Πληροφορίες τοπωνυμίου

Γάλλοι

ΚΕΡΚΥΡΑ (Πόλη) ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ
1797
Εγκατέστησαν το πρώτο τυπογραφείο της Ελλάδας και καθιέρωσαν τη χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Τυπώθηκε ο Θούριος του Ρήγα.

Γάλλοι

1807
Ιδρυσαν την Ιόνιο Ακαδημία, το πρώτο πνευματικό ίδρυμα της χώρα, με προτροπή του Ιωάννη Καποδίστρια.

Γάλλοι

Ιδρύουν το περίφημο θέατρο Αγίου Ιακώβου στην Loggia.

Κορυφώ

Στη σημερινή θέση χτίστηκε η πόλη το 550 μ.Χ. με το όνομα Κορυφώ.

Βομβαρδισμός από γερμανικά αεροπλάνα

14/9/43
Είχε πολλά ανθρώπινα θύματα και καταστροφές πολλών ιστορικών κτηρίων, της Ιόνιας Ακαδημίας, του Βουλευτηρίου, της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, του Δημοτικού Θεάτρου, της οικίας του Σολωμού, πολλών ιστορικών εκκλησιών και άλλων κτιρίων.

Ιοβιανός, επίσκοπος, 5ος αιώνας

Κατέστρεψε στην περιοχή της Παλαιόπολης τους αρχαίους ναούς, τους βωμούς καθώς και άλλα κτήρια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Χαϊρεδίν Βαρβαρόσσα

25/8/1537 - 11/9/1537
Απέτυχε να καταλάβει την πόλη, κατέστρεψε και λεηλάτησε όμως το νησί.

Επιδρομή τουρκικού στόλου

5/8/1716 - 22/8/1716
Απέτυχαν να καταλάβουν την πόλη μετά από σθεναρή αντίσταση. Τη νύχτα της 21ης Αυγούστου σφοδρή θύελλα προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στον τούρκικο στόλο, που αποχώρησε την άλλη μέρα. Το γεγονός αποδώθηκε στον προστάτη του νησιού Αγιο Σπυρίδωνα και κάθε χρόνο στις 21 Σεπτεμβρίου γινεται λιτανεία των λειψάνων του.

