Πληροφορίες τοπωνυμίου

Ναός Κοίμησης Θεοτόκου

ΛΕΥΚΙΜΜΗ (Χωριό) ΣΟΥΦΛΙ
Στη Λευκίμη, χωριό που κατείχε σημαντική θέση κάποτε στην οικονομία της περιοχής και αξιόλογη αρχιτεκτονική με σημαντικούς μάστορες πέτρας, βρίσκεται ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. ‘Ενας ναός που επιβάλλεται με την ταπεινότητα ως προς την αρχιτεκτονική. Ανήκει στην ομάδα των τρίκλιτων ξυλόστεγων βασιλικών της τουρκοκρατίας.
Η διακόσμηση είναι ιδιαίτερα λιτή στο εξωτερικό. Στο εσωτερικό, το ξυλόγλυπτο τέμπλο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με την συμμετρική σύνθεση δύο σκαλιστών αντωπών δρακόντων από τα στόματα των οποίων ξεπηδούν οι Ευαγγελιστές εν μέσω φλογών. Το τέμπλο συνδυάζει τοπικά «αρχαία» στοιχεία με νεωτεριστικές μπαρόκ επιδράσεις ενταγμένων σε μία ευκρινή βάση τους, μορφή όπως ανιχνεύονται στη μεταβυζαντινή ζωγραφική των βαλκανικών χωρών.

• http://tychero.evros.gr/TOURISTIKOS/aksiotheata.ht...

Ναός Αγίου Γεωργίου

ΣΟΥΦΛΙ (Κωμόπολη) ΕΒΡΟΣ

• http://www.soufli.gr/tourist/saint1.htm (2 φωτ.)

Μονή Παναγίας Δαδιάς Σουφλίου

ΜΟΝΗ ΔΑΔΙΑΣ (Μοναστήρι) ΣΟΥΦΛΙ
Τηλέφωνο: +30 25540 51361
  Εις απόστασιν μιας και ημισείας περίπου ωρας ΝΔ. του Σουφλίου κείται η Μονή Δαδιάς εις τους πρόποδας ενός βράχου, ύψους ογδοήκοντα περίπου μέτρων από της θαλάσσης. Ο βράχος είναι μεγαλοπρεπής, κατάφυτος εις την βάσιν του, επιβλητικός και ανήκει εις ύστατον συγκρότημα που αποτελούν τα κράσπεδα της Ροδόπης. Την Μονήν περιβάλλει βλάστησις οργώσα, αποτελουμένη ως επί το πλείστον από πεύκα εις ακτίνα τεσσάρων περίπου ωρών. Εκτός των πεύκων φύονται, εδώ η δρυς, η πτελέα, θράψα και νερόθραψα σφένδαμνα, γαύρα, αμυγδαλές, συκιές, καρυδιές, φουντουκιές, κούμαρα, ρήγανη, θυμάρι και τα τοιαύτα. Εις πολύ μικράν απόστασιν εις στεήν πεδιάδα κυλά τα ολοκάθαρα νερά του ρυάκι πλατύ, γεμάτο ψάρια γλυκύτατα.
  Το κλίμα το καλοκαίρι είναι δροσερόν και η πηγή της Μονής δίδει ύδωρ ψυχρόν και νοστιμώτατον.
  Η Μονή, πριν διαλυθή προ δεκαετίας, (λειτουργούσε μεταξύ 1842 και 1912 που ανατινάχτηκε) ήτο επαρχιακή, εξαρτωμένη από την μητρόπολιν Διδυμοτείχου, πλουσία, έχoυσα αίγας, αγελάδας, ζεύγη αροτήρων και περί τα εξακόσια στρέμματα καλλιεργησίμου γης και μωρεoκήπων και ιδιόκτητον δάσος. Σήμερον η Μονή ανήκει εις την κατηγορίαν των διαλελυμένων, μονών και υπάγεται εις την δικαιοδοσίαν της σχολικής επιτροπής του πλησίον χωρίου Δαδιάς, ήτις ενοικιάζει αυτήν ως αγρόκτημα.
  Φαίνεται ότι η Μονή Δαδιάς, ως και το χωρίον Δαδιά, είναι Βυζαντινής εποχής. Εις αρχαιοτέραν εποχήν ητο κτισμένη ολίγον χαμηλότερα, εις το μέγα χωράφι, τό οποίον καλείται σήμερον «του Αη-Γεώργη το χωράφι», εις την άκραν του οποίου εσώζοντο και ίχνη θεμελίων ναού (Στην τοποθεσία που παλαιότερα ήταν οι κατασκηνώσεις, υπάρχει σκαμμένος σε βράχο Ναός, ίσως των πρώτων χριστιανικών χρόνων, ενώ απέναντι υπάρχει επίσης σκαμμένος σε βράχο, αρχαίος τάφος. Στο βυζαντινό μοναστήρι της Δαδιάς υπάρχουν επίσης λείψανα αρχαίου οικισμού. Βρίσκεται σε πολύ ωραία τοποθεσία, με πολλά κατάλοιπα αρχαίων οικισμών και περιβάλλεται από κατάφυτους λόφους. Πιθανόν, να έχει ανεγερθεί σε θέση αρχαίου Ναού και γι' αυτό, ίσως στον παλιό του ξενώνα ήταν εντοιχισμένο αρχαίο ανάγλυφο με τον Θράκα ιππέα).    Η σημερινή τοποθεσία αυτής είναι ασυγκρίτως καλλιτέρα, ως υψηλοτέρα, ευάερος και ως κειμένη πλησιέστατα εις την βρύσιν. Σήμερον η Μονή, ως οικοδόμημα, είναι εις αθλίαν κατάστασιν, διότι αι αποθήκαι και τα δωμάτια του ισογείου είναι κατεστραμμένα, εις το άνω δε πάτωμα από τα είκοσι δωμάτια πολλά ειναι ακατοίκητα.. Η εκκλησία είναι ερείπιον ανατιναχθείσα κατά Νοέμβριον του 1912 υπό των επιδρoμέων δια βόμβας. Διεσκευάσθη όμως, κατά το 1921, ο νάρθηξ εις μικρόν και πρόχειρον ναΐσκον, ένθα τελείται, καθώς εις τα ερημοκκλήσια, λειτουργία 3-4 φοράς κατά τας μεγάλας εορτάς του θέρους.
  H σημερινή Μoνή σύγκειται από δύο συνεχόμενα και ομοιόμορφα τμήματα, βόρειον και νότιον, απoτελούντα σχήμα κεφαλαίου Π. Και το μεν βόρειον εκτίσθη κατα θετικάς μαρτυρίας, κατά τό 1834, τό δε νότιον κατα το 1851, ως εμφαίνεται από εντειχισμένην μικράν ενεπίγραφον πλάκα.

