Εμφανίζονται 52 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΗΛΕΙΑ Νομός ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ" .
ΟΛΥΜΠΙΑ (Αρχαίο ιερό) ΗΛΕΙΑ
Libon. An architect of Elis, who built the temple of Olympian Zeus, in the sacred grove Altis, out of the proceeds of the spoil taken from the Pisaeans and some other people (Pausan. v. 10, 3). This temple was built in the Doric style, and it must have been erected about B.C. 444-440.
Libon, an Eleian, was the architect of the great temple of Zeus in the Altis at Olympia, which was built by the Eleians out of the spoils of Pisa and other neighbouring cities, which had revolted from them, and had been again subdued (Paus. v. 10. 2 or 3). This event is believed to have occurred about 01. 50, B. C. 580 (Ib. vi. 22, 2 or 4); but there is no reason to suppose that the temple was commenced immediately, or even soon, after this date. It seems more probable that the temple had not been very long completed when Phidias began to make in it his gold and ivory statue of Zeus (01. 85. 4, B. C. 437). Allowing for the time which so magnificent a work as this temple would occupy, we may safely place the architect's date somewhat before the middle of the fifth century B. C. The temple itself is described by Pausanias (v. 10). A few ruins of it remain. (Stanhope, Olympia, p. 9; Cockerell, Bibl. Ital. 1831, No. 191, p. 205; Blonet, Expedition Scient. de la Moroe, livr. 11, pl. 62, foll.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΗΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
Callon, a native of Elis, who sculptured a Hermes at Olympia (Paus. v. 27.5) and a chorus of thirty-five Messenian boys, together with their leader and the flute-player, who had all perished on the passage from Messana to Rhegium. The whole group was dedicated by the Messenians at Olympia. (Paus. v. 25.1). Callon must have lived before B. C. 436.
ΗΡΑΚΛΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
Ο Πλίνιος τον αναφέρει βοηθό του Φειδία στο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία της Ολυμπίας. Ο Στράβων λέει ότι δημιούργησε το ελεφάντινο ξόανο του Ασκληπιού στην Κυλλήνη (8,3,4).
ΝΕΑ ΦΙΓΑΛΕΙΑ (Χωριό) ΦΙΓΑΛΕΙΑ
1571 - 1613
ΗΛΕΙΑ (Αρχαία χώρα) ΕΛΛΑΔΑ
Hegesistratus. An Elean soothsayer, one of the Telliadae. The Spartans, whose
enemy he was, having once got him into their power, confined him with his foot
in a species of stocks, intending to put him to death; but Hegesistratus cut his
foot off with a knife, escaped from prison, and fled to Tegea, which was then
at war with the Lacedaemonians. He was hired by Mardonius, and acted as sooth-sayer
sayer for the Persians at the battle of Plataea, B. C. 479; some time after which
he fell again into the hands of the Spartans, at Zacynthus, and was put to death
by them. (Herod. ix. 37.)
ΑΜΑΛΙΑΔΑ (Πόλη) ΗΛΕΙΑ
1924
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα.
Παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου
Αθηνών.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση
και τα χρόνια του εμφυλίου κατέφυγε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία
και τη Σοβιετική Ένωση. Από τη Ρουμανία πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας
δημοσιεύοντας κείμενα στα ελληνικά και τα ρώσικα, μπήκε στον κύκλο των Ελλήνων
λογοτεχνών που ζούσαν στην ίδια χώρα (Τάκης Αδάμος, Κώστας Μπέσης, Έλλη Αλεξίου,
Απόστολος Σπήλιος κ.ά.) και έγινε γνωστός και στον ελλαδικό χώρο.
Το 1959, η Έλλη Αλεξίου συμπεριέλαβε το διήγημα του Αλεξανδρόπουλου
"Η νύχτα των Θεοφανίων" στην Ανθολογία πεζογραφίας της Ελληνικής Εθνικής
Αντίστασης, που επιμελήθηκε με ανάθεση της Ακαδημίας του Βερολίνου.
Στη Σοβιετική Ένωση, ο Αλεξανδρόπουλος σπούδασε στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο
Μόσχας και στράφηκε με ενδιαφέρον
στη συντήρηση αγιογραφιών και στη μελέτη της ρωσικής λογοτεχνίας και λαϊκής παράδοσης.
Εκεί παντρεύτηκε τη μελετήτρια της ελληνικής λογοτεχνίας Σόνια Ιλίνσκαγια. Μαζί
της γύρισε στην Ελλάδα το 1975 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος
της Επιθεώρησης Τέχνης (1963 για τους Κορυσχάδες), το διεθνές λογοτεχνικό βραβείο
Γκόρκι (1979 για τις μελέτες και μεταφράσεις του από τη ρωσική λογοτεχνία), το
πρώτο βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας (1981 για "Το ψωμί και το βιβλίο",
"Ο Γκόρκι"), το βραβείο Τουμανιάν (1985 για το "Οι Αρμένηδες -
Ταξίδι στη χώρα τους και την Iστορία τους").
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος τοποθετείται στους Έλληνες συγγραφείς της
μεταπολεμικής περιόδου. Η γραφή του κινείται στα πλαίσια του ποιητικού ρεαλισμού
με στοιχεία πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού και επιρροές από τη ρωσική
λογοτεχνία του δεύτερου μισού του δεκάτου ένατου αιώνα και από Ευρωπαίους συγγραφείς
του Μεσοπολέμου, όπως ο Φραντς Κάφκα και ο Τζέημς Τζόυς. Σημαντικό μέρος του έργου
του αποτελούν, επίσης, οι λογοτεχνικές μεταφράσεις και οι βιογραφίες του για τους
Ρώσους συγγραφείς Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Αντον Τσέχωφ και Μαξίμ Γκόρκι. Για το
έργο του τιμήθηκε με το βραβείο Τολστόι (1978).
1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου,
βλ. Κεντρωτής Γιώργος, "Μήτσος Αλεξανδρόπουλος. Η μεταπολεμική πεζογραφία.
Από τον πόλεμο του '40 ως τη δικτατορία του '67", Β', σ.98-110, Αθήνα, Σοκόλης,
1988 και χ.σ., "Αλεξανδρόπουλος Μήτσος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό1,
Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983.
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
- Αλεξίου Έλλη, Έλληνες λογοτέχνες, Αθήνα, Καστανιώτης, 1982
-Αράγης Γιώργος, "Περισσότερη ελευθερία. Ο Τσέχωφ", Εκηβόλος 11, 1982
(τώρα και στον τόμο "Ασκήσεις κριτικής", σ.24-40, Αθήνα, Σοκόλης, 1990)
-Γκρίτση-Μιλλιέξ Τατιάνα, "Μέσα απ' το μικρόκοσμο η ελληνική ιστορία"
(για το Φύλλα-Φτερά), Διαβάζω 8, 5-10/1977, σ.58-60
-Ζορμπαλάς Σταύρος, "Το μήνυμα του βιβλίου για το Μάξιμο το Γραικό",
Ριζοσπάστης, 17/9/1976
-Ζωγράφου Ευγενία, "Μήτσου Αλεξανδρόπουλου, Πέντε ρώσοι κλασικοί", Ριζοσπάστης,
2/4/1975
-Καψωμένος Ερατοσθένης, "Η ποιητική της αφήγησης στο Μήτσο Αλεξανδρόπουλο",
Ελίτροχος 11, Χειμώνας 1996-1997, σ.162-172
-Κεντρωτής Γιώργος Δ., "Περ' απ' τα όρια...", Διαβάζω 125, 28/8/1985,
σ.54-56
-Κεντρωτής Γιώργος, "Μήτσος Αλεξανδρόπουλος. Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από
τον πόλεμο του '40 ως τη δικτατορία του '67", Β΄, σ.98-110, Αθήνα, Σοκόλης,
1988
-Κεχαγιόγλου Γιώργος, "Ένα νέο ερέθισμα για τον προσανατολισμό της συγκριτικής
γραμματολογίας μας: Η ρωσική λογοτεχνία του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου", Αντί
173, ετ.Η΄, 13/3/1981, σ.41-46.
