Εμφανίζονται 78 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΗΜΝΟΣ Επαρχία ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ" .
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Lemnos (Lemnos: Eth. Lemnios), one of the larger islands in the Aegaean
sea, situated nearly midway between Mount Athos and the Hellespont. According
to Pliny (iv. 12. s. 23), it lay 22 miles SW. of Imbros, and 87 miles SE. of Athos;
but the latter is nearly double the true distance. Several ancient writers, however,
state that Mount Athos cast its shadow upon the island. (Soph. ap. Schol. ad Theocr.
vi. 76; Plin. l. c.) Pliny also relates that Lemnos is 112 miles in circuit, which
is perhaps not far from the truth, if we reckon all the windings of the coast.
Its area is nearly 150 square miles. It is of an irregular quadrilateral shape,
being nearly divided into two peninsulas by two deep bays, Port Paradise on the
N., and Port St. Antony on the S. The latter is a large and convenient harbour.
On the eastern side of the island is a bold rock projecting into the sea, called
by Aeschylus Ermaion lepas Lemnou, in his description of the beacon fires between
Mount Ida and Mycenae, announcing the capture of Troy. (Aesch. Agam. 283; comp.
Soph. Philoct. 1459.) Hills, but of no great height, cover two-thirds of the island
; they are barren and rocky, and there are very few trees, except in some of the
narrow valleys. The whole island bears the strongest marks of the effects of volcanic
fire, the rocks, in many places, are like the burnt and vitrified scoria of furnaces.
Hence we may account for its connection with Hephaestus, who, when hurled from
heaven by Zeus, is said to have fallen upon Lemnos. (Hom. Il. i. 594.) The island
was therefore sacred to Hephaestus (Nicandr. Ther. 458; Ov. Fast. iii. 82), who
was frequently called the Lemnian god. (Ov. Met. iv. 185; Virg. Aen. viii. 454.)
From its volcanic appearance it derived its name of Aethaleia (Aithaleia, Polyb.
ap. Steph. B., and Etym. M. s. v. Aithale). It was also related that from one
of its mountains, called Moosuchlus (Mosuchlos), fire was seen to blaze forth.
(Antimach. ap. Schol. ad Nicandr. Ther. 472; Lycophr. 227; Hesych. s. v.) In a
village in the island, named Chorous, there is a hot-spring, called Thermia, where
a commodious bath has been built, with a lodging-house for strangers,who frequent
it for its supposed medicinal qualities. The name of Lemnos is said to have been
derived from the name of the Great Goddess, who was called Lemnos by the original
inhabitants of the island. (Hecat. ap. Steph. B. s. v.)
The earliest inhabitants of Lemnos, according to Homer, were the Sinties,
a Thracian tribe; a name, however, which probably only signifies robbers (from
sinomai). (Hom. Il. i. 594, Od. viii. 294; Strab. vii. p. 331, x. p. 457, xii.
p. 549.) When the Argonauts landed at Lemnos, they are said to have found it inhabited
only by women, who had murdered all their husbands, and had chosen as their queen
Hypsipyle, the daughter of Thoas, the former King of the island. Some of the Argonauts
settled here, and became by the Lemnian women the fathers of the Minyae (Minuai),
the later inhabitants of the island. The Minyae were driven out of the island
by the Tyrrhenian Pelasgians, who had been expelled from Attica. (Herod. iv. 145,
vi. 137 ; Apoll. Rhod. i. 608, seq., and Schol.; Apollod. i. 9. § 17, iii. 6.
§ 4.) It is also related that these Pelasgians, out of revenge, made a descent
upon the coast of Attica during the festival of Artemis at Brauron, and carried
off some Athenian women, whom they made their concubines; but, as the children
of these women despised their half-brothers born of Pelasgian women, the Pelasgians
murdered both them and their Athenian mothers. In consequence of this atrocity,
and of the former murder of the Lemnian husbands by their wives, Lemnian Deeds
(Lemnia erga) became a proverb throughout Greece for all atrocious acts. (Herod.
vi. 128; Eustath. ad Il. p. 158. 11, ad Dionys. Per. 347; Zenob. iv. 91.) Lemnos
continued to be inhabited by Pelasgians, when it was conquered by Otanes, one
of the generals of Darius Hystaspis (Herod. v. 26); but Miltiades delivered it
from the Persians, and made it subject to Athens, in whose power it remained for
a long time. (Herod. vi. 137; Thuc. iv. 28, vii. 57.) In fact, it was always regarded
as an Athenian possession, and accordingly the peace of Antalcidas, which declared
the independence of all the Grecian states, nevertheless allowed the Athenians
to retain possession of Lemnos, Imbros, and Scyros. (Xen. Hell. iv. 8. 15, v.
1. § 31.) At a later period Lemnos passed into the hands of the Macedonians, but
it was restored to the Athenians by the Romans. (Polyb. xxx. 18.)
In the earliest times, Lemnos appears to have contained only one town,
which bore the same name as the island (Hom. Il. xiv. 230); but at a later period
we find two towns, Myrina and Hephaestias. Myrina (Murina: Eth. Murinaios) stood
on the western side of the island, as we may infer from the statement of Pliny,
that the shadow of Mt. Athos was visible in the forum of the city at the time
of the summer solstice. (Plin. iv. 12. s. 23; Herod. vi. 140; Steph. B. s. v.;
Ptol.iii. 13. § 4.) On its site stands the modern Kastro, which is still the chief
town in the place. In contains about 2000 inhabitants; and its little port is
defended by a pier, and commanded by a ruinous mediaeval fortress on the overhanging
rocks. Hephaestias, or Hephaestia (Hephaistias, Hephaistia: Eth. Hephaistieus),
was situated in the northern part of the island. (Herod., Plin., Ptol. ll. cc.;
Steph. B. s. v.) There are coins of Hephaestia (see below), but none of Myrina,
and none bearing the name of the island. (Eckhel, vol. ii. p. 51.)
According to Pliny (xxxvi. 13. s. 19) Lemnos had a celebrated labyrinth,
supported by 150 columns, and with gates so well poised, that a child could open
them. Pliny adds, that there were still traces of it in his time. Dr, Hunt, who
visited the island in 1801, attempted to find out the ruins of this labyrinth,
and was directed to a subterraneous staircase in an uninhabited part of the island,
near a bay, called Porniah. He here found extensive ruins of an ancient and strong
building that seemed to have had a ditch round it communicating with the sea.
The edifices have covered about 10 acres of ground: there are foundations of an
amazing number of small buildings within the outer wall, each about seven feet
square. The walls towards the sea are strong, and composed of large square blocks
of stone. On an elevated spot of ground in one corner of the area, we found a
subterraneous staircase, and, after lighting our tapers, we went down into it.
The entrance was difficult: it consisted of 51 steps, and about every twelfth
one was of marble, the others of common stone. At the bottom is a small chamber
with a well in it, by which probably the garrison was supplied: a censer, a lamp,
and a few matches, were lying in a corner, for the use of the Greek Christians,
who call this well an Agiasma, or Holy Fountain, and the ruins about it Panagia
Coccipee. The peasants in the neighbourhood had no knowledge of, any sculpture,
or statues, or medals having ever been found there. It does not appear, however,
that these ruins have any relation to the labyrinth mentioned by Pliny; and Dr.
Hunt thinks that they are probably those of the citadel of Hephaestias.
The chief production of the island, was a red earth called terra Lemnia
or sigillata, which was employed by the ancient physicians as a remedy for wounds
and the bites of serpents; and which is still much valued by the Turks and Greeks
for its supposed medicinal virtues. It is dug out of a hill, made into small balls,
and stamped with a seal containing Arabic characters.
The ordinary modern name of the island, is Stalimene (eis tan Lemnon),
though it is also called by its ancient name.
There were several small islands near Lemnos, of which the most celebrated
was Chruse, where Philoctetes was said to have been abandoned by the Greeks. According
to Pausanias, this island was afterwards swallowed up by the sea, and another
appeared in its stead, to which the name of Hiera was given. (Eustath ad Hom.
Il. ii. p. 330; Appian, Mithr. 77; Paus. viii. 33. § 4.) (Rhode, Res Lemnicae,
Vratisl. 1829; Hunt, in Walpole's Travels, p. 54, seq.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΜΙΝΥΑΙ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
Minya (Minua), a city of Thessaly, said by Stephanus B. (s. v.) to
have been formerly called Halmonia (Halmonia), and to have derived its name from
Minyas. It is mentioned by Pliny (iv.8. s. 15) under the name of Almon, and in
conjunction with Orchomenus Minyeus in Thessaly. (See Muller, Orchomenos und die
Minyer, p. 244, 2nd ed.)
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
(Lemnos). One of the largest islands in the Aegaean Sea, situated
nearly midway between Mount Athos and the Hellespont. Its area is about 180 square
miles. It was sacred to Hephaestus, who is said to have fallen here when he was
hurled down from Olympus. Hence the workshop of the god is sometimes placed in
this island. The legend appears to have arisen from the volcanic nature of Lemnos.
Its earliest inhabitants, according to Homer, were the Thracian Sinties, a name
which probably signifies "robbers," from sinomai. When the Argonauts
landed at Lemnos, they found it inhabited only by women who had murdered all their
husbands, and had selected Hypsipyle as their queen. By the Lemnian women some
of the Argonauts became the fathers of the Minyae, who inhabited the island till
they were expelled by the Pelasgians. Lemnos was conquered by one of the generals
of Darius; but Miltiades delivered it from the Persians, and made it subject to
Athens. Pliny speaks of a remarkable labyrinth in Lemnos, of which, however, no
remains are to be found at the present day.
This text is cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΜΙΝΥΑΙ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
The Minyae founded a colony in Lemnos, called Minyae, whence they proceeded to Elis Triphylia, and to the island of Thera
ΗΦΑΙΣΤΙΑΣ (Αρχαία πόλη) ΛΗΜΝΟΣ
ΜΥΡΙΝΑ (Αρχαία πόλη) ΛΗΜΝΟΣ
Lemnos is called dipolis, referring to the towns Myrina and Hephaestia.
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
About 475 sq. km in area, rugged, and of volcanic origin. The main
sites have been excavated. The two principal Classical cities are Hephaistia and
Myrina, on its N and W coasts respectively. It contains several important Bronze
Age sites, notably Poliochni (on the E coast), whose culture is closely related
to that of Troy. The pre-Classical inhabitants were described as Tyrsenoi, associated
by ancient writers with the Etruscans of Italy. The Athenian Miltiades took the
island at the end of the 6th c. B.C. After brief occupation by the Persians it
remained Athenian throughout antiquity, receiving cleruchs from Athens ca. 450
B.C. and with intermittent occupation by Hellenistic kings.
