Εμφανίζονται 5 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΑΥΡΙΟ Πόλη ΑΤΤΙΚΗ" .
ΛΑΥΡΙΟ (Πόλη) ΑΤΤΙΚΗ
1905 - 1993
Ο Ιάκωβος Διαμαντόπουλος, γιός του Ελατιώτη Γεωργίου Διαμαντοπούλου,
με απώτατη καταγωγή από τη γενιά των Παναίων που ήρθαν στην Ελατού από την Ήπειρο,
γεννήθηκε στο Λαύριο το έτος 1905 όπου τελείωσε το σχολείο και στη συνέχεια εφοίτησε
στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, της οποίας ανεκηρύχθη Διδάκτωρ
σε ηλικία 21 ετών. Υπηρέτησε στο Στρατό ως Έφεδρος Υγειονομικός Αξιωματικός, μετά
δε τη λήξη της θητείας του, εργάστηκε το έτος 1927 στο νοσοκομείο «Συγγρός» και
από το 1928 μέχρι το 1935 στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Από το 1935 διετέλεσε
Διευθυντής εξωτερικών ιατρείων και Κλινικής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών «Η
ΕΛΠΙΣ» μέχρι το 1956 οπότε ανακηρύχθηκε υποψήφιος βουλευτής και παρητήθη.
Από το 1956 μέχρι το 1969 ίδρυσε και λειτούργησε δική του κλινική
με το όνομα «ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ», στην οποία εμόχθησε με ιεραποστολική επιμονή και
αφιλοκερδώς για τη θεραπεία χιλιάδων ασθενών. Εξαιτίας του κοινωνικού του αυτού
έργου οι κάτοικοι των Μεσογείων και της Λαυρεωτικής καθώς και οι Ελατιώτες, τον
περιέβαλαν με την ευγνωμοσύνη και την αγάπη τους, ως αληθινό προστάτη των αναξιοπαθούντων.
Το έργο του στον τομέα αυτό συνεχίζουν σήμερα οι δύο ιατροί γιοί του, ο διδάκτωρ
Γεώργιος Διαμαντόπουλος και ο καθηγητής Εμμανουήλ Διαμαντόπουλος, Διευθυντές στο
Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», αφ' ενός τιμώντας και διατηρώντας άσβεστη τη μνήμη
του πατέρα τους και αφ' ετέρου δημιουργώντας τη δική τους προσωπική ιστορία.
Κατετάγη εθελοντής στο Αλβανικό μέτωπο και ίδρυσε την αντιστασιακή
οργάνωση ΤΡΙΑΙΝΑ. Τιμήθηκε με τον «Πολεμικό Σταυρό», το «Μετάλλιον εξαιρέτων πράξεων
στον πόλεμο 1940-1941», τον «Χρυσούν Σταυρόν του Τάγματος Φοίνικος», το «Μετάλλιον
Εθνικής Αντιστάσεως 1941-1945», τον «Χρυσούν Σταυρό του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως»,
καθώς και με πολλά παράσημα συμμαχικών κρατών και άλλες διακρίσεις.
Εξελέγη για πρώτη φορά Βουλευτής υπολοίπου Αττικής στη Βουλή του 1951-1952
υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο και επανεξελέγη τέσσερεις φορές, με την Ένωση Κέντρου
υπό τον Γ. Παπανδρέου και στη συνέχεια ως Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Δημοκρατικής
Ένωσης, διατηρώντας τη βουλευτική του ιδιότητα μέχρι την 21η Απριλίου 1967 και
διατελώντας Α΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής μέχρι την παύση της λειτουργίας της. Διετέλεσε
Υπουργός Υγείας, Υπουργός Παιδείας και Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου.
Διετέλεσε Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών και Αντιπρόεδρος του
Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου. Για το επιστημονικό έργο του ιατρού Ι. Δ. έχουν
συγγράψει: Ο Καθηγητής της ιστορίας της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γεώργιος
Κωνστ. Πουρναρόπουλος στο βιβλίο του Το επιστημονικόν έργον του Ιακώβου Διαμαντοπούλου
(1926-1967), Αθήναι 1972.
Ο ιατρός και πολιτικός κ. Σταύρος Παπασταυρόπουλος, σε επιστημονική
ανακοίνωση στην Θ΄ Επιστημονική Συνάντηση της Εταιρείας Μελετών Λαυρεωτικής, που
διεξήχθη στο Λαύριο, τον Απρίλιο του έτους 2000, με θέμα «Ιάκωβος Διαμαντόπουλος,
ο ιατρός, ο πολιτικός, ο άνθρωπος».