Κουλουφάκος Κώστας, "Το πρόβλημα των πολιτικών προσφύγων σε δύο όψεις",
Διαβάζω 40, 3/1981, σ.66-76.
-Μέξης Δημ. Ν., "Ένα πολύτιμο ιστορικό κείμενο", Διαβάζω 20, 5/1979,
σ.75-77.
-Μερακλής Μ.Γ., "Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό", Αντί 176, ετ.Η΄,
24/4/1981, σ.48-49.
-Μερακλής Μ.Γ., "Ο Σίσυφος, σήμερα. Με αφορμή το έργο του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου
"Αυτά που μένουν", τόμοι Α΄-Β΄, Εκδόσεις Δελφίνι, Αθήνα, 1994",
Ελίτροχος11, Χειμώνας 1996-1997, σ.173-179.
-Μιλλιέξ-Γκρίτση Τατιάνα, "Μέσα απ’ το μικρόκοσμο η ελληνική ιστορία",
Διαβάζω 8, 10/1977, σ.58-60.
-Μπαχαριάν Ασαντούρ, "Ταξίδι στην χώρα και την ιστορία των αρμενίων",
Διαβάζω 60, 12/1/1983, σ.75-76.
-Παπαδημητρακόπουλος Η.Χ., Κριτική για το "Αυτά που μένουν", τ. Α’,
Η Καθημερινή, 10/1/1995.
-Ραυτόπουλος Δημήτρης, "Ένας πεζογράφος που έρχεται", Αυγή, 27/6/1962.
"Σοβιετικό βραβείο σε Έλληνα συγγραφέα", Διαβάζω 16, 1/1979, σ.11.
-Σπηλιάδη Βεατρίκη, "Μήτσου Αλεξανδρόπουλου Νύχτες και αυγές", Επιθεώρηση
Τέχνης ΙΣΤ΄, ετ. Η΄, 12/1962, αρ. 96, σ.776-779.
-Σταυροπούλου Έρη, "Με τη ματιά ενός ευαίσθητου συγγραφέα", Διαβάζω
353, 6/1995, σ.94-96.
-Φραγκόπουλος Θ.Δ., "Ως το προανάκρουσμα της ορμητικής άνοιξης", Η Καθημερινή,
7/9/1978.
-Χατζηβασιλείου Βαγγέλης, "Μήτσος Αλεξανδρόπουλος: Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό",
Τομές 64-65, ετ.ΣΤ΄, 9-10/1980, σ.56. χ.σ., "Αλεξανδρόπουλος Μήτσος",
Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό1, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983.
Αφιερώματα περιοδικών
Ελίτροχος 9-10, Άνοιξη-Καλοκαίρι 1996, σ.125-192.
Θέματα λογοτεχνίας 7, 11/1997-2/1998.
Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις)
Ι.Πεζογραφία
Αρματωμένα χρόνια. Αθήνα, 1954.
Μια πρόσφατη ιστορία. Αθήνα, 1956.
Νύχτες και αυγές - Η πολιτεία, Αθήνα, Θεμέλιο, 1961.
Νύχτες και αυγές - Τα βουνά, Αθήνα, 1963.
Λευκή ακτή, Αθήνα, 1966.
Σκηνές από το βίο του Μάξιμου του Γραικού, Αθήνα, Δίφρος, 1976.
Τα θαύματα έρχονται στην ώρα τους,. Αθήνα, Καρανάσης, 1977.
Φύλλα-φτερά· Διηγήματα. Αθήνα, Διογένης, 1977.
Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό. Μυθιστόρημα, Αθήνα, Κέδρος,1980.
Η ένατη πληγή. Διηγήματα. Αθήνα, Κέδρος, 1986.
ΙΙ. Βιογραφίες
Το ψωμί και το βιβλίο. Ο Γκόρκι1-2, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή, 1980.
Περισσότερη ελευθερία. Ο Τσέχωφ, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή, 1981.
Ο μεγάλος αμαρτωλός. Ο Ντοστογιέφσκι και τα ιερά του τέρατα, Αθήνα, Κέδρος, 1984.
Ένας άνθρωπος, μια εποχή. Ο Αλέξανδρος Γκέρτσεν, Αθήνα, 1989.
ΙΙΙ. Ταξιδιωτική
λογοτεχνία
Από τη Μόσχα στη Μόσχα.Ταξίδι στο Βόλγα, Αθήνα, 1971.
Οι Αρμένηδες. Ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους, Αθήνα, Κέδρος, 1982.
ΙV. Μελέτες - Άρθρα
Αντίσταση - Δημοκρατία, Αθήνα, Κέδρος, 1975.
Πέντε Ρώσοι κλασικοί, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή, 1975.
Η Ρωσική λογοτεχνία Α΄-Γ΄, Αθήνα, 1977 - 1979.
Μια συνάντηση. Σεφέρης - Μακρυγιάννης, Αθήνα, 1983.
Ο βασιλιάς που πέθανε, Αθήνα, Πολύτυπο, 1990.
Ο Τολστόι, ο Σαίξπηρ και οι τρελοί, Αθήνα, Δελφίνι, 1996.
Δαίμονες και δαιμονισμένοι· Επιστροφές στο Ντοστογέφσκι, Αθήνα, Δελφίνι, 1996.
V. Μεταφράσεις
Εμ. Καζακιέβιτς, Το μπλε τετράδιο,. Αθήνα, 1965.
Η εκστρατεία του Ίγκορ,. Αθήνα, 1976. Ι
Σκεντέρη Ν., Η πολιορκία και η Αλωση της Πόλης από τους Τούρκους, Αθήνα, 1978.
Πέτροβιτς Αββακούμ, Ο βίος του Πρωτόπαππα Αββακούμ, Αθήνα, 1978.
Γιούρι Ολέσα, Οι τρεις χοντροί, Αθήνα, 1978.
Η βασίλισσα και ο στρατιώτης. Ρωσικό παραμύθι. Απόδοση από τα ρωσικά: Μήτσος Αλεξανδρόπουλος.
Εικονογράφηση Όλγα Αλεξανδροπούλου, Αθήνα, Κέδρος, 1981.
Γκριμπογιέντοφ Αλέξανδρος, Συμφορά από το πολύ μυαλό, Αθήνα, 1990.
Πούσκιν Αλέξανδρος, Η Ντάμα Πίκα, Αθήνα, 1991.
Πούσκιν Αλέξανδρος, Μικρές τραγωδίες, 1991.
Γκόγκολ Νικολάι, Η μύτη, Αθήνα, Κέδρος, 1994.
Τσέχωφ Α., Εχθροί, Αθήνα, Κέδρος, 1994.
Ντοστογιέφσκι Φ., Μπομπόκ, Αθήνα, Κέδρος, 1995.
Πούσκιν Αλέξανδρος, Ο χάλκινος καβαλάρης, Αθήνα, Δελφίνι, 1995.
VI. Αυτοβιογραφία
Αυτά που μένουν Α'-Β', Αθήνα, Δελφίνι, 1994.
Επιπλέον Πληροφορίες
Αρχείο του λογοτέχνη υπάρχει στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α.)
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφίες.