ΚΕΡΚΥΡΑ (Δήμος) ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ
  Ο Δήμος Κερκυραίων (Α΄ τάξεως) ιδρύθηκε την 6η Ιανουαρίου 1866 αλλά η ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Κέρκυρα αρχίζει πολύ νωρίτερα. Ήδη από την περίοδο των Ανδηγαυών (14ος αι.) υπάρχει αντιπροσώπευση, αλλά μόνο της τάξης των ευγενών. Η αντιπροσώπευση της τάξης των ευγενών (Corpo dei Nobili) θεσμοθετείται κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας (14ος - 18ος αι.) και ονομάζεται «Συμβούλιο της Κέρκυρας», αποτελούμενο από εξέχουσες Ελληνικές και Ιταλικές οικογένειες. Ο ρόλος του επί θεμάτων τοπικής αυτοδιοίκησης ήταν κατοχυρωμένος και δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από τις Βενετικές αρχές μέχρι το τέλος της Ενετοκρατίας.
  Με την άφιξη των Γάλλων Δημοκρατικών η τοπική αυτοδιοίκηση στην Κέρκυρα παίρνει τη μορφή μεταβατικής κυβέρνησης στην οποία συμμετείχαν όλες οι κοινωνικές τάξεις. Στο νησί ιδρύθηκε προσωρινό Δημαρχείο αποτελούμενο από 48 μέλη, αστούς, βιοτέχνες και, για πρώτη φορά αγρότες. Η προεδρία δόθηκε στον κόμη Σπυρίδωνα Γεώργιο Θεοτόκη, αρχηγό του δημοκρατικού κόμματος. Μια από τις πρώτες εκδηλώσεις ήταν να καεί το Libro d’ Oro και να φυτευτεί το δένδρο της ελευθερίας στην κάτω πλατεία.
  Μετά την κατάληψη των Επτανήσων από τους Ρωσοτούρκους ο Ναύαρχος Ουσακώφ εγκατέστησε σε κάθε νησί τοπική αυτοδιοίκηση στην οποία συμμετείχαν οι ευγενείς, οι αστοί (έμποροι και τεχνίτες), και σε ορισμένες περιπτώσεις και οι αγρότες. Στην Κέρκυρα εγκαταστάθηκε η Γερουσία με αντιπρόσωπους όλων των νησιών, που είχε την ανώτατη επίβλεψη και των οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης (των λεγομένων "μικρών συμβουλίων"). Λίγο αργότερα και σύμφωνα με το σύνταγμα του 1800, που ονομάστηκε "Βυζαντινό", ιδρύεται το πρώτο ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος μετά το Βυζάντιο και η τοπική αυτοδιοίκηση παίρνει τη μορφή κυβέρνησης (Γερουσία), με πρόεδρο τον κόμη Σπυρίδωνα Γεώργιο Θεοτόκη.
  Κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας η Κέρκυρα είναι η έδρα της ανώτατης αρχής του κράτους των Ενωμένων Ιονίων Νήσων, με νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία. Η τοπική αυτοδιοίκηση ασκείται από το Επαρχιακό Συμβούλιο της Κέρκυρας το οποίο θα συνεχίσει να ασκεί την εξουσία και μετά την ένωση μέχρι το 1866. Το Επαρχιακό Συμβούλιο την 1-6-1864 αποφάσισε να προσφέρει στο νεοφερμένο στην Ελλάδα βασιλιά Γεώργιο Α΄ τη χρήση του κτήματος και του θερινού ανακτόρου του Αγίου Παντελεήμονος (το μετέπειτα Μον Ρεπό) προκειμένου να χρησιμοποιείται αυτό για τις παραθεριστικές ανάγκες των μελών της βασιλικής οικογένειας.
  Το 1866 αρχίζει η λειτουργία του Δήμου Κερκυραίων ο οποίος εκτός από την πόλη της Κέρκυρας περιλαμβάνει τα προάστια Σαρόκο, Γαρίτσα, Ανεμόμυλος, Στρατιά, Φιγαρέτο και Μαντούκι και τα νησιά Βίδο και Λαζαρέτο. Το σημαντικότερο γεγονός αυτής της περιόδου και συγκεκριμένα το 1893 είναι η κατεδάφιση της Πόρτα Ρεάλα, ένα από τα πλέον αξιόλογα μνημεία της Ευρώπης, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κερκυραίων. Οι προσπάθειες του Νομάρχη και πολλών αρθρογράφων στον ελληνικό και ευρωπαϊκό τύπο δεν μπόρεσαν να πείσουν το Δημοτικό Συμβούλιο να ανακαλέσει την απόφασή του και λίγο μετά τα καρναβάλια του 1893 η Πόρτα Ρεάλα κατεδαφίζονταν, γενόμενη θυσία στην κοματικοπολιτική αντιπαράθεση.
  Το 1912 με τον νόμο ΔΝΖ «Περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων», παύουν να λειτουργούν όλοι οι υπόλοιποι δήμοι στο νησί και απομένει μόνο ο Δήμος Κερκυραίων, στον οποίο ενσωματώνεται το μεγαλύτερο τμήμα του δήμου Ποταμογειτόνων, δηλαδή το προάστιο Ποταμός και οι οικισμοί Κυρά Χρυσικού, Τεμπλόνι, Κοντόκαλι και Γουβιά.
  Κατά τη διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής απομακρύνθηκε βίαια ο Δήμαρχος Σπυρίδων Κόλλας και αντικαταστάθηκε διαδοχικά από τον Γεράσιμο Τρύφωνα, τον Γεώργιο Τριβόλη και τον Νικόλαο Πασιόκα, ο οποίος απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Εφέτη Ηλία Κατσαρό.
  Ένα ακόμη σημαντικό γεγονός συνέβη κατά την 16η περίοδο και συγκεκριμένα το 1952, με στόχο άλλη μια φορά, την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κέρκυρας. Την 31ην Μαρτίου 1952 ο τότε Δήμαρχος Σταμάτιος Δεσύλλας και το Δημοτικό Συμβούλιο Κερκυραίων έλαβαν ομόφωνα την απόφαση να κατεδαφιστεί το πυρπολυθέν από τους Γερμανούς το 1943 Δημοτικό Θέατρο.
  Το δικτατορικό Απριλιανό καθεστώς αντικατέστησε τον τελευταίο εκλεγμένο Δήμαρχο Σπύρο Ραθ και μέχρι το 1974 η Τοπική Αυτοδιοίκηση ασκήθηκε από διορισμένα Δημοτικά Συμβούλια.
  Κατά τη μεταπολίτευση εγκαινιάζεται μια ομαλή πολιτική ζωή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
  Από το 1997 στα πλαίσια της ευρύτερης ανασυγκρότησης της τοπικής Αυτοδιοίκησης και σύμφωνα με το σχέδιο «Καποδίστριας» (Νόμος 2539/4-12-1997) στο Δήμο Κερκυραίων ενσωματώνονται οι οικισμοί Κανάλια, Αλεπού και Ευρωπούλοι.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Κερκυραίων

• http://www.corfu.gr/Hellas/profil/dimhis.htm (13 φωτ.)

