Εμφανίζονται 10 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες για το τοπωνύμιο: "ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ Πόλη ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ".
1863 - 1957
O K. Λούρος γεννήθηκε στη Nαύπακτο στις 15 Oκτωβρίου 1863... Στη Nαύπακτο
παρέμεινε ο K. Λούρος μέχρι το 1873, που η οικογένειά του μετοίκησε στην Aθήνα,
γύρισε δε πάλι στις 15 Iανουαρίου 1887, προπαρασκευαζόμενος για τις διδακτορικές
εξετάσεις του στην Iατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών. Tα πρώτα γράμματα έμαθε
στο αλληλοδιδακτικό σχολείο της Nαυπάκτου, που στεγάζεται στο Tζαμί του Nτουράκμπεη...
O K. Λούρος ως επιστήμονας
Mετά τις γυμνασιακές του σπουδές γράφτηκε στην Iατρική Σχολή το 1884 και
το 1888 αναγορεύτηκε διδάκτορας. Tο 1891 βρίσκεται στην Eυρώπη, για να ειδικευθεί
στον κλάδο της μαιευτικής και γυναικολογίας, για τέσσερα χρόνια στη Γερμανία και
τρία στην Aγγλία. Tο 1908 διορίστηκε καθηγητής Mαιευτικής του Πανεπιστημίου Aθηνών,
εκλέχτηκε δε επανειλημμένα κοσμήτορας της Σχολής, συγκλητικός και πρύτανις το
1923, το δε 1924 εκλέχτηκε επίτιμο μέλος της Γυναικολογικής και Mαιευτικής Eταιρείας
του Bερολίνου. Ως ερευνητής έχει γράψει υπέρ τις 20 επιστημονικές εργασίες, το
επιστημονικό και συγγραφικό του έργο υπήρξε πλούσιο, συνέβαλε στην αναμόρφωση
της Mαιευτικής στη χώρα μας, με το σύγγραμμά του δε «Mαιευτική» σπούδασαν γενιές
γιατρών. Tο 1934 αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή.
O K. Λούρος ως Πολιτικός
Παρά την απόφασή του να μην αναμειχθεί στην Πολιτική, ο αρχηγός του
Λαϊκού Kόμματος Παναγής Tσαλδάρης κατόρθωσε να τον μεταπείσει. Στις 25 Σεπτεμβρίου
1932 εκλέχτηκε γερουσιαστής και το 1935 βουλευτής, διετέλεσε δε και υφυπουργός
Yγείας, Προνοίας και Kοινωνικής Aντιλήψεως. Έτσι του δόθηκε η ευκαιρία, να γνωρίσει
από κοντά τον τόπο του και τις ανάγκες του.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
1893 - 1987
Φιλολογικό ψευδώνυμο του Γ. Αθανασιάδη-Νόβα από οικογένεια με πολιτική
παράδοση. Σπούδασε νομικά και αναμείχθηκε ενεργά στην πολιτική, εκλέχθηκε βουλευτής
και χρημάτισε υπουργός. Παράλληλα με την πολιτική του ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία
και τη λογοτεχνία. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα, μελέτες. Στην ποίησή του είναι
πηγαίος, απλός, εύκολος, μελωδικός και μας δίνει δροσερές εικόνες από τα τοπία,
τα ήθη και τους ανθρώπους της Ρούμελης. Αρκετά ποιήματά του μελοποιήθηκαν. Από
το 1955 υπήρξε τακτικό μέλος της Ακαδημίας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχίας Αιτωλοακαρνανίας
1896 - 1961
Ποιητής, δημοσιογράφος και θεατρικός κριτικός., αδελφός του πολιτικού.
Το όνομα του Κώστα Οικονόμου είναι συνδεδεμένο κυρίως με την Παπαχαραλάμπειο
Βιβλιοθήκη, στην οποία υπηρέτησε εικοσιτέσσερα χρόνια και συνέβαλε αποφασιστικά
στην οργάνωση, την επέκταση, την προβολή και γενικότερα στην καθιέρωσή της ως
ένα πνευματικό κέντρο πανελλαδικής ακτινοβολίας.
«Καλό Επαχτίτη, φλογερό πατριδολάτρη, αφοσιωμένο από τα παιδικά του
χρόνια στη μελέτη, παράλληλα με διάφορα θέματα της ιστορίας και των προβλημάτων
του αγαπημένου του Έπαχτου» τον θεωρούσαν οι Επαχτίτες. Το μεγάλο πάθος του Κώστα
Οικονόμου ήταν η Παπαχαραλάμπειος Βιβλιοθήκη. Όσοι τον γνώρισαν εντυπωσιάστηκαν
από αυτό του το πάθος και την αφοσίωση. Όταν ο διακεκριμένος λογοτέχνης Πέτρος
Χάρης τον Αύγουστο του 1967 επισκέφτηκε τη Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου τόσο εντυπωσιάστηκε
από την οργάνωση της, που δημοσίευσε στο περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ άκρως επαινετικό
σχόλιο για τη Βιβλιοθήκη και τον τότε διευθυντή της Κώστα Οικονόμου. Και ο Χαράλαμπος
Χαραλαμπόπουλος συμπληρώνει : «Ο ιεραποστολικός του ζήλος, η θερμουργή φλόγα που
τον κατέκαιε, η εργατικότητα και η μεθοδικότητά του μετέβαλαν τη Βιβλιοθήκη σε
πνευματικό φάρο. Εκθέσεις, προβολές μορφωτικών ταινιών, διαλέξεις, ήταν στο κέντρο
των δραστηριοτήτων της Βιβλιοθήκης».
Ο Κώστας Οικονόμου κατείχε καλά το επαγγελματικό του αντικείμενο.
Αγωνιζόταν για τη σωστή οργάνωση των Βιβλιοθηκών και εξέδωσε σε συνεργασία με
τον μετεκπαιδευθέντα στη Βιβλιοθηκονομία σε Πανεπιστήμιο των Η.Π.Α., καθηγητή
Φώτη Παίξο, συντομευμένη μετάφραση του βιβλιοθηκονομικού συστήματος δεκαδικής
ταξινόμησης DEWEY, που βοήθησε τους 'Eλληνες βιβλιοθηκάριους στα πρώτα τους βήματα.
Υπήρξε πρωταγωνιστής στην ίδρυση του Συλλόγου Βιβλιοθηκαρίων Δημοσίων Βιβλιοθηκών
στον οποίο εκλέχθηκε και πρόεδρος. Από τη θέση αυτή άρχισε ένα συστηματικό και
σπουδαίο έργο. Με την ιδιότητα του Προέδρου, σε συνέντευξη τύπου που πραγματοποίησε
στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων με θέμα την κατάσταση και τα προβλήματα
των Βιβλιοθηκών, ανάμεσα στα άλλα τόνισε και τα εξής: «Δυστυχώς, δεν έχει ακόμα
στη χώρα μας συνειδητοποιηθεί η ζωτική αναγκαιότητα των βιβλιοθηκών και ο πρωταρχικός
ρόλος τους στην υποδομή της υποτονικής εξωσχολικής παιδείας. Επιβάλλεται οι Βιβλιοθήκες
να περάσουν ταχύρρυθμα στη μέριμνα, πρακτική και ενίσχυση του Κράτους και να θεσπιστούν
μέτρα νομοθετικής, οργανωτικής και οικονομικής φύσεως, για να μπορέσουν να γίνουν
ζωντανά κέντρα πνευματικής, μορφωτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας. Ιδιαίτερη
προσοχή πρέπει να δοθεί στην ισόρροπη χωροταξική κατανομή των Βιβλιοθηκών με τη
βαθμιαία ίδρυση νέων στην ελληνική ύπαιθρο».
Η "πληθωρική" πνευματική φυσιογνωμία του Κώστα Οικονόμου,
ξεπέρασε τα στενά όρια της επαρχίας και καταξιώθηκε σ' ένα ευρύτερο κύκλο ανθρώπων.
Την αγωνία του αυτή για την πορεία των θεμάτων που αφορούσαν τη ζωή, τον άνθρωπο,
την κοινωνία και κυρίως την επαρχία Ναυπακτίας, ο Κώστας Οικονόμου εξέφραζε συχνά
μέσα από τα γραφόμενα του τόσο στις στήλες των τοπικών εφημερίδων όσο και στα
δύο του βιβλία που πρόλαβε να εκδόσει. Ένα δείγμα του λογοτεχνικού του ταλέντου
μας έδωσε με το ιστορικό του αφήγημα «Το Φλεγόμενο Φλάμπουρο», μια αναφορά στη
δράση και τη μαρτυρική θυσία του Γιάννη Ανεμογιάννη. Σε κριτική του για το συγκεκριμένο
έργο γράφει ο συγγραφέας Κ.Π. Παπαρούνης: «Σας γράφω γιατί με γοητεύσατε. Σας
γνώρισα διευθυντή της βιβλιοθήκης με κάποια ευρύτερα ενδιαφέροντα. Ότι είσθε ένας
έξοχος λογοτέχνης, αυτό το εμπιστευτήκατε στα βιβλία σας- Στο «Φλεγόμενο Φλάμπουρο»
είστε ένας θαυμάσιος λογοπλάστης με άνετη γραφή κι ανεπανάληπτους διάλογους και
προπάντων με συνθετική ικανότητα ρομαντισμού, λυρισμού και επικής παραστατικότητας».
Στη συγγραφική του δράση συγκαταλέγεται και ο «Ιστορικός και Τουριστικός οδηγός
της Ναυπάκτου», που εκδόθηκε το 1980. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον πόνημα
με λακωνική διεισδυτική ικανότητα στον αρχαιολογικό και ιστορικό χώρο, που είναι
χρήσιμο για τους επισκέπτες της πόλης μας. Φαίνεται, ότι στα σχέδιά του ήταν και
η διάσωση του υλικού, που αναφέρονται σε διάφορες προσωπικότητες της πόλης μας.
Έτσι δικαιολογείται και η έκδοση του βιβλίου για το γιατρό Ευθύμιο Βαρδακουλά,
που προλογίζει με συγκίνηση.
Πολύ σημαντική ήταν η συνεισφορά του στην τοπική κοινωνία με την αξιόλογη
τοπική εφημερίδα «Ναυπακτίδα». Πρόκειται για μια εφημερίδα ιδιαίτερα επιμελημένη
και στη μορφή και στο περιεχόμενο, με μια σπάνια αισθητική για τοπική εφημερίδα,
αμερόληπτη, έξω από πολιτικές διαμάχες, και με την ποικιλία των θεμάτων της «Η
Ναυπακτίδα» δεν άργησε να κατακτήσει το αναγνωστικό κοινό και να αποκτήσει πολλούς
φίλους, αν και η έκδοσή της ήταν βραχύβια (Ιανουάριος 1966- Απρίλιος 1967). Ψυχή
της εφημερίδας, ο Κώστας Οικονόμου, που ήταν συντάκτης και των περισσοτέρων κειμένων
της. «Οι επίκαιρες μολυβιές» ήταν το χρονογράφημα που κοσμούσε την εφημερίδα,
στο οποίο ο Κώστας Οικονόμου σχολίαζε την επικαιρότητα με κριτική σκέψη και ευαισθησία
μέσα από την στήλη αυτή αναδείκνυε πολλές φορές τα τοπικά προβλήματα, προτείνοντας
και συγκεκριμένες λύσεις.