ΛΕΧΑΙΝΑ (Κωμόπολη) ΗΛΕΙΑ
1865 - 1922
Στα τέλη του 19ου αιώνα οι λογοτέχνες μας αρχίζουν να αποτυπώνουν
στα κείμενά τους την ελληνική ζωή και την ελληνική φύση. Ανάμεσά τους επίζηλη
θέση παίρνει ο Αντρέας Καρκαβίτσας. Γεννήθηκε στα Λεχαινά το 1866 και πέθανε τον
Οκτώβριο του 1922 στο Μαρούσι. Ήταν το πρώτο παιδί από τα έντεκα της οικογένειας.
Τα παιδικά του χρόνια τα περνά στη γενέτειρά του κρατώντας στην ευαίσθητη ψυχή
του αναμνήσεις που αργότερα θα γίνουν σύμβολα και κείμενα. Εδώ παίρνει την πρώτη
σχολική του μόρφωση. Είχε μεγάλη δίψα για μάθηση. Όταν έγινε δεκατεσσάρων χρόνων,
αναγκάστηκε να πάει στην Πάτρα για να συνεχίσει τη μόρφωσή του στο Γυμνάσιο. Του
αρέσει πολύ η θάλασσα. Περιμένει με λαχτάρα το δειλινό που θα έχει τελειώσει το
μάθημα για να πεταχτεί στο λιμάνι, να δει τα καράβια και την απέραντη γαλάζια
θάλασσα. Το Γυμνάσιο του δίνει μεγάλη χαρά. Διαβάζοντας Δημοσθένη, Πλάτωνα και
Όμηρο, φαντάζεται έναν κόσμο γεμάτο ηθική ομορφιά, άξιο να μάθουν και να ζήσουν
οι άνθρωποι. Στα Λεχαινά πήγαινε στις διακοπές.
Την άνοιξη του 1883 είναι 17 ετών. Τότε ένα περιστατικό του αναστατώνει
την ψυχή του με μια μικρή συμπατριώτισσα τη χιούλα, η οποία αποτέλεσε την έμπνευσή
του για το έργο του «Λυγερή» και ήταν η πρώτη του αγάπη. Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο,
γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μόλις πήρε το πτυχίο του
κατατάχτηκε στο Ναυτικό και υπηρέτησε μέχρι το 1916. Η μικρασιατική καταστροφή
του 1922 επιτάχυνε το τέλος του πεζογράφου μας. Είδε πλέον ότι τα όνειρα της μεγάλης
Ελλάδας, για την οποία αγωνίστηκε με τα έργα του γκρεμίστηκαν και σβήστηκαν. Από
τα μαθητικά του χρόνια άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία.
Όλο το έργο του το διακρίνει η συνεχής προσπάθεια να προσφέρει ανάγλυφη
την εικόνα της πατρίδας του, να καταγράψει τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις,
αλλά και να τονίσει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες, να διδάξει την κοινωνική
αναγέννηση και να ανοίξει το δρόμο προς το καλύτερο και το υγιέστερο μέλλον. Έκλεισε
σαν το Σολωμό στην ψυχή του την Ελλάδα και την λάτρεψε με βαθιά και αγνή αγάπη.
Την εμφάνισή του στη λογοτεχνία έκανε 1885 με το έργο «Ο κάπταν Βέργας» πατριωτικού
περιεχομένου και την «Ασήμω». Η πρώτη συλλογή διηγημάτων του δημοσιεύτηκε το 1892
με τον τίτλο «Διηγήματα». Μέσα σ' αυτά περιλαμβάνονται «η Φλογέρα», «Γιάννος και
Μάρω», «Σπαθόγιαννος», «Αφορισμένος», «Οι Νέοι Θεοί», «Ημέρες της Γριάς", οι κριτικοί
τα δέχτηκαν με τα καλύτερα λόγια. Ο Παλαμάς έδειξε το θαυμασμό του για το νέο
διηγηματογράφο και τον ονόμασε πραγμα- τιστή και ιδανιστή. Το 1896 τελειώνει το
μεγάλο ηθογραφικό διήγημα: «Η Λυγερή» το έργο αυτό αναφέρεται σε πρόσωπα που ζούσαν
στην πατρίδα του τα Λεχαινά. Μετά τη «Λυγερή» ακολουθεί ο «Ζητιάνος» είναι από
τα καλύτερα έργα του, γραμμένο στη δημοτική. Σε αυτό το έργο ζωγραφίζει το φυσικό
και το κοινωνικό περιβάλλον. Μετά το «Ζητιάνο» δημοσίευσε τα «Λόγια της Πλώρης».
Είναι 20 διηγήματα, όλα παρμένα από τη ζωή της θάλασσας και των ναυτικών μας.
Μετά ακολουθεί το βιβλίο «Παλιές Αγάπες» με διηγήματα που στηρίζονται στις παραδόσεις
του ελληνικού λαού. Σ' αυτά αντιπροσωπεύονται απλοϊκοί τύποι με αφέλεια κι αγνότητα.
Είναι μια συλλογή από διηγήματα με ποικίλα θέματα, ηθογραφικά, λαογραφικά, ιστορικά.
Το τελευταίο έργο του είναι «ο Αρχαιολόγος». Είναι βιβλίο κατά της προγονοπληξίας.
«Όσο ζούμε θαμπωμένοι και άπραγοι κάτω από το βάρος της παλιάς μας δόξας και Δε
ζητάμε να ζήσουμε υπεύθυνα και δημιουργικά τη δική μας ζωή, προκοπή ας μην περιμένουμε».
Ο Αντρέας Καρκαβίτσας είναι μεγάλος παιδαγωγός, έγραψε αναγνωστικά
του Δημοτικού Σχολείου. Αναφέρονται σ' όλες τις περιόδους του ελληνισμού αρχαίο
κόσμο, βυζαντινή εποχή, σύγχρονη Ελλάδα. Διηγήματά του μεταφράστηκαν και δημοσιεύτηκαν
και σε ξένες γλώσσες. Λίγα χρόνια μετά το θάνατό του στήθηκε στην κεντρική πλατεία
των Λεχαινών η προτομή του, έργο του μεγάλου καλλιτέχνη Τόμπρου. Στο κοιμητήριο
των Λεχαινών ανα- παύονται και τα οστά του, μεταφερμένα από την Αθήνα στον οικογενειακό
τάφο των Καρκαβίτσηδων.
Κείμενο: Νίκου Π. Κουλούρη
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ΤΕΕ Λεχαινών
ΗΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
Τραγικός, που έζησε τον 4ο αι. π.Χ., και ήταν γιος του φιλοσόφου Ιππία.
Τον υιοθέτησε ο ρήτορας Ισοκράτης και του δίδαξε τη ρητορική τέχνη. Από τους δικανικούς
λόγους του Αφαρέα είναι γνωστός μόνο ο τίτλος ενός λόγου του Προς Μεγακλείδην
περί της αντιδόσεως (περ. 356), με τον οποίο υπεράσπισε, χωρίς όμως επιτυχία,
τον ογδοντάχρονο Ισοκράτη, στον οποίο ο συνδημότης του Μεγακλείδης ήθελε να μεταβιβάσει
το οικονομικό βάρος της "τριηραρχίας" με το επιχείρημα ότι ο μεγάλος
ρήτορας ήταν πλουσιότερος από αυτόν. Στον Αφαρέα αποδίδονται 37 χαμένες σήμερα
τραγωδίες, δύο από τις οποίες όμως οι αρχαίοι μελετητές δεν τις θεωρούσαν αυθεντικές.
Νίκησε τέσσερις φορές σε δραματικούς αγώνες, δύο στα μεγάλα Διονύσια και δυο στα
Λήναια, ανάμεσα στα 368 και 341.
