Εμφανίζονται 43 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ Επαρχία ΑΡΚΑΔΙΑ" .
ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ (Χωριό) ΑΡΚΑΔΙΑ
Ο Θ. Κολοκοτρώνης είναι η σημαντικότερη στρατιωτική και πολιτική
φυσιογνωμία της Επανάστασης του 1821. Για την ευφυΐα, την τόλμη, τη σύνεσή του,
αλλά και για τη βαρύτητα του λόγου του, που από νέο τον χαρακτήριζαν, επονομάσθηκε
"Γέρος του Μοριά". Γεννήθηκε στο Ραμoβούνι της Μεσσηνίας στις 3 Απριλίου 1770,
ενώ η καταγωγή του ήταν από το χωριό Λιμποβίσι της Αρκαδίας. Η οικογένειά του
- με γενάρχη τον Τσερκίνη - ανέδειξε πολλούς γενναίους κλεφταρματολούς-αγωνιστές
και κατέβαλε βαρύ τίμημα στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Μέχρι την
έκρηξη της Επανάστασης περίπου εβδομήντα Κολοκοτρωναίοι είχαν βρει το θάνατο
στον αγώνα κατά των Τούρκων.
Ο πατέρας του Κωνσταντής ήταν μεγάλος κλεφταρματωλός της Μάνης και
του Ταϋγέτου. Η μητέρα του καταγόταν από το σόι των Κοστακαίων της Αλωνίσταινας.
Το 1769 ο Κωσταντής, μαζί με τα αδέλφια του Αποστόλη, Γιώργο και Αναγνώστη,
είχε συντρίψει τους Αρβανίτες που μάστιζαν την Πελοπόννησο και το 1770 είχε
συμμετάσχει στην εξέγερση του Μοριά κατά τα Ορλωφικά. Το 1771 ήλθε σε σφοδρή
σύγκρουση με τους Τούρκους που είχαν στο μεταξύ εξαπολύσει ανηλεή διωγμό κατά
των κλεφταρματολών και το 1779 συμμετείχε στην εξόντωση των Τουρκαλαβανών της
Πελοποννήσου. Το 1780 όμως οι Τούρκοι ξεκίνησαν νέο διωγμό κατά των αρματολών.
Ισχυρό στράτευμα υπό τον Καπουδάν πασά Χασάν Τζελαϊδή που ήταν Βεζύρης, Βαλεσής
και Σερασκέρης της Ρούμελης, αποβιβάστηκε στο Γύθειο και κατευθύνθηκε κατά της
Καστάνιτσας που ήταν ορμητήριο του Κωνσταντή. Ο Κωνσταντής μαζί με τον κλεφταρματολό
Παναγιώταρο Βενετσανάκη και τις οικογένειές τους, που στο μεταξύ είχαν ταμπουρωθεί
με 150 παλικάρια στους δύο πύργους τους, πρόβαλε ηρωϊκή αντίσταση για 12 μέρες.
Στο τέλος όμως οι πολιορκούμενοι επεχείρησαν απεγνωσμένη έξοδο κατά την οποία
σκοτώθηκε ο Κωνσταντης και δυο αδέλφια του. Ο αδελφός του Αναγνώστης και η γυναίκα
του μαζί με το μικρό Θεοδωράκη και μια του αδελφή κατάφεραν να διαφύγουν. Μετά
το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του πήρε τα παιδιά της και κατέφυγε στο πατρογονικό
της στην Αλωνίσταινα. Την ένδοξη εκείνη μάχη θα διηγηθεί αργότερα ο Κολοκοτρώνης
στα απομνημονεύματά του.
Από μικρή ηλικία ο Θ. Κολοκοτρώνης εντάχτηκε στα σώματα των κλεφτών
της Πελοποννήσου και ειδικότερα στο σώμα του Ζαχαριά, όπου γρήγορα διακρίθηκε
και έγινε πρωτοπαλίκαρο. Στη συνέχεια συγκρότησε δικό του σώμα και ανέπτυξε
πλούσια δράση. Μετά τους μεγάλους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι κατά της
κλεφτουριάς κατέφυγε το 1810 στη Ζάκυνθο, όπου έμεινε με την οικογένειά του
15 χρόνια και υπηρέτησε στον αγγλικό στρατό σαν ταγματάρχης σε Σύνταγμα Ελλήνων
εθελοντών. Η θητεία του αυτή του δίδαξε πολλά για τη στρατιωτική τέχνη, τα
οποία και εφάρμοσε αργότερα στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Μετά τη διάλυση του
Συντάγματος ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από
το Φιλικό Πάγκαλο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε μαζί με τον Πετρόμπεη
Μαυρομιχάλη στις 23 Μαρτίου 1821 τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα και
επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, την απελευθέρωσε.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις
του Αγώνα και σε πολλές κρίσιμες καμπές του αγώνα. Χαρακτηριστικά, η νίκη στο
Βαλτέτσι το Μάιο 1821 ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη και έσφιξε τον κλοιό της πολιορκίας
της Τρίπολης. Η άλωση της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821), ήταν η πρώτη μεγάλη
επιτυχία του απελευθερωτικού αγώνα και παγίωσε τη θέση των επαναστατών. Η καταστροφή
της στρατιάς των 30.000 ανδρών του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1822),
όπου ο Κολοκοτρώνης κινητοποίησε ακόμα και τους χωρικούς μετατρέποντάς τους
σε τρομερούς αγωνιστές, εδραίωσε την επανάσταση στο Μοριά. Στις επιχειρήσεις
αυτές πρυτάνευσαν η ευφυΐα, η διορατικότητα και η τόλμη του στρατηγικού του
μυαλού. Οι επιτυχίες αυτές έμελλαν να τον αναδείξουν στη συνέχεια σε αρχιστράτηγο
της Πελοποννήσου. Παράλληλα ο Κολοκοτρώνης άρχισε να συμμετέχει ενεργά και στην
πολιτική, αφού εκλέχτηκε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και έγινε αντιπρόεδρος
του Εκτελεστικού, με πρόεδρο το Μαυροκορδάτο.
Στη δύσκολη περίοδο του Εμφύλιου πολέμου ο Κολοκοτρώνης πολλές φορές
προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, μακριά από προσωπικές
φιλοδοξίες και έχοντας πάντα σαν κεντρική του επιδίωξη την ομόνοια και ενότητα
μεταξύ των Ελλήνων. Παρ' όλα αυτά όμως έγινε στόχος μεθοδεύσεων και ραδιουργιών
από την πλευρά μερικών κοτζαμπάσηδων και πολιτικών και τελικά δεν απέφυγε τις
διώξεις και τη φυλάκιση. Ετσι, κατά την Β΄ Εθνοσυνέλευση το Μάρτιο-Απρίλιο του
1823 στο Αστρος, όπου και εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς
και τους στρατιωτικούς, αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η κατάργηση της Πελοποννησιακής
Γερουσίας, ψυχή της οποίας ήταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά και του βαθμού του αρχιστρατήγου
τον οποίο έφερε ο ίδιος. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε μείωση του φυσικού αρχηγού
των στρατιωτικών σωμάτων και σηματοδότησε τη ρήξη ανάμεσα στο Μαυροκορδάτο,
πρόεδρο του Εκτελεστικού, και τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος παραιτήθηκε από αντιπρόεδρος.
Στις 16 Νοεμβρίου του 1823 οπαδοί του διέλυσαν το Βουλευτικό. Στη συνέχεια πολλά
μέλη του που ήταν αντίθετοι στον Κολοκοτρώνη κατέφυγαν στο Κρανίδι, όπου όρισαν
νέα κυβέρνηση υπό τον Υδραίο Γεώργιο Κουντουριώτη. Ετσι, στις αρχές του 1824
υπήρχαν δύο κυβερνήσεις, μία στην Τριπολιτσά υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και
η άλλη υπό το Γ. Κουντουριώτη στο Κρανίδι. Το Μάρτιο του 1824 οι κυβερνητικοί
στράφηκαν εναντίον των στρατιωτικών, κατέλαβαν την Ακροκόρινθο και την Τριπολιτσά
και άρχισαν να πολιορκούν το Ναύπλιο το οποίο υπεράσπιζε ο Πάνος, γιος του Κολοκοτρώνη.
Ο Κολοκοτρώνης αντιλαμβανόμενος ότι οι εξελίξεις απέβαιναν σε βάρος του ήλθε
σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και παρέδωσε το Ναύπλιο με αντάλλαγμα τη
χορήγηση αμνηστίας. Ετσι τελείωσε η πρώτη φάση του εμφυλίου πολέμου.
Η εμφύλια διαμάχη έμελλε όμως να συνεχισθεί, καθώς και οι δύο παρατάξεις
(υπό τον Κουντουριώτη, από το ένα μέρος, και τον Ανδρέα Λόντο και τον Ανδρέα
Ζαΐμη από το άλλο) επεδίωκαν να εξασφαλίσουν ηγετικό ρόλο στις στρατιωτικές
και πολιτικές εξελίξεις. Η μία πλευρά υπό τον Κολοκοτρώνη, το Λόντο και το
Ζαΐμη (που ήταν αρχικά αντίπαλοι του Γέρου) είχε την υποστήριξη πολλών Πελοποννήσιων
στρατιωτικών και πολιτικών, ενώ με τον Κουντουριώτη συντάχθηκαν οι Ρουμελιώτες,
Υδραίοι και Σπετσιώτες οπλαρχηγοί. Η άρνηση ορισμένων περιοχών της Πελοποννήσου
να πληρώσουν στην κυβέρνηση φόρο αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη της δεύτερης
φάσης του εμφυλίου κατά την οποία σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις σε πολλές
περιοχές της Πελοποννήσου. Η άνανδρη δολοφονία του γιου του Πάνου, κλόνισε σοβαρά
τον Κολοκοτρώνη, που αποφάσισε να παραδοθεί στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1824.
Στις 6 Φεβρουαρίου του 1825 φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Υδρας
μαζί με τους Δεληγιανναίους και το Νοταρά.
Με τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου στην Ακρόπολη των Αθηνών
από ανθρώπους του Γκούρα τερματίζεται η εμφύλια διαμάχη, αλλά η επανάσταση βρισκόταν
σε μεγάλο κίνδυνο από την επέλαση του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο. Μετά την
ηρωική θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, και ενώ ο δρόμος για την Τριπολιτσά ήταν
πλέον ανοιχτός για τους εισβολείς, ο Κολοκοτρώνης πήρε αμνηστία από την Κυβέρνηση.
Ομως η πρωτεύουσα του Μοριά έπεσε στα χέρια του Ιμπραήμ στις 11 Ιουνίου του
1825, παρά τις προσπάθειες του Γέρου και των άλλων οπλαρχηγών να τον συγκρατήσουν.
Στην κρίσιμη αυτή καμπή της επανάστασης ο Γέρος του Μοριά προσπάθησε να ανασυγκροτήσει
τον αγώνα, παρενοχλώντας τον εχθρό, στρατολογώντας αγωνιστές και φροντίζοντας
για την επιμελητεία.
Επιστρέφοντας στην Πελοπόννησο μετά την επιδρομή του στην Στερεά
Ελλάδα, ο Ιμπραήμ προσπάθησε να εξαφανίσει τις επαναστατικές εστίες που απέμεναν
στο Μοριά. Ο Κολοκοτρώνης τότε εφάρμοσε τακτική ανταρτοπόλεμου, προξένησε μεγάλες
απώλειες στο στρατό του Ιμπραήμ φέρνοντάς τον σε δύσκολη θέση. Την άνοιξη και το
καλοκαίρι του 1827, όταν ο Αιγύπτιος πασάς άρχισε να πυρπολεί τα χωριά και τους
αγρούς αναγκάζοντας τους κατοίκους να δηλώσουν υποταγή μπροστά στον κίνδυνο
του λιμού (να "προσκυνήσουν"), ο Γέρος του Μοριά εξαπέλυσε τα παλικάρια του
στα χωριά που δήλωσαν υποταγή και πότε με το καλό πότε με τη βία κατάφερε να
κρατήσει τη φλόγα της επανάστασης. Τα λόγια του ήχησαν τότε χαρακτηριστικά:
"Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που
κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους ! "
Και στα απομνημονεύματά του μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά : "Μόνον εις τον
καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου".
