Εμφανίζονται 10 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΡΥΣΤΙΑ Επαρχία ΕΥΒΟΙΑ" .
ΑΡΓΥΡΟ (Χωριό) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Οπλαρχηγός της Επαναστάσεως από τους πιο ανδρείους του απελευθερωτικού
αγώνα (1785-1853) .Γεννήθηκε στο χωριό Αργυρό (Βίρα), της επαρχίας Καρυστίας.
Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, ο πατέρας του Ισίδωρος Χαραχλιάνης ήταν βοσκός
και ο ίδιος δεν έτυχε καμιάς μορφώσεως.
Από την διαμονή της οικογενειάς του στο χωριό Κριεζή της Εύβοιας,
πήρε αργότερα το όνομα Κριεζώτης, με το οποίο έγινε γνωστός, ενώ ο ίδιος υπέγραφε
πάντα ως Γκριτζιώτης.
Πριν από την επανάσταση έφυγε για την Μικρά Ασία εγκαταστάθηκε στην
Κιουτάχεια και εργάστηκε ως επιστάτης και κεχαγιάς στο τεράστιο ποιμνιοστάσιο
του πάμπλουτου Τούρκου Καραοσμάνογλου. Κατά τη διάρκεια φιλονικίας του με τούρκο
ταχυδρόμο, τον σκότωσε, οπότε τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν.
Με την είδηση της έκρηξης της Επανάστασης, απέδρασαν με τον συγκρατούμενό
του και αργότερα οπλαρχηγό Βάσο Μαυροβουνιώτη. Στις Κυδωνιές μυήθηκε στον αγώνα
από τον μοναχό Κλεόβουλο, ενώ μετά από πολλές περιπέτειες έφθασε στην Εύβοια,
όπου και κατατάχθηκε στο επαναστατικό σώμα του οπλαρχηγού της Εύβοιας Αγγελή Γοβγίνα
ή Γοβγιό, υπό τον Αθανάσιο Γιότση, και έλαβε μέρος στη μάχη των Βρυσακίων (Ιούλιος
1821).
Κατά την διάρκεια της μάχης έδειξε τόση ανδρεία ώστε ο Αλέξανδρος
Κριεζής τον έκανε οπλαρχηγό με 300 στρατιώτες, σύντομα έγινε πεντακοσίαρχος και
αγωνίστηκε με τους άνδρες του σε όλες τις μάχες της Εύβοιας. Μαζί με τον οπλαρχγό
της Κύμης και στενό φίλο του Βάσο Μαυροβουνίωτη και με την βοήθεια του οπλαρχηγού
Ηλία Μαυρομιχάλη, έδωσαν στις 11 Ιανουαρίου 1822 μεγάλη νικηφόρα μάχη στον μύλo
των Στύρων, όπου αντιμετώπισαν τον Ομέρ Μπέη της Καρύστου και τον Γιουσούφ Αγά,
που τους έτρεψαν σε φυγή. Όταν ο Αγγελής Γοβγίνας αποφάσισε να στραφεί προς τη
Χαλκίδα, με την ομόφωνη γνώμη των Καρυστινών, όρισε αρχηγό της Καρυστίας τον Κριεζώτη,
ο οποίος αμέσως σχημάτισε σώμα με 1500 πολεμιστές και με τη βοήθεια το μοναχού
αδελφού του Γρηγορίου, στις 22 Φεβρουαρίου έδωσε νέα μάχη στα Στύρα κατά του Ομέρ
και τον ανάγκασε να υποχωρήσει. Μετά τον θάνατο των δύο οπλαρχηγών Αγγελή Γοβγίνα
και Ηλία Μαυρομιχάλη στη μάχη αυτή, ο Κριεζώτης απέμεινε μόνος αρχηγός σε όλη
την Εύβοια και πρωταγωνίστησε σε όλες τις μάχες, μετά τη διακοπή της φιλίας του
με τον Βάσο Μαυροβουνιώτη.
