Εμφανίζονται 5 τίτλοι με αναζήτηση: Αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης στην ευρύτερη περιοχή: "ΙΕΡΙΣΣΟΣ Κωμόπολη ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ" .
ΙΕΡΙΣΣΟΣ (Κωμόπολη) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Τηλέφωνο: +3023773 50000
Φαξ: +3023770 22414
Τηλέφωνο: +30 23770 22216
Φαξ: +30 23770 22414
Η Ιερισσός είναι το παλαιότερο και μεγαλύτερο χωριό του Δήμου με 3118
κατοίκους. Αποτελεί συνέχεια της αρχαίας Ακάνθου,
η οποία υπήρξε αποικία των Ανδρίων από τον 7ο αιώνα π.Χ. και σπουδαία πόλη της
Μακεδονίας όπως αναφέρεται από τους ιστορικούς και αναδεικνύεται από την αρχαιολογική
έρευνα.
Οι κάτοικοί της ασχολούνται κυρίως με την αλιεία, τον τουρισμό και
την μεταποίηση. Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε σημαντική επαγγελματική δραστηριότητα
σχετιζόμενη με το Aγιον
Όρος. Αποτελεί σημαντικό λιμάνι στην Βόρεια Ελλάδα με πολυπληθή αλιευτικό
στόλο και τα ψάρια του κόλπου της Ιερισσού είναι ξακουστά στο Πανελλήνιο για την
νοστιμιά τους.
Οι παραλίες της και οι αμμουδιές της καθώς και η ζωντανή της διασκέδαση,
την καθιστούν μοναδικό τόπο διακοπών. Η αξιόλογη κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα
των κατοίκων της έρχεται από το βάθος των αιώνων και δείγμα της είναι ο πολύ μεγάλος
αριθμός αξιόλογων δημοτικών τραγουδιών που παραμένουν ζωντανά και τραγουδιούνται
μέχρι σήμερα.
Υπάρχουν πάρα πολλοί σύλλογοι που αναπτύσσουν δραστηριότητες, μεταξύ
των οποίων ο πολιτιστικός σύλλογος "Κλειγένης", ο σύλλογος των "Φίλων
του Περιβάλλοντος", ο μουσικογυμναστικός σύλλογος "Ακανθος", καθώς
και επαγγελματικοί σύλλογοι και σωματεία (σύλλογος επαγγελματιών, σωματείο αλιέων,
σωματείο οικοδόμων, γεωργικός συνεταιρισμός).
ΝΕΑ ΡΟΔΑ (Χωριό) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23770 31023
Φαξ: +30 23770 31203
Τα Νέα Ρόδα είναι το μεγαλύτερο προσφυγικό χωριό της βόρειας Χαλκιδικής.
Ιδρύθηκε αμέσως μετά τη Μικρασιατική καταστροφή στη θέση "Πρόβλακας" (= πριν από
το αυλάκι= πριν τη Διώρυγα του Ξέρξη) από 40 περίπου οικογένειες Ροδιατών προσφύγων,
που μετά από ενός χρόνου περιπλανήσεις, έφθασαν στη Χαλκιδική το καλοκαίρι του
1923.
Τα Ρόδα Μ.Ασίας βρίσκονται στην Προποντίδα,
στη θάλασσα του Μαρμαρά ή "Θάλασσα της Ρωμιοσύνης", στη δυτική ακτή
της Κυζικινής χερσονήσου, βόρεια της Αρτάκης
και της Γωνιάς και νότια από το Χαράκι. Το 1901 το χωριό κατοικείται από 700 περίπου
Έλληνες. Κατά την παράδοση και βάσει των γλωσσικών ιδιωματισμών είναι άποικοι
από τη Ρόδο. Στο χωριό
ζούσαν και 100 περίπου Τούρκοι, που έχουν έλθει από την Κούταλη γύρω στο 1700,
με διαταγή τούρκου αξιωματούχου, που θέλησε να ευχαριστήσει τους Κουταλιανούς.