Παρά τα ρωσόφιλά του αισθήματά ο Κολοκοτρώνης πάντα πίστευε πως
οι Ελληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν μόνοι τους για την Ανεξαρτησία τους χωρίς
τη βοήθεια των ξένων. Αντιμετώπιζε με δυσπιστία την ανάμειξη των ξένων στις
εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδος, θεωρώντας πως γινόταν πρώτιστα για την εξυπηρέτηση
τα δικών τους συμφερόντων. Από την άλλη πλευρά, εμφορούμενος από μεγάλη μεγαλοψυχία,
συγχώρησε τους εχθρούς του, ακόμα και εκείνους που ευθύνονταν για το θάνατο
συγγενών του και του γιου του.
Με την έλευση του Καποδίστρια ο Κολοκοτρώνης τάχθηκε ένθερμα υπέρ
της πολιτικής του αν και διαφωνούσε με τον αυταρχικό τρόπο της εφαρμογής της.
Επίσης πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Οθωνα. Με την έλευση όμως
του τελευταίου (30-1-1832) έγινε στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών εκ μέρους
των πολιτικών του αντιπάλων με προεξάρχοντα τον Ι. Κωλέττη και αντιμετωπίστηκε
με ψυχρότητα από τους Βαυαρούς που δεν μπορούσαν να του συγχωρήσουν τη φιλοκαποδιστριακή
του τοποθέτηση. Η σκευωρία που εξυφάνθη εναντίον του κατέληξε τελικά στο να
κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί στις 6 Σεπτεμβρίου 1833 μαζί
με τον Πλαπούτα, το γιο του Γενναίο, τον Τζαβέλα, το Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς
με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν συνομωσία εναντίον του ανήλικου βασιλιά Οθωνα
και της κυβέρνησης. Παρά τη γενναία στάση των δύο δικαστών Α. Πολυζωϊδη και
Γ. Τερτσέτη, καταδικάσθηκε μαζί με τον Πλαπούτα σε θάνατο και φυλακίσθηκε στο
Παλαμήδι σε ηλικία 63 ετών. Λίγο αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη.
Το Μάιο του 1835 μετά την ενηλικίωση του Οθωνα έλαβε χάρη και αποφυλακίσθηκε,
εξουθενωμένος από τις άθλιες συνθήκες της φυλακής και τις ταπεινώσεις και σχεδόν
τυφλός.
Τα μετέπειτα χρόνια ο Γέρος του Μοριά έζησε στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα
της Ελλάδας, όπου ευτύχησε να γνωρίσει τη γενική αναγνώριση για την προσφορά
του στον αγώνα. Ελαβε το βαθμό του στρατηγού, διορίσθηκε σύμβουλος Επικρατείας,
τιμήθηκε με το Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, ορίσθηκε μέλος της επιτροπής για την
ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και στάθηκε πιστός σύμβουλος του Οθωνα. Φύσει
ανιδιοτελής όμως, ποτέ δεν επεδίωξε προσωπικά οφέλη και ανταλλάγματα.
Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 από εγκεφαλική συμφόρηση, αμέσως
μετά το γάμο του μικρότερου γιου του Κολίνου και ετάφη στο Α Νεκροταφείο Αθηνών.
Φτωχός από υλικά αγαθά, αλλά πλούσιος από την αγάπη του απλού λαού και ευτυχής
που πρόλαβε να δει την αγαπημένη του πατρίδα ελεύθερη. Μια πατρίδα για την
οποία αγωνίσθηκε σκληρά. Με αυταπάρνηση, μεγαλοψυχία, ήθος, όραμα και πίστη.
Κατά την περίοδο αυτή γράφτηκαν τα απομνημονεύματά του από το Γεώργιο
Τερτσέτη καθ' υπαγόρευση του ίδιου του Κολοκοτρώνη με τον τίτλο "Διήγησις συμβάντων
της Ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836". Τα απομνημονεύματα αυτά εκδόθηκαν
το 1846 και αποτελούν πολύτιμη μαρτυρία και ιστορική πηγή για τον επαναστατικό
αγώνα.
Στις 10 Οκτ. 1930 τα οστά του μετακομίσθηκαν στο Μνημείο των Προκρίτων
στην πλατεία Αρεως της Τρίπολης για να τοποθετηθούν στις 25 Σεπτεμβρίου 1993
σε ειδική κρύπτη στη βάση του ανδριάντα του που αναγέρθηκε εκεί κοντά. Σήμερα,
κάτω του και γύρω του μικρά παιδιά παίζουν αμέριμνα τις Κυριακές. Αλλά υπάρχουν
στιγμές που από τα περήφανα βουνά του Μαινάλου που φαίνονται αντίκρυ μια αύρα
ανάλαφρη φτάνει, μαζί μ' ένα τραγούδι:
"Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά, κι ο ήλιος στα λαγκάδια, έτσι λάμπει κι η Κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι"
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΒΟΥΡΒΟΥΡΑ (Χωριό) ΣΚΥΡΙΤΙΔΑ
1874 - 1966
O Κ. Ρωμαίος ήταν αρχαιολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός.
Γεννήθηκε στα Βούρβουρα Κυνουρίας το 1874 και πέθανε στην Αθήνα το 1966 σε ηλικία
92 ετών. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1897, σε ηλικία
23 ετών, διορίστηκε σχολάρχης και παρέμεινε μέχρι το 1901. Στο διάστημα 1901 -
1904 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές Αρχαιολογίας στα Πανεπιστήμια Βερολίνου,
Μονάχου και Βόννης με τους Φούρτβαινγλερ, Κεκουλέ και Κάλκμαν.
Το 1904 επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1909 προσελήφθη στην Αρχαιολογική
Υπηρεσία. Από το 1909 ώς το 1928 υπηρέτησε σε διάφορες αρχαιολογικές εφορίες,
στην Πελοπόννησο, την Αιτωλοακαρνανία, την Ηπειρο, την Κέρκυρα και στην Αθήνα,
πραγματοποιώντας σημαντικές ανασκαφές. Από το 1922 έως το 1925 ήταν Τμηματάρχης
του Αρχαιολογικού Τμήματος στο Υπουργείο Παιδείας και το 1925 έως το 1928 Εφορος
του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Το 1928 εξελέγη καθηγητής αρχαιολογίας στη
Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία υπηρέτησε ώς
το 1940. Στο Πανεπιστήμιο δίδαξε ιστορία της Αρχαίας Τέχνης. Το 1945 εξελέγη μέλος
της Ακαδημίας Αθηνών και το 1956 διετέλεσε πρόεδρός της. Ηταν επίσης επίτιμος
διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Lyon και τακτικό μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού
Ινστιτούτου.
Ο Ρωμαίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ελληνες αρχαιολόγους,
τόσο χάρη στις πολυάριθμες και σημαντικές ανασκαφές όσο και στις μελέτες του.
Η ανασκαφική του δραστηριότητα κάλυψε πολλές περιοχές της Ελλάδος, με σημαντικά
αποτελέσματα. Επίσης συνέγραψε περισσότερες από 150 μελέτες αρχαιολογικού, ιστορικού
και λαογραφικού περιεχομένου στα ελληνικά και στα γερμανικά. Μερικά από τα σημαντικότερα
είναι "Ο έφηβος του Μαραθώνος", "Ευρήματα ανασκαφής του κέντρου της Πάρνηθος",
"Ο Μακεδονικός τάφος της Βεργίνας", "Αι κόραι της Αιτολίας", κ.α.
Στο Θέρμο, έδρα της Αιτωλικής Συμπολιτείας, απεκάλυψε το μεγάλο ιερό
του Απόλλωνος Θερμίου. Στη γειτονική Καλυδώνα, απεκάλυψε το ιερό της Αρτέμιδος
Λαφρίας, το Ηρώον της Καλυδώνος και άλλα σημαντικά κτίρια. Στην Κέρκυρα ανέσκαψε
το ιερό της Αρτέμιδος, στο Εθνικό Μουσείο ασχολήθηκε με την μελέτη των κολοσσικών
κούρων του Σουνίου και του χάλκινου αγάλματος εφήβου, που βρέθηκε στη θάλασσα
του Μαραθώνος, και στη Μακεδονία, πραγματοποίσε έρευνες στο Καραμπουρνάκι Θεσσαλονίκης.
Επίσης ήταν ο πρώτος Ελληνας ανασκαφέας της Βεργίνας. Το 1938 άρχισε ανασκαφές
στο λεγόμενο ανάκτορο, όπου έφερε στο φως έναν μεγαλοπρεπή μακεδονικό τάφο, γνωστό
σήμερα με το όνομα "Τάφος του Ρωμαίου".
Το έργο του Κ. Ρωμαίου έχει τύχει μεγάλης διεθνούς επιστημονικής αναγνώρισης.
Τα συγγράμματα του διατηρούν έως σήμερα την επιστημονική τους επικαιρότητα. Η
φυσιογνωμία του και η όλη επιστημονική του δράση και αποτελούν σημείο αναφοράς
και πρότυπο για την ελληνική Αρχαιολογία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΤΕΓΕΑ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
Cheirisophus (Cheirisophos), a statuary in wood and probably in stone. A gilt
wooden statue of Apollo Agyieus, made by him, stood at Tegea, and near it was
a statue in stone of the artist himself, which was most probably also his own
work (Paus. viii. 53.3). Pausanias knew nothing of his age or of his teacher;
but front the way in which he mentions him in connexion with the Cretan school
of Daedalus, and from his working both in wood and stone, he is probably to be
placed with the latest of the Daedalian sculptors, such as Dipoenus and Scyllis
(about B. C. 566). Bockh, considers the erection by the artist of his own statue
as an indication of a later date; but his arguments are satisfactoily answered
by Thiersch, who also shews that the reply of Hermann to Bockh, that Pausanias
does not say that Cheirisophus made his own statue, is not satisfactory. Thiersch
has also observed, that the name of Cheirisophus, like many other names of the
early artists, is significant of skill in art (cheip, sophos). Other names of
the same kind are, Daedalus (Daidalos) the son of Eupalamus (Eupalamos), Eucheir
(Eucheir), Chersiphron (Chersiphron), and others. Now, granting that Daedalus
is nothing more than a mythological personage, and that his name was merely symbolical,
there can be no doubt that others of these artists really existed and bore these
names, which were probably given to them in their infancy because they belonged
to families in which art was hereditary. Thiersch quotes a parallel case in the
names taken from navigation among the maritime people of Phaeacia (Hom. Od. viii.
112, &c.).
Pausanias mentions also two shrines of Dionysus, an altar of Cora,
and a temple of Apollo, but the way in which he speaks leaves it doubtful whether
Cheirisophus erected these, as well as the statue of Apollo, or only the statue.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
1936 - 1998
Ο Αντώνης Γκλινός, Τριπολίτης ζωγράφος και συντηρητής έργων τέχνης,
υπήρξε μια μεγάλη μορφή της ζωγραφικής και της συντήρησης έργων τέχνης. Γεννήθηκε
το 1936 στην Τρίπολη. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από
όπου αποφοίτησε το 1958. Στη συνέχεια μετέβη στη Ρώμη όπου σπούδασε από το 1964
έως το 1967 στο Ινστιτούτο Παθολογίας του Βιβλίου. Συγχρόνως παρακολούθησε μαθήματα
νωπογραφίας και συντήρησης τοιχογραφιών και φορητών εικόνων. Το 1979 διορίστηκε
στο Υπουργείο Πολιτισμού ως ζωγράφος-συντηρητής , ειδικός στην παθολογία του βιβλίου.
