Εμφανίζονται 34 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΣΕΡΡΕΣ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΠΑΣ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
1772 - 1821
(Δοβίστα Σερρών 1772 - Ύδρα
1821)
Πρωτεργάτης στην εξέγερση της Χαλκιδικής
με εντολές της Φιλικής Εταιρείας, της οποίας ήταν επίλεκτο μέλος. Οι Τούρκοι κινητοποίησαν
ισχυρές δυνάμεις από την Πόλη
και τη Θεσ/νίκη, με αποτέλεσμα
να πνίξουν στο αίμα την εξέγερση σε όλα τα επαναστατημένα μέρη της Χαλκιδικής.
Παράλληλα, του δήμευσαν την περιουσία στις Σέρρες,
του έκαψαν το σπίτι και συνέλαβαν πολλούς συγγενείς του. Μετά την αποτυχία, μπαίνει
σε πλοίο με μερικούς πιστούς συντρόφους του και κατευθύνεται στην Ύδρα
για να συνεχίσει από εκεί την επιθετική του δράση εναντίον των Τούρκων. Πέθανε
από συγκοπή, λίγο πριν φθάσει στον προορισμό του και ενταφιάστηκε εκεί.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
Ο Εμμανουήλ Παπάς (1772 - 1821) ξεκίνησε από το χωριό Δοβίστα Σερρών,
σημερινό Εμμ. Παπάς, με πολύ λίγες γραμματικές γνώσεις, για να εξελιχθεί σε μεγαλέμπορα
των Σερρών με καταστήματα στη Βιέννη
και στην Κωνσταντινούπολη.
Η περιουσία του, κινητή και ακίνητη, γρήγορα ξεπέρασε τις 300.000
τάλιρα εποχής. Η τεράστια αυτή οικονομική επιφάνεια επέτρεψε στον Εμμ. Παπά να
γίνει ο κατ' εξοχήν δανειστής των τούρκων μπέηδων και αγάδων της πόλης των Σερρών
αλλά και της περιφέρειας. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να έχει στενές σχέσεις αλλά
και να επηρεάζει τον τότε πανίσχυρο τοπάρχη Ισμαήλ Μπέη, που υπήρξε ένας άλλος
σχεδόν Αλή Πασάς των Ιωαννίνων για τα Σέρρας. Ο Εμμ. Παπάς χρησιμοποίησε τις "σχέσεις"
του αυτές προς όφελος των συμπατριωτών του που δοκιμάζονταν σκληρά, υποστηρίζοντας
και προφυλάσσοντάς τους.
Τον Ισμαήλ Μπέη, ύστερα από τον θάνατό του, διαδέχθηκε ο γιος του
Γιουσούφ Μπέης Σέρεσλης, άτομο ιδιαίτερα επιρρεπές και έκδοτο σε ασωτείες και
σπατάλες. Αυτό τον ανάγκασε να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα χρέη από ότι ο πατέρας
του, χρέη που έφτασαν τις 40.000 μαχμουντιέδες, δηλαδή ένα περίπου εκατομμύριο
χρυσές δραχμές με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταποκριθεί στην εξόφλησή τους.
Μόνο ύστερα από πιέσεις και κατόπιν επιμονής του Εμμ. Παπά για εξόφληση των χρεών
του ο "αισχροκερδής διοικητής" θα του δώσει τα μισά από όσα του χρωστούσε αλλά
ταυτόχρονα θα τον απειλήσει και με θάνατο.
Έτσι, τον Οκτώβριο του 1817, ο Εμμ. Παπάς θα αναγκασθεί να φύγει κρυφά
από τα Σέρρας με προορισμό του την Κωνσταντινούπολη, αφήνοντας τη φύλαξη της οικογενείας
του στο μητροπολίτη Χρύσανθο. Στην Κωνσταντινούπολη ο Σερραίος προύχοντας γνωρίζεται
με τον φιλικό Κων/νο Παπαδάτο, που ύστερα από δύο χρόνια και συγκεκριμένα στις
21 Δεκεμβρίου 1819 και σε ηλικία 47 χρονών, θα μυήσει στη Φιλική Εταιρεία. Στη
διάρκεια της μύησης, ο Εμμ. Παπάς θα υποσχεθεί με "αφιερωτικόν" του προς τον Χρύσανθο
ότι θα καταθέσει στο ταμείο της 1000 γρόσια με το αιτιολογικό όπως αυτό χρησιμοποιηθεί
για "την δημιουργουμένην και μάλλον ήδη ενεργουμένην Σχολήν της Πατρίδος". Η μύηση
αυτή του Εμμ. Παπά σημειώνεται με τον εξής αριθμό και χαρακτηριστικά: "Εμμανουήλ
Παπάς, Σέραλης, Χρονών 47. Δια Κωνσταντίνου Παπαδάτου. 1819 Δεκεμβρίου 21 Κωνσταντινούπολις.
