Εμφανίζονται 9 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΗΜΝΟΣ Επαρχία ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ" .
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Miltiades (1) son of Cimon took possession of Lemnos in this way:
When the Pelasgians (2) were driven out of Attica by the Athenians, whether justly
or unjustly I cannot say, beyond what is told; namely, that Hecataeus the son
of Hegesandrus declares in his history that the act was unjust; for when the Athenians
saw the land under Hymettus, formerly theirs, which they had given to the Pelasgians
as a dwelling place in reward for the wall that had once been built around the
acropolis when the Athenians saw how well this place was tilled which previously
had been bad and worthless, they were envious and coveted the land, and so drove
the Pelasgians out on this and no other pretext. The Pelasgians departed and took
possession of Lemnos, besides other places. This is the Athenian story; the other
is told by Hecataeus.
These Pelasgians dwelt at that time in Lemnos and desired vengeance
on the Athenians. Since they well knew the time of the Athenian festivals, they
acquired fifty-oared ships and set an ambush for the Athenian women celebrating
the festival of Artemis at Brauron. They seized many of the women, then sailed
away with them and brought them to Lemnos to be their concubines . These women
bore more and more children, and they taught their sons the speech of Attica and
Athenian manners. These boys would not mix with the sons of the Pelasgian women;
if one of them was beaten by one of the others, they would all run to his aid
and help each other; these boys even claimed to rule the others, and were much
stronger. When the Pelasgians perceived this, they took counsel together; it troubled
them much in their deliberations to think what the boys would do when they grew
to manhood, if they were resolved to help each other against the sons of the lawful
wives and attempted to rule them already. Thereupon the Pelasgians resolved to
kill the sons of the Attic women; they did this, and then killed the boys' mothers
also. From this deed and the earlier one which was done by the women when they
killed their own husbands who were Thoas' companions, a "Lemnian crime"
has been a proverb in Hellas for any deed of cruelty.
But when the Pelasgians had murdered their own sons and women, their
land brought forth no fruit, nor did their wives and their flocks and herds bear
offspring as before. Crushed by hunger and childlessness, they sent to Delphi
to ask for some release from their present ills. The Pythian priestess ordered
them to pay the Athenians whatever penalty the Athenians themselves judged. The
Pelasgians went to Athens and offered to pay the penalty for all their wrongdoing.
The Athenians set in their town-hall a couch adorned as finely as possible, and
placed beside it a table covered with all manner of good things, then ordered
the Pelasgians to deliver their land to them in the same condition. The Pelasgians
answered, "We will deliver it when a ship with a north wind accomplishes
the voyage from your country to ours in one day"; they supposed that this
was impossible, since Attica is far to the south of Lemnos. (3)
At the time that was all. But a great many years later (4), when the
Chersonese on the Hellespont was made subject to Athens, Miltiades son of Cimon
accomplished the voyage from Elaeus on the Chersonese to Lemnos with the Etesian
winds (5) then constantly blowing; he proclaimed that the Pelasgians must leave
their island, reminding them of the oracle which the Pelasgians thought would
never be fulfilled. The Hephaestians obeyed, but the Myrinaeans would not agree
that the Chersonese was Attica and were besieged, until they too submitted. Thus
did Miltiades and the Athenians take possession of Lemnos.
Commentary
(1) Meyer suggest...that the conquest of Lemnos... was not the work of the great
Miltiades, but of his namesake and predecessor, the son of Cypselus, oekist of
the Chersonese. If so, he acted as the agent of Pisistratus in seizing Lemnos
and expelling the Pelasgi. This would fit in with the prediction, which regards
the conqueror of Lemnos as representing Athens. Meyer urges that there was no
time for the conquest and Hellenizing of the island during the troubled period
of the Ionic revolt, so that he would in any case date the settlement of Attic
cleruchs there, even if ascribed to Miltiades II, to the period of Pisistratid
rule, before the Persian conquest of the islands. But Herod. distinctly says that
up to that time the Pelasgi still dwelt there. It seems therefore better to accept
the solution of Busolt that the Pelasgi, already weakened by the Persian conquest,
were expelled by Miltiades after 500, who settled the island as tyrant of the
Chersonese, and that the Attic cleruchy in Lemnos (Thuc. vii. 57; C. I. A. i.
