Εμφανίζονται 16 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΡΥΣΤΙΑ Επαρχία ΕΥΒΟΙΑ" .
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Ο μυθικός Κάρυστος, γιος του Κένταυρου Χείρωνα, έδωσε, κατά μια εκδοχή, το όνομα του σε τούτη την πόλη, οι πρώτοι κάτοικοι της οποίας θεωρούνται οι Κάρες και οι Λέλεγες, φύλλα που αφομοιώθηκαν μεταγενέστερα από τους Δρύοπες. Οι Καρύστιοι πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, έκοψαν από νωρίς τα δικά τους νομίσματα και συμμετείχαν ενεργά στην Α΄και Β΄Αθηναϊκή Συμμαχία. Κατά τους Περσικούς πολέμους τόλμησαν να αντισταθούν και εξανδραποδίστηκαν, ήκμασαν όμως στους Ελληνιστικούς και Ρωμαικούς χρόνους.
Υποδουλώθηκαν στους Ενετούς και στους Φράγκους, στα χρόνια των οποίων κτίστηκαν το Μπούρτζι και το Castello Rosso (Κοκκινόκαστρο). Οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κάρυστο και το κάστρο της, που έγινε οικιστικό κέντρο και παραμένουν μέχρι την απελευθέρωση της το 1833.
Η σημερινή Κάρυστος άρχισε να χτίζεται το 1843 βάσει των ρυμοτομικών σχεδίων του βαυαρού μηχανικού Μπίρμπαχ κατ’ εντολή του τότε Βασιλιά Οθωνα.
ΣΤΥΡΑ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
Τα Στύρα είναι η έδρα του ομώνυμου δήμου, μια παλιά πόλη αντίθετα
με τα παραλιακά και τουριστικά Νέα
Στύρα, που όπως υποδηλώνει και η ονομασία τους είναι ένας σχετικά νεοσύστατος
και ραγδαία αναπτυσσόμενος οικισμός.
Η πρώτη γραπτή αναφορά σχετικά με τα Στύρα γίνεται από τον Ομηρο,
στην Ιλιάδα, στον νηών κατάλογο, όπου καταγράφεται η συμμετοχή της πόλης, μαζί
με τις άλλες ευβοϊκές, στην εκστρατεία κατά της Τροίας, υπό τις διαταγές του Ελαφήνορα.
Η αρχαία ελληνική ιστοριογραφία, ειδικότερα ο Ηρόδοτος, κατατάσσει τους κατοίκους
των Στύρων στο προελληνικό ινδοευρωπαϊκό φύλο των Δρυόπων. Οι Δρύοπες, σύμφωνα
με τον λεξικογράφο Στέφανο Βυζάντιο, αρχικά κατοικούσαν γύρω από την Οίτη
και τον Παρνασσό. Μετά την
κάθοδο των Δωριέων διώχθηκαν προς την Πελοπόννησο
και την Εύβοια, καταλαμβάνοντας
την περιοχή της Δύστου, των
Στύρων και της Καρύστου.
Αντίθετα με την άποψη αυτή ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων αποδίδει την ίδρυση των
Στύρων σε αποίκους από την Αθηναϊκή τετράπολη του Μαραθώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάϊο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Στυρέων.
ΣΤΥΡΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Ο Στράβων αναφέρει ότι τα Στύρα καταστράφηκαν στο Μαλιακό πόλεμο από τον Αθηναίο στρατηγό Φαίδρο (Στράβ. 10.1.6).
ΒΑΤΗΣΙ (Οικισμός) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Στην περιοχή του Βατησίου γύρω απο την Εκκλησία της Ανάληψης, στις
6 Μαϊου 1823 ο Νικόλας Κριεζώτης με τα παληκάρια του, πολέμησε εναντίων των Τούρκων.
Στην ιστορική αυτή μάχη ο Ομέρ της Καρύστου νικήθηκε κατά κράτος, διαλύθηκε ο
στρατός του, 700 περίπου Οθωμανοί βίαια στρατολογημένοι και στην άτακτη φυγή του,
άφησε πίσω του γύρω στους 55 νεκρούς, 10 αιχμαλώτους και 70 τραυματίες. Από τους
Έλληνες ούτε νεκρός ούτε τραυματίας υπήρξε. Στην μάχη αυτή οι Τούρκοι λέγεται
ότι άρχισαν με "μαγκιά", άφησαν περιστέρια προς το στρατόπεδο των Ελλήνων,
αλλά τα περιστέρια επέστρεψαν πάλι προς τους Τούρκους, πράγμα το οποίο οι Τούρκοι
το θεώρησαν κακό οιωνό.
Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή ο Δήμος Μαρμαρίου με εκδηλώσεις γιορτάζει
την ιστορική αυτή μάχη, στο γραφικό Εκκλησάκι της Αναλήψεως που υπάρχει στην περιοχή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Μαρμαρίου
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
These places ( Carystus and Marmarium) are said to have been settled by colonists from the Marathonian Tetrapolis.
ΜΑΡΜΑΡΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
These places ( Carystus and Marmarium) are said to have been settled by colonists from the Marathonian Tetrapolis.
ΚΟΝΙΣΤΡΕΣ (Δήμος) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Στο Δήμο δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να εντοπίζονται στους
αρχαιοελληνικούς χρόνους με εξαίρεση την περιοχή Κούπα στο χωριό Βρύση, όπου βρίσκονται
σημάδια αρχαίου πολιτισμού. Στο σημείο όπου το βουνό έχει υποχωρήσει, δημιουργώντας
κρατήρα, φημολογείται ότι βρισκόταν η αρχαία πόλη "Γρύγχαι",
η οποία καταστράφηκε από φυσική καταστροφή. Μέχρι σήμερα στους πρόποδες του βουνού,
βρίσκονται θραύσματα από κεραμίδια και αγγεία. Το εξωκλήσι της Ευαγγελίστριας
στην κορυφή του λόφου Τραγκουνάρα, στους πρόποδες της Δίρφεως,
έχει κτιστεί στα ερείπια αρχαίου ναού που φημολογείται ότι ήταν ναός της Αρτεμης.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους η περιοχή του Καπιτανέους Αβαλόνες,
αυτόνομη διοικητική περιοχή του Αβαλόνα, εντοπίζεται κατά τον χρόνο καταλήψεως
της στεριάς από τους Καταλανούς, γύρω στο 14ο αιώνα. Η περιοχή ονομάζεται βάσει
της τότε πρωτεύουσάς της Αβαλόνα), σήμερα Αυλωνάρι.
Η αναγκαιότητα ιδρύσεως μιας ιδιαιτέρας διοικήσεως, στην από την αρχή
του 14ου αιώνος άμεσα βενετσιάνικη αυτή περιοχή, προέκυψε με την έντονα αυξανόμενη
ανασφάλεια εξ' αιτίας των Φράγκων, Καταλανών και προπάντων Τούρκων πειρατών, για
τους οποίους ο αγροτικός αυτός χώρος, ο οποίος ήταν από δυο ανοικτές ακτές προσβάσιμος
και εξαίρετα εύφορος και πλούσιος αποτελούσε πόλο έλξεως.
Η έδρα του δεν ήταν το Αυλωνάρι, αλλά το οχυρό Κούππα, στις ανατολικές
πλαγιές της οροσειράς της Δίρφυως, όπως συνάγεται από ένα διάταγμα του 1413. Η
διοικητική έδρα του (αρχικώς μοναδικού) στρατιωτικού διοικητού του Αβαλόνα υπήρξε
όπως ήδη διαπιστωθεί η Λα Κούππα (παραλλαγές του ονόματος σε αρχαίους χάρτες:
Κούππα, Κούφα σε βενετσιάνικα τεκμήρια Λα Κούππα). Το κάστρο Κούππα βρίσκεται
σε μια βραχώδης ράχη στην ανατολική πλευρά της οροσειράς της Διρφέως νοτιοανατολικά
του χωριού Βρύση. Η αγροτική ονομασία του όρους είναι ακόμα και σήμερα Κούπα.
Η τοποθεσία ήταν ήδη από την αρχαία εποχή κατοικημένη. Η κατασκευή των μεσαιωνικών
κτισμάτων βοηθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από το υπάρχον αρχαίο οικοδομικό υλικό.
Τα υπολείμματά τους είναι και σήμερα ορατά, καθώς επίσης και κοντά
στην νεώτερη εκκλησίας της Ευαγγελιστρίας ένα Αγιασμα στο πρώην επίπεδο του κάστρου,
το οποίο έχει την μορφή σπηλαίου και φέρει ίχνη αρχαίας μεσαιωνικής οικοδομικής
δραστηριότητας. Το Αγιασμα αυτό χρησιμοποιείται έως σήμερα ως παρεκκλήσι.