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα 1983, της Εκδοτικής Αθηνών
Isokrates .. marrying Plathane, the widow of Hippias of Elis, he adopted Aphareus,
one of her three sons,--afterwards a rhetorician and a tragic poet of some mark.
It was a somewhat rare distinction for an eminent Athenian to have had only one
lawsuit;-- and in this--a challenge to take the trierarchy, or exchange properties,
offered to him in 345 by one Megakleides--Isokrates, who was ill at the time,
was represented in court by Aphareus.
This extract is from Isokrates life, The Attic Orators from Antiphon to
Isaeos, by Sir Richard C. Jebb
Cited Nov2004 from the URL below
ΗΛΕΙΑ (Αρχαία χώρα) ΕΛΛΑΔΑ
Amphidamas or Amphidamus (Amphidamos), general of the Eleans in B. C. 218, was taken prisoner by Philip, king of Macedonia, and carried to Olympia, but was set at liberty on his undertaking to bring over his countrymen to Philip's side. But not succeeding in his attempt, he went back to Philip, and is spoken of as defending Aratus against the charges of Apelles. (Polyb. iv. 75, 84, 86.)
ΗΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
Hieronymus, (Hieronumos). Of Elis, a lochagus in the army of the Ten Thousand Greeks, who is mentioned by Xenophon as taking a prominent part in the discussion that ensued after the death of Clearchus and the other generals, as well as on other occasions during the retreat and subsequent operations. (Xen. Anab. iii. 1.34, vi. 2.10, vii. 1.32, 4.18.)
ΣΑΜΙΚΟΝ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
Ηταν Αιτωλός στρατηγός και χρησιμοποίησε τη Σαμία ως οχυρό εναντίων των Αρκάδων (Παυσ. 5,6,1). Ο Πολυσπέρχων έχοντας ως ορμητήριο το φρούριο της Σαμίας ελευθέρωνε διάφορες Τριφυλιακές πόλεις από τις Αρκαδικές φρουρές και τις έδινε στους Ηλείους (Εκδ. Αθηνών, Παυσανίου Περιήγησις, τόμ. 3, σελ. 216, σημ. 1).
ΑΜΑΛΙΑΔΑ (Πόλη) ΗΛΕΙΑ
Ο Αντώνης Σιμιτζής γεννήθηκε στην Αμαλιάδα Ηλείας.
Το 1962, παρουσιάζεται στο αναγνωστικό κοινό για πρώτη φορά. Ασχολήθηκε με την τηλεόραση, το θέατρο και το ραδιόφωνο.
Τα πιο γνωστά του έργα είναι: Τα Διηγήματα της Απαλάμης, Ο Καπιταλιστής, Κυνηγοί Κεφαλών, Γη και Εραστές, Ποιοι Είμαστε, Ερωτες στην Ομίχλη, Πάπισσα Ιωάννα (μεταφορά στην καθομιλουμένη).
Στην τηλεόραση παρουσίασε τις σειρές: «Μαργαρίτα Στέφα», «Το Μπουρίνι», «Προς Οφρύνιο», «Μικροί - Μεγάλοι», «Συνωμοσία», «Λυγερή».
ΛΕΠΡΕΟΝ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
Harmodius, (Armodios), of Lepreon, a Greek writer, whose time is unknown. His work, peri ton en Phigaleusi nomimon, is repeatedly quoted by Athenaeus. (iv. p. 148, f., x. p. 442, b., xi. p. 465, e., p. 497, c.; Vossius, de Hist. Graec. p. 445, ed. Westermann)
ΕΠΙΤΑΛΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
Lysippus (Lusippos), a Lacedaemonian, was left by Agis II. as harmost at Epitalium in Elis, when the king himself returned to Sparta from the Eleian campaign, B. C. 400. During the summer and winter of that year Lysippus made continual devastations on the Eleian territory. In the next year, B. C. 399, the Eleians sued for peace. (Xen. Hell. iii. 2. 29, &c.; comp. Diod. xiv. 17; Wess. ad loc.; Paus. iii. 8, where he is called Lysistratus).
ΗΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
Τον είχε βοηθήσει να ανέβει στην εξουσία ο Αντίγονος της Μακεδονίας. Δεν τη διατήρησε όμως περισσότερο από έξι μήνες, καθώς ανατράπηκε από επανάσταση που οργάνωσαν οι Χίλωνας, Ελλάνικος, Λάμπις και Κύλωνας. Τον σκότωσε ο Κύλωνας μέσα στο βωμό του Διός Σωτήρα όπου είχε καταφύγει (Παυσ. 5,5,1).
ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑ (Κωμόπολη) ΗΛΕΙΑ
1770 - 1854
(Ανδρίτσαινα περ.1790 - Αθήνα
1854)
Το 1816 μυήθηκε από τον Σκουφά στη Φιλική Εταιρεία και το 1818 συγκαταλέγεται
στα σημαντικά στελέχη της. Το 1819 ανέλαβε τη συγκέντρωση χρημάτων για τον αγώνα,
στο Iάσιο και το Βουκουρέστι.
Eφοδιασμένος με συστατική επιστολή του Πατριάρχη Γρηγόριου του Ε' προσπάθησε να
εξομαλύνει τις προσωπικές αντεγκλήσεις και δυσχέρειες στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες.
Συνεργάστηκε με τον Δημήτριο Υψηλάντη και μαζί ήρθαν στην Ελλάδα
με πλαστά διαβατήρια. Πολέμησε στην Τριπολιτσά,
το Ναύπλιο, την Ακροκόρινθο
και τη Στερεά σε συνεργασία
με τον Υψηλάντη και τον Νικηταρά. Στην Γ' Εθνοσυνέλευση αντιτάχθηκε στο ψήφισμα
για αγγλική προστασία. Ανέλαβε διοικητικές θέσεις στην περίοδο του Καποδίστρια
και του Όθωνα. Πέθανε το 1854 από τη χολέρα που είχε μεταδοθεί στην Αθήνα
από τα αγγλογαλλικά στρατεύματα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΓΑΣΤΟΥΝΗ (Κωμόπολη) ΗΛΕΙΑ
1769 - 1831
Προεστός της Γαστούνης και φιλικός από τους πρωτεργάτες της Ελληνικής
Eπανάστασης του 1821 στην Πελοπόννησο.