443, 444) is to be connected with the reduction of the tribute circ. 447 B. C.
Previously, as in the Chersonese, there had been settlers from Attica, not a formal
Attic colony.
(2) The Pelasgians were driven into Attica by the Boeotian immigration, about
sixty years after the Trojan war according to legend. On the Pelasgi cf. App.
XV. 5. E. Meyer holds that there was no old Attic tradition about the Pelasgi,
the story given here being a mere reply to Hecataeus.
(3) The legend invented to justify Athenian dominion over Lemnos treats these
Attic boys as its natural lords and masters.
(4) Five hundred years before the Ionian revolt.
(5) The Etesian winds: North-east winds, blowing in July, August, and September.
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Dec 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
At Dawn on 19 June 1807, off Lemnos, ten Russian ships attacked a
Turkish fleet of 14 ships. During the battle the Raphael became dismasted and
drifted towards the Turkish line. The Tverdoi came up in support but was soon
also unmanageable. Superior Russian gunnery gradually won the day, however, and
the Turks began to withdraw losing their flag ship, the Sedd-ul-Bakir, to the
Russians. The battle had lasted some hours when a calm set in, and the fleets
drifted apart. All night the Russians tried to close with the enemy but by next
morning the Turks fell off towards Thasos. In the insuing chase the Russians managed
to overtake and destroy a ship of the line and 2 frigates and the Turks abandoned
and burned another ship of the line and frigate. Turkish losses were 3 ships of
the line (Sedd-ul-Bakir captured and 2 more burned), and 3 frigates. The Turks
lost over 500 men on one ship alone while the Russians had 135 killed and 409
wounded. Lemnos was the major Russian naval engagement and victory for the Napoleonic
era.
ΜΟΥΔΡΟΣ (Κωμόπολη) ΛΗΜΝΟΣ
Στις 5 Ιανουαρίου 1913 έλαβε χώρα η ξακουστή ναυμαχία της Λήμνου έξω από τον κόλπο
του Μούνδρου. Τα τούρκικα πλοία έπαθαν τέτοιες ζημιές ώστε μέχρι που τελείωσε
ο πόλεμος δεν τόλμησαν να βγουν από τα στενά. Ο ιστορικός κόλπος του Μούνδρου,
χρησίμευσε σαν ορμητήριο κατά τους βαλκανικούς πολέμους και αργότερα σαν βάση
του Αγγλικού στόλου κατά την μεγάλη πολεμική επιχείρηση των Δαρδανελλίων (1915
- 1916) και του Α´ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο κόλπος του Μούδρου χρησιμοποιήθηκε
και σαν βάση του πρώτου υδροπλάνου (Ναύτιλος) των ελληνικών δυνάμεων. Η ανακωχή
του Μούδρου ήταν η συνθήκη που υπογράφτηκε στις 30 Οκτωβρίου 1918, μεταξύ της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Μ.Βρετανίας. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους
το 1912, οι Λήμνιοι έλαβαν μέρος στο Α´ και το Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
Προϊστορικοί χρόνοι
Οι πρώτοι άνθρωποι, που βεβαιωμένα έζησαν στη Λήμνο, ήταν της Μέσης
Νεολιθικής εποχής κατά την 5η χιλιετηρίδα π.Χ. Το πιο πιθανό είναι ότι ήρθαν από
τη Μ. Ασία και φαίνεται ότι κατοίκησαν σε όλο το νησί, αφού έχουν βρεθεί νεολιθικοί
οικισμοί σε πολλά σημεία του, όπως στην Αξιά, στην Ηφαιστεία,
στην Κώμη κ.α.
