Εμφανίζονται 39 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΕΣΒΟΣ Νομός ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ" .
ΜΕΣΟΤΟΠΟΣ (Χωριό) ΛΕΣΒΟΣ
Η αρχή της υπάρξεως του χωριού μας είναι άγνωστη. Έχουμε μόνο προφορικές
παραδόσεις και λίγα απομεινάρια κτισμάτων. Και αυτά τα απομεινάρια βρίσκονται
στη γύρω περιοχή και όχι στη θέση που είναι το σημερινό χωριό. Στα μέρη "Χρούσος",
"Ποδαράς", "Ταβάρι", "Πέζλας" δηλαδή, σίγουρα υπήρχαν
πανάρχαιοι οικισμοί.
Από μικρή έρευνα στις περιοχές αυτές βγήκαν τα ακόλουθα στοιχεία :
η περιοχή του Μεσοτόπου και κυρίως οι μικρές εύφορες κοιλάδες στα νότια του χωριού,
διέθεταν όλα τα απαραίτητα στοιχεία (καλλιεργήσιμους χώρους, νερά, θέα, απάνεμους
όρμους) για να προσελκύσουν κατοίκους για μόνιμη εγκατάσταση και δραστηριότητα,
ήδη από την αρχαία εποχή. Τα παλαιότερα, μέχρι στιγμής, λείψανα στην ευρύτερη
περιοχή του Μεσοτόπου βρίσκονται στη "Σείστρια" στη θέση Αγιος Ευστράτιος,
μέσα στο κτήμα του Δημοσθένη Παπαβασιλείου. Εκεί επισημάνθηκαν ερείπια οικισμού
της λεγόμενης "Εποχής του Χαλκού" που χρονολογείται χονδρικά από το
3000 έως το 1600 π.Χ.
Σε όλη την περιοχή γύρω από το Μεσότοπο και ιδίως στις μικρές κοιλάδες
του Ποδαρά, του Χρούσου και του Ταβαρίου, υπάρχουν υπολείμματα από τη ζωή και
τη δραστηριότητα ανθρώπων που έζησαν σε παλαιότερες εποχές, τα οποία διατηρήθηκαν
ως τις μέρες μας. Τα λείψανα αυτά μπορεί να είναι παλιές εκκλησίες, κάστρα, απλοί
τοίχοι, ή μόνο θεμέλια σπιτιών, πολλές φορές τάφοι και το πιο συχνό, πάρα πολλά
κομμάτια από τα σπασμένα πήλινα τσουκάλια ή πιθάρια, που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι
αυτοί και σήμερα βρίσκονται σπαρμένα κατά χιλιάδες πάνω από περιοχές όπου άλλοτε
υπήρχαν μικροί οικισμοί.
ΜΗΘΥΜΝΑ (Κωμόπολη) ΛΕΣΒΟΣ
Η ανθρώπινη παρουσία στη Μήθυμνα ανάγεται στην Προϊστορία.
Κατά την αρχαιότητα η πόλη υπήρξε σπουδαίο στρατιωτικό, εμπορικό και
βιοτεχνικό κέντρο με διασυνδέσεις με τη Θράκη, τον Ελλήσποντο
και τη Μικρά Ασία, όπου από
το 770 π.Χ. είχε ιδρύσει αποικίες.
Στη βυζαντινή περίοδο (312-1355) είχε γίνει στόχος συχνών ληστρικών
επιδρομών ή καταφύγιο εμπολέμων. Από τους βυζαντινούς χρόνους μέχρι και τις μέρες
μας ο Μόλυβος παραμένει και εξελίσσεται στην ίδια γεωγραφική θέση.
Το Μεσαίωνα για την αντιμετώπιση των εχθρικών επιδρομών από τη θάλασσα
αλλά και εξαιτίας της σημαντικής μείωσης του πληθυσμού ο οικισμός συμπτύχθηκε
σταδιακά σε ένα μόνο μέρος της αρχικής του έκτασης και συσπειρώθηκε αναγκαστικά
στη θέση του Κάστρου.
Από τον 11ο αιώνα η διακίνηση του εμπορίου στο Αιγαίο
περιήλθε στους Γενοβέζους και τους Βενετούς. Για τους πρώτους με την ειρηνική
εγκαθίδρυση της αυθεντίας των Γατουλέζων (1355-1462) στη Λέσβο,
η Μήθυμνα ήταν σημαντικό εμπορικό λιμάνι. Έχοντας μάλιστα εξασφαλίσει την κυριαρχία
τους με οχυρωματικά έργα, ενθάρρυναν την καλλιέργεια της ελιάς και την ανάπτυξη
του εμπορίου του λαδιού. Με την οθωμανική κατάκτηση (1462-1912), ύστερα από την
εξουδετέρωση της τοπικής αντίστασης του νησιού και τις λεηλασίες, τις σφαγές και
τις καταστροφές, στο Μόλυβο εγκαταστάθηκαν πάρα πολλοί Τούρκοι και η πόλη έγινε
έτσι το διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο της βόρειας Λέσβου.
