Πληροφορίες τοπωνυμίου

ΑΧΛΑΔΟΚΑΜΠΟΣ (Χωριό) ΑΡΓΟΛΙΔΑ
  Σε απόσταση 35 περίπου χιλιόμετρα από το Αργος ο ταξιδιώτης φτάνει στο χωριό του Αχλαδόκαμπου (με 1583 κατοίκους στην απογραφή του 1951 και 844 κατά την απογραφή του 1991), ένα ωραίο αμφιθεατρικό χωριό με πέτρινα σπίτια σε υψόμετρο 450μ.
  Εδώ ενώνονται οι δύο όμοροι Νομοί Αργολίδας και Αρκαδίας, γι’ αυτό και ο Αχλαδόκαμπος επικοινωνεί εξίσου και με την Τρίπολη και με το Αργος.
  Ριζωμένο βορειοανατολικά από την πεδιάδα του χωρίζεται στο πάνω και το κάτω χωριό. Με καλοχτισμένα σπίτια πέτρινα, αλλά και καινούργια που ολοένα και πληθαίνουν, με μεγάλη εκκλησία-μητρόπολη, σχολείο κι άνετη πλατεία, διαθέτει (από κληροδότημα) και κτήριο θερμών λουτρών, που λειτουργούσαν από χρόνια για τους ξένους, δωρεάν. Με πολλούς απόδημους, που δεν ξεχνούν το χωριό τους, με την εργατικότητα των κατοίκων του, που ασχολούνται ακόμα όσοι απόμειναν εδώ με την κτηνοτροφία, τις ελιές και τα δημητριακά, ο Αχλαδόκαμπος ξεχώριζε κάποτε ανάμεσα στα ορεινά χωριά της περιοχής σαν πρότυπο κεφαλοχώρι νοικοκυραίων.
  Συγκροτημένο από τον 17ο αιώνα, στάθηκε φρουρός σ’ αυτό το καίριο πέρασμα και προσέφερε πολλές θυσίες στην επανάσταση του 1821. Από δω ο Θ. Κολοκοτρώνης ξεσήκωσε την επιστράτευση και αντιστάθηκε στην κάθοδο του Δράμαλη και εδώ έγιναν συμβούλια στρατιωτικά αργότερα και η συμφιλίωσή του με τη Γερουσία. Με τον Ιμπραήμ το 1825 ο Αχλαδόκαμπος αφανίστηκε, ενώ η γενναιότητα ακόμη και των γυναικών του χωριού έμεινε θρυλική. Από δω κατάγονται οι αγωνιστές Κ. Δούσιος και οι Αναγνωστόπουλοι.
  Ο Αχλαδόκαμπος και τώρα δεσπόζει πάνω από την πεδιάδα του, που τη διατρέχει μικρό ρεύμα χειμαρρώδες 18 χιλιομέτρων και χύνεται νότια στους Μύλους. Την προστατεύει από το νοτιά η οροσειρά Παρθένι κι η ψηλή κορφή της Ροεινό ή Προφήτης Ηλίας με υψόμετρο 1215 μέτρα τη χωρίζουν από την πεδιάδα της Μπαρτσοβάς (την Τεγεατική).
  Στα ριζά της οροσειράς Παρθένι υπήρχαν πολλές αγριαχλαδιές. Εκεί αποδίδεται η μία εξήγηση για το τοπωνύμιο "Αχλαδόκαμπος". Η άλλη εκδοχή λέει ότι το χωριό πήρε το όνομά του από τις ελιές, με τις οποίες ήταν γεμάτος ο κάμπος του και όταν τις είδε ένας Τούρκος αγάς θαύμασε και αναφώνησε: "Αχ!-λαδόκαμπος". Ωστόσο το 1885 ο Α. Μηλιαράκης στην "Πολιτική του Γεωγραφία" καταγράφει αμπέλια, δημητριακά, οπωροφόρα και πολύ λίγες ελιές στην ήδη βαφτισμένη πεδιάδα. Σ’ ένα φράγκικο επίσης χάρτη αναγράφεται η ονομασία Achladocambos, που κλίνει προς την πρώτη εκδοχή.
  Χωριό καθαρά κτηνοτροφικό άλλοτε με 45.000 αιγοπρόβατα, 10 τυροκομεία, παράδοση αρχιτσελιγκάδων και ποιμενικά τραγούδια. Πλούσια τα παλιά έθιμα σε γραφικές λεπτομέρειες, που έχουν περάσει στο δημοτικό τραγούδι, στις παροιμίες και στις παραδόσεις του Αχλαδόκαμπου. Τα πανηγύρια του Αχλαδόκαμπου ήταν της Αγίας Τριάδας στο παλιό εκκλησάκι στα σύνορα του χωριού με την Κοινότητα Αγιωργίτικα, την Πεντηκοστή, καθώς και άλλα πανηγύρια σε μικρά ξωκκλήσια, ευκαιρίες για γλέντια και φαγοπότια, μοναδική ψυχαγωγία των κατοίκων του άλλοτε. Η βραστή γίδα ήταν και είναι το φημισμένο φαγητό του τόπου.