Όταν τον Μάιο του 1823 η Κάρυστος αντιμετώπιζε τεράστιο κίνδυνο, ο
Κριεζώτης με λίγους πολεμιστές έδωσε σφοδρή μάχη έξω από την Κάρυστο ,στις 5 Μαΐου,
κοντά στο χωριό Βατύσι ,και ανάγκασε τον Ομέρ πασά να παραμείνει έγκλειστος στο
φρούριο της πόλης, που την πολιορκούσε ο Κριεζώτης επί αρκετό διάστημα. Η τεράστια
όμως τουρκική δύναμη τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία της Καρύστου και να αποτραβηχτεί
με 60 μόνο πολεμιστές στην παραλία της μονής Χιλιαδούς, από όπου πέρασε στη Σκόπελο
και στη συνέχεια στη Σκύρο και στα Ψαρά, προκειμένου να ζητήσει στρατιωτική ενίσχυση,
εφόσον σε αυτά τα νησιά είχαν καταφύγει πολλοί πολεμιστές. Οι προσπάθειές του
όμως δεν καρποφόρησαν, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Σκύρο, όπου συγκρότησε μικρό
πολεμικό σώμα και συνέχισε την δράση του υπό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που η κυβέρνηση
τον είχε διορίσει αρχηγό της Εύβοιας.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1823 ο Κριεζώτης προήχθη στο βαθμό του Χιλίαρχου.
Η σοβαρότερη επιτυχία του σε αυτό το διάστημα, ήταν η σύλληψη του Αχμέτ Κεχαγιά
κοντά στο Μαρμάρι, η πανώλη όμως που θέριζε την περιοχή προσέβαλε και τον Κριεζώτη,
που αναγκάστηκε να αποσυρθεί στη Κέα. Τον Απρίλιο του 1824 ανασύνταξε το στρατιωτικό
του σώμα στη Σκύρο και στις 24 μήνα ήταν στο Ναύπλιο, όπου αναμίχθηκε στον εμφύλιο
πόλεμο μεταξύ κυβερνητικών και αντικυβερνητικών. Τον Απρίλιο του 1825 πρωτοστάτησε
υπό τον Γκούρα στη μάχη της ´Αμπλιανης και σε πολλές πολεμικές επιχειρήσεις,
επικρίθηκε όμως γιατί δεν δέχθηκε να πάρει μέρος το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου
στην υπεράσπιση του Μεσολογγίου. Την άνοιξη του 1826 συμμετείχε, μαζί με τον Χατζημιχάλη
Νταλιάνη και τον Βάσο Μαυροβουνιώτη, στην εκστρατεία στη Βηρυτό με σκοπό να παρακινήσουν
τους χριστιανούς της Συρίας να επαναστατήσουν κατά της Τουρκίας. Η παράτολμη αυτή
ενέργεια κατέληξε σε αποτυχία. Επέστρεψε στην Ελλάδα και έλαβε μέρος στις κυριότερες
μάχες, αρχικά βοηθώντας τον Φαβιέρο στη νέα του εκστρατεία στην Εύβοια. Όταν η
κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει ισχυρό στρατόπεδο στην Ανατολική Στερεά και
ανέθεσαν την αρχιστρατηγία στον Γ. Καραϊσκάκη ,παρά την πικρία του για την υποβάθμιση
του, τάχθηκε αμέσως υπό την αρχηγία του και έπεισε και τον στρατό του να τον ακολουθήσει.
Έκτοτε έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες, στα Λιόσια (Ιούνιος 1826), στο Χαϊδάρι (6-8
Αυγούστου), προκειμένου να λύσουν την πολιορκία της Ακρόπολης της Αθήνας, στο
Θριάσιο πεδίο (Σεπτέμβριος 1826), πάντοτε με το δικό του στρατιωτικό σώμα.
Μετά τον θάνατο του Γκούρα φρουράρχου της Ακρόπολης (5 Οκτωβρίου 1826),
ο Καραϊσκάκης ανέθεσε στον Κριεζώτη την αρχηγία των πολιορκουμένων. Οργάνωσε αμέσως
σώμα από 300 άνδρες και μαζί με τους οπλαρχηγούς Μαρμούρη, Ντεληγιώργη, Τουρκαλέκο
και Τσούρα, τη νύχτα της 11ης προς τη 12η Οκτωβρίου 1826, διέσπασαν το τουρκικό
στρατόπεδο των πολιορκητών και μπήκαν στην Ακρόπολη. Η αποτυχημένη όμως προσπάθεια
του Φαβιέρου να λύσει την πολιορκία και ο θάνατος του Καραϊσκάκη είχαν ως αποτέλεσμα
την αναγκαστική παράδοση του φρουρίου της Ακρόπολης.