Ιστορία & καταστροφή Δημοτικού Θέατρου Κέρκυρας

ΚΕΡΚΥΡΑ (Πόλη) ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ
  Στο τέλος του 19ου αιώνα το θέατρο San Giacomo, το πρώτο οργανωμένο θέατρο στον ελλαδικό χώρο, θεωρήθηκε από το Δήμο Κερκυραίων ότι δεν μπορούσε να εκπληρώσει την αποστολή του και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του συνεχώς αυξανόμενου θεατρόφιλου κοινού. Η απόφαση για τη δημιουργία νέου Δημοτικού Θεάτρου ελήφθη το 1885, επί δημαρχίας Γεωργίου Θεοτόκη. Η ανέγερσή του άρχισε το 1893 επί δημαρχίας Μιχαήλ Θεοτόκη. Λόγω του μεγάλου κόστους το έργο ολοκληρώθηκε το 1902 σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Conrado Pergolesi ο οποίος χρησιμοποίησε σαν πρότυπο το κτίριο της «Σκάλας του Μιλάνου». Είχε ύψος 39 μέτρα και στην είσοδο υπήρχε στοά που την πρόσοψή της κοσμούσαν 6 κίονες τοσκανικού ρυθμού. Εξωτερικά, τον επάνω όροφο κοσμούσαν 4 ημικίονες με επίκρανα κορινθιακού ρυθμού και αέτωμα. Στο μέσον του αετώματος υπήρχε ανάγλυφος ο θυρεός της Κέρκυρας, πλαισιωμένος από δάφνινο στεφάνι και ταινίες. Η είσοδος του Θεάτρου ήταν στολισμένη με τεράστιες βυσσινί στήλες και γύρω οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι ψηλά, με πορτρέτα μεγάλων μουσουργών, που τα είχαν ζωγραφίσει εκλεκτοί Ιταλοί ζωγράφοι.
  Το Δημοτικό Θέατρο διέθετε 64 θεωρεία σε τρεις σειρές και υπερώο. Κάθε θεωρείο ήταν πολυτελέστατο· διέθετε ιδιαίτερο σαλονάκι με τουαλέτα, μικρό διαμέρισμα με βαρύτιμους καθρέπτες και παραπέτασμα και αποκλειστικά δικό του φωτισμό από γκάζι. Το Θέατρο είχε πολυτελή πλατεία πλούσια διακοσμημένη, με βελούδινες βαθυπόρφυρες πολυθρόνες, που προς το τέλος της πλατείας ήταν πιο μικρές. Το υπ’ αριθμόν 1 θεωρείο ανήκε δικαιωματικά στην Επιτροπή του Δημοτικού Θεάτρου και πίσω απ’ αυτό υπήρχε το γραφείο της Επιτροπής. Μέσα σ’ αυτό το γραφείο ήταν τακτοποιημένο το πολύτιμο αρχείο του Θεάτρου San Giacomo, που είχε παραχωρηθεί στο Νέο Θέατρο. Στη δεύτερη σειρά πρώτο ήταν το ιδιαίτερα επιμελημένο βασιλικό θεωρείο, στο οποίο σύχναζαν κατά την παραμονή τους στην Κέρκυρα τα μέλη της Ελληνικής Βασιλικής οικογένειας. Πάνω από την τρίτη σειρά θεωρείων, δηλαδή στην τέταρτη σειρά, ήταν το υπερώο, ή γαλαρία. Οι λαϊκές τάξεις της πόλης, του Μαντουκιού, της Γαρίτσας και των λοιπών προαστίων έκαναν κάθε θυσία για να μπορέσουν να πληρώσουν το εισιτήριό τους και να παρακολουθήσουν τις μουσικές παραστάσεις. Αυτοί εξάλλου ήταν και οι κριτές της κάθε παράστασης, που επιβράβευαν τους καλλιτέχνες με το χειροκρότημα. ´Αλλωστε το χειροκρότημα ήταν που επιζητούσαν οι καλλιτέχνες στην Κέρκυρα. Ο επίζηλος τίτλος "Applaudito a Corfu" αποτελούσε πολύτιμο εχέγγυο για όσους Ιταλικούς θιάσους ήθελαν να περιοδεύσουν σε Ιταλικές και άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις και φρόντιζαν πάντα να διαφημίσουν την καλλιτεχνική ευαισθησία του Κερκυραϊκού οπερατικού κοινού.