Τω Αγίω Σερρών Χρυσάνθω εις Σέρρας Γρ. 1000".
Όμως, στην Κων/πολη, ο Εμμ. Παπάς καταφέρνει εκτός των άλλων και μέσω
της παρέμβασης της Υ. Πύλης να εισπράξει τελικά και το χρέος του Γιουσούφ. Στα
Σέρρας, την απουσία του προσπαθεί να καλύψει ο μεγαλύτερος γιος του ο Αθανάσιος,
ο οποίος τον αντικαθιστά στις διάφορες εργασίες του και ο οποίος δε θα διστάσει
να δανείσει ακόμη και άτοκα (9.843 και 14 παράδες) στους κατοίκους της ιδιαίτερης
πατρίδας του πατέρα του, χρήματα που τελικά δεν εισπράχθηκαν ποτέ και σε εποχή
που κυριολεκτικά οργίαζε η τοκογλυφία. Περιγραφή
Δεν υπάρχει κάποια αποτύπωση της φυσιογνωμίας του μεγάλου αυτού τέκνου
της Σερραϊκής γης ούτε σε ζωγραφιά, ούτε σε κάποια γκραβούρα της εποχής. Αλλά,
ούτε και κάποια περιγραφή του. Η μοναδική αναφέρεται από τον Ευάγγελο Στράτη στο
βιβλίο του που κυκλοφόρησε στα 1914. Και από αυτό δανειζόμαστε τα όσα γράφει γι'
αυτόν ο Σερραίος λόγιος και ιστορικός. Ο Εμμ. Παπάς - γράφει ο Ευ. Στράτης - "...ην
μέτριος το ανάστημα και ωκύπους. Ως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά φέρονται, ο μακρύς
λαιμός, οι μακροί ωσαύτως δάκτυλοι των χειρών, το ευρύ μέτωπον, το αέτειον όμμα,
οξύ και εταστικόν όσον ουδενός άλλου εν Δοβίστη και Σέρραις. Ην προς τούτοις τους
λόγους μειλίχιος, μετά μειδιάματος πάντοτε λαλών βραδέως δε και ησύχως τας λέξεις
προφέρων. Έλεγεν ολίγα και σοβαρά, αναμένων πάντοτε τους άλλους να ομιλήσωσι και
ερωτώμενος μόνον να απαντά. Εν συνεδριάσει η συναναστροφή ελάμβανε τον λόγον τελευταίος,
εκφέρων γνώμην πάντοτε ορθήν, ην ευλαβώς παραδέχοντο οι παρεστώτες..." . .
Ο αγώνας του
Στην Κωνσταντινούπολη, ο Εμμ. Παπάς και κατόπιν εντολής του Αλέξ.
Υψηλάντη, προκειμένου να προετοιμάσει τον ξεσηκωμό των κατοίκων της Μακεδονίας,
αγοράζει όπλα και πολεμοφόδια και στις 23 Μαρτίου 1821 τα φορτώνει σε καράβι και
αναχωρεί για το Άγιο Όρος, που θεωρούνταν σαν ο πλέον "κατάλληλος τόπος" για τον
επικείμενο ξεσηκωμό. Εκείνη την εποχή στα 20 μοναστήρια της Χερσονήσου του Άθω
μόναζαν 3.000 άνδρες, αριθμός κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητος για στρατολόγηση,
ενώ αρκετοί από αυτούς είχαν κιόλας μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία.
