Εμφανίζονται 53 τίτλοι με αναζήτηση: Αξιοθέατα στην ευρύτερη περιοχή: "ΣΕΡΡΕΣ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΡΟΔΟΛΙΒΟΣ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Ανάμεσα στα μετόχια που διατηρούσε η μονή
Ιβήρων, γύρω από το Ροδολίβος, περιλαμβάνεται και ο Βορισκός, τοπωνύμιο μνημονευόμενο
στους δύο - του 1316 και του 1341 - για το Ροδολίβος απογραφικούς καταλόγους.
Ο χαρακτηρισμός του τοπωνυμίου ως "αγρίδιον", στον απογραφικό κατάλογο
του 1341, δηλώνει ότι ο Βορισκός ήταν εγκατάσταση λίγων αγροτικών οικογενειών.
Ο παρακάτω πίνακας με την απογραφή των οικογενειών, του συνολικού πληθυσμού και
όλων των περιουσιακών στοιχείων των χωρικών, είναι ενδεικτικός για το βιοτικό
επίπεδο της μικρής αγροτικής εγκατάστασης του Βορισκού.
Έτος απογραφής | 1316 | 1341 |
Αριθμός οικογενειών | 14 | 17 |
Κάτοικοι | 62 | 75 |
Βοοειδή | 17 | 8 |
Όνοι | 2 | 1 |
Χοίροι | 5 | 2 |
Αιγίδια | 10 | 10 |
Μελίσσια | 6 | 6 |
Αμπέλια μόδια | 79,5 | 116 |
Φόρος καταβαλλόμενος στη μ. Ιβήρων | 24 υπέρπυρα | 34 7/12 υπέρπυρα |
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ροδολίβους
ΝΙΓΡΙΤΑ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Ένας ιδανικός χώρος αναψυχής για τους κατοίκους της Νιγρίτας και της
γύρω περιοχής αποτελεί η τοποθεσία στο όριο των κτηματικών περιοχών Νιγρίτας και
Σοχού. Μια περιοχή ιδιαίτερα φυσικού κάλλους, ένα χλοερό λιβάδι περικυκλωμένο
από υψώματα κατάφυτα με βελανιδιές με θέα το γεφύρι, που από τους κατοίκους της
Νιγρίτας αποκαλείται «Σουχνιά γέφυρα».
Από εκεί περνούσε ο παλιός δρόμος Νιγρίτας- Σοχού και μέχρι την προπολεμική
περίοδο ήταν ο κύριος δρόμος για τα καραβάνια των αγωγιατών του Σοχού προς τις
Σέρρες. Το γεφύρι κατασκευάστηκε από σχιστόλιθους της περιοχής, πιθανότερα το
17ο ή 18ο αιώνα, ενώ το γείσο από σχιστόπλακες που περιβάλλει το τόξο του είναι,
συνήθως, χαρακτηριστικό των γεφυριών της εποχής της τουρκοκρατίας.
Σε χάρτη του Υπουργείου Πολέμου της Αγγλίας η γέφυρα αναγράφεται με
την ονομασία Sheitan Keupri (Γέφυρα του Σατανά). Η ονομασία δικαιολογείται εύκολα
αν λάβει κανείς υπόψη τις μαρτυρίες του Γάλλου πρόξενου στη Θεσσαλονίκη, στις
αρχές του 19ου αι., Esprit-Marie Cousinery, όπου το πέρασμα αυτό είχε γίνει επικίνδυνο
για την ευκολία την οποία έδινε στους κλέφτες να συλλαμβάνουν εκεί τους περαστικούς.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Νιγρίτας
ΚΑΣΤΑΝΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
Το Δάσος Καστανοχωρίου, μοναδικό καστανόδασος με θαυμάσιο διάκοσμο από αιωνόβιες καστανιές, συνεισφέρουν στο μοναδικό περιβάλλον του Νομού.
ΛΑΪΛΙΑΣ (Χιονοδρομικό κέντρο) ΣΕΡΡΕΣ
Το δάσος του Λαϊλιά, βρίσκεται 25 χλμ από την πόλη των Σερρών, στην
οροσειρά της Βροντούς και αποτελεί μία μαγευτική τοποθεσία, υψηλής αισθητικής
και ιδιαιτερού φυσικού κάλλους. Ειναι ένα ψηλό δάσος οξυάς και δασικής πεύκης
με έκταση 33.000 στρεμμάτων. Πρόκειται για ορεινό σύμπλεγμα με υψηλότερη κορυφή
τα 1850 μέτρα, με δασοκάλυψη 83% και οδικό δίκτυο 110 χιλιόμετρα.
Το δάσος του Λαϊλιά ειναι συνδεδεμένο με χίλιες παραδόσεις και ιστορίες.
Για πρώτη φορά το όνομα «Λαϊλιάς» που είναι παραφθορά της τουρκικής λέξης Γιαϊλιάς,
αναφέρεται στο «Χρονικό του Πάπα-Συνοδινού» το 1603-1604. Το όνομα Γιαϊλιάς σήμαινε
τόπος ξεφαντώματος, αναψυχής και παραθερισμού. Τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία
για το ορεινό συγκρότημα της Βροντούς που περιλαμβάνει το δάσος Λαϊλιά, δεν είναι
ικανά να αποδώσουν την πλήρη ιστορική εξελιξη της περιοχής, δείχνουν ωστόσο οτι
η συγκεκριμένη περιοχή δεν αποτελούσε ένα ανεξάρτητο ορεινό τμήμα, ξεκομμένο από
την ανθρώπινη δραστηριότητα της γειτονικής πεδιάδας των Σερρών, που ήταν ιδιαίτερα
έντονη από τους αρχαιοτάτους χρόνους.
Πηγές αναφέρουν πως επί τουρκοκρατίας είχαν στο Λαϊλιά θερινές κατοικίες
πρόκριτοι του Νομού και οι μπέηδες έστελναν εκεί τα χαρέμια τους για παραθέριση.
Λίγο αργότερα οι Σερραίοι δημιούργησαν στον Λαϊλιά ένα γραφικό χωριό αξιοποιώντας
τον έτσι σε αξιόλογο θέρετρο. Ο Β΄παγκόσμιος πόλεμος, όμως, ερήμωσε τα πάντα.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των επισκεπτών συγκεντρώνει ο τεράστιος βράχος της Κατίγκας
που βρίσκεται στο χείλος μιας βαθιάς χαράδρας και ξαναζωντανεύει το θρύλο της
Κατίγκας, της κοπέλας που αυτοκτόνησε πέφτοντας από το βράχο για να μην παντρευτεί
έναν μωαμεθανό.
Στο μεσοπόλεμο οι Σερραίοι, στο οργανωμένο θέρετρο που είχαν στο βουνό
οργάνωναν τα «ανταμώματα». Οι κτηνοτρόφοι νομάδες Βλάχοι είχαν στεριώσει στα χαμηλότερα
και ηπιότερα επίπεδα του δάσους χτίζοντας οικισμό στον οποίο ξεχώριζε η εκκλησία,
καμωμένη με μεράκι και ευλάβεια. Πολλοί είναι οι περιπατητές και οι αθλητές που
επισκέπτονται καθημερινά το δάσος κατα τους θερινούς μήνες με αποκορύφωμα το Δεκαπενταύγουστο,
οπότε και διοργανώνονται λαογραφικές εκδηλώσεις.
Στην κορυφή «Αλή-μπαμπάς» υπάρχει μία πηγή, το νερό της οποίας χρησιμοποιούσαν
για την παρασκευή του «ακανέ» που αποτελεί ακόμα και σήμερα παραδοσιακό τοπικό
γλύκισμα. Στη βόρεια πλευρά της κορυφής μέσα σε δάσος από οξυές και έλατα σε υψόμετρο
1600 μέτρων, βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο του Λαϊλιά, δημιούργημα του Ελληνικού
Ορειβατικού Συλλόγου Σερρών, που είναι ένα από τα πιο αξιόλογα της Ελλάδας. Διαθέτει
μία βασική χιονοδρομική πίστα μήκους 1.000 μέτρων και πλάτους 70 μέτρων, η οποία
εξυπηρετείται από ένα συρόμενο χιονοδρομικό αναβατήρα ενω υπάρχει και μία δεύτερη
πίστα με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Με κατάλληλο φωτισμό που τοποθετήθηκε στην
πίστα γίνονται και νυχτερινές καταβάσεις. Κάθε χρόνο στο χιονοδρομικό κέντρο πραγματοποιούνται
αγώνες καταβάσεων και δρόμου αντοχής, πανελλήνιοι, τοπικοί, περιφερειακοί και
άλλοι χιονοδρμικοί αγώνες.
Επίσης, λειτουργεί ένα σύγχρονο χιονοδρομικό περίπτερο-σαλέ. Το βιοκλίμα
της περιοχής έχει αξηρικό εύκρατο χαρακτήρα που δεν ανήκει στο μεσογειακό αλλα
στα βιοκλίματα της Μεσευρώπης. Στο δάσος του Λαϊλιά παρατηρούνται 515 περίπου
taxa, είδη και κατώτερες ταξινομικές μονάδες. Πλούσια είναι η βλάστηση και η υποβλάστηση.
Στην τοποθεσία «Μπαλτά-Τσαΐρ» αναπτύσσεται ένα παλαιοντολογικό φυσικό μουσείο
της βλάστησης του δάσους. Στην περιοχή χρονολογικά εντοπίσθηκε η πρώτη παρουσία
των ανθρώπων σ΄αυτήν. Ο χώρος ονομάζεται «σφαγνώνας», προστατεύεται από το Υπουργείο
Γεωργίας και κηρύχθηκε διατηρητέο φυσικό μνημείο. Σ΄αυτήν την έκταση συναντώνται
από τα πιο σπάνια είδη χλωρίδας, ενώ γίνονται έρευνες της μεταπαγετώδους εξέλιξης
του δάσους.