Το 1984 το υπουργείο Πολιτισμού τον στέλνει για μετεκπαίδευση στη Γερμανία με
αντικείμενο τη συντήρηση του βιβλίου και του χαρτιού. Το 1988 γίνεται επίκουρος
καθηγητής στο ΤΕΙ Αθηνών στη Σχολή Συντήρησης και Αποκατάστασης έργων Τέχνης και
το 1995 εκλέγεται καθηγητής.
Ο Αντώνης Γκλινός έχει οργανώσει δεκάδες εργαστηρίων συντήρησης χειρογράφων
(όπως στην Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Ορος Σινά , την Εθνική Βιβλιοθήκη
, τα Κρατικά Αρχεία Αθηνών και Κέρκυρας ,τις Μονές του Αγίου Ορους και της Βόρειας
Ελλάδας ). Επίσης συντέλεσε σημαντικά στη διάσωση , συντήρηση και αποκατάσταση
πολλών βιβλίων και αρχείων (όπως το αρχείο Βλαχογιάννη της Ακαδημίας Αθηνών, τη
Βιβλιοθήκη του Μετσοβίου Πολυτεχνείου, τα αρχεία του Κ.Κ.Ε κά).
Παράλληλα έχει παρουσιάσει το καλλιτεχνικό έργο του σε εννέα ατομικές και σε περισσότερες από 50 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (όπως στις πανελλήνιες εκθέσεις 1960, 1963, 1965, 1967, 1969, 1971, 1973, 1975, 1987, Η τέχνη κοντά στο παίδι, Ωδείο Αθηνών 1981, Σύγχρονη Ελληνική Τέχνη Σόφια 1987, Ελληνική Χαρακτική Βαρσοβία 1988, Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τριπόλεως το 1997 κλπ).
Ο Αντώνης Γκλινός αγάπησε πολύ την Αρκαδία και μερικά από το έργα
του έχουν αυτήν σαν αναφορά και έμπνευση. Πέθανε στις 11 Μαρτίου 1998 στο Νοσοκομείο
Αθηνών "Ευαγγελισμός" και ετάφη στην Τρίπολη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
1878 - 1959
Ο Π. Συναδινός (1878-1959) υπήρξε λαμπρός φιλόλογος και θεατρικός
συγγραφέας. Κατάγεται από την Στεμνίτσα της Αρκαδίας, ενώ γεννήθηκε στην Τρίπολη
το 1878. Εργάστηκε από το 1904 έως το 1914 ως δημοσιογράφος και κατόπιν ως αρχισυντάκτης
στην εφημερίδα Ακρόπολις του Βλάση Γαβριηλίδη, του οποίου παντρεύτηκε την κόρη.
Κατόπιν ανέλαβε την διεύθυνση των εφημερίδων "Νέα Ελλάς" (1914), "Πρόδομος"
(1919), και "Ακρόπολις" (1920-1922).
Την δεκαετία του 1930 διετέλεσε μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής
και Διευθυντής της Δημοτικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και, μετά τον πόλεμο,
Διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Από το 1932 έως το 1946 διετέλεσε Πρόεδρος
της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Ο Π. Συναδινός είχε λαμπρή θητεία σαν θεατρικός συγγραφέας. Εγραψε
θεατρικά έργα, κυρίως κωμωδίες και σατυρικά, πολλά από τα οποία γνώρισαν επιτυχία
στη σκηνή με πρωταγωνιστές σημαντικούς ηθοποιούς όπως η Κοτοπούλη, η Κυβέλη, ο
Αργυρόπυλος, ο Λογοθετίδης κ.ά. Οι τίτλοι τους ήταν: "Μπλόφες" (1911),
"Ο Ταρταρίνος" (1912), "Ο Επιτήδειος" (1914), "Η τιμή
του Γεωργίου" (1918), "Εσύ φταις" (1923), "Ο Καραγκιόζης"
(1924), "Οι Πίνες"(1925), "Ο Μαικήνας" (1926), "Δεσποινίς
δικηγόρος" (1932), "Εμείς τα Ζώα" (1931), "Κοσμικής κίνησις"
(1932), "Γνωρίζετε ότι" (1933), "Αυτός είμαι" (1934), "Ο
Παλιάτσος" (1934), "Συναγερμός" (1940), "Στην κάψα του καλοκαιριού"
(1944), κ.ά.
Διασκεύασε ακόμα για το Θέατρο την Οδύσσεια, τον "Ερωτόκριτο"
(1929) και τον "Δον Κιχώτη" (1936) και έγραψε μια Ιστορία της Νεοελληνικής
Μουσικής (1919).
Το σπίτι όπου γεννήθηκε σώζεται ακόμα στην Τρίπολη, αν και σε κακή
κατάσταση.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Ο Νικόλαος Λαγοπάτης υπήρξε Δήμαρχος της Τρίπολης την περίοδο 1899-1903.
Συγκαταλέγεται μεταξύ των δημοτικών αρχόντων που είχαν στο ενεργητικό τους
μία σειρά από σημαντικά δημόσια έργα που άλλαξαν την όψη του δήμου και σημάδεψαν
με αυτά την όψη της πόλης για τα επόμενα χρόνια. Ο Νικόλαος Λαγοπάτης ήταν γιος
του Χρήστου Δημητρίου Λαγοπάτη, γραμματέα του Επαρχείου, και της Αικατερίνης Ευγενίου
Σταυροπούλου. Γεννήθηκε στην Τρίπολη και σπούδασε γιατρός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερκό. Παντρεύτηκε
τη Ρόζα Μπαλάνου και εγκαταστάθηκε στην Τρίπολη όπου άσκησε με ευσυνειδησία και
επιτυχία το ιατρικό επάγγελμα απολαμβάνοντας την εκτίμηση της τοπικής κοινωνίας.
Η αγάπη του προς τα κοινά και το όραμά του για μια καλύτερη, σύγχρονη
και ανθρώπινη πόλη τον ώθησε να θέσει υποψηφιότητα το 1899 για δήμαρχος της Τρίπολης.
Αφού κέρδισε τις δημοτικές εκλογές έμεινε στο δημαρχιακό θώκο την περίοδο 1899-1903
και παρείγε θετικότατο έργο με μία σειρά από έργα που άλλαξαν την όψη της αρκαδικής
πρωτεύουσας. Τα σημαντικότερα ήταν η ηλεκτροδότηση της πόλης και η αποπεράτωση
του πάρκου της Πλατείας Aρεως, έργο που είχε ξεκινήσει ο θείος του Σωτήρης Λαγοπάτης,
που ήταν υπάλληλος των φυλακών της Τρίπολης.
Ο Νικόλαος Λαγοπάτης άφησε την τελευταία του πνοή το 1922, πιστός
στον όρκο του Ιπποκράτη, αφού προσβλήθηκε από τύφο ο οποίος του μεταδόθηκε από
ασθενείς του. Η προτομή του έχει τοποθετηθεί σε ένδειξη μνήμης και τιμής στην
πλατεία του Aρεως, προς την πλευρά του πάρκου, για να θυμίζει στις νεότερες γενιές
τον πρωτεργάτη ενός εξαίρετου έργου - ενός όμορφου πάρκου και μιας ωραίας πλατείας
- που κοσμεί και κάνει περήφανη την Τρίπολη. Το όνομά του έχει δοθεί επίσης στο
δρόμο της πόλης που καταλήγει στο σιδηροδρομικό σταθμό.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΜΑΙΝΑΛΟΣ (Αρχαία πόλη) ΦΑΛΑΝΘΟΣ
Respecting Phormis we fortunately possess some very important facts.
In the first place, like Epicharmus he was neither a born Megarian nor even a
Sicilian, and was most certainly not a Dorian, for we know from Pausanias that
he was a native of Maenalus in Arcadia, that from thence he emigrated to Sicily
to the court of Gelon, son of Deinomenes, and that by distinguishing himself in
the campaign of that king and afterwards in those of his brother Hieron, he attained
to such wealth that he was able to set up certain dedications at Olympia
seen there by Pausanias, and others also at Delphi.
Those at Olympia were statues of two horses, each with a groom beside it. There
were also three statues of Phormis himself in a row, confronting in each case
a foeman. The legend on these set forth that they were dedicated by Lycortas of
Syracuse, apparently a friend
and admirer. Like Aeschylus, the true founder of Attic tragedy, and Cyril Tourneur,
one of the most potent spirits of the Elizabethan drama, Phormis was thus a soldier
as well as a dramatist. Indeed, in view of the fact that the Arcadians in every
age went forth in considerable numbers from their native mountains, like the Highlanders
of Scotland, to take service with any one who wanted a man who could wield a good
spear and draw a good sword, it was probable in such a capacity that Phormis went
to seek and found his fortune at the court of Gelon. According to Suidas he became
a member of that monarch's household and tutor to his children, and wrote eight
comedies--Admetus, Alcinous, The Fall of Ilium, Perseus, Cepheus or Cephaleia,
Alcyones, Hippus and Atalanta. From their names it is obvious that his plays were
all burlesque of familiar epic and tragic themes, not excepting that on his own
national heroine, Atalanta. He was the first who arrayed a (comic) actor in a
robe reaching to the feet, and employed a background (skene) adorned with skins
dyed red. The use in Comedy for the first time of long dignified robes was probably,
like the plot, a consequence of the burlesquing of heroic themes.
Alfred Bates, ed.
This text is cited July 2003 from the TheatreHistory URL below.
...Among them are those dedicated by the Maenalian Phormis. He crossed to Sicily
from Maenalus to serve Gelon the son of Deinomenes. Distinguishing himself in
the campaigns of Gelon and afterwards of his brother Hieron, he reached such a
pitch of prosperity that he dedicated not only these offerings at Olympia, but
also others dedicated to Apollo at Delphi. The offerings at Olympia are two horses
and two charioteers, a charioteer standing by the side of each of the horses.
The first horse and man are by Dionysius of Argos, the second are the work of
Simon of Aegina. On the side of the first of the horses is an inscription, the
first part of which is not metrical. It runs thus:
Phormis dedicated me, An Arcadian of Maenalus, now of Syracuse.
...Among these offerings is Phormis himself opposed to an enemy, and next are
figures of him fighting a second and again a third. On them it is written that
the soldier fighting is Phormis of Maenalus, and that he who dedicated the offerings
was Lycortas of Syracuse. Clearly this Lycortas dedicated them out of friendship
for Phormis. These offerings of Lycortas are also called by the Greeks offerings
of Phormis. The Hermes carrying the ram under his arm, with a helmet on his head,
and clad in tunic and cloak, is not one of the offerings of Phormis, but has been
given to the god by the Arcadians of Pheneus. The inscription says that the artist
was Onatas of Aegina helped by Calliteles, who I think was a pupil or son of Onatas.
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
Clonas (Klonas), a poet, and one of the earliest musicians of Greece, was claimed by the Arcadians as a native of Tegea, but by the Boeotians as a native of Thebes. His age is not quite certain; but he probably lived a little later than Terpander, or he was his younger contemporary (about 620 B. C.). He excelled in the music of the flute, which he is thought by some to have introduced into Greece from Asia. As might be expected from the connexion between elegiac poetry and the flute music, he is reckoned among the elegiac poets. Among the pieces of music which he composed was one called Elegos. To him are ascribed the invention of the Apothetos and Schoenium, and of Proshodiai. Mention is made of a choral song in which he used all the three ancient modes of music, so that the first strophe was Dorian, the second Phrygian, and the third Lydian. (Plut. de Mus.; Heracl. Pont.; Paus. x. 7.3).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Νομοθέτες της Τεγέας. Ανάγλυφη παράστασή τους υπήρχε στο Ναό της Αφροδίτης "μέσα στο πλινθίον" στην αγορά της Τεγέας (Παυσ. 8,48,1).
