Εμφανίζονται 29 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ Πόλη ΑΡΚΑΔΙΑ" .
ΙΣΑΡΗΣ (Χωριό) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
Οικογένεια του Ισαρι με πολλά μέλη της κλεφταρματωλούς και αγωνιστές του 1821.
ΧΡΑΝΟΙ (Χωριό) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
Ο Γ. Βαλκανάς γεννήθηκε στους Χράνους Αρκαδίας το 1927. Εζησε στην
Αρκαδία κατά τη Γερμανική Κατοχή και 15-χρονος ακόμη (1942) μυήθηκε στην Εθνική
Αντίσταση, συνειδητοποιώντας το βαθύτερο νόημα του αγώνα για την Ελευθερία.
Σπούδασε αμέσως μετά την απελευθέρωση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και σε ηλικία 25 ετών έλαβε Δίπλωμα Χημείας. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Imperial College του Λονδίνου και ακολούθως αναγορεύθηκε Διδάκτωρ της Χημείας από το Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο Ε.Τ.Η. της Ζυρίχης.
Διετέλεσε Διευθυντής του Εργαστηρίου Βιομηχανικής Ερευνας της Ζυρίχης
και παράλληλα επιστημονικός σύμβουλος βιομηχανικών εταιριών (RESEL A.E. , PROCOL
A.E. ) που δραστηριοποιήθηκαν σε πρωτοποριακούς τομείς στην Ευρώπη, τις Η.Π.Α.
και στην Ελλάδα.
Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και εκλέχθηκε
τακτικός Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με ιδιαίτερη
ενασχόληση σε θέματα προστασίας του Περιβάλλοντος. Το σύγγραμά του για την Οικολογία
θεωρείται ένα από τα πρώτα και πληρέστερα πανεπιστημιακά βιβλία στο είδος τους
στην Ελλάδα, δημιουργώντας έτσι τη "σχολή Βαλκανά". Στις αρχές της δεκαετίας του
'80 αναζήτησε και πάλι στην Αρκαδία ένα νέο νόημα ζωής. Το βρήκε με το νόστο στους
Χράνους όπου μαζί με τους αδελφούς του έκανε την εξοχική του κατοικία-σπουδαστήριο,
περνώντας εκεί έκτοτε σημαντικό μέρος του ελεύθερου χρόνου του. Την ίδια εποχή
διετέλεσε Πρόεδρος της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Ελλάδος. Με τη σκέψη του προσηλωμένη
στην οικολογική και "αειφόρο" αναδιάρθρωση και κοινωνικο-οικονομική ανάκαμψη της
προβληματικής πελοποννησιακής ενδοχώρας, την οποία θεωρούσε "κλειδί" για τη διατήρηση
της εθνικής ταυτότητας ολοκλήρου του Ελληνισμού, αναζήτησε πρακτικούς τρόπους
επανενεργοποίησης της φθίνουσας τοπικής οικονομίας και της παραδοσιακής παραγωγικής
δραστηριότητας. Μελέτησε σε βάθος το φαινόμενο και τις κοινωνικές στρεβλώσεις
του εργασιακού "μονοψωνίου" της ΔΕΗ της περιοχής Μεγαλόπολης και προφητικά το
1985 διατύπωσε με έγκυρους επιστημονικούς όρους την άποψη, ότι ο τοπικός πληθυσμός
θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πανελλαδικό παράδειγμα επιτυχούς μετάβασης στην
επερχόμενη "μεταβιομηχανική κοινωνία". Για το λόγο αυτό πρωτοστάτησε στην ίδρυση
της πρότυπης συνεταιριστικής αγρο-βιομηχανικής επιχείρησης ΑΓΡΟΘΕΡΜ, της οποίας
επί σειρά ετών διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου. Εδωσε συγκεκριμένο
επιστημονικό περιεχόμενο στον όρο "μεταλιγνιτική εποχή" και προδιέγραψε με σαφήνεια
τις φάσεις μετεξέλιξης του ενεργειακού και περιβαλλοντικού τοπίου, τόσο σε εθνικό
όσο και σε τοπικό επίπεδο.
Σημαντικές δημιουργικές ιδέες, όπως το έργο Τηλεθέρμανσης της Μεγαλόπολης
με συμπαραγωγή θερμότητας και ηλεκτρισμού από καλλιεργούμενα βιο-καύσιμα, η αξιοποίηση
των αστικο-γεωργικών απορριμάτων για παραγωγή εδαφοβελτιωτικών υλικών και ενέργειας,
η εκμετάλλευση της απορριπτόμενης θερμικής ενέργειας των εργοστασίων της ΔΕΗ σε
καλλιεργητικές χρήσεις, θερμοκήπια και ιχθυοκαλλιέργειες, οφείλονται στις μακρές
ερευνητικές εργασίες του Γιώργου Βαλκανά και των συνεργατών του, που συναποτέλεσαν
την ηγετική ομάδα ΑΓΡΟΘΕΡΜ με έδρα στη Μεγαλόπολη.
