογράφων.
  Ο χρόνος που χρειάστηκε να χτιστεί το Μοναστήρι, είχε πολύ μεγάλη διάρκεια, μας πληροφορεί μια άλλη παράδοση. Το αλάτι μονάχα που χρειάστηκε να ξοδευτεί σ' αυτό το διάστημα έφτασε τα τριακόσια κιλά. (Σημειωτέον ότι ένα κιλό ισοδυναμούσε με 24 οκάδες ή τριάντα χιλιόγραμμα).
  Η Μονή είναι σταυροπηγιακή, όπως γίνεται γνωστό από την επιγραφή, από τα δυο διασωζόμενα πατριαρχικά σιγίλλια και από τις επισημειώσεις στα παλιά βιβλία της Μονής.
  Η αλλαγή στην καθιέρωση επήλθε στίς αρχές της Τουρκοκρατίας. Ήδη στους τούρκικους φορολογικούς καταλόγους του 1540 γίνεται λόγος πλέον για Μοναστήρι Αγίου Γεωργίου.
  Για τις αιτίες αυτών των αλλαγών τίποτε ασφαλώς δεν είναι γνωστό. Μια παλιά παράδοση στη Μαλεσίνα κάνει λόγο για το όραμα ενός φωτεινού μελισσοκόφινου, που έβλεπαν συχνά οι κάτοικοι να έρχεται από τη μεριά του Αγίου Γεωργίου της Χιλιαδούς - περιοχής που ανήκει στη Μαλεσίνα -και να σβύνει πάνω από το Μοναστήρι τους. Ίσως αυτό το όραμα θεωρήθηκε θέληση του Αγίου. Ίσως η καταστροφή του Καθολικού στις μέρες της Αλώσεως και η ανέγερση παρεκκλησίου του Αγίου Γεωργίου, είχε σαν αποτέλεσμα την αφιέρωση και του Καθολικού της Μονής στον Αγιο Γεώργιο μετά την ανακαίνισή του στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα.
  Αλλωστε σε μια τέτοια αλλαγή θα συνηγορούσε πολύ και ο αναμφισβήτητος σεβασμός -μαζί και ο φόβος - των κατακτητών προς τον καβαλάρη Αγιο των χριστιανών.
  Αλλαγή υπάρχει επίσης και στην επωνυμία της Μονής, που όλα δείχνουν πως και αυτή ακολούθησε τη μετωνυμία του χωριού από Μελινίτσα σε Μαλεσίνα, ονομασία, που επέβαλαν οι έποικοι Βορειοηπειρώτες από το επικρατούν μεταξύ αυτών επώνυμο "Μαλέσης".
  Κατά τη διάρκεια της σκλαβιάς η Μονή του Αγίου Γεωργίου, όπως άλλωστε και όλα τα μοναστήρια του ελληνικού χώρου, υπήρξε και αυτό για τους κατοίκους των γύρω χωριών το μόνιμο αποκούμπι και το καταφύγιο των κατατρεγμένων, η άσβεστη θρυαλλίδα της ελληνικής συνειδήσεως, η αγρυπνούσα μνήμη του Έθνους. Με την πλούσια βιβλιοθήκη της και τους φωτισμένους πατέρες της ήταν το πνευματικό κέντρο ολόκληρης της Λοκρίδας. Απόμακρα από τα τούρκικα κέντρα, που βρίσκονταν στη Χαλκίδα και την Αταλάντη, στήριζε την πίστη του σκλάβου στο Χριστό και αναπτέρωνε την ελπίδα του για την ανάσταση του Γένους.
  Κατά την Εθνεγερσία η Μονή ήταν ο επαναστατικός πυρήνας της Ανατολικής Λοκρίδας. Διατελούσε κάτω από τη σκιά του μεγάλου ντόπιου οπλαρχηγού Οδυσσέα Ανδρούτσου και την ξάγρυπνη προστασία του Μαλεσιναίου μικροκαπετάνιου Γιάννη Ριτσογιάννη, του οποίου την ανδρεία μνημονεύει ο λαός της Μαλεσίνας ακόμα και σήμερα με την παροιμιώδη έκφραση: "Κόβει σαν την πάλα του Ριτσογιάννη".