Συνέβαλε σημαντικά στην πολιορκία της Πάτρας
από τους Έλληνες και σε όλη τη διάρκεια της Eπανάστασης παρέμεινε ο πολιτικός
και στρατιωτικός ηγέτης της επαρχίας του. Χρημάτισε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις
και εκλέχτηκε Πρόεδρος της Γ´ Εθνικής Συνέλευσης (1827) και της Δ´
Εθνοσυνέλευσης του ´Αργους. Διορίστηκε γερουσιαστής από τον Ιωάννη Καποδίστρια
(1829) και σύντομα ανέλαβε την προεδρία της Γερουσίας. Μεγάλη συμμετοχή στην Eπανάσταση
είχαν οι δύο γιοι του Χρύσανθος και Μιχαήλ.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Βουλής των Ελλήνων
ΗΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΗΛΕΙΑ
360 - 270
Φιλόσοφος, θεμελιωτής του σκεπτικισμού (ή και "πυρρωνισμού")
ως φιλοσοφικού κινήματος που αρνείται τη δυνατότητα της γνώσης. Προερχόταν από
φτωχή οικογένεια και ασκούσε το επάγγελμα του ζωγράφου για να εξοικονομεί τα προς
το ζην. Φιλοσοφικά μορφώθηκε πρώτα κοντά στον μεγαρικό Βρύσωνα και αργότερα κοντά
στον δημοκρίτειο Ανάξαρχο τον Αβδηρίτη, μαζί με τον οποίο, όπως παραδίδεται, ακολούθησε
το στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως τις Ινδίες. Εκεί, κατά την αρχαία παράδοση,
επικοινώνησε με τους λεγόμενους γυμνοσοφιστές, κοντά στους οποίους οικειώθηκε
"το της ακαταληψίας και εποχής είδος", δηλαδή το φιλοσοφικό δόγμα που
αυτός εισηγήθηκε στην Ελλάδα, σύμφωνα με το οποίο η κατανόηση των πραγμάτων δεν
είναι δυνατή ("ακαταληψία") και συνεπώς επιβάλλεται η αποχή ("εποχή")
από κάθε κρίση γι' αυτά. Επίσης παραδίδεται ότι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου
έζησε ως το τέλος της ζωής του, τιμήθηκε με το αξίωμα του "αρχιερέα"
και έγινε αφορμή να ψηφιστεί νόμος για τη φορολογική απαλλαγή των φιλοσόφων. Τέλος,
είναι γνωστό ότι είχε πολλούς "ζηλωτάς" της διδασκαλίας του και αναφέρονται
μεταξύ των μαθητών του ο Τίμων ο Φλιάσιος, ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης και ο Ναυσιφάνης
ο Τήιος. Ο Πύρρων δεν άφησε γραπτή τη διδασκαλία του, η οποία έγινε γνωστή κυρίως
από τα έργα του μαθητή του Τίμωνα, του Αινεσίδημου (Πυρρωνείων λόγων βιβλία
οκτώ και Υποτύπωσις εις τα Πυρρώνεια), του Σέξτου του Εμπειρικού
(Πυρρώνειοι υποθέσεις) και του Διογένη του Λαέρτιου, ο οποίος έχει συντάξει
και ιδιαίτερον "βίον" του Πύρρωνα.
Με ελληνογενείς προϋποθέσεις "σκεπτικής" φιλοσοφίας την
προσωκρατική διάκριση της πραγματικότητας σε φαινομενική και σε αληθινή, τη σοφιστική
σχετικοκρατία, τη σωκρατική απορητική και τη μεγαρική "εριστική", ο
Πύρρων πρόσεξε ιδιαίτερα ότι τα ίδια πράγματα, φαινόμενα ή πράξεις, φαίνονται
διαφορετικά μέσα σε διαφορετικές καταστάσεις ή σχέσεις και έτσι συμπέρανε ότι
δεν υπάρχει δυνατότητα για βέβαιη γνώση της αληθινής οντότητάς τους. Πάνω σ' αυτή
τη βάση εισηγήθηκε την παραίτηση από κάθε προσπάθεια για τον προσδιορισμό της
ουσίας των πραγμάτων (ουδέν ορίζω), τονίζοντας την αξία αυτής της στάσης για την
κατάκτηση της "αταραξίας", εφόσον η "ισοσθένεια των λόγων"
σχετικά με τα πράγματα μόνο ταραχή προκαλούν στην ψυχή. Έτσι, για την πρακτική
συμπεριφορά του ανθρώπου υποστήριξε την "αδιαφορία" απέναντι στη φορά
των πραγμάτων και την ανταπόκριση στις ανάγκες της ζωής σύμφωνα με τα εκάστοτε
κατά τόπους κρατούντα ήθη και έθιμα. Από αυτή τη σκοπιά, με τις έννοιες της "αδιαφορίας"
και της "αταραξίας", ο Πύρρων συντέλεσε ως ένα βαθμό στη διαμόρφωση
της στωικής και της επικούρειας ηθικής.
Βιβλιογραφία: F. Deceva Caizzi, Pyrrhon Elidensis, Testimonianze (Νεάπολη 1981)
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα 1983, της Εκδοτικής Αθηνών
The founder of the Sceptical or Pyrrhonian School of philosophy, a native of Elis in the Peloponnesus. He is said to have been poor, and to have followed at first the profession of a painter. He is then said to have been attracted to philosophy by the books of Democritus, to have attended the lectures of Bryson, a disciple of Stilpon, to have attached himself closely to Anaxarchus, and with him to have joined the expedition of Alexander the Great. During the greater part of his life he lived in retirement, and endeavoured to render himself independent of all external circumstances. His disciple Timon extolled with admiration his supreme repose of soul and his indifference to pleasure or pain. So highly was he valued by his fellow-citizens that they made him their high-priest, and erected a monument to him after his death. The Athenians conferred upon him the rights of citizenship. We know little respecting the principles of his sceptical philosophy, and the tales told about him by Diogenes Laertius are probably the invention of his enemies. He asserted that certain knowledge on any subject was unattainable, and that the great object of man ought to be to lead a virtuous life. Pyrrho wrote no works, except a poem addressed to Alexander, which was rewarded by the latter in a royal manner. Pyrrho's philosophical system was first reduced to writing by his disciple Timon the Sillographer. He reached the age of ninety years, but his dates are uncertain.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Pyrrho was the starting-point for a philosophical movement known as Pyrrhonism
that flourished several centuries after his own time. This later Pyrrhonism was
one of the two major traditions of sceptical thought in the Greco-Roman world
(the other being located in Plato's Academy during much of the Hellenistic period).
Perhaps the central question about Pyrrho is whether or to what extent he himself
was a sceptic in the later Pyrrhonist mold. The later Pyrrhonists claimed inspiration
from him; and, as we shall see, there is undeniably some basis for this. But it
does not follow that Pyrrho's philosophy was identical to that of this later movement,
or even that the later Pyrrhonists thought that it was identical; the claims of
indebtedness that are expressed by or attributed to members of the later Pyrrhonist
tradition are broad and general in character (and in Sextus Empiricus' case notably
cautious -- see Outlines of Pyrrhonism 1.7), and do not in themselves point to
any particular reconstruction of Pyrrho's thought. It is necessary, therefore,
to focus on the meager evidence bearing explicitly upon Pyrrho's own ideas and
attitudes. How we read this evidence will also, of course, affect our conception
of Pyrrho's relations with his philosophical contemporaries and predecessors.
1. Life
2. The Nature of the Evidence
3. The Aristocles Passage
4. Other Reports on Pyrrho's
General Approach
5. Reports on Pyrrho's Demeanor
and Lifestyle
6. "The Nature of the
Divine and the Good"
7. Influences on Pyrrho
8. Pyrrho's Influence
Bibliography
Other Internet Resources
Related Entries
Richard Bett, ed.
Sextus Empiricus, Translated by Rev. R.G. Bury, Cambridge: Harvard UP, 1933
Pyrrhonism is a system of scepticism, the founder of which was Pyrrho,
a Greek philosopher, about whom very little is known except that he died in 270
B. C. The best known of Pyrrho's disciples was Timon of Philius, known as the
sillographer.
Pyrrho's scepticism was so complete and comprehensive that the word
Pyrrhonism is sometimes used as a synonym for scepticism. The scepticism of Pyrrho's
school covered three points.
(1) All the dogmatists, that is to say, all the philosophers who believed
that truth and certitude can be attained, were mere sophists; they were self-deceived
and deceivers of others.
(2) Certitude is impossible of attainment, not only because of the
possibility that our faculties deceive us, but also because, in themselves, things
are neither one thing nor the other, neither good nor evil, beautiful nor ugly,
large nor small. Or, rather, things are both good and evil, beautiful and ugly,
large and small, so that there is no reason why we should affirm that they are
one thing rather than the other. This conviction was expressed in the famous saying,
ouden mallon, nothing is more one thing than another; the paper is not more white
than black, the piece of sugar is not more sweet than bitter, and so forth.
