Πληροφορίες τοπωνυμίου

Σεραφείμ (Βησσαρίων Τίκας)

1913 - 1998
“Πρέπει να ντρεπόμαστε να εμφανιζόμαστε ορισμένοι από μας. Ποιος έχει από αυτούς Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, Πολεμικό Σταυρό, Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων; Εγώ που τα έχω, με είδατε ποτέ να τα φορέσω; Και βγαίνουν κάποιοι να πουν τι έκανα; Ε, όχι δα. Είναι κανείς να ντρέπεται. Ιδίως κάτι όψιμοι πατριώται, που παρουσιάστηκαν τώρα τελευταία”
  Ανθρωπος απλός και αυθόρμητος ο Σεραφείμ, τα έβαζε συχνά με τους αρχιερείς που προέβαλαν τον εαυτό τους. Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Χατζηφώτη: “Πού πήγε η σεμνότης; Εγώ έχω προσφέρει στον τόπο αυτό, την πατρίδα, την αντίστασή μου στο Βορειοηπειρωτικό. Ο Χότζα άκουγε το όνομα μου και σηκωνόταν η τρίχα του. Αν υπήρχε τρόπος, θα με έγδερνε ζωντανό. Είδες το θέμα της Κύπρου πάλι; Τη παρακλήσει του μακαρίτη του Γρίβα εξεπαίδευσα 250 σπουδαστές Κυπρίους, οι οποίοι πήγαν και πολέμησαν στο νησί. Και τους έστειλα τα πρώτα όπλα από τα Γιάννινα. Πήρα κάνα χωνί να φωνάξω; Είχα και θύματα. Τον πλήρωσα ακριβά τον αγώνα εκείνο τον εθνικό. Είχα 7 νεκρούς στο σπίτι μου και μεταξύ αυτών τον πατέρα μου”.
  Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδας Σεραφείμ, κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας, γεννήθηκε το 1913 στο Αρτεσιανό Καρδίτσας. Ήταν δέκα χρόνων όταν πέθανε η μητέρα του. Η αδελφή του σχεδόν μωρό. Ο πατέρας του αργότερα παντρεύτηκε και πάλι. Ο Σεραφείμ έγινε ένα με την αδελφή του. Όσο ζει στο Αρτεσιανό Καρδίτσας, πάει σχολείο και βοηθάει τον πατέρα του. Φοιτά στο Γυμνάσιο Καρδίτσας και στη συνέχεια μεταγράφεται στο Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο Αρτας και δύο χρόνια μετά στην Κόρινθο. Σε μια επίσκεψή του στο χωριό γνωρίζει τον ηγούμενο της Μονής Κορώνης, τον Ιάκωβο. Η συνάντηση αυτή άλλαξε τη ζωή του και σηματοδότησε τη μετέπειτα πορεία του. Είναι ο μόνος άνθρωπος που μνημόνευε μέχρι την τελευταία του στιγμή ο Σεραφείμ. Ο Ιάκωβος μιλάει για το Σεραφείμ στον τότε Μητροπολίτη Κορίνθου Δαμασκηνό, ο οποίος τον χειροτονεί διάκο. Ο ίδιος λίγο μετά τη χειροτονία του αγοράζει την πρώτη ποιμαντική ράβδο (!) που έχουν μόνο οι μητροπολίτες.
  Ιερέας στον Αγιο Λουκά Πατησίων την περίοδο της Κατοχής, ο Σεραφείμ οργανώνει συσσίτια ενώ στα κηρύγματά του καταφέρεται κατά των Γερμανών, οι οποίοι σχεδιάζουν να τον συλλάβουν. Ο Μητροπολίτης Κορίνθου τον φυγαδεύει προς την Αρτα. Στο Βουλγαρέλι συναντάται με τον Ζέρβα και μένει μαζί του για ενάμιση χρόνο. Αναλαμβάνει όμως αποστολές προς την Αθήνα. Οι Γερμανοί πληροφορούνται τη δράση του και στήνουν μπλόκο στην Αρτα. Ο τότε μητροπολίτης φροντίζει και τον φυγαδεύει με ένα φορτηγό προς την Αθήνα. Στις 25 Νοεμβρίου του 1973, αν και Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ορκίζει την κυβέρνηση του Ιωαννίδη. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος παραιτείται. Στις 12 Ιανουαρίου του 1974 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος. Επικρίνεται από πολλούς. Στην πορεία όμως οι αντιδράσεις για το πρόσωπό του σχεδόν εξαφανίζονται. Ιδρύει νέες μητροπόλεις και διώχνει δώδεκα ιερωνυμικούς μητροπολίτες.