Υπάρχουν ακόμη τα ερείπια του κεντρικού πύργου στο υψηλότερο σημείο
του βραχώδους επιπέδου που χωρίζεται από το υπόλοιπο του κάστρου μέσο μιας φαρδιάς
σχισμής του βράχου. Σαν κάστρο καταφύγιο της περιοχής, κατεστράφη και ανοικοδομήθηκε
η Κούππα επανειλημμένα. Έτσι την κατέλαβε το 1269 ο Λικάριος και όρισε την ανανέωση
και επέκταση των οχυρώσεων.
Μετά την ανακατάληψη από τους Βυζαντινούς κατεστράφη εκ νέου και στην
αρχή του 15ου αιώνα, εν όψει των τουρκικών επιδρομών επανοικοδομήθηκε. Το έτος
1470 το κάστρο καταστράφηκε πριν την κατάληψη του Νεγκροπόντε. Ο Μωάμεθ ο Β΄ στ
ο φρούριο των Γρύγχων στο οποίο οι κάτοικοι της περιοχής (περίπου 3.000) είχαν
οχυρωθεί. Επί πολλές επέκρουαν τις επιθέσεις, όταν όμως τελείωσαν τα τρόφιμα αναγκάστηκαν
να συνθηκολογήσουν, να παραδώσουν τα όπλα και αν φύγουν. Ο Μωάμεθ ο Β΄ αρχικά
δέχτηκε τη συμφωνία, αλλά μετά την παράδοση την αθέτησε. Έσφαξε όλους τους κατοίκους
στην νότια πεδινή έκταση και τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους. Η τοποθεσία ονομάστηκε
"Χιλιαδού" εξαιτίας των θανάτων. Ένας θρύλος λέει ότι προσπάθησαν να
διαφύγουν φτιάνοντας "γέφυρα" από υφαντό πανί που ένωσε το ένα άκρο
του βουνού με το άλλο, αλλά - κατόπιν προδοσίας οι Τούρκοι έκοψαν το πανί και
τα 3.000 άτομα γκρεμίστηκαν στην κοιλάδα.
Στους πρόποδες του οχυρού λόφου της Κούπα και στην έξοδο του περάσματος
- κοιλάδας του Μακρυχωρίου, εντοπίζεται μια περαιτέρω μικρή οχύρωση, στο Κοίλι
οικισμού του Μονοδρίου.
Εκτός των ελαχίστων ερειπίων ενός αμυντικού πύργου στο κέντρο του χωριού και δίπλα
στην εκκλησία, διατηρούνται υπολείμματα οχυρώσεις λίγα μέτρα κάτω από τον Πύργο.
Η Αβαλόνα διασχίζεται από ένα δίκτυο αμυντικών πύργων, οι οποίοι τμηματικώς
διατηρούνται ακόμη. Ένας πύργος στις ανατολικές παρυφές του χωρίου Ανω Κουρούνι
με θέα προς την ανατολική ακτή, ένας πύργος στους Κήπους, με λίθους λαξευτούς
προερχόμενους από αρχαία ερείπια και ένα άλλος στο Κάδι, κοντά στην έδρα του Δήμου
των Κονιστρών με καλή οπτική επικοινωνία προς Κούππα.
Κατά την Βυζαντινή περίοδο το χωριό Κήποι ονομαζόταν Σαραντακλήσι,
από τις 40 εκκλησίες που υπήρχαν τότε. Σήμερα σώζονται πολλές γύρω από το χωριό.
Ξεχωρίζει η Παναγία η Οδηγήτρια, του 13ου αιώνα, σε άριστη κατάσταση. Στις Κοκκινοεκκλησίες
του ίδιου χωριού διακρίνονται τα θεμέλια παλαιών κτιρίων που μαρτυρούν την ύπαρξη
Βυζαντινής πόλης. Στο κέντρο του χωριού υψώνεται ο μεγαλύτερος Ενετικό πύργος
της Εύβοιας που δυστυχώς
δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση.
Δείγματα της Βυζαντινής περιόδου βρίσκονται πιο χαρακτηριστικές στις
Σπηλιές και στο Μακρυχώρι.
Στις εκκλησίες, διακοσμημένες με Βυζαντινές τοιχογραφίες και τέμπλο, του 14ου
αιώνα. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου στο δημοτικό διαμέρισμα του Μακρυχωρίου κτίστηκε
από τον Μιχαήλ Ταμισά, ιταλικής καταγωγής, σύζυγο της Έλενας της Αθηναίας. Μετά
από παρότρυνσή της έκτισε πολλούς ναούς στην ευρύτερη περιοχή (ο ίδιος έκτισε
και την Παναγία Οδηγήτρια, που βρίσκεται στις Σπηλιές).