Οι μελέτες του Γ. Βαλκανά για την πυρολυτική αεριοποίηση του πτωχού
λιγνιτικού κοιτάσματος της Μεγαλόπολης, ώστε να μετριασθεί δραστικά η εκτός ορίων
ρύπανση της Ατμόσφαιρας και του Περιβάλλοντος, αλλά και να διπλασιασθεί ο βαθμός
απόδοσης της ηλεκτροπαραγωγής, έγιναν αφορμή για την αναδιαμόρφωση σημαντικών
τομέων της γενικότερης περιβαλλοντικής πολιτικής στην Ε.Ο.Κ. , όπου υποβλήθηκαν
σε δύο φάσεις (1986 και 1988) με την αρωγή και ένθερμη συμπράσταση του τότε Γραμματέα
της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ κ. Κώστα Μανιάτη (από το Λεοντάρι Αρκαδίας) και των τέως Δημάρχων
Μεγαλόπολης κ.κ. Η. Σορολή και Κ. Κακκαβά. Σήμερα, 15 χρόνια μετά, η απομονοπώληση
της ηλεκτρικής ενέργειας και η θεσμική απελευθέρωση της Αγοράς Ενέργειας από τη
ΔΕΗ, δικαιώνουν στο ακέραιο τον καθηγητή Γιώργο Βαλκανά και την επιστημονική ομάδα
που εκείνος δημιούργησε και δίδαξε.
Πολλές από τις δημιουργικές σκέψεις και προφητικές μελέτες του αείμνηστου
Καθηγητή και Οικολόγου Γιώργου Βαλκανά, εξακολουθούν να είναι σήμερα ακόμη περισσότερο
επίκαιρες και ζητούμενες, καθώς η πελοποννησιακή ενδοχώρα και η Αρκαδία ειδικότερα
εισέρχονται στον 21ο αιώνα, υπό το διαρκώς επαπειλούμενο φάσμα της δημογραφικής,
οικονομικής, πολιτισμικής και κοινωνικής κατάρρευσης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
200 - 118
Ο Πολύβιος ήταν γιος του Λυκόρτα. Υπήρχε στη Μεγαλόπολη σκαλισμένη εικόνα του και ελεγείο που έλεγε ότι είχε γυρίσει πολλά μέρη του κόσμου και πως χρησιμοποίησε τη φιλία του με τους Ρωμαίους υπέρ των Ελλήνων. Ανέφερε επίσης ότι στο ιστορικό βιβλίο του ασχολήθηκε με τον πόλεμο των Ρωμαίων κατά των Καρχηδονίων. Ο Πολύβιος ήταν φίλος και σύμβουλος του Σκιπίωνα, καθώς και ρυθμιστής του πολιτεύματος των πόλεων-μελών της Αχαϊκής Συμπολιτείας και νομοθέτης τους (Παυσ. 8,30,8-9).
Ο ιστορικός Πολύβιος γεννήθηκε στη Μεγαλόπολη το 202 π.Χ. και είχε
αριστοκρατική καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν ο Λυκόρτας επιφανής στρατηγός της αττικής
συμμαχίας, πολιτικός και ηγέτης του ιππικού της αχαϊκής συμπολιτείας. Ο ίδιος
αναδείχτηκε έτσι σε ανώτατα αξιώματα της συμπολιτείας.
Αν και αρχικά στάθηκε ουδέτερος απέναντι σους πολέμους των Ρωμαίων
κατά των Μακεδόνων, στη συνέχεια έδειξε φιλορωμαϊκή στάση. Αλλά μετά τη νίκη των
Ρωμαίων στην Πύδνα (168 π.Χ.), συκοφαντήθηκε από αντιπάλους ως εχθρός των Ρωμαίων
και εξορίστηκετο 167 π.Χ. στη Ρώμη για 16 χρόνια, μαζί με 1000 ακόμα Έλληνες της
αχαϊκής κοινωνίας. Εεκί γνωρίστηκε με το νεώτερό του Σκιπίωνα (Scipio Africanus),
ο οποίος αγαπούσε πολύ τον ελληνικό πολιτισμό. Σταδιακά ο Πολύβιος εξελίχθηκε
σε θαυμαστή της δύναμης και του μεγαλείου της Ρώμης.
Η φιλία του με τον Σκιπίωνα του επέτρεψε μάλιστα να βοηθήσει τους
υπόλοιπους εξόριστους συμπατριώτες του, όπως και να ακολουθήσει το φίλο του σε
διάφορες πολεμικές εκστρατείες. Έτσι μεταξύ άλλων παρακολούθησε το 146 την καταστροφή
της Καρχιδόνας και της Κορίνθου. Μετά την καταστροφή της Κορίνθου ο Πολύβιος εισηγήθηκε
στο Σκιπίωνα ευμενή μεταχείριση των Κορινθίων, πράγμα που αυτοί του ανταπέδωσαν
με ένα μαρμάρινο άγαλμα.
Λόγω της εμπλοκής του με τα ανώτερα επίπεδα της ρωμαϊκής εξουσίας,
άρχισε να συλλέγει πληροφορίες για τα γεγονότα του καιρού του από επίσημα έγγραφα,
όπως και από διηγήσεις μαρτύρων. Μετά την επιστροφή του από την εξορία, άρχισε
να γράφει μια σειρά από 40 βιβλία με τίτλο «Καθολική Ιστορία», όπου εξιστορεί
τα γεγονότα από το έτος 264 π.Χ. σε συνολικό συσχετισμό με τις εξελίξεις στον
τότε γνωστό κόσμο. Στόχος της προσπάθειάς του ήταν να παρουσιάσει την ανάδειξη
της Ρώμης σε παγκόσμια δύναμη και την ιστορική της αποστολή να ανασυγκροτήσει
το μεσογειακό χώρο, μετά την παρακμή των ελληνικών πόλεων.
Τα 5 πρώτα από τα βιβλία του έχουν διασωθεί στο σύνολό τους, ενώ από
τα υπόλοιπα σώζονται αποσπάσματα. Το έργο του αποτελεί πολύτιμη πηγή για την ιστορική
έρευνα της εποχής του.