Μερικά από τα θέματα που τον απασχόλησαν ήταν η αναγκαιότητα της γεφύρωσης
Ρίου - Αντιρρίου,
η κατασκευή παρακαμπτηρίου δρόμου για να «σωθεί η πόλη από το θανάσιμο κίνδυνο
των αυτοκινήτων και την υποβάθμιση», όπως έγραφε, ενώ σε άλλα κείμενά του εκφράζει
την αγωνία του για την ερήμωση της επαρχίας, την αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου
και τη συμβατικότητα των σημερινών ανθρώπινων σχέσεων, και προτρέπει τους Ναυπάκτιους
να αντισταθούν και να ενωθούν απέναντι σ' αυτόν τον κίνδυνο, που κάνει τον άνθρωπο
αδιάφορο για το συνάνθρωπό του. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολύ σημαντική ήταν και
η Λογοτεχνική - Ιστορική και Λαογραφική σελίδα της εφημερίδας, στην οποία κάθε
φορά, εκτός των άλλων, γίνονταν αναφορά σε κάποιο από τα χωριά της Ναυπακτίας,
όπως Ελατού, Τερψιθέα,
Αμπελακιώτισσα, Λιμνίστα,
Κάτω Βασιλική, κ.α.,
αναδεικνύοντας έτσι αυτές τις ξεχασμένες περιοχές και στηρίζοντας την τοπική ιστορία
και παράδοση. Ακόμα η πέννα του από καυστική γίνεται συχνά λυρική και γλαφυρή,
όταν υμνεί τις ομορφιές της φύσης στους «Φθινοπωρινούς Ψιθύρους» ή τις χαρές της
ζωής και το ξεφάντωμα της Αποκριάς στο με βακχικό τίτλο χρονογράφημα του «Ευοί
- Ευάν». Με την στήλη του «Αξέχαστοι τύποι της Ναυπάκτου» ξεδίπλωνε μπροστά μας
με κωμικοτραγικό τρόπο αξέχαστους χαρακτηριστικούς τύπους και φυσιογνωμίες, όπως
ο Τσάκαλος, ο Γκάγκας ο Φτεροπόδαρος, ο Μήτρος ο Ρήτωρ, διατηρώντας έτσι στη μνήμη
των μεταγενέστερων Ναυπακτίων τις γραφικές αυτές και παράλληλα τραγικές φιγούρες.
Τέλος, με τη μακρόχρονη ενασχόλησή του, από τη θέση του Προέδρου του Διοικητικού
Συμβουλίου του Παπαχαραλάμπειου Εθνικού Σταδίου, συνέβαλε αποτελεσματικά στον
εκσυγχρονισμό και την καλύτερη δυνατή λειτουργία του Σταδίου.
Ο πρόωρος θάνατός του, στην πιο δημιουργική φάση της ζωή του, το
καλοκαίρι του 1984, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, "ορφάνεψε τον Έπαχτο και
όλους τους Επαχτίτες", όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε.
Ο Κώστας Οικονόμου σχεδίαζε πολλές μελέτες για τη Ναύπακτο. Τα συρτάρια
του ήταν γιομάτα υλικό σχετικά με τη ναυμαχία της Ναυπάκτου του 1571, τη λαογραφία
και την αρχαιολογία της επαρχίας, όπως έχει γραφεί. Τα χειρόγραφά του αυτά περιήλθαν
μετά το θάνατό του στην οικογένεια του αδελφού του. Όπως ήταν φυσικό η Παπαχαραλάμπειος
Βιβλιοθήκη τέλεσε μνημόσυνο στη μνήμη του, που παρευρέθηκαν πολλοί από τους παλιούς
φίλους του. Επίσης η Βιβλιοθήκη οργάνωσε πνευματική εκδήλωση στη μνήμη του με
ομιλητή το φίλο του Γιάννη Βαρδακουλά.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
1882 - 1966
Δημοσιογράφος, πεζογράφος, κριτικός και ακαδημαϊκός
1848 - 1923
Ο Ευθύμιος Βαρδακουλάς υπήρξε γόνος παλαιάς οικογένειας Ναυπακτίων,
της οποίας μέλη συναντώνται, εγκατεστημένα στην πόλη μας, αμέσως μετά την απελευθέρωσή
της από τον οθωμανικό ζυγό, το 1829. Συμβολαιογραφικές πράξεις, κατά τη μόλις
μετά την απελευθέρωση εποχή, όπως και πίνακες των μαθητών του πρώτου αλληλοδιδακτικού
σχολείου Ναυπάκτου, εμφανίζουν την οικογένεια Βαρδακουλά ήδη αποκαταστημένη στην
πόλη μας και μάλιστα με ικανή οικονομική επιφάνεια, ενώ τέκνα της ξεχωρίζουν ως
μαθητές. Αυτής της οικογένειας υπήρξε τέκνο ο Ευθύμιος Βαρδακουλάς.