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία της ονομασίας του χωριού Μακρυχωρίου
που ιδρύθηκε περίπου την ίδια εποχή, οι πρώτοι κάτοικοι του προέρχονταν από τη
Βάθεια, εξαιτίας της απειλής των πειρατών αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πόλη
τους και αν πάνε όπως χαρακτηριστικά είπαν, "κάπου μακριά", έτσι ο τόπος
που εγκαταστάθηκαν ονομάστηκε Μακρυχώρι (το χωριό που βρίσκεται μακριά).
Στην επανάσταση του 1821, διεξήχθη μάχη Βορειοανατολικά του χωριού,
ανάμεσα σε άνδρες του Κριεζώτη, του οπλαρχηγού της Ευβοίας και τους Τούρκους.
Η περιοχή ονομάζεται "Κέσι", που σημαίνει σφάξιμο στα Τουρκικά. (...)
CUPA
Το τοπωνύμιο (La) "Cupa" που απαντάται συχνά σε χάρτες της
Εύβοιας των 16ου και 17ου αιώνα (Bordone, Camocio, Boshini, Dapper, Coronelli
κ.α) γίνεται πια δεκτό από τους ερευνητές, ότι προσδιορίζει την οχύρωση που βρίσκεται
στη Δραγονάρα, το βραχώδες ύψωμα στα δυτικά του σημερινού χωριού Βρύση.
Η λέξη "Κούπα", που, ως τοπωνύμιο βρίσκεται σε χρήση μέχρι και σήμερα
(αν και χρησιμοποιείται για κάποιος σημείο που εντοπίζεται στους πρόποδες του
εν λόγω υψώματος και όχι για το ίδιο ύψωμα), γλωσσικό κατάλοιπο της δυτικής κυριαρχίας
στην Εύβοιας (1204-1470), σχετίζεται εννοιολογικά με την αρχαία ελληνική λέξη
"κοτύλη" και το γνωστό από αρχαίες πηγές "Κοτύλαιο όρος".
Επίσης, με την πρόσφατη δημοσίευση τουρκικού φορολογικού κατάστιχου του έτους
1474, διαλύθηκε οριστικά και η σύγχυση στην χρήση από νεώτερους συγγραφείς, των
μεσαιωνικών τοπωνυμιών "Cupa" και "Rotiri" τα οποία παρά την εννοιολογική
τους σχέση προσδιορίζουν δυο ξεχωριστές και σε αρκετή απόσταση μεταξύ τους, θέσεις
(Βρύση και Οργιό αντίστοιχα).
Στον ίδιο λόγο εκτός από την προαναφερθείσα σημαντική ενετική οχύρωση
(το 1470 όταν επολιορκείτο από τους Τούρκους σύμφωναμε τον χρονικογράφο Jacoppo
από την Castellana, προστάστευε 4.000 ανθρώπους) υπάρχουν λείψανα αρχαίας, επίσης
σημαντικής πόλης. Τα απομεινάρια του αρχαίου, χτισμένου με ογκόλιθους, τείχους
μπορούν να θεωρηθούν (αν εξαιρέσουμε ότι ήρθε στο φως από τις ανασκαφές) ως το
πιο σημαντικό ορατό ίχνος της αρχαιότητας σε ολόκληρη τη Βόρεια Καρυστία. Αυτό
και μόνο το στοιχείο, υπονομεύει, την ταύτιση που στηριζόμενοι αποκλειστικά σε
μια εύθραυστη παρηχητική σχέση, ορισμένοι ερευνητές έχουν προτείνει, τοποθετώντας
εδώ τον άγνωστο στους αρχαίους συγγραφείς Ερετριακό Δήμο "Βρύγχαι" (=Βρύση). Αντίθετα
φαίνεται πιο λογική η ταύτιση με την ευρύτερα γνωστή κατά την αρχαιότητα, πόλη
Οιχαλία που όπως γνωρίζουμε
από τους Εκαταίο και Στράβωνα, βρισκόταν σ' αυτήν την περιοχή.
Ο Αθηναίος τραγικός, Σοφοκλής, στις "Τραχίνιες", περιγράφει
την Ευβοϊκή Οιχαλία ως "απηνή" δηλαδή χτισμένη πάνω σε βραχώδη και απόκρημνο
τόπο. Και παρόλο ότι πρόκειται για ποιητικό κείμενο, με δεδομένες τις πολύ στενές
διοικητικά και οικονομικά σχέσεις Αθήνας
- Εύβοιας την κλασική
εποχή, αυτή η περιγραφή δεν θα πρέπει να θεωρηθεί αποκύημα φαντασίας.
Παράδοξα παρά τις πολύ θετικές από πρώτη άποψη ενδείξεις για ανεύρεση
σημαντικού αρχαιολογικού υλικού, ο λόφος της Δραγονάρας δεν έχει τύχει τη ανάλογης
προσοχής της Αρχαιολογικής υπηρεσίας αφού σοβαρή ανασκαφή ως τώρα δεν έχει γίνει.
Και δυστυχώς αυτό συνεπάγεται το ότι και εδώ οι αρχαιοκάπηλοι έχουν στη διάθεσή
τους ένα σχεδόν ελεύθερο πεδίο δράσης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Κονιστρών
ΚΥΜΗ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
Παλαιότερα ονομαζόταν και Κούμη. Κάποιοι φιλόλογοι θεωρούν ότι το
όνομά της είναι παραφθορά του αρχαίου "Κύμη". Αλλοι υποστηρίζουν ότι
είναι προελληνικό. Μερικοί επιχειρούν να το συνδέσουν με το όνομα κάποιας μυθικής
Αμαζόνας. Αντίθετα οι πραγματιστές πιστεύουν ότι η ρίζα της λέξης ανάγεται στο
ουσιαστικό "κύμα".
Σημαντική μερίδα ιστορικών θεωρεί ότι η ευβοϊκή Κύμη είναι η μητρόπολη
της αρχαιότερης ελληνικής αποικίας στη Μικρά Ασία, της Κύμης στην Αιολίδα. Αλλωστε
στη σχεδόν κλειστή θάλασσα του Αιγαίου βρίσκονται, όπως παρατηρεί εύκολα κανείς,
η μία ακριβώς απέναντι από την άλλη.
Δεδομένη θεωρείται από τους επιστήμονες, Έλληνες και ξένους, η ιστορική
σχέση μεταξύ ευβοϊκής Κύμης
και Κύμης στην Καμπανία
της πρώτης δηλαδή ελληνικής αποικίας στην Ιταλία. Εκεί οι Ευβοείς έφτασαν το 750
περίπου π.Χ. και ανάμεσα στα άλλα έφεραν μαζί τους και τους γραπτούς χαρακτήρες
του ευβοϊκού αλφαβήτου τους οποίους παρέλαβαν χωρίς αλλαγές οι ντόπιοι για να
δημιουργήσουν το μετέπειτα λατινικό αλφάβητο. Τα γράμματα C, F, L, P (Pι), R,
S, X, (εξ) που διαφοροποιούν το λατινικό αλφάβητο από το ελληνικό, προέρχονται
από το ευβοϊκό αλφάβητο της Κύμης.
Οι μέχρι στιγμής ανασκαφές στα όρια του Δήμου Κύμης έχουν φέρει στην
επιφάνεια λείψανα υστεροελλαδικού και γεωμετρικού οικισμού (δηλαδή της εποχής
των αποικισμών) στο λόφο Βιγλατούρι κοντά στον Οξύλιθο
και ελληνιστικού οικισμού στο λόφο Καστρί της Ποταμίας.
Τον 6ο μ.Χ. αιώνα η ευβοϊκή Κύμη αναφέρεται ως πόλη από τον γεωγράφο
Στέφανο τον Βυζάντιο, ενώ κατά την περίοδο της δυτικής κυριαρχίας στην Εύβοια
(1204-1470) είναι γνωστή και ως λιμάνι (Porto Chimi).
Την τελευταία περίοδο της τουρκοκρατίας αναπτύσσεται οικονομικά χάρη,
κυρίως, στην παραγωγή και το εμπόριο κρασιού. Κατά την επανάσταση του 1821 στην
οποία παίρνει δυναμικά μέρος, υφίσταται μεγάλες καταστροφές. Μετά την απελευθέρωση,
γίνεται πρωτεύουσα της επαρχίας Καρυστίας. Από την δεκαετία του 1830 μέχρι το
τέλος του 19ου αιώνα, η Κύμη γνωρίζει μια περίοδο οικονομικής ακμής χάρη στο εμπόριο
τοπικά παραγόμενων γεωργικών προϊόντων (κρασί, λάδι, μετάξι) αλλά και κάρβουνου.
Ειδικά οι εξαγωγές κρασιού κυρίως προς τη Γαλλία, ευνοούν τη συσσώρευση πλούτου
στην Κύμη, πλούτου που κατά ένα μεγάλο μέρος διατίθεται στην κατασκευή πολυτελών
σπιτιών. Την περίοδο αυτή δημιουργείται στην ευρύτερη περιοχή της Κύμης ένα στυλ
αρχιτεκτονικής με τοπικά χαρακτηριστικά.
