Πληροφορίες τοπωνυμίου

Ο Θρύλος της Ρωξάνης

ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
  Λέγανε Ρωξάνη την όμορφη της Μονεμβασιάς: Ξακουστή για τα κάλλη της σ' όλο το Μοριά!
  Μ' εφτά αδερφούς και δεκαεφτά ξαδέρφους ποιος να κοτήσει να σηκώσει μάτια πάνω της;
  Μαύρη της μοίρα στάθηκε το συναπάντημά της με το στερνοπαίδι του Χασάν - Αγά μια Κυριακή πρωί, που πήγαινε με τη μάνα της στην Εκκλησία.
  Δράκο το λέγανε το παραχαϊδεμένο κι όμορφο τουρκόπουλο, ό,τι πεθύμαγε στη ζωή το 'παιρνε με το σπαθί του!
  Την είδε την ομορφονιά και φούντωσε η λαχτάρα στην καρδιά του για τα κάλλη της.
  Αρχίζει λοιπόν να συχνοδιαβαίνει κάτω απ' τα παραθύρια της. Τον παίρνει χαμπάρι η μάνα της, που τη φύλαγε σαν το μαργαριτάρι. Τη ζώνουνε τα φίδια:
- "Φυλάξου, θυγατέρα, απ' το τουρκόπουλο και σ' έβαλε στο μάτι."
- "Μη σκιάζεσαι, μανούλα μου, και δεν αποκοτάει μ' εφτά αδελφούς και δεκαεφτά ξαδέρφους."
- "Βγάλε την απ' το λογισμό σου" συμβούλευαν το Δράκο οι φίλοι του, "τ' αδέρφια, τα ξαδέρφια της, θε να σε γδάρουν ζωντανό!"
  Μα εκείνος, μάτια μου, το 'βαλε αμέτι μου χαμέτι να την κλέψει.
  Και μια νύχτα που ο άνεμος ούρλιαζε μανιασμένος στη Μονεμβασιά κι έπνιγε κάθε βόγκο και κάθε παράπονο, ο Δράκος δρασκέλισε τα' αψηλό της παραθύρι και την έκλεψε την όμορφη Ρωξάνη.
  Κλειδαμπαρώθηκε μαζί της στο κονάκι του κι απόξω οι φρουροί αγρυπνάνε...
  Ξημέρωνε πάλι Κυριακή. Την περιμένει η μάνα της να κατεβεί να παν στην εκκλησιά, μα αργεί η Ρωξάνη... Την καλεί..., απόκριση δεν παίρνει...
  Με γόνατα τρεμάμενα ανηφορίζει ως την καμαρή της... και τι να δει: Το παραθύρι διάπλατο και το κρεβάτι άδειο!
  Της κόπηκε η ανάσα της δύστυχης. Σέρνει άγρια κραυγή και σωριάζεται καταγής. Προφταίνουνε τ' αδέρφια και τα ξαδέρφια της Ρωξάνης και μια και δυο να τα στο κονάκι του Δράκου!
  Μήτε φρουρός απόμεινε ζωντανός μήτε Δράκος. Αρπάζουν και την έρημη τη νια - τι 'χε φταίξει; - και τηνε παν και την πετάν στο βάραθρο του κάστρου έξω απ' τα τείχη.
  ...Για να ξεπλύνουν - λέει - το όνομα της φαμίλιας τους που το μαγάρισε ο Αγαρηνός κλέβοντάς την.
  Περνάν οι διαβάτες ανεβοκατεβαίνοντας το δρόμο για τη Μονεμβασιά και τους ξεσκίζουν την καρδιά οι βόγκοι και οι θρήνοι της άμοιρης Ρωξάνης... ώσπου αναπαύτηκε...