Πληροφορίες τοπωνυμίου

Κορυφώ

Στη σημερινή θέση χτίστηκε η πόλη το 550 μ.Χ. με το όνομα Κορυφώ.

Βομβαρδισμός από γερμανικά αεροπλάνα

14/9/43
Είχε πολλά ανθρώπινα θύματα και καταστροφές πολλών ιστορικών κτηρίων, της Ιόνιας Ακαδημίας, του Βουλευτηρίου, της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, του Δημοτικού Θεάτρου, της οικίας του Σολωμού, πολλών ιστορικών εκκλησιών και άλλων κτιρίων.

Ιοβιανός, επίσκοπος, 5ος αιώνας

Κατέστρεψε στην περιοχή της Παλαιόπολης τους αρχαίους ναούς, τους βωμούς καθώς και άλλα κτήρια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Χαϊρεδίν Βαρβαρόσσα

25/8/1537 - 11/9/1537
Απέτυχε να καταλάβει την πόλη, κατέστρεψε και λεηλάτησε όμως το νησί.

Επιδρομή τουρκικού στόλου

5/8/1716 - 22/8/1716
Απέτυχαν να καταλάβουν την πόλη μετά από σθεναρή αντίσταση. Τη νύχτα της 21ης Αυγούστου σφοδρή θύελλα προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στον τούρκικο στόλο, που αποχώρησε την άλλη μέρα. Το γεγονός αποδώθηκε στον προστάτη του νησιού Αγιο Σπυρίδωνα και κάθε χρόνο στις 21 Σεπτεμβρίου γινεται λιτανεία των λειψάνων του.

Γάλλοι

1797
Εγκατέστησαν το πρώτο τυπογραφείο της Ελλάδας και καθιέρωσαν τη χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Τυπώθηκε ο Θούριος του Ρήγα.

Γάλλοι

1807
Ιδρυσαν την Ιόνιο Ακαδημία, το πρώτο πνευματικό ίδρυμα της χώρα, με προτροπή του Ιωάννη Καποδίστρια.

Γάλλοι

Ιδρύουν το περίφημο θέατρο Αγίου Ιακώβου στην Loggia.