Γιος του Δημητρίου και της Ευφροσύνης γεννήθηκε στη Ναύπακτο το Δεκέμβριο του
1848. Έχοντας τελειώσει το γυμνασιακό κύκλο σπουδών, γράφτηκε το 1865, σε ηλικία
μόλις 17 ετών, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από κείμενό του αντλούμε
πληροφορίες για τη φοιτητική του ζωή στην πρωτεύουσα. Γράφει σχετικά: «αφού εγεύθην
ουχί πλουσιοπαρόχως, ως πάντοτε, ανεχώρησα ίνα συνεχίσω τας μελέτας μου...» που
επιβεβαιώνει, ότι από τη μικρή ακόμη ηλικία του ήταν εγκρατής σε σχέση με τα υλικά
αγαθά, που τα θεωρούσε αναγκαία για τη συντήρηση και όχι για την απόλαυση, ενδιαφερόμενος
για την πνευματική και ηθική του περισσότερο ολοκλήρωση. Τελειώνοντας τις διδακτορικές
εξετάσεις του, συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του πρώτα στη Βιέννη και ύστερα
στο Παρίσι, διψώντας για την τέλεια επιστημονική του κατάρτιση. Έχοντας ολοκληρώσει
τον κύκλο των σπουδών του, εγκαταστάθηκε ως γιατρός στη Ναύπακτο, όπου και παντρεύτηκε
την Ασπασία Αθανασιάδη, μέλος της γνωστής οικογένειας Αθανασιάδη Νόβα.
Μελετητής και ερευνητής, χάρη στις σπουδαίες μεταπτυχιακές του σπουδές,
σε ιατρικά θέματα συνέγραψε δύο σπουδαία επιστημονικά συγγράμματα, για την εποχή
του: Τη «Φοβοπάθεια» και την «Παιδιατρική» του, της οποίας, δυστυχώς, δεν έχει
ανευρεθεί αντίτυπο, παρά τις καταβληθείσες κατά καιρούς προσπάθειες.
Η «Φοβοπάθεια» υπήρξε πράγματι προδρομικό έργο για την εποχή του.
όχι μόνο γιατί γράφει σχετικά στον πρόλογό του: «Εν Ελλάδι δυστυχώς, ουδείς πώποτε
εγένετο λόγος περί της νέας ταύτης παθήσεως μέχρις εσχάτων, ούτε εν διατριβαίς
επιστημονικαίς, αλλ' ουδέ από διδασκαλίας υπό αρμοδίων προς τούτο», αλλά και διότι
η Ιατρική Εταιρεία, πληροφορηθείσα σχετικά, αναζήτησε αντίτυπό της στην πόλη μας,
κάνοντας σχετικό λόγο σε επιστημονική της Ημερίδα στην Αίθουσα του Παρνασσού,
προ ολίγων χρόνων.
Ο παθολογικός φόβος υπό την εκδήλωση της αγοραφοβίας, θαλασσοφοβίας,
υψοφοβίας, αιματοφοβίας, νεκροφοβίας, κλειστοφοβίας κ.λπ. είναι το αντικείμενο
της έρευνάς του, που ολοκληρώνεται με την παθογένεια της ασθένειας και την αιτιολογία
της, την πρόγνωση και εξέλιξή της, τη διάγνωση και θεραπεία της, με πλούσια γαλλική
και γερμανική βιβλιογραφία και με παραπομπές στον Σολομώντα, τον Όμηρο, τον Ιπποκράτη
και το Γαληνό, απ' τις οποίες αποδεικνύεται η ευρύτερη παιδεία και το ερευνητικό
του πνεύμα.
