Πληροφορίες τοπωνυμίου

Η ονομασία του Πολυκάστρου

ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟ (Κωμόπολη) ΚΙΛΚΙΣ
  Το Πολύκαστρο μέχρι το 1928 ήταν γνωστό με το όνομα Καρασούλι. Η ονομασία αυτή, σύμφωνα με πληροφορίες των παλαιών κατοίκων είναι οθωμανικής προέλευσης και σημαίνει «Μαύρο έλος». (Καρά σημαίνει μαύρο και Σου νερό και κατά προέκταση Μαύρο έλος.) Για μια χρονική περίοδο ονομάζονταν και Μαυροσούλι. Αυτό διαπιστώνεται σε πρακτικό του Κοινοτικού Συμβουλίου της 23 Ιουλίου 1928, όπου φαίνεται η κυκλική σφραγίδα της υπογραφής του Προέδρου:
«Ελληνική Δημοκρατία - Κοινότης Μαυροσουλίου».
  Το Καρασούλι ονομάστηκε, έτσι, από τους Οθωμανούς που εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά στην περιοχή εξαιτίας ενός εντόπιου που ήταν μελαψός, «μαύρος» που κατάγονταν από το Σούλι της Ηπείρου. Πέρα από αυτά επίσημα στοιχεία για τη σημερινή ονομασία δεν υπάρχουν.
   Υπάρχουν αρκετές εκδοχές, για την κατοπινή ονομασία «Πολύκαστρο», κυρίως από προφορικές πηγές παλαιών κατοίκων. Πιο κάτω θα αναφερθούν μερικές από αυτές:
  Η πρώτη εκδοχή , η οποία θεωρείται επικρατέστερη των άλλων, αναφέρεται στη χρονική περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου, στην περιοχή του συνοικισμού υπήρχαν πολλές πολεμίστρες, οχυρωματικά έργα, σαν μικρά κάστρα και για το λόγο αυτό ο Γενικός Διοικητής Θεσσαλονίκης το 1928 ονόμασε τον οικισμό Πολύκαστρο.
  Η άποψη αυτή ενισχύεται από την αναφορά που γίνεται για την συγκεκριμένη περιοχή, όπου κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου κατασκευάστηκαν, ως αναφέρεται στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, από τη Μεραρχία Σερρών. Συγκεκριμένα αναφέρεται ( τόμος ΙΕ σελ. 65) « Η μεραρχία Σερρών αποβιβάστηκε στο Σταθμό Γουμέντσας από 23/10 - 5/11/1917 και χρησιμοποιήθηκε στην ανατολική όχθη του Αξιού γύρω από το Καρασούλι για την κατασκευή αμυντικών έργων πίσω από τη γραμμή του Μετώπου».
  Η δεύτερη εκδοχή αναφέρεται στο έτος 1928, όταν ο τότε πρόεδρος της κοινότητας Καρασουλίου, Γκαντίδης Νικόλαος, ήθελε να δώσει ένα όνομα από την πατρίδα του, το Σιναπλή της Βουλγαρίας, αλλά αντέδρασε ο αντιπρόεδρος της Κοινότητας, Πόντιος, Τσελεπίδης Χαράλαμπος, με την αιτιολογία ότι οι πρώτοι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ήταν Πόντιοι και συνεπώς θα έπρεπε να δοθεί άλλο όνομα και έτσι ο Γενικός Διευθυντής Θεσσαλονίκης έδωσε ένα όνομα από μια ιταλική πόλη που λέγεται Πολύκαστρο, πράγματι, υπάρχει τέτοια πόλη, όπου υπήρχαν διάσπαρτα μικρά κάστρα στην περιοχή.
  Τέλος, το Πολύκαστρο από Κοινότητα έγινε Δήμος με το Π.Δ. 265/ΦΕΚ 123/19-8-1986, μετά από ένωση των κοινοτήτων Πολυκάστρου - Λιμνοτόπου.
  Σήμερα, βέβαια, έχει διευρυμένη μορφή και ο Δήμος Πολυκάστρου περικλείει τις κοινότητες: Αξιοχωρίου, Ασπρου, Λιμνοτόπου, Βαφειοχωρίου, Πευκοδάσους, Μικροδάσους, Ευζώνων, Ποντοηράκλειας. Συνολικά στο Δήμο είναι ενσωματωμένοι 24 οικισμοί με 12.000 κατοίκους.
Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο του Δικαίου Βασιλειάδη "Ιστορία του Πολυκάστρου"