ΜΑΙΝΑΛΟΣ (Αρχαία πόλη) ΦΑΛΑΝΘΟΣ
Maenalians, founders of Megalopolis (Paus. 8.27.2)
Eucampidas, (Eukampidas), less properly Eucalpidas (Eukalpidas), an Arcadian of Maenalus, is mentioned by Demosthenes as one of those who, for the sake of private gain, became the instruments of Philip of Macedon in sapping the independence of their country. Polybius censures Demosthenes for his injustice in bringing so sweeping a charge against a number of distinguished men, and defends the Arcadians and Messenians in particular for their connexion with Philip At the worst, he says, they are chargeable only with an error of judgment, in not seeing what was best for their country; and he thinks that, even in this point, they were justified by the result, --as if the result might not have been different, had they taken a different course. (Dem. de Cor.; Polyb. xvii. 14.) Eucampidas is mentioned by Pausanias (viii. 27) as one of those who led the Maenalian settlers to Megalopolis, to form part of the population of the new city, B. C. 371.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΤΡΙΠΟΛΗ (Πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
1943 - 1998
Ο Γιάννης Πάνου, Παναγιωτόπουλος είναι το πραγματικό του επίθετο,
είναι από τις πλέον διακριτικές παρουσίες στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία. Γεννήθηκε
το 1943 στην Τρίπολη της Αρκαδίας, όπου και έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του. Οι
γονείς του ήταν από τα Δολιανά. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης,
αλλά δεν πήρε ποτέ τοδίπλωμά του αφούτον κέρδισε η λογοτεχνία.
Εζησε και συνδέθηκε δυνατά με την πόλη της Θεσσαλονίκης μέχρι το 1986.
στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου έζησε και εργάστηκε μέχρι το θάνατό
του. Το 1971 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ομαδική αντιδικτατορική έκδοση Νέα
Κείμενα.
Το Μάιο του 1981 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του " ...από το στόμα
της παλιάς Remington...". Μεγάλο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην Αρκαδία και
ιδιαίτερα στα Δολιανά. Το μυθιστόρημα διατρέχει την Ελληνική κοινωνία για μία
ολόκληρη πεντηκονταετία (1910-1960) Το έργο του αυτό δέχτηκε εγκωμιαστικές κριτικές
(Μαρωνίτης κ.ά), κυκλοφόρησε σε 4 εκδόσεις μεχρι σήμερα και τείνει να περιβληθεί
την αχλύ ενός μύθου.
Ο συγγραφέας συνεργάστηκε επίσης στην τακτική στήλη "Περίπατοι στις
πολιτείες" του περιοδικού "Το Τέταρτο", ξεναγώντας τους αναγνώστες στην Τρίπολη,
με ένα δικό του ιδιόμορφο τρόπο με το κείμενό του "Τρίπολη, μια περιήγηση" (περ.
Τέταρτο, τ. 20, 1986). Με βαθιά γνώση της πόλης του, ο Γιάννης Πάνου δίνει με
το κείμενο αυτό μια έξοχη κατάδυση στο χώρο και στο χρόνο, αποτυπώνοντας τις πτυχές
της ζωής και της ψυχής της.
To 1998, μετά από παύση πολλών ετών, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο
του η "Ιστορία των Μεταμορφώσεων ", το οποίο προκάλεσε θαυμασμό και αμηχανία.
Παράλληλα γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία και είχε αλεπάλληλες επανεκδόσεις.
Το βιβλίο αναφέρεται σε μια περιπλάνηση στο χρόνο, στις ιδέες , στη μορφή και
στη γνώση. Οι κριτικές συγκλίνουν και είναι και πάλι εγκωμιαστικές: "από τις σημαντικές
στιγμές του Ελληνικού μυθιστορήματος". Λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1998, ο
Γιάννης Πάνου πέθανε σε ηλικία 55 χρονών.
Ο κριτικός λόγος αναγνώρισε στο πρόσωπό του ένα σημαντικό Ελληνα συγγραφέα.
Συγκεκριμένα, κριτικά κείμενα και σχόλια για το έργο του γράφτηκαν από τους Δ.
Μαρωνίτη (Βήμα), Γ. Βέλτσο (Βήμα), Τζίνα Πολίτη (Νέα Εστία), Κώστα Βούλγαρη (Πολίτης,
Αυγή, Καθημερινή), Μ. Σαββίδη (Βήμα), Πάνο Θεοδωρίδη (Θεσσαλονίκη), Παντελή Μπουκάλα
(Καθημεινή) και Πέγκη Κουνενάκη. (Καθημερινή).
Πρόσφατα, (Φεβουάριος 2000) κατά την τελετή των εγκαινίων του αναπαλαιωμένου σπιτιού του Κ. Καρυωτάκη στην Τρίπολη φιλοξενήθηκε προς τιμήν του έκθεση του έργου του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΚΑΤΩ ΑΣΕΑ (Οικισμός) ΒΑΛΤΕΤΣΙ
Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911 στα Χάνια Φραγκόβρυσης (κάτω Ασέα)
της Αρκαδίας, όπου και τελείωσε
το Δημοτικό Σχολείο. Τις γυμνασιακές του σπουδές έκανε στην Τρίπολη,
όπου γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, αλλά και τις μεθόδους αυτοδιδασκαλίας ξένων
γλωσσών. Στη συνέχεια μετέβη στην Αθήνα όπου φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του
Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ηξερε ήδη αρκετά καλά αγγλικά και γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, τον Σολωμό,
το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις στην ποίηση της Ευρώπης.
Στην Αθήνα, όπου εγκαταταστάθηκε με την οικογένειά του, άρχισε να έρχεται σε επαφή
με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά
σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά "Νέα Εστία" το 1931 και "Ρυθμός"
το 1933. Την ίδια περίοδο έγραψε κριτικά σημειώματα στα περιοδικά "Μακεδονικές
Ημέρες", "Ρυθμός" και "Τα Νέα Γράμματα" (για τον ποιητή Κωστή Μπαστιά, την ποιήτρια
Μυρτιδιώτισσα και τον Θ. Καστανάκη αντίστοιχα). Το 1943 εξέδωσε από τις εκδόσεις
"Αετός" (σε 308 αντίτυπα) το βιβλίο του "Αμοργός" με το ομώνυμο ποίημα, που έμελε
να σημαδέψει τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Αυτό ήταν και το μοναδικό βιβλίο του.
Το έργο, που αποτελείται από μόνον 20 μόνον σελίδες,εκφράζει τις διαθέσεις της
νεότερης ποίησης και θεωρείται σαν κορυφαίο ποιητικό έργο του ελληνικού υπερρεαλισμού.
Στην πρώτη κυκλοφορία του μάλιστα προκάλεσε δυσμενείς κριτικές και αντιδράσεις,
αλλά πολύ σύντομα,το 1947, το κλίμα αντιστράφηκε και η "Αμοργός"με τις ευμενείς
ελληνικές και ξένες κριτικές κατατάχτηκε στην κορυφή της ελληνικής ποίησης. Η
"Αμοργός" επανεκδόθηκε το 1963, το 1969 και το 1987. Από τότε ο ποιητής εδημοσίευσε
μόνον τρία ακόμη ποιήματα: το "Ελεγείο" (1946, "Φιλολογικά Χρονικά"), το "Ο Ιππότης
και ο Θάνατος" ( 1947, "Μικρό Τετράδιο") και το "Τραγούδι του παλιού καιρού" (1963,
"Ο Ταχυδρόμος"), αφιερωμένο στο Γ. Σεφέρη. Εγραψε επίσης πολλές μελέτες και σχόλια
πάνω στην ποίηση.
Με το τέλος του πολέμου ο Ν. Γκάτσος συνεργάστηκε με την "Αγγλοελληνική
Επιθεώρηση" ως μεταφραστής και με το Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας ως ραδιοσκηνοθέτης,
για βιοποριστικούς λόγους. Παράλληλα άρχισε να γράφει στίχους πάνω στη μουσική
του Μάνου Χατζιδάκι, ανοίγοντας έτσι μια λαμπρή θητεία στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
Αργότερα θα συνεργαζόταν και με άλλους αξιόλογους συνθέτες, όπως με τον Θεοδωράκη
και τον Ξαρχάκο.
Ο Ν. Γκάτσος, εκμεταλευόμενος την εκφραστική του δεινότητα, ασχολήθηκε
πολύ με τη μετάφραση έργων, κύρια για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου
Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου. Πολλές μεταφράσεις του θα παραμείνουν έκτοτε κλασικές
με πρώτη αυτή του "Ματωμένου Γάμου". Μετέφρασε πολλούς συγγραφείς και συγκεκριμένα
από τα ισπανικά τους Λόρκα, Λοπε δε Βέγα και Ραμόν δελ Βάλιε-Ινκλάν,από τα γαλλικά,
τον Ζενέ και από τα αγγλικά τον Τ. Ουιλλιαμς, Ε. Ο΄Νηλ, Α.Μακ Λης, Σων Ο΄Κέιζυ,
Αύγουστο Στρίντμπεργκ, Κρίστοφερ Φράυ και άλλους. Το 1944 μετέφρασε ("Φιλολογικά
Χρονικά") το ποίημα "Νυχτερινό Τραγούδι" του Λόρκα. Μετέφρασε επίσης τα έργα:
"Ματωμένος Γάμος" (1948), "Το σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα" (1945) του Φ. Λόρκα,
"Ο πατέρας" του Στρίνμπεργκ (1962) και "Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα"
του Ο' Νηλ (1965). Ολα τα έργα αυτά ανεβάστηκαν από το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο
Τέχνης. Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά "Νέα Εστία", "Τράμ", "Μακεδονικές
Ημέρες", "Μικρό Τετράδιο", "Τα Νέα Γράμματα", "Φιλολογικά Χρονικά", "Ρυθμός" και
"Καλλιτεχνικά Νέα". Επίσης, σε συνεργασία του με την ελληνική ραδιοφωνία, σκηνοθέτησε
διάφορα θεατρικά έργα.
Μεγάλη προσφορά έχει ο Νίκος Γκάτσος σαν στιχουργός στο ελληνικό τραγούδι, στο οποίο αφιερώθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την "Αμοργό". Συνεργάστηκε στενά με κορυφαίους Ελληνες συνθέτες. Στίχους του μελοποίησαν οι Μ. Χατζιδάκις, Μ. Θεοδωράκης, Στ. Ξαρχάκος, Δ. Μούτσης,, Λ. Κελαηδόνης, Χ. Χάλαρης κ.α. σε κορυφαίες δημιουργίες και επιτυχίες ("Αθανασία", "Της γής το χρυσάφι", "Ρεμπέτικο", "Αρχιπέλαγος", "Πήρες το μεγάλο δρόμο", "Πορνογραφία", "Λαϊκή Αγορά", "Η μικρή Ραλλού", "Μια γλώσσα μια πατρίδα", "Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου", "Η νύχτα", "Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά","Αντικατοπτρισμοί", "Τα κατά Μάρκον", "America America" κ.α.). Ιδιαίτερη σχέση και συνεργασία ανέπτυξε ο ποιητής με τον Μ. Χατζιδάκι και μάλιστα για μεγάλο διάστημα μέχρι και το θανατό του ήταν επίλεκτο μέλος της ομάδας Xατζιδάκι, Eλύτη, Tσαρούχη, Mποσταντζόγλου και Αργυράκη.
Με της υψηλής ποιότητας και μεστή ποίησή του ο Ν. Γκάτσος καθιερώθηκε
σαν κορυφαίος στιχουργός της ελληνικής έντεχνης μουσικής. Χαρακτηριστικά, αξέχαστοι
θα μείνουν οι στίχοι του, που μελοποιήθηκαν από τον Μ. Χατζηδάκη, από το "Ματωμένο
Γάμο", "Χάρτινο το Φεγγαράκι" και "Πάει ο καιρός":
"Πάει ο καιρός πάει ο καιρός
που ήταν ο κόσμος δροσερός
και καθ' αυγή ξεκινούσε μια πληγή
για να ποτίσει όλη τη γη..."
Μάλιστα, το γεμάτο νόημα αυτό τραγούδι, απαγορεύτηκε από τη δικτατορία.
Μετά την πτώση της, το 1974, ο ποιητής συνεχίζοντας το δρόμο του, θα απαντήσει
:
"Ηρθε ο καιρός ήρθε ο καιρός
πάνου στου κόσμου την πληγή
ήρθε ο καιρός ήρθε ο καιρός
να ξαναχτίσετε τη γη..."
Ο Ν. Γκάτσος πέθανε στις 12 Μαϊου 1992 και τάφηκε στην Ασέα. Θα μείνει
για πάντα σαν ο κατ' εξοχήν εκφραστής του ελληνικού ποιητικού υπερρεαλισμού και
σαν μια εξέχουσα μορφή του ελληνικού ποιοτικού τραγουδιού.
Σημ.: Η ακόλουθη ιστοσελίδα περιλαμβάνει αποσπάσματα από το έργο του και
ενδιαφέρουσες συνδέσεις
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΤΕΓΕΑ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
Anyte, of Tegea (Anute Tegeatis), the authoress of several epigrams in the Greek
Anthology, is mentioned by Pollux (v. 5) and by Stephanus Byzantinus (s. v. Tegea).
She is numbered among the lyric poets by Meleager (Jacobs, Anthol. i. 1, v. 5),
in whose list she stands first, and by Antipater of Thessalonica (Ibid. ii. 101,
no. 23), who names her with Praxilla, Myro, and Sappho, and calls her the female
Homer (Thelun Homeron), an epithet which might be used either with reference to
the martial spirit of some of her epigrams, or to their antique character. From
the above notices and from the epigrams themselves, which are for the most part
in the style of the ancient Doric choral songs, like the poems of Alcman, we should
be disposed to place her much higher than the date usually assigned to her, on
the authority of a passage in Tatian (adv. Graecos, 52), who says, that the statue
of Anyte was made by Euthycrates and Cephisodotus, who are known to have flourished
about 300 B. C. But even if the Anyte here mentioned were certainly the poetess,
it would not follow that she was contemporary with these artists. On the other
hand, one of [p. 220] Anyte's epigrams (15, Jacobs) is an inscription for a monument
erected by a certain Damis over his horse, which had been killed in battle. Now,
the only historical personage of this name is the Damis who was made leader of
the Messenians after the death of Aristodemus, towards the close of the first
Messenian war (Paus. iv. 10.4, 13.3). We know also from Pausanias that the Arcadians
were the allies of the Messenians in that war. The conjecture of Reiske, therefore,
that the Damis mentioned by Anyte of Tegea is the same as the leader of the Messenians,
scarcely deserves the contempt with which it is treated by Jacobs. This conjecture
places Anyte about 723 B. C. This date may be thought too high to suit the style
and subjects of some of her epigrams. But one of these (17) bears the name of
"Anyte of Mytilene" and the same epigram may be fixed, by internal evidence, at
279 B. C. (Jacobs, xiii.). And since it is very common in the Anthology for epigrams
to be ascribed to an author simply by name, without a distinctive title, even
when there was more than one epigrammatist of the same name, there is nothing
to prevent the epigrams which bear traces of a later date being referred to Anyte
of Mytilene.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Aristarchus. Contemporary also with Sophocles and Euripides was Aristarchus of Tegea, who lived to be a centenarian, to compose seventy pieces and to win two tragic victories. Only the titles of two of his plays, with a single line of the text, have come down to us, though his Achilles was freely borrowed by Ennius. Among his merits seems to have been that of brevity; for, as Suidas relates, he was "the first one to make his plays of the present length."
Alfred Bates, ed.
This text is cited Sept 2003 from the TheatreHistory URL below.
Aristarchus (Aristarchos), of Tegea, a tragic poet at Athens, was contemporary
with Euripides, and flourished about 454 B. C. He lived to the age of a hundred.
Out of seventy tragedies which he exhibited, only two obtained the prize (Suidas,
s. v.; Euseb. Chiron. Arnen.). Nothing remains of his works, except a few lines
(Stobaeus, Tit. 63.9, tit. 120.2; Athen. xiii.), and the titles of three of his
plays, namely, the Asklepios, which he is said to have written and named after
the god in gratitude for his recovery from illness (Suidas), the Achilleus, which
Ennius translated into Latin (Festus, s. v. prolato aere,) and the Tantalos (Stobaeus,
ii. 1.1).
ΤΡΙΠΟΛΗ (Πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
1896 - 1928
O Κ. Καρυωτάκης γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896. Ο πατέρας του ήταν από τη Συκιά της Κορινθίας, και η μητέρα του, η Αϊκατερίνη Σκάγιαννη από την Τρίπολη. Ο πατέρας του ήταν νομομηχανικός κι έτσι στα παιδικά του χρόνια αναγκάστηκε να αλλάζει συνέχεια τόπο διαμονής. Πέρασε από το Αργοστόλι, τη Λευκάδα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, την Αθήνα, τα Χανιά.
Από το 1912 δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα παιδικά περιοδικά. Δεκαεπτά χρονών έρχεται στην Αθήνα, και γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα τέλη του 1917 πήρε το πτυχίο του. Στη συνέχεια επιχείρησε να ασκήσει το δικηγορικό επάγγελμα, αλλά η έλλειψη πελατείας τον ανάγκασε να ζητήσει δημόσιο διορισμό. Ετσι διορίστηκε υπάλληλος (υπουργικός γραμματέας Α) στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Μετά την οριστική απαλλαγή του από το στρατό, τοποθετήθηκε στη Νομαρχία Σύρου κι ύστερα βρέθηκε για μερικούς μήνες να ασκεί καθήκοντα νομάρχη στην Αρτα. Στη συνέχεια μετατέθηκε στην Αθήνα και υπηρέτησε στη Νομαρχία Αττικής.
Αισθανόμενος απέχθεια για την κρατική γραφειοκρατία την καυτηριάζει συχνά. Αυτό του στοιχίζει αντιπάθεια και διώξεις από τους ανωτέρους του, με αποτέλεσμα να μετατεθεί πολλές φορές στην επαρχία. Γνωρίζει έτσι τη μιζέρια και την ανία της και αυτό του στοιχίζει και τον πληγώνει βαθιά.
To Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή "ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων", που δεν παίρνει καλή κριτική. Με τον φίλο του Αγη Λεβέντη εκδίδει τον ίδιο χρόνο το σατιρικό περιοδικό "Η Γάμπα". Παρά την επιτυχία του το περιοδικό κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του.
Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Την εποχή αυτή συνδέεται στενά με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία (Ρώμη), Γερμανία και Ρουμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 εκδίδει την τελευταία του συλλογή, "Ελεγεία και Σάτιρες".
Το Φεβρουάριο του 1928 αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Αισθανόμενος αηδία και απόγνωση για τη ζωή αυτής της μικρής πόλης στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα και τη μικρότητα που κυριαρχεί εκεί. Στις 20 Ιουλίου αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας γυμνός στην θάλασσα και προσπαθόντας μάταια επί δέκα ώρες να πνιγεί. Δεν τα καταφέρνει όμως γιατί ήταν καλός κολυμβητής. Το πρωί της επομένης, απτόητος, αγοράζει ένα περίστροφο και πάει σε ένα καφενείο όπου φυτεύει μια σφαίρα στην καρδιά του. Στην τσέπη του αφήνει το τελευταίο του σημείωμα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΔΟΡΙΖΑΣ (Χωριό) ΒΑΛΤΕΤΣΙ
Ο Γιάννης Ταλαγάνης-Ζεύγος υπήρξε μια μεγάλη πολιτική Αρκαδική μορφή.
Γεννήθηκε στο χωριό Δόριζα της Αρκαδίας από αγροτική οικογένεια. Τελείωσε το Γυμνάσιο
Τρίπολης και στη συνέχεια αποφοίτησε από το Διδασκαλείο της Αθήνας. Υπηρέτησε
σαν δάσκαλος σε πολλά χωριά της Αρκαδίας. Το 1919 γίνεται μέλος του Κ.Κ.Ε. Την
περίοδο της δικτατορίας του Πάγκαλου συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Φολέγανδρο.
Το 1929 παντρεύεται την αγωνίστρια του Κ.Κ.Ε. Καίτη Ζεύγου και αποκτά
μαζί της μια κόρη. Οι εξορίες και οι φυλακίσεις τον αναγκάζουν να αφήσει την κόρη
του δύο χρονών και να συναντηθεί μαζί της μετά δεκαπέντε χρόνια. Το 1933 αναλαμβάνει
υπεύθυνος της έκδοσης "Κομουνιστική Επιθεώρηση" και το 1935 εκλέγεται μέλος της
Κεντρικής Επιτροπής στο 6ο Συνέδριο του κόμματος. Το 1938 συλλαμβάνεται από τη
δικτατορία του Μεταξά, βασανίζεται και εξορίζεται διαδοχικά στην Αίγινα, στην
Κέρκυρα, στις αγροτικές φυλακές του Βίδο και αργότερα στην Ακροναυπλία. Εκεί μάλιστα
έγραψε ένα σύντομο δοκίμιο για την Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 21 όπως
και μαθήματα φιλοσοφίας για τους κρατουμένους.
Το 1943 μεταφέρεται άρρωστος σε νοσοκομείο της Αθήνας όπου το κόμμα
οργανώνει την απόδρασή του. Αμέσως μετά την απόδραση του γίνεται μέλος της τριμελούς
Γραμματείας του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. Επίσης, μέλος της Κ.Ε του ΕΑΜ και
ένας από τους αντιπροσώπους του Εθνικού Συμβουλίου στις Κορυσχάδες. Με το σχηματισμό
της Εθνικής Κυβέρνησης από το Γεώργο Πορφυρογένη υπέγραψε το σύμφωνο της Γκαζέρτας
το 1944. Το 1945 ορίστηκε υπεύθυνος διαφώτισης του κόμματος και διευθυντής της
"Σχολής Γληνού".
Το 1946 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του στην Κόρινθο αλλά σώζεται
την τελευταία στιγμή. Το 1947, ενώ βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη σαν αντιπρόσωπος
του ΕΑΜ σε κλιμάκιο του ΟΗΕ, δολοφονείται σε κεντρικό σημείο της πόλης. Την κηδεία
του η αστυνομία δεν επέτρεψε να την παρακολουθήσει κόσμος παρά μόνο η γυναίκα
του και η κόρη του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΚΕΡΑΣΙΤΣΑ (Χωριό) ΤΕΓΕΑ
1912 - 1963
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, πολιτικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών,
γεννήθηκε τo 1912 στην Κερασίτσα της Τεγέας όπου έβγαλε το Γυμνάσιο. Στη συνέχεια
σπούδασε στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τα νεανικά του χρόνια είχε
ιδιαίτερη κλίση στον κλασικό αθλητισμό και ανακηρύχτηκε πολλές φορές βαλκανιονίκης
στο άλμα εις μήκος. Μάλιστα κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αθλήματος αυτού για
είκοσι τρία χρόνια (1936-1959).
Kατά την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην
Εθνική Αντίσταση . Το 1943 ίδρυσε την "Ενωση των Ελλήνων Αθλητών" και διοργάνωσε
αγώνες, από τα έσοδα των οποίων ενίσχυσε τα λαϊκά συσσίτια.Μετά τις σπουδές του
έκανε το διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αργότερα έγινε υφηγητής της
Ιατρικής Σχολής στην έδρα της Γυναικολογίας. Δραστήριος, παράλληλα διατηρούσε
κλινική στην οποία δέχεται δωρεάν τους φτωχούς.
Με προοδευτικό προσανατολισμό και αριστερή ιδεολογία, ο Γ. Λαμπράκης
δραστηριοποιήθηκε έντονα στο φιλειρηνικό κίνημα της εποχής, το κίνημα ειρήνης,
που μεταξύ άλλων έβαλε κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, και συνεργάστηκε με την ΕΔΑ.
Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Πειραιά με το Πανδημοκρατικό Αγροτικό
Μέτωπο Ελλάδος (Π.Α.Μ.Ε.). Τον ίδιο χρόνο με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε η "Επιτροπή
για την Διεθνή Υφεση και Ειρήνη". Με την ιδιότητα του αντιπροέδρου της έλαβε μέρος
σε διεθνείς ειρηνικές εκδηλώσεις. Δέχεται πολλές φορές απειλές για τη ζωή του,
αλλά συνεχίζει απτόητος τη δράση του.
Στις 21-4-63 το κίνημα ειρήνης οργανώνει την πρώτη ειρηνιστική πορεία
από το Μαραθώνα. Πρωτοστατεί ο Γ. Λαμπράκης. Η αστυνομία επεμβαίνει ανακόπτοντας
την πορεία και κάνει πολλές συλλήψεις. Μεταξύ άλλων συλλαμβάνεται και ο Μ. Θεοδωράκης.
Ο Λαμπράκης όμως, προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, προχωρά θαρραλέα
και φθάνει μόνος του στο τέρμα της πορείας κρατώντας ένα πλακάτ με το σύνθημα
της ειρήνης. Οι αστυνομικοί στο τέλος, πέφτοντας επάνω του, τον συλλαμβάνουν.
Στις 22 Μαϊου του 1963 αμέσως μετά τη λήξη μιας συγκέντρωσης φιλειρηνιστών
στη Θεσσαλονίκη, στην οποία ο Λαμπράκης ανέπτυξε τις θέσεις του για την ειρήνη,
ένα τρίκυκλο με επιβαίνοντες τους παρακρατικούς Ε. Εμμανουηλίδη και Σ. Γκοτζαμάνη
πέφτει επάνω του. Ο Λαμπράκης τραυματίζεται θανάσιμα και αργότερα, στις 27 Μαϊου,
πεθαίνει. Την επομένη γίνεται πάνδημη κηδεία του στην Αθήνα όπου 500.000 κόσμου
τον συνοδεύει με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του παρακράτους ("Δημοκρατία",
"ο Λαμπράκης Ζεί!"). Η δολοφονία του προκαλεί σφοδρή λαϊκή αντίδραση και αποκαλύπτει
τη δράση του παρακράτους με την ανοχή της κυβέρνησης της ΕΡΕ και τη κάλυψη των
αρχών. Κεντρικό ρόλο στη διαλεύκανση και στις αποκαλύψεις του ρόλου των παρακρατικών
παίζουν ο ανακριτής Χ. Σαρτζετάκης και ο εισαγγελέας Π. Δελαπόρτας αντιστεκόμενοι
στις ασκούμενες πιέσεις.
Στη συνέχεια σηματοδοτούνται ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις με αποκορύφωμα
την παραίτηση και την αποχώρηση του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή στο Παρίσι. Η πορεία
ειρήνης στο Μαραθώνα από τότε θεσμοθετείται και γίνεται στη μνήμη του. Πολλοί
νέοι πυκνώνουν τις τάξεις της "Νεολαίας Λαμπράκη", νεολαϊστικής οργάνωσης αριστερού
προσανατολισμού, που έχει πρώτο γραμματέα το Μ. Θεοδωράκη. Η οργάνωση αυτή διαδραματίζει
σημαντικό ρόλο στο αριστερό και δημοκρατικό κίνημα της εποχής.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μένει από τότε στη συνείδηση ενός μεγάλου τμήματος
του ελληνικού λαού σαν το σύμβολο του αγώνα ενάντια στην οπισθοδρόμηση, την πολιτική
φίμωση, το παλάτι και την εξάρτηση από την αμερικανοκρατία. Σαν το εθνικό σύμβολο
για τη Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η ζωή και ο θάνατος του Λαμπράκη ενέπνευσε το συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό
στη συγγραφή του πολιτικού μυθιστορήματος "Ζ". Το 1969 ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς
γυρίζει το βιβλίο στην ομώνυμη ταινία που γνώρισε μεγάλη απήχηση και επιτυχία
και βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών το 1969. Πρωταγωνιστούν ο Yves Montand
στο ρόλο του Λαμπράκη, ο Jean-Louis Trintignant στο ρόλο του ανακριτή Σαρτζετάκη
και η Ειρήνη Παπά στο ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη.
Κάθε χρόνο τον Μάϊο οργανώνεται ειρηνιστική πορεία στη μνήμη του από
την πατρίδα του την Κερασίτσα στην Τρίπολη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Οι άνθρωποι που κλήθηκαν δύο μέρες πριν (από τη δολοφονία του Λαμπράκη)
και βοήθησαν τους "Γορίλες" της προσωπικής ασφάλειας του στρατηγού Ντε
Γκολ στο έργο τους, εκαλούντο για να παίξουν το βράδυ της 22ης Μαΐου 1963 τους
Ρινόκερους του Ιονέσκο, εκ του φυσικού. Και πράγματι το έπαιξαν με μεγάλη επιτυχία.
Αποτελεί δεινή ύβρη και μείωση του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας,
η καταφυγή προς ενίσχυσή τους στην ιδιωτική οργάνωση οιουδήποτε που αποτελείται
από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας
που κυκλοφορούν δυστυχώς ακόμη στο ελληνικό αίμα, από κακοποιούς διαφόρων βαθμών
και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες τους οποίους μνημόνευσα πιο πάνω, και από
άλλους φτωχούς διαβόλους που, σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, "ζητούν οι
ταλαίπωροι να μπαλωθούν" (κατά τον ποιητή)...
Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ' αυτά θα
ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια
υπόθεση "της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού
παντού, πάντοτε και δι' όλων των μέσων", κατά τους σκοπούς της οργάνωσης
του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη.
Αλλοτε, εκείνοι που καταδικάζονταν για ζωοκλοπή, στερούνταν της τιμής
να υπηρετούν στο Στράτευμα, με τη σκέψη ότι η υπεράσπιση της Πατρίδας είναι έργο
των αγνών, των τιμίων, των ανιδιοτελών και των ενάρετων ανθρώπων, με κορωνίδα
μεταξύ αυτών των αρετών τη φιλοπατρία.
Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους
κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς-
ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος
του νόμου και της τάξης.
Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ' αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν
σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;
Αγόρευση στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, του Παύλου Δελαπόρτα, αντεισαγγελέα
εφετών, Δεκέμβριος 1966
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΛΕΒΙΔΙ (Κωμόπολη) ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ
1876 - 1936
Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, πολιτικός και κοινωνιολόγος, είναι ένας
από τους κορυφαίους πολιτικούς της νεώτερης Ελλάδας, γνωστός και ως ο "πατέρας
της Δημοκρατίας".
Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, γιός του Παναγιώτη και της Μαριγώς Παπαναστασίου
από το Λεβίδι Αρκαδίας, γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1876. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο
Αθηνών και κοινωνικές επιστήμες, φιλοσοφία και νομικά στα πανεπιστήμια Χαϊδενβέργης
και Βερολίνου. Τις σπουδές του σημπλήρωσε στο Λονδίνο και στο Παρίσι.
Από την περίοδο των σπουδών του στη Γερμανία, ο Α. Παπαναστασίου έρχεται σε επαφή με τα θεωρητικά προβλήματα του σενεργατισμού μελετά διεξοδικά τα συναιτεριστικά ρεύματα της εποχή του και διαμορφώνει τις συναιτεριστικές του αντιλήψεις από οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη. Οι αντιλήψεις του αυτές είναι επιρρεασμένες από την συναιτεριστική πρακτική που κυριαρχούσε στη Γερμανία στις αρχές του 20ού αιώνα. Μάλιστα πρώτος και σε πολύ πρώιμη εποχή θα υπογραμμίσει στις χειρόγραφες σημειώσεις του "Πολιτεία και Αγροτικοί συνεταιρισμοί" την πρωτοποριακή αντίληψη ότι "ο συνεταιρισμός είναι ένωση προσώπων και όχι κεφαλαίων".
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1907 άρχισε να ασχολείται με τα κοινά.
Το 1908 ίδρυσε με συνεργάτες του την "Κοινωνιολογική Εταιρία" με σκοπό την εξασφάλιση
σε όλους εξίσου ευνοϊκών συνθηκών για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Επίσης
ήταν ο ιδρυτής μαζί με τον Δελμούζο και τον Πετιμεζά της "Ομάδας των Κοινωνιολογων".
Το 1910 ιδρύθηκε από τα μέλη της Κοινωνιολογικής Εταιρίας το Λαϊκό
Κόμμα με πρόγραμμα μεταρρυθμιστικό και οργάνωση δημοκρατική. Την ίδια χρονιά ο
Α. Παπαναστασίου εκλέχτηκε βουλευτής και έδωσε ανυποχώρητες μάχες για την επίλυση
του αγροτικού ζητήματος και την παραχώρηση των τσιφλικιών στους ακτήμονες της
Θεσσαλίας.
Το 1916, ως βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων, προσχώρησε στο
κίνημα της Θεσσαλονίκης και αντιπροσώπευσε την Επαναστατική Κυβέρνηση των Ιόνιων
Νησιών. Το Μάρτιο του 1917 του ανατέθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης
η Γενική Διοίκηση των Ιόνιων Νήσων όπου είχε την ευκαιρία να επιδείξει τη διορατικότητά
του στο χειρισμό των εθνικών θεμάτων.
Το 1922 ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου προχώρησε σε ανασυγκρότηση του
Λαϊκου Κόμματος , το οποίο απέκτησε οργάνωση κοινοβουλευτικού δημοκρατικού κόμματος
αρχών και ονομάστηκε "Δημοκρατική Ενωση". Από το 1926 πήρε τον υπότιτλο "Αγροτικόν
και Εργατικόν Κόμμα", ο οποίος από το 1928 και μετά έγινε ο οριστικός του τίτλος.
Ο Παπαναστασίου εξελέγη πολλές φορές βουλευτής (1910,1915,1923,1926,1928,1932,1933
-σε επαναληπτική εκλογή- και 1936) με αδιάλειπτη και ενεργό συμμετοχή στη Βουλή
και προτάσεις πρωτοποριακές για όλους τους τομείς και ιδιαίτερα για τα κοινωνικά
και τον αγροτικά θέματα. Ηταν ο σημαντικότερος υποστηρικτής του συναιτεριστικού
ζητήματος και εξέφρασε την ιδέα αυτή σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Συμμετείχε
στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου και διετέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών, Εσωτερικών
και Περιθάλψεως στις κυβερνήσεις του Ε. Βενιζέλου.