Ο Ευθύμιος Βαρδακουλάς έζησε αδιάλειπτα στη Ναύπακτο ως γιατρός μέχρι
το θάνατό του τον Ιανουάριο του 1923. Σ' όλο αυτό το μακρόχρονο διάστημα δεν άσκησε
το επάγγελμα, αλλά το υψηλό και ανθρωπιστικό λειτούργημα του γιατρού, από μικρός
ακόμη εμπνευσμένος και δεμένος με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, που δίνουν νόημα και
περιεχόμενο στη σύντομη αυτή βιωτή μας. Υπεύθυνος έναντι του συνανθρώπου του ασθενούς,
στάθηκε πλάι του, κάνοντας τον πόνο του δικό του πόνο μ' ένα πνεύμα αλτρουισμού
και αλληλεγγύης. Απλός, λεπτός στους τρόπους και την επικοινωνία με τους συνανθρώπους
του, ακτινοβολούσε λεπτότητα και ευγένεια ψυχής. Με το ήθος και την ανθρωπιά του
είχε γκρεμίσει τα κοινωνικά διαχωρίσματα και είχε πυργώσει τις γέφυρες της επικοινωνίας
με κάθε άνθρωπο. Και όχι μόνο αυτό. Διέθετε όλη την περιουσία του, πληρώνοντας
τα φάρμακα κάθε φτωχής οικογένειας, αναλαμβάνοντας τη διατροφή των αδύναμων, βάζοντας
κάτω από το προσκέφαλο του ασθενούς, με πολλή διακριτικότητα, το βοήθημα για τη
συντήρηση της δοκιμαζόμενης από τη φτώχεια, το χάρο, την ανέχεια οικογένειας,
παρακολουθώντας, μέρα και νύχτα, την πορεία της ασθένειας και τις πολλαπλές της
ανάγκες, για τις οποίες ήταν ο σιωπηλός παραστάτης και τροφοδότης, μη δεχόμενος
την αντιμισθία για τις υπηρεσίες του. Δίδαξε με τον τρόπο, με τη συμπεριφορά του
την αγάπη, την αρετή, την κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη στην πόλη και τα
χωριά, και μάλιστα σε μιαν εποχή, που βασίλευε στους κατέχοντες η ασυγκινησία...
Μιλώντας στον ιατρικό κόσμο της Κίου ως Νομάρχης ο Θεμιστοκλής Αθανασιάδης
και αναφερόμενος στο γιατρό Βαρδακουλά είπε, μεταξύ των άλλων:
«Ήταν σοφός και μετριόφρων. Νεοϊπποκρατικός πολύ πριν εμφανισθεί ο νεοϊπποκρατισμός...
είχε πάντοτε στο στόμα του το σύνθημα του Ιπποκράτη "μη βλάπτειν ει μη ωφελέειν..."
δεν ήταν απλός γιατρός, ήταν σύμβουλος ψυχών, παρηγορητής και σωτήρ... δεν εθησαύρισε.
Υπήρξε απείρως ευτυχέστερος από τους θησαυριστές. Έζησε λιτά και απέθανε πάμπτωχος.
Ο θησαυρός του ήταν το σέβας και η τιμή και η συμπάθεια των ανθρώπων. Αμοιβή των
θυσιών του η αθανασία της μνήμης του».
Με αυτά τα προσόντα, με αυτές τις αρετές ανέβηκε τα σκαλοπάτια της
κοινωνικής ιεραρχίας, όπως εμπεδώνεται στη συνείδηση του λαού, λόγος για τον οποίο
πολιτογραφήθηκε από τους συμπολίτες του ως «ο πλούσιος ιατρός των φτωχών».
Προς το τέλος της ζωής του, γέροντας που έσερνε με κόπο τα βήματά
του, δεν εγκατέλειψε το χρέος του, τους ασθενείς του, παρά τις συστάσεις των φίλων
και συναδέλφων του ν' αποσυρθεί, απαντώντας, ότι το καθήκον του είναι ιερό και
θα προτιμούσε το θάνατο επί των επάλξεων του λειτουργήματός του. Ακόμη και την
τελευταία στιγμή της ζωής του, δέχτηκε στην επιθανάτια κλίνη του φτωχό χωρικό,
στον οποίον προσέφερε, ως τελευταίο ασθενή του, τις υπηρεσίες του. Μάλιστα, την
τελευταία αυτή συνταγή του ο φαρμακοποιός Ανδρέας Κοζώνης είχε αναρτήσει, μετά
το θάνατό του, σε κεντρικό σημείο του φαρμακείου του «εις μνήμην του ιατρού Βαρδακουλά».
