Πληροφορίες τοπωνυμίου

Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίου Γεωργίου Συκούσης

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΥΚΟΥΣΗΣ (Χωριό) ΧΙΟΣ
Τηλέφωνο: +30 22710 78358
  Το χωριό βρίσκεται σε απόσταση 11,5 χιλιομέτρων από την Χώρα (Χίο) στη Νότια απόληξη του κεντρικού ορεινού συγκροτήματος της Χίου σε υψόμετρο 340 περίπου μέτρων. Η θέση έχει λαμπρή θέα προς τον Κάμπο και τις Μικρασιατικές ακτές. Από μακριά φαίνεται κρεμασμένο στα φρύδια του βουνού κι από κει πάνω ανοίγεται ανατολικά ένα συναρπαστικό πλούσιο σε εναλλαγές τοπίο, που αγκαλιάζει τα Καμπόχωρα και προχωρεί παρασέρνοντας τα μάτια πάνω στα νερά του Αιγαίου Πελάγους. Από δω ξανοίγεις την Ανατολή και αναστενάζεις καθώς βλέπεις κατάντικρα την Αρχαία Ιωνία, την Ελληνική πόλη Κρήνη, που την λένε σήμερα Τσεσμέ και άλλες μικρές πολίχνες.
  Η καλλιεργήσιμη και βοσκήσιμη περιοχή του Αγίου Γεωργίου οριοθετείται από την Πλαγιά, την Κρήνα, τα Σκλαβιά Ανατολικά, από τον Έσω Κήπο, το Λυκούρι νότια, από Κουλούμπου, Γριλί, Σελάδα Δυτικά και την Ερεικανή, Κουμάρους, Προφήτη Ηλία προς Βορρά. Το χωριό πήρε το όνομα του από το παλιό Μοναστήρι που λειτουργούσε εκεί προς τιμή του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Ο προσδιορισμός ''Συκούσης'' πιστεύεται ότι προήλθε από το ''Συκούς'', όνομα αρχαιότερου οικισμού που υπήρχε στην ίδια τοποθεσία, από τον οποίο όμως δεν σώζεται τίποτα σήμερα. Την άποψη αυτή ενισχύει και η ανεύρεση ενός αρχαιολογικού ευρήματος όταν έσκαβαν για να κατασκευάσουν τους υπονόμους του χωριού στον Aγιο Νικόλαο, το 1960.
  Το χωριό παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τους μεσαιωνικούς οικισμούς της Χίου, κυρίως ως προς τη μορφή των σπιτιών. Από το παλιό μοναστήρι σώζονται ο ναός του Αγίου Γεωργίου, ο Σταυρός και ο Πύργος.Παλαιότερα κατά την γιορτή του Αγίου Γεωργίου 23 Απριλίου ή 3 Νοεμβρίου γινόταν γεύμα, για την παρασκευή του οποίου χρησιμοποιούσαν μεγάλα μαγειρικά σκεύη (Καζάνια).
  Δύο άλλοι μεγάλοι ναοί του χωριού είναι ο Aγιος Παντελεήμονας και ο Aγιος Νικόλαος. Στην καταστροφή της Χίου από τους Τούρκους κατέφυγαν εδώ 2.300 επαναστάτες Χιώτες. Οι Τούρκοι απέκλεισαν το χωριό και κατάσφαξαν τον κόσμο μεταξύ αυτών και τον περίφημο καθηγητή της Σχολής της Χίου, μαθηματικό Τσελεπή. Για την απελευθέρωση της Χίου το 1912, έγινε μάχη στο βουνό Κακή Ράχη και έπεσαν νεκροί 9 Τούρκοι και 2 Έλληνες των οποίων τα οστά φυλάσσονται ευλαβικά στο κοιμητήριο του Χωριού. Ήταν οι στρατιώτες Ιωάννης Πολύκαρπος και Βασίλειος Κουλτσιώτης. Στο χωριό υπάρχουν ανεμόμυλοι και πηγάδια από τα οποία αντλούσαν παλαιότερα οι κάτοικοι νερό.
  Σήμερα το χωριό υδρεύεται από την πηγή του Έξω Κήπου, της Πλατάνου και τη Λιμνοδεξαμενή.
Το Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίου Γεωργίου έχει πληθυσμό κάπου 850 άτομα ενώ προπολεμικά ξεπερνούσε τις 2.000 ψυχές.
  Πολλοί Αγιοργούσοι βρίσκονται στην Αυστραλία και ακόμη περισσότεροι στην Αμερική. Κάποιοι απ’αυτούς επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι το χωριό.
Εδώ υπάρχει Δημοτικό Σχολείο με 50 μαθητές, Συνεταιρισμός, Μορφωτικός και Αθλητικός σύλλογος.
  Ο Aγιος Γεώργιος έχει γίνει ένα από τα πιο εύπορα χωριά της Χίου χάρη στην ακαταπόνητη εργατικότητα των κατοίκων του.
  Αυτοί ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και το εμπόριο. Πολλοί είναι ναυτικοί και αρκετοί Δημόσιοι υπάλληλοι.
  Το χωριό είναι μοναδικό από τα χωριά του Δήμου που παράγει μαστίχα. Η ετήσια παραγωγή ανέρχεται σε 10 τόνους περίπου και παραδίδεται στην Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου. Επίσης παράγονται ελαιόλαδο και αμύγδαλα.
  Εδώ λειτουργούν αναψυκτήρια και σύγχρονα κέντρα ψυχαχωγίας για την διασκέδαση των κατοίκων. Σ’ αυτά καταφεύγουν και πολλοί κάτοικοι από τις γύρω περιοχές.
  Επίσης υπάρχει και αναπαλαιωμένο κτίριο που λειτουργεί σαν ξενώνας.
  Από τα ήθη και έθιμα του χωριού ξεχωρίζουν οι Απόκριες. Ο φανός, του Αϊ-Γιάννη του Φανιστή και το καζάνισμα των σύκων.