Ο Πολύβιος πέθανε το 120 π.Χ. σε ηλικία 82 ετών μετά από τραυματισμό
του κατά την πτώση από άλογο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Polybious, (Polubios). One of the most important Greek historians,
born about B.C. 204 at Megalopolis; the son of Lycortas, general of the Achaean
League in 185-184 and after 183. Through his father, and his father's friend Philopoemen,
he early acquired a deep insight into military and political affairs, and was
afterwards intrusted with high federal offices, such as the commandership of the
cavalry, the highest position next to the federal generalship. In this capacity
he directed his efforts towards maintaining the independence of the Achaean League.
As the chief representative of the policy of neutrality during the war of the
Romans against Perseus of Macedonia, he attracted the suspicion of the Romans,
and was one of the 1000 noble Achaeans who in 166 were transported to Rome as
hostages, and detained there for seventeen years. In Rome, by virtue of his high
culture, he was admitted to the most distinguished houses, in particular to that
of Aemilius Paulus, the conqueror in the Macedonian War, who intrusted him with
the education of his sons, Fabius and the younger Scipio. He was on terms of the
most cordial friendship with the latter, whose counsellor he became. Through Scipio's
intercession in 150, Polybius obtained leave to return to his home with those
of the Achaeans who still survived; but in the very next year he went with his
friend to Africa, and was present at the capture of Carthage, B.C. 146. After
the destruction of Corinth in the same year, he returned to his native land, and
made use of his credit with the Romans to lighten, as far as he could, the lot
of his unfortunate countrymen. When Greece was converted into a Roman province,
he was intrusted with the difficult task of organizing the new form of government
in the Greek towns, and in this office gained for himself the highest recognition
both from the conquerors and from the conquered, the latter rewarding his services
by setting up statues to him and by other marks of honour. The pedestal of such
a statue has been discovered at Olympia. The succeeding years he seems to have
spent in Rome, engaged on the completion of his historical work, and occasionally
undertaking long journeys through the Mediterranean countries in the interest
of his history, more particularly with a view to obtaining actual ocular knowledge
of historical sites. After the death of his patron he returned to Greece, and
died in 122, at the age of eighty-two, in consequence of a fall from his horse.
During his long sojourn in Rome, his study of the history and
constitution of Rome, as well as his personal experiences, inspired him with the
conviction that the Roman people owed the magnificent development of their power,
not to fortune, but to their own fitness, and to the excellence of their political
and military institutions, as compared with those of other States, and that therefore
their rapid rise to world-wide dominion had been in some measure an historical
necessity. In order to enlighten his countrymen on this point, and thereby to
supply them with a certain consolation for their fate, he composed his history
(Pragmateia) of the period between B.C. 220 and 146, in forty books. Of these
the first two are in the form of an Introduction, and give a compendium of events
in Italy, Africa, and Greece, from the destruction of Rome by the Gauls to the
First Punic War, thus recording the rise of the Roman supremacy. The first main
division (books iii.-xxx.) contained in synchronistic arrangement the occurrences
from 220 to 168--that is, of the time in which Rome was founding its world-wide
dominion through the Hannibalian, Macedonian, Syrian, and Spanish Wars. The second
described the maintenance and consolidation of this dominion against the attempts
to overthrow it in the years 168-146. Of this work only books i.-v. have been
preserved in a complete form; of the rest we possess merely fragments and epitomes.
This is especially to be regretted in those parts in which Polybius narrates events
which came within his own experience. He is the first representative of that particular
type of historical composition, which does not merely recount the several facts
and phenomena in chronological order, but goes back to the causes of events, and
sets forth their results. His work rests upon a knowledge of the art of war and
of politics, such as few ancient historians possessed; upon a careful examination
of tradition, conducted with keen criticism; partly also upon what he had himself
seen, and upon the communications of eye-witnesses and actors in the events. It
sets forth the course of occurrences with clearness, penetration, sound judgment,
and love of truth, and, among the circumstances affecting the result, lays especial
stress on the geographical conditions. It belongs, therefore, to the greatest
productions of ancient historical writing, though, in respect to language and
style, it does not attain the standard of Attic prose. The language is often wanting
in purity, and the style is stiff and inharmonious.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Acestodorus (Akestodoros), a Greek historical writer, who is cited by Plutarch (Them. 13), and whose work.contained, as it appears, an account of the battle of Salamis among other things. The time at which he lived is unknown. Stephanus (s. v. Megale polis) speaks of an Acestodorus of Megalopolis, who wrote a work on cities (peri poleon), but whether this is the same as the above-mentioned writer is not clear.
ΒΑΣΤΑΣ (Χωριό) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
Ο μουσικός και τραγουδιστής Βασίλης Παπακωνστανίνου γεννήθηκε το 1950
στο χωριό Βάστα της Μεγαλόπολης. Το 1957 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα,
όπου αργότερα ο ίδιος θα σταδιοδρομήσει σαν μουσικός και τραγουδιστής. Αρχισε
να ασχολείται με τη μουσική από τα 12 του χρόνια. Σε ηλικία 19 χρονών ασχολήθηκε
με το Νέο Κύμα και συνεργάστηκε με τους Σοφία Βόσσου, Κώστα Χατζή, Μιχάλη Βιολάρη,
Καίτη Χωματά και Γιώργο Ζωγράφο. Το 1973, μετά την στρατιωτική του θητεία, μεταβαίνει
στην Γερμανία (Φρανκφούρτη και Μόναχο) για να λάβει μέρος και να τραγουδήσει σε
αντιδικτατορικές εκδηλώσεις και σε φοιτητικά στέκια. Στη συνέχεια θα πάει στη
Γαλλία, όπου θα γνωριστεί το 1974 με το Μίκη Θεοδωράκη. Η συνεργασία τους θα αρχίσει
μετά από δύο χρόνια. Με την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα και αρχίζει
ουσιαστικά την επαγγελματική του πορεία στο τραγούδι.
