Εμφανίζονται 6 τίτλοι με αναζήτηση: Προσκυνήματα για το τοπωνύμιο: "ΚΑΡΙΤΣΑ Χωριό ΓΕΡΟΝΘΡΟΙ".
Η σημερινή πολιούχος Ευαγγελίστρια είναι η μεγαλύτερη και η κύρια
εκκλησία του χωριού. Η υψηλή της υπόσταση, ο βυζαντινός σταυροειδές ρυθμός της,
οι τοίχοι της και ο τρούλος της πάνω στην σκεπή με κεραμίδια κυριαρχούν τη θέα
της Δώθε Γειτονιάς.
Σύμφωνα με εντοιχισμένο μάρμαρο η εκκλησία θεμελιώθηκε το 1892. Ολόκληρη
η εκκλησία χτίστηκε από ντόπιο μάρμαρο που βρέθηκε στο Σφοντάμι, ένα πολύ απότομο
σημείο στην πλαγιά της Τσούκας.
Η εξόρυξη και η μεταφορά του μαρμάρου έγινε με προσωπική εργασία των
κατοίκων και κούρασε το χωριό πάρα πολύ. Επειδή τα ζα δε μπορούσαν να περάσουν
τα απότομα μέρη, το μάρμαρο κουβάλησαν οι άντρες πάνω σε "ξυλογαϊδάρες".
Ξυλογαϊδάρες ήταν απλές συσκευές παρόμοιες με σκάλες που είχαν τα κενά καλυμμένα
από τάβλες. Την κάθε φορτωμένη ξυλογαϊδάρα τη σήκωναν δύο ή τέσσερις άντρες ανάλογα
με το βάρος.
Ντόπιες μαρτυρίες αναφέρουν ότι η κατεργασία των μαρμάρων έγινε από
ειδικούς μαρμαράδες από τη Χίο! Το ωραιότατο τέμπλο είναι επίσης μαρμάρινο και
είναι καλλιτεχνική τους δημιουργία.
Πήρε κοντά 30 χρόνια να χτιστεί η εκκλησία γιατί η χρηματοδότηση του
έργου έγινε από τους ντόπιους. Αυτό σίγουρα μαρτυρεί και την απελπιστική φτώχεια
της εποχής εκείνης.
Τελικά η εκκλησία εγκαινιάστηκε γύρω στα 1920 από το "γερόπαπα"
του χωριού Δημήτρη Χρόνη. Από τότε η Ευαγγελίστρια είναι πολιούχος και κύρια εκκλησία
της Καρίτσας.
Ο παπα-Χρόνης που είχε γεννηθεί το 1842 χειροτονήθηκε στα 30 χρόνια
του, το 1872. Απεβίωσε στα 85 χρόνια του, το 1927. Για δύο-τρία χρόνια μετά το
θάνατο του παπα-Χρόνη το χωριό έμεινε δίχως παπά και η Ευαγγελίστρια ήταν κάτω
από τη μέριμνα της ενορίας του Μαριού, που έστελνε τον παπά της να λειτουργήσει
στην Καρίτσα "κάπου κάπου" όπως θυμούνται οι γεροντότεροι. Ο ντόπιος
Αναστάσιος Μαλαβάζος χειροτονήθηκε γύρω στα 1930 και λειτούργησε στην Ευαγγελίστρια
μέχρι το 1964 όποτε πέθανε στα 67 του χρόνια. Κι οι δυο αυτοί παπάδες της Καρίτσας,
ο παπα-Χρόνης και ο παπα-Αναστάσης, έχουν θαφτεί σύμφωνα με την παράδοση πίσω
από Το Ιερό της Ευαγγελίστριας.
Από το 1964 και μετά η Ευαγγελίστρια λειτουργείται από παπάδες άλλων
ενοριών. Ο παπα-Νίκος Χιώτης του Αλεποχωριού
ερχόταν μέχρι το 1974 και ο παπα-Βαγγέλης Μαλτέζος από την Καλλιθέα
μέχρι το 1996.
Πιο πάνω από το Βράχο του Μπέη, ανάμεσα στο Τουνταίικο Ρουμάνι και
το νεκροταφείο ο Αϊ-Κωνσταντίνος αγναντεύει την Ευαγγελίστρια. Ο Αϊ-Κωσταντίνος
είναι μια μικρή εκκλησούλα η οποία για πολλά χρόνια, μέχρι περίπου το 1920, ήταν
η κύρια εκκλησία του χωριού. Πιθανολογούμε ότι εγκαινιάστηκε το 1861. Η εντοιχισμένη
πέτρα πάνω από την είσοδο είναι δυσδιάκριτη και δε διαβάζονται καλά οι αριθμοί,
γι' αυτό δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.