Ο Εμμ. Παπάς αποβιβάζεται στην Μονή Εσφιγμένου και αμέσως δίνει το
έναυσμα της Επανάστασης πρώτα στα γύρω χωριά και ύστερα σχεδόν σε όλα. Στις 2
Ιουνίου οι ελληνικές δυνάμεις προελαύνουν προς τη Θεσσαλονίκη αλλά στην ουσία
πρόκειται για "ρέπελο ασκέρι" που δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς ενισχύσεις, πολεμοφόδια
και το κυριότερο ηγεσία. Γι αυτό και η Επανάσταση στη Χαλκιδική θα συρρικνωθεί
γρήγορα και οι επαναστάτες θα περάσουν 4 ½ μήνες (Ιούνιος - Οκτώβριος 1821) αποκλεισμένοι
στις δύο χερσονήσους. Είναι η εποχή που ο Δημ. Υψηλάντης ονομάζει τον Παπά "πληρεξούσιον
αρχηγόν και διοικητήν των στρατιωτικών δυνάμεων του Αγίου Όρους της Κασσάνδρας
και της Θεσσαλονίκης".
Αλλά το επαναστατικό κίνημα του Εμμ. Παπά όπου να ’ναι φτάνει στο
τέλος του. Η πτώση της Κασσάνδρας και "η αντιδραστική στάση" των μοναχών κάνουν
την κατάσταση απελπιστική, ενώ άγριος, αποφασιστικός ακάθεκτος εισβάλλει ο Μεχμέτ
Εμίν πασάς της Θεσσαλονίκης καταστρέφοντας, καίγοντας, σφάζοντας και ισοπεδώνοντας
τα πάντα. Και τότε ο Εμμ. Παπάς θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Μονή Εσφιγμένου,
να μπει σε ένα καράβι και να πάρει την κατεύθυνση της Ύδρας,
έχοντας μαζί του, το μικρό του γιο τον Γιαννάκη καθώς και το προσωπικό του αρχείο.
Όμως, οι μέχρι τότε κακουχίες, η κούραση αλλά και η απογοήτευση είχαν
φθείρει την υγεία του Σερραίου επαναστάτη, με αποτέλεσμα να πάθει καρδιακή προσβολή
και να πεθάνει, πριν το καράβι φθάσει στην Ύδρα, στην οποία και θάφτηκε το σώμα
του στις 5 Δεκεμβρίου 1821 με τιμές στρατηγού. Στις 17/5/66 τα οστά του μεταφέρθηκαν
στα Σέρρας και τοποθετήθηκαν στη βάση του ανδριάντα του ήρωα, που κοσμεί την κεντρική
πλατεία Ελευθερίας. . .
Κείμενο: Από την Εικονογραφημένη Ιστορία των Σερρών του Βασίλη Τζανακάρη
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών
ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
Aetion. A Greek sculptor of Amphipolis, mentioned by Callimachus (Anth. Gr. ix. 336) and Theocritus (Epigr. vii.), from whom we learn that at the request of Nicias, a famous physician of Miletus, he executed a statue of Aesculapius in cedar wood. He flourished about the middle of the third century B. C. There was an engraver of the same name; but when he lived is not known.