Η πανίδα του είναι πλούσια και σημαντική, ενώ το δάσος διατηρείται
σαν πυρήνας αποταμίευσης με την απαγόρευση του κυνηγιού διαρκώς. Από τα φυτοφάγα
θηλαστικά έντονη είναι η παρουσία των ζαρκαδιών και των λαγών, από τα παμφάγα
τα αγριογούρουνα αποτελούν το σημαντικότερο πληθυσμό ενώ οι λίγες καφετιές αρκούδες
βρίσκουν άσυλο στο βόρειο απόκρημνο τμήμα του δάσους. Έντονη είναι η παρουσία
της αλεπούς από τα σαρκοφάγα και μετριότερη του τσακαλιού. Επίσης, στην περιοχή
παρατηρήθηκαν και χειρόπτερα, ενώ σημαντική είναι η παρουσία των ερπετών τόσο
αριθμητικά όσο και σε ποικιλία ειδών. Επίσης έχουν καταγραφεί 63 είδη ορνιθοπανίδας
από τα οποία τα 10 προστατεύονται από σχετική οδηγία της Ε.Ο.Κ., περι διατήρησης
των άγριων πουλιών. Το δάσος του Λαϊλιά με τα πανύψηλα δένδρα, τις απότομες χαράδρες,
τους απόκρημνους και τεράστιους βράχους, τα περιπατητικά μονοπάτια καθώς και τις
ανέσεις του χιονοδρομικού κέντρου και του ορειβατικού καταφυγίου προσφέρεται για
τουρισμό όλες τις εποχές του χρόνου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σερρών
ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ (Οικισμός) ΣΕΡΡΕΣ
H Χρυσοπηγή είναι σπούδαιο θέρετρο των Σερρών με δροσερά νερά, θαυμάσιο κλίμα και εξαιρετική δροσιά. Γι'αυτό και ο οικισμός που πέφτει σε νάρκη κάθε χειμώνα, ζωντανεύει το καλοκαίρι με την εγκατάσταση των Σερραίων στα εξοχικά σπίτια τους εδώ. Οι προσκοπικές και μαθητικές κατασκηνώσεις προσφέρουν επίσης τη φιλοξενία τους στους μικρούς παραθεριστές. Στη Χρυσοπηγή υπάρχει Κέντρο Δασικών Ερευνών και Δασικό Φυτώριο για την παραγωγή κωνοφόρων δασικών ειδών για τεχνητές αναδασώσεις. Επίσης υπάρχει και αξιόλογο Εκτροφείο θηραμάτων, όπου βλέπει κανείς ζαρκάδια, φασιανούς και ορτύκια, ο δε γύρω δασικός χώρος έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να προσφέρει ιδανικό περιβάλλον σ'όσους επισκέπτονται τη Χρυσοπηγή απλά για πικ-νικ.
ΡΟΔΟΛΙΒΟΣ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Μνημονεύεται στο ισοκώδικο του Νικήτα Αντζά (1098) ως "ισταμένην
εις τον τόπον τον λεγόμενον Τόπολος". Το τοπωνύμιο διατηρούμενο μέχρι σήμερα,
με κάποια παραφθορά, ως "Ντουπόλος" βρίσκεται σε μικρή απόσταση νότια
του Ροδολίβους σε ράχη, πρόβουνο του Παγγαίου.
Η εκκλησία ταυτίστηκε από τον Θ. Παπαζώτο με την παλαιοχριστιανική βασιλική της
Αγίας Μαρίνας, που αποκαλύφθηκε κοντά στο χωριό Σέμαλτο (σήμερα Μικρό
Σούλι Σερρών)...
Προσεκτικότερη όμως εξέταση του εγγράφου, "...Χωρίον Ροδολύβου
κατά τον γενόμενον περιορισμό, καθά απάρχεται από του βουνού του λεγόμενου Μεγάλη
Πέτρα, ενώ διαχωρίζονται τα σύνορα του χωρίου Ζηδομίστου ...διαχωρίζων δεξιά τα
σύνορα του χωρίου Δομνίκου... παραλαμβάνει τα σύνορα του χωρίου Βελτζίστου...
και ακουμβίζει εις τα σύνορα του χωρίου Σιομάλτου και κάμπτει προς ανατολήν χωρίζων
δεξιά τα σύνορα του χωρίου Σιομάλτου και διέρχεται την εκκλησίαν την Λύμνην την
ισταμένην εις τον τόπον τον λεγόμενον Τοπόλος και ανέρχεται εις το όρος...ένθα
και ήρξατο...", οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γενόμενη ταύτιση είναι αμφισβητήσιμη
αφού, σύμφωνα με το πρακτικό, η εκκλησία η Λύμνη βρίσκεται μέσα στα όρια δικαιοδοσίας
του Ροδολίβους και όχι του Σεμάλτου. Θα πρέπει ακόμη να σημειώσουμε ότι με το
τοπωνύμιο Τόπολος (Ντουπόλος) δεν καθορίζεται η περιοχή της παλαιοχριστιανικής
βασιλικής της Αγίας Μαρίνας, καθώς ο Θ. Παπαζώτος αναφέρει, αλλά πλησιέστερη προς
το Ροδολίβος τοποθεσία όπου και θα πρέπει να αναζητηθεί η εκκλησία η Λύμνη. Η
επισήμανση ερειπίων (σωρός από πέτρες και κονιάματα) στη θέση αυτή του Ροδολίβους
σε συνδυασμό με την τοπική παράδοση, που διατηρεί τον όρο "εκκλησία",
σαν υποδηλωτικό του κατεστραμμένου σήμερα κτίσματος είναι, νομίζω, ενδεικτική
για την ταύτισή του με την εκκλησία την Λύμνη. Για την ταύτιση αυτή συνηγορεί
και η πληροφορία χωρικών του Ροδολίβους ότι στην περιοχή των ερειπίων σωζόταν,
μέχρι πριν μερικά χρόνια, "μάρμαρο με σταυρό" - πιθανότατα ένσταυρο
θωράκιο - που θα πρέπει να καλύφθηκε από την βλάστηση (πουρνάρια ) που καλύπτουν
ολόκληρο τον χώρο των ερειπίων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ροδολίβους
Την ύπαρξη του ναού, στα υστεροβυζαντινά χρόνια, συμπεραίνουμε από τον απογραφικό κατάλογο του απογραφέα - πρωτοκυνηγού Ιωάννη Βατάτζη του 1341, σύμφωνα με τον οποίο τέσσερες οικογένειες του Ροδολίβους φέρονται να έχουν, ανάμεσα στα άλλα περιουσιακά στοιχεία, χωράφια εις την "Αγίαν Κυριακήν". Ο όρος Αγία Κυριακή, που στο αγιορείτικο έγγραφο είναι υποδηλωτικό περιοχής, θεωρείται βέβαιο ότι προήλθε από ύπαρξη ναού τιμώμενου στο όνομα της Αγίας. Ο ναός ιδρύθηκε πιθανότατα μεταξύ του 1316 και του 1341. Στην υπόθεση αυτή καταλήγουμε αφού ο ναός (ή η περιοχή της Αγίας Κυριακής) δεν μνημονεύεται στον απογραφικό κατάλογο του απογραφέα - ορφανοτρόφου Τρύφωνα Κεδρηνού του 1316, εκτός αν το έτος αυτό οι κάτοικοι του Ροδολίβους δεν είχαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις στην περιοχή της Αγίας Κυριακής. Ο ναός θα πρέπει να ταυτισθεί με ερείπια κτίσματος, που σώζονται σε απόσταση 1,5 χλμ. δυτικά του Ροδολίβους. Η ύπαρξη κίονα (με ορατό ύψος 0,70 μ.) διατηρούμενου στην αρχική του θέση ανάμεσα στα ερείπια του κτίσματος, που πιθανότατα υποβάσταζε τράπεζα προσφορών σε συνάρτηση με την μέχρι σήμερα διατήρηση του τοπωνυμίου "Αγία Κυριακή", με το οποίο υποδηλούται η περιοχή των ερειπίων είναι σοβαρές ενδείξεις για την ορθότητα της ταύτισης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ροδολίβους
Μνημονεύεται σε πρακτικό της μονής Ιβήρων των μέσων του 14ου αι. Η θέση του ναού ταυτίζεται με τη θέση του σημερινού ναού των Αγίων Ταξιαρχών ιδρυμένος στο κέντρο του Ροδολίβους. Το όνομα του σημερινού ναού, η ύπαρξη κιόνων στον αυλόγυρό του, από προγενέστερο ναό, μπορούν να αποτελέσουν ενδείξεις για πιθανή ταύτιση δεδομένου ότι στην περιοχή του Ροδολίβους δεν σώζεται ή δεν μαρτυρείται στη μνήμη της τοπικής παράδοσης άλλος ομώνυμος ναός. Ο σημερινός ναός, τρίκλιτη μεταβυζαντινή βασιλική οικοδομήθηκε το 1834 και "ιστορήθη δια χειρός Γεωργίου και του υιού αυτού Βασιλείου των Λακκοβικιωτών εν έτει 1869". Από τις τοιχογραφίες που ήταν καλά δείγματα λαϊκής ζωγραφικής του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα διατηρούνται, σήμερα, ελάχιστα τμήματα στο χώρο του νάρθηκα μετά την πυρκαγιά του 1970 που κατέστρεψε τον τοιχογραφικό διάκοσμο του κυρίως ναού και αποτέφρωσε την ανωδομή του. Στην εξωτερική παρειά του τοίχου της κόγχης υπάρχει εντοιχισμένη, μαρμάρινη ορθογώνια πλάκα μεταβυζαντινών χρόνων με ανάγλυφη παράσταση ανισοσκελούς σταυρού με πεπλατυσμένες στα άκρα τους κεραίες. Πάνω από την οριζόντια κεραία παριστάνονται δυο αγγεία και κάτω από αυτά από ένα ψάρι. Πρόκειται πιθανότατα για μεταβυζαντινή ταφόπλακα. Μετά την καταστροφή του βυζαντινού ναού και πριν την ίδρυση του σημερινού (1834) ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για μεταβυζαντινό νεκροταφείο όπως συμπεραίνεται από σωζόμενες στο προαύλιο του ναού ανεπίγραφες ταφόπλακες με ανάγλυφες διακοσμήσεις.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ροδολίβους
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Τηλέφωνο: +30 23210 71189
Το γραφικό μοναστήρι
του Αγίου Γεωργίου του Κρυονερίτη βρίσκεται στα ανατολικά της πόλης, στο δρόμο προς τον Αη Γιάννη. Η προσωνυμία "Κρυονερίτης" οφείλεται στην πηγή κρύου νερού που υπήρχε άλλοτε εκεί κοντά. Το μοναστήρι ιδρύθηκε προ του 1298 και έγινε μετόχι της μονής Αγ. Προδρόμου το 1344, όταν η Υπομονή, σύζυγος του Σακελλαρίου Μουρμουρά, άρχοντα των Σερρών, το δώρησε στη μονή του Αγίου Προδρόμου.