(3) The reality of things being inaccessible to the human mind, and certitude
being impossible of attainment, the wise man doubts about everything; that is,
he recognizes the futility of inquiry into reality and abstains from judging.
This abstention is called apoche. It is the foundation of happiness. Because he
alone can attain happiness who cultivates imperturbability, ataraxia; and then
only is the mind proof against disquietude when we realize that every attempt
to attain the truth is doomed to failure.
From this account of the principles of Pyrrhonism, it is evident that
Pyrrho's aim was ethical. Like all the philosophers of the period in which he
lived, he concerned himself principally with the problem of happiness. The Stoics
sought to find happiness on the realization of the reign of law in human nature
as well as in nature. The Epicureans grounded happiness on the conviction that
transitory feeling is the one important phenomenon in human life. The Eclectics
placed the intellectual basis of happiness in the conviction that all systems
of philosophy are equally true. The Pyrrhonist, as well as the other sceptics
of that period, believed that there is no possibility of attaining happiness unless
one first realizes that all systems of philosophy are equally false and that the
real truth of things cannot be attained. Pyrrhonism is, therefore, an abdication
of all the supposed rights of the mind, and cannot be dealt with by the ordinary
rules of logic or by the customary canons of philosophical criticism.
William Turner, ed.
Transcribed by: Douglas J. Potter
This text is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
Although all skeptics in some way cast doubt on our ability to gain
knowledge of the world, the term 'skeptic' actually covers a wide range of attitudes
and positions. There are skeptical elements in the views of many Greek philosophers,
but the term 'ancient skeptic' is generally applied either to a member of Plato's
Academy during its skeptical period (c. 273 B.C.E to 1st century B.C.E.) or to
a follower of Pyrrho (c. 365 to 270 B.C.E.). Pyrrhonian skepticism flourished
from Aenesidemus' revival (1st century B.C.E.) to Sextus Empiricus, who lived
sometime in the 2nd or 3rd centuries C.E. Thus the two main varieties of ancient
skepticism: Academic and Pyrrhonian. The term 'skeptic' derives from a Greek noun,
skepsis, which means examination, inquiry, consideration. What leads most skeptics
to begin to examine and then eventually to be at a loss as to what one should
believe, if anything, is the fact of widespread and seemingly endless disagreement
regarding issues of fundamental importance. Many of the arguments of the ancient
skeptics were developed in response to the positive views of their contemporaries,
especially the Stoics and
Epicureans, but these arguments
have been highly influential for subsequent philosophers and will continue to
be of great interest as long as there is widespread disagreement regarding important
philosophical issues.
Nearly every variety of ancient skepticism includes a thesis about
our epistemic limitations and a thesis about suspending judgment. The two most
frequently made objections to skepticism target these theses. The first is that
the skeptic's commitment to our epistemic limitations is inconsistent. He cannot
consistently claim to know, for example, that knowledge is not possible; neither
can he consistently claim that we should suspend judgment regarding all matters
insofar as this claim is itself a judgment. Either such claims will refute themselves,
since they fall under their own scope, or the skeptic will have to make an apparently
arbitrary exemption. The second sort of objection is that the alleged epistemic
limitations and/or the suggestion that we should suspend judgment would make life
unlivable. For, the business of day-to-day life requires that we make choices
and this requires making judgments. Similarly, one might point out that our apparent
success in interacting with the world and each other entails that we must know
some things. Some responses by ancient skeptics to these objections are considered
in the following discussion.
(Hankinson [1995] is a comprehensive and detailed examination of ancient skeptical
views. See Schmitt [1972] and Popkin [1979] for discussion of the historical impact
of ancient skepticism, beginning with its rediscovery in the 16th Century, and
Fogelin [1994] for an assessment of Pyrrhonian skepticism in light of contemporary
epistemology. The differences between ancient and modern forms of skepticism has
been a controversial topic in recent years-see especially, Annas [1986], [1996],
Burnyeat [1984], and Bett [1993].)
Table of Contents (Clicking on the links below will take you to those parts of
this article)
1. The Distinction
Between Academic and Pyrrhonian Skepticism
2. Academic Skepticism
- a. Arcesilaus
i. Platonic innovator
ii. Attack
on the Stoics
iii. On
suspending judgment
iv. Dialectical
Interpretation
v. Practical
Criterion: to eulogon
- b. Carneades
i. Socratic
Dialectic
ii. On
ethical theory
iii. On
the Stoic sage
iv. On
epistemology
v. Practical
criterion: to pithanon
vi. Dialectical
skeptic or fallibilist?
- c. Philo and Antiochus
- d. Cicero
3. Pyrrhonian Skepticism
- a. Pyrrho and Timon
- b. Aenesidemus
i. Revival
of Pyrrhonism
ii. The
Ten Modes
iii. Tranquility
- c. Sextus Empiricus
i. General
Account of Skepticism
ii. The
path to skepticism
iii. The
Modes of Agrippa
iv. Skepticism
versus relativism
v. The
skeptical life
4. Skepticism and
the Examined Life
5. Greek and Latin
texts, commentaries, and translations
6. Select Bibliography
Harold Thorsrud, ed.
Assistant Professor of Philosophy
New Mexico State University
Ancient skepticism encompasses two schools of ancient philosophy.
One is Pyrrhonism, which claims Pyrrho of Elis (4th-3rd c. B.C.) as its founder,
though Pyrrho's ties to "Pyrrhonism" are loose and indirect. The other
school is Academic Skepticism, which comprises a skeptical phase of Plato's Academy
that stretches from the 3rd to the early 1st century B.C. The latter influences
many later thinkers associated with the Academy (most notably, Cicero and Plutarch).
Its relationship to subsequent phases of the Academy has been studied by Tarrant.
The figures associated with these two schools include Pyrrho, Timon
of Phlius, Arcesilaus, Carneades, Clitomachus, Philo of Larissa, Cicero, Aenesidemus,
Agrippa and Sextus Empiricus. Cicero and Sextus are significant because their
works have served as vehicles that convey skeptical arguments and views to medieval,
renaissance, modern and contemporary philosophy (Diogenes Laertius is another
ancient author who plays an important role in this regard). Their influence is
well documented in Floridi, Popkin and Schmitt (see the bibliography below).
Pyrrhonism, which flourished during and after the 1st c. B.C., is
the most mature variant of ancient skepticism. In part this is because Pyrrhonians
like Sextus freely borrow and incorporate the arguments, themes and opinions they
find in earlier skeptics and in other skeptically inclined philosophers. The latter
include figures like Protagoras, Socrates, Gorgias, Democritus, Aristippus and
Diogenes of Sinope (Diogenes "the Cynic"). In Sextus, the result is
a rich collection of sceptically inclined arguments on a broad array of topics.
Recent editions of his works make these arguments increasingly available for detailed
scrutiny and discussion.
1. Overview
2. The Historical
Context
3. Pyrrho
and Equanimity
4. Appearances
5. Arcesilaus
and the Academy
6. Carneades
7. Carneades
as Dialectician
8. Carneades
and Practical Life
9. The Arguments
for Pyrrhonism
10. The
Practical Criterion
11. The
Logic of Ancient Skepticism
Bibliography
Other Internet
Resources
Related
Entries
Comprehensive Bibliography on Skeptical Thought in the Ancient World (1998), by Richard Carrier
485 - 415
Ιππίας. Σοφιστής, ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του εγκυκλοπαιδισμού της
σοφιστικής. Σχετικά νεότερος από τους πρώτους σοφιστές, το Γοργία και τον Πρωταγόρα,
ήταν σύγχρονος του Σωκράτη και συνομιλητής του στην Αθήνα.