Η πρώτη του δισκογραφική συμμετοχή είναι στο δίσκο "Προδομένος Λαός"
του Μίκη Θεοδωράκη το 1974. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο δίσκο "Τραγούδια του
Δρόμου" του Μάνου Λοϊζου ("Τρίτος Παγκόσμιος" και "Στρατιώτης") . Το 1975 συμμετείχε
στο δίσκο "Εχθρός Λαός" του Θεοδωράκη και στα "Αγροτικά" του Μπακαλάκου. Το 1976
ερμήνευσε τα τραγούδια της "Εξορίας" του Θεοδωράκη. Τραγούδησε επίσης στα "Νέγρικα"
του Μάνου Λοΐζου και Γιάννη Νεγρεπόντη. Το 1977 μετείχε σε συναυλίες μαζί με τον
Θεοδωράκη στη Γαλλία και Γερμανία και με τον Μάνο Λοΐζο στη Σουηδία και Αμερική.
Το 1978 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο ("Βασίλης Παπακωνσταντίνου").
Σε αυτόν, όπως και στον επόμενο "Φοβάμαι", αρχίζει να δείχνει τις επιρροές του
απο την rock μουσική. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν πολλές ακόμα δισκογραφικές
του δουλειές, με τις οποίες καθιερώθηκε σαν μια σημαντική και ξεχωριστή παρουσία
στο χώρο της ελληνικής μουσικής.
Αργότερα συνεργάστηκε με τον Νικόλα Ασιμο και συμμετείχε στο πρώτο
του άλμπουμ "Ξαναπές". Το 1984 ηχογράφησε το άλμπουμ "Διαίρεση" εισάγοντας το
δικό του προσωπικό ήχο και ερμηνευτικό ύφος στην Ελληνική μουσική. Ηδη από τα
μέσα του 80 ο Παπακωνσταντίνου έχει καθιερωθεί σαν ένας απο τους κορυφαίους Ελληνες
τραγουδιστές. Στα τέλη του 80 κυκλοφορεί το δίσκος "Χορεύω". Συνεργάστηκε εκ νέου
με τον Ασιμο στο άλμπουμ του τελευταίου "Φαλιμέντο του κόσμου". Αργότερα ηχογράφησε
το άλμπουμ "Σφεντόνα". Το 1994 ακολούθησε το "Δεν Σηκώνει", όπου συνεργάστηκε
με τους Α. Αλκαίο, Χ. Κροκίδη, Β. Γιαννόπουλο, Σ. Μεσιμέρη, Α. Μάνου, Ο. Ιωάννου
και Μ. Μάτσα. Το 1997 ηχογραφεί το "Πες μου ενα ψέμα ν' αποκοιμηθώ"και το 1999
το "Να με φωνάξεις". Το 2000 ηχογραφεί σε συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο το
άλμπουμ "Θάλασσα στην σκάλα". Η τελευταία του δουλειά είναι το άλμπουμ "Χαμένες
Αγάπες" σε μουσική Χ. Κροκίδη και στίχους Β. Γιαννόπουλου.
Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Ελένη Ράντου και έχει μια κόρη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΘΩΚΝΙΑ (Χωριό) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
1921
Ο Σωτήριος Παπαντωνίου του Βασιλείου, γεννήθηκε στη Θωκνεία Μεγαλουπόλεως
Αρκαδίας το έτος 1921. Την ίδια χρονιά εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στις
Σέρρες. Φοίτησε στο 1ο Δημοτικό Σχολείο και εν συνέχεια στο 1ο μικτό Γυμνάσιο
Σερρών στην Δικτατορία Μεταξά.
Συμμετέχοντας σε παμμαθητική αποχή εκ των μαθημάτων, το έτος 1936
αποβλήθηκε από το Γυμνάσιο και του απαγορεύθηκε η εγγραφή του σε άλλο της ελληνικής
επικράτειας. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τον Παπαντωνίου να εγγραφεί στη Σχολή ?Ήφαιστος?,
Τμήμα Μηχανολογίας στην Αθήνα (Πλατεία Βάθης). Η έκρηξη του πολέμου αποτέλεσε
την αιτία διακοπής των σπουδών του. Στα χρόνια της κατοχής εντάσσεται στο
ΕΑΜ και στο ΕΛΑΣ.
Η απελευθέρωση τον βρίσκει στις Σέρρες όπου και ασχολείται με θεατρικές
και κινηματογραφικές επιχειρήσεις. Στα χρόνια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου
λόγω που διώκεται από το καθεστώς ξενιτεύεται στην Αυστραλία οικογενειακώς. Με
την πτώση της δικτατορίας επιστρέφει στην Ελλάδα-Σέρρες. Ατομο καθ'
ότι ανήσυχο και με καλλιτεχνικό οίστρο, αναλώνει το χρόνο του, πέρα από τις δραστηριότητες
επιβίωσης, και με την σκιτσογραφία, την ποίηση και την διηγηματογραφία. Έργα του
δημοσιεύθηκαν στον τοπικό τύπο στα Σερραϊκά χρονικά του Καταμανίδη και σε διάφορα
άλλα έντυπα. Το έργο του, με δικά του έξοδα το εκτύπωσε σε πέντε τόμους, του οποίους
διαθέτει δωρεάν. Παντρεμένος στις Σέρρες με την Πουλχερία Καρακάλη από την Νιγρίτα
με την οποία απέκτησε δύο παιδιά τον Βασίλη και τη Γεωργία. Η Γεωργία τελείωσε
την Φυσική στη Θεσσαλονίκη και έχει το χόμπι του πατέρα της. Σκιτσάρει και ζωγραφίζει
με λάδι. Στα βιβλία υπάρχουν πολλά σκίτσα της.
ΚΑΣΤΑΝΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
1913
Ο ποιητής Ηλίας Σιμόπουλος γεννήθηκε στις 23 Νοέμβρη του 1923 στον
Κραμποβό (σήμερα Καστανοχώρι) Αρκαδίας, από γονείς αγρότες. Εκεί φοίτησε στο δημοτικό
σχολείο και στη συνέχεια στο «Ελληνικό Σχολείο» στο Ισαρι. Το 1925 πήγε στην Αθήνα
όπου τέλειωσε το Γυμνάσιο, τη Nομική σχολή, και το Γαλλικό Iνστιτούτο. Μιλάει
Γαλλικά, Αγγλικά και Ρώσικα.
Σα φοιτητής πήρε ενεργό μέρος στο φοιτητικό κίνημα της εποχής και
ήταν υπεύθυνος στη «Φοιτητική Φωνή», όργανο της αριστερής φοιτητικής παράταξης.
Παράλληλα δούλεψε σε πολλές εφημερίδες. Από μαθητής στο γυμνάσιο είχε αρχίσει
να γράφει ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύονταν στη «Διάπλαση των Παίδων», την
«Παιδική Χαρά» και άλλα έντυπα. Αργότερα με το ψευδώνυμο Παύλος Ροδής δημοσίευσε
ποιήματα, μελέτες και άλλα λογοτεχνικά κείμενα σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες.
Στο διάστημα 1934 - 1936 ήταν Γραμματέας της Καλλιτεχνικής Επιτροπής στην «Ενωτική
Συνομοσπονδία Ελλάδας» (με μέλη τους: Κώστα Βάρναλη, Γιάννη Ρίτσο, Μενέλαο Λουντέμη,
Γιώργη Ζάρκο, Τίμο Βιτσώρη, και Πέτρο Στυλίτη) και σκηνοθέτες στο Εργατικό Θέατρο.
Το καλοκαίρι του 1936 με την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά η λογοκρισία
σταμάτησε την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του με τίτλο «Εναγώνια» που
βρισκόταν στο τυπογραφείο. Αργότερα για την όλη δραστηριότητά του συνελήφθη από
την ειδική ασφάλεια, βασανίστηκε και μετατάχθηκε από τη σχολή εφέδρων αξιωματικών
στο 11ο σύνταγμα πεζικού σαν απλός στρατιώτης. Πιο μπροστά μετά από αλλεπάλληλες
επιδρομές στο σπίτι του κατασχέθηκαν όλα του τα χειρόγραφα και καταστράφηκε όλο
του το αρχείο. Πήρε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας και στην Εθνική Αντίσταση.
Το 1946 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή. Ομως με τον εμφύλιο
πόλεμο και τα γεγονότα που ακολούθησαν, διώχθηκαν όλα τα μέλη της οικογένειας
του και για λόγους επιβίωσης υποχρεώθηκε, όχι μόνο να αναστείλει κάθε δραστηριότητα,
αλλά να σταματήσει και κάθε δημοσίευση. Ετσι, μόλις το 1958 κυκλοφόρησε η «Αρκαδική
Ραψωδία» που, μαζί με πολλά έργα του, ήταν έτοιμη από το 1919.
Με την έκδοση του τρίτου βιβλίου του, έγινε μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων
Λογοτεχνών στις 2.6.1959 και παράλληλα της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών στις 20.3.1960.
Επειδή όμως η εκλογή του στο Σύνδεσμο προηγήθηκε, για λόγους ευαισθησίας παρέμεινε
σ' αυτόν. Στις εκλογές Δ.Σ. που έγιναν το Μάρτη του 1961 προτάθηκε υποψήφιος και
μετά την εκλογή του τιμήθηκε με τη θέση του αντιπροέδρου μέχρι τις 22.3.1967,
οπότε έγινε Γενικός Γραμματέας για δύο διετίες και από 3.3.1971 ομόφωνα Πρόεδρος
μέχρι τη Συγχώνευση του Συνδέσμου με την Εταιρεία στις 5 Δεκέμβρη 1982. Στις νέες
αρχαιρεσίες που ακολούθησαν μετά τη συγχώνευση ήρθε πρώτος επιτυχών και διετέλεσε
αντιπρόεδρος από 22.5.83 και συνέχεια πρόεδρος από 18.10.84 για δύο διετίες μέχρι
τις 18 Μαρτίου 1989, οπότε αποσύρθηκε, για να επιμεληθεί το έργο του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
Λυρικός ποιητής, οπαδός της κυνικής φιλοσοφίας και πρόδρομος της λατινικής σάτιρας, μαζί με τον Μένιππο. Εδρασε και ως πολιτικός και στρατιωτικός.