Παράλληλα άνοδο σημειώνει και το ναυτικό της. Στο ζενίθ της ακμής
του, το 1870, τα ιστιοφόρα του νηολογίου της ανέρχονται σε 140. Το πέρασμα όμως
από την ιστιοφορία στην ατμοκίνηση, βρίσκει την Κύμη απροετοίμαστη, παρότι από
το έτος 1900 διαθέτει ένα μεγάλο (από τα μεγαλύτερα στο Αιγαίο) και ασφαλές τεχνητό
λιμάνι.
Κατά τον 20ο αιώνα, μοιραία, ο τοπικός χαρακτήρας της οικονομίας και
του πολιτισμού της υποχωρεί, για να ενσωματωθεί όπως άλλωστε συνέβη με κάθε γωνιά
της ελληνικής περιφέρειας, σε μια ευρύτερη ενότητα με εθνικά χαρακτηριστικά. Σήμερα
η Κύμη αναζητεί μια αναβαθμισμένη ταυτότητα προβάλλοντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα
που διαθέτει στον συγκοινωνιακό, τουριστικό, αγροτικό και μεταποιητικό τομέα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του
Δήμου Κύμης
ΜΑΝΙΚΙΑ (Χωριό) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Οι γηραιότεροι του χωριού διηγούνται ότι το 1918 έπεσαν βροχές καταρρακτώδεις,
με αποτέλεσμα τα νερά του ποταμού της Μελεϊνας να παρασύρουν θεόρατα πλατάνια,
να τα σφηνώσουν στη χοάνη της σπηλιάς και να την σφραγίσουν.
Τα νερά μη έχοντας διέξοδο, μετέβαλαν όλο το τεράστιο λεκανοπέδιο
σε μια απέραντη λίμνη, που πλημμύρισε και αποχέτευσε τα νερά της προς τη χαράδρα
των Μανικίων, από τη θέση Αέρα. Μετά από ένα μήνα ύστερα από την τεράστια πίεση
του νερού, χώνεψαν οι κορμοί των δέντρων, άνοιξε η τρύπα και σιγά - σιγά άδειασε
η λίμνη. Το υψίπεδο του Μαυροβουνίου είναι γεμάτο από κάρστια φαινόμενα. Υπάρχουν
φυσικά σπηλαιώδη φρέατα μέσα στους βράχους από τα οποία ανεβαίνει ψυχρός αέρας.
Στην κάθετη πλαγιά του βουνού, που είναι στον παραπόταμο του Μανικιάτη
που έρχεται από το Μακρυχώρι
είναι η Φραγκοσπηλιά που βρίσκεται σε μεγάλο ύψος στο βράχο που κάνει την ανάβασή
της με σκαλιά δύσκολη και επικίνδυνη. Οι Τούρκοι για να την καταλάβουν κρέμασαν
ανθρώπους με σκοινιά. Δυτικά του χωριού, στην πλαγιά του βουνού "Κρύο νερό"
ήταν το αρχαίο χωριό "Παλιοχώρι ή Παλιόσπιτα" όπου βρίσκονται λείψανα
ερειπίων, τάφοι και όστρακα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Κονιστρών
ΜΑΡΜΑΡΙ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
Το Μαρμάρι γνωστό απο την αρχαιότητα εξαιτίας των λατομείων μαρμάρου,
απο τα οποία πήρε και το όνομα του. Με τα φημισμένα του μάρμαρα που εξορύσσoνταν
από τα σπλάχνα των γύρω βουνών, κατασκεύαζαν μονοκόματους κίονες και στόλιζαν
όπως μας μαρτυρά ο Στράβων τα πιο λαμπρά και σπουδαία ιερά και κτίρια της αρχαιότητας.
Ο Στράβων μας πληροφορεί ότι στο αρχαίο Μαρμάρι υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Μαρμάριο
Απόλλωνα. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστα σπασμένα κιονόκρανα στην εκκλησία του Αγίου
Νικολάου.
Από τον Όμηρο μαθαίνουμε ότι το αρχαίο του όνομα ήταν Χαρχάπολις.
