Πληροφορίες τοπωνυμίου

Dorians

ΤΡΟΙΖΗΝ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
An account of the conquest of Peloponnesus by the Dorians, which is said to have taken place under the guidance of the Heracleidae, is related elsewhere. (Dict. of Biogr. art. Heracleidae.) In the historical period the whole of the eastern and southern parts of Peloponnesus were in the possession of Dorians. Beginning with the isthmus of Corinth, there was first Megara, whose territory extended north of the isthmus from sea to sea; next came Corinth, and to its west Sicyon; south of these two cities were Phlius and Cleonae: the Argolic peninsula was divided between Argos, Epidaurus, Troezen, and Hermione -the last of which, however, was inhabited by Dryopes, and not by Dorians.

This extract is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited Aug 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks

Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

ΝΙΚΑΙΑ (Προάστιο του Πειραιά) ΑΤΤΙΚΗ
  Οι πρόσφυγες μετά τον ξεριζωμό τους έφεραν στη νέα πατρίδα τους τα ήθη, τα έθιμα, τους χορούς και τα τραγούδια των χαμένων τους πατρίδων.Τα βράδια κυρίως το καλοκαίρι συγκεντρώνονταν στις γειτονιές, αφού δεν υπήρχε άλλη απασχόληση αλλά και για οικονομία στο πετρέλαιο. Εκεί άρχιζαν οι συζητήσεις, τα παραμύθια,τα τραγούδια και τα γλέντια. Τραγούδια νοσταλγικά, τραγούδια ερωτικά που τα συνόδευαν με πρόχειρα και αυτοσχέδια όργανα. Ταψιά, κουτάλια, ποτήρια... Χόρευαν και θυμούνταν. Χόρευαν και ξεχνούσαν. Ζεϊμπέκικα, καρσιλαμάδες, συρτά... Να μυρίζουν από την χαμένη πατρίδα. Κι όταν μερακλωνόταν κάποιος ή κάποια άρχιζε τον αμανέ. Του Αη-Γιάννη άναβαν φωτιές και πηδούσαν από πάνω. Μετά άρχιζε ο Κλείδωνας και εκεί πρωτοστατούσε η τουρκάλα η Παναγιώτα, που ακολούθησε στην Ελλάδα τον άντρα της. Ακόμη στις συγκεντρώσεις της γειτονιάς κυριαρχούσαν τα παραμύθια, τα αστεία και τα σόκιν. Ικανότατη στη διήγηση παραμυθιών ήταν η Μαρία Καφαντάρη η Σμυρνιά. Σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις, όσοι είχαν φάει καρπούζι ή πεπόνι, λιάζανε τους σπόρους και τους έτρωγαν σαν πασατέμπο. Όλα αυτά φανερώνουν πόσο δεμένοι μεταξύ τους ήταν οι γείτονες και γενικότερα οι Κοκκινιώτες. Η ζωή, η κίνηση, τα κέντρα και τα νυφοπάζαρα στην Κοκκινιά άρχισαν από τις παράγκες της Παλιάς Κοκκινιάς στο τούρκικο νεκροταφείο. Τα απογεύματα προτού αρχίσει η κίνηση, κατάβρεχαν το χώρο που θα τοποθετούσαν τα τραπεζάκια και τις καρέκλες, για να κάτσει το χώμα και να μην έχει σκόνη. Οι πρόσφυγες γλεντούσαν με ούτι, αμανέδες, χορεύτριες, χορούς της κοιλιάς, τσιφτετέλια. Μετά ανέβηκε η κίνηση στην πλατεία Αγίου Νικολάου και στους κινηματογράφους ΕΚΛΑΙΡ και ΗΛΙΟΣ. Ο πρώτος κινηματογράφος το ΕΚΛΑΙΡ λειτούργησε το 1926.   Αφήγηση από το βιβλίο του κ Μιχαηλίδη:
  «Οι παραστάσεις άρχιζαν από τις τέσσερις και βλέπαμε το έργο τρεις φορές μέχρι που σκόλαγε στις 10 το βράδυ. Κάποτε οι δικοί μου ανησύχησαν, πέρασαν τα μεσάνυχτα κι εγώ δεν φαινόμουν πουθενά. Χωρίστηκαν σε ομάδες, ο πατέρας με τη μητέρα και η γιαγιά με το μεγαλύτερο αδελφό μου κι έψαχναν να με βρούνε. Τελικά κατέφυγαν στον κινηματογράφο. Αναψαν τα φώτα και με βρήκαν στη γαλαρία να κοιμάμαι του καλού καιρού. Η κατάληξη ήταν πολύ σκληρή για τα πισινά μου»
  Αλλη μορφή διασκέδασης ήταν τα πανηγύρια του Αγίου Γεωργίου στο Κερατσίνι, της Αγίας Παρασκευής στο Ρέντη και της Αγίας Βαρβάρας στο Κουτσικάρι. Τον Κορυδαλλό. Σιγά- σιγά κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα κέντρα και αργότερα οι κοσμικές ταβέρνες όπου εκεί πια χορεύουν ευρωπαϊκούς χορούς με τις οικογένειές τους. Όσο πάει η ζωή εξελίσσεται. Αρχίζουν να πυκνώνουν οι γραμμές των λεωφορείων. Οι δρόμοι ασφαλτοστρώνονται. Οι μετακινήσεις γίνονται ευκολότερες.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Νικαίας