Από τον αθηναϊκό και πατρινό τύπο των πρώτων ημερών του Ιανουαρίου
1923 αντλούμε τις σχετικές με το θάνατο και την κηδεία του πληροφορίες:
«Με πραγματικώς πρωτοφανή οδύνη εδέχθη η κοινωνία της Ναυπάκτου το άγγελμα του
θανάτου του ιατρού Ευθυμίου Βαρδακουλά, άμα των οποίων ολόκληρος η πόλις εκινήθη
προς την οικίαν του, δια να προσκυνήσει τον σεβαστόν νεκρόν του μεγάλου της αλτρουισμού...».
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
1905 - 1964
Ο Δράκος ήταν ένας απ' αυτούς που κατέγραψαν και φωτογράφισαν την
εποχή του είτε σαν εκδότης και σχολιαστής της Ναυπακτιακής Φωνής είτε σαν στιχοπλόκος.
Αποτύπωσε στα γραφόμενά του τα ήθη της εποχής του, τους χαρακτήρες, τα πάθη, τις
αντιπαλότητες. Ανθρωπος αυθόρμητος, ευρηματικός, πνευματώδης και με μια πηγαία
πάντα χιουμοριστική και περιπαιχτική διάθεση για όλους και για όλα, του ταίριαζε
απόλυτα το παρατσούκλι «Φασαρίας» που του προσέδωσαν. Εμπνεόμενος από καθημερινά
πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις, τα παρουσίαζε συνήθως μέσα από την εύθυμη και
κωμική πλευρά τους: είχε μια θαυμαστή ικανότητα να διακρίνει την αστεία όψη των
πραγμάτων. Γνώριζε να σκώπτει χωρίς να θίγει, να παρωδεί χωρίς να πικραίνει, να
σατιρίζει χωρίς να ερεθίζει. Ο Α. Δράκος ήταν ένας «πικάντικος» άνθρωπος που έδινε
ένα ιδιαίτερο χρώμα στις συντροφιές των Ναυπακτίων: ήταν το «αλάτι και πιπέρι»
της ομήγυρης, όπως εύστοχα τον χαρακτήρισε ο Γιάννης Βαρδακουλάς.
Γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1905. Ήταν ένα από τα επτά παιδιά του Μιλτιάδη
Δράκου, ο οποίος για να συντηρήσει την πολυμελή οικογένειά του είχε στήσει ένα
μικρό παντοπωλείο στην περιοχή του λιμανιού. Η οικογένεια Δράκου ήταν μία από
τις φαμίλιες των Σουλιωτών που μετά την έξοδο του Μεσολογγιού εγκαταστάθηκε στη
Ναύπακτο.
Τελείωσε το Σχολαρχείο και αμέσως μετά ξεκίνησε τη φοίτησή του στη
Σχολή Αεροπορίας της Θεσσαλονίκης. Το όνειρό του ήταν να γίνει ιπτάμενος θέλοντας,
ίσως, μ' αυτόν τον τρόπο να καταπολεμήσει και να υπερνικήσει την έμφυτη δειλία
του: όμως στην πορεία και κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του εγκατέλειψε ξαφνικά
τη Σχολή υποκύπτοντας, όπως λέγεται, στις πιέσεις ή στα πειράγματα φίλων του,
οι οποίοι στην προσπάθειά τους να τον αποτρέψουν του είπαν με τη χαρακτηριστική
ρουμελιώτικη προφορά τους: «Ουρέ Θανάσ'π'λι θα γίνς». Αυτό άσκησε καταλυτική επίδραση
πάνω του ξαναζωντανεύοντας την εκ φύσεως δειλία του και έτσι άλλαξε πορεία. Το
νεανικό του όνειρο ναυάγησε. Στην αγωνιώδη προσπάθειά του ν' αποφύγει το Αεροδικείο,
ερχόμενος στην Αθήνα βρήκε καταφύγιο στα υπόγεια τυπογραφεία του Βήματος και άλλων
εφημερίδων. Έτσι ήλθε σε επαφή μ' έναν νέο κόσμο, τον κόσμο της δημοσιογραφίας
και των γραμμάτων. Ο χώρος αυτός αποτέλεσε για το Δράκο ένα μεγάλο «Σχολείο».