Για τους Τούρκους η περιοχή της Μήθυμνας ήταν μια πλούσια επαρχία, η οποία έπρεπε
να εξασφαλίζει σημαντικούς πόρους στην Υψηλή Πύλη. Έτσι οι κτηματικές περιουσίες
κατασχέθηκαν, επιβλήθηκαν φόροι και η εκμετάλλευση του λαδιού αποτελούσε πια μονοπώλιο
του πασά της Μυτιλήνης. Πολλοί
Μολυβιάτες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν τότε στα αστικά κέντρα της Μικράς Ασίας.
Από το 18ο αιώνα η εμπορική κίνηση του τόπου περνάει σταδιακά στα
χέρια των Ελλήνων. Οι συνθήκες ζωής αρχίζουν πια να αλλάζουν για τον υπόδουλο
πληθυσμό και με την άνοδο της ελληνικής αστικής τάξης το 19ο αιώνα αντιστρέφονται
οριστικά οι όροι της οικονομικής ζωής. Η επιρροή των Μολυβιατών επεκτείνεται και
στις απέναντι ακτές της Μικράς
Ασίας, όπου μεγαλοκτηματίες εκμεταλλεύονται καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα, κοινωνική και οικονομική απελευθέρωση
έχει ήδη προηγηθεί της εθνικής που τελικά πραγματοποιήθηκε το 1912.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Μόλυβος είναι ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο
και η οικονομία στηρίζεται κυρίως στην εκμετάλλευση της ελιάς.
Η μικρασιατική καταστροφή του 1922 φυσικό ήταν να επιφέρει σοβαρό
πλήγμα στην όλη εξέλιξη του τόπου. Και αυτό γιατί ο Μόλυβος έχασε τότε σημαντικές
εκμεταλλεύσιμες εκτάσεις αλλά και τα μεγάλα καταναλωτικά κέντρα των εμπορικών
του προϊόντων, καθώς επίσης και τους χώρους προμήθειας των πρώτων υλών για τις
βιοτεχνίες του.
Οι τελευταίοι Τούρκοι έφυγαν από το Μόλυβο το 1923, με τη συνθήκη
της Λωζάννης περί Ανταλλαγής
Πληθυσμών και Περιουσιών μεταξύ Ελλάδας
και Τουρκίας. Η οικονομική
και κοινωνική αναζωογόνηση, που επέφερε η εγκατάσταση στο Μόλυβο μεγάλου αριθμού
Ελλήνων προσφύγων από τη Μ. Ασία,
ήταν πρόσκαιρη και δεν αντιστάθμισε ποτέ τις απώλειες από η μικρασιατική καταστροφή.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, η τουριστική αξιοποίηση
αποτελεί πια καθοριστικό παράγοντα για την όλη ζωή και εξέλιξη του Μόλυβου.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
(1999) της Περιφέρειας
Βορείου Αιγαίου - Δήμου
Μήθυμνας.
ΠΕΤΡΑ (Κωμόπολη) ΛΕΣΒΟΣ
Its history stretches back into mythology. According to tradition,
during the expedition against Troy,
Achilles anchored his ships here.
If the visitor climbs today to the settlement of Petri,
a picturesque eagle's nest with fifteen stone windmills on its east, he will see
a rock with a large hole in the middle which is where, it is said, Achilles tied
up his vessel.
Nearby , there is a cistern with a spring, known as the "Spring
of Achilles" because the great hero drank water from it. The area is called
"Achilleiophigada".
In 1462 Sultan Mahomet II took Lesvos, and then on its inhabitants
shared the same fate as all the other islanders.
On 12 March 1676, the French corsair Hugo de Crevelier, at the head
of 800 men, plundered Petra for three hours. When he left, he took with him 500
young men and women. He spared the churches, perhaps because he was Christian.
For this terrible pirate this operation was the most important and the most profitable
of his life.
In 1865, on Monday, the first day of Lent, until Tuesday, Turkish-Albanians
looted the village, carrying off any gold , silver or silk which they found. Miraculously,
the silver revetment of the icon of Our Lady, the silver censer (1667) and the
chalice (1742) escaped.
In 1823, people from Psara
created in Petra a nucleus of revolution, which resulted in appalling experiences
of the residents of Petra the 'Troubles' as the whole climate of violence of those
times was called.
The village was liberated from Turks on 6 December 1912 a few days
before, it had had more 'Troubles' with beating, looting, abductions and murders
on innocent citizens. On four December, Turkish lieutenant Hikmet doused Petra
in oil and set fire to it, having first stripped it of anything of value. Petra
quickly healed its wounds, was set on its feet again, to reach its present state
of development and progress as a modern tourist resort.