Hephaistia, the main city, occupies a peninsula site beside an almost
wholly landlocked harbor. The only above-ground remains explored are of a Graeco-Roman
theater, with its stage buildings and some houses of late antiquity, but the excavations
have recovered much of its pre-Greek Tyrsenian period. This includes a large cremation
cemetery, which is succeeded by Classical Greek burials in the 5th and 4th c.
B.C. and votive deposits from a pre-Greek sanctuary including terracottas in a
partly Hellenized style.
Myrina occupies a rocky peninsula site, with good harbors. There are
traces of its Classical fortifications, an archaic and Classical cemetery, and
inscriptions indicate a Sanctuary of Artemis.
Northeast of Hephaistia, at modern Chloe, a Sanctuary to the Kabeiroi
has been discovered, with inscriptions ranging in date from the 5th c. B.C. to
the 3d A.D. The sanctuary occupies two semicircular terraces within a circuit
wall. On the S terrace a three-roomed building is identified as the early telesterion,
with a structure in the central room surrounded by offering bases, probably intended
for the display of sacred objects to initiates. The upper terrace is mainly filled
by a large Hellenistic building, probably the later telesterion, with a 12-column
Doric facade, faced by a monumental stoa. Southwest of Hephaistia, at Mosychlos,
were the sources of Lemnian earth.
At Kaminia in the SE part of the island was found a stele (now in
the National Museum of Athens) inscribed in the Lemnian language, related by some
to Etruscan. At Komi, inland in the E half of the island, are remains of a Temple
of Herakles, referred to in an inscription.
The finds from Lemnos are in the National Museum of Athens and the
museum at Kastro (Myrina).
J. Boardman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Ο ´Aγιος Ευστράτιος, αλλιώς και ´Αι Στρατής, είναι ένα ηφαιστιογενές νησάκι έκτασης 49 τ. χλμ, το οποίο βρίσκεται νότια της Λήμνου. Ονομάστηκε έτσι από τον ´Aγιο Ευστράτιο, ένα μοναχό από τη Βιθυνία που ήρθε στο νησί τον 19ο αιώνα και πέθανε εκεί σε βαθιά γεράματα. Ορισμένοι επιστήμονες ταυτίζουν το νησί με την αρχαία Αλόννησο. Για πολλά χρόνια είχε χρησιμοποιηθεί σαν τόπος εξορίας.
Ο μοναδικός οικισμός του νησιού, ο ´Aγιος Ευστράτιος, μεταφέρθηκε από το ύψωμα στην παραλία μετά τους σεισμούς του 1967, όταν είχε υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή.
Σήμερα προσφέρεται για ήρεμες διακοπές, κοντά στη φύση, με τις γραφικές και πεντακάθαρες αμμουδιές του. Η πιο γνωστή είναι η παραλία του χωριού. ´Αλλες παραλίες που αξίζει κανείς να επισκεφθεί είναι του Αγίου Αντωνίου, του Αγίου Δημητρίου, το Τρυγάρι, η Τρυπητή, το Φτυλιό, τα Γούρνια καθώς και πολλές άλλες, όπου μπορεί να πάει κανείς με τα πόδια, μια που στο νησί δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Με βάρκα μπορεί να κάνει κανείς το γύρο του νησιού και να προσεγγίσει και τις πιο απόμερες παραλίες. Επίσης αξίζει να επισκεφθεί κανείς το πανέμορφο νησάκι Βέλια, που βρίσκεται απέναντι απ’ την παραλία Αλωνίτσι. Το πανηγύρι που γίνεται στις 15 Αυγούστου συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του κόσμου, μια που συνοδεύεται από παραδοσιακό γλέντι
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΑΚΕΣΑ (Αρχαία πόλη) ΛΗΜΝΟΣ
Κοντά στην Παναγία υπάρχει ο έρημος σήμερα μεσαιωνικός συνοικισμός Αξια ή Νάξια η οποία δεν είναι άλλη από την αρχαία περιοχή Ακεσα, από το ακέομαι (θεραπεύομαι), στην οποία κατά τον Φιλόστρατο εγκαταστάθηκε ο Φιλοκτήτης και θεραπεύτηκε από το δάγκωμα του φιδιού.Την περιοχή αυτή του χάρισε ο τότε βασιλιάς του νησιού Εύνηος (γιος του Ιάσονα και της Υφιπόλης) σε αντάλλαγμα της βοήθειας που του πρόσφερε ο Φιλοκτήτης στην εκστρατεία κατάληψης των γύρω νησιών.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΗΦΑΙΣΤΙΑΣ (Αρχαία πόλη) ΛΗΜΝΟΣ
Η αρχαία Ηφαιστεία βρίσκεται κτισμένη στην περιoχή βόρεια τoυ κόλπoυ
Πoυρνιά. Χρoνoλoγείται
από την Χαλκoλιθική επoχή και φαίνεται ότι κατoικείτo συνεχώς μέχρι και τα Βυζαντινά
χρόνια. Oι αρχαιoλoγικές ανασκαφές μπόρεσαν να απoκαλύψoυν μεταξύ των άλλων τo
ιερό της Μεγάλης θεάς, νεκρoπόλεις, λoυτρά, ένα μεγάλo oίκημα -πιθανότατα ανάκτoρo
και ελληνιστικό-ρωμαϊκό θέατρo. Σημαντικότατα ευρήματα κεραμικής τέχνης τoπικής
παραγωγής και υψηλής καλλιτεχνικής πoιότητας εκτίθενται στo μoυσείo της Μύρινας.