Όπως οι περισσότεροι σοφιστές, έτσι και ο Ιππίας ταξίδεψε σε πολλά
κέντρα του μητροπολιτικού και του υπόλοιπου ελληνισμού, αναπτύσσοντας δραστηριότητα
τόσο ως δάσκαλος όσο και ως διπλωματικός απεσταλμένος της ιδιαίτερης πατρίδας
του. Κυριότεροι σταθμοί της σταδιοδρομίας του, εκτός από την Αθήνα, ήταν η Ολυμπία
ως πλησιέστερη στη γενέτειρά του Ήλιδα, η Σπάρτη και ορισμένες πόλεις της Σικελίας.
Σε τοπικές και σε πανελλήνιες δημόσιες εκδηλώσεις, όπως στους αγώνες
στην Ολυμπία, ο Ιππίας εκμεταλλεύτηκε ευκαιρίες για να επιδείξει γενικότερα την
πολυμάθειά του μαζί με την ιδιαίτερη δεξιότητά του στο λόγο. Απέκτησε μεγάλη φήμη
για δυο κύρια γνωρίσματα της προσωπικότητάς του, το σπάνιο "μνημονικόν"
του και το ταλέντο του στα πρακτικά θέματα. Σχετικά με το πρώτο αναφέρεται ότι
ο Ιππίας ήταν αρκετό να ακούσει μια φορά 50 ονόματα, για να τα επαναλάβει όλα
με τη σειρά που τα άκουσε, και σχετικά με το δεύτερο παραδίδεται ότι κατασκεύαζε
μόνος του ολόκληρη την ενδυμασία του, υφαίνοντας και τα υφάσματα που μεταχειριζόταν,
έραβε τα σανδάλια του και φιλοτεχνούσε ακόμη και το δακτυλίδι που φορούσε. Έτσι
φαίνεται ότι ο Ιππίας έφτασε πολύ κοντά στο αρχαίο ελληνικό ιδανικό της αυτάρκειας.
Ο Ιππίας έγραψε λογοτεχνικά και επιστημονικά έργα. Συνέθεσε επικά
ποιήματα, ελεγείες, διθυράμβους, τραγωδίες, κ.ά., ασχολήθηκε με τη γλώσσα και
τη φιλολογία, τη λογική και τη ρητορική, τη μυθολογία και την ιστορία, την ιστορία
των επιστημών και του πολιτισμού, τα μαθηματικά, τη γεωμετρία, την αστρονομία,
τη μουσική, τη ζωγραφική και τη γλυπτική, και έγραψε εισαγωγικά εγχειρίδια για
τον καθένα από αυτούς τους τομείς. Ειδικότερα στα μαθηματικά ο Ιππίας ασχολήθηκε
με ένα από τα πιο φημισμένα μαθηματικά προβλήματα της εποχής του, την τριχοτόμηση
της οποιασδήποτε γωνίας. Τη λύση του προβλήματος αυτού πέτυχε με τη βοήθεια μιας
ειδικής καμπύλης, την οποία χρησιμοποίησε αργότερα ο Δεινόστρατος και για τη λύση
ενός άλλου φημισμένου προβλήματος, του τετραγωνισμού του κύκλου. Για το λόγο αυτό
η καμπύλη του Ιππία ονομάστηκε "τετραγωνίζουσα" και είναι η πρώτη υπερβατική
(όχι αλγεβρική) γνωστή καμπύλη. Δεν μπορεί να κατασκευαστεί με κανόνα και διαβήτη.
Από το σύνολο του συγγραφικού έργου του Ιππία έχουν σωθεί μόνο οι
τίτλοι των βιβλίων Εθνών ονομασίαι, που πραγματευόταν τις κατά τόπους
γενεαλογίες, Ολυμπιονικών αναγραφή, που έγινε η βάση για τις αρχαίες
χρονολογήσεις, Συναγωγή, με ιστορικοφιλολογικό περιεχόμενο, και Τρωικός,
ένας πλασματικός διάλογος μεταξύ Νέστορα και Νεοπτόλεμου πάνω σε παιδαγωγικό θέμα.
Συντασσόμενος με μια πρωτοποριακή θέση της σοφιστικής της εποχής του,
που επισήμαινε αντίθεση ανάμεσα στο νόμο και στη φύση (όπως ο Αντιφών και ο Θρασύμαχος),
ο Ιππίας απέκρουε τις διακρίσεις των ανθρώπων με βάση το νόμο, υποστηρίζοντας
ότι "ο νόμος τύραννος ων των ανθρώπων πολλά παρά την φύσιν βιάζεται".
Ο Πλάτων έχει χρησιμοποιήσει τον Ιππία σαν πρόσωπο των διαλόγων του
και έχει δώσει σε δύο από αυτούς το όνομά του (Ιππίας μείζων και Ιππίας
ελάσσων) από τους οποίους ο πρώτος είναι ύποπτος νοθείας. Από αυτούς ακριβώς
τους διαλόγους προέρχονται οι περισσότερες πληροφορίες για το πρόσωπο και το έργο
του Ιππία, και μάλιστα όλες χρωματισμένες με τη γνωστή σωκρατική ειρωνεία, που
τονίζει την πλατωνική απέχθεια προς τους σοφιστές γενικά.
Κείμενο: Ε.Ν. Ρούσσος
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα 1983, της Εκδοτικής Αθηνών
Hippias. A Greek sophist of Elis and a contemporary of Socrates. He taught in the towns of Greece, especially at Athens. He had the advantage of a prodigious memory, and was deeply versed in all the learning of his day. He attempted literature in every form which was then extant. He was among the first to undertake the composition of dialogues. In the two Platonic dialogues named after him (Hippias Maior and Hippias Minor), he is represented as excessively vain and arrogant.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Hippias, the Sophist, was a native of Elis, and a son of Diopeithes. He was a disciple of Hegesidamus (Suid. s. v.), and the contemporary of Protagoras and Socrates. Owing to his talent and skill, his fellow-citizens availed themselves of his services in political matters, and in a diplomatic mission to Sparta (Plat. Hipp. maj.; Philostr. Vit. Soph. i. 11). But he was in every respect like the other sophists of the time: he travelled about in various towns and districts of Greece for the purpose of acquiring wealth and celebrity, by teaching and public speaking. His character as a sophist, his vanity, and his boastful arrogance, are well described in two dialogues of Plato, the Hippias meizon and the Hippias elatton (Hippias major and Hippias minor). The former treats of the question about the beautiful, and in a manner which gives ample scope for putting the knowledge and presumption of Hiippias in a ludicrous light; the other handles the deficiency of our knowledge, and exposes the ridiculous vanity of the sophist. The latter dialogue is considered by Schleiermacher and Ast to be spurious. Ast even goes so far as to reject the Hippias major also; but it is not easy to get over the difficulty which arises from the fact of Aristotle (Metaphys. v. 29) and Cicero (de Orat. iii. 32) mentioning it, though without expressly ascribing it to Plato; but however this may be, the dialogues must at any rate have been written by a person and at a time when there was no difficulty in forming a correct estimate of the character of Hippias. If we compare the accounts of Plato with those given by other writers, it cannot be denied that Hippias was a man of very extensive knowledge, that he occupied himself not only with rhetorical, philosophical, and political studies, but was also well versed in poetry, music, mathematics, painting and sculpture, nay, that to a certain extent he had a practical skill in the ordinary arts of life, for he used to boast of wearing on his body nothing that he had not made himself with his own hands, such as his seal-ring, his cloak, and shoes (Plat. Hipp. maj., Hipp. min., Protag.; Philostr. l. c.; Themist. Orat. xxix). But it is at the same time evident that his knowledge of all these things was of a superficial kind, that he did not enter into the details of any particular art or science, and that he was satisfied with certain generalities, which enabled him to speak on everything without a thorough knowledge of any. This arrogance, combined with ignorance, is the main cause which provoked Plato to his severe criticism of Hippias, in which he is the more justified, as the sophist enjoyed a very extensive reputation, and thus had a proportionate influence upon the education of the youths of the higher classes. His great forte seems to have consisted in delivering extempore show speeches; and once his sophistic vanity led him to declare that he would travel to Olympia, and there deliver before the assembled Greeks an oration on any subject that might be proposed to him (Plat. Hipp. min.); and Philostratus in fact speaks of several such orations delivered at Olympia, and which created great sensation. Such speeches must have been published by Hippias, but no specimen has come down to us. Socrates (ap. Plat. Hipp. min.) speaks of epic poetry, tragedies, dithyrambs, and various orations, as the productions of Hippias; nay, his literary vanity seems not to have scrupled to write on grammar, music, rhythm, harmony, and a variety of other subjects (Plat. Hipp. maj.; comp. Philostr. l. c.; Plat. Num. 1, 23; Dion Chrys. Orat. lxxi.). He seems to have been especially fond of choosing antiquarian and mythical subjects for his show speeches. Athenaeus (xiii.) mentions a work of Hippias under the title Sunagoge, which is otherwise unknown. An epigram of his is preserved in Pausanias (v. 25). His style and language are not censured for any thing particular by the ancients.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Jan 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Antinomian: A name often given to the sophist Hippias of Elis because of his argument against the observance of law (nomos), which was as follows: Whatever is contrary to nature is an evil: Law forces men to many things that are contrary to their inclinations, and hence to their nature: Law, therefore, is an evil and should not be respected.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Dividing one angle into three equal angles seems a trivial problem. That is probably why it irked the Greeks so. Instead of being a simple problem, it is a complex, non-planar problem, as the Greeks soon discovered ..
