Εμφανίζονται 6 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΜΟΙΡΕΣ Κωμόπολη ΗΡΑΚΛΕΙΟ" .
ΠΟΜΠΙΑ (Κωμόπολη) ΜΟΙΡΕΣ
1797 - 1882
(Πόμπιο Ηρακλείου Κρήτης 1797 1882)
Αγωνιστής του 1821, από τους σπουδαιότερους οπλαρχηγούς των μετέπειτα
κρητικών επαναστάσεων. Με την έναρξη του αγώνα στη Μεγαλόνησο (Μάϊος 1821) εντάχθηκε
στα ένοπλα τμήματα της Μεσσαράς υπό το Μιχάλη Κουρμούλη. Το 1827 αγωνίστηκε εναντίον
των δυνάμεων του Κιουταχή στην Αττική.
Διορίστηκε υπασπιστής του Δημητρίου Καλλέργη και αργότερα αναδείχτηκε σε έναν
από τους σπουδαιότερους ηγέτες της Μεγάλης Κρητικής Επανάστασης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΓΑΛΙΑ (Κωμόπολη) ΜΟΙΡΕΣ
Το μουσικό φαινόμενο που ονομάζεται Λευτέρης Μανασάκης ή Γαλιανός
έχει γενέτειρα τη Γαλιά. Η προσφορά του λυράρη στην Κρητική παραδοσιακή μουσική
αλλά και τις γενιές που ακολούθησαν τιμήθηκε στις 23 Αυγούστου 2001 με μια συναυλία
αφιερωμένη στη μνήμη του. Ο πλούτος της μουσικής του μπορεί να φανεί μόνο κατά
προσέγγιση και από μαρτυρίες όσων τον έζησαν από κοντά. Η έρευνα για τη δραστηριότητά
του και τη σύντομη ζωή του ξεκίνησε τα Χριστούγεννα του 2000, από μια τυχαία πληροφορία.
Η συλλογή υλικού συνεχίζεται ακόμη, με τη δέσμευση και την επιφύλαξη να παρουσιαστούν
περισσότερα στοιχεία στο μέλλον. Για την ώρα, μέσα από ένα ταξίδι στο παρελθόν
με χαρακτηριστικά στιγμιότυπα, θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την εικόνα του
Λευτέρη Μανασάκη ή Γαλιανού.
Βρισκόμαστε στη Γαλιά, προπολεμικά: Η Αδαμαντία Θεοδωράκη έρχεται
νύφη από τη Φανερωμένη και λάμπει σαν ήλιος από την ομορφιά. Αλλά και ο μελλοντικός
σύντροφος της ζωής της, ο Παπα-Γιάννης Μανασάκης ο Δάσκαλος ξεχώριζε για την ομορφιά,
τη λεβεντιά και την αρχοντιά του. Ανθρωποι που τον έζησαν, μιλούν για το παίξιμό
του στη λύρα, το μεράκι που καμιά φορά τον έκανε να σηκώνει το ράσο και να σέρνει
πρώτος το χορό.
Το αρχοντικό του Παπα-Γιάννη και της Αδαμαντίας Μανασάκη στη Γαλιά
ήταν γεμάτο από μουσικά όργανα, ραδιόφωνο και γραμμόφωνο. Σε αυτό το περιβάλλον
γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Λευτέρης (1917) και τα άλλα παιδιά τους: Ο Γιώργος, ο
Μανώλης, η Μαρία, η Χαρίκλεια, η Δέσποινα, η Ευαγγελία και η Ελένη η μικρότερη,
η αδυναμία του Λευτέρη. Δυστυχώς δεν είναι όλοι κοντά μας.
Όλα τα αδέρφια ασχολήθηκαν με τη μουσική και το τραγούδι, αλλά ο Λευτέρης
ξεχώριζε: από μικρός έμαθε να κατασκευάζει και να παίζει τετράχορδη βιολόλυρα
(κουρδισμένη Mi-La-Re-Sol) και μαντολίνο. Του άρεσε να ακούει μουσική από όποια
πηγή έβρισκε. Από τα στοιχεία που έχουμε, στα 17 του κιόλας «κρατούσε» ολόκληρα
γλέντια και ήταν περιζήτητος, σε συνεργασία με ένα άλλο μουσικό φαινόμενο της
περιοχής, τον Καστελλολευτέρη από όπου και η φωτογραφία.