Στα χρόνια μετά την εδραίωση της Ευαγγελίστριας ως πολιούχο, η εκκλησία
του Αϊ-Κωσταντίνου έπαθε μεγάλες φθορές μέχρι που κινδύνεψε να πέσει η πλακοστρωμένη
σκεπή. Ευτυχώς στις αρχές της δεκαετίας του '60, με πρωτοβουλία του παπα-Αναστάση,
άλλαξαν την σκεπή. Εβαλαν καινούργια τσιμεντένια σκεπή, σοφάτισαν τα ντουβάρια
από μέσα και απέξω τα έκαναν "πεταχτό". Το 1992 ο αυστραλοκαριτσιώτης,
ο αείμνηστος Γιάννης Τσολομύτης, έστρωσε με τσιμέντο τον περίβολο.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση υπήρχε παλιότερα στη θέση αυτή η πρώτη
πολιούχος Αγία Παρασκευή η οποία κάηκε και μετά την ανοικοδόμησή της μετονομάστηκε
Αϊ-Κωσταντίνος. Κάποιες ανησυχίες πάντως ακόμη εκφράζονται στο χωριό για τη μεταβολή
αυτή.
Ο Αϊ-Κωσταντίνος γιορτάζει στις 21 του Μάη. Η εκκλησία λειτουργείται
την ημέρα αυτή και το βραδάκι γίνεται δημόσιο πανηγύρι.
Περίπου 200 μέτρα πιο χαμηλά από την κορυφή του Ελατιά βρίσκεται το
ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη. Σύμφωνα με εντοιχισμένη πλάκα στην σκεπή "Η οικοδομή
αυτή εγίνετο διά χρημάτων του Χ. Μαλαβάζου το 1869". Aλλη πέτρα στην πόρτα
αναφέρει το χρόνο 1899. Iσως τότε έγινε κάποια ανακαίνιση. Ο "Αγιάννης"
γιορτάζεται στις 29 του Αυγούστου. Την παραμονή και ανήμερα του Αγιαννιού γίνεται
το μεγαλύτερο, το χρονιάτικο, πανηγύρι του χωριού. Πολλοί Καριτσιώτες από την
Ελλάδα και το εξωτερικό επιθυμούν να βρίσκονται στο χωριό για το διήμερο αυτό
πανηγύρι. Πρωί-πρωί την ημέρα της γιορτής όλοι στο χωριό, παρέες-παρέες, ανεβαίνουν
στο βουνό για να προσκυνήσουν στο ξωκλήσι ενώ το απόγευμα συνεχίζεται το γλέντι
και ο δημόσιος χορός στην πλατεία.
Εκεί που αρχινάει η μεγάλη ανηφόρα και οι στροφές για το χωριό βρίσκουμε
το πανέμορφο ξωκλήσι του Αϊ-Νικόλα. Εντοιχισμένη πέτρα δείχνει ο Αϊ-Νικόλας εγκαινιάστηκε
ή ανακαινίστηκε το 1896. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1956 στο σκάψιμο για να ανοιχτεί
η δημοσιά, δίπλα στο εκκλησάκι, βρέθηκαν πολλά οστά ανθρωπινά που πολλοί πιστεύουν
σημαδεύουν παλιό νεκροταφείο του χωριού, προφανώς όταν ήταν στη θέση του Αϊ-Θανάση.
Το πλαίσιο πολλών ταφών είναι φτιαγμένο με εγχώριες λιθόπλακες, παρόμοιο με παμπάλαιο
τρόπο ταφής. Η εκκλησία λειτουργείται κάθε χρόνο στις 6 του Δεκέμβρη.
Λίγο πιο πέρα από το παμπάλαιο Πλατύ Πηγάδι βρίσκεται η Αγία Κυριακή.
Η εκκλησία γιορτάζει στις 7 Ιουλίου με πολλούς προσκυνητές από το χωριό. Το απόγευμα
ακολουθεί δημόσιο πανηγύρι στην Καρίτσα.
Στη Στερνίτσα, εκεί κοντά στον παλιό οικισμό και την αρχαία στέρνα,
βρίσκεται το ερημοκλήσι Αϊ-Δημήτρης. Το έχτισε η μητέρα του "Παπαναστάση"
στη μνήμη της γκρεμισμένης εκκλησούλας, Αϊ-Δημήτρη, του αφανισμένου οικισμού στην
Στερνίτσα. Γιορτάζει στις 26 του Οκτώβρη.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