ΣΕΡΡΕΣ (Νομός) ΕΛΛΑΔΑ
1841 - 1906
Πρύτανης του πανεπιστημίου της Αθήνας και καθηγητής της Χημείας σε αυτό για 40 χρόνια. Κατάγονταν από το Μελένικο και υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της Χημείας στην Ελλάδα. Ήταν βαθιά καλλιεργημένος και γοητευτικός δάσκαλος αλλά ταυτόχρονα και ακούραστος ερευνητής. Έγραψε 73 συγγράμματα και διατριβές. Ο γιος του Κωνσταντίνος (1867 - 1911) ήταν ο γνωστός λογοτέχνης και συγγραφέας της «Κερένιας Κούκλας», ο δε γιος του Αντώνης (1870 - 1933) υπήρξε περίφημος γιατρός και εκλέχτηκε δύο φορές βουλευτής Σερρών, ενώ στα χρόνια 1928 - 29 διετέλεσε υπουργός συγκοινωνίας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
1882 - 1962
Σερραίος φυσικός, ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αθήνας και επίτιμος του Α.Π.Ο. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Γοτίγγης και του Μονάχου (1906 - 1908) όπου και ανακηρύχτηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας. Ήταν κάτοχος πέντε ξένων γλωσσών και έπαιζε εξαίρετο βιολί. Υπήρξε συμφοιτητής και φίλος του Αϊνστάιν, με τον οποίο και αλληλογραφούσε. Έγραψε το δίτομο έργο «Φυσική» - «Ατομική ενέργεια με απλά λόγια», «Στο περιθώριο της Φυσικής», ενώ εργασίες του δημοσιεύτηκαν σε πολλά ελληνικά και ξένα περιοδικά.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών
ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
(Pamphilos). A Greek painter of Amphipolis in Macedonia, who lived in the first half of the fourth century B.C., chiefly at Sicyon, as head of the school there founded by his master Eupompus. He is the originator of the scientific teaching of art: he traced back all practice of art to scientific principles. He maintained that painting could not be brought to perfection without arithmetic and geometry. In spite of the fact that his fee for instruction was one talen, the number of his pupils was considerable, the greatest among them being Apelles. Through his influence instruction in drawing was introduced among the subjects of Greek education. The only work of this artist now known to us by name is his picture of the "Suppliant Heraclidae," to which Aristophanes alludes in the Plutus, 385.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
The fame of the Sicyonic training spread so much that under Pamphilus the fee was raised to a talent for twelve years' instruction, and even the great Apelles was among his pupils. It is difficult to say wherein this great local superiority consisted, which tempted, moreover, wealthy amateurs like Ptolemy II. and Attalus to purchase at enormous prices galleries of specially Sicyonian old masters. Plutarch uses a special term for it, chrestographia, which is usually explained as indicating the reaction in art against the methods of Zeuxis and his contemporaries. Klein thinks that the special revolution effected by the Sicyonic masters was their development of the encaustic method. It is certain, at any rate, that it was only from the time of Pamphilus that encaustic took its place on equal terms beside the ordinary methods. We have seen that under the Ptolemies the method found favour in Egypt; and that it took a lasting hold there we saw on p. 392 in the large series of such pictures which have been found in the Fayoum. It is thus that we shall understand the tirade of Petronius against the audacia of the Egyptians, which invented a shortened method (compendiariam) of obtaining the effects belonging to the great art of painting. This shortened method Klein understands as the abandonment of the use of the cestrum, and therewith of the tarda picturae ratio which encaustic had hitherto involved. If this is so, it is natural that the fame of these first reformers should rest more upon their method and their teaching powers than on their actual paintings. Of Pamphilus we only know four works, and these only by the barest mention of their subjects.
This extract is from: A Dictionary of Greek and Roman Antiquities (1890) (eds. William Smith, LLD, William Wayte, G. E. Marindin). Cited July 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΝΙΓΡΙΤΑ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
1882 - 1963
Ζωγράφος της σχολής των ιμπρεσιονιστών και μαθητής του Νικηφόρου Λύτρα. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Νιγρίτα, ενώ o ίδιος γεννήθηκε στην Καβάλα. Αποφοίτησε με άριστα από τη σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στα 1904 και στα 1929 διορίστηκε τακτικός της καθηγητής. Στα χρόνια που ακολούθησαν διετέλεσε υποδιευθυντής και τρεις φορές διευθυντής της. Πήρε μέρος σε επίσημες ομαδικές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο και έργα του βρίσκονται σε πολλές δημόσιες πινακοθήκες. Στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου και ύστερα από εντολή της τότε κυβέρνησης μαζί με τον γλύπτη Φ. Ροκ επισκέφθηκε το μέτωπο, απεικονίζοντας το Έπος του '40 σε 32 πίνακες, που σήμερα στολίζουν το Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας.