Αργότερα συνεργάστηκε και με άλλους οργανοπαίκτες, αλλά για την εποχή
που μιλάμε τώρα, ο Λευτέρης μαζί με τον Καστελλολευτέρη ξεσήκωναν νέους και γέρους
στο χορό. Για να γνωρίσουμε από κοντά αυτόν τον καλλιτέχνη, θα προσπαθήσουμε να
φανταστούμε μια μέρα από τη ζωή του σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν ως τώρα προκύψει:
Βρισκόμαστε στη Γαλιά, ένα καλοκαιρινό πρωϊνό, και ο Λευτέρης παίζει
λύρα στο καφενείο του, ενώ το Λενάκι η αδερφή του, απολαμβάνει το περγαμόντο που
μόλις την κέρασε. Μετά από λίγο, έρχονται παρέες και τραγουδούν μαζί του. Το απόγευμα
ξεκινά με τα πόδια για την Απόλιχνο, όπου τον έχουν καλέσει να παίξει σ’ ένα γλέντι
μαζί με τον Καστελλολευτέρη. Στο δρόμο συναντούν δύο παιδιά που έκαναν πως έπαιζαν
λύρα με δυο κομμάτια ξύλο. Ο Λευτέρης τους λέει: «Να πείτε στους γονέους σας να
σας αγοράσουν αληθινές και θα σας μάθω να παίζετε». Καθώς πλησιάζουν στην Απόλιχνο,
οι νοικοκυρές ετοιμάζονται και τους κερνούν με τη σειρά σε όλα τα σπίτια του χωριού.
Σε λίγο ξεκινά το γλέντι, στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, κάτω από τον πλάτανο,
τη λεμονιά και την καρυδιά όπου του άρεσε να κάθεται. Κάποιοι άλλοι λυράρηδες
που θα έπαιζαν μαζί στο γλέντι, παρατούν τα δοξάρια στο άκουσμα του Λευτέρη, όσο
κι αν επέμενε ο ίδιος να παραμείνουν. Πιο πέρα τον ακούει προσεκτικά ένας σπουδασμένος
του κλασσικού βιολιού, (σύμφωνα με μαρτυρία του Καστελλολευτέρη, ήταν ο Μαλεφιτσάκης)
βλέπει ότι το παίξιμό του δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από έναν βιρτουόζο και απορεί:
«Θεέ μου, αν είναι δυνατόν να βγαίνει από ένα τέτοιο κομμάτι ξύλο τέτοια αρμονία!».
Σ' ένα διάλειμμα του χορού, βλέπει μια παρέα παιδιών να προσπαθούν να χορέψουν,
και με το «μικρόβιο» του δασκάλου, τους δείχνει τα βήματα, έπειτα τους παίζει
να χορέψουν σωστά. Με τη βιολόλυρα ξεσηκώνει τους πρωτοχορευτές του χωριού, και
χορεύουν μόνοι τους σταυρωτά το σιγανό. Το γλέντι κρατά τρία μερόνυχτα. Κάποιες
στιγμές ο Λευτέρης με τον Καστελλολευτέρη σκαρφαλώνουν στις σπηλιές πάνω από την
εκκλησία και παίζουν. Οι μελωδίες τους απλώνονται παντού και μαγεύουν τους πάντες.
Όταν ο Λευτέρης ξεκινούσε να παίζει ένα σκοπό, μπορούσε να κρατήσει και μια και
δυo ώρες, μα δε βαριόταν κανείς ν' ακούει.
Πολλοί θυμούνται, (ανάμεσά τους και ο μαθητής του ο Ανδρέας ο Νικολούδης)
να έχουν μετρήσει 113-117 γυρίσματα σ' ένα Μαλεβιζιώτη «δίχως να δευτερώσει γύρισμα»!
Τελειώνοντας το γλέντι έπαιρναν το δρόμο για τη Γαλιά.