One of the earliest ways discovered was that of Hippias of Elis(circa 425 BC). Hippias used a curve he had invented, called the quadratrix. With this curve, the problem of trisecting an angle could be reduced to the trisection of a line segment. The following picture is one construction of such segment trisect. The great benefit of this method was that it could be generalized to divide any angle into any number of parts..
420 - 360
Από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές του Σωκράτη και ιδρυτής μιας από
τις λεγόμενες Σωκρατικές σχολές, της Ηλειο-Ερετρικής, με έδρα την Ήλιδα. Σε νεαρή
ηλικία έμενε στην Αθήνα ως ακροατής του Σωκράτη, ωστόσο η παράδοση ότι εκεί είχε
πουληθεί σαν δούλος προέρχεται από ανεκδοτολογική πηγή. Ο Πλάτων έδωσε το όνομά
του σε έναν από τους πιο γνωστούς διαλόγους του, όπου τον παρουσιάζει να αφηγείται,
ως αυτόπτης μάρτυρας, τα αναφερόμενα στις τελευταίες στιγμές του δασκάλου του,
και κυρίως τη συζήτησή του πάνω στο θέμα της αθανασίας της ψυχής. Έργα στον τύπο
των πλατωνικών διαλόγων είχε γράψει και ο ίδιος ο Φαίδων, και από αυτά μνημονεύονται
σε μεταγενέστερα κείμενα ο Σίμων και ο Ζώπυρος. Στον τελευταίο
ο Φαίδων εξετάζει το αν τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά δηλώνουν θετικές ή αρνητικές
ιδιότητες του ατόμου και, με δεδομένο τη γνωστή ασκήμια του Σωκράτη και την πνευματική
γοητεία του, συμπεραίνει ότι αρνητικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά ξεπερνιούνται
με τη δύναμη του "λόγου". Γενικότερα, ο Φαίδων, όπως και οι περισσότεροι
σωκρατικοί φιλόσοφοι, ασχολήθηκε κυρίως με ηθικά προβλήματα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα 1983, της Εκδοτικής Αθηνών
Phaedon. A Greek philosopher, was a native of Elis, and of high birth, but was taken prisoner, probably about B.C. 400, and was brought to Athens. It is said that he ran away from his master to Socrates, and was ransomed by one of the friends of the latter. Phaedon was present at the death of Socrates, while he was still quite a youth. He appears to have lived in Athens some time after the death of Socrates, and then returned to Elis, where he became the founder of a school of philosophy. He was succeeded by Plistanus, after whom the Elean School was merged in the Eretrian. The dialogue of Plato, which contains an account of the death of Socrates, bears the name of Phaedon.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
"Μεγαρικός" φιλόσοφος σύγχρονος των φιλοσόφων Στίλπωνα του Μεγαρέα και Μενέδημου του Ερετριέα. Για τον "φιλονεικότατον" χαρακτήρα του Αλεξίνου, ο οποίος επέτεινε στο έπακρο την "εριστική" μέθοδο της Μεγαρικής Σχολής, παράλλαξαν το όνομά του σε "Ελεγξίνος". Ο Αλεξίνος ίδρυσε δική του σχολή στην Ήλιδα και αργότερα τη μετέφερε στην Ολυμπία, αλλά οι μαθητές του, γνωστοί ως "Αλεξίνειοι", σύντομα τον εγκατέλειψαν εξαιτίας του νοσηρού κλίματος της περιοχής και της έλλειψης πόρων. Ο ίδιος πέθανε αργότερα από τραύμα που του προξένησε ένα καλάμι, καθώς κολυμπούσε στον Αλφειό.
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα 1983, της Εκδοτικής Αθηνών
Among the different people who succeeded Eubulides, was Alexinus of Elis, a man
very fond of argument, on which account he was nicknamed Elenchinos. He had an
especial quarrel with Zeno; and Hermippus relates of him that he went from Elis
to Olympia, and studied philosophy there; and that when his pupils asked him why
he lived there, he said that he wished to establish a school which should be called
the Olympic school; but that his pupils being in distress, through want of means
of support and finding the situation unhealthy for them, left him; and that after
that Alexinus lived by himself, with only one servant. And after that, when swimming
in the Alpheus, he was pricked by a reed, and the injury proved fatal, and he
died. And we have written an epigram on him which runs thus :
Then the report, alas! was true,
That an unhappy man,
While swimming tore his foot against a nail;
For the illustrious sage,
Good Alexinus, swimming in the Alpheus,
Died from a hostile reed.
And he wrote not only against Zeno, but he composed other works also, especially
one against Ephorus the historian.
This extract is from the Life of Euclides by Diogenis Laertius, translated
by C.D. Yonge
Cited Nov2004 from the URL below
Alexinus (Alexinos), a philosopher of the Dialectic or Megarian school and a disciple of Eubulides, from his eristic propensities facetiously named Elenxinos, who lived about the beginning of the third century before Christ. He was a native of Elis, and a contemporary of Zeno. From Elis he went to Olympia, in the vain hope, it is said, of founding a sect which might be called the Olympian; but his disciples soon became disgusted with the unhealthiness of the place and their scanty means of subsistence, and left him with a single attendant. None of his doctrines have been preserved to us, but from the brief mention made of him by Cicero (Acad. ii. 24), he seems to have dealt in sophistical puzzles, like the rest of his sect. Athenaeus (xv.) mentions a paean which he wrote in honour of Craterus, the Macedonian, and which was sung at Delphi to the sound of the lyre. Alexinus also wrote against Zeno, whose professed antagonist he was, and against Ephorus the historian. Diogenes Laertius has preserved some lines on his death, which was occasioned by his being pierced with a reed while swimming in the Alpheus. (Diog. Laert. ii. 109, 110).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
