Εμφανίζονται 6 τίτλοι με αναζήτηση: Θρησκευτικές βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ Πόλη ΕΒΡΟΣ" .
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Το 1805 η πόλη καθαγιάζεται από το μαρτύριο του νεομάρτυρα Παρθενίου.
Ενώ μέχρι του 1804 η εβδομαδιαία αγορά εγίνετο το Σάββατον, κατόπιν
εισηγήσεων παρά τω εκπροσώπω της Κυβερνήσεως, όλων των αλλοθρήσκων, μετετέθη αυτή
εν ημέρα Κυριακή. Πάντες οι Έλληνες απέσχον της αγοράς εις ένδειξιν διαμαρτυρίας.
Επειδή δε ο ασκητεύων εν τη πλησίον του Διδυμοτείχου ευρισκομένη Μονή της Ζωοδόχου
Πηγής, ιεροδιάκονος Παρθένιος εντέδρασε σθεναρώς κατά της αδίκου και υποβολιμιαίας
ταύτης αποφάσεως του κυβερνήτου, δι' ομιλιών εν τη εκκλησία, αναπτύσσων ότι τούτο
αντίκειται εις τους θρήσκευτικούς ημών κανόνας, παρεδόθη εις τον φανατισθέντα
όχλον και υπέστη μαρτυρικόν θάνατον κατά το 1805. Έκτοτε εχρειάσθησαν αγώνες και
μετά πολλά έτη μετεφέρθη και ωρίσθη ημέρα εβδομαδιαίας αγοράς η Τρίτη, ήτις και
γίνεται μέχρι σήμερον.
(Δ. Μανάκας «ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑΣ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ» "1778-1953",
Θρακικά τομ. 31ος "1959", σελ. 10).
Οι χριστιανοί έλαβαν την κεφαλή του και την έθαψαν δίπλα στο
βυζαντινό ναΰδριο του Αγίου Αθανασίου και το σώμα του έθαψαν στη συνέχεια χωριστά.
(Αθ. Γουρίδη, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ, Μάϊος 1999, σελ. 52).
Στο Βραβείον (Brevium) υπ' αριθ. (49) ψπδ' Καλλιμάχου συμληρώσεις
εν Εκκλησιαστικώ Φάρω 1913 σελ. 536 «σ. 53» γράφεται «1805 Μαρτίου 5 εμαρτύτησαν
τον Παρθένιον τον ασχητήν εις το Διδότειχον ημέρα κυριακή ευγένοντας από την θείαν
λειτουργίαν τον εχάλασαν και ο θείος αναπαύση αυτόν».
(Ελαφρά διασκευασμένο από τα «Θρακικά», τόμ. 10ος "1938", σελ. 375).
Η επίδραση της κατάστασης για τους χριστιανούς επί σουλτάνου Σελήμ
Α' και οι πρώτες συστηματικές απόπειρες μαζικού εξισλαμισμού ήταν ιδιαίτερα έντονα
στη Θράκη. Κατά το έτος 1520 μαρτύρησαν στο Διδυμότειχο ο Ιάκωβος ο Νέος με τους
μαθητές του Ιάκωβο, διάκονο και Διονύσιο, μοναχό. Ο Ιάκωβος, αγιορείτης μοναχός,
κατά κόσμον Ιωάννης καταγόταν από την περιοχή της Καστοριάς
και είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη στην Αιτωλία, όπου είχε αναπτύξει έντονη θρησκευτική
δράση. Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρηθεί ύποπτος από την τουρκική κυβέρνηση, να συλληφθεί
και μαζί με τους δύο μαθητές του να σταλθεί αλυσοδεμένος στο σουλτάνο Σελήμ που
τότε διέμενε στο Διδυμότειχο. Οι ανακρίσεις και οι απάνθρωποι βασανισμοί στους
οποίους οι τρεις κληρικοί υποβλήθηκαν τόσο στο Διδυμότειχο, όσο και στην Αδριανούπολη
έληξαν με τον απαγχονισμό των νεομαρτύρων την 1η Νοεμβρίου του 1520 στο Διδυμότειχο.