Στην τοποθεσία «ανεκουλουρίδα» ανατολικά του χωριού, σταματά και
παίζει μερικές κοντυλιές. Οι χωριανοί ανοίγουν τα παράθυρα και βγαίνουν στα σοκκάκια.
Ώσπου να φθάσουν στην πλατεία όλοι μαζί ξεκινά νέο γλέντι. Ο Λευτέρης ακούραστος
συνεχίζει να παίζει. Ξεκουράζεται λίγο και πηγαίνει για καντάδα στις όμορφες του
χωριού και στη διαλεχτή του με τις παρακάτω μαντινάδες (από τον Ανδρέα Νικολούδη):
«Ανοιξε το παράθυρο,το κρουσταλλένιο τζάμι
Έχω δυο λόγια να σου πώ και σφάλισέ το πάλι»
«Δώσε τση λάμπας λίγο φως να φέγγει να περάσω,
γιατ' είμαι ξενοχωριανός το δρόμο να μη χάσω».
Το σούρουπο επιστρέφει στο σπίτι του, παίρνει το Λενάκι στα γόνατά
του, της μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει. Ακούει μουσική στο ραδιόφωνο, παίζει...Κάπως
έτσι θα έπρεπε να ήταν η καθημερινή του ζωή. Μια διαρκής έμπνευση και δημιουργία.
Όταν δεν έπαιζε για τον κόσμο που τον λάτρευε, έπαιζε για τον εαυτό του. Η μουσική
και η βιολόλυρα ήταν παντοτινή του συντροφιά, ιδιαίτερα στα χρόνια της θητείας
του (γύρω στα 1939). Αν ο Λευτέρης Μανασάκης δεν έφευγε τόσο νωρίς, η εξέλιξη
της Κρητικής παραδοσιακής μουσικής θα είχε πάρει διαφορετική πορεία. Αν είχε προλάβει
να ηχογραφηθεί, όπως ο σύγχρονός του Ανδρέας Ροδινός, θα ήταν σήμερα ανάμεσα στους
πρωτομάστορες.
Έτσι φαίνεται αν κρίνουμε από το έργο που παρέδωσε στα αδέρφια του,
ιδίως στο Μανώλη, στους σύγχρονούς του λυράρηδες και μαθητές του και στο σημερινό
άξιο συνεχιστή της Γαλιανής σχολής, τον ανηψιό του Γιάννη Τσικνάκη. Αξίζει εδώ
να σημειωθεί η τεράστια προσφορά του Μανώλη Μανασάκη σε αυτή την εξέλιξη, ο οποίος
μετά από σοβαρό τραυματισμό στον αριστερό καρπό άλλαξε όργανο: από ακκορντεόν
έμαθε να παίζει με υπομονή, επιμονή και πείσμα ένα είδος αυτοσχέδιου μαντολίνου.
Έπαιξε τους σκοπούς του χαμένου του αδελφού στο όργανο που ο ίδιος είχε κατασκευάσει,
το οποίο σήμερα ονομάστηκε ΛΕΜΑ (Λευτέρης Μανασάκης). Αυτή η καταπληκτική δουλειά
ηχογραφήθηκε, κι έτσι έφθασαν ως τις μέρες μας οι σκοποί του Γαλιανού Λευτέρη.
Η σημασία της Γαλιανής μουσικής παράδοσης
Αναλύοντας τους σκοπούς από την περιοχή της Γαλιάς που έχουν φθάσει
σε εμάς, μπορούμε να διαμορφώσουμε βάσιμες υποθέσεις για το παίξιμο του Λευτέρη
και για την πιθανή εξέλιξη των μελωδιών.
Η βασική μελωδία του σκοπού του Γαλιανού έχει κατά καιρούς εμφανισθεί
με πολλές παραλλαγές και αυτοσχεδιασμούς, δανείζοντας πολλά στοιχεία σε δισκογραφία
και συναυλίες επώνυμων και ανώνυμων μουσικών της περιοχής και της υπόλοιπης Κρήτης.
Παρ' όλ' αυτά, όσο εύκολη είναι η μίμηση μιας μελωδίας, τόσο πιο δύσκολη είναι
η απόδοση του συγκεκριμένου ύφους της Γαλιανής σχολής, ενώ δυσκολότερο έως αδύνατο
είναι να αντιγραφούν οι γαλιανοί σκοποί με ακρίβεια και σεβασμό στην πρωτότυπη
δημιουργία. Πρόκειται για μελωδία πλούσια σε ποικίλματα, αν όμως την ανάγουμε
στα βασικά της στοιχεία, βλέπουμε ότι κινείται μέσα σε πέντε φθόγγους: do re mi
sol la, ενώ τα σημεία έντασης και κορύφωσης κινούνται στο διάστημα τρίτης (mi-do).
Εκεί βρίσκεται και η αξία της: απόλυτη οικονομία, απόλυτη ισορροπία ήχων, χωρίς
να λείπει ή να περισσεύει τίποτα! Ο σκοπός του Γαλιανού αποτελεί τοπικό ιδίωμα
που εξακολουθεί να ερμηνεύεται σε μια εποχή μουσικών γενικεύσεων.
Η διατήρηση των σκοπών αυτών οφείλεται σε πολλούς συγχωριανούς του
που τους μετέδωσαν. Θα ήταν ευχής έργο να είχαμε το χρόνο και τα μέσα να τους
συγκεντρώσουμε όλους. Αναφέρω ενδεικτικά κάποιους από τους συνεργάτες του στα
γλέντια: Ο Καψαλοστελιανός στο μπουζούκι, ο Αντρεομιχάληςς στην κιθάρα, από τη
Γαλιά, ο Σάββας (Κουνδουράκης) από τη Φανερωμένη, ο Κουκλινός ο Κανάκης στη λύρα
και ο αδελφός του Μανώλης Μανασάκης στο ΛΕΜΑ, καθώς και ο μαθητής του Ανδρέας
Νικολούδης. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που είναι τώρα κοντά μας και πλαισίωσαν
με τη δική τους μουσική την βραδιά του αφιερώματος: είναι η κ. Ελένη Ζαχαριουδάκη,
η μικρότερη αδελφή του Λευτέρη, ο κ. Μανώλης Φαραγκουλιτάκης (Μπαξές), ο κ. Αλέκος
Φανουράκης, πασαδόρος του Ανδρέα Νικολούδη, και ο ανηψιός του, Γιάννης Τσικνάκης
με το συγκρότημα «Ακρίτες του Νότου» που αποτελείται από:
Τον Αλέκο Καλεμάκη, οργανοποιό-οργανοπαίκτη-τραγουδιστή, το Γιάννη
Τσικνάκη, την Κατερίνα Καλεμάκη φλογέρα-τραγούδι, το Φανούρη Καλεμάκη κιθάρα και
το Γιώργο Στεφανάκη στα κρουστά.
Μέχρι τώρα φέραμε στη μνήμη των παλαιότερων και γνωρίσαμε στους νεότερους
την καταγωγή, στοιχεία από τη ζωή και τη μουσική δημιουργία του Λευτέρη που ενέπνευσε
τη γενιά του και τις επόμενες γενεές. Έτσι φθάσαμε στο σήμερα, στη συνέχεια της
παράδοσης από το Γιάννη Τσικνάκη, ανηψιό του Μανώλη και του Λευτέρη Μανασάκη.
Ο Γιάννης Τσικνάκης, έχοντας αυτή τη βαριά κληρονομιά στους ώμους
του, φάνηκε αντάξιός της. Αξιοποίησε το χάρισμά του και κατάφερε να μάθει λύρα-έστω
και μεγάλος-στα 27 του χρόνια, δουλεύοντας παράλληλα. Σήμερα, διδάσκει τους γαλιανούς
σκοπούς στα νέα παιδιά, εκτός του ότι παίζει σε διάφορες εκδηλώσεις και πρόσφατα
κυκλοφόρησε η πρώτη του δισκογραφική δουλειά σε συνεργασία με τον Αλέκο Καλεμάκη.
Τι ήταν τελικά ο Λευτέρης Μανασάκης; Στα λόγια του κ. Πολύβιου Λιανουδάκη ήταν
«μια αστείρευτη πηγή, μια λίμνη ανεξάντλητη».