Οι διηγήσεις παρουσιάζουν το χωριό αλλά και την ευρύτερη περιοχή σαν
παράδεισο: Πλούσια θάλασσα, εύφορη γη. Παράγουν κουκούλια μεταξοσκώληκα, γρανίτη
σε κυβόλιθους, αλιεύματα, φρούτα, ελιές, σταφύλια, ποτιστικά κρεμμύδια και πολλά
άλλα, που προωθούν με καράβια προς την Κωνσταντινούπολη.
Έχουν τρεις εκκλησίες (μεγαλύτερη ο Αϊ Δημήτρης) και ψηλού επιπέδου σχολείο. Μέχρι
το 1912 ζουν ευτυχισμένοι. Τότε έρχονται στα πράγματα οι νεότουρκοι. Σε όλα τα
ελληνικά Μικρασιατικά χωριά επικρατεί ο φόβος της σφαγής και της εξορίας, με την
γνωστή κατάληξη εκείνο τον μαύρο Αύγουστο του 1922. Οι Ροδιάτες φεύγουν άρον-άρον
με δύο τρόπους: Δύο καΐκια για Μυτιλήνη,
ενώ οι περισσότεροι περνούν στο διπλανό νησί Αλώνη και μετά στο νησί του Μαρμαρά,
από όπου μετά από 20 μέρες τους παραλαμβάνει το πλοίο "Προποντίς" και τους αποβιβάζει
στο Καραμπουρνάκι Θεσσαλονίκης, για να καταλήξουν στην Αγία Βαρβάρα της Τούμπας,
απ' όπου οι περισσότεροι διασκορπίζονται σε μικρές ομάδες.
Η ομάδα της Μυτιλήνης είναι που φθάνει το 1923 για διερεύνηση στην
περιοχή, απορρίπτει τη θέση της σημερινής Ουρανούπολης σαν στενάχωρη και μικρή,
διαμένει λίγους μήνες πρόχειρα στην Ιερισσό, προτείνει για το νέο χωριό την πλαγιά
στο σημερινό λιμάνι της Ιερισσού, και αφού οι Ιερισσιώτες αντιδρούν φοβούμενοι
μελλοντική ένωση των χωριών, τελικά επιλέγει τη θέση "Πρόβλακας" και ευνόητα ονομάζει
το νέο χωριό "Νέα" Ρόδα.
Το νέο χωριό αρχίζει να προσελκύει περισσότερους πρόσφυγες. Ένας σημαντικός
αριθμός φθάνει με ιδιόκτητα καΐκια από τα Σκοπιά (αλλιώς "τα Σκουπιά" ή "η Σκοπιά"),
που ήταν στο νησί Αλώνη, απέναντι και πολύ κοντά στα Ρόδα. Οι κάτοικοι ήταν κυρίως
θαλασσινοί και έμποροι. Ευσεβείς, το πρώτο που πήραν μαζί τους ήταν η θαυματουργή
εικόνα της Παναγίας, που σήμερα είναι η προστάτιδα και το καύχημα των Νέων Ρόδων.