Από το 1917 ώς το 1920 ήταν Υπουργός Συγκοινωνιών και προσωρινά Υπουργός περιθάλψεως
και Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου.Στη θέση αυτή επιτέλεσε λαμπρό έργο όπως
η ανάπτυξη των μέσων μαζικής μεταφοράς, η οικιστική νομοθεσία σχετικά με το σχέδιο
πόλεων, ο έλεγχος των δημοσίων έργων, η ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης μετά την
πυρκαγιά του 1917, η πρόνοια για τη γεωργική και τεχνική εκπαίδευση.
Το 1922 πρωτοστάτησε στη συγγραφή και δημοσίευση του Δημοκρατικού
Μανιφέστου, με το οποίο καταγγέλθηκε επώνυμα και δημόσια η ολέθρια για τη χώρα
πολιτική των φιλοβασιλικών κυβερνήσεων στο Μικρασιατικό. Για την πράξη αυτή συνελήφθηκε
και φυλακίστηκε μαζί με τους συνυπογράψαντες. Μεταξύ άλλων έγραφε ο Αλ. Παπαναστασίου
στο Δημοκρατικό Μανιφέστο:
"Η Ελλάς είναι δημιούργημα του πνεύματος, των μόχθων και των αγώνων των τέκνων
της. Δεν είναι βασιλικόν τιμάριον και δεν μπορεί ποτέ να γίνει ανεκτόν να θυσιασθεί
και το ελέχιστον τμήμα της χάριν προσωπικών βασιλικών συμφερόντων".
Το Μάρτιο του 1924 σχημάτισε κυβέρνηση με τη στήριξη του κόμματος
των Φιλελευθέρων η οποία, με τη δική του επιμονή, κατέθεσε στις 25/3/1924 ψήφισμα
στη Δ΄ Συντακτική Συνέλευση για την ανακύρηξη αβασίλευτης Δημοκρατίας, κηρύσσοντας
έκπτωτη τη μοναρχία. Το ψήφισμα επικυρώθηκε με δημοψήφισμα στις 13/4/1924. Εως
τις 18/6/1924 που διήρκησε η πρωθυπουργία του κατέθεσε στην Εθνοσυνέλευση σημαντικές
προτάσεις που ψηφίστηκαν όπως η ίδρυση Πανεπιστήμιου στη Θεσσαλονίκη, η λαϊκη
μετεκπαίδευση, η αναγνώριση της δημοτικής γλώσσας κ.ά.
Από το 1926 εώς το 1928 διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζαϊμη, με σημαντικό έργο όπως: η υπογραφή πρωτοκόλλου για την ίδρυση της Αγροτικής Τράπεζας, μέριμνα για τη εκπαίδευση, η δημιουργία συναιτερισμών, η αποκατάσταση ακτημόνων κ.ά.
Στις 26/5/1932 πήρε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης η οποία ορκίστηκε
αλλά παραιτήθηκε στις 3/6/1932. Από τον Ιανουάριο έως το Μάρτιο του 1933 ήταν
υπουργός Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά Γεωργίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Μετά
την αποτυχία του κινήματος του 1935 παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο, αλλά απαλλάχθηκε.
Ιδιαίτερης μνείας αξίζουν οι θέσεις του για ένωση των Βαλκανικών λαών
σε ενιαίο δημοκρατικό σχηματισμό. Σκοπός του ήταν η ειρηνική επίλυση των διαφόρων
και πολυχρονίων αντιθέσεων, η διατήρηση της φιλίας και της πολυμερούς συνεργασίας
και ασφάλειας και η αποφυγή των ξένων παρεμβάσεων. Για την υλοποίηση των στόχων
αυτών ο Παπαναστασίου πρότεινε τη σύγκλιση ετησίων διασκέψεων των Βαλκανικών κρατών.
Εγιναν 4 Βαλκανικές Διασκέψεις από το 1930 εώς και το 1933 με σημαντικά αποτελέσματα.
Η δικτατορία του Ι. Μεταξά τον έθεσε σε κατ' οίκον περιορισμό. Ο Α.
Παπαναστασίου πέθανε ξαφνικά στις 17/11/1936 από ανακοπή καρδιάς, μένοντας στην
ιστορία σαν ένας πρωτοπόρος και εμπνευσμένος πολιτικός, σαν εξαίρετος επιστήμονας
και σαν ηθικός άνθρωπος.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
1794 - 1872
(Τρίπολη 1794 Αθήνα 1872)
Πολιτικός της Ελληνικής Επανάστασης και των πρώτων δεκαετιών του νεοσύστατου
ελληνικού κράτους. Ο πατέρας του είχε χρηματίσει δραγουμάνος του Τούρκου διοικητή
της Τρίπολης, αλλά αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους, λόγω της συμμετοχής του σε
ομάδα με αντιτουρκικά φρονήματα. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε αργότερα στην
Κων/πολη, όπου και ο ίδιος
μορφώθηκε. Επιστρέφοντας στην Αρκαδία,
πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές επιχειρήσεις. Ο Ρήγας Παλαμήδης εκλέχτηκε πληρεξούσιος
στις Εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου,
Ερμιόνης, Τροιζήνας
και ´Αργους. Υπηρέτησε
ως γερουσιαστής, νομάρχης, σύμβουλος Επικρατείας, υπουργός, πρόεδρος της Βουλής
κ.λπ. Πήρε μέρος στο κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και έγινε μέλος της επιτροπής
που συνέταξε το Σύνταγμα. Επιχειρώντας να συγγράψει την ιστορία της Επανάστασης
του 1821, συγκέντρωσε πολύτιμο υλικό για γεγονότα και πρόσωπα που έζησε ο ίδιος.
Το υλικό αυτό υπάρχει και φυλάσσεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
1937
Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1937 και σπούδασε στην Αθήνα.
Ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα σαν βοηθός σκηνοθέτη συμμετέχοντας στα
γυρίσματα 54 ταινιών.
Φιλμογραφία:
1968 Ο Μικρός Δραπέτης.
1969 Πανικός.
1970 Η Ζούγκλα των Πόλεων.
1971 Κατάχρηση Εξουσίας.
1985 Μια Τόσο Μακρινή Απουσία.
1986 Σχετικά με το Βασίλη.
1988 Ακατανίκητοι Εραστές.
1990 Έρωτας στη Χουρμαδιά.
1993 Παρακαλώ Γυναίκες μην Κλαίτε.
1995 Ο Χαμένος Θησαυρός του Χουρσίτ Πασά.
Ταινίες
•Έρωτας στη Χουρμαδιά
•Ο Χαμένος Θησαυρός του Χουρσίτ Πασά
•Παρακαλώ, Γυναίκες μην Κλαίτε
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού.
ΤΕΓΕΑ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
Lycomedes (Lukomoedes). A Mantinean, according to Xenophon and Pausanias, wealthy,
high-born, and ambitious. Diodorus calls him in one passage a Tegean; but there
can be no question (though Wesseling would raise one) of the identity of this
Lycomedes with the Arcadian general whom he elsewhere speaks of as a Mantinean.
(Xen. Hell. vii. 1. 23; Paus. viii. 27; Diod. xv. 59, 62; Wess. ad Diod. xv. 59;
Schneider, ad Xen. Hell. vi. 5. 3). We first hear of him as one of the chief founders
of Megalopolis in B. C. 370, and Diodorus (xv. 59.) tells us that he was the author
of the plan, though the words of Pausanias (viii. 27, ix. 14.) would seem to ascribe
the origination of it to Epaminondas. (Comp. Arist. Pol. ii. 2, ed. Bekk.; Xen.
Hell. vi. 5. 6, &c.). In B. C. 369 Lycomedes was general of the Arcadians and
defeated, near Orchomenus, the forces of the Lacedaemonians under Polytropus.
(Xen. Hell. vi. 5. 14; Diod. xv. 62). In the following year we find symptoms of
a rising jealousy towards Thebes on the part of the Arcadians, owing in great
measure to the suggestions and exhortations of Lycomedes, who reminded his countrymen
of their ancient descent as the children of the soil, of their numbers, their
high military qualifications, and of the fact that their support was quite as
important to Thebes as it had been to Lacedaemon; and it is possible that the
spirit thus roused and fostered in Arcadia may have shortened the stay of Epaminondas
in the Peloponnesus on this his second invasion of it. The vigour exhibited in
consequence by the Arcadians under Lycomedes and the successes they met with are
mentioned by Xenophon and Diodorus, the latter of whom however places these events
a year too soon. Thus it was in B. C. 369, according to him, that Lycomedes marched
against Pellene in Laconia, and, having taken it, made slaves of the inhabitants
and ravaged the country. (Xen. Hell. ii. 1. 23, &c.; Diod. xv. 67; Wess. ad loc.).
The same spirit of independence was again manifested by Lycomedes in B. C. 367,
at the congress held at Thebes after the return of the Greek envoys from Susa;
for when the rescript of Artaxerxes II. (in every way favourable to Thebes) had
been read, and the Thebans required the deputies of the other states to swear
compliance with it, Lycomedes declared that the congress ought not to have been
assembled at Thebes at all, but wherever the war was. To this the Thebans answered
angrily that he was introducing discord to the destruction of the alliance, and
Lycomedes then withdrew from the congress with his colleagues. (Xen. Hell. vii.
1. 39). In B. C. 366, the loss of Oropus having exasperated the Athenians against
their allies, who had with-held their aid when it was most needed, Lycomedes took
advantage of the feeling to propose an alliance between Athens and Arcadia. The
proposal was at first unfavourably received by the Athenians, as involving a breach
of their connection with Sparta; but they afterwards consented to it on the ground
that it was as much for the advantage of Lacedaemon as of Athens that Arcadia
should be independent of Thebes. Lycomedes, on his return by sea from Athens,
desired to be put on shore at a certain portion of the Peloponnesian coast, where
there happened to be collected a number of Arcadian exiles; and by these he was
murdered. (Xen. Hell. vii. 4. 2, 3)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΣΤΕΝΟ (Χωριό) ΚΟΡΥΘΙΟ
Ο Άνθιμος Σκαλιστήρης από το Στενό της Τρίπολης, κάθησε στον επισκοπικό
θρόνο λίγο πριν την επανάσταση και εξελέγη, διότι, κατά τον Φραντζή, "ήτο
εργάτης ολίγον της ελληνικής γλώσης, αλλ’ απήλαυεν υπολήψεως μεγάλης δια τα σταθερά
Θρησκευτικά του φρονήματα".
Νωρίς μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία και τόσο δραστήρια εργάζονταν για
την διάδοση των αρχών της, ώστε ο Π. Πατρών γράφει ( απομνημονεύματα τόμος 6.75
) "πάσχουν εφάμιλλοί μου να αναδειχθούν ο Βρεσθένης Θεοδώρητος, ο Έλους Άνθιμος,
ο Μεθώνης Γρηγόριος". Ο Φωτάκος γράφει ότι "από τόσο ένθον ζήλον κατείχετο,
ώστε είχε συντάξει μίαν ιδικήν του ευχήν, που οι ιερείς της δικαιοδοσίας του εδιάβαζαν
μετά την επίκλησιν". Ο Σπηλιάδης επίσης γράφει ότι στα κηρύγματά του τόνιζε
"ότι μόνον όσοι χριστιανοί φονεύουν Τούρκους, είχον την άδειαν να κοινωνούν
των Αχράντων Μυστηρίων".
