Εμφανίζονται 8 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες για το τοπωνύμιο: "ΑΙΤΩΛΙΚΟ Πόλη ΙΕΡΑ ΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ".
1914 - 1988
Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1936 ως το 1940 ζωγραφική
με καθηγητή τον Κωνσταντίνο Παρθένη και χαρακτική κοντά στον Γιάννη Κεφαλληνό
τα χρόνια 1937-40. Ασχολήθηκε και με την εικογράφηση βιβλίων. Η Κατράκη,
στα πλαίσια ενός ρεαλισμού αρχικά, προχωρεί, αξιοποιώντας μια δικής της έμπνευσης
τεχνική κατεργασίας σκληρής πέτρας (κριτικού ψαμμίτη) σε εξπρεσιονιστικές διατυπώσεις.
Από τις σημαντικότερες Ελληνίδες χαράκτριες είναι η Βάσω Κατράκη (1914-1988).
Μαθήτρια του Κεφαλληνού, δεν έμεινε μόνο στις γνωστές τεχνικές και στους καθιερωμένους
τύπους της χαρακτικής. Αρχισε τις προσπάθειές της με την ξυλογραφία και έδωσε
μια χαρακτική, στην οποία συνδυάζονται η προσήλωση στην πραγματικότητα με την
έμφαση στα εξπρεσιονιστικά στοιχεία. Οι πιο προσωπικές όμως και ολοκληρωμένες
προσπάθειές της βρίσκονται σε έργα που βασίζονται στο σκάλισμα της πέτρας, μια
τεχνική που δεν έχει καμιά σχέση με τη λιθογραφία. Η χρησιμοποίηση του ψαμμίτη
της Σητείας, σκληρής πέτρας με αδρές επιφάνειες, και η συνύπαρξη της σχηματοποίησης
και του αποσπασματικού, του μνημειακού και του τοπικού χαρίζουν στις ανθρώπινες
μορφές, που αποτελούν και το πιο αγαπημένο της θέμα, μια εκπληκτική εκφραστική
φωνή. Μιλώντας για τη δουλειά της στην τεχνική αυτή, η ίδια η χαράκτρια έλεγε:
"Η επαφή μου με την τραχεία αυτή Κρητική πέτρα με οδήγησε και στην αναζήτηση
καινούργιων εργαλείων. Ο μαντρακάς και τα καλέμια των γλυπτών με βοήθησαν σ' αυτό.
Με βαθιές εγκοπές, με σκληρά γδαρσίματα, με απότομα ή ελαφρά περάσματα από τα
μαύρα στα άσπρα και αντίθετα προσπαθώ να κατακτήσω την άγνωστη γλώσσα του καινούργιου
αυτού υλικού μου και να του αποσπάσω τα μυστικά που θα με βοηθήσουν στην έκφραση
των αναγκών μου".
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχίας Αιτωλοακαρνανίας
1914 - 1988
Αξιόλογο λήμμα του Χρ. Χρήστου για τη ζωή και το έργο της στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα.
1901 - 1982
Ποιητής και δοκιμιογράφος
Στη γραφική νησιώτικη γη του Αιτωλικού, που βρίσκεται στη μέση περίπου
της λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου
- Αιτωλικού - Σταμνάς,
γεννήθηκε το 1901 ο Γιαννάκης Παναγιωτόπουλος, πρώτος γιος του Μιχάλη και της
Ειρήνης (το γένος Γιώργου Καραμούζα). Ο Γιαννάκης κάθισε στα μαθητικά θρανία του
Δημοτικού Σχολείου Αιτωλικού. Ο αυστηρότατος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των μαθητών
του, δάσκαλος Κυριάκος Μονοκρούσιος, μνημόνευε -πολλά χρόνια μετά- την άριστη
επίδοση του μικρού Γιαννάκη ως παράδειγμα προς μίμηση. Το μαυριδερό κι' αχαμνούλι
εκείνο παιδάκι, με τα κοντά πανταλονάκια, που κατέβαιναν κάτω από το γόνατο, το
θυμούνται ακόμα αρκετοί απ' τους σημερινούς ηλικιωμένους Αιτωλικιώτες. Ο πατέρας
του, ο Μιχάλης Παναγιωτόπουλος, ήταν ένας έντιμος μικρέμπορος, εύπιστος, καλοκάγαθος,
φίλος των γραμμάτων και των ακολουθιών της Εκκλησίας μας. Με τα μοναδικά, ίσως,
εφόδια της εντιμότητας, της ευπιστίας και της καλοκαγαθίας δεν ήταν δυνατό να
προκόψει επαγγελματικά. Έτσι αποφάσισε το 1910 την μετοικεσία όλης της οικογένειας
στην περιοχή της πρωτεύουσας. Στην Αθήνα εγκαταστάθηκαν σ' ένα παλιό σπίτι της
οδού Κωλέττη (αριθμός 16), στα Εξάρχεια.