Η πoλύ μεγάλη έκταση τoυ αρχαιoλoγικoύ χώρoυ, oπoίoς μόνo σημειακά έχει ανασκαφεί
και η θαυμάσια θέση γoητεύoυν τoν επισκέπτη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Μούδρου
ΚΑΜΙΝΙΑ (Χωριό) ΛΗΜΝΟΣ
Γραφικό χωριό με 338 κατοίκους κτισμένο μέσα σε βαθύ ρέμα ήδη από το 1346 για
να μην φαίνεται από τους πειρατές. Η παράδοση λέει ότι το χωριό αρχικά βρισκόταν
στην παραλία του Βρόσκοπου, όπου πράγματι έχουν βρεθεί βυζαντινά νεκροταφεία του
11ου και 12ου αιώνα. Φαίνεται πως κατά την εισβολή των Ενετών το 1656 καταστράφηκε
και το κάστρο του Βρόσκοπου μαζί με τα υπόλοιπα φρούρια του νησιού.Το κατεστραμμένο
κάστρο του, το αποτελείωσε ο μεγάλος σεισμός του 1766. Από την εποχή αυτή και
μετά, κύριος οικισμός έγιναν τα Καμίνια. Παλιότερο χρονολογημένο κτίσμα του χωριού,
είναι η βρύση Μπαμπούμ Τσεσμέ (1847), ενώ ο ιερός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου
κτίστηκε το 1852, πάνω στα ερείπια παλιότερου μικρού ναΐσκου. Εντυπωσιακό είναι
το πέτρινο καμπαναριό του. Στο γειτονικό λόφο και στον οικισμό Εσώκαστρου υπήρξε
εκκλησάκι αφιερωμένο στον ´Αγιο Αλέξανδρο. Στο χάλασμα της παλιάς εκκλησίας
βρέθηκε γύρω στα 1880 - 1885 η περίφημη στήλη των Καμινιών καθώς και μία δεύτερη
αετωματική στήλη με επιγραφές στις τέσσερις πλευρές της.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΚΑΣΠΑΚΑΣ (Χωριό) ΛΗΜΝΟΣ
Γραφικό ημιορεινό χωριό, με 730 κατοίκους, χτισμένο στους πρόποδες του βουνού Αγιος Αθανάσιος, αθέατο από τη θάλασσα, για το φόβο των πειρατών. Η ονομασία του χωριού προέρχεται από τον βυζαντινό ναύαρχο Κάσπακα (επί Αλεξίου Κομνηνού 1081 - 1118) ο οποίος είχε κτήματα εκτάσεως 50 στρεμμάτων. Το χωριό αναφέρεται το 1363. Οι πρώτοι κάτοικοι του Κάσπακα, δούλευαν στα χωράφια του ιδιοκτήτη και ο αρχικός οικισμός βρισκόταν στη θέση Πύργος, 500μ ΒΑ του χωριού. Εκεί υπήρχε και οχύρωση για να καταφεύγουν στις περιπτώσεις πειρατικών επιδρομών. Σκιερά πλατάνια χαρίζουν τη δροσιά τους στους επισκέπτες της παλιάς εκκλησίας του Αγ. Γεωργίου κτισμένης στα μέσα του 19ου αιώνα. Πλακόστρωτα στενά καταλήγουν στη μικρή γραφική πλατεία με τη βρύση στο κέντρο και με τα παραδοσιακά καφέ - ταβερνάκια γύρω
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΛΥΧΝΑ (Χωριό) ΛΗΜΝΟΣ
Μικρό κτηνοτροφικό χωριό που βρίσκεται 24χλμ. ανατολικά της Μύρινας.Είναι το πρώτο χωριό που αντικρίζει όποιος εισέρχεται στον κόλπο του Μούδρου. Ετσι από τους Λύχνους (λυχνάρια) των σπιτιών του που έβλεπαν οι παλιοί ναυτικοί ονομάστηκε Λύχνα.Το εγκαταλελειμμένο σχολείο του χωριού είναι τυπικό δείγμα του 19ου αιώνα, που συναντάμε συχνά στη Λήμνο αλλά και σε άλλα νησιά του Β. Αιγαίου. Ενώ και το χωριό της Λήμνου έχει όπως και όλα τα χωριά της Λήμνου, γραφικά σοκάκια, καθαρές αυλές γεμάτες λουλούδια και καλοσυνάτα πρόσωπα. Το σχολείο όπως και άλλα δημόσια κτίρια κατασκευάζονταν με δωρεές εύπορων Λήμνιων σύμφωνα με τα πρότυπα του κλασικισμού, έτσι ώστε να δίνεται το κατάλληλο, για την λειτουργία τους μνημειακό ύφος.Οι μάντρες που βρίσκονται στις παρυφές του χωριού, είναι συνήθως σύνθετες κατασκευές που εξυπηρετούν γεωργικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες. Μάντρα ονομάζεται ο κτιστός, συνήθως στεγασμένος, χώρος στην ύπαιθρο, στα χωράφια ή στα δυοπρόσιτα βουνά, που συγκεντρώνει ο βοσκός το κοπάδι του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΜΟΥΔΡΟΣ (Κωμόπολη) ΛΗΜΝΟΣ
Δεύτερη σημαντική πόλη είναι ο Μούδρος, 28 χλμ. ανατολικά της Μύρινας. Αναφέρεται
σαν οικισμός από τους περιηγητές ήδη από το 1355. Ο Μούδρος είναι μια από τις
λίγες ελληνικές πόλεις στις οποίες οι δεντροστοιχίες είναι από ελιές. Κεφαλοχώρι
απλωμένο στο μυχό του ομώνυμου όρμου με 1.100 κατοίκους. Είναι το δεύτερο σε σπουδαιότητα
λιμάνι, ενώ παλιότερα ήταν η πρωτεύουσα του νησιού. Το απλοϊκό χάραγμα καραβιού
σε μια από τις βρύσες του Μούδρου μαρτυρεί την θαλασσινή δραστηριότητα των Μουδρινών.
Στον κόλπο του Μούδρου οι Γερμανοί είχαν εγκαταστήσει μια ειδική κατασκευή για
την προστασία, κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, των καραβιών και των υποβρυχίων.
Τότε διαπίστωσαν ότι αυτό το μεταλλικό δικτυωτό γέμισε μύδια κι αυτό το γεγονός
το εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σήμερα. Έτσι υπάρχει μια μεγάλη
οστρακο-καλλιέργεια, τα μύδια της οποίας καταναλώνονται όχι μόνο στη Λήμνο αλλά
και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας όπου εξάγονται. Ο όρμος του Μούνδρου θεωρείται
από τους ασφαλέστερους στη Μεσόγειο και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Στις
8 Οκτωβρίου 1912, ο ελληνικός στόλος με ναύαρχο τον Παύλο Κουντουριώτη απελευθέρωσε
πρώτη τη Λήμνο από τα νησιά του Β. Αιγαίου, ύστερα από 433 χρόνια σκλαβιάς.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΜΥΡΙΝΑ (Κωμόπολη) ΛΗΜΝΟΣ
Πρωτεύουσα και λιμάνι του νησιού, με 4.030 κατοίκους, απλώνεται γύρω από δύο όρμους, το λιμάνι και το Ρωμαϊκό Γιαλό είναι έδρα του Επαρχείου της Μητρόπολης και των άλλων Δημόσιων Υπηρεσιών. Στη μέση δεσπόζει ο βράχος με το μεσαιωνικό κάστρο στην κορυφή. Κατά την μυθολογία υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές για την προέλευση του ονόματος. Μύρινα έλεγαν τη βασίλισσα των Αμαζόνων καθώς και την πρώτη βασίλισσα του νησιού, γυναίκα του Θόαντα και κόρη του βασιλιά Κρηθέα από τον Ιωλκό της Θεσσαλίας. Είναι χτισμένη στη θέση της αρχαίας πόλης και κατοικείται συνεχώς από τα Προϊστορικά Χρόνια.
Οι πλακόστρωτοι δρόμοι και τα παλιά πέτρινα σπίτια, που διατηρούνται κυρίως στο Ρωμαϊκό Γιαλό, δίνουν αρχοντιά στο τόπο. Εδώ βρίσκεται και το Μουσείο της Μητρόπολης, σε μεγάλο περίβολο με κυπαρίσσια ένα γύρω. Μεγαλύτερη κίνηση έχει το λιμάνι. Από εδώ αρχίζει παλαιό λιθόστρωτο, με την επιβλητική τούρκικη κρήνη στην είσοδό του και αριστερά - δεξιά κτίσματα των αρχών του αιώνα, που είναι σήμερα ο εμπορικός δρόμος, ο μοναδικός που ενώνει το Λιμάνι με το Ρωμαϊκό Γιαλό.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΠΑΝΑΓΙΑ (Λιμάνι) ΛΗΜΝΟΣ
Το χωριό ιδρύθηκε το 1865 από κατοίκους του Αγ. Υπατίου που είχαν κτήματα στην περιοχή. Η γύρω αγροτική έκταση αναφέρεται και με την ονομασία "Τσιφλίκια", επειδή ανήκε σε Τούρκους αγάδες. Σύμφωνα με την παράδοση το επώνυμο Παναγία προϋπήρχε από κάποιο παλιό μοναστήρι. Η καινούρια εκκλησία είναι κτισμένη το 1865 με δωρεά Λήμνιου μετανάστη στην Αμερική .. Σήμερα οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με την οργανωμένη μελισσοκομία, την συνεταιριστική αλιεία, τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Στα ανατολικά του χωριού εκτείνεται η Αλυκή, λιμνοθάλασσα απ’ όπου προμηθεύονται το αλάτι όλα τα χωριά της Λήμνου.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΠΕΔΙΝΟ (Χωριό) ΛΗΜΝΟΣ
Η ονομασία Ν. Πεδινό είναι σχετικά πρόσφατη. Δόθηκε το 1955 σε αντικατάσταση του μεσαιωνικού ονόματος Πεσπέραγον (1393). Το χωριό αρχικά βρισκόταν στη θέση Άγιος Ιωάννης κοντά στο Πορτιανό. Το όνομά του προήλθε από κάποιον βυζαντινό γαιοκτήμονα της περιοχής.Το 1968 το Πεδινό χτυπήθηκε από ένα δυνατό σεισμό. Σχεδόν καταστράφηκε και οι κάτοικοί του το εγκατέλειψαν. Ξαναχτίστηκε 1500μ βορειότερα δίπλα στη Ν. Κούταλη. Για να ξεχωρίζει από το παλιό χωριό ονομάστηκε Νέο Πεδινό. Στην πλατεία του Παλιού Πεδινού υπάρχει υπόστεγη κρήνη χτισμένη το 1950 από τον Βασίλη Κοντό. Δύο ακροκέραμα με ανθρώπινες κεφαλές επιστρέφουν το στηθαίο, με την κτιτορική επιγραφή, και σε αντιστοιχία ακριβώς από κάτω τους, με τα φτερά του σε διάταξη ημικυκλική.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΠΛΑΚΑ (Χωριό) ΛΗΜΝΟΣ
Παραδοσιακό ψαροχώρι με 350 κατοίκους. Η Πλάκα ήταν αρχικά οικισμός προσωρινής
διαμονής των κατοίκων του Κοντοπουλίου και του Αγίου Υπατίου, που είχαν κτήματα
στην περιοχή και πήγαιναν να τα καλλιεργήσουν. Μετά το 1823 άρχισαν κάποιοι να
μένουν μόνιμα και γύρω στο 1860 είχαν συγκεντρωθεί αρκετοί ώστε να δημιουργήσουν
οικισμό. Το χωριό Πλάκα συγκαταλέγεται και αυτό όπως και τα περισσότερα χωριά
της Λήμνου, στα απλά γραφικά χωριά με ωραία αρχοντικά και τα γραφικά δρομάκια.