Αξιόλογο πολιτισμό με διάρκεια και συνέχεια κατάφεραν να αναπτύξουν
στην Πολιόχνη όπου
στη διάρκεια 1500 ετών ο οικισμός που ξεκίνησε σαν μικρό νεολιθικό χωριό κατέληξε
σε ακμάζουσα πόλη της χαλκοκρατικής περιόδου που κυριάρχησε τόσο πάνω στο νησί
όσο και στον θαλάσσιο περίγυρο του. Η Πολιόχνη καταστράφηκε ξαφνικά γύρω στα 1300
π.Χ. πιθανότατα από σεισμό.
Μετά την καταστροφή της Πολιόχνης πρωτεύουσα και επίκεντρο του νησιού
έγινε η Μύρινα, που πήρε
το όνομά της από τη σύζυγο του Θόαντα και βασίλισσα του νησιού.
Εποχή του Τρωικού πολέμου
Την εποχή του τρωικού πολέμου (12ος ή 13ος αιώνας π.Χ.) στη Λήμνο
κυριαρχούν οι Μινύες με βασιλιά τον Εύηνο και πρωτεύουσα τη Μύρινα. Ο Όμηρος σαφώς
αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Λήμνου συναλλάσσονταν με τους Αχαιούς, επίσης φιλοξένησαν
τον τραυματισμένο Φιλοκτήτη.
Τον 11ο αιώνα το νησί περιήλθε στους Πελασγούς και οι Μινύες που το
εγκατέλειψαν εγκαταστάθηκαν στην Τριφυλία,
κοντά στην Πύλο.
Κλασικά χρόνια
Κατά τους περσικούς πολέμους πολέμησαν εναντίον του Δαρείου, αλλά
γύρω στα 512 π.Χ. υποτάχθηκαν στον Πέρση στρατηγό Οτάνη. Η πρώτη περσική κατοχή
κράτησε μέχρι το 510 π.Χ. οπότε το νησί περιήλθε στους Αθηναίους. Μία δεύτερη
περσική κατοχή (493-479 π.Χ.) έληξε με τη ναυμαχία της Μυκάλης.
Οι κάτοικοι του νησιού συγχωνεύτηκαν με τους Αθηναίους κληρούχους
και από τον 4ο π.Χ. αιώνα στο νησί υπάρχει βουλή, συνέλευση και πολιτικές δραστηριότητες
ανάλογες με αυτές των Αθηνών.
Την εποχή εκείνη κυριάρχησε για τη Λήμνο η ονομασία ΔΙΠΟΛΙΣ που προήλθε
από την ύπαρξη των δύο μεγάλων πόλεων, της Μύρινας και της Ηφαιστείας.
Ρωμαϊκή εποχή
Η Λήμνος κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους το 166 π.Χ. και γνώρισε μια
εποχή ηρεμίας και πολιτιστικής ανόδου με αποκορύφωμα την εμφάνιση της οικογένειας
των σοφιστών Φιλόστρατων.
Βυζάντιο
Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για το νησί τη Βυζαντινή περίοδο. Το 325
μ.Χ. ο επίσκοπος Λήμνου Στρατήγιος πήρε μέρος στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Ο
επόμενος επίσκοπος Λήμνου εμφανίζεται το 680 μ.Χ. στην ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο
και ονομάζεται Σιλουανός.
Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου το νησί ανήκε στο θέμα Ανατολικού Ιλλυρικού.
Από τον Ζ' ως τον ΙΑ' αιώνα οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν το νησί για να ναυπηγούν
πλοία καθώς και για βάση του στόλου τους.
Στους μέσους βυζαντινούς χρόνους το νησί ανήκε στο θέμα Ελλάδας και
αργότερα περνάει στο θέμα Αιγαίου, ενώ τον ΙΑ' αιώνα περνάει στο έλεγχο της Θεσσαλονίκης.