ΒΑΒΙΛΟΙ (Χωριό) ΧΙΟΣ
  Η ονομασία Βαβύλοι λέγεται πως προέρχεται από το γενουάτικο επώνυμο "βάβυλας" ενώ η λαϊκή παράδοση αναφέρει ότι το χωριό κτίστηκε από τους δούλους (κοπέλια - σκλαβιά) των γενουατών είχαν τους πύργους και τα κτήματα τους στην περιοχή (Κρίνα, Καρδαμάδα, Ανέμωνας, Σκλαβιά) Οι δούλοι όταν απελευθερώνονταν, άντρες πια, μαζί με την ελευθερία τους αποκτούσαν και το δικαίωμα να εγκαθίστανται στη γύρω περιοχή και να την καλλιεργούν. Αυτή η παράδοση και μια πιθανή επεξήγηση του τοπωνυμίου Σκλαβιά (σκλαβί =μικρός δούλος). Σε αυτή την περιοχή σώζονται ακόμα παλιά γενουάτικα αρχοντικά, καθώς, και η εκκλησία του Αγίου Ιωάννου των καθολικών.
  Πολλές και αξιόλογες και οι άλλες εκκλησίες που έχουν οι Βαβύλοι. Μεταφέρουν κι αυτές στο σήμερα, μέρος της θρησκευτικής παράδοσης του νησιού μας. Μέσα στο χωριό εντυπωσιακή είναι η μικρή εκκλησούλα της Υπαπαντής. Από έξω διακοσμημένη με σχέδια της περίφημης τεχνοτροπίας του Πυργούσικου "ξυστού" και μέσα αγιογραφημένες από τους σύγχρονους, ξένους αγιογράφους, με έντονα χρώματα και τεχνοτροπία πολύ διαφορετική από εκείνη των κλασσικών βυζαντινών.
   Στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου πως υπήρχε ανάγλυφη παράσταση της Παναγίας με το Σωτήρα στη αγκαλιά της σώζεται όμως στο ανώφλι της δεξιάς θύρας του Αγίου Νικολάου μια άλλη παράσταση που απεικονίζει ένα έφιππο και ένα παιδί που κρατάει τα ηνία του αλόγου. Πιο πάνω ένα φίδι γλιστρά πάνω στον κορμό ενός δέντρου.

Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καμποχώρων

• http://www.kambochora.gr/kambochora/vavili.asp (2 φωτ.)

ΒΑΣΙΛΕΩΝΟΙΚΟ (Χωριό) ΧΙΟΣ
  Το χωριό Βασιλεώνοικο βρίσκεται σε απόσταση 6 χλμ. νοτιοδυτικά της πόλεως της Χίου, πρωτεύουσας του Νομού και πολύ κοντά στον Κάμπο. Η ονομασία Βασιλεώνοικο ή "ο Βασιλεώνοικος" είναι σύνθετη, αποτελούμενη από τις λέξεις βασιλέων και οίκος και προήλθε σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση από κατοικία βασιλέως που υπήρχε κάποτε στο χωριό. Αναφέρεται δε στην επιγραφή του Αττάλου η οποία βρέθηκε στη Μικρά Ασία. Στα 1881, ο καταστροφικός σεισμός που ισοπέδωσε όλο το χωριό, το οποίο σύμφωνα με την "Ιστορία της Χίου" του Γ. Ζολώτα αποτελούνταν από λίγα σπίτια με κεντρική εκκλησία, τη σημερινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η τοπική παράδοση όμως λέει ότι στο χωριό υπήρχαν μόνο τρία σπίτια, στο λεγόμενο Τσιφλίκι της Σουλτάνας (Βαλιδέ Τσιφλίκ) κοντά στον Πύργο του Δοξαρά.
  Ο ναός του Αγίου Γεωργίου αποτελούσε τον πυρήνα του χωριού και ήταν μικρός με δύο μόνο παράθυρα. Μετά το σεισμό όμως, ανεγέρθηκε μεγαλοπρεπέστερος από τους ίδιους τους κατοίκους, οι οποίοι τότε διατηρούσαν τη φήμη, εκτός των καλύτερων κηπουρών και των ακόμη καλύτερων κτιστών.
  Τα σουλτάνικα κτήματα που βρίσκονταν σε εκείνη την περιοχή ενοικιάζονταν προς 200 γρόσια ετησίως, σαν φόρος στη Σουλτάνα. Οι ενοικιαστές είχαν και την υποχρέωση, μαζί με τους Δαφνούσους και τους Καρούσους, να επιβλέπουν και να συντηρούν τα υδραγωγεία της πόλης. Μετά τη σφαγή του 1770 στην Πελοπόννησο, κατέφθασαν στη Χίο οικογένειες από εκεί και εγκαταστάθηκαν στο Βασιλεώνοικο με την άδεια του Τούρκου επιστάτη (Αγά), αφού το χωριό έκλεινε με πύλες, οι οποίες άνοιγαν μόνο με την άδειά του.

Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καμποχώρων

• http://www.kambochora.gr/kambochora/vasileoniko.as... (2 φωτ.)