(κείμενο: Αλέξης Τότσικας)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Αργολίδας.

ΚΟΛΟΣΟΥΡΤΗΣ (Τοποθεσία) ΑΧΛΑΔΟΚΑΜΠΟΣ
  Η παλαιά εθνική οδός Αργους-Τρίπολης, που χαράχτηκε με συνεχόμενες τριάντα και περισσότερες στροφές πάνω στους άγονους όγκους του Κτενιά ως το διάσελό του, τα Παλιάλωνα, είναι από τις πιο γνωστές αρτηρίες της Ελλάδας, η μοναδική επικοινωνία παλιότερα με την κεντρική Πελοπόννησο, γνωστή ως Κωλοσούρτης, που περνούσε από τον Αχλαδόκαμπο για να καταλήξει στην Τρίπολη.
  Ο τρομερός "Κωλοσούρτης" μας δίνει στο ανέβασμά του μια από τις μαγευτικότερες απόψεις της Αργολίδας καθώς βλέπουμε από ψηλά προς τον Αργολικό κόλπο και το Ναύπλιο. Στα μισά της ανόδου μέσα στην ερημιά του τοπίου ψηλά στο διάσελο ένα έρημο γραφικό εξοχικό κέντρο και ένα γκρεμισμένο οχυρό της γερμανικής κατοχής.
  Ο Κωλοσούρτης, ήταν παλιά η μεγαλύτερη οδική καρμανιόλα της Ελλάδας. Στην αρχική του σχεδίαση περιλάμβανε όλα τα καλούδια: ήταν πολύ στενός, είχε στροφές 180 μοιρών κολλητά στον γκρεμό με ανάποδη κλίση και γλιστερό οδόστρωμα, δεν είχε σήμανση, δεν είχε μπάρες, και από δω περνούσε όλη η κίνηση για Τρίπολη και νότια Πελοπόννησο, αφού ήταν ο μοναδικός δρόμος. Όταν έβρεχε ή χιόνιζε, μόνο οι τυχεροί κατάφερναν να τον περάσουν χωρίς ατύχημα. Τα δεκάδες εικονοστάσια που ήταν στημένα στα σημεία των ατυχημάτων είχαν σχηματίσει ένα θλιβερό σύνολο που θύμιζε νεκροταφείο.
  Σήμερα όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Μετά την παράδοση της νέας εθνικής οδού Κορίνθου-Τρίπολης στην κυκλοφορία, όλες οι νταλίκες και τα περισσότερα αυτοκίνητα πηγαίνουν από κει και ο δρόμος του Αχλαδόκαμπου έχει πια ελάχιστη κίνηση. Επιπλέον, ξανασχεδιάστηκε από την αρχή, διαπλατύνθηκε, απέκτησε μπάρες, σήμανση, σωστές κλίσεις στις στροφές, και το σπουδαιότερο, ένα απίθανο αντιολισθητικό οδόστρωμα. Τώρα ο Κωλοσούρτης μπορεί πλέον να μετονομαστεί σε "Πίστα Ταχύτητας Αχλαδοκάμπου"! Φορέστε τα καλά σας λάστιχα, ρυθμίστε τις αναρτήσεις σας και ελάτε να ξύσετε τα μάγουλά σας στον πιο απολαυστικό δρόμο για σπορ οδήγηση στην Ελλάδα! Η ίδια θαυμάσια κατάσταση συνεχίζεται και μετά το διάσελο της Αγίας Παρασκευής μέχρι την Τρίπολη, μόνο που ο δρόμος έχει πολύ λιγότερες και όχι τόσο κλειστές στροφές. Σύνολο χιλιομέτρων της "πίστας", περίπου 40.
  Στα έντεκα χιλιόμετρα των στροφών ένα ξάνοιγμα προς την πεδιάδα του Αχλαδόκαμπου, μεταξύ Κτενιά και Παρθενίου, διαγράφεται νότια. Δεξιά ένας δρόμος 4 χλμ. ανάμεσα σε άγονες ορεινές περιοχές οδηγεί στη θέση Νερά, όπου υπήρχε το χωριό Παλιοσκαφιδάκι. Εκεί υπάρχουν πηγές και πλατάνια κι ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι ξαναχτισμένο από τους απόδημους. Μια μικρή δροσερή όαση, όπου γινόταν και το μεγάλο πανηγύρι του Αχλαδόκαμπου, της Αγίας Παρασκευής, με πολύ φαγοπότι, γλέντι, τραγούδι και χορό.
  Στην περιοχή αυτή τοποθετούνται οι αρχαίες "Κεγχρεαί", δεξιά του "Τροχού", της οδού που έφερνε από το Αργος προς την Τεγέα πάνω στα υψώματα του οροπεδίου των Υσιών. Ένα μονοπάτι πάνω από του Νταούλη το χάνι, λίγα μέτρα νοτίοτερα από τη διακλάδωση προς τα Νερά, οδηγεί προς μερικά ίχνη των αρχαίων Κεγχρεών, πολυγωνικά τείχη και ερείπια διάφορα.
(κείμενο: Αλέξης Τότσικας)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Αργολίδας.