Τα λείψανά τους θάφτηκαν από ευσεβείς χριστιανούς στο κοντινό χωριό «Αλβανιτοχώριον»
(πιθανότατα τους σημερινούς Πετράδες).
Αργότερα μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας (στα
Βασιλικά),
κοντά στη Θεσσαλονίκη.
Ειδικά το λείψανο του Αγίου Ιακώβου τεμαχίστηκε και σκορπίστηκε σε διάφορους λατρευτικούς
χώρους. Μικρό μέρος των αγίων λειψάνων των Νεομαρτύρων φυλάσσονται σήμερα στο
ναό του Αγίου Αθανασίου, στο Διδυμότειχο.(Αθ. Γουρίδη, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ,
Μάϊος 1999, σελ. 45).
Σχετικό με τους νεομάρτυρες είναι και το παρακάτω απόσπασμα από τα
«Θρακικά», τόμ. 10ος "1938", σελ. 377: Εδώ ίσως πρέπει να αναφερθούν και οι εν
Αδριανουπόλει μαρτυρήσαντες επί Σουλτάν Σελίμ (1512-1520) διδάσκαλος Ιάκωβος και
οι μαθηταί αυτού Διονύσιος Μοναχός και Ιάκωβος διάκονος (Περικ. Γ. Ζερλέντη: Θεσσαλονίκης
Μητροπολίται εν Byzantinische Zeitschrift τομ. 12 (1903) σελ. 131-132 και Δημ.
Λουκοπούλου: Πάτερ Ιάκωβος ο Νέος που ετελείωσε μαρτυρικά στο Διδυμότειχο το 1520
«Θρακικά» τόμ. Α', σ. 329-445) οίτινες από το Μοναστήριον Προδρόμου, κείμενον
παρά τα Δερβενάκια της Αιτωλίας, συλληφθέντες και καθειρχθέντες παρά του μπέη
Τρικκάλων απήχθησαν εις Αδριανούπολιν και Διδυμότειχον όπου και εμαρτύρησαν, τα
δε οστά ανεκομίσαντο εξ Αλβανιτοχωρίου κώμης παρά την Αδριανούπολιν ο Ιεράρχης
Θεσσαλονίκης Θεωνάς και κατέθετο εν τω Ναώ του Μοναστηρίου της Αγίας Αναστασίας.
Στο τέλος του 10ου αιώνα και επί αυτοκρατορίας Βασιλείου Β' του Βουλγαροκτόνου
(976-1025) έζησε και θαυματούργησε στο Διδυμότειχο ο ασκητής άγιος Ιωάννης ο νεώτερος
ο Θράκας: τον εικονίζει, πιθανώς, η μοναδική εκκλησιαστική σφραγίδα που σώζεται
από το Διδυμότειχο και που είναι της εποχής του.
Ντίνου Χριστιανόπουλου «Σύντομη Ιστορία του Διδυμοτείχου», Θεσ/νίκη 1993,
σελ. 13
ΠΥΘΙΟ (Κωμόπολη) ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ
Διετέλεσε μητροπολίτης Αδριανούπολης και Οικουμενικός Πατριάρχης (1813-1818). Απαγχονίστηκε στην Αδριανούπολη το 1821 (όπως ο διάδοχός του πατριάρχης Γρηγόριος Ε'). Η σορός του ρίχτηκε στον ποταμό 'Εβρο, ανασύρθηκε από έναν κάτοικο του Πυθίου και θάφτηκε στο σπίτι του. Η ευλογία του Πατριάρχη, συνόδευε από τότε την οικογένειά του και το χωριό του Πυθίου, όπου πολλοί ομολογούν τα θαύματά του. Με την πράξη αριθ. 403/8-7-1993 της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Κύριλλος έχει ανακηρυχθεί, άγιος και τιμάται στο Πύθιο την Κυριακή του Θωμά.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
1281 - 1343
Mαθητής του Mακάριου και μοναχός στη Kωνσταντινούπολη,
σε ηλικία τριάντα ετών γίνεται ιερέας και στα εξήντα του επίσκοπος. Yπήρξε μάλλον
ένας από τους υποστηρικτές του Γρηγορίου Παλαμά. Aπό το 1341 (ή και νωρίτερα)
έως το 1343 υπήρξε Mητροπολίτης του Διδυμοτείχου. Πίστευαν ότι διέθετε το προφητικό
χάρισμα. Πέθανε στα 1343.