Το αρχικό όνομα του χωριού ήταν Συμφερούπολις, και το ονόμασε έτσι ο μητροπολίτης
Λήμνου Ιωακείμ Γ´. Επειδή οι κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν εκεί για λόγους
συμφέροντος. Το όνομα Πλάκα δόθηκε από το ακρωτήριο κι αυτό με το τη σειρά του
ονομάστηκε έτσι από την πλακώδη μορφή των πετρωμάτων της περιοχής. Στην Πλάκα
αναφέρεται η ύπαρξη κάστρου από το 1355 με το όνομα Καστρίν, καθώς και οικισμός
με το ίδιο όνομα του 16ου αιώνα. Σήμερα τα ερείπιά του ονομάζονται Βρυόκαστρο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΤΣΙΜΑΝΔΡΙΑ (Χωριό) ΛΗΜΝΟΣ
Οι δεντροστοιχίες από ακακίες και πλατάνια είναι ένα μοναδικό στολίδι στο νησί, στο δρόμο προς τα Τσιμάνδρια. Μικρό χωριό με 293 κατοίκους. Το όνομα του χωριού φαίνεται πως προήλθε από παραφθορά της φράσης "στις μάνδρες", δηλαδή στα "μαντριά". Τα μαντριά αυτά που έδωσαν και την επωνυμία του χωριού ανήκαν στο μετόχι της Μ. Λαύρας, το οποίο μετόχι ιδρύθηκε το 1971.Η πρώτη γραπτή αναφορά του ονόματος που είναι "Σεμάνδρα" ανάγεται το 1569, και σε έγγραφα του προηγούμενου αιώνα με τη μορφή Τζημάνδρα. Στην πλατεία του χωριού υπάρχει υπόστεγη κρήνη χτισμένη το 1935. Δύο λίθινα ολόγλυφα ανθοδοχεία στέκονται συμμετρικά στην κορυφή, ενώ η εντοιχισμένη κτιτορική πλάκα δείχνει πλεχτό ημιστέφανο, κι ακόμα ανδρικό και γυναικείο χέρι σφιχτοδεμένα σε χειραψία. Οι δωρητές καλωσορίζουν εγκάρδια όσους έρχονται στη βρύση για νερό. Τα Τσιμάνδρια είναι το χωριό του γλεντιού. Η κορύφωση γίνεται την περίοδο από 15 έως 23 Αυγούστου, όπου στην πλατεία του χωριού γίνονται πανηγύρια.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΦΥΣΙΝΗ (Χωριό) ΛΗΜΝΟΣ
Γραφικό χωριό 42 χλμ. Ανατολικά της Μύρινας με 203 κατοίκους. Το χωριό
έλαβε τ’ όνομά του από τη λέξη "σιφουνίζει" = φυσά σαν σίφουνας",
που στην Λημνιακή προσφορά ακούγεται σφνιζ’ επειδή στην περιοχή παρατηρούνται
σιφούνια, ανεμοστρόβιλοι. Επίσης οι κάτοικοί του αποκαλούνται και σήμερα Σφνάδες
(οι) - Φισινιώτες. Ομως κατά τον μεσαίωνα (1321) αναφέρονται, "τα περί την
Αγίαν Μελιτηνήν χωρία του Βισσίνου, του Σκανδάλη και τα λοιπά", σαν πατριαρχικά
κτήματα. Αυτό σημαίνει ότι τ’ όνομα προήλθε από κάποιον γαιοκτήμονα της
περιοχής που ονομαζόταν Βίσσινος.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
ΗΦΑΙΣΤΙΑΣ (Αρχαία πόλη) ΛΗΜΝΟΣ
Οι πρώτες ανασκαφές στην Ηφαιστεία έγιναν από τον Ιταλό αρχαιολόγο
Della Seta από το 1926 ως το 1936, έτσι ανακαλύφθηκε η μεγαλύτερη και αρχαιότερη
-κατά τους ιστορικούς χρόνους- πόλη της Λήμνου (1000 π.Χ.-1200 μ.Χ.). Προστάτης
της ο θεός Ήφαιστος που έδωσε και το όνομά του στην πόλη. Αποτελούσε την έδρα
της αρχαιοελληνικής θρησκείας στο νησί. Νομίσματα που βρέθηκαν εδώ και παριστάνουν
έναν αναμμένο δαυλό στη μία τους όψη, αποδεικνύουν ότι ετελούντο γιορτές προς
τιμή του θεού Ηφαίστου, τα λεγόμενα "Ηφαίστεια". Ήταν σημαντικό λιμάνι, κτισμένη
από τους πελασγούς πάνω σε μία χερσόνησο μου βρέχεται γύρω-γύρω από θάλασσα, σχηματίζοντας
δύο φυσικά λιμάνια.