  Μπροστά από την πλατεία βρισκόταν το προσκήνιο με τις θέσεις της ορχήστρας που συνόδευε την όπερα. Όλη η ορχήστρα αποτελούταν από Κερκυραίους καλλιτέχνες και μόνο μια άρπα ήταν ξενική. Οι μουσικοί αυτοί σήκωναν το βάρος από 10 όπερες κάθε σεζόν, που άρχιζε το Σεπτέμβρη και τελείωνε την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, όπως στο παλιό θέατρο San Giacomo.
  Η σκηνή ήταν πολύ μεγάλη για να ανταποκρίνεται στις σκηνικές ανάγκες κάθε έργου. Πίσω από την σκηνή υπήρχαν τα παρασκήνια, με ιδιαίτερα άνετους χώρους για το καλλιτεχνικό προσωπικό κάθε παράστασης, γραφεία και όλα τα απαραίτητα διαμερίσματα για την άρτια λειτουργία των παραστάσεων. Στην αυλαία του Δημοτικού Θεάτρου είχε αναρτηθεί η παλαιά αυλαία του San Giacomo. Εμπνευστής και δημιουργός της ήταν ο σύμβουλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βενετίας Τζιοβάνι Μπουζάτο, ο οποίος φιλοτέχνησε και την αυλαία του Φοίνικα της Βενετίας, ή κατ’ άλλους ο Ναπολέων Τζενοβέζι. Το έργο αναπαριστά την πανηγυρική υποδοχή του Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων και είχε αρχικά χρησιμοποιηθεί σαν σκηνογραφία στην πρώτη απόπειρα παρουσίασης του ομώνυμου Ελληνικού έργου στο San Giacomo, παρέμεινε εκεί μετά τη λήξη των παραστάσεων σαν αυλαία, και χρησιμοποιήθηκε και στο Νέο Θέατρο.
  Το Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας εθεωρείτο ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Η ακουστική του ήταν απαράμιλλη από κάθε τεχνική άποψη και είχε τη δυνατότητα να αποδίδει σωστά και την παραμικρή απόχρωση του ήχου. Η χωρητικότητά του υπολογιζόταν σε χίλιες περίπου θέσεις, ενώ διέθετε και ένα μεγάλο φουαγιέ, διακοσμημένο στις οροφές με θαυμάσιες τοιχογραφίες Ιταλών ζωγράφων που απεικόνιζαν αρχαίους θεούς και διάφορες μουσικές αναπαραστάσεις. Ξακουστές έχουν παραμείνει οι χοροεσπερίδες που δόθηκαν στο Φουαγιέ του.
  Η έναρξη των παραστάσεων του Δημοτικού Θεάτρου Κέρκυρας έγινε στις 7 Δεκεμβρίου 1902 με τον "Lohengrin" του Wagner. Σε μια από τις παραστάσεις του παρευρέθηκε και ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β´ της Γερμανίας την εποχή που επισκεπτόταν το ‘Αχίλλειο’.
  Η μυθολογία που ανέπτυξαν οι Κερκυραίοι για το θέατρό τους σε κάθε περίπτωση δείχνει ότι ακόμη και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα το λυρικό θέατρο ήταν ένα θέαμα που συγκινούσε και τα λαϊκά στρώματα. Το κοινό ήταν τόσο συνηθισμένο στο να ακούει λυρικό θέατρο, που όταν στα 1907 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά συμφωνική συναυλία από την Παλιά Φιλαρμονική με Διευθυντή ορχήστρας τον Κερκυραίο μουσικό Δημήτρη Ανδρώνη, θεωρήθηκε σαν κάτι το πρωτόφαντο για την Κέρκυρα.
  Οι τακτικές παραστάσεις εξακολούθησαν όλο το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα με Ιταλικούς μουσικούς θιάσους που μετακαλούσε στην Κέρκυρα η διοίκηση του θεάτρου.