Ιστορία & καταστροφή Δημοτικού Θέατρου Κέρκυρας

  Στο τέλος του 19ου αιώνα το θέατρο San Giacomo, το πρώτο οργανωμένο θέατρο στον ελλαδικό χώρο, θεωρήθηκε από το Δήμο Κερκυραίων ότι δεν μπορούσε να εκπληρώσει την αποστολή του και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του συνεχώς αυξανόμενου θεατρόφιλου κοινού. Η απόφαση για τη δημιουργία νέου Δημοτικού Θεάτρου ελήφθη το 1885, επί δημαρχίας Γεωργίου Θεοτόκη. Η ανέγερσή του άρχισε το 1893 επί δημαρχίας Μιχαήλ Θεοτόκη. Λόγω του μεγάλου κόστους το έργο ολοκληρώθηκε το 1902 σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Conrado Pergolesi ο οποίος χρησιμοποίησε σαν πρότυπο το κτίριο της «Σκάλας του Μιλάνου». Είχε ύψος 39 μέτρα και στην είσοδο υπήρχε στοά που την πρόσοψή της κοσμούσαν 6 κίονες τοσκανικού ρυθμού. Εξωτερικά, τον επάνω όροφο κοσμούσαν 4 ημικίονες με επίκρανα κορινθιακού ρυθμού και αέτωμα. Στο μέσον του αετώματος υπήρχε ανάγλυφος ο θυρεός της Κέρκυρας, πλαισιωμένος από δάφνινο στεφάνι και ταινίες. Η είσοδος του Θεάτρου ήταν στολισμένη με τεράστιες βυσσινί στήλες και γύρω οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι ψηλά, με πορτρέτα μεγάλων μουσουργών, που τα είχαν ζωγραφίσει εκλεκτοί Ιταλοί ζωγράφοι.
  Το Δημοτικό Θέατρο διέθετε 64 θεωρεία σε τρεις σειρές και υπερώο. Κάθε θεωρείο ήταν πολυτελέστατο· διέθετε ιδιαίτερο σαλονάκι με τουαλέτα, μικρό διαμέρισμα με βαρύτιμους καθρέπτες και παραπέτασμα και αποκλειστικά δικό του φωτισμό από γκάζι. Το Θέατρο είχε πολυτελή πλατεία πλούσια διακοσμημένη, με βελούδινες βαθυπόρφυρες πολυθρόνες, που προς το τέλος της πλατείας ήταν πιο μικρές. Το υπ’ αριθμόν 1 θεωρείο ανήκε δικαιωματικά στην Επιτροπή του Δημοτικού Θεάτρου και πίσω απ’ αυτό υπήρχε το γραφείο της Επιτροπής. Μέσα σ’ αυτό το γραφείο ήταν τακτοποιημένο το πολύτιμο αρχείο του Θεάτρου San Giacomo, που είχε παραχωρηθεί στο Νέο Θέατρο. Στη δεύτερη σειρά πρώτο ήταν το ιδιαίτερα επιμελημένο βασιλικό θεωρείο, στο οποίο σύχναζαν κατά την παραμονή τους στην Κέρκυρα τα μέλη της Ελληνικής Βασιλικής οικογένειας. Πάνω από την τρίτη σειρά θεωρείων, δηλαδή στην τέταρτη σειρά, ήταν το υπερώο, ή γαλαρία. Οι λαϊκές τάξεις της πόλης, του Μαντουκιού, της Γαρίτσας και των λοιπών προαστίων έκαναν κάθε θυσία για να μπορέσουν να πληρώσουν το εισιτήριό τους και να παρακολουθήσουν τις μουσικές παραστάσεις. Αυτοί εξάλλου ήταν και οι κριτές της κάθε παράστασης, που επιβράβευαν τους καλλιτέχνες με το χειροκρότημα. ´Αλλωστε το χειροκρότημα ήταν που επιζητούσαν οι καλλιτέχνες στην Κέρκυρα. Ο επίζηλος τίτλος "Applaudito a Corfu" αποτελούσε πολύτιμο εχέγγυο για όσους Ιταλικούς θιάσους ήθελαν να περιοδεύσουν σε Ιταλικές και άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις και φρόντιζαν πάντα να διαφημίσουν την καλλιτεχνική ευαισθησία του Κερκυραϊκού οπερατικού κοινού.
  Μπροστά από την πλατεία βρισκόταν το προσκήνιο με τις θέσεις της ορχήστρας που συνόδευε την όπερα. Όλη η ορχήστρα αποτελούταν από Κερκυραίους καλλιτέχνες και μόνο μια άρπα ήταν ξενική. Οι μουσικοί αυτοί σήκωναν το βάρος από 10 όπερες κάθε σεζόν, που άρχιζε το Σεπτέμβρη και τελείωνε την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, όπως στο παλιό θέατρο San Giacomo.
  Η σκηνή ήταν πολύ μεγάλη για να ανταποκρίνεται στις σκηνικές ανάγκες κάθε έργου. Πίσω από την σκηνή υπήρχαν τα παρασκήνια, με ιδιαίτερα άνετους χώρους για το καλλιτεχνικό προσωπικό κάθε παράστασης, γραφεία και όλα τα απαραίτητα διαμερίσματα για την άρτια λειτουργία των παραστάσεων. Στην αυλαία του Δημοτικού Θεάτρου είχε αναρτηθεί η παλαιά αυλαία του San Giacomo. Εμπνευστής και δημιουργός της ήταν ο σύμβουλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βενετίας Τζιοβάνι Μπουζάτο, ο οποίος φιλοτέχνησε και την αυλαία του Φοίνικα της Βενετίας, ή κατ’ άλλους ο Ναπολέων Τζενοβέζι. Το έργο αναπαριστά την πανηγυρική υποδοχή του Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων και είχε αρχικά χρησιμοποιηθεί σαν σκηνογραφία στην πρώτη απόπειρα παρουσίασης του ομώνυμου Ελληνικού έργου στο San Giacomo, παρέμεινε εκεί μετά τη λήξη των παραστάσεων σαν αυλαία, και χρησιμοποιήθηκε και στο Νέο Θέατρο.
