Εμφανίζονται 4 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Δήμος ΛΑΣΙΘΙ" .
ΠΛΑΚΑ (Οικισμός) ΕΛΟΥΝΤΑ
1903 - 1978
Ο Μιχάλης Παπαδακης ή Πλακιανός (1903-1978) είναι ένας από τους σπουδαιότερους
μουσικούς της ανατολικής Κρήτης, όχι μόνο για τη δεξιοτεχνία του στο παίξιμο της
λύρας, αλλά και για τις συνθέσεις του (συρτά), οι οποίες καθιερώθηκαν στη συνείδηση
των Κρητικών μερακλήδων παρόλο που ο ίδιος δεν είχε ηχογραφήσει ποτέ δίσκο (υπάρχουν
ηχογραφήσεις του στο αρχείο της Ε.Ρ.Α. Χανίων
και περιμένουμε εναγωνίως την έκδοσή τους σε CD). Τα συρτά του, κάποια από τα
οποία είναι πολύ γνωστά στο κοινό της κρητικής μουσικής, υποκλέπτονταν και ηχογραφούνταν
συχνά από διάσημους μουσικούς, οι οποίοι δυστυχώς τα παρουσίαζαν ως δικά τους.
(τη μόνη φορά που είχε αποφασίσει να γυρίσει δίσκο), κατά τη διάρκεια του οποίου
έπαιξε τους σκοπούς του σε μια παρέα, ενώπιον άλλου μουσικού, ο οποίος έσπευσε
και τους ηχογράφησε πριν απ' αυτόν.
Ο Πλακιανός ήταν άνθρωπος απλός και φτωχός, εργάτης, καλόψυχος και
βαθειά μερακλής. Δεν είχε ίχνος επαγγελματισμού. Η χαρά του ήταν η αναγνώριση
της αξίας του από τους ανθρώπους του χωριού του και των γύρω χωριών.
Ο Ιρλανδός μουσικός και μουσικολόγος Ross Daly, σε συνέντευξή του
στο περιοδικό «Έρεισμα», τ.14/15, Χανιά Φθιν.-Χειμ. 1998/99, σελ. 161-162, λέει:
Όλοι οι Αποκορωνιώτες τον ξέρουν και τον λατρεύουν. Έχει πεθάνει χρόνια τώρα,
αλλά τον πρόλαβα όταν ζούσε. Πήγαινα στις Καλύβες,
στο σπίτι του, και μού 'παιζε μουσική. Είχε ενδιαφέρον. Όποτε πήγαινα σπίτι του
καθόμασταν στη βεράντα κι όποτε έπαιζε λύρα μού 'λεγε: «Κάτσε εκεί πέρα» και μού
'δειχνε μια καρέκλα, τέσσερα μέτρα μακρυά του και μού 'λεγε να κοιτάω προς την
άλλη κατεύθυνση. Εγώ είχα υπόψη μου ότι συχνά οι παλιοί οργανοπαίχτες δε θέλουν
να δείξουν πράγματα, θεωρώντας ότι έτσι θα χάσουν τη δουλειά τους ή κάτι τέτοιο.
Αλλά ο Μιχάλης δε μου φαινόταν για τέτοιο άτομο... Μια μέρα μου είπε γιατί μ'
έβαζε να κάνω αυτό το πράγμα. Μου λέει: «Δεν είναι πως δε θέλω να σου δείξω πράγματα,
θα χαιρόμουν πολύ να τα πάρει οποιοσδήποτε, αλλά αν κάθεσαι κοντά και με κοιτάς
την ώρα που παίζω, θα σκέφτεσαι πώς πάνε τα δάχτυλα, το δοξάρι, και δε θ' ακούς
τη μουσική. Κι εγώ ήθελα ν' ακούς τη μουσική.» Το θεώρησα πολύ σοφό αυτό και τώρα,
που κι εγώ διδάσκω, για ορισμένα άτομα που διαπιστώνω ότι κολλάνε λίγο σε τεχνικά
θέματα, χρησιμοποιώ τη μέθοδο του Πλακιανού για να τους βοηθήσω, και είναι όντως
αποτελεσματικό.
Ηχογράφηση του Πλακιανού περιλαμβάνεται στο δίσκο «Ελληνική Παραδοσιακή
Μουσική - Σκοποί και τραγούδια της Κρήτης» (1998 Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης,
CP 91033) από τη συλλογή του καθηγητή κλασικής φιλολογίας στο Κολλέγιο της Αγ.
Τριάδας του Χάρτφορντ (Κονέκτικατ, Η.Π.Α)[1].
Προς τιμήν του Πλακιανού γίνονται από το 1987 στην Πλάκα Αποκορώνου
πολιτιστικές εκδηλώσεις με το γενικό τίτλο «Πλακιανά».
[1] Η πλούσια αυτή συλλογή ηχογραφήσεων από όλη την Ελλάδα δωρήθηκε μετά το
θάνατο του Δ. Νοτόπουλου, το 1968, κατ' εντολήν του από τη σύζυγό του στο Πανεπιστήμιο
του Χάρβαρντ, ενώ μικρό μέρος της είχε ήδη εκδοθεί από την εταιρεία Folkways σε
τρεις δίσκους (FE 4454, FE 4467 και FE 4468).
Θοδωρής Ρηγινιώτης
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της cretan-music.gr
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Πόλη) ΛΑΣΙΘΙ
1926
Γεννήθηκε στον Aγιο Νικόλαο Κρήτης το 1926. Σπούδασε ζωγραφική και
γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Ξεκίνησε την σταδιοδρομία
του ως σκηνοθέτης με την 'Μαγική Πόλη' (1954), όπου συνδύασε τις επιρροές του
από τον νεορεαλισμό με την εικαστική του ματιά. Με το σύνθετο και πρωτοποριακό
έργο 'Ο Δράκος' (1956), καθιερώνεται. Ακολούθησαν οι ταινίες 'Οι Παράνομοι' (1958),
'Το Ποτάμι' (1960), η πολυβραβευμένη 'Μικρές Αφροδίτες' (1963), το 'Πρόσωπο της
Μέδουσας' (1966), το πολιτικό ντοκυμαντέρ 'Τα Τραγούδια της φωτιάς' (1974), 1922
(1978), 'Μπορντέλλο' (1985) και 'Μπάυρον', η 'Μπαλάντα για έναν Δαίμονα' (1992).
Born in Aghios Nikolas (Crete)
in 1926, he studied painting and sculpture at the School
of Fine Arts in Athens (1948).
His career in theatre began on the island
of Macronissos where he did his military service because of anti-government
sentiments. He turned to cinema with MAGIC CITY, a film where neo-realism combined
with an eye for imagery. THE OGRE OF ATHENS, a composite and pioneering work which
he made in 1956, established Koundouros as a genuine representative of the new
age of cinema. In the years of the dictatorship Koundouros lived in Paris, Rome
and London and on his return
to Greece, following the fall
of the military junta, he served as consultant on cinema to the Minister of Culture
and president of the Greek Film Directors Guild. Some of Nikos Koundouros’
films, decidedly avant-garde for their time and for Greece, influenced many directors
of the New Greek Cinema. His films have earned him international recognition and
acclaim and a place as one of the foremost directors in Greek cinema.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