Στο σπίτι εκείνο έμειναν πολλά χρόνια εκτός από ένα σύντομο διάστημα, στην περίοδο
των Βαλκανικών Πολέμων, που είχαν μετακομίσει στον Πειραιά.
Στο ίδιο σπίτι, ο μετέπειτα γνωστός ως Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος έζησε τα δεύτερα
παιδικά, τα εφηβικά και τα πρώτα νεανικά του χρόνια...
Ύστερα όμως από μια δεκαετία (και συγκεκριμένα στα 1921) κατέβηκε
ένας άριστος φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, που κρατούσε
στα χέρια του τα χειρόγραφα μιας ομιλίας του για «Το ποιητικό έργο του Κωστή Παλαμά»
η οποία εκφωνήθηκε απ' τον ίδιο στη λέσχη της «Φοιτητικής Συντροφιάς». Αυτή ήταν
η πρώτη επίσημη εμφάνιση στα Γράμματα του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, αλλά και η απαρχή
μιας μακράς λογοτεχνικής και στοχαστικής διαδρομής, που καλύπτει έξι δεκαετίες
και εκφράστηκε με λεπταίσθητα ποιήματα, θαυμάσια αφηγήματα, συναρπαστικές συνθέσεις
μύθου και ιστοριών, βαθυστόχαστα δοκίμια προβληματισμού, ακριβοδίκαιες και διεισδυτικές
λογοτεχνικές κριτικές, θελκτικές ταξιδιωτικές εντυπώσεις, εμπεριστατωμένες φιλολογικές
μελέτες και γοητευτικές ομιλίες. Πριν όμως από κάθε αναφορά μας στα βιβλία του
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, θα πρέπει να μνημονεύσουμε τη δραστηριότητά του στη δεύτερη
περίοδο συνέκδοσης και συνδιεύθυνσης του περιοδικού Μούσα που έβγαινε στην
Αθήνα από τον Αύγουστο του 1920 ως το Σεπτέμβριο του 1923. Η συμμετοχή του στην
έκδοση και στη διεύθυνση του περιοδικού Μούσα θεωρείται ως σημαντικό επίτευγμα,
αν λάβουμε υπόψη ότι ο εικοσάχρονος εκείνος φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής του
Πανεπιστημίου δεν διέθετε τίποτε άλλο εκτός απ' την αξιοσύνη του την πνευματική,
την γραμματολογική του ενημέρωση και την ταλαντούχο συγγραφική - λογοτεχνική του
ικανότητα. Μη έχοντας γραφεία, το περιοδικό στεγαζόταν στο σπίτι ενός απ' τους
υπεύθυνους, του Παύλου Καλλιγά, εγγονού του γνωστού απ' το πεζογράφημα Θάνος Βλέκας
συγγραφέα. Εκεί, μια συντροφιά όλο πάθος και νιάτα, μαζευόταν κάθε βράδυ και φρόντιζε
την έκδοση, την αλληλογραφία και την διεκπεραίωση του περιοδικού. Αυτή η συντροφιά
φαίνεται πως αποτέλεσε τον αρχικό κορμό των μετέπειτα γνωριμιών κι επαφών του
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου με ανθρώπους των Γραμμάτων, της Τέχνης της Επιστήμης. Το
περιοδικό Μούσα με την ακαταπόνητη εργατικότητα του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου και
τη ζωογόνο δημιουργική πνοή του, που μεταδόθηκε και στους άλλους συνεργάτες, αποτέλεσε
τον πόλο έλξης αρκετών λογοτεχνών, δημιούργησε παράδοση κι άφησε εποχή σε μια
δύσκολη εθνικά περίοδο, που άνοιξε με μια ελπίδα, για την απελευθέρωση του Ελληνισμού
της Μικρασίας, κι έκλεισε με μια οδυνηρή καταστροφή. Η λογοτεχνική γενιά της Μούσας
θέλησε να εκφράσει την αντίστοιχη της εποχής της, που πέρασε την εφηβεία της αντικρίζοντας
τις καταστροφές και τις σφαγές του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και που διαψεύσθηκε
στις προσδοκίες της για μια διεθνή τακτοποίηση των προβλημάτων.