  Το 1978 αντιδρά δυναμικά στο νομοσχέδιο για τις αμβλώσεις. Ενώ ένα χρόνο αργότερα δεν διστάζει να συγκρουστεί με την κυβέρνηση Καραμανλή όταν αυτή επιχειρεί άνοιγμα στο Βατικανό. Το 1982 οι σχέσεις Εκκλησίας -Πολιτείας δοκιμάζονται με αφορμή τον πολιτικό γάμο. Ήταν η πρώτη σοβαρή κόντρα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Λίγα χρόνια αργότερα θα ξεσπάσει νέα κρίση εξαιτίας του νομοσχεδίου για τις αμβλώσεις. Από το Μάρτιο του 1987 αρχίζει ο “12μηνος πόλεμος” Εκκλησίας -Πολιτείας. Αφορμή αυτή τη φορά η εκκλησιαστική περιουσία και το νομοσχέδιο Τρίτση. Στις 25 Μαρτίου ο Σεραφείμ αρνείται να παραστεί στην επίσημη δοξολογία, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία. Ο Σεραφείμ διαμήνυσε με τη στάση του ότι δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει. Μάλιστα θέτει και θέμα άρσης του Αυτοκέφαλου της Εκκλησίας. Στις αρχές του Φεβρουαρίου συναντάται με τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου. Η συνάντηση καταλήγει σε συμφωνία. Είκοσι τρία χρόνια διατήρησε τη θέση του Αρχιεπισκόπου, κάτι που αποτελεί μοναδικό ρεκόρ. Ο Σεραφείμ διατηρεί ένα ακόμη ρεκόρ. Ορκισε έξι προέδρους Δημοκρατίας και εννέα πρωθυπουργούς. Στο εσωτερικό της Ιεραρχίας κατόρθωσε να αναδείξει νέους μητροπολίτες που έχουν γίνει ευρύτερα γνωστοί.
  Πολλοί από αυτούς τα τελευταία χρόνια που η υγεία του δεν ήταν καλή ζητούσαν την αντικατάστασή του. Ο Σεραφείμ τους χαρακτήριζε “κοράκια που περιμένουν τα γελάδια να ψοφήσουν”. Στους λίγους που του απέμειναν πιστοί ως το τέλος, δείχνει πικραμένος. Τους περισσότερους τους κρατάει σε απόσταση. Δεν παίρνει θέση υπέρ κανενός υποψηφίου.
  Ο Σεραφείμ έμεινε για πάντα ένας “αυθεντικός επαρχιώτης”. Διάβαζε σπάνια. Δεν παρακολουθούσε ποτέ θέατρα, ενώ απεχθανόταν τις κοσμικές εκδηλώσεις. Απλώς όταν είχε λίγο ελεύθερο χρόνο έβαζε στο κασετόφωνο δημοτικά τραγούδια από την περιοχή του και την Ήπειρο. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία “στο κλαρίνο του Μαλιάρα” (ενός Θεσσαλού αυτοδίδακτου καλλιτέχνη). Τον θεωρούσε το μόνο γνήσιο.

(αναδημοσίευση άρθρου της Ειδικής Εκδοσης της τοπικής εφημερίδας “ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ της ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ” της 31-12-1999)

Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Καρδίτσας

Municipality of Karditsa web page
• http://www.karditsa-city.gr/AboutPrefecture/Serafe... (1 φωτ.)