Η Ακαδημία της Αθήνας του απένειμε στις 24-3-1952 το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και το 1956 τον εξέλεξε Ακαδημαϊκό.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Σερρών
ΣΕΡΡΕΣ (Νομός) ΕΛΛΑΔΑ
1800 - 1848
Γεννήθηκε στο Μελένικο και πέθανε στη Βιέννη. Ήταν γιατρός και συνάμα λόγιος. Διετέλεσε ιδιαίτερος γιατρός της αυτοκρατορικής οικογένειας των Αψβούργων. Από τη Βιέννη έκανε αγώνα για να απαλλαχτεί το Μελένικο απ' την τυραννική διοίκηση του σατράπη Μουστάμπεη και έγραψε διάφορα βιβλία ιστορικά, εκπαιδευτικά, ιατρικά κ.ά. Αφησε όλη του την περιούσια στο "κοινόν" Μελενίκου για τα σχολεία του. Για την προσφορά του αυτή, αλλά και γενικά για όλες του τις υπηρεσίες η γενέτειρά του τον ανακήρυξε "Μέγα ευεργέτη της κοινότητος Μελενίκου".
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Σερρών
ΜΗΤΡΟΥΣΙ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Ήρωας του Μακεδονικού αγώνα από το Άνω Χομόντος Σερρών. Ξεκίνησε από
φιλήσυχος γεωργός και παλαιστής των πανηγύρεων, για να γίνει πράκτορας του Μακεδονικού
αγώνα.
Όταν στις 1/9/1906 οι Βούλγαροι έκαψαν το σπίτι του και σκότωσαν την
γυναίκα του, έφυγε και κατατάχτηκε στο ένοπλο αντάρτικο σώμα του καπετάν - Γιαγκλή.
Ύστερα από τα γεγονότα της Μονοκκλησιάς
πήγε στην Αθήνα όπου εκπαιδεύτηκε
στα όπλα και επέστρεψε για να οργανώσει τη δική του ομάδα.
Στις 14/7/1907 κυκλώθηκε με άλλα τέσσερα παλικάρια του προδομένος,
στο σπίτι του Ιερέα Παπαθανάση, δίπλα στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας στα κάτω
Καμενίκια Σερρών. Στη μάχη που ακολούθησε πήρε μέρος ολόκληρη η τουρκική φρουρά
Σερρών και 500 άτακτοι. Σκοτώθηκαν 35 Τούρκοι στρατιώτες, ένας αστυνομικός και
ο διοικητής της αστυνομίας. Από τους πέντε Έλληνες, ο Τουρλεντές που ήταν φοιτητής
της νομικής, σκοτώθηκε στο καμπαναριό της εκκλησίας, ο Μητρούσης και ο Μιχάλης
Ουζούνης αυτοκτόνησαν και οι Ούρδας και Παναγιώτου πιάστηκαν για να κρεμαστούν
στις 3/12/1907.
Η λαϊκή μούσα αποτύπωσε τον αγώνα του Καπετάν Μητρούση σε ένα θαυμάσιο
Δημοτικό τραγούδι:
"Μητρούσης Καπετάνιος
Θεόν παρακαλεί,
να έμπει μέσ' τα Σέρρας
να σύρει το σπαθί..."
Κείμενο: Από την Εικονογραφημένη Ιστορία των Σερρών του Βασίλη Τζανακάρη
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών
ΣΕΡΡΕΣ (Νομός) ΕΛΛΑΔΑ
Ήρωας του Μακεδονικού αγώνα από το Άνω Χομόντος Σερρών. Ξεκίνησε από φιλήσυχος γεωργός και παλαιστής των πανηγύρεων, για να γίνει πράκτορας του Μακεδονικού αγώνα.
Όταν στις 1/9/1906 οι Βούλγαροι έκαψαν το σπίτι του και σκότωσαν την γυναίκα του, έφυγε και κατατάχτηκε στο ένοπλο αντάρτικο σώμα του καπετάν - Γιαγκλή. Ύστερα από τα γεγονότα της Μονοκκλησιάς πήγε στην Αθήνα όπου εκπαιδεύτηκε στα όπλα και επέστρεψε για να οργανώσει τη δική του ομάδα.
Στις 14/7/1907 κυκλώθηκε με άλλα τέσσερα παλικάρια του προδομένος , στο σπίτι του Ιερέα Παπαθανάση, δίπλα στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας στα κάτω Καμενίκια Σερρών. Στη μάχη που ακολούθησε πήρε μέρος ολόκληρη η τουρκική φρουρά Σερρών και 500 άτακτοι. Σκοτώθηκαν 35 Τούρκοι στρατιώτες, ένας αστυνομικός και ο διοικητής της αστυνομίας. Από τους πέντε Έλληνες, ο Τουρλεντές που ήταν φοιτητής της νομικής, σκοτώθηκε στο καμπαναριό της εκκλησίας, ο Μητρούσης και ο Μιχάλης Ουζούνης αυτοκτόνησαν και οι Ούρδας και Παναγιώτου πιάστηκαν για να κρεμαστούν στις 3/12/1907.