Το πρώτο βιβλίο του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου κυκλοφόρησε στα 1924, με
τον τίτλο: Το βιβλίο της Μιράντας. Πρόκειται για μια συλλογή είκοσι έξι
ποιημάτων που χωρίζονται σε δύο σειρές και που τα περισσότερα γράφτηκαν στα 1922...
Στα 1925 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του. Πρόκειται για μια σειρά
αφηγημάτων με τον γενικό τίτλο: Ο Χανς κι άλλα πεζά. Τα πεζά εκείνα κείμενα,
που στον πυρήνα τους ήταν ποιητικά, ήταν μια πρώτη ένδειξη της εκφραστικής πολυμέρειας
του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου.
Την ίδια περίπου χρονική περίοδο αρχίζει να συνεργάζεται στη σύνταξη
της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του «Πυρσού», στην οποία καταχωρήθηκαν τρεις
χιλιάδες περίπου άρθρα του για ποικίλα θέματα.
Ακολουθούν οκτώ βαρυσήμαντα χρόνια σιγής και το 1933 εκδίδεται το
δεύτερο ποιητικό του βιβλίο με τον τίτλο Λυρικά Σχέδια. Την ίδια χρονιά
άρχισε η συνεργασία του με την μεγάλη Αθηναϊκή εφημερίδα Πρωία. Στα 1936 θα κυκλοφορήσει
σε βιβλίο ένα ειδικό μελέτημά του γύρω από τα Νεοελληνικά λογοτεχνικά πράγματα
που επιγράφεται: Στοιχεία Ιστορίας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Στο πόνημα
τούτο -καρπό μόχθου κι ευθύνης - δίνει τα απαραίτητα στοιχεία για την παρακολούθηση
της πορείας της λογοτεχνίας μας, ενώ παράλληλα δημιουργεί ερεθίσματα για αξιολογήσεις
κι αποτιμήσεις των επιτευγμάτων της έως την εποχή της συγγραφής του...
Στα 1937 και στα 1940 τυπώνει αντίστοιχα δύο τόμους ταξιδιωτικών εντυπώσεων
με τους τίτλους: Μορφές της ελληνικής γης και Ελληνικοί ορίζοντες. Στις
σελίδες των βιβλίων αυτών βρίσκουμε περιγραφικά κείμενα διάφορων περιοχών της
χώρας μας, μεστά γνώσεων και διαποτισμένα από την λυρική ευαισθησία του συγγραφέα.
Στα μαύρα χρόνια της κατοχής εμφάνισε μια εντυπωσιακή συγγραφική παραγωγή.
Στα 1943 έγραψε και τύπωσε τα αφηγηματικά κείμενα με τον τίτλο Τα Χειρόγραφα
της μοναξιάς, και δύο τόμους από το κριτικό μελέτημα, Τα Πρόσωπα και τα
Κείμενα με τους επιμέρους τίτλους: Δρόμοι Παράλληλοι και Ανήσυχα Χρόνια.
Στα 1944 εξέδωσε το μυθιστόρημα Οι δύο και η νύχτα και τον
τρίτο τόμο από τα Πρόσωπα και τα Κείμενα που επιγράφεται Κωστής Παλαμάς. Η εμπεριστατωμένη
και διεισδυτική αυτή μελέτη τιμήθηκε με το «Έπαθλο Παλαμά» του 1944. Το έπαθλο
εκείνο αποτέλεσε και την πρώτη επίσημη αναγνώριση της αξίας του έργου του, που
στη συνέχεια αξιώθηκε κι άλλων τεσσάρων μέγιστων τιμητικών βραβεύσεων.
Την πρώτη μεταπελευθερωτική χρονιά (1945) παρουσίασε δύο μυθιστορήματα.
Αρχικά την Αστροφεγγιά κι ύστερα από λίγο τη Χαμοζωή.
Ύστερα από τρία χρόνια, στα 1949, τυπώνει τον πέμπτο τόμο της σειράς
των Προσώπων και των Κειμένων με το γενικό τίτλο Λυρικός λόγος,
ενώ παράλληλα, την ίδια χρονιά, κυκλοφορεί την τρίτη ποιητική του συλλογή, την
Αλκυόνη...