Γιος του Κραύγι, εξελέγη οχτώ φορές στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Η δράση του, τόσο κατά τις περιόδους που ήταν στρατηγός όσο και όταν δεν ήταν, υπήρξε ευεργετική όχι μόνο για τους Αρκάδες αλλά για όλους τους Ελληνες. Ο Παυσανίας τον θεωρεί τον τελευταίο ευεργέτη ολόκληρης της Ελλάδας. Στο θέατρο της Τεγέας υπήρχε ανδριάντας του με επίγραμμα που εξυμνούσε την ανδρεία και τα κατορθώματά του (Παυσ. 8,49,1-8,52).
Philopoemen, Lives, by Plutarch
Philopoimen. A native of Megalopolis in Arcadia, one of the
few great men that Greece produced in the decline of her political independence.
The great object of his life was to infuse among the Achaeans a military spirit,
and thereby to establish their independence on a firm and lasting basis. He was
the son of Craugis, a distinguished man at Megalopolis, and was born about B.C.
252. He lost his father at an early age, and was brought up by Cleander, an illustrious
citizen of Mantinea, who had been obliged to leave his native city, and had taken
refuge at Megalopolis. He received instruction from Ecdemus and Demophanes, both
of whom had studied the Academic philosophy under Arcesilaus. At an early age
he became distinguished by his love of arms and his bravery in war. His name,
however, first occurs in history in B.C. 222, when Megalopolis was taken by Cleomenes,
and in the following year (221) he fought with conspicuous valour at the battle
of Sellasia, in which Cleomenes was completely defeated. In order to gain additional
military experience, he soon afterwards sailed to Crete, and served for some years
in the wars between the cities of that island. On his return to his native country,
in 210, he was appointed commander of the Achaean cavalry; and in 208 he was elected
strategus, or general of the Achaean League. In this year he defeated Machanidas,
tyrant of Lacedaemon, and slew him in battle with his own hand. In 201 he was
again elected general of the league, when he defeated Nabis, who had succeeded
Machanidas as tyrant of Lacedaemon. Soon afterwards Philopoemen took another voyage
to Crete, and assumed the command of the forces of Gortyna. He did not return
to Peloponnesus till 194. He was made general of the League in 192, when he again
defeated Nabis, who was slain in the course of the year by some Aetolian mercenaries.
Philopoemen was reelected general of the League several times afterwards; but
the state of Greece did not afford him much further opportunity for the display
of his military abilities. The Romans were now in fact the masters of Greece,
and Philopoemen clearly saw that it would be an act of madness to offer open resistance
to their authority. At the same time as the Romans still recognized in words the
independence of the League, Philopoemen offered a resolute resistance to all their
encroachments upon the liberties of his country, whenever he could do so without
affording them any pretext for war. In 188, when he was general of the League,
he took Sparta, and treated it with the greatest severity. He razed the walls
and fortifications of the city, abolished the institutions of Lycurgus, and compelled
the citizens to adopt the Achaean laws in their stead. In 183 the Messenians revolted
from the Achaean League. Philopoemen, who was general of the League for the eighth
time, hastily collected a body of cavalry, and pressed forward to Messene. He
fell in with a large body of Messenian troops, by whom he was taken prisoner and
carried to Messene. Here he was thrown into a dungeon, and was compelled by Dinocrates
to drink poison. The news of his death filled the whole of Peloponnesus with grief
and rage. An assembly was immediately held at Megalopolis; Lycortas was chosen
general; and in the following year he invaded Messenia, which was laid waste far
and wide; Dinocrates and the chiefs of his party were obliged to put an end to
their lives. The remains of Philopoemen were conveyed to Megalopolis in solemn
procession; and the urn which contained the ashes was carried by the historian
Polybius. His remains were then interred at Megalopolis with heroic honours, and
soon afterwards statues of him were erected in most of the towns belonging to
the Achaean League. The life of Philopoemen is narrated by Plutarch.
Απόγονος του Αρκεσίλαου, αρχηγός του στρατού των Μεγαλοπολιτών μαζί με το Λυδιάδη (Παυσ. 8.10.6,10).
Μεγαλοπολίτης στρατηγός, πατέρας του Διοφάνη (Παυσ. 8.30.5, 8.51.1).