Το μοναστήρι υπέστη πολλές καταστροφές από τους Τούρκους το 1572,
οπότε κατέπεσε ο κομψός τρούλος του, ο οποίος αντικαταστάθηκε από ημισφαιρική
οροφή που καλυπτόταν εξωτερικά από τετράπλευρη πυραμιδοειδή στέγη. Πιθανότατα
η στέγαση αυτή να έγινε στις επισκευές του έτους 1864, που αναφέρονται στη λίθινη επιγραφή της δυτικής εξωτερικής πλευράς του μνημείου.
Σπουδαίας αρχαιολογικής αξίας είναι οι δύο εικόνες που κοσμούν το
σύγχρονο τέμπλο και παριστάνουν η μία την Παναγιά Βρεφοκρατούσα με το επίθετο
"Παντάνουσα" (του έτους 1694) και η άλλη το Χριστό Παντοκράτορα με την επιγραφή "Δέησις του δούλου του Θεού Ακακύου μοναχού".
Σελίδα
του Ηπειρώτη Παναγιώτη
ΒΥΡΩΝΕΙΑ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Βυρώνεια έγινε το 1913 η συνθηκολόγηση Ελλήνων
και Βουλγάρων. Κάτω από έναν αιωνόβιο πλάτανο βρίσκεται η αναμνηστική πλάκα η
οποία γράφει: "Βούλγαροι κατατροποθέντες / εζήτησαν ανακωχή. / Ενταύθα συνεργάσθησαν:
Στρατηλάτης Βασιλεύς Κων/νος και Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος".
Εδώ ο Βενιζέλος καθόρισε στις 14 Ιουλίου 1943, τους όρους της Συνθήκης
του Βουκουρεστίου με τη βουλγαρική αντιπροσωπεία. Η καρέκλα δίπλα στο δέντρο είναι
αυτή που χρησιμοπόιησε ο Βενιζέλος. Το στρατηγίο των Ελληνικών δυνάμεων βρισκόταν
στο Χατζή-Μπεϊλίκ (σημερινή Βυρώνεια) όπου ακόμη και τώρα υπάρχει η σχετική μεταλική
πινακίδα. Από το Χατζή-Μεϊλίκ θα περάσει ο Βενιζέλος πηγαίνοντας στο Βουκουρέστι
όπου γίνεται η σύνταξη των εμπολέμων στην προσπάθειά τους να υπογράψουν ανακωχή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Πετριτσίου
ΚΕΡΚΙΝΗ (Βουνό) ΣΕΡΡΕΣ
Στο όρος Μπέλλες βρίσκονται τα οχυρά του Ιστίμπεη. Τον Απρίλιο του
1941 έγινε εδώ η Μάχη των Οχυρών, οι έλληνες αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση, ηρωισμό
και αυτοθυσία ενάντια στους ξένους κατακτητές. Στην Μάχη των Οχυρών τριακόσιοι
πενήντα (350) Ελληνες στρατιώτες με 14 αξιωματικούς κράτησαν στο Ιστίμπεϊ, επί
δύο μέρες, μια από τις καλύτερες Γερμανικές μεραρχίες, χωρίς καμία βοήθεια και
προκάλεσε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Σήμερα, στον χώρο όπου έγινε η Μάχη των Οχυρών,
εορτάζεται κάθε χρόνο στις 6 Απριλίου η Μάχη των Οχυρών με παρουσία πολλών επισκεπτών
(σχολεία, σύλλογοι παλαίμαχων πολεμιστών). Επίσης, παραγωγικές σχολές των Ενόπλων
Δυνάμεων επισκέπτονται τον χώρο και αποτίνουν φόρο τιμής όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Υπάρχει, τέλος, μπροστά από το οχυρό μουσείο με πλούσιο υλικό από τις μάχες των
οχυρών. Η στρατιωτική μονάδα που εδρεύει στο Ν. Πετρίτσι προσφέρει ευγενέστατα
ξενάγηση με προβολή ταινιών και επίσκεψη στις στοές όπου γράφτηκε η σύγχρονη ιστορία
του έθνους μας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Πετριτσίου
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Τηλέφωνο: +30 23210 56205
Φαξ: +30 23210 56205
Στα βόρεια της πόλης των Σερρών, πάνω σε λόφο γνωστό με την επωνυμία
Κουλάς, βρίσκεται η αρχαία και βυζαντινή ακρόπολη.
Από την οχύρωση της ακρόπολης σώζονται αρκετά τμήματα και αποκαθίσταται το περίγραμμά
της. Ο ΒΔ πύργος ("πύργος Ορέστη") και ο ΝΑ σώζονται σε πολύ καλή κατάσταση. Ο
περίβολος της ακρόπολης χρονολογείται στον 13ο-14ο αιώνα.
Aνασκαφές, με σκοπό την διευκρίνηση των χρονολογικών φάσεων στην ακρόπολη
των Σερρών, δεν έχουν γίνει. 'Εχει όμως πραγματοποιηθεί ανασκαφική έρευνα στη
θεμελίωση του "πύργου του Ορέστη".
Στα πλαίσια των αναστηλωτικών έργων έγιναν εργασίες στερέωσης της
τοιχοποιίας στον ΝΑ πύργο καθώς και των ετοιμόρροπων λίθων στον εξωτερικό "μανδύα"
του τείχους με παράλληλη αποκατάσταση φθορών στα αρμολογήματα. Κατασκευάστηκαν
επίσης τοιχία αντιστήριξης σε τμήματα του νότιου τείχους.
Tα σημαντικότερα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου είναι:
Τα ερείπια της ακρόπολης των Σερρών. Λείψανα ιδιαίτερης σημασίας, αφού
αποτελούν τα μοναδικά σωζόμενα τμήματα από την οχύρωση των Σερρών και περιλαμβάνουν
ένα από τα αξιολογότερα οχυρωματικά έργα που σώζονται στην Βόρεια Ελλάδα, "τον
πύργο του Ορέστη". Η ακρόπολη έχει σχήμα ατράκτου με κατεύθυνση από τα ανατολικά
προς τα δυτικά. Πύλες δεν σώζονται, θα πρέπει να υπήρχαν όμως στα ανατολικά και
στα δυτικά, δίπλα από τους δυο σωζόμενους πύργους. Η βόρεια πλευρά της ακρόπολης
θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα ενισχυμένη με πύργους (σώζονται τρεις από αυτούς),
λόγω της μορφολογίας του εδάφους.
Ο "πύργος του
Ορέστη".
Είναι ο ΒΔ πύργος της ακρόπολης και αποτελεί το σπουδαιότερο κτίσμα στην οχύρωση
της πόλης των Σερρών, εξαιτίας της μορφής του συνολικά αλλά και των εντοιχισμένων
πλίνθινων επιγραφών στη δυτική πλευρά του. Σύμφωνα με αυτές, ο πύργος κτίστηκε
το 1350 από τον καστροφύλακα των Σερρών Ορέστη, μετά από εντολή του Στέφανου Δουσάν.
Ο ναός του
Αγίου Νικολάου. Βρίσκεται στο ΒΑ άκρο του κάστρου και πολύ κοντά στο τείχος.
Είναι τρίκογχος μονόκλιτος με τρούλο και διαθέτει υπόγεια κρύπτη. Χρονολογείται
στο α' μισό του 14ου αιώνα.
Στον επιβλητικό πευκόφυτο λόφο που δεσπόζει στη σημερινή πόλη των
Σερρών, υψώνεται με επικό αέρα η ισχυρή Ακρόπολη, στους πύργους της οποίας αγρυπνεί
το πνεύμα των Βυζαντινών. Η Βυζαντινή αυτή Ακρόπολη κτίσθηκε σε αρχαίο φρούριο
που υπεράσπιζε την πόλη το 7ο και 6ο αιώνα π.Χ. Κατά τη Βυζαντινή εποχή μνημονεύεται
σε πολλά χρυσόβουλα (αυτοκρατορικά διατάγματα) των διαφόρων βυζαντινών αυτοκρατόρων
ως "Κάστρο". Με την πάροδο όμως του χρόνου η λέξη "κάστρο"
κατέληξε να σημαίνει ολόκληρη την πόλη. Γι’ αυτό μέχρι τις αρχές του αιώνα
μας οι Σερραίοι ονομάζονταν από τους κατοίκους των γύρω χωριών "Καστρινοί".