Στα 1950 κυκλοφορεί ένα τρίτο βιβλίο εντυπώσεων, που το εμπνεύσθηκε
από το ταξίδι του στα 1949 στην Αίγυπτο, με τον χαρακτηριστικό τίτλο Σκαραβαίος
ο ιερός.
Την επόμενη χρονιά (1951) τυπώνεται το μυθιστόρημα Αιχμάλωτοι
που μαζί με την Χαμοζωή και την Αστροφεγγιά κλείνουν ένα κύκλο τριών
αφηγηματικών λόγων.
Η λογοτεχνική εισφορά του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου συνεχίζεται με την
έκδοση ενός άλλου ποιητικού βιβλίου, τέταρτου σ' αυτό το είδος. Πρόκειται για
τη συλλογή που κυκλοφόρησε στα 1952 με τον τίτλο Ο κύκλος των ζωδίων, και
απαρτίζεται από είκοσι τρία ποιήματα χωρισμένα σε πέντε ενότητες. Ο ποιητής αγρυπνώντας
συνειδησιακά, αγωνιά για το παρόν και το μέλλον της ανθρώπινης μοίρας.
Η συγγραφική, όμως, διαδρομή του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου δεν τερματίζεται ούτε εδώ.
Στα 1977 εκδίδεται στη Νέα Υόρκη το βιβλίο του Οι νέοι βάρβαροι και η κατάρρευση
της αυθεντίας. Την άλλη χρονιά (1978) δίνει σ' εκδοτικό οίκο της Αθήνας μια συλλογή
διηγημάτων την Ασφυξία. Το 1979 κυκλοφόρησε ένας ακόμη τόμος με δοκίμια
με το γενικό τίτλο Η Ηθική του συμφέροντος. Το 1980 εκδόθηκε το βιβλίο
του Όρθιες ψυχές κι άλλα παράλληλα θέματα.
Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής, σταδιοδρόμησε επαγγελματικά ως
εκπαιδευτικός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Δίδαξε, παράλληλα, στο «Διδασκαλείο
της Μέσης Εκπαίδευσης» και στο «Αθήναιον». Με τις ικανότητές του και την ευσυνείδητη
εργασία του επέτυχε να δημιουργήσει άριστη φήμη συνειδητού εκπαιδευτικού επιχειρηματία
με καλές οικονομικές απολαβές.
Παράλληλα, ανάπτυξε πολύπτυχη δημοσιογραφική, πολιτιστική και κοινωνική
δραστηριότητα που πολλές φορές τον έφερε στο προσκήνιο της ζωής και του γενικού
ενδιαφέροντος. Συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες Πρωία κι Ελευθερία της πρωτεύουσας
και μ' όλα σχεδόν τα αξιόλογα λογοτεχνικά και πολιτιστικά περιοδικά του κέντρου
και των επαρχιών. Ίδρυσε μαζί μ' άλλους έντεκα, την πασίγνωστη «Λογοτεχνική Ομάδα
των Δώδεκα». Διατέλεσε μέλος Διοικητικού Συμβουλίου της «Εθνικής Πινακοθήκης»
κι αντιπρόεδρος του αντίστοιχου Συμβουλίου «Εθνικού Θεάτρου». Συμμετέσχε στην
Επιτροπή της «Βασικής Βιβλιοθήκης» και για ένα διάστημα ήταν πρόεδρος του Διοικητικού
Συμβουλίου της ΕΡΤ.
Στην πρώτη μεταδικτατορική Υπηρεσιακή Κυβέρνηση έγινε Υπουργός Πολιτισμού
και Επιστημών. Στα 1976, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας τον ανακήρυξε τιμητικά διδάκτορα
της Φιλοσοφικής Σχολής του.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
1912
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
Φιλολογικό ψευδώνυμο του πεζογράφου Νίκου Μαυροσκότη. Γεννήθηκε στο
Αιτωλικό κι ακολούθησε τη στρατιωτική σταδιοδρομία. Στα Γράμματα εμφανίστηκε πολύ
νέος, το 1927, με δημοσιεύματα διηγημάτων του στη Φιλολογική Πρωτοχρονιά του Μαυρίδη,
στο Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο κι αλλού. Το 1948 τύπωσε το πρώτο του πεζογράφημα
με τίτλο Η πίπα του πατέρα μου και το 1961 το μυθιστόρημα Ο ιταλικός λόφος. Την
ίδια χρονιά εξέδωσε και το θεατρικό του έργο Η επιστροφή των Αργοναυτών. Η πεζογραφία
του χαρακτηρίζεται από άμεσο λυρισμό. Το σύγχρονο ύφος του με τη κοφτή φράση και
την άμεση εικόνα κερδίζει τον αναγνώστη.