  Από το 1923, που οι Ιταλοί βομβάρδισαν την Κέρκυρα έπαυσαν να εμφανίζονται στο Δημοτικό Θέατρο Ιταλικοί θίασοι. Έκτοτε μετακαλούσαν συχνά το Ελληνικό μελόδραμα υπό τους μαέστρους Διονύσιο Λαυράγκα, Αλέξανδρο Κυπαρίσση, Στέφανο Βαλτετσιώτη και άλλους. Επίσης επιφανείς καλλιτέχνες της δραματικής θεατρικής σκηνής εμφανίστηκαν από τότε στο Δημοτικό Θέατρο, όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη και ο Πέλος Κατσέλης, καθώς επίσης οι οπερετικοί θίασοι του Ριτσιάρδη και πολλοί άλλοι.
  Το Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας δεν υπήρξε μόνο μνημείο καλλιτεχνικό αλλά και ιστορικό. Στις αίθουσές του το 1916 συνεδρίαζε η εξόριστη βουλή των Σέρβων, η Σκουψίνα, η οποία αποφάσισε τη δημιουργία της νέας μεγάλης Γιουγκοσλαβίας. Το 1923 τα θεωρεία του θεάτρου χρησιμοποιήθηκαν για να στεγάσουν Μικρασιάτες πρόσφυγες, ενώ κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής γίνονταν προβολές κινηματογραφικών ταινιών.
  Το Δημοτικό Θέατρο στοίχισε ένα εκατομμύριο χρυσές λίρες, ποσό τεράστιο για την εποχή, αναγκάζοντας τον Δήμο Κερκυραίων να συνάψει χρεολυτικό δάνειο, η τελική εξόφληση του οποίου θα γινόταν το 1941. Δυστυχώς το Δημοτικό θέατρο έπαψε να υπάρχει τη νύχτα της 13ης προς 14ης Σεπτεμβρίου 1943, αποφράδα νύχτα εμπρησμού της πόλεως της Κέρκυρας από τους Γερμανούς. Μαζί με τα άλλα ιστορικά μνημεία που κάηκαν από τις γερμανικές εμπρηστικές βόμβες, αποτεφρώθηκε και το λαμπρό της στόλισμα, το Δημοτικό Θέατρο, παίρνοντας στον τάφο του και όλο το πολύτιμο αρχείο του μουσικού θεάτρου Κέρκυρας. Το μόνο πράγμα που σώθηκε ήταν η αυλαία του, που κατά τύχη δεν βρισκόταν στο Δημοτικό Θέατρο τη νύχτα εκείνη. Πρόσφατα η αυλαία συντηρήθηκε από τον Δήμο Κερκυραίων και εκτίθεται ξανά στο Κερκυραϊκό κοινό, ανεκτίμητο κειμήλιο της καλλιτεχνικής ιστορίας της Κέρκυρας.
  Δυστυχώς στη μεταπολεμική περίοδο το κατεστραμμένο κτίριο θεωρήθηκε από τον Κερκυραίο αρχιτέκτονα Ιωάννη Κόλλα και τους πολιτικούς μηχανικούς Γεώργιο Λινάρδο και Ρένο Παϊπέτη, ότι "δεν έχει ουδεμία αρχιτεκτονική και ιστορική αξία". Η γνωμοδότησή τους ανακοινώθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο Κερκυραίων, με Δήμαρχο τότε τον Σταμάτη Δεσύλλα, το οποίο στη συνεδρίασή του της 31ης Μαρτίου 1952, αποφάσισε ομόφωνα την κατεδάφιση του Δημοτικού Θεάτρου. Το Θέατρο κατεδαφίστηκε παρά τις έντονες διαμαρτυρίες πολλών Κερκυραίων, που έφθασαν μέχρι τις αίθουσες των δικαστηρίων. Αρκετά χρόνια αργότερα στη θέση του χτίστηκε ένα άλλο, όμως το παλιό θέατρο δεν έσβησε ποτέ από την καρδιά των Κερκυραίων. Αυτό μαρτυρούν οι δεκάδες φωτογραφίες του, που βρίσκονται κρεμασμένες παντού από ιδιωτικά γραφεία έως δημόσια κτίρια, νοσταλγώντας το χαμένο κλέος.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Κερκυραίων

• http://www.corfu.gr/Hellas/politism/theatro.htm (3 φωτ.)