Οικογένειες φθάνουν επίσης από την Ανατολική Θράκη, αλλά και από το Χαράκι και
τη Γωνιά της Κυζίκου. Στο μεταξύ ειδοποιούνται οι Ροδιάτες που διαμένουν αλλού
και οι περισσότεροι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα, φθάνουν στα Ν. Ρόδα. Μεσολαβεί
η ανταλλαγή των πληθυσμών, που ξεκινά στις 14 Ιουνίου 1924. Οι τελευταίοι Έλληνες
της Μικρασίας ξεριζώνονται και μπαίνουν στην Ελλάδα αναζητώντας νέα πατρίδα. Μια
μεγάλη ομάδα Καππαδοκών φθάνει το 1926 στα Νέα Ρόδα, και το χωριό παίρνει την
οριστική του μορφή. Το Ανταβάλ (η "Ανταβαλίς" ή "Αντίβαλον") της περιφέρειας Νίγδης
στην Καππαδοκία, είναι η
πατρίδα της ομάδας αυτής. Χωριό τουρκόφωνο αλλά ελληνικότατο, με 1800 περίπου
κατοίκους. Η εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου είναι κτίσμα του 500 μ.Χ και ερείπιά
της σώζονται μέχρι σήμερα. Το όνομα του χωριού προέρχεται πιθανότατα από το ρήμα
«αντιβάλλω» (=εναντιώνομαι), λόγω της διαρκούς αντιδικίας με τους τούρκους. Τόπος
βραχώδης, φτωχός και άγονος, με οριακή παραγωγή, οδηγεί συχνά τους άντρες για
περιοδική εργασία στην Κωνσταντινούπολη. Ειδικά στην περίοδο 1913-1923 υποφέρουν
από τούρκικες λεηλασίες και ζουν με τον φόβο για τη ζωή τους. Όταν δίνεται η εντολή
της εγκατάλειψης των εστιών, με επικεφαλής τον ιερέα τους Αγαθάγγελο, ξεκινούν
με τα κάρα τους για Νίγδη-Ουλούγουσλα και κατεβαίνουν στη Μερσίνα. Μετά 1-2 μήνες
φθάνουν στον Αϊ Γιώργη του Πειραιά
και μετά στη Θεσσαλονίκη.
Από εκεί, ένα μεγάλο μέρος περνά από Πυργαδίκια, Ουρανούπολη και Ορφάνι αλλά η
ελονοσία και οι κακουχίες τους φέρνουν τελικά στην περιοχή. Για περίπου 5 χρόνια
διαμένουν στα γύρω μετόχια, και στη συνέχεια, με την όποια κρατική βοήθεια, εγκαθίστανται
και δίνουν στο χωριό την σημερινή του μορφή.
Δύσκολα χρόνια ακολουθούν για όλους τους κατοίκους. Η νοσταλγία για
τις πατρίδες εκφράζεται συνεχώς με την ευχή "άντε γεια μας και καλή πατρίδα
!". Υπάρχει όμως και μεγάλη θέληση για το νέο ξεκίνημα. Ανοίγονται στη θάλασσα,
καλλιεργούν τη γη, και σιγά- σιγά προοδεύουν σημαντικά.
Ελάχιστοι είναι σήμερα οι εκπρόσωποι της πρώτης γενιάς προσφύγων που
τα θυμούνται όλα αυτά. Η γνώση όμως της ιστορίας μας, είναι πολύτιμη και για μας
τους νεώτερους.
ΣΤΑΓΙΡΑ (Χωριό) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23760 41335
Φαξ: +30 23760 41335
Η γενέτειρα του Αριστοτέλη και η είσοδος του Δήμου Σταγείρων - Ακάνθου.
Βρίσκεται χτισμένο στους πρόποδες του όρους Στρατονικού
(Στρεμπενίκος), με υψόμετρο 500 περίπου μέτρα. Στην είσοδο του χωριού, οι επισκέπτες
μπορούν να επισκεφθούν το πάρκο στο οποίο βρίσκεται ο αδριάντας του Αριστοτέλη
καθώς επίσης και πολλά υπέργεια μνημεία, όπως πύργοι, δημόσια λουτρά και το κονάκι
του Μαδέμ Αγά, από την εποχή των Σιδηροκαυσίων.
Τα Σιδηροκαύσια ήταν η έδρα του μεταλλείου και σημαντικό διοικητικό
κέντρο της περιοχής, με δικό του νομισματοκοπείο. Κατηφορίζοντας προς το χωριό
συναντούμε τον κεντρικό ναό «Γενέθλια της Θεοτόκου», μεγάλης αρχαιολογικής σημασίας,
που χτίστηκε το 1814 με την βοήθεια της Ι.Μ.
Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους, και είναι ένας από τους ελάχιστους στην Ελλάδα
σε σταυροειδή ρυθμό.
Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζει το εξωκλήσι «Παναγία η Σπηλιώτισσα»
χτισμένο μέσα σε βράχο. Στο χώρο αυτό γίνεται το μεγάλο πανηγύρι του χωριού, στις
8 Σεπτεμβρίου. Ο επισκέπτης μπορεί να περιηγηθεί μέσα σε καταπράσινες διαδρομές
με πανοραμική θέα. Οι κάτοικοι που ζουν σήμερα στο χωριό είναι περίπου 500 και
ασχολούνται κυρίως με την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και των δασών. Το πανέμορφο
και ιστορικό χωριό Στάγειρα βρίσκεται πάνω στον κεντρικό οδικό άξονα Θες/νίκης
Ουρανούπολης και απέχει
μόλις 8 χιλιόμετρα από την θάλασσα.
ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗ (Χωριό) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23760 41217
Φαξ: +30 23760 41469
Η Στρατονίκη είναι ένα από τα ορεινά χωριά του Δήμου στο Στρατονικό
όρος, με θέα στον κόλπο της Ιερισσού
και στην χερσόνησο του Αθω.
Είναι ένα από τα μαντεμοχώρια του Δήμου και οι κάτοικοί της -κυρίως παλαιότερα-
είχαν σαν κύρια ασχολία τους τα μεταλλεία. Εικάζεται ότι κτίστηκε από τον βασιλιά
της Μακεδονίας Περδίκκα, προς τιμήν της αδερφής του Στρατονίκης.
Η Στρατονίκη γνώρισε μεγάλη ακμή από το 1530 μ.Χ, αφότου ο σουλτάνος
Σουλεϊμάν ο Α', αναδιοργάνωσε τα μεταλλεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που ήταν
γνωστά στην περιοχή από τους βυζαντινούς χρόνους, ως Σιδηροκαύσια ή Σιδερόκαψα
(Σεντέρ -καπισί). Από τα χρόνια εκείνα, συνέρεαν στην περιοχή εκτός από έλληνες
και εργάτες πολλών άλλων εθνικοτήτων (Βούλγαροι, Σέρβοι, Βλάχοι, Κιρκάσιοι, Τούρκοι,
Αλβανοί, Εβραίοι, ακόμα και Γερμανοί ως τεχνικοί). Η ακμή των μεταλλείων μετέβαλε
την Στρατονίκη σε ένα μεγάλο και ακμαίο κέντρο, καθώς δούλευαν εκεί περί τους
6.000 εργάτες, σε 500-600 φούρνους, διάσπαρτους μέσα στα βουνά και αποτελούσε
μία μικρή Βαβέλ, καθώς μιλιόταν πολλές γλώσσες από τους εργάτες των ποικίλων προελεύσεων.
Ελληνικά, Ισπανοεβραϊκά και πολλές βαλκανικές γλώσσες.
Οι Εβραίοι ασκούσαν κυρίως το επάγγελμα του σαράφη και φαίνεται ότι
ήταν πολλοί και κυριαρχούσαν στην αγορά. Οι Εβραίοι σαράφηδες και οι Τούρκοι ενοικιαστές
των μεταλλείων αγόραζαν από τους μεταλλωρύχους τον άργυρο σε καθορισμένη από το
κράτος τιμή. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο αν ως κοινή γλώσσα συνεννοήσεως
επιβλήθηκε ή Ισπανική. Παρ' όλα αυτά, στην αγορά ακούγονταν και τα ελληνικά και
τα σερβικά από τους χωρικούς των γύρω χωριών, πού κατέβαιναν να διαθέσουν τα προϊόντα
τους. Έτσι, όταν το Σάββατο έκλειναν τα καταστήματά τους οι Εβραίοι, νέκρωνε η
αγορά και επομένως οι ημέρες αργίας στα Σιδηροκαύσια ήταν δύο, το Σάββατο για
τους Εβραίους και η Κυριακή για τους χριστιανούς.
Υπολογίζεται ότι στα μέσα του 16ου αιώνα, ο σουλτάνος έπαιρνε κάθε
μήνα από τα μεταλλεία, μετάλλευμα αξίας 20.000-30.000 χρυσών νομισμάτων. Στα Σιδηροκαύσια
εικάζεται ότι λειτουργούσε νομισματοκοπείο από την εποχή του Μουράτ του Β' (1421-1451).
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