Από το Διδυμότειχο κατάγονταν και η οικογένεια των Πετραλιφών, φράγκων
ορμώμενων από το Pierre d' Aulps της Προβηγκίας οι οποίοι «κατά το Διδυμότειχον
την οίκησιν έχοντες» έδωσαν στη συνέχεια εκτός από σημαντικούς αξιωματούχους και
την ίδια βασίλισσα της Ηπείρου, αγία Θεοδώρα, σύζυγο του Μιχαήλ Β' Αγγέλου, η
οποία γιορτάζει στις 11 Μαρτίου...
(Αθ. Γουρίδη, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ, Μάϊος 1999, σελ. 29).
Στο Δεσποτάτο της Ηπείρου εβασίλευσεν ο οίκος των Κομνηνοδουκάδων,
ο Μιχαήλ Β' η Αγία Θεοδώρα, ο πρωτογυιός τους Νικηφόρος ο Α' (1231 μ.Χ. εως και
1296) κ.ε.
Η Οσία Θεοδώρα, ήταν κόρη του Ιωάννη Πετραλίφη, άρχοντα της Θεσσαλονίκης,
επί Αλεξίου του Κομνηνού. Σε νεαρή ηλικία έλαβε σύζυγό της τον Μιχαήλ Δούκα, κατοπινό
άρχοντα της Ηπείρου. Ωστόσο παρά τις τιμές και τα αξιώματα, η Θεοδώρα παρέμεινε
ταπεινή στο φρόνημα και φρόντιζε να περιποιούνται τούς πτωχούς και αδυνάτους.
Όμως μεγάλη δοκιμασία περίμενε την Αγία όταν ο σύζυγός της μπλέχτηκε με μία πόρνη
τη Γαγρίτη και παραμέλησε εντελώς τη Θεοδώρα. Η Αγία όμως έδειξε και σ' αυτή τη
περίσταση το ψυχικό της μεγαλείο και με τη θερμή της προσευχή κατόρθωσε να επαναφέρει
το σύζυγό της στο δρόμο του Θεού. Ζήτησε συγγνώμη από τη Θεοδώρα και έζησαν μαζί
με πνεύμα Θεού. Μετά το θάνατό του η Αγία αποσύρθηκε στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου,
πού η ίδια έκτισε και έζησε ασκητική ζωή έως την ημέρα της οσιακής κοιμήσεώς της.
(Από την ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Ελλάδος).
Ο Μιχαήλ Β' για να επανορθώση το βαρύ του παρελθόν -τότε που φέρθηκε
άθλια στην Δούκαινα Θεοδώρα- διάλεξε ένα πανέμορφο τόπο (20' περιπου έξω από την
Αρτα) για να κτίση μοναστήρι' το περίφημο Μοναστήρι της Κάτω Παναγιάς. (...)
Ευσεβής και ευγνώμων στο Θεό ψυχή, μέσα στην Αρτα
έκτισε το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Σκοπός μας δεν είναι να ιστορίσουμε το
κτίσμα, αρχιτεκτονικά κάτι άλλο σπουδαιότερο από τους ρυθμούς και τη χρονολόγησι
των μελών του είναι ο θησαυρός του. Και θησαυρός της Μονής του Αγίου Γεωργίου
είναι το σκήνωμα της Αγίας Θεοδώρας, η οποία έδωσε το όνομά της στον ναόν, ο οποίος
μετά τον θάνατόν της μετωνομάσθηκε εις Ναόν της Αγίας Θεοδώρας που είναι και πολιούχος
της Αρτας.