Η βυζαντινή κυριαρχία διακόπηκε αρκετές φορές από τους Σαρακηνούς,
τους Βενετσιάνους και τους Γενουάτες. Οι Τούρκοι δεν κατέλαβαν ποτέ το νησί. Όποτε
το επιχείρησαν συνάντησαν την ηρωική αντίσταση των κατοίκων του νησιού με αποκορύφωμα
τη μάχη του Κότζινου το 1475 όπου διακρίθηκε η Μαρούλα της Λήμνου.
Στους Τούρκους παραχωρήθηκε από τους Βενετούς το 1456 αρχικά και το
1479 οριστικά.
Τουρκοκρατία
Η πρώτη παρουσία των Τούρκων στο νησί αναφέρεται το 1442 όταν το πολιόρκησαν
για 27 μέρες. Ανάμεσα στους πολιορκημένους ήταν και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
με τη δεύτερη γυναίκα του Κατερίνα Γατελούζου που πέθανε από τις κακουχίες και
τη δύσκολη εγκυμοσύνη.
Τα επόμενα χρόνια το νησί παρήκμασε μέχρι το 1700 που πέρασε σε μια
περίοδο ηρεμίας και ανασύνταξης. Ήδη πρωτεύουσα του νησιού είναι το Κάστρο η σημερινή
Μύρινα. Το 1770 μετά τα Ορλοφικά το νησί καταστρέφεται πάλι από τους Τούρκους
και άρχισε μία περίοδος διωγμών, καταστροφών και ξεριζωμού.
Το 1821 η Λήμνος λόγω της θέσης της κοντά στην Κωνσταντινούπολη
δεν επαναστάτησε, αν και πολλοί Λήμνιοι πήραν μέρος στον Εθνικό ξεσηκωμό και αγωνίστηκαν
στη θάλασσα και στη στεριά.
Το 1854 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου έγινε μια προσπάθεια
απελευθέρωσης η οποία όμως εμποδίστηκε βίαια από τον Αγγλικό στόλο.
Απελευθέρωση
Η Λήμνος απελευθερώθηκε στις 8.10.1912 από τον Ελληνικό στόλο, τρεις
μόνο μέρες μετά την κήρυξη του Α Βαλκανικού πολέμου. Ο ναύαρχος Κουντουριώτης
κατέλαβε το νησί και δημιούργησε ναύσταθμο που ήλεγχε τα στενά του Ελλησπόντου.
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα μετά το 1925
κατά την εκστρατεία της Καλλίπολης η Λήμνος έγινε Αγγλική βάση και ο κόλπος του
Μούδρου χρησιμοποιήθηκε σαν ναύσταθμος του Αγγλικού στόλου.
Το 1922 στη Λήμνο κατέφυγαν 4.500 πρόσφυγες στους οποίους μοιράστηκαν
κλήροι από τα τουρκικά κτήματα και τη μοναστηριακή περιουσία.
Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι γερμανοί κατέλαβαν τη Λήμνο στις
25.4.1941 και μείνανε στο νησί μέχρι τις 16.10.44.