ΒΕΡΒΕΡΑΤΟ (Χωριό) ΧΙΟΣ
  Μόλις 7,5 χιλιόμετρα από την πόλη της Χίου βρίσκεται ένα ακόμη χωριό του Δήμου Καμποχώρων, το Βερβεράτο. Περικυκλωμένο από τα άλλα χωριά, το συναντάει κανείς λίγο παραπάνω από το Χαλκειός, συνεχίζοντας το δρόμο προς τα Δυτικά. Αν και μικρό χωριό, μπορεί και ξεχωρίζει με τις καλές πηγές και τα άφθονα νερά του. Ορίζεται βόρεια από την περιοχή της Λαυρίνας, ανατολικά από το Χαλκειός, νότια από το Ζυφιά, και δυτικά από τον Προφήτη Ηλία. Για να καταλάβει κανείς πόσο ενωμένες είναι όλες αυτές οι τοποθεσίες μεταξύ τους, δεν έχει παρά να ανέβει σε ένα ύψωμα του χωριού, στη βουνώδη περιοχή των Πετράνων και να απολαύσει τη θέα που προσφέρεται από εκεί. Στους κόλπους του περικλείει λίγα μόνο σπίτια, αφού οι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 340 (απογραφή 1991). Ασχολούνται αρκετά με τη γεωργία και την παραγωγή κηπευτικών.
  Μετά από τη συνένωση των επιμέρους οικισμών του Δήμου, το παλιό κοινοτικό κατάστημα του χωριού "παρέδωσε" το κτίριό του στη Δ.Ε.Υ.Α.Κ. (Δημοτική Επιχείρηση Δήμου Καμποχώρων), η οποία βρίσκεται στο μέσο του κεντρικού εξωτερικού δρόμου. Στη διπλανή αίθουσα λειτουργεί το Αγροτικό Ιατρείο. Το χωριό διαθέτει επίσης ένα μικρό γήπεδο, το οποίο κατασκευάστηκε πρόσφατα. Μολονότι το χωριό έχει χάσει το "παλιό του χρώμα", καθώς ελάχιστα από τα παλιά ήθη και έθιμά του έχουν παραμείνει, συνεχίζει να διατηρείται ζωντανό. Πυρήνας των εκδηλώσεων είναι ο Μορφωτικός και Εκπολιτιστικός Σύλλογός του, ο οποίος με τη βοήθεια των κατοίκων προσπαθεί να βρει ευκαιρίες για την αναβάθμιση της περιοχής.
  Αξιόλογη είναι η ιστορία του Βερβεράτου και η συμβολή του σε εκείνες τις δύσκολες, μαρτυρικές στιγμές των πολέμων. Το φανερώνουν άλλωστε τα ερείπια από τα οχυρά και τους Πύργους που σώζονται ως σήμερα. Η ονομασία του χωριού, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, προήλθε από το "Βερβέρης", επώνυμο ενός Ισπανού κατοίκου του. Ένας από τους πύργους του χωριού του ανήκε, αλλά δυστυχώς ο χρόνος έχει αφήσει σε εμάς ελάχιστα απομεινάρια από όλα αυτά τα παραδοσιακά κτίσματα για να τα θαυμάζουμε και να μεταφερόμαστε σε εκείνες τις εποχές... Από ψηλά τα μικρά σπίτια, επί το πλείστον διώροφα, που σχηματίζουν μεγάλα πυραμιδοειδή τετράπλευρα, φαίνονται συγκεντρωμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Γύρω τους τα πράσινα δέντρα ορίζουν ένα μεγάλο κύκλο που τα αγκαλιάζει και τα ανακουφίζει με τη δροσιά του το καλοκαίρι.

Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καμποχώρων

• http://www.kambochora.gr/kambochora/ververato.asp (2 φωτ.)

ΔΑΦΝΩΝΑΣ (Χωριό) ΧΙΟΣ
  Ο όμορφος και γραφικός αυτός οικισμός, βρίσκεται σκαρφαλωμένος στις πλαγιές του όρους Κακιά Σκάλα. Έτσι καμαρώνει από ψηλά όλα τα Καμπόχωρα, τον Κάμπο, τη θάλασσα, και ακόμη απέναντι τα παράλια της Ιωνίας (Μικρά Ασία). Το χωριό πήρε το όνομά του από τις δάφνες και απέχει από την πόλη της Χίου 9,5 χιλιόμετρα μέσω Χαλκειούς και 8 χιλιόμετρα μέσω Κόρης Γεφύρι και Ψαρόπετρας.
  Η παράδοση αναφέρει ότι το χωριό προέρχεται από παλιό οικισμό στα Πετρανά, στα Καναβουτσάτα ή στη Λαυρίνα. Στη σημερινή του θέση μεταφέρθηκε, πάντα κατά την παράδοση, τέλος του 10ου με αρχές του 11ου αιώνα.
Πολιούχος του χωριού είναι ο Aγιος Παντελεήμων, ο ναός του οποίου βρίσκεται στην είσοδο του χωριού με το ωραιότατο πέτρινο καμπαναριό, κτισμένο το 1900.
  Επίσης στο χωριό υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Ναός αρχαιότερος και πρώην ενοριακός, ο οποίος έχει επισκευασθεί και ανακαινισθεί πρόσφατα. Γύρω από το χωρίο υπάρχουν οι τοποθεσίες Στρατηγάτο, Βεσταρχάτο όπου υπήρχε αφθονία Μεσαιωνικού και παλαιότερου ελληνικού υλικού. Οι ονομασίες αυτές φανερώνουν τα σημάδια που άφησε η Γενουατοκρατία στην περιοχή, όπως το κατεστραμμένο Κάστρο στο κέντρο του χωριού, ο Πύργος στη Λαυρίνα, κ.α.

Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καμποχώρων

• http://www.kambochora.gr/kambochora/dafnonas.asp (3 φωτ.)

ΖΥΦΙΑΣ (Χωριό) ΧΙΟΣ
  Σε απόσταση περίπου 8 χλμ από την πόλη της Χίου, χτισμένο σε ψηλή τοποθεσία, λίγο πιο κάτω από τον Αγιο Γεώργιο τον Συκούση, είναι το μικρό χωριό Ζυφιάς. Οι Βασιλεωνοικούσοι το έλεγαν Ζοφιά, οι Αγιοργούσοι Τζουφιά. Αναφέρονταν σαν Ζοφιάδες ή Ζιφιά. Κάποιοι πιστεύουν πως η ονομασία προέρχεται από το επώνυμο Ζιφυφιάς και κάποιοι άλλοι από τον ZUFFE ή ZUFFORE (αραβικές λέξεις).   Περπατώντας στα μικρά σοκάκια του Ζυφιά, εντύπωση σου κάνει ο τρόπος που είναι κτισμένα, το ένα κολλημένο στο άλλο. Έιναι σπίτια που κτίστηκαν σε δύσκολους καιρούς, όταν το νησί υπέφερε από κατακτητές και οι κάτοικοι αναγκάζονταν πολλές φορές να πηδούν από στέγη σε στέγη για να γλιτώσουν.
  Ακόμη σε όλα τα παλιά κτίρια, που διατηρούνται ακόμη, μπορεί κάποιος να διαβάσει την χρονολογία κατασκευής τους, καθώς είναι χαραγμένη σε μαρμάρινες επιτοίχιες πλάκες, συνήθως πάνω από την κεντρική είσοδό τους. Χαρακτηριστική είναι εκείνη που βρίσκεται πάνω από την ξύλινη πόρτα του παλιού Δημοτικού Σχολείου (1869).
  Γεμάτος από ιστορικές τοποθεσίες ο Ζυφιάς, βάζει και αυτός ένα πετράδι στο πανέμορφο μωσαϊκο του νησιού μας. Στην "τρύπα", στα 1822 ο χωριανός Καστέλης με τις δύο κόρες κρύφτηκαν για να γλιτώσουν από την σφαγή, ενώ λίγο πιο κάτω κοντά στα "ελληνόσπιτα" ή "των ελλήνων σπιτάκια" βρίσκονται τα ερείπια του "Πύργου της Αγιάς". Σε αυτή την περιοχή που λέγεται "Καστέλια", με τον πύργο και τα διάφορα ερειπωμένα κτίσματα τριγύρω, είναι ολοφάνερη η παρουσία των Ενετών, που κι αυτοί περνώντας από το νησί άφησαν τη σφραγίδα τους και επηρέασαν πολλές φορές την αρχιτεκτονική μορφή πολλών κτιρίων.
  Σε αυτά τα κτίσματα, μετά τους κατασκευαστές τους, ήρθαν να κατοικήσουν οι Τούρκοι. Ένας Τούρκος Πασάς με το χαρέμι του, στον οποίο οι κάτοικοι του χωριού ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν φόρους (χαράτσι), "τα Πλιούσικα", όπως τους έλεγαν. Ως τα 1912 όμως πλήρωναν κι άλλο φόρο "τα Κρηνούσικα" στον πασα της περιοχής.
  Στην περιήγηση του Ζυφιά, ο επισκέπτης θα συναντήσει ακόμα και τρεις πολύ αξιόλογους Ναούς. Τον Ναό της Αγίας Παρασκευής, που όπως αναφέρεται πυρπολήθηκε στα 1822 και αναστηλώθηκε από τους ίδιους τους κατοίκους αργότερα και το Ναό της Παναγίας της Ελεούσας ή της Μεγάλης Ελεούσας που ανήκε στον οίκο Μάμουκα (1608-1622) και ψηλά πάνω από τη στέγη του ξεπρόβαινε ένας πύργος και τέλος το νεόκτιστο Ναό του Αγίου Εφραίμ. Γνωστό είναι και το νερό της Ελεούσας που ρέει ακόμα λιγοστό, χειμώνα - καλοκαίρι.   Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε πόσο είναι περήφανος ο Ζυφιάς για όλους τους κατοίκους του. Ανάμεσα τους πολλές ξεχωριστές φυσιογνωμίες, όπως αυτή του Κων/νου Αμαντου, Ακαδημαϊκου, συγγραφέα πολλών και συμαντικών έργων και καθηγητή της βυζαντινής ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καμποχώρων