  Οι Τούρκοι στην αρχή του Αγώνα, σύμφωνα με έγγραφες μαρτυρίες της εποχής, ήρθαν από την Αταλάντη, κατέλαβαν το Μοναστήρι και το πυρπόλησαν, μα οι κάτοικοι της Μαλεσίνας με αρχηγό τους το Γιάννη Ριτσογιάννη κατάφεραν να διώξουν τους Τούρκους, να σβύσουν τις φωτιές και να σώσουν το καθολικό του.
  Μετά την Απελευθέρωση, που οι Βαυαροί του Όθωνα κατάργησαν εκατοντάδες μοναστήρια του ελλαδικού χώρου (1833), το Μοναστήρι της Μαλεσίνας ήταν ένα από τα τρία στο νομό Φθιώτιδας που παρέμειναν σ' ενέργεια.
  Ολόκληρη η Λοκρίδα σε χαλεπούς καιρούς κατέφευγε στη Μονή της Μαλεσίνας. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του δημάρχου Δαφνησίων (Λιβανάτες), που στα 1866 με έγγραφό του προς τον ηγούμενο ζητάει την αποστολή των λειψάνων του Αγίου "ένεκα ενσκηψάσης νόσου της μηνιγγίτιδος". Τα θαύματα του Αγίου ήταν αναρίθμητα και τα τάματα και οι δωρεές των πιστών προς το Μοναστήρι το ίδιο.
  Το Μοναστήρι στις αρχές του 20ού αιώνα είχε τεράστια περιουσία. Είχε κτήματα στη Μαλεσίνα, στο Μαρτίνο, στη Λάρυμνα, στο Προσκυνά, στο Παύλο, στο Λούτσι, στον Πύργο, στην Αταλάντη, στον Αγιο Κωνσταντίνο. Το μετόχι του στη Δέντρη μονάχα έφτανε τα 2650 στρέμματα καλλιεργήσιμα χωράφια, 83 στρέμματα αμπέλια, 18722 στρέμματα λιβάδια! Το μετόχι αυτό, που το μνημονεύει κι ο Μελέτιος στη Γεωγραφία του (1728), απαλλοτριώθηκε από τον ΟΔΕΠ το 1931 και διαμοιράστηκε στους αγρότες των γύρω χωριών. Μικρότερα μετόχια διατηρούσε σ' όλα τα γύρω χωριά, που τελικά και αυτά απαλλοτριώθηκαν από τον ΟΔΕΠ. Η περιουσία του Μοναστηριού σήμερα είναι όση περίπου ενός μέσου αγρότη της Μαλεσίνας.
  Το 1923 ιδρύθηκε στο Μοναστήρι Εκκλησιαστική Σχολή, η οποία, ύστερα από λειτουργία δύο χρόνων, μεταφέρθηκε στη Λαμία. Το 1952 το Μοναστήρι παραχώρησε στο Υπουργείο Παιδείας δεκαοχτώ στρέμματα από την παρακείμενη πευκόφυτη έκτασή του για την ίδρυση Μαθητικής Κατασκηνώσεως. Στην δεκαετία του 1980 παραχώρησε εκταση για τη δημιουργία αθλητικών χώρων της Μαλεσίνας.
  Το 1957 το Μοναστήρι μετατράπηκε σε γυναικείο και ως τέτοιο λειτούργησε ομαλά μέχρι το 1973, που οι δυο μοναχές αποχώρησαν με τη θέλησή τους. Επακολούθησε μια περίοδος αρρυθμίας στη λειτουργία του ως το 1987. Στα 1988 στελεχώθηκε από τρεις μοναχές και έκτοτε λειτουργεί ως γυναικείο. Ηγουμένη είναι σήμερα η Θεολογία Κράλη.