Από τη Φράγκικη κατάκτηση και πέρα επικράτησε για την Ακρόπολη η ονομασία "Καστέλι",
που διατηρήθηκε μέχρι τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Οι Τούρκοι την ονόμασαν "Μπας
Κουλέ" (= κεφαλόπυργο) πιθανά από το μεγάλο πύργο της δυτικής πλευράς. Από
το τουρκικό αυτό όνομα, προήλθε και η σημερινή ονομασία "κουλάς" (=
πύργος). Η Ακρόπολη στα βυζαντινά περιβάλλονταν από ισχυρό τείχος με οστρακοειδές
σχήμα, που εκτείνονταν από τη Δύση προς την Ανατολή. Περιέκλειε στο εσωτερικό
του διάφορα βυζαντινά κτίρια, δηλ. τις κατοικίες των εκάστοτε διοικητών και λοιπών
αξιωματούχων του Κράτους. Στην Ακρόπολη διέμενε και ο διορισμένος από τη βυζαντινή
αρχή φρούραρχος, που ονομαζόταν "καστροφύλακας". Γνωστός είναι ο καστροφύλακας
Λέων ο Αζανίτης, που προσυπογράφει σε χρυσόβουλα του πρώτου μισού του 14ου αιώνα.
Το τείχος της Ακρόπολης, είχε δύο πύλες, από τις οποίες η μια βρισκόταν στην ανατολική
και η άλλη στη δυτική άκρη του, πολύ κοντά στους αντίστοιχους πύργους. Ίχνη της
δεύτερης πύλης διακρίνονται μέχρι και σήμερα κοντά στο μεγάλο πύργο της δυτικής
πλευράς. Υψηλοί και ισχυροί πύργοι ενίσχυαν την αμυντική δύναμη του τείχους, από
τους οποίους διασώθηκε μόνο ο ισχυρός και μεγαλοπρεπής πύργος της δυτικής πλευράς
"ο πύργος του βασιλέως" κατεστραμμένος μόνο στο υψηλότερο μέρος του.
Ο τεράστιος αυτός πύργος, που θα πρέπει να προσέγγιζε τα 20 μ., είχε διπλό προορισμό:
αφ’ ενός προστάτευε την πόλη, αφ’ ετέρου αποτελούσε το τελευταίο σημείο
άμυνας σε περίπτωση που ο εχθρός καταλάμβανε την υπόλοιπη Ακρόπολη. Επιγραφή στο
δεξιό άκρο του πύργου του Βασιλέως συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον και κατά την
επικρατέστερη άποψη γράφει: "ΠΥΡΓΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΟΝ ΕΚΤΙΣΕΝ ΟΡΕΣΤΗΣ".
Η ίδρυση της βυζαντινής Ακρόπολης ανάγεται στον 9ο αιώνα μ.Χ., οπότε αναφέρεται
για πρώτη φορά από ιστορικές πηγές ότι ο Αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς κατασκεύασε
οχυρωματικά έργα στην πόλη των Σερρών. Η ακαταμάχητη Ακρόπολη είχε καλύτερη τύχη
από το τείχος της πόλης: κατόρθωσε να διασωθεί από φοβερές βαρβαρικές επιδρομές
και καταστροφές. Ακόμη και το 1204 μ.Χ., οπότε ερειπώθηκαν τελείως τα τείχη της
πόλης, η Ακρόπολη διέφυγε την καταστροφή. Με την οριστική όμως υποταγή των Σερρών
στους Τούρκους το 1383 μ.Χ., άρχισε η εγκατάλειψη και η βαθμιαία ερείπωση της
Ακρόπολης, γιατί οι Τούρκοι είχαν στο πρόγραμμά τους την καταστροφή των κάστρων,
για να μην γίνονται εστίες αντίστασης, σε περίπτωση επαναστατικού κινήματος των
Ελλήνων υποδούλων.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Σερρών.
ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ (Πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
Ο γρανιτένιος βράχος "Ισσάρι" που έχει υψόμετρο 155 μ. δεσπόζει της
πόλης. Πάνω του είναι χτισμένο το βυζαντινό κάστρο που έδωσε και το όνομα του
στην πόλη. Το κάστρο χτίστηκε από το διοικητή του θέματος της Θεσσαλονίκης
και δεσπότη των Σερρών, Βασίλειο Καντακουζηνό, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Κων/νος
Ε' ο Κοπρώνυμος (718-775 μ.Χ.). Επεκτάθηκε ανατολικά όταν αυτοκράτορας ήταν ο
Νικηφόρος Φωκάς (963 -969 μ.Χ.). Ανακαινίστηκε και πλαισιώθηκε με πρόσθετα αμυντικά
έργα πύργους κ.λπ. από τον Ανδρόνικο Γ' τον Παλαιολόγο (1328 - 1341).
Το κάστρο είναι χτισμένο στην Ν.Δ. πλευρά του πανύψηλου και γρανιτώδους
βράχου "Ισσάρι" και σε μερικά σημεία πάνω σε αρχαία τείχη. Για την κατασκευή του,
χρησιμοποιήθηκαν πέτρες φερμένες από την κοίτη του ποταμού Κρουσοβίτη (αχλαδίτη)
και πλίθρες συνδεδεμένες με αμμονίαμα, μεγάλης αντοχής και στερεότητας. Είναι
συνδεδεμένο με υλικό ποιότητας που το μυστικό της κατασκευής του γνώριζε μόνο
ο αρχιτέκτονας της εποχής του Κων/νου Ε', Ορέστης, ειδικός στην ανέγερση φρουρίων
που έργο του είναι και το φρούριο του Κλειδιού. Είναι περιτειχισμένο με μακρά
τείχη. Τμήματα αυτών βρίσκονται και σήμερα σε καλή κατάσταση. Στο μήκος των τοιχών
και σε απόσταση περίπου 20 μέτρων, υπήρχαν πύργοι που σήμερα είναι ερειπωμένοι.
Λέγεται ότι υπήρχε υπόγειος δρόμος που διακλαδίζονταν προς τη συνοικία Βαρόσι
και το κέντρο της πόλης. Έτσι κατά την διάρκεια επδρομών από ξένους εισβολείς
οι κάτοικοι είχαν τις μυστικές διόδους για την ασφάλειά τους, την τροφοδοσία και
την διαφυγή τους.
Το κάστρο του Σιδηροκάστρου αν κριθεί από αμυντική άποψη έρχεται δεύτερο
σε σειρά μετά το φρούριο του Μελενίκου. Ακολουθούν τα κάστρα Σερρών,
Κλειδιού, Μελενικιτσίου, Αγίου
Πνεύματος κ.λπ. Ολα αυτά δέσποζαν στην κοιλάδα του Στρυμόνα
που υπαγόταν στο θέμα Θεσσαλονίκης και Βολερού. Ο Τούρκος περιηγητής Ελβιά Τζελεπή
στο οδοιπορικό του γράφει ότι όταν το 1667 επισκέφτηκε το Δεμίρ Χισάρ, το κάστρο
βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, αλλά δεν υπήρχε μέσα ζωή. Αν πιστέψουμε τον Ελβιά
συμπεραίνουμε ότι η κατάρρευση του κάστρου οφείλεται στα στοιχεία της φύσεως και
όχι στις επιδρομές των εχθρών. Εδώ διχάζονται οι γνώμες, γιατί χωρίς εχθρικό χέρι
τα κάστρα δεν καταρρέουν. Πίσω ακριβώς από το Βυζαντινό Κάστρο, σμιλευμένος πανω
στον βράχο, βρίσκεται ο Προϊστορικός Οικισμός.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιος 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σιδηροκάστρου
ΜΟΝΗ ΕΙΚΟΣΙΦΟΙΝΙΣΣΗΣ (Μοναστήρι) ΣΕΡΡΕΣ
Η κυρίως Μονή στο κέντρο έχει τον επιβλητικό ναό των Εισοδίων της
Θεοτόκου και περιλαμβάνει το Ηγουμενείο, τα κελιά των μοναζουσών, το Αρχονταρίκι,
το παρεκκλήσι της Αγ. Βαρβάρας με το Αγίασμα, το Μουσείο, την Τράπεζα, τα εργαστήρια
και συναφείς εγκαταστάσεις, ενώ όλο το συγκρότημα το περιβάλλει υψηλό τείχος.
Προ της Ι. Μονής υπάρχει πλατεία και κοντά σ’ αυτή βρίσκεται το μνημείο
των 172 Μοναχών που σφαγιάσθηκαν το 1507 από τους Τούρκους. Στον εξωτερικό τοίχο
υπάρχει καλλιμάρμαρο προσκυνητάρι και εκεί κοντά άλλο προσκυνητάρι με θόλο, κάτω
απ’ το οποίο υπάρχει αγίασμα. Στη συνέχεια υπάρχει το Κοιμητήριο με το ναϊδριο
των Αγίων Αναργύρων. Στην νοτιανατολική γωνία του ναού υψώνεται μεγαλοπρεπές κωδωνοστάσιο.
Έξω και πάνω από τα τείχη της Μονής, προς Ανατολάς, βρίσκονται ο παλαιός ανεμόμυλος
και το "στασίδιον της Παναγίας" με μικρό προσκυνητάρι.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Σερρών.
ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ (Μοναστήρι) ΣΕΡΡΕΣ
Το μέσο της αυλής του μοναστηριού καταλαμβάνει η εκκλησία, το λεγόμενο
καθολικό, που η ίδρυσή του τοποθετείται στις αρχές του 14ου αιώνα, και στα δυτικά
της βρίσκεται η Φιάλη, κτίσμα του 1854, που χρησιμεύει για τον αγιασμό των υδάτων,
στην εορτή των Θεοφανείων και κάθε πρώτη του μήνα. Η εκκλησία περιβάλλεται από
τα κελιά των Μοναχών, το Ηγουμενείο, τα κτίρια της ιερατικής Σχολής και την Τράπεζα.
Στη νοτιοδυτική γωνία του περιβόλου της Μονής και δεξιά της εισόδου, υψώνεται
ο τετράγωνος Πύργος, που χρονολογείται από την εποχή του δεύτερου κτίτορα Ιωακείμ.