Η λαϊκή μούσα αποτύπωσε τον αγώνα του Καπετάν Μητρούση σε ένα θαυμάσιο Δημοτικό τραγούδι: "Μητρούσης Καπετάνιος / Θεόν παρακαλεί, / να έμπει μέσ' τα Σέρρας / να σύρει το σπαθί..."
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
1879 - 1938
Σερραίος οπλαρχηγός και γενικός αρχηγός των ανταρτών της περιοχής Ζίχνης και Παγγαίου κατά το Μακεδονικό Αγώνα. Πολύ νέος πιάστηκε από τις τουρκικές αρχές, δραπέτευσε και πήγε στην Αθήνα (1903). Εκπαιδεύτηκε σ’ ένα κρυφό στρατόπεδο για αντάρτες και μπήκε στην ομάδα του καπετάν Βάρδα στη Δ. Μακεδονία. Στα 1905 άρχισε τη δράση του στην επαρχία Φυλλίδας με σώμα 20 ανδρών. Υπήρξε από τους μεγαλύτερους αρχηγούς του Μακεδονικού Αγώνα. Εύστροφος, ψύχραιμος, έντιμος, γρήγορος και μυαλωμένος. Κατά την είσοδό του στην πόλη των Σερρών (1908) με την ανακήρυξη του Συντάγματος, η μητέρα του τον στεφάνωσε με χρυσό στεφάνι, δώρο της ελληνικής κοινότητας Σερρών. Με την κήρυξη του Βαλκανοτουρκικού πολέμου επιστράτευσε 100 παγγαιοχωρίτες και κατέλυσε τις τουρκικές αρχές, υψώνοντας την ελληνική σημαία και απελευθερώνοντας πρώτος το διαμέρισμα Παγγαίου και Τσάγεζι εν ονόματι του ελληνικού κράτους
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών
ΠΕΝΤΑΠΟΛΗ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Περίφημος δάσκαλος της μουσικής από την Πεντάπολη Σερρών, με σπουδές στην Γερμανία όπου παρακολούθησε ανώτερα μαθήματα μουσικής. Υπήρξε ο πρώτος μουσικοδιδάσκαλος του Ιστορικού ομίλου "Ορφεύς" Σερρών. Κατόρθωσε διδάσκοντας στην Κεντρική Αστική Σχολή και στο Κεντρικό Παρθεναγωγείο "Γρηγοριάδα", να μεταδώσει στους νέους των Σερρών την αγάπη προς την Ευρωπαϊκή μουσική. Εκλαΐκευσε πολλά μουσικά αριστουργήματα συνθετών της δύσης, καθώς και διάφορα τραγούδια της τότε ελεύθερης Ελλάδας, βοηθώντας έτσι την ανάπτυξη και την τόνωση της Εθνικής συνείδησης, αλλά και διαπαιδαγώγησης των Σερραίων με την μουσική του διδασκαλία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Σερρών
ΤΡΑΓΙΛΟΣ (Αρχαία πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
Asclepiades, of Tragilus in Thrace, a contemporary and disciple of Isocrates (Phot.
Bibl). He is called a tragic writer, but was more probably a sophist or a grammarian.
He was the author of a work called tragoidoumena, in six books, which treated
on the subjects used by the Greek tragic writers, and on the manner in which they
had dealt with their mythuses (Plut. Vit. X. Orat.; Steph. Byz. s. v. Tragilos;
Athen. x.; Harpocrat. s. v. Dusaules; Hesych. s. v. huesiarchos)
ΣΕΡΡΕΣ (Νομός) ΕΛΛΑΔΑ
1802 - 1873
Ο δικαστής που αρνήθηκε να υπογράψει την σε θάνατο καταδίκη του Θ.