Η εικόνα που κυριαρχεί στη δική μου μνήμη είναι ότι ο Λευτέρης ο Μανασάκης
ή Γαλιανός ήταν ένας άνθρωπος με έμφυτη χάρη και ομορφιά σε όλες του τις εκδηλώσεις:
«έλαμπε σαν ήλιος» ένας ήλιος που φώτιζε όσους ήταν γύρω του. Ήταν άδικο που ο
Λευτέρης έφυγε τόσο νωρίς, είναι περισσότερο κι από άδικο ότι τα δάχτυλά του σταμάτησαν
να κρατούν το δοξάρι. Μένει όμως η λάμψη του. Αυτή τη λάμψη δε μπόρεσε κανείς
να τη σβήσει γιατί βλέπουμε ότι συνεχίζει να εμπνέει, να καθοδηγεί και να δυναμώνει
τα βήματα των άξιων συνεχιστών της μουσικής του, και μάλιστα στην εποχή που ζούμε
όπου ο μουσικός κόσμος της Κρήτης, δεν έχει πια τοπικά ιδιώματα, έχουν όλα ισοπεδωθεί
και εξαφανιστεί. (...)
Από τη συναυλία αφιερωμένη στη μουσική του Μανώλη και Λευτέρη Μανασάκη ή
Γαλιανού,
Γαλιά 23.08.01, Προαύλιο Δημοτικού Σχολείου
Κείμενα-παρουσίαση: Α. Μ. Γιαννακοδήμου (Ιστορικός Μουσικής-Μουσικολόγος)
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της cretan-music.gr
1925 - 1999
Γεννήθηκε στη Γαλιά Ηρακλείου στις 30 Μαρτίου 1925. Είναι το 5ο παιδί
από τα οχτώ που απέκτησαν (τρία αγόρια και πέντε κορίτσια) ο παπα-Γιάννης και
η Αδαμαντία Μανασάκη. Μέσα σε ήχους από λύρες, μαντολίνα, βιολιά, ακορντεόν, "μπουζούκια",
κιθάρες κ.λπ. μεγάλωνε ο Μανώλης, γιατί στην οικογένεια του παπα-Γιάννη Μανασάκη
πατέρας και αδέλφια έπαιζαν κάποιο από τα παραπάνω μουσικά όργανα. Ξεχωριστή όμως
ανάμνηση για τον Μανώλη ήταν η μουσική του αδελφού του τού Λευτέρη.
Ο Λευτέρης ο Γαλιανός, έτσι τον ξεχώριζαν, έγινε γνωστός σ' όλη την
Κρήτη, πράγμα αρκετά δύσκολο για τα χρόνια εκείνα, για το χαρακτηριστικό του παίξιμο
στη λύρα και τις δικές του συνθέσεις (σσ: ο περίφημος «Γαλιανός συρτός» που αποδίδεται
σ' αυτόν περιλαμβάνεται στο μοναδικό δίσκο του Μανώλη). Ο Μανώλης μέχρι το 1944
έπαιζε βιολί, όργανο που συνηθιζόταν στην περιοχή, και ένα είδος μπουζουκιού που
είχε φτιάξει ο αδελφός του ο Λευτέρης. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1944 ο Μανώλης από
παγιδευμένο αναπτήρα που του «χάρισε» ένας Γερμανός λοχίας, χάνει τ' αριστερό
του χέρι από τον καρπό και μένει τυφλός για δυο χρόνια. Πριν βγει ο χρόνος και
συγκεκριμένα στις 23.11.44 σκοτώνεται ο Λευτέρης και σε 13 μέρες, στις 6.12.44,
ο άλλος αδελφός του, ο Γιώργης. Αδιαφορώντας για νόμους και κανόνες, με πάθος
και υπομονή, συνδέοντας το ακατόρθωτο με την ίδια του την ύπαρξη, θα καταφέρει
τελικά να ξαναπαίξει το μπουζούκι του...
Ο Μανώλης Μανασάκης άφησε τον κόσμο τούτο το 1999.