Το 1876 ο πύργος επισκευάσθηκε και από τότε μετατράπηκε σε βιβλιοθήκη. Εκεί φυλλάσσονταν
100 τόμοι χειρογράφων σε πάπυρο, 200 τόμοι σε χαρτί, 1500 έντυπα, 4 χρυσόβουλλα,
5 πατριαρχικά σιγίλια και άλλα αντικείμενα, που λεηλατήθηκαν και αρπάχθηκαν κατά
τους πολέμους. Δίπλα στον Πύργο βρίσκεται το Αρχονταρίκι, που χρονολογείται από
το 1795 και που εσωτερικά φέρει τοιχογραφίες τοπίων, πόλεων, λιμανιών μαζί με
άλλα διακοσμητικά θέματα.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Σερρών.
ΝΙΓΡΙΤΑ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Τα Καπνομάγαζα, οικοδομήματα ογκώδη και υπερμεγέθη που δεσπόζουν ακόμη
και σήμερα στην Νιγρίτα, αποτελούν ένδειξη της οικονομικής ευμάρειας της πόλης,
στις αρχές του 20ου αιώνα. Από το 1920 και μετά οι κάτοικοι της επιδόθηκαν στην
καλλιέργεια του καπνού, που αντικατέστησε την υφαντουργία και τη σηροτροφία, επιφέροντας
έτσι ουσιαστικές αλλαγές στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου.
Η Νιγρίτα, την εποχή εκείνη, είχε μετατραπεί σ΄ ένα τεράστιο εργατικό
κέντρο για χιλιάδες εργάτες από τη Χαλκιδική
και τα γύρω ορεινά χωριά, που απορροφούνταν αποκλειστικά στη συγκομιδή και επεξεργασία
του καπνού. Τα δεδομένα της εποχής συνηγόρησαν στην κατασκευή των κτιρίων αυτών
από μεγάλες, αμερικανικές και ευρωπαϊκές, εταιρείες του διεθνούς καπνεμπορίου
σε διάφορες περιοχές της πόλης, ώστε να είναι δυνατό να επεξεργάζεται ο καπνός
στον τόπο παραγωγής του, την ίδια ώρα που τα εργατικά χέρια υπήρχαν σε αφθονία
και συνέφεραν από άποψη κόστους.
Τα επιβλητικά αυτά κτίρια, περιφραγμένα κατά κανόνα εξωτερικά, συνήθως
τριώροφα, με παράθυρα για να εξασφαλίζεται ο αερισμός αλλά και με αποθηκευτικούς
χώρους, ήταν εφοδιασμένα ακόμη και με αλεξικέραυνο για να παρέχουν ασφάλεια. Γενικά
είναι οικοδομήματα με στέρεα κατασκευή και ακόμη και σήμερα η κληρονομιά αυτή
βρίσκει μια νέα θέση στη σύγχρονη ζωή της πόλης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Νιγρίτας
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Το Μπεζεστένι κτίσμα του 16ου-17ου αιώνα βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης και λειτουργεί ως αρχαιολογικό μουσείο, όπου έχει αποθησαυρισθεί όλος ο αρχαιολογικός πλούτος του νομού. Το Μπεζεστένι χτίστηκε κατά το πρότυπο των Βυζαντινων αγορών και πιθανώς από Έλληνα αρχιτέκτονα. Το όνομά του σημαίνει αγορά υφασμάτων. Οι σκεπαστές αυτές αγορές (Μπεζεστένια), ήταν πολύ αγαπητές και συνηθισμένες στις μουσουλμανικές πόλεις το παράδειγμα των οποίο απέκτησαν και οι κατακτημένες βυζαντινές πόλεις. Ο Τούρκος περιηγητής του 17ου αιώνα γράφει στο σύγγραμμά του ότι "υπάρχει θαυμάσιο λιθόκτιστο κτίριο, μολυβδοσκέπαστο και αυτό είναι το Μπεζεστένι". Σήμερα στην Ελλάδα σώζονται μόνο δύο Μπεζεστένια της Θεσσαλονίκης και των Σερρών.
Στην οδό Μεραρχίας υπάρχει ένα υπέροχο νεοκλασσικό κτίριο στο οποίο στεγάζονται οι υπηρεσίες της Νομαρχιας Σερρών. Έχει στιστεί στο τέλος του 19ου αιώνα από τον αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη. Το κτίριο της νομαρχίας μαζί με το κάστρο του Κουλά αποτελούν δύο από τα χαρακτηριστικότερα μέρη της πόλης των Σερρών
ΚΕΡΚΙΝΗ (Λίμνη) ΣΕΡΡΕΣ
Στην πεδινή και ημιορεινή περιοχή αναπτύσσονται σημαντικοί υδροβιότοποι
διεθνούς σημασίας και αποδοχής. Ο ουσιαστικότερος είναι ο υγροβιότοπος της λίμνης
Κερκίνης. Πρόκειται για ένα 'θαύμα' της φύσης που προήλθε απο την τεχνητή επέμβαση
του ανθρώπου πάνω στα φυσικά χαρακτηριστικά του Στρυμόνα ποταμού. Με έκταση νερού,
που ποικίλλει εποχιακά απο 54.250 σε 72.100 στρέμματα, λειτουργεί δυσιπόστατα:
σαν τεχνικό έργο μεγάλης γεωργικής ωφέλειας και σαν υγροβιότοπος για χιλιάδες
υδρόβια και παρυδάτια πτηνά. Ο θαυμαστός αυτός βιότοπος καλύπτεται από τη διεθνή
σύμβαση Ramsar και παρουσιάζει αμέτρητα αξιοθαύμαστα στοιχεία. Χιλιάδες πουλιά,
σπάνια και προστατευόμενα, παραποτάμια δάση, νούφαρα σε μεγάλη έκταση, ποικιλία
ψαριών και φανταστικός ορίζοντας απο τα ορεινά συγκροτήματα Μπέλες και Κρουσιών
δίνουν το χαρακτηριστικό τόνο. Βασικός τροφοδοτης της λίμνης ο ποταμός Στρυμόνας.
Επικουρικά συμβάλλει ο Κερκινίτης και τα Κρούσια.
Η λίμνη δημιουργήθηκε στη θέση της λίμνης Κερκίνης με την κατασκευή
αναχωμάτων στ'ανατολικά και δυτικά κι ενός φράγματος κοντά στο χωριό Λιθότοπος,
το οποίο άρχισε να λειτουργεί το 1932. Με την κατασκευή του φράγματος η μορφή
του αρχικού υγρότοπου άλλαξε ριζικά. Συνήθως η ανθρώπινη επέμβαση αναιρεί ή δρα
αρνητικά στις φυσικές διαδικασίες. Η Κερκίνη είναι ένα σπάνιο παράδειγμα, όπου
με ήπια ανθρώπινη διαχείριση, συνέβηκε το αντίθετο. Με την πάροδο του χρόνου η
χωρητικότητα της λίμνης μειώθηκε εξαιτίας των φερτών υλικών που μετέφερε ο Στρυμώνας.
Ετσι ήταν αναγκαία η ανύψωση των αναχωμάτων και η κατασκευή ενός νέου φράγματος,το
οποίο άρχισε να λειτουργεί τον Απρίλιο του 1982.
Από τους αρχαίους χρόνους (ο Ηρόδοτος αναφέρει πως στην περιοχή υπήρχε
η λίμνη Κερκινίτιδα) περισσότερα από 40.000 στρέμματα ήταν καλυμμένα με νερά από
την ανεξέλεκτη ροή των νερών του Στρυμώνα.
Έτσι δημιουργήθηκε ένα οικοσύστημα, όπου υπήρχε πλούσια πανίδα και χλωρίδα. Η
πρώτη ανθρώπινη παρέμβαση για να διευθετήσει τα νερά του ποταμού έγινε το 1928.
Το 1932 ολοκληρώθηκε το πρώτο φράγμα δίπλα στο χωριό Λιθότοπος
και δημιουργήθηκαν αναχώματα , περιορίζοντας τα νερά σε μια έκταση 10.000 στρεμμάτων
περίπου. Έτσι γεννήθηκε η λίμνη Κερκίνη με τη σημερινή της μορφή.
Η λίμνη Κερκίνη που φτιάχτηκε τεχνικά στη θέση όπου υπήρχαν από την
αρχαιότητα η λίμνη Κερκινίτης και Πρασιάδα. Ίσως είναι από τις ελάχιστες φορές
που η παρέμβαση του ανθρώπου δημιούργησε έναν παράδεισο για τα πουλιά και αύξησε
την βιοποικιλία χλωρίδας και πανίδας της ευρύτερης περιοχής που αγκαλιάζεται από
τα βουνά Μπέλλες και Κρούσια. Το σμίξιμο του Στρυμώνα με τα νερά της λίμνης γέννησαν
ένα παραλίμνιο δάσος από ιτιές. Σήμερα η λίμνη με την πλούσια πανίδα και χλωρίδα
έχει να παίξει πολλούς ρόλους. Λειτουργεί ως ταμιευτήρας νερού για την άρδευση
του μεγαλύτερου μέρους του Σερραϊκού κάμπου, παίζοντας ταυτόχρονα ρόλο αντιπλημμυρικό.
Η φυσική ομορφιά της τονίζει το ενδιαφέρον που παρουσιάζει ως χώρος αναψυχής.
Τα 300 είδη πουλιών, τα 20 είδη ερπετών, τα 10 είδη αμφίβιων, η μεγαλύτερη έκταση
πλευστόφυτων (νούφαρα, ποταμογείτονες) στην Ελλάδα που την καλύπτουν, τα δεκάδες
είδη παραποτάμιων και παραλίμνιων δένδρων, τα μοναδικά κοπάδια νεροβούβαλων, και
η πλούσια χλωρίδα της ευρύτερης περιοχής της προσδίδουν ιδιαίτερη οικολογική,
εκπαιδευτική και επιστημονική αξία. Αυτή η πολυμορφία της φυσιογνωμίας της λίμνης
ήταν ο λόγος που εντάχθηκε στους προστατευόμενους υγροβιότοπους της Ευρώπης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Ηρακλειάς
ΠΕΘΕΛΙΝΟΣ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
Η λίμνη του Πεθελινού είναι μία τεχνητή διώρυγα που κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια
των έργων αποξήρανσης της
λίμνης του Αχινού το 1932.