  Είναι Μετόχι της Μονής Ιβήρων (Αγ. Όρους), Βυζαντινή Μονή. Χτισμένη ίσως επάνω σε ιερό αρχαίων. Η γύρω περιοχή λέγεται παλαιοχώρα. Βρέθηκαν εδώ πήλινα είδωλα, αρχαία όστρακα, νομίσματα και η μαρμάρινη πλάκα με ανάγλυφο του Θράκα ιππέα. Ήταν εντοιχισμένη στον ξενώνα της Μονής, μέχρι το 1912 έπειτα την πήραν μαζί τους οι Βούλγαροι και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Σόφιας. Στα ερείπια της παλαιοχώρας, βρέθηκαν επίσης εικόνες και δισκοπότηρα καθώς και ενεπίγραφες πλάκες με χρονολογία 1727.
  Στους κατοχικούς χρόνους ήταν κέντρο συνάντησης των αρχών του Έβρου. Επιδιόρθωσαν τη Βυζαντινή εκκλησία και τον ξενώνα που χρησιμοποιήθηκε και ως σανατόριο. Από τον ιστορικό χρονογράφο Προκόπιο μαθαίνουμε ότι κτήτορες της Μονής ήταν ο Ηράκλειος, ο Νικηφόρος Φωκάς, ο Τσιμισκής και ο Ιουστιανιανός. Σήμερα είναι από τα μεγαλύτερα μοναστήρια της Θράκης. Πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου.
  Οι εικόνες που σώθηκαν ανατοποθετήθηκαν. Είναι του 18ου και 19ου αιώνα. Η εικόνα του Αγίου Γεωργίου (1858) είναι δωρεά ενός Τούρκου ληστή, του Kαρατζά Χαλήλ που όταν μετάνιωσε για τις πράξεις του, κι έδωσε όλα του τα κλοπιμαία για να φτιάξει ο αγιογράφος του Αγ. Γεώργιο. Οι Βυζαντινοί ύμνοι αντιλαλούν στον απότομο πέτρινο βράχο, φθάνοντας μέχρι τα ουράνια. Στην κορυφή του βράχου, βρίσκεται ο πελώριος ξύλινος σταυρός ( υπάρχει μονοπάτι).

Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σουφλίου

• http://www.soufli.gr/tourist/mona_dadia.htm

Βρίσκεται σε πολύ ωραία τοποθεσία, με πολλά κατάλοιπα αρχαίων οικισμών και περιβάλλεται από κατάφυτους λόφους. Πιθανόν, να έχει ανεγερθεί σε θέση αρχαίου Ναού και γι' αυτό, ίσως στον παλιό του ξενώνα ήταν εντοιχισμένο αρχαίο ανάγλυφο με τον Θράκα ιππέα. Η εκκλησία της Μονής που γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου (Γενέσιο της Θεοτόκου), αποτελούσε από πολύ παλιά τόπο λατρείας και προσκύνησης για τους κατοίκους των γύρω χωριών. Η βρύση στην αυλή της, ήταν αφιέρωμα της συντεχνίας των γεωργών, που είχαν στην ιδιοκτησία τους ζευγάρι ζώων, για όργωμα των τσιφτσήδων (ζευγαράδων) και ήταν η μοναδική συντεχνία στον ελληνικό χώρο. Τα σημερινά κτίσματα, είναι όλα νεόδμητα και δεν θυμίζουν το παλιό καθολικό και τον ξενώνα. Σώζονται μόνο, οι παλιές εικόνες της εκκλησιάς, ανάμεσα στις οποίες και του Αγίου Γεωργίου, με ημερομηνία 1858, αφιέρωμα ενός μουσουλμάνου ληστή.

Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης

• http://www.aneta.gr/evrostour/Dimoi/soufli8.htm

• http://www.alex.dotgr.net/I.M.DIDIMOTIXOU/mones.ht...
• http://www.xanthi.ilsp.gr/thraki/tour/tour1.asp?ge...
• http://www.dimossin.gr/show.cfm?id=125&obcatid=33 (1 φωτ.)

Μονή Κορνοφωλιάς

ΜΟΝΗ ΚΟΡΝΟΦΩΛΙΑΣ (Μοναστήρι) ΣΟΥΦΛΙ
Βρίσκεται 1 χλμ. δυτικά του χωριού και είναι Μετόχι της Μονής Ιβήρων του Αγίου 'Oρους, από το 1756. Το καθολικό της Μονής, είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και πανηγυρίζει στις 23 Αυγούστου (εννιάμερα της Παναγίας) και έχει ανοικοδομηθεί το 1854. Στο πανηγύρι συγκεντρώνεται κόσμος από όλο το Νομό 'Eβρου. Μια κοινότητα γυναικών μοναχών, εγκαταστάθηκαν στο Μοναστήρι και το έχουν καταστήσει κυψέλη πίστης, άδολης χριστιανικής αγάπης και εργατικότητας. Υπάρχουν χώροι για την φιλοξενία πενήντα και πλέον προσκυνητών στον ξενώνα. Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταϊτισσας και το παΐδι του Αγίου Χαραλάμπους, αποτελούν αντικείμενα της προσκύνησης των προσκυνητών. Ο δρόμος για το Μοναστήρι, περνά από τα παλιά ορυχεία του πηλού (τοποθεσία Καϊάδες). Ο πηλός ("π'λος" στη γλώσσα του τόπου), είναι μαλακό πέτρωμα από αργίλιο που όταν βραχεί, δίνει ένα είδος λάσπης μαλακής σαν κρέμα, με θεραπευτικές ιδιότητες στα εγκαύματα, τις φαγούρες, την πιτυρίδα και ως δυναμωτικό των μαλλιών.