  Σ' αυτά τα τελευταία δώδεκα χρόνια, οι μοναχές, παράλληλα προς το αξιόλογο πνευματικό και κοινωνικό έργο τους, πρόσθεσαν στο Καθολικό και πρόναο και υπόγειο παρεκκλήσιο. Έχτισαν νέα πτέρυγα στην ανατολική πλευρά του (αρχονταρίκι, τράπεζα, κελλιά κ.λπ.), ανακαίνισαν παλιό κτίσμα για χώρο βιβλιοθήκης και πνευματικών εκδηλώσεων και προωθούν με γοργούς ρυθμούς τη μετασκευή άλλου παλιού κτίσματος σε ξενώνα. Κατασκεύασαν επίσης δεξαμενή για την αποθήκευση νερού και διενέργησαν γεώτρυση για την επαρκή ύδρευση της Μονής και δεντροφύτεψαν και εξωράισαν τον αύλειο και τον περιβάλλοντα χώρο της Μονής.
  Ο Πολιτιστικός Σύλλογος "Όμιλος για τη διάσωση του Βυζαντινού Ναού της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Μαλεσίνας", που ιδρύθηκε το 1992, με χρήματα που εξοικονόμησε από κρατικές, κυρίως, αλλά και ιδιωτικές πηγές, προέβη σε μια σειρά εργασιών, υπό την επίβλεψη της 7ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και την εποπτεία της Υπηρεσίας Αναστηλώσεως Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού στους χώρους και τά κτίσματα της παλαιάς μονής: αποψίλωσε τον περιβάλλοντα χώρο από τούς θάμνους, καθάρισε τα μπάζα, που δημιούργησε ο καταστροφικός σεισμός του 1894, επισκεύασε τη στέγη του ναού και, κατόπιν μειοδοτικού διαγωνισμού, ανέθεσε σε εργολάβο την εκτέλεση των εργασιών συντηρήσεως των γύρω από το παλαιό Καθολικό κτισμάτων (τσιμεντενέματα κλπ.). Με τις ενέργειες εξάλλου του ίδιου Συλλόγου και την από πλευράς του κατάρτιση οικονομικοτεχνικής μελέτης, γίνονται από το κράτος σήμερα σημαντικές εργασίες διασώσεως και αποκαταστάσεως του ιστορικού καθολικού.
Απόσπασμα: Κώστας Β. Καραστάθης

Δημοτικό Διαμέρισμα Τιθορέας

ΤΙΘΟΡΕΑ (Κωμόπολη) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
  Η Τιθορέα είναι το κέντρο του μονοπατιού Ε-65, δίπλα στο περίφημο φαράγγι του Καχαλά, που ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει "της Εκκλησιάς το Μύλο" -παλαιό νερόμυλο, μέσα από μια μαγευτική διαδρομή, τμήμα διεθνούς μονοπατιού, να ξεκουραστεί στη μαγευτική θέα του "Πλατανάκου", να απολαύσει τον καφέ του στην σκιερή πλατεία, με τον υπεραιωνόβιο πλάτανο, τη μόνη ίσως σήμερα με χώμα, να περιηγηθεί στο αρχαίο τείχος της, να επισκεφτεί τον Προφ. Ηλία, την Αγιασαρλή, τον Αι Γιώργη και να απολαύσει τις τοπικές παραδοσιακές συνταγές, στις περίφημες ταβέρνες της.
  Στην Τιθορέα, γνωστή και σαν Βελίτσα που στα σλαβικά σημαίνει απάτητο μαντρί, ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται με το θαυμάσιο περιβάλλον, με αποκορύφωση το αισθητικό της δάσος, μοναδικό στο είδος του σε όλο το νομό Φθιώτιδας.
  Το αρχαίο της τείχος και το Κάστρο της, η προνομιούχος γεωγραφική της θέση, την ανέδειξαν σαν το ισχυρότερο κέντρο της αρχαίας εποχής. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, την ταυτόχρονη τραχύτητα αλλά και γλυκύτητα του εδάφους της, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έστησε εδώ το στρατηγείο του, στην ξακουστή σπηλιά του, ορατή σήμερα στον επισκέπτη.