Οι ανασκαφές έφεραν στο φως ιερό αφιερωμένο στη Μεγάλη Θεά Λήμνο,
νεκροπόλεις, λουτρά, ένα μεγάλο οικοδόμημα - παλάτι που ήταν μάλλον ο λαβύρινθος
της Λήμνου που αναφέρει ο Πλίνιος, πηγάδια και θέατρο της ελληνιστικής περιόδου.
Έχουν βρεθεί πολλές κατοικίες, ένα ιερό και μια μεγάλη καμένη νεκρόπολη, που ανήκαν
σε ελληνικό πληθυσμό ο οποίος κατοίκησε στο νησί από τον 8ο μέχρι τον 6ο αιώνα
π.Χ. Το ιερό μοιάζει να καταστράφηκε στα τελευταία χρόνια του 6ου αιώνα. Βρέθηκαν
πολλά όπλα, χρυσά αντικείμενα, πήλινα ειδώλια και αγγεία τοπικής τεχνοτροπίας.
Σ' αυτά τα αγγεία η γεωμετρική απεικόνιση, συνοδεύεται από καμπύλες μορφές, παράδοση
κρητο-μυκηναϊκή που διατηρείται στο νησί μέχρι σχετικά αργά, δημιουργώντας μια
τέχνη γεμάτη ζωντάνια και κίνηση. Μερικά θραύσματα αγγείων φέρουν την ίδια γραφή
με αυτή της στήλης των Καμινίων.
Αντικείμενα που βρέθηκαν, μαρτυρούν εμπορικές σχέσεις της πόλης με
τα νησιά του Αιγαίου και με περιοχές της Μακεδονίας. Αγγεία πρωτοκορινθιακά και
αττικά, με μαύρες φιγούρες, μιλούν για τις σχέσεις της πόλης με την ηπειρωτική
Ελλάδα.
Μετά την κατάκτηση του νησιού από την Αθήνα ο πληθυσμός σύμφωνα με
τον Ηρόδοτο, ελαττώθηκε. Πραγματικά. υπάρχουν πολυάριθμοι τάφοι με αττικά αγγεία
και ο πιο παλιός υπολογίζεται στο πρώτο μισό του 5ου αιώνα. Υπάρχουν και άλλοι
μεταγενέστεροι τάφοι που φθάνουν μέχρι τη ρωμαϊκή εποχή. Ανάμεσα στα ελληνικά
κτίσματα σημειώνουμε πρώτο ένα θέατρο, κατασκευασμένο αρχικά, πιθανώς στην ελληνιστική
περίοδο και τροποποιημένο στη ρωμαϊκή.
Αλλα κτίσματα (εκκλησίες και κατοικίες) μαρτυρούν για τη σπουδαιότητα
αυτής της πόλης στη βυζαντινή περίοδο.
Στην παρακμή και στην πλήρη εγκατάλειψη της Ηφαιστείας συνετέλεσαν
δύο λόγοι: Πρώτον, η φυσική καταστροφή του λιμανιού, λόγω των διαδοχικών προσχώσεων
από τα νερά της βροχής και δεύτερον η επικράτηση του χριστιανισμού γύρω στο 2ο
με 3ο αιώνα. Οι χριστιανοί μη μπορώντας να τελέσουν με άνεση τη θρησκεία τους,
αναζήτησαν νέα έδρα στον Κότζινο, η ακμή του οποίου επέσπευσε την ερήμωση της
Ηφαιστείας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Ιατρικού Συλλόγου Λήμνου
ΚΑΒΕΙΡΙΟ (Αρχαίο ιερό) ΛΗΜΝΟΣ
Το ιερό των Καβείρων ανακαλύφθηκε από τον L.Bernarbo Brea στο ακρωτήριο
της Χλόης στην περιοχή της Ηφαιστείας. και ανασκάφθηκε από την Ιταλική Αρχαιολογική
Σχολή της Αθήνας στα χρόνια 1937-39. Από το 1982 συνεχίζονται οι ανασκαφές και
οι έρευνες. Το ιερό προστατευόταν από την ξηρά από ένα μακρύ τείχος στην κορυφή
του λόφου που το έκρυβε από τα βλέμματα των αμύητων. Τα κύρια κτίσματα του ιερού
ήταν μεγάλες αίθουσες μυήσεως (τελεστήρια) μέσα στις οποίες φανερωνόταν στους
μύστες τα "ιερά". Τα ερείπιά τους σώζονται σε δύο πλατώματα, στηριγμένα στη απότομη
πλαγιά προς τη θάλασσα από αναλήμματα. Στο βόρειo πλάτωμα σώζονται τα ερείπια
ενός μεγάλου ελληνιστικού τελεστηρίου. Η αίθουσα των μυήσεων με τα "άδυτα" στο
βάθος, χωριζόταν σε τρία κλίτη, από δύο σειρές τεσσάρων ιωνικών κιόνων, στα επιστήλια
των οποίων υπήρχε μία πήλινη σίμη. Στο νότιο πλάτωμα σώζονται τα θεμέλια ενός
μικρότερου τελεστηρίου του 3ου αιώνα μ.Χ. κτισμένου μετά την καταστροφή του ελληνιστικού
τελεστηρίου. Στο βάθος του Σηκού είναι τα θεμέλια ενός ναΐσκου προορισμένου για
τα "ιερά". Ο σηκός χωριζόταν σε τρία κλίτη, από δύο σειρές πέντε κιόνων και με
ένα προστώο στηριγμένο προς το μέρος της θάλασσας από ένα ισχυρό στερεοβάτη. Κάτω
από τα θεμέλια του υστερορωμαϊκού τελεστηρίου έχουν ανακαλυφθεί υπολείμματα προηγουμένων
φάσεων μέχρι της εποχής της ίδρυσης του ιερού μεταξύ 8ου και 7ου αιώνα π.Χ. Σε
αυτή την πρώιμη φάση ανήκει ένας σημαντικός αποθέτης προσφορών.