Περιμετρικά της λίμνης υπάρχουν καλαμιώνες ενώ η ιχθυοπανίδα της λίμνης περιλαμβάνει
κυρίως γουλιανούς, μαυρόψαρα και ιταλικά. Η λίμνη αποτελεί και τη πηγή της αλιευτικής
δραστηριότητας που αναπτύσσεται στη γύρω περιοχή. Στις αρχές του 2004 η λίμνη
μπήκε στο πρόγραμμα «Διαχείριση προστατευόμενων περιοχών» του ΥΠΕΧΩΔΕ και με χρηματοδότηση
του εν λόγω Υπουργείου ο Δήμος κατάφερε να προβεί σε ενέργειες ανάπλασης του περιμετρικού
χώρου της λίμνης καθώς και σε δράσης προβολής και ενημέρωσης του κοινού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Στρυμώνα
ΝΕΑ ΚΕΡΔΥΛΙΑ (Λιμάνι) ΣΕΡΡΕΣ
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΝΙΓΡΙΤΑ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Αξιόλογο ενδιαφέρον παρουσιάζει η λαϊκή αρχιτεκτονική της περιοχής
που εμπνέεται από τα αρχαιοελληνικά και βυζαντινά πρότυπα, διαπίστωση που αποδεικνύει
τη συνέχιση της ελληνικής παράδοσης μέσα από τους αιώνες, σε μια περιοχή που μέχρι
τις αρχές του 20ου αι. ήταν Τουρκοκρατούμενη.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής, διαμορφώθηκε στη Νιγρίτα (υπό
την επίδραση παραγόντων όπως το κλίμα, η ασφάλεια, τα υλικά δομής) το γνωστό διώροφο
σπίτι του οποίου το ισόγειο (κατώι) εξυπηρετούσε ως αποθήκη ή κατάστημα και ο
πρώτος όροφος (ανώι) ως κατοικία.
Στα μέσα του 18ου αι. ο κλασικισμός επιβάλλεται και στην αρχιτεκτονική
και δημιουργεί, με κάποιες παραλλαγές κατά τόπους όπως και στην περιοχή μας, το
νεοκλασικό σπίτι.
Στη Νιγρίτα κτίρια επηρεασμένα από το ρυθμό αυτό κτίζονται από τα
μέσα του 19ου μέχρι τις αρχές του 20ου αι. Έτσι, δημιουργείται η κατοικία που
αποπνέει την τάση για κάτι καινούριο και φυσικά ελεύθερο. Το σχήμα του σπιτιού
είναι «Π» με το χαγιάτι-στοά στη μέση να συνιστά μια αρμονική σχέση μετάβασης
από τον υπαίθριο φυσικό χώρο στον ημιυπαίθριο και τον κλειστό, σε παραλληλισμό
με την αρχαιοελληνική αντίληψη : αίθριο -στοά-δωμάτιο.
Η αποθέωση της ελευθερίας και της άνεσης : πολλά παράθυρα, εξώστης
ορθογώνιος ή ημικυκλικός σε κάθε σχεδόν πόρτα, συμμετρία και λειτουργικότητα τα
χαρακτηριστικά των κτιρίων αυτών που μπολιάζουν στην πόλη του σήμερα, φεγγοβολήματα
του χθες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Νιγρίτας
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Σαφή εικόνα της λαϊκής αρχιτεκτονικής των Σερρών μας δίνει η οικία του Ζαπάρα, που θυμίζει το γνωστό τύπο της μακεδονικής αρχιτεκτονικής, ο οποίος στην κάτοψή του εμφανίζει τη μορφή 'Π'. Η εξωτερική διαμόρφωση της οικοδομής χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα και εγκράτεια, όπως συμβαίνει σε όλα τα αρχοντικά της εποχής της Τουρκοκρατίας. Η ιδιαίτερη δε επιμέλεια των ανοιγμάτων και οι νταμπλαδωτές πόρτες και τα ταβάνια της οικοίας μαρτυρούν τη μεγάλη οικονομική άνεση του ιδικτήτη. Το αρχοντικό αυτό αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της εξέλιξης που παρατηρείται στη μακεδονική αρχιτεκτονική κατά τα μέσα του 19ου αιώνα και συνεχίζεται μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.
Πηγή ζωής και αληθινό πνεύμονα για την πόλη των Σερρών αποτελεί η κοιλάδα των Αγίων Αναργύρων που βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί στην Ακρόπολη. Πρόκειται για το ωραιότερο πάρκο των Σερρών που ταυτόχρονα αποτελεί χώρο αναψυχής, άθλησης και διασκέδασης. Τα δρομάκια ανάμεσα στα πολλά δένδρα πλάι στα γέρικα πλατάνια που ανάμεσά τους κυλούν χείμαρροι και ρυάκια αποτελούν πρόκληση για κάθε επισκέπτη που ζητά να αποδράσει από το βουητό της πόλης και να θαυμάσει την ομορφιά της φύσης. Ένα ακόμη στολίδι της κοιλάδας θεωρείται η τεχνιτή λίμνη που στα νερά της καθρεπτίζεται το γαλάζιο και το πράσινο του τοπίου.
Το κλειστό κολυμβητήριο και το γυμναστήριο δένουν αρμονικά με το τοπίο χωρίς να διαταράσσουν αισθητική την ισορροπία του, ενω παράλληλα τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ και τέννις καθώς και τα κέντρα διασκέδασης που πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια προσφέρουν στιγμές απόλαυσης για όσους επιλέξουν να την επισκεφθούν.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σερρών
Ενα θέρετρο μόλις 2χμ ανατολικά της πόλης Ένα τοπίο βυθισμένο στο
πράσινο, αναδύεται μέσα από τα νερά και τους μικρούς καταρράκτες του, που πλαισιώνουν
όμορφα τα εστιατόρια και τις καφετέριες.
ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ (Πόλη) ΣΕΡΡΕΣ
Η Κοιλάδα του Κρουσοβίτη, του ποταμού που διαρέει την πόλη του Σιδηροκάστρου.
Αριστερά φαίνεται η κοιλάδα λίγο πάνω από την αερογέφυρα του ποταμού στο βόρειο
τμήμα της πόλης. Επίσης διακρίνεται και ο πύργος του Ανδρόνικου.
Μαύρος Βράχος και Ζεστά νερά
Η περιοχή του "Μαύρου - Βράχου" και "Ζεστών Νερών" Βορειο-Βορειοανατολικά
επιφυλάσει στους επισκέπτες τοπία εξαιρετικού φυσικού κάλλους. Στολισμένη η περιοχή
με σχηματισμούς βράχων και συμπλέγματα από πλατάνια, πεύκα, νερά και πολυποίκιλους
συνδυασμούς τους. Οι φυσικοί καταράκτες στην κοιλάδα των "ζεστών νερών", άγριας
και θαυμάσιας φυσικής ομορφιάς. Εκεί κάποτε λειτουργούσαν νερόμυλοι που παρήγαγαν
κυρίως συσσαμόλαδο. Ερείπια των κτισμάτων υπάρχουν ακόμη. Ο πρώτος φυσικός καταρράκτης
που συναντάμε ανεβαίνοντας την διαδρομή είναι ύψους περίπου 15 μέτρων και παλαιότερα
την μικρή λίμνη που σχηματίζεται την ονόμαζαν γαλάζια λίμνη λόγω του γαλάζιου
χρώματος που έπαιρναν τα νερά της στο φως του ήλιου. Πίσω από τον καταρράκτη υπάρχουν
δύο ανοίγματα στον βράχο.
Η πρώτη σπηλιά φημολογείται ότι ήταν υπόγεια σήραγγα που την διαπερνούσαν
οι κάτοικοι της περιοχής με τα άλογα και έβγαιναν στην απέναντι πλευρά. Σήμερα
αυτή η σπηλιά μάλλον έχει κλείσει και παραμένει ανεξερεύνητη. Η δεύτερη σπηλιά
είναι μικρότερου ύψους και βάθους περίπου 30 μέτρων. Στην περιοχή γύρω από τον
καταρράκτη έχουν δημιουργηθεί σταλακτίτες.
Στην διαδρομή καθώς απομακρυνόμαστε από τον πρώτο καταρράκτη συναντούμε
κάποια προϊστορικά τείχη μικρά σε μήκος και μεγάλα σε πάχος. Ο δεύτερος καταρράκτης
ο οποίος συναντάμε είναι μικρότερου ύψους. Η σπηλιά που υπάρχει πίσω από αυτόν
οδηγεί σε έναν προθάλαμο που από εκεί οδηγεί σε 6-7 φυσικές σπηλιές σαν δωμάτια.
Οι δύο καταρράκτες δημιουργούνται από το νερό μιας πηγής 500 κ.μ. Τώρα η οποία
διαχωρίζεται ανάντη των υδατοπτώσεων. Στο ίδιο σημείο με τον δεύτερο καταρράκτη
φτάνει και το νερό του ρέματος. Στο σημείο αυτό επί του ποταμού το Δασαρχείο έχει
κατασκευάσει δύο μικρά φράγματα (αναβαθμούς) και δημιουργείται μικρή λίμνη με
το νερό της πηγής και του ρέματος. Φράγματα έχουν κατασκευαστεί και σε άλλα σημεία
της ίδιας περιοχής. Τα φράγματα - αναβαθμοί, ανθρώπινα κατασκευάσματα αντιπλημυρικής
προστασίας, έχουν με το χρόνο ενταχθεί στο φυσικό περιβάλλον δημιουργώντας καινούργια
ενδιαιτήματα πανίδας και χλωρίδας.