Το κείμενο αυτό είναι παρμένο από το βιβλίο «ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΤΗΣ ΛΙΝΜΟΘΑΛΑΣΣΑΣ» που
εκδόθηκε από την Παπαχαραλάμπειο Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου το 2002.
1922 - 1999
Ο Μιχαήλ Ν. Καλογήρου, φιλόλογος και ένας από τους πιο σημαντικούς
δοκιμιογράφους της Αιτωλοακαρνανίας, γεννήθηκε στο Αιτωλικό το 1922. Σε τεύχη
τυπώθηκαν τα φιλολογικά του Δοκίμια: Ερμηνευτικά Α΄ (Αλεξανδρούπολις 1962), Απερείσι'
άποινα (Αμφιλοχία 1965), Ερμηνευτικά Β΄ (Μεσολόγγι 1971) και Corona Vallaris (Mεσολόγγι
1975). Σε βιβλία τυπώθηκαν τα σπουδαία φιλολογικά του Δοκίμια με τους τίτλους:
Τραγική Aγνοια (Μεσολόγγι 1988) και Σχόλια Ομηρικά (Μεσολόγγι 1991).
Το κείμενο αυτό είναι παρμένο από το βιβλίο «ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΤΗΣ ΛΙΝΜΟΘΑΛΑΣΣΑΣ»
που εκδόθηκε από την Παπαχαραλάμπειο Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου το
2002.
Το κείμενο παρατίθεται τον Αύγουστο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
Γιατρός και λογοτέχνης με αξιόλογη συγγραφική και πολιτιστική δραστηριότητα
στην ελληνική επαρχία. Γεννήθηκε στο Αιτωλικό. Φοίτησε στη Στρατιωτική Ιατρική
Σχολή. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1940-41 και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Αρχίατρου.
Κατόπιν εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Φλώρινα
όπου αφιερώθηκε στο λογοτεχνικό του έργο, με το οποίο είχε αρχίσει να ασχολείται
από τη νεανική του ηλικία.
Από το 1965 εξέδιδε το περιοδικό Αριστοτέλης. Έγραψε φιλολογικά, ιστορικά
και κοινωνιολογικά μελετήματα: Μορφές από τον Μακεδονικό Αγώνα (Ιστοριογράφημα),
Ανθρωπος - Κοινωνία - Πολιτισμός (Κοινωνιολογικό δοκίμιο), θεατρικά: Ξυπνήσανε
οι σκλάβοι, Σαλίγκαρος, Πίσω από τις Σημαίες, Ιδρώτας και Αμαρτία, Η Γιάτρισσα,
Το Λάθος, ποιητικά: Ο Ηλιοφώτιστος, Ο Στρατοκόπος, Ρυθμοί και Σκέψεις, καθώς και
πεζογραφήματα: Αγναντέματα, Μορφές.
Σ' όλο το έργο του αθόρυβου αυτού πνευματικού εργάτη επικρατεί ένας
έντονος κοινωνικός προβληματισμός, μια ακέραια συναίσθηση της ευθύνης του απέναντι
στον άνθρωπο και στα προβλήματά του.
Το κείμενο αυτό είναι παρμένο από το βιβλίο «ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΤΗΣ ΛΙΝΜΟΘΑΛΑΣΣΑΣ»
που εκδόθηκε από την Παπαχαραλάμπειο Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου το
2002.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
1893 - 1958
Γιατρός, καθηγητής Πανεπιστημίου και λόγιος. Γεννήθηκε στο Αιτωλικό. Σπούδασε
Ιατρική και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στο εξωτερικό.
Υπήρξε έκτακτος καθηγητής στην Ιατρική Σχολή. Στα 1948 εξέδωσε μεταφρασμένα και
σχολιασμένα αποσπάσματα από το έργο του πρώτου στον κόσμο υλιστή φιλοσόφου, του
Ηράκλειτου. Έγραψε και τύπωσε σε βιβλία και δύο θεατρικά έργα: Πάντα ρει και Βελλερεφόντης
(1952).
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