  Πότε ακριβώς κτίστηκε η Μονή, μας είναι άγνωστο.
  Η τοπική παράδοση τη θέλει να έχει ιστορία τεσσάρων-πέντε περίπου αιώνων.
  Εκείνο που μας είναι γνωστό είναι ότι στις αρχές του 18ου αιώνα δόθηκε ανεπίσημα ως μετόχι στην Ι.Μ. Ιβήρων του Αγίου Όρους. Κατά το έτος 1748, με τη συγκατάθεση των κατοίκων της Κορνοφωλιάς και με ενέργειες του Μητροπολίτου Διδυμοτείχου Αυξεντίου (Μάϊος 1744 -Ιούλιος 1757) και του ηγουμένου της Μονής, Ιερομονάχου Αυξεντίου, επισημοποιήθηκε και επικυρώθηκε η κυριότητα της Μονής Ιβήρων, με Πατριαρχικό σιγίλιο (απόφαση) της Ιεράς Συνόδου του Οικομενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, επί Πατριάρχου Παϊσίου Β.
  Μετά την παραχώρηση της στη Μονή Ιβήρων, οι πατέρες της κυριάρχου Μονής έφεραν στο Μετόχι τους την εικόνα της Παναγίας Πορταίτισσας, αντίγραφο της εικόνος της Παναγίας Πορταΐτισσας που βρίσκεται στη Μονή Ιβήρων, η οποίααποδείχτηκε εξ ίσου θαυματουργή με την πρωτότυπη, και το δεξί πόδι του αγίου Χαραλάμπους.
  Με τα δυό αυτά Ιερά Κειμήλια, και κατ’ ακολουθία με τη Μονή, συνδέθηκε στενά ο Ελληνισμός του Καζά (Νομαρχίας) της Αδριανουπόλεως. Οι Έλληνες κάτοικοι της περιοχής περιέβαλαν με μεγάλη αγάπη, ευλάβεια και σεβασμό τη Μονή και τα δυό πολυτιμότερα ιερά κειμήλιά της. Εδώ προσέτρεχαν σε κάθε δύσκολη στιγμή της «σκλαβωμένης» ζωής τους γιά να ζητήσουν κατά πρώτον τη χάρη και τη βοήθειά της Παναγίας και του αγίου Χαραλάμπους και κατά δεύτερον τις συμβολές και την ενεργό συμπαράσταση των Πνευματικών της Μονής.
  Έτσι, γρήγορα το Μοναστήρι αυτό καταστάθηκε μεγάλο θρησκευτικό, πνευματικό και εθνικό κέντρο του υπόδουλου Ελληνισμού της περιοχής. Λειτουργούσε σ’ αυτό κρυφό σχολείο και χρησίμευε ως τόπος συγκεντρώσεως των ανδρών της περιοχής γιά να εκπαιδευτούν στην αγροτική έκτασή του και να συγκροτήσουν έτσι αντάρτικες ομάδες κατά των Τούρκων. Οι εκάστοτε ηγούμενοί του ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν σ’ αυτό μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς έγιναν παράδειγμα θυσίας στο βωμό της πίστεως και της πατρίδας. Αναφέρουμε ενδεκτικά τον ηγούμενο Πορφύριο, ο οποίος βρήκε μαρτυρικό θάνατο το 1912 από τα άταχτα Τουρκικά στρατεύματα (τσέτες).
  [Εκάη κατά το 1912 κατά Δεκέμβριον υπό των Τούρκων, εφόνευσαν και τον ηγoύμενον, έκαυσαν δε και το χωρίον αντεκδικούμενοι τους Σουφλιώτας και 2 Κορνοφωλεώτας και τον Παπα της Δαδιάς Αθανάσιον, διότι ωργίασαν εις τα Τουρκικά χωρία και ιδία εις το Εδέκεοϊ. Σήμερον εκτίσθη εν μέγα μέρος ανήκει εις την μονήν των Ιβήρων.
  Απέναντι προς ΒΔ είναι λόφος υψηλός του Προφήτου Ηλία. Εις τους πρόποδας αυτού σώζονται ερείπια αρχαίου γυναικείου, κατά την παράδοσιν, μοναστηρίου. (Θρακικά «Οδιπορικόν Χ. Τσούντα», 1921, σελ. 133).]
  Στο Μοναστήρι αυτό, από το 1980, ζή και ασκείτε μία κοινοβιακή αδελφότης μοναζουσών, που με τον αγώνα της «νηστείας, αγρυπνίας και προσευχής» συνεχίζει την μακραίωνα και ιερά παράδοση του ορθοδόξου Μοναχισμού.
  [Η Μονή βρίσκεται στο Δ.Δ. Κορνοφωλεάς του Δήμου Σουφλίου και σύμφωνα με την Ε.Σ.Υ. έχει εγγεγραμμένες 13 μοναχές (απογραφή 2001), ενώ στην απογραφή του 1991 είχε 27 εγγεγραμμένες. Υπάρχουν χώροι για την φιλοξενία πενήντα και πλέον προσκυνητών στον ξενώνα, ιδιαίτερα κατά τη θερινή περίοδο, μπορεί να φιλιξενήσει αριθμό προσκυνητών, ίσο με την χωρητηκότητα ως και δύο λεοφορείων.] Η Μονή παραμένει ανοικτή γιά τους προσκυνητές από 7 π.μ. - 2 μ.μ. και 4-6 μ.μ. κατά την χειμερινή περίοδο (1 Οκτωβρίου έως 30 Απριλίου), και από 6.30 π.μ.- 3 μ.μ. και 5.30-8.30 μ.μ. κατά την θερινή περίοδο (1 Μαϊου έως 30 Σεπτεμβρίου).

Ιστοσελίδα Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου
• http://www.alex.dotgr.net/I.M.DIDIMOTIXOU/mones.ht...