Εδώ πήρε το πρώτο βάπτισμα της δημοσιογραφίας, ενώ παράλληλα έμαθε τα μυστικά
της τυπογραφίας.
Πλούσιος σε γνώσεις και εμπειρίες επιστρέφει στη γενέτειρά του και
με τη στήριξη των ανθρώπων που είχε γνωρίσει στην Αθήνα γίνεται επαγγελματίας
τυπογράφος και ανοίγει το πρώτο τυπογραφείο και βιβλιοπωλείο γύρω στα 1928-29.
Μία νέα πορεία ανοίγεται εμπρός του: δίνεται ολοκληρωτικά, δουλεύει ασταμάτητα.
Βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον Αθηναϊκό τύπο, διακινεί πολλές από τις αθηναϊκές
εφημερίδες στην επαρχία -γεγονός πολύ σημαντικό για την εποχή εκείνη- ενώ παράλληλα
στέλνει και δικές του ανταποκρίσεις.
Το κατάστημα «Δράκου», εκτός από την πλούσια συλλογή ειδών γραφικής
ύλης που διαθέτει, γίνεται πλέον το στέκι όλων αυτών που ζητούσαν να ενημερωθούν
πάνω στα τρέχοντα γεγονότα ή να προβάλλουν δικές τους απόψεις μέσω των εφημερίδων
και κυρίως μέσω της «Φωνής».
Ένας μικρόκοσμος παρελαύνει καθημερινά από το χώρο αυτό. Αυτή η καθημερινή
συναναστροφή του Δράκου με όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα, καθώς και η φύση
της δουλειάς του, του δίνει τα ερεθίσματα να καταγράφει την επικαιρότητα, να αποτυπώνει
με το πηγαίο χιούμορ και τη σατιρική του διάθεση την καθημερινότητα, να διακωμωδεί
διάφορες καταστάσεις, να σκιαγραφεί ανθρώπινους χαρακτήρες. Η δημιουργική
αυτή διάθεση του Δράκου εκδηλώθηκε κυρίως με την έκδοση μιας από τις πρώτες τοπικές
εφημερίδες, [προηγήθηκαν Nαυπακτία (1905), Κήρυξ (1920)] με τον αρχικό τίτλο Φωνή
(από το 1920 ως το 1940)].
Αρχικά η εφημερίδα διευθύνονταν από επιτροπή (περιστασιακοί Διευθυντές
το 1933 ο Τ. Κούμπιος και ο Φ. Μακρής), και από το Φλεβάρη του 1931 η Διεύθυνση
της εφημερίδας περνάει και τυπικά στο Δράκο. Η εφημερίδα, λοιπόν, η οποία μετονομάστηκε
τον Απρίλιο του 1935 σε Φωνή της Ναυπακτίας, ήταν ένα πνευματικό γεγονός για την
επαρχία: με την ποικίλη ύλη της -πολιτικά σχόλια, κοινωνικά θέματα, τοπικές ειδήσεις,
λογοτεχνικές σελίδες- πρόσφερε τα μέγιστα την εποχή εκείνη που τα μέσα ενημέρωσης
και πληροφόρησης ήταν πενιχρά και οι εξελίξεις ραγδαίες (αναφερόμαστε στις 10ετίες
1930-40-50), στις οποίες διαδραματίζονται κοσμοϊστορικά γεγονότα). Μέσω της εφημερίδας
προβάλλονταν ακόμη και αποκτούσαν δημοσιότητα όλα τα τοπικά προβλήματα, όχι μόνο
της πόλης της Ναυπάκτου, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Έτσι έμμεσα ή άμεσα,
πολλές φορές ασκούνταν πιέσεις για την προώθηση και αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονιστεί ότι η Φωνή, πέραν των άλλων, πρόβαλε και
ενίσχυσε την ιδέα για την ίδρυση βιβλιοθήκης στην πόλη της Ναυπάκτου.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
1893 - 1987
1867 - 1945
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