Όταν το 1271 ο Μιχαήλ Β' ετελείωσε την επίγεια ζωή του, η αγία Βασίλισσα,
ελεύθερη από τα καθήκοντά της στο Παλάτι, προχώρησε αποφασιστικά στο μέγα καθήκον,
όπως τώνοιωθε και το ποθούσε: στης ψυχής της το χρέος. Σπεύδει στο μοναστηρι του
Αγίου Γεωργίου. Αφίνει πίσω της βασιλική αλουργίδα και ζώνεται «το λέντιο της
διακονίας». Παίρνει σειρά στα διακονήματα και τα αγωνίσματα του μοναστηριού. Πόσο
εύκολα ξεντύθηκε την βασίλισσα και ντύθηκε την μοναχή, με εσωτερική γαλήνη και
υποταγή εγκάρδια σε ό,τι απαιτούσε πλέον η μοναχική της ιδιότης! Καμμία διάκρισις,
καμμία εξαίρεσις την βασίλισσα την θυμόταν μονάχα, όταν επρόκειτο να υπερασπισθή
κάποιον αδικούμενον, ορφανόν, χήραν... όταν κάποιοι πτωχοί την είχαν ανάγκην,
όταν την αποζητούσεν η ανθρώπινη θλίψις για να παρηγορηθή!... Κι αυτό γινόταν
συχνά - πυκνά. Και το σπουδαίον κατόρθωμά της, ότι ζη ασκητικά, με γνησίαν ταπείνωσιν
και αγάπην προς τις συμμονάστριές της, με αυτοπροσφορά στον Θεόν της αγάπης. «Θυσία
δεκτή προσενήνεξαι (προσεφέρθης) Θεώ και ολοκαύτωσις, δια νηστείας και δεήσεως
προκαθαρθείσα (προκαθαρισθείσα) τω σώματι όθεν σε ουρανίω τραπέζη ως βασιλίδα
παραδέχεται, ο Βασιλεύς και ποιητής και πάντων Κύριος» λέει ένα της τροπάριον.
Δέκα χρόνια ζη και ασκείται στο Μοναστήρι και το στολίζει και το πλουτίζει
με πλήθος αφιερώματα, και οικοδομικές προσθήκες απαραίτητες. Μετά δέκα χρόνων
ασκητική ζωή (1281) αναπαύεται σ' ένα τάφο, τον τάφο της Αγίας μέσα στον ναόν.
Την αδιατάρακτον γαλήνην του την διέκοψε το 1873 η σκαπάνη που άνοιξε τον τάφον
προκειμένου να γίνη η ανακομιδή των λειψάνων της Αγίας.
Από τότε, κάθε χρόνο στις 11 Μαρτίου, η Αγία της Αρτας, περπατάει
με την Εικόνα της και τα άγια λείψανά της στα χέρια «ιερέων ευλαβών» στους δρόμους
της Πρωτεύουσάς της, ανάμεσα από πλήθη πιστών της Αρτας -και ξένων- στα οποία
η Αγία της υπομονής χαρίζει την ευλογίαν του ουρανού, μαζί με τα θαύματά της,
τα οποία της εδόθησαν από τον Θεόν ως αντίδοσις των δωρεών που πρόσφερε συνέχεια
στον Θεόν μας και τους αδελφούς Χριστιανούς με καρτερίαν, γενναιότητα και δραστηρίαν
ταπεινοφροσύνην.
(Το παραπάνω κείμενο είναι αποσπάσματα που άντλησα από το άρθρο «Ειρηνικά
έργα» του Ορθόδοξου Χριστιανικού Νεανικού Περιοδικού «Προς την Νίκην», μηνός Μαΐου
2002 - τεύχος 627, σελ. 150-151).
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