Κολοκοτρώνη, γεννήθηκε από πατέρα Σερραίο στο Μελένικο, τέλειωσε τη σχολή Σερρών
και σπούδασε νομικά και ιστορία στο πανεπιστήμιο της Γοτίγγης και του Βερολίνου.
Στα 1821 διέκοψε τις σπουδές του και πήρε μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα για
να γίνει γραμματικός του Α. Μαυροκορδάτου.
Υπήρξε ο βασικός συντάκτης του Συντάγματος της Α' Εθνοσυνέλευσης της
Επιδαύρου. Το 1827 εκλέχτηκε πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και
το 1831 εξέδωσε στην Ύδρα την αντιπολιτευτική εφημερίδα «Απόλλων».
Στη συνέχεια διορίστηκε από την Αντιβασιλεία πρόεδρος του εκτάκτου
στρατοδικείου που δίκασε τον Κολοκοτρώνη, αλλά αρνήθηκε μαζί με τον Τερτσέτη να
υπογράψει τη θανατική του καταδίκη, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα την άγρια κακοποίηση
και φυλάκισή του.
Όταν ο Όθωνας ενηλικιώθηκε, διορίστηκε αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου
και σύμβουλος επικρατείας, για να γίνει αργότερα υπουργός παιδείας και εσωτερικών.
Τότε εξέδωσε το Β. Διάταγμα «Περί συστάσεως του Πανεπιστημίου Αθηνών».
Ίδρυσε τη βιβλιοθήκη του και έβαλε τις βάσεις της ελευθεροτυπίας με
τον «περί τύπου» νόμο της 23.11.1837.
Έγραψε πολλά και αξιόλογα έργα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Σερρών
(Μελένικο Μακεδονίας, 1802 - Αθήνα
1873)
Η εύπορη οικογένειά του φρόντισε για την άρτια μόρφωσή του στην Ελλάδα
και στην Αυστρία. Σπούδασε
ιατρική και θεωρητικές επιστήμες. Σχετίστηκε με εξέχουσες προσωπικότητες του Διαφωτισμού,
που του θέρμαναν τον πόθο για ελευθερία, αφύπνιση, ανθρωπισμό και δημοκρατία.
Παρά την επιθυμία του, δεν πρόλαβε να συναντηθεί με τον Αλ. Υψηλάντη και να καταταγεί
στον Ιερό Λόχο, διότι η καταστροφή είχε ήδη συντελεστεί. Μαζί με γερμανούς φιλέλληνες
έφθασε στην Ακαρνανία κι από εκεί στο μαχόμενο Μεσολόγγι.
Χρημάτισε γραμματέας του Μαυροκορδάτου, επεξεργάστηκε το κείμενο του «Προσωρινού
Πολιτεύματος», και συνέταξε τη διακήρυξη της Α´ Εθνοσυνέλευσης. Μετά την
απελευθέρωση, η Αντιβασιλεία τον διόρισε πρόεδρο του Πρωτοδικείου Ναυπλίου.
Στη δίκη του Κολοκοτρώνη, μαζί με το δικαστή Γεώργιο Τερτσέτη, αρνήθηκε να ψηφίσει
τη θανατική καταδίκη των Θ. Kολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα. Απολύθηκε, φυλακίστηκε,
δικάστηκε για απείθεια, αλλά τελικά αθωώθηκε. Με την ενηλικίωση του Όθωνα, έγινε
αρεοπαγίτης και αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου. Ως υπουργός Εσωτερικών θέσπισε
το νομοθέτημα για την ελευθεροτυπία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΠΡΩΤΗ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
1907 - 1998
ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
A general of Alexander the Great who after the king's death received the government of Syria, of which he was subsequently deprived by Nicanor, Ptolemy's general
Alexander the Great's three most celebrated admirals, Nearchos, Androsthenes, and Laomedon, were natives of Amphipolis.
Episthenes of Amphipolis, commanded the Greek peltastae at the battle of Cunaxa, and is mentioned by Xenophon as an able officer. His name occurs again in the march of the Greeks through Armenia. (Xen. Anab. i. 10.7, iv. 6.1).