Κατά την διαδρομή σε περιοχή που βρίσκεται πιο ψηλά και που πρόκειται
να κατασκευαστεί μεγάλο φράγμα συναντάμε στην δεξιά πλευρά του ρέματος και άλλες
σπηλιές. Ξεχωρίζει ένα μεγάλο άνοιγμα στον βράχο κάτω από το οποίο υπάρχουν δύο
σπηλιές. Στην αρχή το άνοιγμα είναι μικρότερο από το ύψος ενός ανθρώπου αλλά στην
συνέχει αυξάνεται το ύψος της σπηλιάς. Στο εσωτερικό της μιας σπηλιάς υπάρχει
προϊστορικό τείχος που φανερώνει ότι ήταν κατοικήσιμη. Στο εσωτερικό της άλλης
σπηλιάς (και στα δεξιά) υπήρχε στο έδαφος τρύπα μεγάλου βάθους η οποία τώρα έχει
κλείσει. Έντονη υπήρχε στην περιοχή η φημολογία για ύπαρξη κρυμμένων θησαυρών
λόγω της ιδιαιτερότητας των γεωμορφολογικών χαρακτηριστικών (σπήλαια κ.λπ).
Ανεξάρτητα της σοβαρότητας ή όχι των φημών η περιοχή αποτέλεσε πόλο
έλξης αρκετών επίδοξων θησαυροθηρών με αποτέλεσμα στο εσωτερικό της σπηλιάς να
παρατηρούνται αρκετές τρύπες και σκαψίματα. Στην περιοχή επίσης που αναφερόμεθα
υπάρχει ένας βράχος σκαλισμένος που ονομαζόταν "λαϊκό δικαστήριο". Πάνω
στον βράχο διακρίνονται σκαλισμένα σκαλοπάτια που οδηγούσαν σε ένα σκαλισμένο
θρόνο. Στην κορυφή του Μαύρου Βράχου και ψηλότερα από τις κατασκηνώσεις (οι οποίες
δεν λειτουργούν), υπήρχε και άλλο προϊστορικό κάστρο. Στην περιοχή αυτή υπάρχει
μέχρι σήμερα αστείρευτη πηγή από την οποία και έπαιρναν νερό για το κάστρο. Παραπλεύρως
της πηγής διακρίνονται σκαλισμένα σκαλοπάτια τα οποία χρησιμοποιούσαν για να φτάσουν
στην πηγή. Φημολογείται ότι για την κατασκευή του τείχους ανέβαζαν πέτρες από
το ποτάμι.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σιδηροκάστρου
ΣΥΜΒΟΛΗ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
Απέχουν 8 χλμ. από το κέντρο της Ν.
Μπάφρας και ανήκουν στο δημοτικό διαμέρισμα της Συμβολής, απ' όπου απέχουν
1 χλμ. Πρόκειται για πηγαία ύδατα, κατάλληλα για πεστροφοκαλλιέργειες. Είναι τα
νερά των μικρών ποταμών τα οποία σχηματίζουν τον "Μαυροπόταμο", πριν
ακόμη αυτός συναντηθεί με τον Αγγίτη. Στην περιοχή υπάρχει ένα μικρό φράγμα και
ένα εστιατόριο - ψαροταβέρνα που εξυπηρετεί τις ανάγκες των επισκεπτών προσφέροντας
γευστικότατα εδέσματα. Σε απόσταση περίπου 5 χλμ βρίσκεται το
σπήλαιο της Αλιστράτης.
Υπεύθυνοι κειμένων: Αριάδνη Παπαφωτίου - Γιάννης Στράτης - Μαρία Βίτσιου
- Γιώργος Βογιατζής
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΔΑΦΝΗ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
Εξαιρετικό ιστορικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το τελευταίο υπόλειμμα κάστρου, που βρίσκεται στο χωριό Δάφνη, ο σωζόμενος πανύψηλος πύργος, ο γνωστός ως ΄΄Πύργος της Μάρως΄΄. Η Μάρω από την οποία πήρε και το όνομα ο πύργος, υπήρξε σύζυγος του Μουράτ Β' και κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Γεωργίου Μπράκοβιτς, ήταν δε από τη μητέρα της Καντακουζινή, εγγονή του Ματθαίου Καντακουζηνού και ανιψιά της Ελένης, συζύγου του Δαυίδ Κομνηνού τελευταίου αυτοκράτορα της Τραπεζούντας. Η αδελφή δε της Μάρως, Αικατερίνη ήταν σύζυγος του Κόμη De Cilley Ουλδερίχου. Μετά τον θάνατο του Μουράτ Β' ο πορθητής απέστειλε τη μητριά του Μάρω στο πατέρα της Γεώργιο με πλούσια δώρα και έτσι ανανέωσε την ειρήνη με εκείνον. Αργότερα όμως, όταν κυρίευσε τη Σερβία μεταφέρθηκε η Μάρω στην Κων/πολη και αργότερα κληρονόμησε την κωμόπολη Δάφνη της οποίας το αρχαίο όνομα ήταν Εζεβαι. Εγκαταστάθηκε εδώ και έζησε με πολλές τιμές και απεριόριστη ισχύ.
Αν και η Μάρω βρισκόταν τόσο μακριά από την Σουλτανική αυλή, εξακολουθούσε να επηρεάζει την εν γένει πολιτική της Τουρκίας γεγονός που επέσυρε τον φθόνο των Τούρκων αξιωματούχων, οι οποίοι έστειλαν ανθρώπους στη Δάφνη, για να την δολοφονήσουν. Αυτή όμως κατόρθωσε να φύγει έγκαιρα και να κρυφτεί σε γειτονικό χωριό, όπου και λίγο αργότερα πέθανε. Στο παλαιό κώδικα της Ιερής Μητρόπολης των Αγίων Θεοδώρων (Σερρών), στον οποίο γίνεται καταγραφή των αγίων σκευών και αμφίων της Μητρόπολης αναφέρεται και ΄΄Εικόνισμα της κυρά Μάρω όπου είχε το Τίμιο ξύλο΄΄, πράγμα που δείχνει ότι είχε δωρίσει στο Μητροπολικό ναό εικόνα της Παναγίας συρτή διακοσμημένη που είχε και Τίμιο ξύλο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του 6ου Γυμνάσιο Σερρών
ΑΛΙΣΤΡΑΤΗ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Τηλέφωνο: +30 23240 82045
Φαξ: +30 23240 82046
Το σπήλαιο της Αλιστράτης θεωρείται ένα από τα ωραιότερα και μεγαλύτερα της Ελλάδος, πιθανόν και της Ευρώπης, όπου η φύση θέλησε να δείξει τη μεγαλύτερη δύναμη της δημιουργίας στολισμών και σχηματισμών.
Στην είσοδο του σπηλαίου συναντάται ο προθάλαμός του, μια πολύ ωραία αίθουσα ύψους 8 μ. Από εκεί ξεκινούν διάφορες στοές με μεγάλο ύψος και πλουσιότατο διάκοσμο από σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Υπάρχουν και όροφοι στο σπήλαιο που είναι αμέτρητοι και δεν είναι ακόμη γνωστοί.
Πενήντα χιλιόμετρα από τις Σέρρες
στη θέση «Πετρωτό», βρίσκεται το σπήλαιο της Αλιστράτης, που αποτελεί πόλο έλξης
πολλών επισκεπτών, όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από όλο τον κόσμο, καθώς
θεωρείται ένα από τα ωραιότερα και μεγαλύτερα της χώρας, ίσως και της Ευρώπης.
Το σπήλαιο έγινε γνωστό στις 19 Μαΐου 1975 στη Σπηλαιολογική Εταιρεία
(Ε.Σ.Ε.) έπειτα από σχετικό έγγραφο της Κοινότητας Αλιστράτης. Οι πρώτες εντυπώσεις
ελλήνων και ξένων σπηλαιολόγων, γεωλόγων και εξερευνητών, ήταν υπέρ το δέον
ενθαρρυντικές. Η επιφάνεια του σπηλαίου που έχει γίνει γνωστή έως σήμερα είναι
25.000 m2 και σε πολλά σημεία της επιφάνειάς του υπάρχουν ιζήματα μικρού και
μεγάλου πάχους. Τα ιζήματα αυτά, όπως και τα ιζήματα όλων των σπηλαίων της Ελλάδας,
ανήκουν στο τεταρτογενές και φυσικά η μέσα στα ιζήματα εηκλειόμενη πανίδα, ανήκει
στο τεταρτογενές δηλ. χρονολογείται περίπου από 2.000.000 έτη μέχρι σήμερα.
Σε ελάχιστα σημεία της επιφάνειας του σπηλαίου βρέθηκαν περιασβεστωμένα
οστά, που ανήκουν, με μία πρόχειρη εξέταση, σε σημερινά ζώα. Πάντως στα πλούσια
ιζήματα του σπηλαίου είναι πιθανόν να αντιπροσωπεύονται παλαιοντολογικά και
προϊστορικά ευρήματα κι αυτό θα αποδειχθεί αν γίνουν έρευνες, οι οποίες μπορούν
να γίνουν χωρίς να παρεμποδιστεί η τουριστική αξιοποίηση του σπηλαίου.
Εχει πανύψηλες οροφές, υπερμεγέθεις σταλακτίτες, καθώς και ένα σπανιότατο
μικροδιάκοσμο από «εκκεντρίτες», ένα είδος σταλακτιτών που αναπτύσσονται προς
διάφορες κατευθύνσεις. Η πρωταρχική αιτία της γένεσής του είναι η διαλυτικότητα
των ασβεστολίθων της περιοχής «Πετρωτού». Ο προθάλαμος του σπηλαίου είναι μία
αίθουσα ύψους 8m, από την οποία ξεκινούν στοές με μεγάλο ύψος και πλουσιώτατο
διάκοσμο από σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Από το θάλαμο υποδοχής που έχει διαστάσεις
60 μ. πλάτος, 100 μ. μήκος και 20-30 μ. ύψος αναπτύσσονται δεξιά και αριστερά
οι κύριοι κλάδοι του σπηλαίου. Στις στοές του σπηλαίου συναντώνται εκκεντρίτες
άλλοτε κατάλευκοι με ποικίλα σχήματα, λεπτές σωληνοειδείς μορφές σταλακτικτών
που φτάνουν έως και τα 15m ύψους, καθώς και διπλές ή ροπαλοειδείς ή πεπλατυσμένες
ή διακλαδιζόμενες μορφές με την ονομασία «ελικτίτες». Επίσης συναντώνται κόκκινοι
σταλακτίτες, οι οποίοι έχουν χρωματισθεί από υλικά των επιφανειακών πετρωμάτων,
καθώς και τεράστιες κιλώνες που σχηματίζουν φράγματα ή διόδους εξαιρετικής ομορφιάς.