Μέχρι την άφιξη στην Ελλάδα του Καποδίστρια, συνεχίζει τη δράση του
σε μικρομάχες στη Σκύρο, στο Τρίκερι, στην ´Ανδρο κ.α. Όταν ο Δημήτριος
Υψηλάντης ανέλαβε την οργάνωση του στρατού σε χιλιαρχίες, ο Κριεζώτης διορίστηκε
από τον Κυβερνήτη χιλίαρχος και πήρε μέρος σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις
στην Ανατολική Ελλάδα, υπό τον Υψηλάντη και τον Γάλλο στρατηγό Μαίζωνα στην Πελοπόννησο.
Στη μάχη της Πέτρας (12.9.1829), που έδωσε τέλος στην Ελληνική Επανάσταση, πρωταγωνίστησε
και ο Κριεζώτης. Μετά την οργάνωση του στρατού σε τάγματα, ο Κυβερνήτης του ανέθεσε
την αρχηγία τριών ταγμάτων στη Λοκρίδα. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια αναμίχθηκε
στις διαμάχες των κυβερνητικών και των "συνταγματικών" και τάχθηκε με
τον μέρος των δεύτερων. Κατά το επαναστατικό κίνημα του 1843 από τον Μακρυγιάννη
και τον Αντώνιο Γεωργαντά, υποστήριξε τους επαναστάτες και κατέλαβε το φρούριο
της Χαλκίδας (τοποθεσία Βασιλικά). Ο λαός της Εύβοιας, κατά τις πρώτες βουλευτικές
εκλογές, τον ψήφισε βουλευτή Εύβοιας στις 17 Ιουλίου 1844, και συνέχισε την αντιβασιλική
πολεμική του από το βήμα της Βουλής. Οι εχθροί του κατόρθωσαν να επιτύχουν την
σύλληψή του και τη φυλάκισή του στη Χαλκίδα το 1847, από όπου απελευθερώθηκε στις
31 Ιουλίου του ιδίου χρόνου με τη βοήθεια του πιστού στρατιώτη Μελέτη Δέδε Κουντουριώτη.
Μαζί με μερικούς οπαδούς του κήρυξε αντιδυναστική επανάσταση και οχυρώθηκε στο
φρούριο της Χαλκίδας, στη τοποθεσία Βασιλικά. Η κυβέρνηση έστειλε εναντίον του
ισχυρές δυνάμεις, με έκτακτα ναυλωμένο αυστριακό πλοίο υπό την αρχηγία του αυλάρχη
και υπασπιστή του Όθωνος Γαρδικώτη Γρίβα, ο οποίος άδικα προσπάθησε να τον πείσει
να εγκαταλείψει το φρούριο. Ακολούθησαν σκληρές συγκρούσεις και ο Κριεζώτης τραυματίστηκε
σοβαρά στην κοιλιά και στο αριστερό χέρι. Για να αποφύγει τη γάγγραινα, έκοψε
με μαχαίρι τον βραχίονά του. Μετά την αποτυχία του κινήματος συμβούλευσε τους
άνδρες του να παραδοθούν, ενώ ο ίδιος κατόρθωσε να διαφύγει και με ιστιοφόρο από
την Κύμη κατέφυγε στα Ψαρά και στη Χίο και από εκεί στη Κωνσταντινούπολη και την
Προύσα, όπου έγινε δεκτός από τους ομογενείς με ιδιαίτερες τιμές. Οι προσπάθειες
των φίλων του να επιτύχουν από την Ελληνική κυβέρνηση αμνηστία δεν καρποφόρησαν.