Πριν από την κήρυξη της Επανάστασης είχε έρθει σε επαφή με τους Σπηλιωτόπουλους,
που είχαν μπαρουτόμηλους στη Δημητσάνα
και κρυφά τους έστειλε νίτρο "για την παρασκευήν της πυρίτιδος, ως πληρωμήν
ελάμβανε έτοιμον πυρίτιδα και βόλια και τα έκρυπτεν εις μυστικάς αποθήκας δια
τον αναμενόμενον Αγώνα". Την 23 Μαρτίου 1821 ακολούθησε τους Μανιάτες και
πήγε στη Μονεμβασία για την
έναρξη της πολιορκίας της. Μετά δύο μέρες ευλόγησε τα όπλα των συγκεντρώμενων
πολιορκητών. Απ’ εκεί έφυγε και πήγε στο στρατόπεδο των Βερβαίνων
"συνοδεύων και ενθαρρύνων ( Ιστορικά της Ελλην. παλιγγενεσίας ή ο ιερός των
Ελλήνων αγών 1873 σ. 108 ) και ευλογών τους εκ της επισκοπής του και λοιπούς στρατιώτας,
ηγόρευε εις τους στρατιώτας αφελώς μεν, αλλά μετά εθνουσιασμού, τα μεν όπλα των
απεκάλει "Θεοτίμητα", "Θεοφρούρητα", "Θεοδόξαστα"
και τους ασθενούντας εσταύρωνεν ένεκεν υγείας, ως με άγιον τι ή με τας ιδίας αυτών
λερωμένας ποδιάς ή με τα όπλα των εμπνέων ούτως αυτοίς πεποίθησιν περί της του
αγώνος ιερότητος".
Στη συγκέντωση των προυχόντων, αρχιερέων και οπλαρχηγών της Πελοποννήσου
στη μονή των Καλτεζών, για
να δώσει το παράδειγμα, πρώτος υπέγραψε το πρακτικό και όταν έγινε δοξολογία,
όπως γράφει ο Σπ. Τρικούπης ( Ιστορία της Ελλ. Επαναστάσεως ): "ο ενάρετος,
ο ταπεινότατος και φιλοπατρίς Έλους Άνθιμος επήρεν εκ της ζώνης του Χαραλάμπη
τας δύο πιστολάς του, έκανε δι’ αυτων το σημείον του σταυρού και προτείνας αυτάς
εις τους προεστώτας είπε μεγαλοφώνως : ( Έλληνες! ο Κύριος ηυλόγησε και αγίασε
τα όπλα μας ). Οι λόγοι του ανδρός ηλέκτρισαν όλον το ακροατήριον". Ο Κολοκοτρώνης,
ο Μαυρομιχάλης, ο Γιατράκος κ.τ.λ. πήραν επίσημα το χρίσμα του αρχηγού από τον
Άνθιμο.
Πήγε στην Υδρα
και έφερε σε πέρας μία μεγάλη αποστολή, που του είχε ανατεθεί από τους αρχηγούς
της πολιορκίας της Τριπόλεως. Έπρεπε να πείσει τους νησιώτες της Ύδρας και Σπετσών
να μετάσχουν στην Επανάσταση, γιατί χωρίς στόλο όλος ο αγώνας θα ήταν καταδικασμένος
να αποτύχη. "Επέτυχε γράφει ο Π. Πατρών Γερμανός ( απομνημονεύματα τόμος
3, σελίδα 97 ) να τους συμφιλιώση και εδέχθησαν να εξέλθουν όλοι οι νησιώτες με
τα πλοία τους σ’ ενίσχυσι του Αγώνος".
Ήταν στη πολιορκία των Τρικόρφων και κατά τον Φωτάκο, ήταν πλησίον
του Υψηλάντη, του Σέκερη, του Μαυρομιχάλη κ.α. Μαζί με άλλους προύχοντες, αρχιερείς
και καπετανέους πήγαν στο Αστρος
και υποδέχτηκαν τον Υψηλάντη. Κατά την πολιορκία της Τριπόλεως,
όπως γράφει ο Κανέλλος Δεληγιάννης( απομνημονεύματα, τόμος 11, σελίδα 128 ) συνέβησαν
δύο επεισόδια, που πρωτοστάτησε η εθνική ψυχή του Άνθιμου.
"Η ανάγκη χρημάτων ήταν αισθητή. Εν τω μεταξύ το κλονιζόμενο
ηθικόν του στρατού έπρεπε να αναστηλωθή. Ο επίσκοπος Έλους , παρόμοιος με τον
ερημίτη Πέτρο, ελειτούργησε στην κορυφή ενός βράχου, μπροστά σ’ όλο το στρατόπεδο.
Έπειτα απευθυνόμενος στο στρατό που είχε παραταχθή σιωπηλός μπροστά του, περιέγραψε
με ζωηρά χρώματα τις θηριωδίες των Τούρκων και αφού τους εξώρκισε να υπερασπιστούν
ως την τελευταία τους πνοή τη θρησκεία και την πατρίδα, κυριευμένος από ένα άγιο
ενθουσιασμό απλώνοντας το χέρι του προς την Τριπολιτσά : θέλω να πεθάνω, να πεθάνω
σαν μάρτυς και να ταφώ ανάμεσα στους γενναίους που θα χαθούν πολεμώντας κι’αυτοί
επίσης θα είναι μάρτυρες". Τότε όλος ο κόσμος θα πεθάνει για την ελευθερία"
Κατά το δεύτερο επεισόδιο είχε επέλθει φιλονικία μεταξύ του Πάνου
Κολοκοτρώνη και του Κανέλ. Δεληγιάννη. Τότε όλοι οι αρχηγοί των σωμάτων πήγαν
στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και ζήτησαν να διορθώσει τα πράγματα. Και αυτός έβαλε
τους αρχιερείς Βρεσθένης και Έλους και τον Ν. Ταμβακόπουλο να μεσολαβήσουν για
ην διόρθωση, την οποία και πέτυχαν.
Επίσης πέτυχε να κατευνάσει τον αναβρασμό μεταξύ των πολιορκητών της
Τριπόλεως εξαιτίας της αυστηρής συμπεριφοράς του Υψηλάντη σε Έλληνα στρατιώτη,
που είχε φονεύσει δύο αιχμαλώτους Τούρκους. Γενικά ο Άνθιμος, κατά τον ιστορικό
Φραντζή ( χρονικόν ) "εστάθη αμίλητος, περιτρέχων όσον ουδείς άλλος με τα
στρατεύματα, υποφέρων τας μεγαλύτερας κακουχίας, δικάσκων και ενθαρρύνων τους
στρατιώτας, είχεν απαραδειγμάτιστον ενθουσιασμό δια την ανέγερσιν της Πατρίδος".
Πέθανε από τύφο μετά την πολιορκία της Τρίπολης. Έτσι δεν πρόφθασε
να δεί πραγματοποιημένο τον ένθερμο πόθο του: να δεί ελεύθερη την Έλλάδα. Άφησε
δε την οικογένειά του σε τέτοια φτώχεια, ώστε ο γιός του, όπως γράφει ο Ηλ. Παπαθανασόπουλος
( Ιστορία, τεύχος 57,σελίδα 150 ) "εξελιπάρει πενιχράν σύνταξιν παρά της
Κυβερνήσεως. Ο έξοχος αυτός κληρικός και φλογερός πατριώτης περιέπεσεν εις άγνοιαν.
Κατελέχθη μόνον εις το Πάνθεον των ηδικημένων".
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του
1ου Δημοτικού Σχολείου Νιάτων Λακωνίας
ΤΡΙΠΟΛΗ (Πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
1783 - 1846
Mεταξύ των 40 Τριπολιτών Φιλικών (και των 200 συνολικά Αρκάδων μελών)
εξέχουσα θέση κατέχουν οι τρεις αδελφοί Σέκερη. Οι αδελφοί Σέκερη προσέφεραν
σημαντικό έργο στη Φιλική Εταιρεία, διέθεσαν όλη την τεράσια περιουσία τους στον
αγώνα, πήραν ενεργό μέρος στον αγώνα και πέθαναν πάμπτωχοι.
Ο μεγαλύτερος από τους αδελφούς ήταν ο Παναγιώτης ο οποίος ήταν ευκατάστατος
έμπορος στην Κωνσταντινούπολη. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία από τον Π. Αναγνωστόπουλο.
Ηταν ο μεγαλύτερος χρηματοδότης της Φιλικής Εταιρίας και προσέφερε αρχικά 10.000
γρόσια. Μετά μάλιστα το θάνατο του Σκουφά (Ιούλιος 1818) έγινε ηγετικό στέλεχος
της Εταιρίας. Οπως αναφέρεται στο αρχείο του, το οποίο φυλάσσεται στο Εθνικό Ιστορικό
Μουσείο, προσέφερε συνολικά στον Αγώνα 425.835 γρόσια και 12.100 δίστηλα. Ατομο
με εξαιρετική μεθοδικότητα, αυτοσυγκράτηση και επιμονή, εργάστηκε αποτελεσματικά
για την Εταιρεία. Μέχρι το 1830 ήταν στη Ρωσία. Στη συνέχεια επέστρεψε στην απελευθερωμένη
Ελλάδα χωρίς να έχει κανένα πόρο ζωής και έχοντας ήδη διαθέσει όλη του την περιουσία.
Λησμονημένος στην ίδια του την πατρίδα, με χίλιους κόπους και μετά από συνεχείς
αιτήσεις του διορίστηκε τελώνης στην Υδρα και μετά στο Ναύπλιο. Πέθανε πάμπτωχος
στο Ναύπλιο το 1846 σε ηλικία 63 χρονών. Το αρχείο του αποτελεί πολύτιμη πηγή
για την ιστορία της Εταιρίας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Σέκερης Παναγιώτης (Τρίπολη,1783 - Ναύπλιο,1854)
Eμπορος, ηγετικό στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας. Το 1818 εντάχθηκε
στη Φιλική Εταιρεία και με τον ενθουσιασμό του βοήθησε να γίνει γνωστή στους κύκλους
των μεγαλεμπόρων της Πόλης,
οι οποίοι και την στήριξαν οικονομικά και διευκόλυναν την επέκτασή της. Μετά τον
θάνατο του Σκουφά, όταν αποκαλύφθηκαν όλα τα σχετικά με την «Ανωτάτη Αρχή», ορκίστηκε
ότι θα προσφέρει για τους σκοπούς της Εταιρείας την περιουσία και τη ζωή του.
Με τις δωρεές του συνέβαλε στην εξόρμηση στη Μακεδονία, Ήπειρο,
Πελοπόννησο και στα νησιά
για την προώθηση της επαναστατικής ιδέας. Με την έκρηξη της Eπανάστασης διέφυγε
στην Οδησσό, οικονομικά εξαντλημένος,
όμως συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο αγωνιζόμενο έθνος. Το 1830 ήρθε
στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε
στο Ναύπλιο, όπου πέθανε πάμφτωχος.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
Diotima, a priestess of Mantineia, and the reputed instructor of Socrates. Plato,
in his Symposium, introduces her opinions on the nature, origin, and objects of
life, which in fact form the nucleus of that dialogue. Some critics believe, that
the whole story of Diotima is a mere fiction of Plato's, while others are inclined
to see in it at least some historical foundation, and to regard her as an historical
personage. Later Greek writers call her a priestess of the Lycaean Zeus, and state,
that she was a Pythagorean philosopher who resided for some time at Athens. (Lucian,
Eunuch. 7, Imag. 18; Max. Tyr. Dissert. 8 ; comp. Hermann, Gesch. u. System. d.
Plat. Philos. i.; Ast, Leben u. Schriften Platos)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
470 - 410
Diotima was likely a legendary character although she may have been
modeled on Aspasia of Miletus. In Plato’s Symposium Socrates refers
to Diotima in his speech on the nature and origin of love: [...]
Η Λασθένεια, η φιλόσοφος από τη Μαντίνεια, ανήκε στο κύκλο των Πυθαγορείων γυναικών. Μαζί με την Αξιοθέα τη Φλιασία παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία του Πλάτωνος, μετά τον θάνατο του οποίου συνδέθηκε πιθανώς με τον Σπεύσιππο.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