Μετά τον πόλεμο η Λήμνος έγινε τόπος εξορίας για πολλά χρόνια. Την
εποχή εκείνη άρχισε και η μετανάστευση προς την Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ, Νότιο
Αφρική κ.α. και ο πληθυσμός άρχισε να φθίνει. Από τους 24.018 κατοίκους της απογραφής
του 1951 μόνο 15.721 απογράφηκαν το 1981.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Ιατρικού Συλλόγου Λήμνου
ΜΥΡΙΝΑ (Αρχαία πόλη) ΛΗΜΝΟΣ
Η Μύρινα, η πρωτεύουσα της Λήμνου, βρίσκεται στα δυτικά του νησιού,
κτισμένη πάνω σε λείψανα αρχαίων οικισμών από τα νεολιθικά χρόνια ως τα ελληνιστικά,
με πλούσιο μυθολογικό και ιστορικό παρελθόν. Το όνομα πήρε απ' τη μυθική βασίλισσα
της Μύρινας, την κόρη του βασιλιά της Ιωλκού
Κρηθέα. Στα αρχαϊκά χρόνια η Λήμνος αναφέρεται ως «νήσος προς Θράκην
δύο πόλεις έχουσα, Ηφαιστίαν
και Μύριναν» γι' αυτό κι ονομάστηκε Δίπολις. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε
στα βόρεια έναν προϊστορικό οικισμό τα λείψανα του οποίου μαρτυρούν ότι την εποχή
της χαλκοκρατίας, η Μύρινα ήταν μια καλά οργανωμένη πόλη. Η Μύρινα από τον 8ο
ως τον 5ο αιώνα φαίνεται ότι υπήρξε η σημαντικότερη πόλη του νησιού μαζί με την
Ηφαιστία. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως οχυρωματικά έργα, σημαντικά ιερά
μέσα και έξω από την πόλη, εγκαταστάσεις εργαστηρίων κεραμικής και κηροπλαστικής.
Η αρχαϊκή Μύρινα κατελάμβανε μεγάλη έκταση: από τον λόφο του Τσας, με τα οικοδομικά
λείψανα και τα εργαστήρια στους πρόποδές του, ως το λόφο του κάστρου με το λεγόμενο
πελασγικό τείχος, και από εκεί ως το λόφο της Λέσχης Αξιωματικών. Σύμφωνα με τον
Ηρόδοτο, οι Πελασγοί του Υμηττού που είχαν εγκατασταθεί στη Λήμνο απήγαγαν τις
παρθένες από το ιερό της Βραυρωνίας Αρτεμης και τις μετέφεραν στη Λήμνο, όπου
καθιέρωσαν καθώς φαίνεται τη λατρεία της. Η ανασκαφική έρευνα της Κ΄ Εφορείας
αρχαιοτήτων απεκάλυψε στην ιδιοκτησία Τραταρού (μέσα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου)
στα βόρεια της πόλης το Ιερό τέμενος της Αρτέμιδος. Είδωλα ταύρων και θυσιασμένος
νεαρός ταύρος βρέθηκαν στον ιερότερο χώρο του ιερού. Από τις πηγές είναι γνωστό
πως η Αρτεμη της Μύρινας λατρευόταν με την ιδιότητα της Σελήνης, θεότητας του
ουρανού, που ταυτίστηκε αργότερα με την Υψιπύλη, τη μυθική βασίλισσα της Λήμνου,
επί των ημερών της οποίας είχε επικρατήσει ένα γυναικοκρατικό καθεστώς στο νησί
ως τη στιγμή που έφθασε η Αργώ με τον Ιάσονα και τους άλλους ήρωες στο δρόμο τους
για την Κολχίδα. Είναι
χαρακτηριστικό ότι ο ιερότερος χώρος του ιερού της Αρτέμιδος είναι υπαίθριος,
αφού η θεότητα που λατρεύεται εκεί είναι θεά του ουρανού. Γύρω από τον πυρήνα
του ιερού υπάρχουν συγκροτήματα και βοηθητικοί χώροι για τη διαμονή των επισκεπτών
και τη λατρεία. Τα ευρήματα χρονολογούνται από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως τα ύστερα
ελληνιστικά χρόνια.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Μύρινας
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
In that battle Antidorus of Lemnos, the only one of the Greeks siding with the Persian, deserted to the Greeks, and for that the Athenians gave him land in Salamis (Hdt. 8.11.1)
With this ship that deserted at Salamis and the Lemnian which deserted earlier at Artemisium, the Hellenic fleet reached its full number of three hundred and eighty ships, for it had fallen short of the number by two ships(Hdt. 8.82.1)
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