Εγκαταστάθηκε τελικά στη Σμύρνη και οι Τουρκικές αρχές του επέτρεψαν να καλέσει
στη Σμύρνη και την οικογένειά του.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1853 ο Κριεζώτης πέθανε ξαφνικά και κηδεύθηκε
με μεγαλοπρέπεια στον ναό της Αγίας Φωτεινής. Το 1863 ο δήμος Χαλκιδέων πέτυχε
να επιτραπεί η ανακομιδή των οστών του ανδρείου αγωνιστή. Στις 13 Οκτωβρίου 1863
έγινε επίσημη τελετή της ανακομιδής των οστών στη Χαλκίδα και λόγους εξεφώνησαν
οι Ν. Αποστολίδης, Π. Κουπιτώρης και κατά το μνημόσυνο ο Στ. Δούκας. Κατά τη διάρκεια
της τελετής διατυπώθηκε και η άποψη ο Κριεζώτης δεν πέθανε από φυσικό θάνατο,
"αλλ’ υπό χειρός τεχνικωτάτου δολοφόνου". Η οστεοθήκη εναποτέθηκε
στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην κοινότητα Μύτικα. Το Δημοτικό
Συμβούλιο του Δήμου Χαλκιδέων, με ψήφισμα της 5ης Απριλίου 1863, αποφάσισε την
ανέγερση μνημείου, αντάξιου της γενναιότητας του Ν. Κριεζώτη.
(Βίρα Καρυστίας 1785 - Σμύρνη
1853)
Οπλαρχηγός του 1821. Πήρε το βάπτισμα του πυρός στα Βρυσάκια, όπου
διακρίθηκε για τον ηρωισμό του και λίγο αργότερα ως οπλαρχηγός ανέλαβε, μετά από
απαίτηση των κατοίκων της Καρυστίας, την εκκαθάριση της περιοχής από τους Τούρκους.
Συνεργάστηκε με το Βάσο Μαυροβουνιώτη και μαζί με τον Μανιάτη Ηλία Μαυρομιχάλη
έδωσε ηρωική μάχη στα Στύρα.
Αναγνωρισμένος ως αρχηγός από τους αγωνιστές της Εύβοιας
πήρε, μετά τη νίκη του στο Κουντουρλομετόχι της Χαλκίδας, και επίσημα τον τίτλο
του αρχηγού της Καρυστίας. Κατά τον εμφύλιο ο Κριεζώτης τάχθηκε με το μέρος των
κυβερνητικών και πήρε μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των αντιπάλων του. Το 1825
πολέμησε στις σημαντικότερες μάχες της Ανατολικής Στερεάς
υπό την ηγεσία του Καραϊσκάκη. Στα τέλη του 1825 μαζί με άλλους οπλαρχηγούς οργάνωσαν
εκστρατεία στο Λίβανο για να βοηθήσουν τον Εμίρη Μπεσίρ. Μετά το θάνατο του Γκούρα,
ύστερα από πρόταση του Καραϊσκάκη, ο Κριεζώτης ανέλαβε μαζί με 300 άνδρες να εισχωρήσει
στην Ακρόπολη χωρίς να γίνει
αντιληπτός. Ο Κριεζώτης πήρε μέρος στις διαμάχες που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία
του Κυβερνήτη και ακολούθησε τον Ιωάννη Κωλέττη και τους Ρουμελιώτες οπλαργηχούς.
Πήρε ενεργό μέρος στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Το 1844 εκλέχτηκε
βουλευτής και συνέχισε την αντιδυναστική πολιτική του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΣΤΥΡΑ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
Tο πρωτοπαλίκαρο του Κριεζώτη. Καταγόταν από τα Στύρα. Διακρίθηκε σε όλη τη διάρκεια της Επανάστασης. Ήταν γενναίος, ευθύς και μετριόφρων. Ένα γεγονός χαρακτηριστικό της αξίας του: οι Τούρκοι, μετά την περίφημη μάχη της Πέτρας, ζήτησαν τον Τόλια ως όμηρο από το στρατάρχη Υψηλάντη, ο οποίος κρατούσε μαζί με τον αρχηγό τους, Αχμέτ μπέη, ως εγγύηση για τη συνομολόγηση της σχετικής συνθήκης. Μετά την Επανάσταση εγκαταστάθηκε στη Λειβαδιά, όπου πέθανε με το βαθμό του συνταγματάρχη της φάλαγγας.
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Diocles Carystius, (Diokles ho Karustios), a very celebrated Greek physician,
was born at Carystus in Euboea, and lived in the fourth century B. C., not long
after the time of Hippocrates, to whom Pliny says he was next in age and fame.
(H. N. xxvi. 6.) He belonged to the medical sect of the Dogmatici (Gal. de Aliment.