Diaeus, (Diaios), a man of Megalopolis, succeeded Menalcidas of Lacedaemon as general of the Achaean league in B. C. 150. Menalcidas, having been assailed by Callicrates with a capital charge, saved himself through the favour of Diaeus, whom he bribed with three talents; and the latter, being much and generally condemned for this, endeavored to divert public attention from his own conduct to a quarrel with Lacedaemon. The Lacedaemonians had appealed to the Roman senate about the possession of some disputed land, and had received for answer that the decision of all causes, except those of life and death, rested with the great council of the Achaeans. This answer Diaeus so far garbled as to omit the exception. The Lacedaemonians accused him of falsehood, and the dispute led to war, wherein the Lacedaemonians found themselves no match for the Achaeans, and resorted accordingly to negotiation. Diaeus, affirming that his hostility was not directed against Sparta, but against her disturbers, procured the banishment of 24 of her principal citizens. These men fled for refuge and protection to Rome, and thither Diaeus went to oppose them, together with Callicrates, who died by the way. The cause of the exiles was supported by Menalcides, who assured the Spartans, on his return, that the Romans had declared in favour of their independence, while an equally positive assurance to the opposite effect was given by Diaeus to the Achaeans,--the truth being that the senate had passed no final decision at all, but had promised to send commissioners to settle the dispute. War was renewed between the parties, B. C. 148, in spite of the prohibition of the Romans, to which, however, Diaeus, who was again general in B. C. 147, paid more obedience, though he endeavoured to bring over the towns round Sparta by negotiation. When the decree of the Romans arrived, which severed Sparta and several other states from the Achaean league, Diaeus took a leading part in keeping up the indignation of the Achaeans, and in urging them to the acts of violence which caused war with Rome. In the autumn of 147 he was succeeded by Critolaus, but the death of the latter before the expiration of his year of office once more placed Diaeus at the post of danger, according to the law of the Achaeans, which provided in such cases that the predecessor of the deceased should resume his authority. The number of his army he swelled with emancipated slaves, and enforced strictly, though not impartially, the levy of the citizens; but he acted unwisely in dividing his forces by sending a portion of them to garrison Megara and to check there the advance of the Romans. He himself had taken up his quarters in Corinth, and Metellus, the Roman general, advancing thither, sent forward ambassadors to offer terms, but Diaeus threw them into prison (though he afterwards released them for the bribe of a talent), and caused Sosicrates, the lieutenantgeneral, as well as Philinus of Corinth, to be put to death with torture for having joined in recommending negotiation with the enemy. Being defeated by Mummius before the walls of Corinth, in B. C. 146, he made no further attempt to defend the city, but fled to Megalopolis, where he slew his wife to prevent her falling into the enemy's power, and put an end to his own existence by poison, thus (says Pausanias) rivalling Menalcidas in the cowardice of his death, as he had rivalled him through his life in avarice. (Polyb. xxxviii. 2, xl. 2, 4, 5, 9; Paus. vii. 12, &c.; Clinton, F. H. sub annis 149, 147, 146.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Aristaenus (Aristainos), of Megalopolis, sometimes called Aristaenetus by Polybius
and Plutarch (Philop. 13, 17). Aristaenus, however, appears to be the correct
name. He was strategus of the Achaean league in B. C. 198, and induced the Achaeans
to join the Romans in the war against Philip of Macedon. Polybius defends him
from the charge of treachery for having done so. In the following year (B. C.
197) he was again strategus and accompanied the consul T. Quinctius Flamininus
to his interview with Philip (Polyb. xxxii. 19-21, 32; Polyb. xvii. 1, 7, 13).
In the same year he also persuaded the Boeotians to espouse the side of the Romans
(Liv. xxxiii. 2). In B. C. 195, when he was again strategus, he joined Flamininus
with 10,000 foot and 1000 horse in order to attack Nabis (Liv. xxxiv. 25, &c.).
He was also strategus in B. C. 185, and attacked Philopoemen and Lycortas for
their conduct in relation to the embassy that had been sent to Ptolemy. (Polyb.
xxiii. 7, 9, 10).
Aristaenus was the political opponent of Philopoemen, and showed more
readiness to gratify the wishes of the Romans than Philopoemen did. He was eloquent
and skilled in politics, but not distinguished in war (Polyb. xxv. 9; comp. Plut.
Philop. 17; Paus. viii. 51.1).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Προερχόταν από διακεκριμένη οικογένεια και ο ίδιος ήταν άνθρωπος με φιλοδοξίες αλλά και φιλοπατρία. Εγκατέλειψε εκούσια το θρόνο του τυράννου και διακρίθηκε τόσο πολύ ανάμεσα σ' όλους τους Αχαιούς, ώστε να πάρει δόξα ίση με του Αρατου (Παυσ. 8,27,12). Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ο Λυδιάδης έγινε τύραννος δύο γενιές μετά το θάνατο του Αριστόδημου, αυτό όμως διορθώνεται σε "δύο έτη" (Εκδ. Αθηνών, Παυσανίου Περιήγησις, τόμ. 4, σελ. 294, σημ. 20.
Lydiades (Ludiades). A citizen of Megalopolis, who, though of an obscure family, raised himself to the sovereignty of his native city about B.C. 244. In 234 he voluntarily abdicated the sovereignty, and permitted Megalopolis to join the Achaean League as a free State. He was elected several times general of the Achaean League, and became a formidable rival to Aratus. He fell in battle against Cleomenes in B.C. 226.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Lydiades (Ludiades). There is, however, considerable doubt whether this or Lusiades is the more correct forms of the name (See Schweigh. ad Polyb. ii. 44). A citizen of Megalopolis, who, though of an obscure family, raised himself while yet a young man to the sovereignty of his native city. We know nothing of the steps by which he rose to power, but he is represented to us as a man of an ambitious built generous character, whho was misled by false rhetorical arguments to believe a monarchical government to be the best for his fellow-citizens (Plut. Arat. 30; Paus. viii. 27. 12). So far as we are able to judge, his elevation appears to have taken place about the time that Antigonus Gonatas made himself master of Corinth, B. C. 244 (Droysen, Hellenism. vol. ii.). We find him mentioned by Pausanias as one of the commanders of the forces of Megalopolis at the battle of Mantmneia against Agis IV., king of Sparta (Paus. viii. 10. 