Στην συνέχεια της ιστορίας του κατοικήθηκε απο Φραγγοβυζαντινούς και καταστράφηκε
απο τους Τούρκους. Στον μεγάλο ξεσηκωμό για την απελευθέρωση του Έθνους απο τον
Τουρκικό ζυγό το Μαρμάρι έδειξε με παλλικαριά την ανδριωμένη ψυχή του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Μαρμαρίου
ΜΟΝΟΔΡΥΟ (Χωριό) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Το παλιό βυζαντινό χωριό βρισκόταν στον κάμπο του Μονοδρίου, στην
σημερινή θέση "Τρόχαλα". Καταστράφηκε τον 9ο αιώνα από Σαρακηνούς πειρατές
ενώ οι κάτοικοι που ξέφυγαν από τη σφαγή και τη λεηλασία, μαζί με άλλους από τον
κάμπο, ίδρυσαν το νέο ασφαλές χωριό στην κορυφή του λόφου, που έχει θέση ακρόπολης
από τη φύση του εδάφους του. Το Μονόδρυ άκμασε στα χρόνια της Φραγκοκρατίας. Οι
Φράγκοι στην κορυφή του λόφου και στη θέση της κατεστραμμένης μονής ανέγειραν
για ασφάλειά τους μεγάλο πύργο για κατόπτευση και καταδυνάστευση της περιοχής.
Ο πύργος σήμερα δεν υπάρχει. Κατεδαφίστηκε από τους κατοίκους του χωριού για να
κατασκευαστεί το πανύψηλο κωδωνοστάσιο και η εκκλησία. Το μόνο που διασώθηκε είναι
ο Βενετσιάνικος θυρεός του, που παριστάνει έναν άγγελο με ανοιγμένες τις φτερούγες
του.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Δήμου Κονιστρών
ΣΤΥΡΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
. . . Next to the men of Hermione were six hundred Eretrians and Styreans; next to them, four hundred Chalcidians;
The following took part in the war:… The Styrians provided the same number of ships as at Artemisium, and the Cythnians one trireme and a fifty-oared boat; these are both Dryopians
The Styrians furnished two ships
ΣΤΥΡΑ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
Η συγκριτιστική γλωσσολογία στα τέλη του 18ου αιώνα θέλησε να ταυτίσει
ετυμολογικά την προέλευση του τοπωνυμίου Στύρα με την θεά των Φοινίκων Αστάρτη
(Αστυρα) και την εγκατάσταση στην περιοχή εμπορικού σταθμού από τη Φοινίκη, γεγονός
που σήμερα έχει απορριφθεί. Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι η ονομασία "Στύρα"
προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη "Στούρα", που φανερώνει ταύρο, βόδι και η οποία
επεκράτησε γύρω στον 9ο π.Χ. αιώνα.
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Περσών κατά της Ελλάδας το 490
π.Χ., τα Στύρα κατακτήθηκαν από τα στρατεύματα του Πέρση στρατηγού Δάτη. Στο σημερινό
νησάκι Στύρα, την αρχαία Αιγίλεια, οι Πέρσες, πριν από την μάχη του Μαραθώνα,
μετέφεραν τους αιχμαλώτους Ερετριείς. Κατά τη δεύτερη περσική εκστρατεία κατά
των Ελλήνων οι Στυριείς συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα κατά των στρατευμάτων του
Ξέρξη με δύο τριήρεις και πεζοπόρο τμήμα που μετείχε στη μάχη των Πλαταιών
το 479 π.Χ.
Η πόλη συμμετέχει μαζί με τις υπόλοιπες Ευβοϊκές στην Αθηναϊκή Συμμαχία
από το 477 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της Σικελικής εκστρατείας το 415 π.Χ. στα πλαίσια
της δεύτερης φάσης του Πελοποννησιακού πολέμου οι Στυριείς λαμβάνουν μέρος στις
πολεμικές επιχειρήσεις στο πλευρό των Αθηναίων. Φαίνεται ότι στις αρχές του 4ου
π.Χ. αιώνα τα Στύρα τίθενται υπό την κυριαρχία της Ερέτριας,
αφού οι επιγραφικές μαρτυρίες της εποχής τα αναφέρουν σαν ερετριακό χώρο. Στη
διάρκεια του Λαμιακού πολέμου, το 322 π.Χ., ανάμεσα στους Μακεδόνες του Αντίπατρου
και τους Αθηναίους, τα Στύρα συμμάχησαν με τους πρώτους και για το λόγο αυτό καταστράφηκαν
από τα στρατεύματα του Αθηναίου στρατηγού Λεωσθένη.