• http://www.kambochora.gr/kambochora/zyfias.asp (2 φωτ.)

Δημοτικό Διαμέρισμα Καμποχώρων

ΧΑΛΚΕΙΟ (Χωριό) ΧΙΟΣ
  Το Χαλκειός, στο Νοτιοανατολικό τμήμα του όμορφου νησιού μας και στο μέσο των Καμποχώρων, χαρακτηρίζεται ως κέντρο του Δήμου, μεταξύ των επτά οικισμών. Βρίσκεται σε απόσταση 6,5 χιλιομέτρων από την πόλη της Χίου, με την όποια συγκοινωνεί οδικό δίκτυο. Η καλλιεργήσιμη έκταση του καλύπτει τις 3,972 στρέμματα, χωρίς να υπολογιστούν σε αυτά οι μεγάλες εκτάσεις των βοσκότοπων του Κορακάρη, Μισόβουνου και Μύλων.
  Πάντα χαρακτηρίζονταν "κεφαλοχώρι" με πλούσια γεωργική παραγωγή σε σιτηρά, δημητριακά, κηπευτικά εσπεριδοειδή, ελαιόλαδο, αμύγδαλα και τα φημισμένα χαλκούσικα κουκιά. Παλαιότερα είχε παραγωγή κρασιού και καπνού, όχι όμως και σήμερα. Το σχολικό κέντρο Δήμου Καμποχώρων, στο κεντρικό εξωτερικό δρόμο του Χαλκειούς στη θέση του παλιού Φλοίσκειου Παρθεναγωγείου, είναι πενταθέσιο. Σε αυτό φοιτούν και από τους οικισμούς του Δήμου εκτός από του Βερβεράτου και των Βαβύλων που διατηρούν τα δικά τους μονοθεσία σχολεία. Στο Χαλκειός βρίσκεται και ο πρότυπος παιδικός σταθμός Καμποχώρων που στεγάζεται κάτω από τις αίθουσες του Δημαρχείου.
  Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ακριβή ιστορικά στοιχεία για περίοδο που πρωτοκατοικήθηκε το Χαλκειός, οι Πύργοι, οι στοές και τα παλιά του κτίσματα δηλώνουν την ύπαρξή του πριν τον Μεσαίωνα. Δύο εκδοχές δικαιολογούν το όνομα Χαλκειός. Η πρώτη αναφέρει ότι ονομάστηκε Χαλκειός εξαιτίας του ερυθρόφαιου χρώματος του εδάφους από τον πυρόλιθο (χαρκού- χαρκί - χαλκού). Η επικρατέστερη όμως, εκδοχή είναι αυτή είναι αυτή που υποστηρίζει ότι το όνομα προήλθε από τους παλιούς κατοίκους του χωριού, χαλκουργούς- γανωματάδες, που είχαν χαλκουργεία τους στην μέχρι σήμερα σωζόμενη τοποθεσία των "Ατσίγγανων" στο "ίσιο δρόμο" ή "γλυφό". Το όνομα Χαλκειός αναφέρεται επίσης ως ονομασία προαστίου στο Πυργί της Χίου.