Νίκος Ε. Τζανιδάκης, από το οπισθόφυλλο του δίσκου "Κρήτη"-1990
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της cretan-music.gr
ΠΟΜΠΙΑ (Κωμόπολη) ΜΟΙΡΕΣ
Το όνομα Φουστάνης έχει μουσική παράδοση 200 και πλέον ετών. Καταγωγή
από την Πόμπια με παλιότερους τους αείμνηστους Γιώργη Φουστάνη και το γιο του
Κων/νο Φουστάνη. Ο Γιάννης Φουστάνης πιο γνωστός σαν "Γιάγκος" είναι
ο συνεχιστής της παράδοσης σήμερα, απόμαχος πλέον κι αυτός. Ο Γιάγκος άρχισε να
ασχολείται με τη μουσική (λύρα) από 20 ετών περίπου μέχρι που σταμάτησε "γιατί
σιχάθηκε τον εαυτό του" όπως μας είπε. Πάνω από 30 χρόνια επαγγελματικής
σταδιοδρομίας συνεργάστηκε με αρκετούς μεσσαρίτες καλλιτέχνες όπως Φουκάκης, Σαλούστρος,
Παχαντρέας, Τσακίρηδης, Σκευαντώνης κ.ά.
Ο παππούς του ήταν ιδιαίτερα ετοιμόλογος και μάστορας στις αυτοσχέδιες
μαντινάδες. Επίσης υπήρξε σπεσιαλίστας στο μαλεβιζιώτη. "Ο παππούς μου όταν
ενθουσιαζόταν κατά το παίξιμό του έβγαζε το μαχαίρι και το κάρφωνε στο γόνατό
του συνεχίζοντας να παίζει", μας είπε.
Πεθαίνοντας ο γερο Φουστάνης τον ρώτησε η νύφη του "Πατέρα είσαι
καλά τι θέλεις να σου κάνω"; Κι αυτός απάντησε ετοιμόλογος καθώς ήταν με
το δίστιχο: "Σαν ίντα θέλεις να σου πω, ώστε να ζεις και να 'σαι πάντα στα
χρυσοπράσινα να στρώνεις να κοιμάσαι".
Δισκογραφικά έγραψε 3 δίσκους γραμμοφώνου.
βιογραφικό από το www.cretamusic.gr
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της cretan-music.gr
ΡΟΥΦΑΣ (Χωριό) ΜΟΙΡΕΣ
1922
Γεννήθηκε το 1922 στο χωριό Ρουφά Καινουρίου του νομού Ηρακλέιου, από γονείς αγρότες.
Το κανονικό του όνομα ήταν Καμπουράκης Λευτέρης. Σε ηλικία 8 χρονών αρχιζε να
παίζει με τη λύρα του αδερφού του, συνέχισε με μαντολίνο, λαούτο και μπουζούκι.
Ήταν ο συνεργάτης του μεγάλη Λευτέρη Μανασάκη ή Γαλιανού. Συνεργάστηκε με το ραδιοφωνικό
σταθμό της ΕΡΤ παίζοντας μπουζούκι. Έπαιξε σε διάφορα κέντρα των Αθηνών
και στη Θεσσαλονίκη.
Στο ραδιόφωνο συνεργάστηκε με τον Τσιτσάνη και με άλλους καλλιτέχνες. Έπειτα κατέβηκε
στην Κρήτη όπου και παντρεύτηκε την Ειρήνη Κουρτικάκη. Απέκτησε δύο παιδιά, το
Στέλιο, που συνεχίζει την παράδοση του πατέρα του, και την Αθηνά. Το 1946 τον
ακούμε στο τραγούδι "Ο Χάρος τα κληρονομά". Στην Κρήτη συνεργάστηκε
με το Λεωνίδα Κλάδο, με τον οποίο γνωρίστηκε σε κάποιο γλέντι στα Σκούρβουλα,
το Χαραλαμπάκη, κ.α. Αποκορύφωμα της δημιουργίας του, η συνεργασία του με το Χαράλαμπο
Γαργανουράκη στο δίσκο "Ω να χαρώ χαρώ το" με το πασίγνωστο πλέον "Αστρα
μη με μαλώνετε" να ξεχωρίζει.
Κώστας Βασιλάκης
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της cretan-music.gr
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