  Το Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας εθεωρείτο ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Η ακουστική του ήταν απαράμιλλη από κάθε τεχνική άποψη και είχε τη δυνατότητα να αποδίδει σωστά και την παραμικρή απόχρωση του ήχου. Η χωρητικότητά του υπολογιζόταν σε χίλιες περίπου θέσεις, ενώ διέθετε και ένα μεγάλο φουαγιέ, διακοσμημένο στις οροφές με θαυμάσιες τοιχογραφίες Ιταλών ζωγράφων που απεικόνιζαν αρχαίους θεούς και διάφορες μουσικές αναπαραστάσεις. Ξακουστές έχουν παραμείνει οι χοροεσπερίδες που δόθηκαν στο Φουαγιέ του.
  Η έναρξη των παραστάσεων του Δημοτικού Θεάτρου Κέρκυρας έγινε στις 7 Δεκεμβρίου 1902 με τον "Lohengrin" του Wagner. Σε μια από τις παραστάσεις του παρευρέθηκε και ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β´ της Γερμανίας την εποχή που επισκεπτόταν το ‘Αχίλλειο’.
  Η μυθολογία που ανέπτυξαν οι Κερκυραίοι για το θέατρό τους σε κάθε περίπτωση δείχνει ότι ακόμη και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα το λυρικό θέατρο ήταν ένα θέαμα που συγκινούσε και τα λαϊκά στρώματα. Το κοινό ήταν τόσο συνηθισμένο στο να ακούει λυρικό θέατρο, που όταν στα 1907 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά συμφωνική συναυλία από την Παλιά Φιλαρμονική με Διευθυντή ορχήστρας τον Κερκυραίο μουσικό Δημήτρη Ανδρώνη, θεωρήθηκε σαν κάτι το πρωτόφαντο για την Κέρκυρα.
  Οι τακτικές παραστάσεις εξακολούθησαν όλο το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα με Ιταλικούς μουσικούς θιάσους που μετακαλούσε στην Κέρκυρα η διοίκηση του θεάτρου.
  Από το 1923, που οι Ιταλοί βομβάρδισαν την Κέρκυρα έπαυσαν να εμφανίζονται στο Δημοτικό Θέατρο Ιταλικοί θίασοι. Έκτοτε μετακαλούσαν συχνά το Ελληνικό μελόδραμα υπό τους μαέστρους Διονύσιο Λαυράγκα, Αλέξανδρο Κυπαρίσση, Στέφανο Βαλτετσιώτη και άλλους. Επίσης επιφανείς καλλιτέχνες της δραματικής θεατρικής σκηνής εμφανίστηκαν από τότε στο Δημοτικό Θέατρο, όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη και ο Πέλος Κατσέλης, καθώς επίσης οι οπερετικοί θίασοι του Ριτσιάρδη και πολλοί άλλοι.
  Το Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας δεν υπήρξε μόνο μνημείο καλλιτεχνικό αλλά και ιστορικό. Στις αίθουσές του το 1916 συνεδρίαζε η εξόριστη βουλή των Σέρβων, η Σκουψίνα, η οποία αποφάσισε τη δημιουργία της νέας μεγάλης Γιουγκοσλαβίας. Το 1923 τα θεωρεία του θεάτρου χρησιμοποιήθηκαν για να στεγάσουν Μικρασιάτες πρόσφυγες, ενώ κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής γίνονταν προβολές κινηματογραφικών ταινιών.
  Το Δημοτικό Θέατρο στοίχισε ένα εκατομμύριο χρυσές λίρες, ποσό τεράστιο για την εποχή, αναγκάζοντας τον Δήμο Κερκυραίων να συνάψει χρεολυτικό δάνειο, η τελική εξόφληση του οποίου θα γινόταν το 1941. Δυστυχώς το Δημοτικό θέατρο έπαψε να υπάρχει τη νύχτα της 13ης προς 14ης Σεπτεμβρίου 1943, αποφράδα νύχτα εμπρησμού της πόλεως της Κέρκυρας από τους Γερμανούς. Μαζί με τα άλλα ιστορικά μνημεία που κάηκαν από τις γερμανικές εμπρηστικές βόμβες, αποτεφρώθηκε και το λαμπρό της στόλισμα, το Δημοτικό Θέατρο, παίρνοντας στον τάφο του και όλο το πολύτιμο αρχείο του μουσικού θεάτρου Κέρκυρας. Το μόνο πράγμα που σώθηκε ήταν η αυλαία του, που κατά τύχη δεν βρισκόταν στο Δημοτικό Θέατρο τη νύχτα εκείνη. Πρόσφατα η αυλαία συντηρήθηκε από τον Δήμο Κερκυραίων και εκτίθεται ξανά στο Κερκυραϊκό κοινό, ανεκτίμητο κειμήλιο της καλλιτεχνικής ιστορίας της Κέρκυρας.
  Δυστυχώς στη μεταπολεμική περίοδο το κατεστραμμένο κτίριο θεωρήθηκε από τον Κερκυραίο αρχιτέκτονα Ιωάννη Κόλλα και τους πολιτικούς μηχανικούς Γεώργιο Λινάρδο και Ρένο Παϊπέτη, ότι "δεν έχει ουδεμία αρχιτεκτονική και ιστορική αξία". Η γνωμοδότησή τους ανακοινώθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο Κερκυραίων, με Δήμαρχο τότε τον Σταμάτη Δεσύλλα, το οποίο στη συνεδρίασή του της 31ης Μαρτίου 1952, αποφάσισε ομόφωνα την κατεδάφιση του Δημοτικού Θεάτρου. Το Θέατρο κατεδαφίστηκε παρά τις έντονες διαμαρτυρίες πολλών Κερκυραίων, που έφθασαν μέχρι τις αίθουσες των δικαστηρίων. Αρκετά χρόνια αργότερα στη θέση του χτίστηκε ένα άλλο, όμως το παλιό θέατρο δεν έσβησε ποτέ από την καρδιά των Κερκυραίων. Αυτό μαρτυρούν οι δεκάδες φωτογραφίες του, που βρίσκονται κρεμασμένες παντού από ιδιωτικά γραφεία έως δημόσια κτίρια, νοσταλγώντας το χαμένο κλέος.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Κερκυραίων

• http://www.corfu.gr/Hellas/politism/theatro.htm (3 φωτ.)