  Οι δρόμοι ήταν στενοί, με κεντρικό εκείνο που περνάει από το Ναό της Παναγίας (χωριοεκκλησσιάς), κατευθύνεται ανατολικά προς την πλατεία, το Λιβάδι και συνεχίζοντας νοτιοανατολικά ενώνεται πάλι με τον έξω δρόμο του Αγίου Ανδρέα. Από τους πύργους που υπήρχαν μέσα στο διπλό τείχος -οχυρό, σήμερα σώζονται μόνο τα θεμέλια του ενός. Αξίζει όμως ιστορικά να αναφερθούν οι τοποθεσίες στις οποίες βρίσκονταν: O πρώτος βόρεια του Ναού της Παναγίας, ο δεύτερος στο μέσο του χωριού στην τοποθεσία που παλιά ονομαζόταν ''Κιτράκη''και ο τρίτος στο νότιο τμήμα, στην τοποθεσία ''Έμπολος''.
  Η περιήγηση στο χωριό αρχίζει από την είσοδο όπου σήμερα υπάρχει το Δημοτικό Αναψυκτήριο και οι Δημοτικές Αθλητικές Εγκαταστάσεις. Ένας ανηφορικός δρόμος, που ξεκινάει από κει σε οδηγεί στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής και λίγο παραπάνω, μέσα σε ένα μικρό δάσος, βρίσκεται η Ιερά Μονή της Αγίας Σκέπης. Η παλιότερη ονομασία της περιοχής είναι "Λαζαρέττο" και ήταν ο τόπος της απομόνωσης των λεπρών.
  Κάτω ακριβώς από την περιοχή αυτή ήταν η "Αμμουδιά" ή Λίμνη, μέρος που λίμναζαν τα νερά του χειμώνα και όπου έπλεναν τα ρούχα τους οι πρόσφυγες. Συνεχίζοντας τον κεντρικό δρόμο συναντάς τον Αγιο Ανδρέα και λίγα μέτρα παρακάτω τον δρόμο για το κέντρο του χωριού με παρακαμπτηρίους στα δεξιά, που οδηγούν στις μικρές συνοικίες των 2 Μύλων, του εξωκλησιού του Αγίου Γεωργίου και Αγίου Ιωάννη Προδρόμου. Απέναντι από τον Αγιο Ανδρέα, υπήρχε παλαιότερα νερόμυλος, όμως σήμερα διατηρείται μόνο το κτίσμα της μεγάλης στέρνας.
  Μπαίνοντας πια στο χωριό, συναντάς το ιδιωτικό εξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, που επί Τουρκοκρατίας λειτουργούσε σαν "κρυφό σχολείο "και απέναντι, του ακριβώς, βλέπεις το διώροφο κτίσμα που στεγάζει το Αγροτικό ιατρείο, ενώ παλιότερα φιλοξενούσε και το κοινοτικό κατάστημα. Στην πλακόστρωτη πλατεία του "Λιβαδιού", γίνονταν όλες οι πολιτικές εκδηλώσεις και τα γλέντια του χωριό όπως η Μόστρα, η αναπαράσταση του ζευγολάτη, οι φωτιές του Αγίου Ιωάννη του Φανιστή και ο κλύδωνας, δεν διατηρούνται πια και το μόνο που σε μεταφέρει στο κλίμα εκείνων των εποχών είναι τα πετρόχτιστα σπίτια, βαλμένα το ένα πάνω στο άλλο.
  Ανατολικά του Λειβαδιού η συνοικία "των Νησιωτών" πήρε το όνομα της από τους κατοίκους άλλων νησιών που εγκαταστάθηκαν εδώ μετά την σφαγή του 1822. "Φονιάς" ονομάζονταν παλιά ο δρόμος που βγάζει στην χωριοεκκλησιά της Κοίμησης της Θεοτόκου.