At this time he (Alexander) designated Agathon of Pydna to guard the citadel, assigning to him seven hundred Macedonian soldiers. He appointed Apollodorus of Amphipolis and Menes of Pella as military governors of Babylon and the other satrapies as far as Cilicia, giving them one thousand talents of silver with instructions to enlist as many soldiers as possible.
Apollodorus of Amphipolis, one of the generals of Alexander the Great, was entrusted in B. C. 331, together with Menes, with the administration of Babylon and of all the satrapies as far as Cilicia. Alexander also gave them 1000 talents to collect as many troops as they could. (Diod. xvii. 54 ; Curtius, v. 1; comp. Arrian, Anab. vii. 18; Appian, de Bell. Civ. ii. 152)
Diodorus, (Diodoros). A commander of Amphipolis in the reign of king Perseus of
Macedonia. When the report of the king's defeat at Pella reached Amphipolis, and
Diodorus feared lest the 2000 Thracians who were stationed as garrison at Amphipolis
should revolt and plunder the place, he induced them by a cunning stratagem to
leave the town and go to Emathia, where they might obtain rich plunder. After
they had left the town, and crossed the river Strymon, he closed the gates, and
Perseus soon after took refuge there. (Liv. xliv. 44.)
ΒΕΡΓΗ (Αρχαία πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
Antiphanes, of Berga in Thrace, a Greek writer on marvellous and incredible things
(Apista, Scymnius Chius, 657, &c.). From the manner in which he is mentioned by
Strabo (i., ii.; comp. Polyb. xxxiii. 12), it would seem that he wrote his stories
with a view that they should be believed as history, and that consequently he
was an impostor. It was owing to Antiphanes that the verb bergaizein was
used in the sense of telling stories (Steph. Byz. s. v. Berge, who however
confounds our Antiphanes with the comic writer of Rhodes; comp. Clem. Alex. Strom.
i.; Phot. Cod. 166). Most writers agree in believing, that Antiphanes of Berga
is the same as the Antiphanes who wrote a work on courtezans (peri hetairon),
and whom some writers call Antiphanes the Younger (Athen. xiii.; Harpocrat. s.
vv. Nannion, Antikura; Suid. s. v. Nanion).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
Αυτοεξορίστηκε και έζησε τα τελευταία χρόνια της χωής του στην πόλη, όπου συνέγραψε τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
In 316 . . . Roxana and her son were placed in confinement in Amphipolis, where they were murdered by Cassander's orders in 311
Nearchus (Nearchos). A Greek writer of Crete, resident afterwards at Amphipolis. He was a friend of Alexander the Great in his youth, and, participating in his youthful intrigues, was banished by Philip. Later he administered the satrapy of Lycia for five years after the battle of the Granicus (B.C. 334). He then took part in the Indian expedition (B.C. 327), and returned, as commander of the fleet, down the Indus and along the coast of Asia to the mouth of the Tigris. After Alexander's death he attached himself to Antigonus, and under him governed the provinces of Lycia and Pamphylia. He wrote an account (Paratlous) of his voyage, which was rich in geographical discoveries. Of this we possess, besides fragments, an abstract in Arrian's Indica. The investigations of later times have in many respects confirmed the trustworthiness of his statements concerning ancient India.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited July 2003 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Andragathus (Andragathos) was left by Demetrius in command of Amiiphipolis, B. C. 287, but treacherously surrendered it to Lysimachus. (Polyaen. iv. 12.2)
Clearidas (Klearidas), a friend of Brasidas, and apparently one of those young men whose appointment to foreign governments Thucydides considers to have been inconsistent with Spartan principles (iv. 132). He was made governor of Amphipolis by Brasidas; and in the battle there, in which Brasidas and Cleon were killed, he commanded the main body of the forces, B. C. 422. Clearidas afterwards distinguished himself in the quarrels which arose after the peace of Nicias, by giving up Amphipolis, not (as the terms required) to the Athenians, but to the Amphipolitans themselves. (Thuc. v. 10, 21, 34)
ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ (Μοναστήρι) ΣΕΡΡΕΣ
Στη μονή έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
(Zoilos). A grammarian, a native of Amphipolis, who flourished in the time of Philip of Macedon. He was celebrated for the asperity with which he assailed Homer (Homeromastix), and his name became proverbial for a captious and malignant critic
Zoilus: Perseus Project index
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