• http://www.polisnikaia.gr/istoria-ethima.htm (3 φωτ.)

Μικρασιατική Καταστροφή - Ανταλλαγή Πληθυσμών

  Σεπτέμβριος του 1922. Τα πρώτα καράβια φτάνουν στον Πειραιά φέρνοντας αλαφιασμένο κόσμο απ’ τις πυρπολημένες ακτές της Μικρασίας, της Θράκης και του Πόντου. Ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες ξεριζωμένοι και διωγμένοι απ’ την πατρίδα τους και άλλες χιλιάδες που σκοτώθηκαν στις μάχες, που πέθαναν στις εξορίες και τα τούρκικα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι ακόμη το βιός τους - οι περιουσίες τους- που ρίχτηκε κι αυτό στη φωτιά της συμφοράς. Σαν άραξαν τα καράβια οι άνθρωποι που είχαν μέσα κάμανε το σταυρό τους , σκούπισαν τα δάκρια τους και με τα θολά μάτια τους αγνάντεψαν τη γη που θα γινόταν η καινούρια τους πατρίδα. Βγήκαν στη στεριά , έσκυψαν και φίλησαν το χώμα που πατούσαν, πήραν στην πλάτη τους τα τρομαγμένα παιδιά τους και τα λίγα ρούχα που γλύτωσαν μες στην τρελλή φυγή τους και τράβηξαν να φτιάξουν τη νέα τους ζωή , να στήσουν το καινούριο τους νοικοκυριό. Σμυρνιοί, Αϊβαλιώτες, Μουγλιώτες, Μαγνησαλήδες, Ουσακλήδες, Πόντιοι, Πολίτες Θρακιώτες, κι άλλοι, κι άλλοι, σκορπίστηκαν στην Ελλάδα. Αλλοι τράβηξαν για τα νησιά, άλλοι στη Μακεδονία, άλλοι στην Ηπειρο, τη Θεσσαλία, την Πελοπόννησο, παντού... Όλη η Ελλάδα δέχτηκε τ’ ατέλειωτα κοπάδια της προσφυγιάς που κάποτε αποτελούσαν τον Ελληνισμό της Ανατολής και που αφανίστηκε πέρα για πέρα για ξένες αιτίες και συμφέροντα.   Ο Σίμος Μιχαηλίδης γράφει στο βιβλίο του "Η γέννηση της Κοκκινιάς"
  «Μ’ ένα παλιοκάραβο που λεγόταν ΘΕΤΙΣ που ανέπτυσσε ταχύτητα 6 μίλια την ώρα, στοιβαγμένοι ο ένας επάνω στον άλλο και χωρίς νερό, φτάνουμε αρχικά στη Χίο και μετά στον Πειραιά όπου φιλοξενηθήκαμε στα Ταμπούρια. Το καράβι που μας έφερε σαν πρόσφυγες στον Πειραιά το κράτησαν καραντίνα δυό μέρες στον όρμο του Κερατσινίου. Έγινε η απολύμανση, μας άλειψαν το κεφάλι με κατράμι και μετά μας επέτρεψαν να κατέβουμε στον Πειραιά. Πρώτα βρέθηκε ο άνθρωπος που υπέγραψε δήθεν ότι θα αναλάβει τη συντήρησή μας, αλλιώς θα μας προωθούσαν για τη Μακεδονία. Η ημερομηνία που πατήσαμε στο λιμάνι του Πειραιά ήταν η 24η Μαρτίου 1923 παραμονή της Εθνικής μας γιορτής.»