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Πολυκάστρου

• http://www.polikastro.gr/onomasia.htm

Η μάχη της Δοϊράνης

ΔΟΪΡΑΝΗ (Χωριό) ΚΙΛΚΙΣ
  Την επόμενη ημέρα της μάχης του Κιλκίς, ο ελληνικός στρατός προελαύνοντας έπληξε τους Βούλγαρους κοντά στη λίμνη της Δοϊράνης, όπου αφού είχαν υποχωρήσει ανασυντάχθηκαν, την 23η Ιουνίου 1913. Ήταν η 3η βουλγαρική μεραρχία που οχυρώθηκε εκεί για να καλύψει την αποχώρηση των ηττηθέντων τμημάτων του Κιλκίς. Η 10η μεραρχία απώθησε τους Βούλγαρους πρώτα από το σιδηροδρομικό σταθμό και την κωμόπολη Δοϊράνη, που ως τότε αποτελούσε τη βάση ανεφοδιασμού του εχθρού στο μέτωπο της Σερβίας.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Κιλκίς.

Μάχη του Κιλκίς

ΚΙΛΚΙΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
  Την εποχή εκείνη ο ελληνικός στρατός προχωρούσε κατά μήκος της γραμμής του σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης-Σερρών.
  Στα γύρω υψώματα είχαν οχυρωθεί λίαν καλώς τα βουλγαρικά στρατεύματα. Η εκτόπιση του εχθρού απ’ τα χαρακώματα του Κιλκίς ήταν έργο δύσκολο γιατί υποστηρίζονταν από ισχυρότατες δυνάμεις. Επί τρεις συνεχείς ημέρες 20-21 και 22 Ιουνίου 1913 εξαπολύονταν απ’ το ελληνικό στρατόπεδο αλλεπάλληλα κύματα εφόδων εναντίον του εχθρού κι αποκρούονταν οι λυσσώδεις αντεπιθέσεις του. Ο αγώνας γίνονταν εφ’ όπλου λόγχη. Οι απώλειες εκατέρωθεν ήταν σημαντικές ιδίως των Ελλήνων, κυρίως σε αξιωματικούς.
  Στο τέλος θριάμβευσε η ορμή των Ελλήνων. Στις 22 Ιουνίου οι Βούλγαροι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και τράπηκαν σε φυγή πανικόβλητοι.
  Για την ηρωική αυτή θυσία του στρατού μας οι κάτοικοι του Κιλκίς έστησαν μέσα στην πόλη τους περίλαμπρο μνημείο, ένα απ’ τα αξιοθέατα της πόλης.
  Η μάχη του Κιλκίς υπήρξε η πιο πεισματώδης μάχη των βαλκανικών πολέμων του 1912-13. Προκάλεσε τα πιο ενθουσιώδη σχόλια όλων των φίλων της Ελλάδας. Σ’ αυτήν αποδείχτηκε η ζωτικότητα κι ο πατριωτισμός κι η αδάμαστη μαχητικότητα του ελληνικού στρατού.
  Την ίδια μέρα το δεξιό τμήμα της ελληνικής παράταξης έδινε νικηφόρα κατά των Βουλγάρων τη μάχη στη θέση Λαγανά, επίσης με έφοδο εφ’ όπλου λόγχης.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Κιλκίς.

Κιλκίς

• http://www.ota.gr/kilkis/history.html (3 φωτ.)