Facult. i. 1, vol. vi.), and wrote several medical works, of which only the titles
and some fragments remain, preserved by Galen, Caelius Aurelianus, Oribasius,
and other ancient writers. The longest of these is a letter to king Antigonus,
entitled Epistole Prophulaktike, " A Letter on Preserving Health," which
is inserted by Paulus Aegineta at the end of the first book of his medical work,
and which, if genuine, was probably addressed to Antigonus Gonatas, king of Macedonia,
who died B. C. 239, at the age of eighty, after a reign of forty-four years. It
resembles in its subject matter several other similar letters ascribed to Hippocrates
(see Ermerins, Anecd. Med. Graeca, praef.), and treats of the diet fitted for
the different seasons of the year. It is published in the various editions of
Paulus Aegineta, and also in several other works.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΥΜΗ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
Ο διάσημος γιατρός-ερευνητής Γεώργιος Παπανικολάου γεννήθηκε στην Κύμη και μεγάλωσε εδώ. Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία. Το 1913 μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου του δόθηκε η δυνατότητα να αφοσιωθεί στην ιατρική και εργαστηριακή έρευνα. Είναι παγκόσμια γνωστός από την μέθοδο έγκαιρης διάγνωσης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας που επινόησε (PAP TEST) η οποία αποδείχθηκε και αποδεικνύεται σωτήρια για εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο. Το πατρικό του σπίτι σώζεται στην Κύμη.
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
A Greek poet of the New Comedy, born at Carystus, between B.C. 300 and 260. He wrote forty-seven plays, and won five victories. From him Terence borrowed the plots of his Phormio and Hecyra.
Apollodorus of Carystus. The ancients distinguish between two comic poets of the
name of Apollodorus: the one is called a native of Gela in Sicily, and the other
of Carystus in Euboea. Suidas speaks of an Athenian comic poet Apollodorus, and
this circumstance has led some critics to imagine that there were three comic
poets of the name of Apollodorus. But as the Athenian is not mentioned anywhere
else, and as Suidas does not notice the Carystian, it is supposed that Suidas
called the Carystian an Athenian either by mistake, or because he had the Athenian
franchise. It should, however, be remembered that the plays of the Carystian were
not performed at Athens, but at Alexandria (Athen. xiv.). Athenaeus calls him
a contemporary of Machon; so that he probably lived between the years B. C. 300
and 260. Apollodorus of Carystus belonged to the school of the new Attic comedy,
and was one of the most distinguished among its poets. This is not only stated
by good authorities, but may also be inferred from the fact, that Terence took
his Hecyra and Phormio from Apollodorus of Carystus (A. Mai, Fragm. Plandi et
Terenti). According to Suidas Apollodorus wrote 47 comedies, and five times gained
the prize. We know the titles and possess fragments of several of his plays; but
ten comedies are mentioned by the ancients under the name of Apollodorus alone,
and without any suggestion as to whether they belong to Apollodorus of Carystus
or to Apollodorus of Gela.
240 - 180
Antigonus (Antigonos), of Carystus, is supposed by some to have lived in the reign of Ptolemaeus Philadelphus, and by others in that of Euergetes. Respecting his life nothing is known, but we possess by him a work called historion paradoxon sunagoge (Historiae Mirabiles), which consists for the most part of extracts from the "Auscultationes" attributed to Aristotle, and from similar works of Callimachus, Timaeus, and others which are now lost. It is only the circumstance that he has thus preserved extracts from other and better works, that gives any value to this compilation of strange stories, which is evidently made without skill or judgment. It was first edited, together with Antoninus Liberalis, by Xylander, Basel, 1568. The best editions are those of Meursius, Lugd. Bat. 1619 and of J. Beckmann, Leipzig, 1791. Antigonus also wrote an epic poem entitled Antipatros, of which two lines are preserved in Athenaeus (iii. p. 82). The Anthologia Graeca (ix. 406) contains an epigram of Antigonus.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Diocles, Julius, (Ioulios Diokles), of Carystus, the author of four epigrams in
the Greek Anthology (Brunck, Anal. ii. 182; Jacobs, ii. 167). His name implies
that he was a Greek, and had obtained the Roman civitas. Reiske supposed him to
be the same person as the rhetorician Diodes of Carystus, who is often mentioned
by Seneca. Others suppose him to be the same as the physician. The name of the
poet himself is variously written in the titles to his epigrams. (Jacobs, xiii.
882, 883)
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