6, 10); but the date of that battle is unknown. From his being associated on that occasion with another general, Leocydes, we may perhaps infer that he had not then established himself in the absolute power. If the date above assigned to the commencement of his reign be correct, he had held the sovereign power about ten years, when the progress of the Achaean league and the fame attained by Aratus as its leader, led him to form projects more worthy of his ambition; and after the fall of Aristippus, tyrant of Argos, instead of waiting till he should be attacked in his turn, he determined voluntarily to abdicate the sovereignty, and permit Megalopolis to join the Achaean league as a free state. This generous resolution was rewarded by the Achaeans by the election of Lydiades to be strategus or commander-in-chief of the confederacy the following year, B. C. 233. His desire of fame, and wish to distinguish the year of his command by some brilliant exploit, led him to project an expedition against Sparta, which was, however, opposed by Aratus, who is said to have already begun to be jealous of his favour and reputation. Lydiades, indeed, threatened to prove a formidable rival; he quickly rose to such consideration in the league as to be deemed second only to Aratus himself, and notwithstanding the opposition of the latter, was elected strategus a second and third time, holding that important office alternately with Aratus. The most bitter enmity had by this time arisen between the two ; each strove to undermine the other in the popular estimation; but though Lydiades was unable to shake the long-established credit of Aratus, lie himself maintained his ground, notwithstanding the insidious attacks of his rival, and the suspicion that naturally attached to one who had formerly borne the name of tyrant. In B. C. 227 the conduct of Aratus, in avoiding a battle with Cleomenes at Pallantium, gave Lydiades fresh cause to renew his attacks, but they were again unsuccessful, and lie was unable to prevent the appointment of Aratus for the twelfth time to the office of strategus, B. C. 226. His enmity did not, however, prevent him from taking the field under the command of his rival: the two armies under Aratus and Cleomenes met at a short distance from Megalopolis, and though Aratus would not consent to bring on a general engagement, Lydiades, with the cavalry under his command, charged the right wing of the enemy and put them to the rout, but being led by his eagerness to pursue them too far, got entangled in some enclosures, where his troops suffered severely, and he himself fell, after a gallant resistance. His body was left on the field, but Cleomenes had the generosity to honour a fallen foe, and sent it back to Megalopolis, adorned with the insignia of royal dignity. Except Cleomenes himself, the later history of Greece presents few brighter names than that of Lydiades (Polyb. ii. 44, 51; Plut. Arat. 30, 35, 37, Cleom. 6, de Ser. Num. vind. 6, p. 552; Paus. viii. 27. 12-15).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Αριστόδημος. Γιος του Αρτύλα, αν και τύραννος πήρε το προσωνύμιο "χρηστός". Επί των ημερών του εισέβαλαν στη Μεγαλόπολη οι Λακεδαιμόνιοι με αρχηγό τον Ακρότατο, γιο του Αρέα Α'. Στη μάχη που ακολούθησε ο Ακρότατος σκοτώθηκε (Παυσ. 8,27,11).
Aristodemus (Aristodemos), tyrant of Megalopolis in the reign of Antigonus Gonatas,
and shortly before the formation of the Achaean league. He was a native of Phigalea
and a son of Artyla. He was one of those tyrants who were set up at that time
in various parts of Greece through Macedonian influence. lie was honoured by the
surname Chrestos. In his reign, Cleomenes of Sparta and his eldest son Acrotatus
invaded the territory of Megalopolis. A battle was fought, in which Aristodemlus
defeated the enemy and Acrotatus was slain (Paus. viii. 27.8). Aristodemus was
assassinated afterwards by the emissaries of Ecdemus and Demophanes, two patriotic
citizens of Megalopolis, and friends of young Philopoemen (Plut. Philop. 1). His
sepulchral mound in the neighbourhood of Megalopolis was seen as late as the time
of Pausanias (viii. 36.3).
Μαθητές του Αρκεσίλαου από την Πιτάνη και δάσκαλοι του Φιλοποίμενα (Παυσ. 8,49,2).
Demophanes, of Megalopolis, a Platonic philosopher, and a disciple of Arcesilas. (Plut. Philopoem. 1.) He and Ecdemus were the chief persons who delivered Megalopolis from the tyranny of Aristodemus, and also assisted Aratus in abolishing tyranny at Sicyon. For a time they were entrusted with the administration of the state of Cyrene, and Philopoemen in his youth had enand joyed their friendship. (Polyb. x. 25.)
Cercidas (Kerkidas), A poet, philosopher, and legislator for his native city, Megalopolis. He was a disciple of Diogenes, whose death he recorded in some Meliambic lines. (Diog. Laert. vi. 76.) He is mentioned and cited by Athenaeus (viii., xii.) and Stobaeus (iv. 43, lviii. 10). At his death he ordered the first and second books of the Iliad to be buried with him. (Ptol. Hephaest. ap. Phot. Cod. 190). Aelian (V. H. xiii. 20) relates that Cercidas died expressing his hope of being with Pythagoras of the philosophers, Hecatacus of the historians, Olympus of the musicians, and Homer of the poets, which clearly implies that he himself cultivated these four sciences. He appears to be the same person as Cereidas the Arcadian, who is mentioned by Demosthenes among those Greeks, who, by their cowardice and corruption, enslaved their states to Philip. (De Coron.; see the reply of Polybius to this accusation, xvii. 14.)
Crescens a Cynic of Megalopolis, (probably the city in Arcadia, though some believe that Rome is meant by that appellation,) who lived in the middle of the second century after Christ, contemporary with Justin Martyr. The Christian writers speak of his character as perfectly infamous. By Tatian (Or. adv. Graec.) he is accused of the most flagrant enormities, and is described as a person who was not prevented by his cynical profession from being "wholly enslaved to the love of money". He attacked the Christians with great acrimony, calling them Atheists; but his charges were refuted by Justin, who tells us, that, in consequence of the refutation, he was apprehensive lest Crescens should plot his death. But whether he was really the cause of Justin's martyrdom or not is uncertain; for, although he is accused of this crime by Eusebius, yet the charge is only made to rest on a statement of Tatian, which however merely is, that "he who advised others to despise death, was himself so much in dread of death, that he plotted death for Justin as a very great evil", without a word as to the success of his intrigues. (Justin, Apolog. ii.; Euseb. H. E. iv. 16)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