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Νικαίας

• http://www.polisnikaia.gr/istoria-katastrofi.htm (2 φωτ.)

Παιδικά παιχνίδια

  Τα παιδικά παιχνίδια της εποχής ήταν οι αμάδες, η μακριά γαϊδούρα, τρεις και το λουρί της μάνας, το κρυφτό, οι βόλοι, το μπιζ, το ποδόσφαιρο και πολλά άλλα. Το ποδόσφαιρο παιζόταν στις αλάνες της περιοχής με ένα πάνινο τόπι. Πού λεφτά για κανονική μπάλα! Ένα ενδιαφέρον των παιδιών ήταν να μαζεύουν πακέτα τσιγάρων που είχαν διάφορες φιγούρες και μ’ αυτά να παίζουν. Ο κόσμος τότε κάπνιζε στριφτό τσιγάρο άρα τα κουτιά ήταν δυσεύρετα και η συλλογή τους απαιτούσε πολύ ψάξιμο. Εκτός από τις συγκεντρώσεις για ποδόσφαιρο γίνονταν και συγκεντρώσεις για τυχερά παιχνίδια. Όταν περνούσε από τη γειτονιά ο μανταρινάς, με φορτωμένο το καρότσι μανταρίνια, τα παιδιά κρατούσαν ένα κέρμα δραχμή ή πενηνταράκι και από μια καθορισμένη απόσταση φρόντιζαν να καρφωθεί πάνω σ’ ένα μανταρίνι. Όποιος το πετύχαινε έπαιρνε το λαβωμένο μανταρίνι. Αν όχι το πλήρωνε και το ΄παιρνε ο αντίπαλος. Αλλο τυχερό παιχνίδι ήταν το στριφτό.
  Αφήγηση από το βιβλίο του κ. Μιχαηλίδη.
  «Πάνω στα δάχτυλα βάζαμε τρία κέρματα με την ίδια όψη και τα πετάγαμε με μια κίνηση ψηλά. Αν πέφτανε κάτω και τα τρία κέρματα με την ίδια όψη, κερδίζαμε αυτά που μας είχαν ποντάρει. Αν πάλι φέρναμε την αντίθετη όψη, πληρώναμε όσα είχαν ποντάρει. Εκεί όμως που έπαιρνε και έδινε το παιχνίδι, ήταν όταν μαζευόντουσαν οι μεγάλοι και γύριζαν το παιχνίδι στα ζάρια οπότε γινόταν το σώσε.» Κάμποσο καιρό η κάθε γειτονιά είχε τον αρχιπαλληκαρά της και γίνονταν γενναίες συγκρούσεις μεταξύ τους. Ξύλο και των γονέων! Πριν από αυτές ο πετροπόλεμος γινόταν μεταξύ των Μανιατών που ήταν στην κορυφή του βουνού Βώκος και των Τουρκόσπορων όπως αποκαλούσαν τους πρόσφυγες. Δίνονταν Ομηρικές μάχες για το ποιος θα καταλάβει το ύψωμα του βουνού. Ο ρόλος των παιδιών ήταν να μαζεύουν πέτρες στο σημείο του ανεφοδιασμού. Το μεγαλείο του παιχνιδιού σταματούσε με την επέμβαση των χωροφυλάκων και την περιποίηση των τραυματιών. Το αλληλοφάγωμα σταμάτησε όταν άρχισε το ποδόσφαιρο.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Νικαίας

• http://www.polisnikaia.gr/istoria-paixnidia.htm (3 φωτ.)