Και οι δύο παραπάνω συγγραφείς, αναφερόμενοι αναλυτικά στο πλουσιότατο
επιστημονικό έργο του Ι. Δ., χωρίς να είναι βέβαιοι ότι παρέχουν πλήρη βιβλιογραφικό
πίνακα των πολυπληθών εργασιών του, τονίζουν τον κοινωνικό του προσανατολισμό,
αφού ο Ιάκωβος Διαμαντόπουλος ασχολήθηκε κατ' εξοχήν με ασθένειες που είχαν σχέση
με τις κακές συνθήκες διαβιώσεως του πληθυσμού κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως
η ελονοσία, ο δάγγειος πυρετός, δερματικά νοσήματα, η πελάγρα, ειδικές ασθένειες
των κατοίκων του Λαυρίου λόγω της χρονίας επιβαρύνσεώς τους από αρσενικό, μόλυβδο
και φθόριο, ασθένειες του αίματος και άλλες πολλές. Τονίζουν επίσης την εξαιρετική
διδακτική του ικανότητα και το πνεύμα συνεργασίας του με το οποίο κατέστησε το
Νοσοκομείο «Η ΕΛΠΙΣ» επιστημονική κυψέλη συνεργασίας διαπρεπών ιατρών.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
ΑΖΗΝΙΑ (Αρχαίος δήμος) ΑΤΤΙΚΗ
Aristophon. A native of the demos of Azenia in Attica (Aeschin. c. Tim. p. 159)
He lived about and after the end of the Peloponnesian war. In B. C. 412, Aristophon,
Laespodius and Melesias were sent to Sparta as ambassadors by the oligarchical
government of the Four Hundred (Thuc. viii. 86). In the archonship of Eucleides,
B. C. 404, after Athens was delivered of the thirty tyrants, Aristophon proposed
a law which, though beneficial to the republic, yet caused great uneasiness and
troubles in many families at Athens; for it ordained, that no one should be regarded
as a citizen of Athens whose mother was not a freeborn woman (Caryst. ap. Atwcn.
xiii.; Taylor, Vit. Lys.). He also proposed various other laws, by which he acquired
great popularity and the full confidence of the people (Dem. c. Eubul.), and their
great number may be inferred from his own statement (ap. Aeschin. c. Ctes.), that
he was accused 75 times of having made illegal proposals, but that he had always
come off victorious. His influence with the people is most manifest from his accusation
of Iphicrates and Timotheus, two men to whom Athens was so much indebted (B. C.
354). He charged them with having accepted bribes from the Chians and Rhodians,
and the people condemned Timotheus on the mere assertion of Aristophon (C. Nepos,
Timoth. 3; Aristot. Rhet. 11, 23; Deinarch. c. Demosth., c. Philocl.). After this
event, but still in B. C. 354, the last time that we hear of him in history, he
came forward in the assembly to defend the law of Leptines against Demosthenes,
and the latter, who often mentions him, treats the aged Aristophon with great
respect, and reckons him among the most eloquent orators. (c. Lept.) He seems
to have died soon after. None of his orations has come down to us.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited June 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Aristophon of Azenia was one of the most durable politicians of fourth century Athens. He first appears on the political scene at the time of the restoration of the democracy at the close of the fifth century and his career lasted into the middle of the fourth. Even in old age he was an able political fighter. He was one of the prosecutors of the general Timotheus in the mid 350s and secured his conviction with a crushing fine of 100 talents. Demosthenes (18.162, 19.291) makes Aeschines earlier in his career an associate of Aristophon. Harris (1995 p.155) is sceptical. Certainly Aeschines is critical of Aristophon at 3.194. However, Aristophon fiercely opposed the terms of the peace with Macedonia in 346 (see 2.74n) and it may be that policy differences over Macedonia led to a rupture between the two.
ΛΑΥΡΙΟ (Πόλη) ΑΤΤΙΚΗ
1836 - 1909
Ορυκτολόγος από τη Σμύρνη. Είναι ο εμπνευστής της ίδρυσης του νεότερου
μεταλλευτικού Λαυρίου. Το 1860 επισκέπτεται, για πρώτη φορά, το Λαύριο και διαπιστώνει
τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των αρχαίων σκωριών και εκβολάδων. Τις απόψεις του
διατυπώνει με εκθέσεις του προς το υπουργείο Οικονομικών, χωρίς να βρει άμεση
ανταπόκριση. Μελέτησε τα μεταλλεία και τα μεταλλεύματα κι άλλων περιοχών της χώρας
μας και με τους Ι. Σούτσο και Π. Βουγιούκα συνέταξαν το νόμο για τη λειτουργία
των μεταλλείων. Από το 1864 μέχρι το 1873 ήταν διευθυντής παραγωγής της πρώτης
μεταλλευτικής εταιρείας του Σερπιέρι. Ανάμεσα στα 1877 και 1879 ασχολήθηκε με
το υδραυλικό δίκτυο του Δήμου της
Αθήνας και το 1882 ανέλαβε την έδρα της ορυκτολογίας και γεωλογίας στη σχολή
Ευελπίδων. Παράλληλα στο διάστημα 1887- 1891 έγινε διευθυντής της Ελληνικής Εταιρείας
Μεταλλουργείων Λαυρίου. Τα επιστημονικά του έργα είναι πολλά. Τα κυριότερα είναι:
"Ονομαστικόν επιστημονικών όρων", "Ορυκτολογία", "Το
Λαύριο" (στα γαλλικά) κ.λ.π. Η προτομή του υπάρχει έξω από το Ορυκτολογικό
Μουσείο Λαυρίου, έργο και δωρεάν προσφορά της γλύπτριας κ. Χαριάτη. Το όνομά
του, τέλος, έχει ένας μικρός δρόμος στη συνοικία της Νεάπολης.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