Το ύψος της μεγαλύτερης στοάς φθάνει τα 35 μ. περίπου, ενώ σε κάποιο σημείο
υπάρχει ένας πολύ χαμηλός μικρός θάλαμος διαστάσεων 2 μ. πλάτους, 3 μ. μήκους
και ύψους 50-60 εκ. Το συνολικό μήκος των γνωστών κύριων διαδρόμων, καθώς και
των δευτερευόντων ανέρχεται σε 3 χλμ. περίπου.
Στο σπήλαιο υπάρχουν σπηλαιόβιοι οργανισμοί, μεταξύ άλλων και διλιχόποδα,
μυριάποδα και νυχτερίδες, ενώ έπειτα από μελέτη των κλιματολογικών συνθηκών,
βρέθηκε ότι επικρατεί θαυμάσιος φυσικός εξαερισμός σε όλα τα τμήματά του. Η
θερμοκρασία μέσα στο σπήλαιο κατά το μήνα Μάϊο βρέθηκε ύστερα από μετρήσεις
σταθερή σχεδόν στους 20οC, ενώ η υγρασία του 70 - 75%.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σερρών
ΔΑΦΝΗ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
Μικρό σπήλαιο, γνωστό σαν Σπήλαιο της Αγ. Μαρίνας, βρίσκεται στην κοινότητα Δάφνης. Οι κάτοικοι πιστεύουν πως στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας ο πληθυσμός του χωριού εύρισκε εδώ ανακούφιση κρυφά από τους κατακτητές με προσευχή, όπως δείχνουν και οι φθαρμένες τοιχογραφίες του σπηλαίου. Σύμφωνα με πληροφορίες που δίνουν οι γέροντες του χωριού, οι τοιχογραφίες του σπηλαίου, που σήμερα επιδιορθώνονται, καταστράφηκαν από τους Τούρκους το 1922 με την αναχώρησή τους.
ΕΠΤΑΜΥΛΟΙ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
Από τα μεγαλύτερα και πλέον καταστόλιστα της Ελλάδος, ανακαλύφθηκε το 1965 κατά τη διάρκεια εργασιών στα εκεί Λατομεία. Είναι διανοιγμένο σε λόφο από ασβεστόλιθο και πρόκειται για υπόγειο ποταμό, του οποίου η φυσική είσοδος έχει καλυφθεί από ιλύ και ογκόλιθους. Στους ορόφους των οχετών του σπηλαίου υπάρχουν στολίσματα από σπηλαιόγαλα με λεπτά σχήματα, τα οποία μετά τη διάνοιξη της εισόδου του σπηλαίου και τη δημιουργία κυκλοφορίας αέρα αποξηράνθηκαν και δημιούργησαν πρωτότυπο και κατάλευκο διάκοσμο, ο οποίος απαντάται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Γενικά οι θάλαμοι, οχετοί και διάδρομοι είναι καταστόλιστοι. Βλέπει κανείς μοναδικές ανθόμορφες ανακρυσταλλώσεις, συγκροτήματα από ωραιότατους σταλακτίτες, σταλαγμιτικά λιθώματα και διάφορα άλλα σταλακτιτικά και σταλαγμιτικά στολίσματα. Το Σπήλαιο των Επταμύλων, αν και κλειστό αυτή τη στιγμή, θεωρείται γενικού τουριστικού ενδιαφέροντος, πρώτο για το μέγεθός του και δεύτερο, για το σπάνιο του είδους αυτού στον πεδινό Νομό Σερρών.
ΣΕΡΡΕΣ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Στην ανατολική πλευρά της πόλης κοντά στο ρέμα Αγίων Αναργύρων βρίσκεται το Τζαμί Αχμέτ Πασά που χτίσθηκε το 1492 από τον Μεχμέτ Μπέη, που ήταν γιός Μεγάλου Βεζύρη και διάσημου Τούρκου στρατηγού Αχμέτ Πασά Κεδίκ, όπως αναφέρεται σε επιγραφή σε σημείο της κυρίας εισόδου του Τζαμιού. Λόγω της ομοιότητάς του με χριστιανικούς ναούς, οι Σερραίοι το ονομάζουν «Αγιά Σοφιά». Εναι ένα από τα ωραιότερα μουσουλμανικά τεμένη της Ευρωπαϊκής Τουρκίας που συντηρούνταν για 291 χρόνια από τα εισοδήματα των Τουρκικών κατακτήσεων στην Κριμαία. Τα εισοδήματα αυτά σταμάτησαν όταν ο ρώσος στρατηγός Ποτέμκιν ανέκτησε την Κριμαία στο 1783, οπότε και άρχισε η παρακμή του. Κοντά στο Τζαμί βρίσκονται τα «Μαυσωλεία» των νικητών («Κατακτητών»),καθώς και ο τάφος της οικογένειας Ισμαήλ Μπέη (διοικητή των Σερρών), που χτίστηκε το 1814 από τον γιό του Ισμαήλ Γιουσούφ Σέρρεσλη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του 6ου Γυμνάσιο Σερρών
Το τζαμί Κοτζά Μουσταφά, χτίστηκε περίπου το 1519 μ.Χ., από τον Βεζύρη του Σουλτάνου Κοτζά Μουσταφά. Ήταν μεγάλο καλλιτεχνικό τέμενος με ιμαρέτια, ιεροδιδακτήρια σχολή και ήταν καλυμμένο όλο με μόλυβδο. Στην κύρια πύλη, αν και με πολλά λάθη, υπήρχε χρονόγραμμα με χρυσά γράμματα που έλεγε: «Ο Μουσταφά βέης, ου ωρισμένη ώρα (του θανάτου) πιστός εις τους ιστορημένους λόγους της ιστορίας, έκτισεν δι αγάπην του Θεού φέρων των φωνήν της σωτηρίας και της ευτυχίας έτει...». Σήμερα στο τζαμί Κοτζά Μουσταφά απομένει μόνο ο θόλος και ενώ με βασιλικό διάταγμα κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο, αγοράσθηκε ως ανταλλάξιμη περιούσια από τον Ηλία Λαυρεντίδη. Ο χώρος σήμερα χρησιμοποιείται ως ξυλουργείο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του 6ου Γυμνάσιο Σερρών
Ενα από τα τουρκικά μνημεία στην πόλη των Σερρών που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι το Τζιντζιρλή Τζαμί, λόγω της ορατής επίδρασης από τη Βυζαντινή αρχιτεκτονική. Ο καλλιμάρμαρος άμβωνας που διασώζεται έως και σήμερα παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με τους παλαιοχριστιανικούς άμβωνες των Βυζαντινών ναών. Βρίσκεται στην οδό Αδριανουπόλεως και Ανατολικής Θράκης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του 6ου Γυμνάσιο Σερρών
ΑΛΙΣΤΡΑΤΗ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Ένας επίγειος παράδεισος μπορεί να θεωρηθεί το φαράγγι του ποταμού
Αγγίτη, μήκους 15km, αφού
η βαθειά και στενή αυτή ποτάμια κοιλάδα ανάμεσα σε σκληρά πετρώματα, προσφέρει
στον επισκέπτη μιά ξεχωριστή ομορφιά και μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Τα απότομα τοιχώματα της στενής κοιλάδας αποτελούν κατά μία εκδοχή
τεχνητή κατασκευή των Μακεδόνων του Φιλίππου Β σε μια προσπάθεια να αποξηράνουν
τα τενάγη των Φιλίππων και
Δράμας. Η κοιλάδα του ποταμού
Αγγίτη δημιουργήθηκε σε τέσσερα εξελικτικά στάδια, κατά τη διάρκεια του νεογενούς
και τεταρτογενούς και είναι γνωστή με τις ονομασίες «Στενά Πέτρας» και «Διώρυγα».
Σύμφωνα με δημοσίευση του περιοδικού του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας
της Βιέννης (Φεβρουάριος του 1978), βρέθηκαν σε τρεις περιοχές βραχογραφίες που
παριστάνουν καμήλες, ελάφια, ιππείς που κρατούν τα ηνία των αλόγων και ακόντια,
αλλά και αφηρημένα σχέδια. . Από τις παραστάσεις των ιππέων, πιθανολογείται ότι
οι βραχογραφίες έγιναν τον 5ο - 6ο μ.Χ. αιώνα.
Βασικό χαρακτηριστικό στο φαράγγι του Αγγίτη είναι τα βαθιά ρήγματα
που ξεκινούν από το χωριό Συμβολή
και φτάνουν μέχρι το χωριό Λευκοθέα.
Η πορεία του ποταμού μέσα στη χαράδρα δεν είναι ευθεία με συνέπεια σε πολλά σημεία
το νερό να αγγίζει τους βράχους, ενώ σε άλλη πλευρά να υπάρχουν αποθέσεις. Εκπληκτικής
ομορφιάς είναι οι «σπηλιές» και οι καμάρες που δημιουργήθηκαν με το πέρασμα του
χρόνου. Η χλωρίδα της κοιλάδας περιλαμβάνει όλων των ειδών τα άγρια είδη, ενώ
επίσης πλούσια είναι και η πανίδα.
Η κατασκευή διαδρόμου συνδετικού του Σπηλαίου Αλιστράτης με το φαράγγι,
η κατασκευή περιπατητικών μονοπατιών που προγραμματίζει η Ν.Α. Σερρών, θα κάνει
περισσότερο προσιτή την μοναδική αυτή φυσική ομορφιά στους επισκέπτες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σερρών
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!