Πληροφορίες τοπωνυμίου

ΝΙΚΑΙΑ (Προάστιο του Πειραιά) ΑΤΤΙΚΗ
  Όταν οι πρόσφυγες εξασφάλισαν στέγη, η ζωή άρχισε να οργανώνεται. Όλοι άρχισαν να επιδίδονται στις δουλειές που γνώριζαν ή στις ειδικότητες που είχαν.Τέτοια επαγγέλματα ήταν ο κουρέας, ο παπλωματής, ο τσαγκάρης κ.ά. Οι κουρείς εκείνης της εποχής ήταν και οδοντίατροι για εξαγωγή δοντιών . Επίσης πουλούσαν βδέλλες που τις διατηρούσαν μέσα σε γυάλινα βάζα.
  Αφήγηση από το βιβλίο του κ. Μιχαηλίδη.
  «Στο κουρείο του μπαρμπα- Αλέξη δούλεψα σαν παραγιός . Μια μέρα κάποιος πελάτης ξέχασε κάτι και ο μπαρμπα- Αλέξης μ’ έστειλε να τον φωνάξω. Τρέχω λοιπόν από πίσω και φωνάζω «Ουλάν- Ουλάν» στα Τούρκικα. Γυρίζοντας στο μαγαζί τρώω ένα σκαμπίλι χωρίς να ξέρω το γιατί. Αιτία ήταν το Ουλάν, που ισοδυναμεί με το «βρε». Έπρεπε να τον φωνάξω «εφέντη», γιατί το κύριε τότε δεν είχε πέραση, για τον απλούστατο λόγο ότι πολλοί δεν ήξεραν γρί ελληνικά. Οι πρόσφυγες τότε σκεπάζονταν με παπλώματα φτιαγμένα από μπαμπάκι. Επόμενο ήταν με τον καιρό το μπαμπάκι να κάθεται κι έπρεπε να τιναχτεί και να φρεσκαριστεί. Τη δουλειά αυτή έκανε ο παπλωματής , που γύριζε στις γειτονιές με τα εργαλεία του. Αυτά ήταν ένα κάπως γυρτό ξύλο κι ένας κόπανος. Ξήλωνε το πάπλωμα από τη μια πλευρά και τις ραφές από τα διάφορα σημεία, έβγαζε το μπαμπάκι έξω, το στοίβαζε σε μια γωνιά του δωματίου και με τα εργαλεία του άρχιζε το τίναγμα. Μετά ξανάβαζε το μπαμπάκι μέσα στο ύφασμα, το ξαναέραβε και γινόταν πάλι , ένα φουσκωτό πάπλωμα. Όταν γινόταν η εργασία αυτή φανταστείτε τη σκόνη. Το δωμάτιο έμοιαζε με κλωστήριο υφαντών. Ο τσαγκάρης μεταποιούσε ρούχα παλιά και παπούτσια και τα έδινε στο εμπόριο. Ετοιμα παπούτσια σε οποιοδήποτε νούμερο δύσκολα βρίσκονταν. Τα παπούτσια γίνονταν παραγγελία σε διάφορους τσαγκάρηδες της γειτονιάς. Ο τσαγκάρης έπαιρνε το σχέδιο του ποδιού για κάθε πελάτη πάνω σε ένα χαρτί και προσπαθούσε με τα καλαπόδια να τα προσαρμόσει όπως έπρεπε. Ήταν βεβαίως πολύ δύσκολο και αρκετές φορές τα παπούτσια δημιουργούσαν χτυπήματα, τους λεγόμενους κάλους. Μάλιστα πολλές φορές καινούρια παπούτσια τα έσκιζαν σε σχήμα σταυρού στο σημείο που δημιουργούνταν κάλοι γιατί ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Φυσικά ήταν δύσκολο να διατηρηθούν παπούτσια σε καλή κατάσταση τότε, επειδή δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και οι άνθρωποι περπατούσαν σε δρόμους από χώματα πέτρες και λάσπες. Ακούστε ένα ανέκδοτο από εκείνη την εποχή. Πήγε κάποιος στον τσαγκάρη και τον ρωτάει «Τι χρειάζονται τα παπούτσια μου;» Και ο τσαγκάρης αφού τον κοίταξε καλά καλά του λέει «Τα παπούτσια αυτά θέλουν φόλες, σόλες, ψείδια και πέταμα Το ίδιο συνέβαινε και με τα ρούχα με τη βοήθεια του ράφτη. Ρούχα καινούρια ήταν δύσκολο να φοράει κανείς. Τα κουστούμια και άλλα ρούχα περνούσαν από τον ένα στον άλλο, από παππού σε πατέρα και από πατέρα σε παιδιά . Όταν έλιωνε το κουστούμι από την πολλή χρήση, ο ράφτης το γύριζε το μέσα έξω και με την τέχνη του το έκανε να μοιάζει με καινούριο Πέρα από τα επαγγέλματα που αναφέρθηκαν, σιγά σιγά άρχισε το εμπόριο. Αρχισε η ζωή της εργασίας Πολλοί εργάτες και τεχνίτες ασχολούνταν με το χτίσιμο της πόλης. Αλλοι δούλευαν στα λατομεία, στα ασβεστοκάμινα, σαν μαραγκοί κ.λπ. Αυτές τις δουλειές τις έκαναν άντρες και γυναίκες. Γυναικείες δουλειές ήταν τα ταπητουργεία και υπήρχαν πολλά στην Κοκκινιά. Στην αρχή οι αργαλειοί ήταν ξύλινοι, μετά μηχανοκίνητοι σιδερένιοι και στην πορεία αυτόματοι.»

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Νικαίας

• http://www.polisnikaia.gr/istoria-epagelmata.htm (2 φωτ.)

ΑΙΓΙΝΑ (Νησί) ΕΛΛΑΔΑ
Πανάρχαια παράδοση του νησιού. Οι αρχαίοι της είχαν δώσει το επίθετο "Χυτροπόλις".