Οι Στυριείς, μαζί με τους Ερετριείς και τους Χαλκιδείς, ήταν φημισμένοι
αλιείς οστράκων πορφύρας. Την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας η περιοχή των Στύρων και
της Καρύστου βάσιζε την οικονομία
της, στην εξόρυξη του περίφημου μαρμάρου της που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Καρύστιος
λίθος ή Ευβοϊκός ή cipollino κατά τους λατίνους συγγραφείς. Πρόκειται για ένα
πρασινοφλεβές μάρμαρο από το οποίο κατασκευάστηκαν οι κίονες της βιβλιοθήκης του
Ανδριανού στην Αθήνα και που είχε μεγάλη ζήτηση κατά τους Ρωμαϊκούς και Βυζαντινούς
χρόνους.
Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Εύβοια ο οικισμός των Στύρων
βρίσκεται στη σημερινή του θέση, στη σκιά του κάστρου των Αρμένων ή Λαρμένων,
που τα ερείπιά του σώζονται στην κορυφή του Αγίου Νικολάου ή Διακόφτι (υψ. 450
μ.), πάνω στο Κλιόσι. Το κάστρο χτίστηκε πάνω στο τείχος της αρχαίας ακρόπολης
των Στύρων. Στις αρχές του 1300 καταλαμβάνεται από τους Καταλανούς, οι οποίοι
το 1373 πωλούν το οχυρό στους ενετούς. Η χρήση του συνεχίζεται και μετά την κατάληψη
της Εύβοιας το 1470 από τους Οθωμανούς.
Την περίοδο της Φραγκοκρατίας γίνεται και η πρώτη εγκατάσταση αλβανόφωνων
πληθυσμών στην Εύβοια ύστερα από απόφαση της Βενετικής Γερουσίας (20 Απριλίου
1402) με σκοπό να χρησιμοποιηθούν στην άμυνα του νησιού. Ενα δεύτερο μεταναστευτικό
κύμα αλβανόφωνων φτάνει στην Εύβοια γύρω στο 1425. Οι αλβανόφωνοι εγκαταστάθηκαν
στην περιοχή, που εκτείνεται από τη βόρεια πλευρά της Οχης
έως το Αυλωνάρι και το Αλιβέρι.
Αυτοί οι πληθυσμοί συγχωνεύτηκαν και αφομοιώθηκαν από τους προϋπάρχοντες ελληνικούς.
Η μνήμη αυτού του γεγονότος μένει σήμερα σαν γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής των
Στύρων, που έχει σαν βάση τα αρβανίτικα, καθώς και στα τοπωνύμια της περιοχής.
Οι Στουραϊτες συμμετέχουν ενεργά στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των
Οθωμανών. Στις 12 Ιανουαρίου του 1822 στο λόφο του Κοκκινόμυλου, βορειοδυτικά
των Στύρων, γράφτηκε μία από τις δραματικότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής
ιστορίας. Ο Ηλίας Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ταμπουρωμένος μέσα σε έναν ανεμόμυλο,
που τα χαλάσματά του υπάρχουν ακόμη στην περιοχή, με λιγοστά παλικάρια πολιορκήθηκαν
από τις ορδές των Οθωμανών του Ομέρ Μπέη της Καρύστου και εκεί βρήκαν μαρτυρικό
θάνατο. Ενα μνημείο ανεγέρθηκε για να θυμίζει τον τόπο θυσίας του Μανιάτη οπλαρχηγού
και των συναγωνιστών του μέσα στο οποίο βρίσκονται τα οστά του Μαυρομιχάλη.
Λίγους μήνες μετά από την μάχη στον Κοκκινόμυλο, τον Ιούνιο του 1822,
ο Νικόλαος Κριεζώτης διορίζεται πεντακοσίαρχος των ελληνικών επαναστατικών δυνάμεων
στην Εύβοια. Στις 20 Μαρτίου του 1823 οχυρώνει την πλαγιά στο Διακόφτι, κάτω από
το κάστρο των Αρμένων με σκοπό να χρησιμοποιήσει το χώρο σαν βάση των πολεμικών
επιχειρήσεων για την πολιορκία της Καρύστου. Στις 23 Μαρτίου του 1823 οι οθωμανικές
δυνάμεις προσπάθησαν να καταλάβουν το χώρο και να διαλύσουν τους επαναστάτες.
Μετά από εξάωρη μάχη οι δυνάμεις του Ομέρ Μπέη της Καρύστου απωθήθηκαν από τους
Ελληνες αγωνιστές. Η μάχη στο Διακόφτι επηρέασε σημαντικά την πορεία της επανάστασης
στην Εύβοια, τονώνοντας το ηθικό των αγωνιστών, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ο
τρομερός Μπέης της Καρύστου ηττήθηκε σε μάχη από τα επαναστατικά στρατεύματα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάϊο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Στυρέων.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