Στην κλασσική και ελληνιστική φάση ανήκει ένας πλούσιος αποθέτης προσφορών,
λύχνοι για τις νυκτερινές τελετές, κάνθαροι, σκύφοι, "πυξίδες", κεραμική για τα
ιερά συμπόσια. Στο ιερό βρέθηκαν επίσης θραύσματα γλυπτών, πήλινα και χάλκινα
αγαλματίδια, υαλικά και πολλές αναθηματικές, τιμητικές απελευθερωτικές επιγραφές.
Το αρχαϊκό τελεστήριο βρίσκεται στο νότιο πλάτωμα και είναι διαστάσεων
6.40 x 13.50 μέτρα με θρανία από μισοψημένους πλίνθους κατά μήκος των τειχών όπου
καθόταν οι μύστες. Στο βάθος υπήρχε ο ιερότερος χώρος, το άδυτο, όπου έμπαινε
ο ιερέας και στεκόταν τα αγάλματα των θεών. Είναι ίσως το αρχαιότερο γνωστό τελεστήριο
στον Ελληνικό χώρο, παλαιότερο και από το Σολώνειο Τελεστήριο της Ελευσίνας. Καταστράφηκε
από πυρκαϊά μάλλον με την εισβολή των Περσών το 512 π.Χ.
Το ελληνιστικό τελεστήριο ήταν κτισμένο στο βόριο πλάτωμα και είναι το
πρώτο που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο. Ορθογώνιο με διαστάσεις
33 x 46.10 μέτρα είναι διπλό σε σχέση με το ιερό της Σαμοθράκης και στην πρόσοψη
είχε στοά με 12 κίονες. Χωριζόταν σε τρία κλίτη με δύο σειρές από 4 ιωνικούς κίονες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Ιατρικού Συλλόγου Λήμνου
ΚΟΤΖΙΝΟΣ (Λιμάνι) ΛΗΜΝΟΣ
Σήμερα είναι ένα μικρό ψαροχώρι, κατά το μεσαίωνα όμως αποτέλεσε σπουδαίο
λιμάνι. Αρχικά ήταν επίνειο της Ηφαιστείας, αργότερα όμως απέκτησε επιβλητικό
κάστρο όπου έδρευε η διοίκηση του νησιού. Το όνομα προέρχεται από τη λέξη κότινος
(αγριελιά). Το όνομα πρωτοαναφέρεται το 1136 όταν ο μητροπολίτης Λήμνου Μιχαήλ
το παραχώρησε στους Ενετούς εμπόρους.
Το κάστρο αναφέρεται σαν ένα από τα τρία σπουδαιότερα του νησιού και
κτίστηκε από τους Ενετούς την περίοδο 1207-1214. Το 1475 έγινε γνωστός από την
ηρωίδα της Λήμνου Μαρούλα που εμψύχωσε τους υπερασπιστές του κατά την πολιορκία
από τον Σουλεϊμάν Πασά. Το κάστρο καταστράφηκε το 1656 από τους Ενετούς αφού ήταν
ήδη υπό τουρκική κατοχή και οι κάτοικοί του το είχαν εγκαταλείψει, ενώ η έδρα
του νησιού είχε μεταφερθεί στη Μύρινα.. Ήδη το 1688 ο Κότσινας αναφέρεται σα μικρό
χωριό.
Στη θέση της εκκλησίας της Ζωοδόχου πηγής υπήρχε μικρό μοναστήρι του
14ου αιώνα. Από τον περίβολο της εκκλησίας ξεκινάει μια σκάλα σκαμμένη στο βράχο
με 57 σκαλοπάτια. Τα σκαλοπάτια είναι πέτρινα εκτός κάθε 13ο που είναι από μάρμαρο.
Καταλήγει δε στο κέντρο του λόφου όπου αναβλύζει πόσιμο νερό που θεωρείται θαυματουργό
αγίασμα και τα παλιά χρόνια τροφοδοτούσε με νερό το κάστρο.
Γύρω από το κάστρο υπήρχε τάφρος που επικοινωνούσε με τη θάλασσα και
το έκανε να μοιάζει με νησί.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Ιατρικού Συλλόγου Λήμνου
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
