Πληροφορίες τοπωνυμίου

Ο θρύλος της αρπαγής των κατοίκων του Παλαιοχωρίου

  Μια ηλιόλουστη μέρα 23 Απριλίου (όπως αναφέρει η παράδοση) γιορτή του Αγίου Γεωργίου όλοι σχεδόν οι τότε κάτοικοι ντυμένοι με τα καλά τους έπιναν και γλεντούσαν αμέριμνοι. Ένας άγνωστος γέροντας από το πρωί γυρνούσε στο χωριό. Κανείς δεν τον υποπτεύθηκε και όλοι τον φίλεψαν και τον έβαλαν στο χορό. «Ανθρωπος του Θεού» είναι, έλεγαν. Μπήκε μπροστά και "έσερνε" αυτός τον χορό. Όλη μέρα στο χορό και το βράδυ στο γιαλό" και όλοι μαζί οι χορευτές επαναλάμβαναν μαζί το θλιβερό τραγούδι. Τη νύχτα όταν άπλωσε το σκοτάδι όλοι οι κάτοικοι κουρασμένοι από το γλέντι παραδόθηκαν στον ύπνο. Το χωριό ξαφνικά περικύκλωσαν οι πειρατές ή αλλιώς «φούστες» όπως λεγόντουσαν τότε. Ήταν κρυμμένοι στα γύρω δάση όλη μέρα και ο άγνωστος γέροντας ήταν κατάσκοπος που φρόντισε να τους κατατοπίσει ανάλογα. Οι πειρατές έδεσαν όλους όσους βρέθηκαν εκείνη την ώρα στο χωριό άνδρες, γυναίκες, παιδιά, και τους μετέφεραν στην παραλία. Από εκεί τους μετέφεραν στην Ιταλία και την Σικελία όπου και τους πούλησαν. Ακόμη και σήμερα πιστεύεται ότι σε αυτά τα μέρη υπάρχουν ακόμη απόγονοι αυτών που αρπάχτηκαν τότε. Σήμερα από το παλαιοχώρι σώζονται μόνο τα ερείπιά του, ενώ μόνιμος φρουρός το εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου.
   Μετά την αρπαγή των κατοίκων του παλαιοχωρίου όσοι σώθηκαν το εγκατέλειψαν και έστησαν το σημερινό χωρίο τα Βίλια περίπου το 1230 (υπάρχουν και άλλες εκδοχές που αναφέρουν ότι οι πρώτοι κάτοικοι στη νέα τοποθεσία των Βιλίων δεν ήταν οι διασωθέντες του παλαιοχωρίου αλλά ομάδες ανθρώπων που κατέβηκαν από την Ήπειρο και πιθανόν από την περιοχή του Σουλίου). Οι λόγοι που διάλεξαν την συγκεκριμένη θέση για το νέο τους χωριό ήταν πολλοί, καθώς τους παρείχε πολλά πλεονεκτήματα από τη παλαιότερη. Μετά από 2 αιώνες περίπου 1352 - 1402 κατέβηκαν οι Αρβανίτες στην κεντρική Ελλάδα και μια ομάδα από αυτούς εγκαταστάθηκε στα Βίλια. Η Ελληνική γλώσσα αφομοιώθηκε από τους Αρβανίτες αλλά τα αρβανίτικα ήταν η κύρια γλώσσα που χρησιμοποιούσαν όλοι τότε και αυτό για να συνεννοούνται μεταξύ τους. Αυτό το γλωσσικό φαινόμενο συνέβη σε όλες τις τότε επαρχίες όπου εγκαταστάθηκαν οι Αρβανίτες.
  Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας τα Βίλια ήταν μια από τις σπουδαιότερες κωμοπόλεις της Αττικής. Τα Βίλια τότε είχαν 2500 κατοίκου περίπου και ήταν το κέντρο της περιοχής του μεγάλου Δερβενίου όπως ονομαζόταν η περιοχή αυτή της Μεγαρίδος. Τα Βίλια ήταν έδρα του Τούρκου Πασά και το σημερινό νηπιαγωγείο ήταν το διοικητήριο των Τούρκων.
   Οι Βιλιώτες είχαν στενή συνεργασία με τους κατοίκους της Ύδρας τόσο πριν από τον αγώνα όσο και κατά την διάρκεια αυτού. Αυτή η στενή συνεργασία υπήρχε γιατί πολλοί κάτοικοι της Ύδρας προερχόντουσαν από αυτή την περιοχή και έτσι κρατούσαν τους συγγενικούς τους δεσμούς.
  Κατά το 1821 οι Βιλιώτες μαζί με τους κατοίκους της Κοντούρας και του Μαζίου όπου ήταν μια ομάδα πολέμησαν μαζί το ίδιο γενναία. Τα Βίλια διέθεσαν τοτε πολλούς οπλισμένους και εκπαιδευμένους άνδρες. Ομάδες Βιλιωτών έφτασαν πρώτοι για βοήθεια στην πολιορκία της Κορίνθου, των Θηβών, της Χαλκίδας, της Λειβαδιάς, και της Ακροπόλεως των Αθηνών.
(πηγή από "Μονογραφία Βιλίων - Γερμενού"' του Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου)

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Βιλίων

• http://www.vilia.org/div/content/view/16/44/ (6 φωτ.)