Πληροφορίες τοπωνυμίου

Thalamae

ΘΑΛΑΜΑΙ (Αρχαία πόλη) ΛΕΥΚΤΡΑ
  Also Thalame, Eth. Thalamatas. A town of Laconia, distant 80 stadia north of, Oetylus, and 20 stadia from Pephnus. (Paus. iii. 26. § § 1, 2.) Pephnus was on the coast, on the eastern side of the Messenian gulf, and Thalamae was situated inland, probably at or near Platza, upon the river Milea, the minor Pamisus of Strabo (viii. p. 361). Ptolemy (iii. 16. § 22) also calls it one of the inland towns of Laconia. Theopompus called Thalamae a Messenian town (Steph. B. s. v. Thalamai), and we know that the Messenians said that their territory originally extended as far as the minor Pamisus. Thalamae was said to have been founded by Pelops, and was called in the time of Strabo the Boeotian Thalamae, as if it had received a Boeotian colony. (Strab. viii. p. 360.) Thalamae is mentioned by Polybius (xvi. 16). It was subsequently one of the Eleuthero-Laconian towns. (Paus. iii. 21. § 7.) In the territory of Thalamae, on the road to Oetylus was a temple and oracle of Ino or Pasiphae, in which the future was revealed to those that slept in the temple. Even the Spartan kings sometimes slept in the temple for this purpose. The temple probably stood upon the promontory Trachela, where there are some ancient remains.

This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks

Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Ο Αγιος Νίκωνας είναι το τελευταίο χωριό του Νομού Μεσσηνίας στα σύνορα με τη Λακωνία. Βρίσκεται επί της 1ης Επαρχιακής οδού Καλαμάτας - Αερόπολης και σε απόσταση 64 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. Η παλιά ονομασία του ήταν "Πολιάνα" που σημαίνει επίπεδο μέρος, κάμπος, ξέφωτο. Πήρε το σημερινό του όνομα προς τιμή του "Αγίου Νίκωνα του μετανοείτε", ο οποίος από το 980 έως 998μ.Χ. κήρυξε τον Χριστιανισμό στην περιοχή και στο Νομό Λακωνίας. Δίπλα στο σημερινό χωριό, στη θέση "Παλαιόχωρα", υπάρχει το παλαιότερο χωριό, δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν αξιόλογα ευρήματα. Ο οικισμός που κατοικείται σήμερα είναι 200 περίπου ετών και έχει 120 σπίτια τα οποία είναι παραδοσιακά λιθόκτιστα. Η εκκλησία "Μεταμόρφωση Του Σωτήρος", που βρίσκεται στο κέντρο του νομού, είναι λιθόκτιστη και έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο.
Πριν από 50 χρόνια το χωριό είχε 500 κατοίκους και δημοτικό σχολείο με 80 μαθητές. Σήμερα δεν λειτουργεί δημοτικό, γιατί δεν υπάρχουν μαθητές. Ο πληθυσμός του χωριού το χειμώνα δεν ξεπερνούν τους 40 ενώ το καλοκαίρι φτάνουν τους 150. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με το μάζεμα της ελιάς και την κτηνοτροφία, είναι φιλόξενοι και με χαρά και αγάπη υποδέχονται όλους τους επισκέπτες.

Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου

ΘΑΛΑΜΑΙ (Αρχαία πόλη) ΛΕΥΚΤΡΑ
Αρχαία πόλις της Λακωνικής μία των 18 πόλεων των Ελευθερολακώνων, δηλαδή των παραλίων Λακώνων, οι οποίοι είχαν σχηματίσει ομοσπονδία δική τους για την οποία μας δίνουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες οι αρχαίοι συγγραφείς Στράβων και Παυσανίας. Ο Στράβων είναι ο μεγαλύτερος γεωγράφος της αρχαιότητας αλλά και ιστορικός αξιόλογος. Είναι σύγχρονος του Ιησού Χριστού (7 π.Χ.-23 μ.Χ.) Ο Παυσανίας έζησε το Β΄ αιώνα μετά Χριστό και διακρίνεται για την λεπτολόγο ακρίβεια. Είναι από τους μεγαλύτερους περιηγητές της παγκοσμίου ιστορίας. Και οι δύο αυτοί συγγραφείς μιλούν με πολύ ενθουσιασμό για τις Θαλάμες.
Όλη αυτή η περιοχή τιμούσε ιδιαιτέρως τη Θεά Ινώ ή Λευκοθέα. Η λατρεία της στην περιοχή τούτη, είναι πολύ παλαιά, από δέκα πέντε αιώνες προ Χριστού. Η λατρεία αυτή διατηρήθηκε περίπου δύο χιλιετηρίδες! Η θεά ήταν λευκή σαν τον αφρό των κυμάτων. Κόρη του Κάδμου και της Αρμονίας και τροφός του Θεού Διονύσου μετά το θάνατο της Σεμέλης. Η Ήρα την ανάγκασε να γκρεμισθεί με τον γιο της το Μελικέρτη στη θάλασσα από τις Σκιρωνίδες πέτρες (Κακιά Σκάλα). Τότε όμως και οι δύο έγιναν θεοί. Η Ινώ έγινε προστάτης των κινδυνεύοντων ναυτικών και ο Μελικέρτης με το όνομα Παλαίμων έγινε θεός της ναυτιλίας. Η πόλις των Θαλαμών ήταν το κέντρο της ομοσπονδίας των Ελευθερολακώνων, στην οποία ομοσπονδία άνηκε και το Λεύκτρον. Ιδρυταί αυτών των πόλεων ήσαν οι Μίνυες, αρχαιότατος λαός της Ελλάδος, ο οποίος είχε φτάσει στην Πελοπόννησο από την Βοιωτία (1.500π.Χ. περίπου ).

Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου

ΠΗΓΗ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Η Πηγή (Λόσνα) είναι συνοικισμός του Δημοτικού Διαμερίσματος Πλάτσας πού ανήκει στο Δήμο Λεύκτρου της Έξω ή Μεσσηνιακής Μάνης. Ξεκινώντας από την Καλαμάτα και μετά από 54 χιλιόμετρα δρόμο -μια ώρα με το αυτοκίνητο- που περνά μέσα από μαγευτική φύση, ωραία χωριά, ιστορικούς και αρχαιολογικούς τόπους φτάνεις στην πανέμορφη και καταπράσινη Πηγή που είναι χτισμένη στην κορυφή ενός λόφου και σε υψόμετρο 250 περίπου μέτρων. Όταν τη βλέπεις από μακριά νομίζεις πως τα δέντρα την αγκαλιάζουν με μητρική απαλότητα. Η υπέροχη θέα της την καταξιώνει σε προνομιούχο θέση έναντι πολλών άλλων χωριών αφού οποιαδήποτε σχεδόν σημείο αντικρίζεις τον επιβλητικό Ταΰγετο , το Μεσσηνιακό κόλπο και το καταγάλανο Ιόνιο Πέλαγος. Κι αν μάλιστα πέσεις στο ηλιοβασίλεμα Ε! τότε κάθεσαι άθελα με τις ώρες να αγναντεύεις το χρυσό δίσκο του ηλίου που σιγά σιγά βυθίζεται και χάνεται πίσω από το Ακρωτήριο Ακρίτας ή την Πινακούλα (Βενέτικο), ενώ γύρω σου βασιλεύει θεία γαλήνη- φως ιλαρών.
Το θέαμα υπέροχο σαν σκηνοθετημένο έργο, που μόνο ο δημιουργός ξέρει να φτιάχνει και να το ενσταλάξει στις ψυχές των ανθρώπων. Αλήθεια! Μέσα σε αυτές τις στιγμές το πνεύμα σου γαληνεύει και η ψυχή πλημμυρίζει από συναισθήματα χαράς και ευτυχίας. Ίσως παίνεσα λίγο το "σπίτι" μου που λεει και η παροιμία. Δεν το παινεύω μόνο εγώ το πανέμορφο αυτό χωριουδάκι. Το παινεύουν περισσότερο κι από μένα και όλοι όσοι το γνώρισαν, Έλληνες και Ξένοι για τις τόσες ομορφιές που αφειδώλευτα του χάρισε ο Δημιουργός.
Ο συνοικισμός "Λοσνά" το πιθανότερο πρωτοδημιουργήθηκε στις αρχές του 17ου αιώνα καθώς μαρτυρούν οι παλαιότερες χρονολογίες 1605 και 1697, που βρέθηκαν χαραγμένες σε σπίτι και παρεκκλήσι. Πήρε το όνομα "Λόσνα" από ομώνυμο Σλαβικό τοπωνύμιο που στα Ελληνικά θα πει Αμπελάκια. Μετονομάστηκε "Πηγή", Φ.Ε.Κ. 125/1956 από την πηγή που υπάρχει στην πλατεία του χωριού. Τα Σλαβικά τοπωνύμια που είναι πολλά στην περιοχή δόθηκαν από Σλαβικά φύλα που από τον 9ο μ.χ αιώνα εγκαταστάθηκαν στον Ανω Ταύγετο, οι Μεληγγοί στην δυτική πλευρά (Λόσνα) και οι Εζερίτες στην ανατολική. Μέχρι τη φυλετική αφομείωση (14ος αιώνας) ζούσαν μαζί με τους ντόπιους σε αμφίμεικτους οικισμούς. Οι κάτοικοι του χωριού κυρίως γεωργοκτηνοτρόφοι με λιγοστά εισοδήματα, 315 στις αρχές του 20ου αιώνα, σταδιακά εγκαταλείπουν κι αναζητούν καλύτερη ζωή στην ενδοχώρα και το εξωτερικό. Οι 315 κάτοικοι του μειώνονται το 1920 σε 226, το 1928 σε 189, το 1940 σε 177, το 1951 σε 119 και τη δεακετία του 1960 περίπου σε 30.
Σήμερα στις αρχές του 21ου αιώνα μένουν μόνιμα 12 Έλληνες συνταξιούχοι κι άλλοι τόσοι ξένοι επαγγελματίες και εργάτες μαζί με τα μικρά παιδιά τους. Ο πληθυσμός του οικισμού αυξάνει το λιομάζωμα, το Πάσχα και κυρίως το καλοκαίρι. Έλληνες, Αυστριακοί, Γερμανοί, Αγγλοι κ.α περνούν ευχάριστα τις διακοπές τους ειρηνικά κι αγαπημένα σαν καλοί χωριανοί. Από τα 86 σπιτάκια της Πηγής ανάμεσα τους και 5 πυργόσπιτα μακρόστενα λιθόκτιστα ορθογώνια κτήρια με δίχωρο ανώι για τους ανθρώπους και με κατώι για τα ζώα και τις ζωωτροφές - αναπαλαιώθηκαν και μετασκευάστηκαν για να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τα 51, τα 9 είναι νεόκτιστα και τα 26 παραμένουν ακατάλληλα για κατοίκηση. Ένας χείμαρρος κόβει το χωριό σε δύο συνοικίες (μαχαλάδες) τη Λόσνα, που όπως γράψαμε πιο πάνω και τι Σελίστια (πάνω και κάτω), που θα πει χωριουδάκι.
Στην νότια όχθη του χειμάρρου βρίσκεται στην κεντρική πλατεία, που τη στολίζουν και την κάνουν μαγευτική τα πλατάνια και τα άλλα δέντρα και φυτά, η Εκκλησία, η πηγή και το παραδοσιακό καφενείο-ταβερνάκι. Η εκκλησία κτισμένη το 1897 πάνω σε ομώνυμη μικρότερη εκκλησία, εξαιρετικά ωραία και επιβλητική με αξιόλογο μαρμάρινο δάπεδο, είναι αφιερωμένη στην " Κοίμηση της Θεοτόκου" κι είναι η πολιούχος του χωριού που μαζί με τα 13 παρεκκλήσια- εξωκλήσια διατηρούν ζωηρό το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών. Ταπεινή, Φτωχούλα, η πίστη τα θεμέλιωσε Κι έχουν γύρω εικόνες άτεχνα γραμμένες Μα είναι ο Θεός εκεί κοντύτερα στον άνθρωπο, Πικρά σε άλλες εκκλησιές λαμπροχτισμένες. Γεώργιος Δροσίνης
Η πηγή που επί χρόνια ύδρευε το χωριό και ξεδιψούσε τους ντόπιους και τους περαστικούς με το γάργαρο και δροσερό νεράκι της πολύβουη στο παρελθόν τώρα σωπαίνει αφού το κάθε σπίτι έχει τη βρύση του και αναπολεί τις επισκέψεις που δεχόταν και τις κουβέντες που άκουγε. Περασμένα μεγαλεία, που λεει και ο Ποιητής. Η άδρευση, το πότισμα των ζώων και των κήπων γινόταν από το πάνων πηγάδι, τα Σταρδέλα και τα Σκαρδιάνικα δεξαμενές που γεμίζουν από μικροπηγές. Είναι έργα-μνημεία που μαζί με το κοιμητήριο τα εναπομείναντα καλντερίμια και τα παρεκκλήσια-Εξωκλήσια πρέπει ο Δήμος, το τοπικό συμβούλιο, ο Εκπολιτιστικός Εξωραϊστικός-Οικολογικός Σύλλογος και το εκκλησιαστικό Συμβούλιο με αγαστή συνεργασία να τα συντηρήσουν, δείχνοντας έτσι ότι τιμούμε τους προγόνους μας που μας τα κληροδότησαν και κατ'επέκταση ότι αγαπούμε τον όμορφο τόπο μας.

Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου

ΡΙΓΚΛΙΑ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Δημοτικό Διαμέρισμα Ριγκλίων αποτελείται από τρεις οικισμούς: τα κάτω Ρίγκλια, τα άνω Ρίγκλια και το Ελαιοχώριο (παλιά Ίζινα). Οι οικισμοί είναι χτισμένοι σε μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα σε δυο χείμαρρους. Ο Γέροβας ή Στέπενη που ξεκινάει από τα βουνά της Μηλέας κατηφορίζει στ΄ αριστερά των οικισμών και καταλήγει στην όμορφη αμμουδιά Πανταζί. Ο άλλος χείμαρρος ξεκινάει από τα βουνά της Αράχωβας περνάει δεξιά από τους οικισμούς Ίζνα και Ανω Ρίγκλια, μέσα από τον οικισμό των Ριγκλίων και καταλήγει και αυτός στην παραλία του Πανταζί. Τα κάτω Ρίγκλια είναι χτισμένα παραπλεύρως του επαρχιακού δρόμου Καλαμάτας - Αερόπολης. Σε απόσταση 500 μέτρων βρίσκονται τα άνω Ρίγκλια και δύο χιλιόμετρα πιο πάνω είναι χτισμένο το Ελαιοχώριο. Και οι τρεις οικισμοί είναι γραφικότατοι αν και έχουν σημαντικές διαφορές ως προς το ανάγλυφο και τη μορφολογία του εδάφους.
Το Ελαιοχώριο είναι o παλαιότερος από τους τρεις οικισμούς. Τα Ρίγκλια (Ανω και Κάτω) φαίνεται ότι είναι μεταγενέστερα. Είναι δεν είναι 300 ετών. Η παράδοση μας λέει ότι οι κάτοικοι κατάγονται από το παλαιότερο χωριό της Πλάτσας. Στα σύνορα των παλαιότερων οικισμών Καστανέας και Πλάτσας υπήρχαν δύο πηγές τα σημερινά πηγάδια των Κάτω και Πάνω Ριγκλίων. Εκεί Πλατσιώτες και Καστανιώτες πότιζαν τα ζώα τους. Ταχτικά όμως γίνονταν διαμάχες γιατί αμφότεροι διεκδικούσαν το νερό των πηγών για τον εαυτό τους, πολλές φορές οι διαμάχες αυτές εξελίσσονταν σε ομηρικές μάχες. Στο τέλος επικράτησαν οι Πλατσιώτες και έχτισαν τα πρώτα σπίτια κοντά στο νερό. Μέχρι τώρα σώζεται το τοπωνυμίο (οι γούρνες του Αλιφέρη) επώνυμο Πλατσιώτικης οικογένειας.
Οι κάτοικοι του Διαμερίσματος είναι λίγοι, μόνιμοι είναι περίπου εκατό. Βρίθει όμως από κόσμο κατά το καλοκαίρι, όπου έρχονται από τις πόλεις και την ξενιτιά να ξαναδούν τα σπίτια τους και τους γερασμένους συγγενείς τους, τους συγχωριανούς τους που τόσα δεσμοί τους δένουν από τα παιδικά τους χρόνια. Μαζί με αυτούς πολλοί αλλοδαποί που και αυτοί είναι Ριγκλιανοί γιατί φρόντισαν να αγοράσουν κάποιο σπιτάκι, να έρχονται να ξεκουράζονται στις διακοπές τους. Έτσι ντόπιοι και ξένοι δέθηκαν σε βαθμό που να θεωρούνται κι αυτοί ντόπιοι. Η πληθυσμιακή σχέση ντόπιων και ξένων είναι σχεδόν ίση.

Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου

ΤΡΑΧΗΛΑ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το μικρό αυτό γραφικό παραδοσιακό χωριό είναι το τελευταίο παραθαλάσσιο χωριό του νομού Μεσσηνίας πριν τα όρια των Νομών Μεσσηνίας και Λακωνίας και ανήκει στον Δήμο Λεύκτρου. Οι κάτοικοι της Τραχήλας προέρχονται από τα γύρω χωριά. Πότε ακριβώς κατέβηκαν στην παραλία δεν είναι γνωστό. Οι αγρότες κατέβαιναν και καλλιεργούσαν κτήματά τους που βρίσκονται κοντά στην παραλία. Σε κάποια φάση της κοινωνικής τους εξέλιξης συμφιλιώνονται με τη Θάλασσα και παραμένον στην παραλία. Αρχικά κτίζουν μικρά καλυβόσπιτα και εκκλησίες κοντά στην παραλία και ανοίγουν πηγάδια σκάβοντας στο έδαφος που όμως έβγαζαν υφάλμυρο νερό "ορισμένα σώζονται ακόμα" και το έπιναν άνθρωποι και ζώα.
Η τοπωνυμία "ΤΡΑΧΗΛΑ-ΣΠΙΑΝΤΖΑ" συναντάμε σε παλιά Βενετικά έγγραφα ΣΠΙΑΝΤΖΑ: σημαίνει μέρος αλίμενο όπως και πραγματικά είναι η Τραχήλα. Φαίνεται ότι τα Βενετικά πλοία πλησίαζαν στην παραλία και έπαιρναν νερό και έτσι γνώριζαν την περιοχή. Υπάρχει κτίσμα "Πύργοες" στο κέντρο του χωριού στο λιμάνι του 1700, δεν γνωρίζουμε από ποιους κτίστηκε.
Κοντά στην επανάσταση του 1821 έχομε μια ακόμα μνεία της Τραχήλας. Όταν πέρασαν τα πλοία του Ιμπραήμ Πασά που μετέφεραν στρατεύματα για να κάνουν την απόβαση στο Δηρό, κανονιοβόλησαν το χωριό, περισσότερο για εκφοβισμό και λιγότερο για κάποια πραγματικά αποτελέσματα. Στην απογραφή του Καποδίστρια Η Τραχήλα απογράφεται ως οικισμός του Κουτήφαρι. "σήμερα Θαλάμαι" με 64 κατοίκους. Έκτοτε και μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι κάτοικοι της Τραχήλας διέπρεψαν ως ναυtικοί και δημιούργησαν σημαντικές περιουσίες.

Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου