Ο Βυζαντινός ναός του Αγ. Γεωργίου κτίστηκε προς τα τέλη του 12ου αι. στη θέση παλαιοχριστιανικού ναού, που με τη σειρά του είχε διαδεχτεί έναν αρχαίο ναό. Άλλοτε κατάγραφος εσωτερικά με τοιχογραφίες που διατηρούνται ακόμη σε μεγάλο βαθμό, ο ναός του Αγ. Γεωργίου μνημονεύεται ήδη από το 18ο αιώνα ως Όμορφη Εκκλησιά. Θα πρέπει λοιπόν να ξεχώριζε στα μάτια των πιστών για τη χάρη και τη διακόσμησή του ήδη σ' εποχές που η Αθήνα και η Αττική κρατούσαν ανέπαφο το σύνολο σχεδόν των εκκλησιών τους.
Η Ομορφοκκλησιά είναι ένας μικρός ναός (10,52 x 11,02 μ.), στον τύπο του σταυροειδούς εγγεγραμμένου με τρούλο και με ισόδομη, πλινθοπερίκλειστη τοιχοδομία. Κατά το 13ο ή 14ο αιώνα προστέθηκε στη νότια πλευρά του κυρίως ναού ένα παρεκκλήσι και δύο αιώνες αργότερα, ο νάρθηκας της δυτικής πλευράς. Οι στέγες του ναού έχουν την αυστηρή εναλλαγή των στερεών όγκων που διακρίνουν τις ελλαδικές, ιδιαίτερα τις αθηναϊκές, μεσοβυζαντινές εκκλησίες. Στο κέντρο, ο τυπικά αθηναϊκός οκτάπλευρος τρούλος στεφανώνει τόξα στηριγμένα σε μαρμάρινους κιονίσκους.