This text is cited June 2003 from the Municipality of Petra URL below.
No trace of the ancient city (Ilium at Troad) survives; and naturally so, for while the cities all round it were sacked, but not completely destroyed, yet that city was so utterly demolished that all the stones were taken from it to rebuild the others. At any rate, Archaeanax of Mitylene is said to have built a wall round Sigeium with stones taken from there. Sigeium was seized by Athenians under Phrynon the Olympian victor, although the Lesbians laid claim to almost the whole of the Troad. Most of the settlements in the Troad belong, in fact, to the Lesbians, and some endure to this day, while others have disappeared. Pittacus of Mitylene, one of the Seven Wise Men, as they are called, sailed against Phrynon the general and for a time carried on the war, but with poor management and ill consequences. It was at this time that the poet Alcaeus says that he himself, being sorely pressed in a certain battle, threw away his arms. He addresses his account of it to a certain herald, whom he had bidden to report to the people at home that "Alcaeus is safe, but his arms have been hung up as an offering to Ares by the Attic army in the temple of Athena Glaucopis." But later, on being challenged to single combat by Phrynon, he took up his fishing-tackle, ran to meet him, entangled him in his fishing net, and stabbed and slew him with trident and dagger. But since the war still went on, Periander was chosen by both sides as arbiter and ended it.
This extract is from: The Geography of Strabo (ed. H. L. Jones, 1924), Cambridge. Harvard University Press. Cited Jan 2004 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
Following the end of the Late Bronze Age there was a 400 year hiatus at the site (Troy) until it was resettled at ca. 700 B.C. by Greek colonists, possibly from Lesbos or Tenedos.
Sestus, a colony of the Lesbians, as is also Madytus, as the Geographer says, is a Chersonesian city thirty stadia distant from Abydus, from harbor to harbor (Strabo Fr.55b)
ΜΗΘΥΜΝΑ (Αρχαία πόλη) ΛΕΣΒΟΣ
The acropolis of Assos was occupied in the Bronze Age, but first began to expand in the 8th and 7th centuries B.C. when Aeolian colonists from Methymna on Lesbos replaced the Carian inhabitants.
Myrsilus says that Assus was founded by the Methymnaeans (Stabo 13,1,58)
ΜΥΤΙΛΗΝΗ (Αρχαία πόλη) ΛΕΣΒΟΣ
Amasis became a philhellene, and besides other services which he did
for some of the Greeks, he gave those who came to Egypt the city of Naucratis
to live in; and to those who travelled to the country without wanting to settle
there, he gave lands where they might set up altars and make holy places for their
gods. Of these the greatest and most famous and most visited precinct is that
which is called the Hellenion, founded jointly by the Ionian cities of Chios,
Teos, Phocaea, and Clazomenae, the Dorian cities of Rhodes, Cnidus, Halicarnassus,
and Phaselis, and one Aeolian city, Mytilene.
ΛΕΣΒΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Η Λέσβος σ’ όλη τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της παρουσιάζει
διαχρονικές πνευματικές προσωπικότητες: τον Τέρπανδρο ( 700 π.Χ.), δημιουργό της
λυρικής ποίησης, τον Πιττακό (648 π.Χ.), έναν από τους εφτά σοφούς άνδρες της
αρχαιότητας, τον Αρίωνα (625 π.Χ.), χαρισματικό λυρικό ποιητή και κιθαρωδό, τον
Αλκαίο (600 π.Χ.), έναν επίσης εξέχοντα λυρικό ποιητή, και την Σαπφώ (620 π.Χ.),
την μεγαλύτερη ποιήτρια της αρχαιότητας, της οποίας τα ποιήματα διακρίνονται για
το πάθος και την αισθαντικότητά τους, γεγονός που δίκαια της απέδωσε τον χαρακτηρισμό
«Δεκάτη Μούσα». ‘Αλλες σημαντικές προσωπικότητες της αρχαιότητας είναι ο Θεόφραστος
(372 π.Χ.), εξαίρετος φιλόσοφος και βοτανολόγος - γνωστός και ως ο «πατέρας» της
Βοτανολογίας - και ο Θεοφάνης (100 π.Χ.), σημαντικός ιστορικός και ακόλουθος του
Πομπηίου στις εκστρατείες του στην Μικρά Ασία.
Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής - Βυζαντινής εποχής, στο νησί παρατηρείται
σχετική στασιμότητα. Τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας βρίσκεται ουσιαστικά σε
πνευματικό λήθαργο, αλλά κατά τον 15ο μ.Χ. αιώνα, η πνευματική ζωή αρχίζει να
αναζωπυρώνεται, με πνευματικό κέντρο την Ιερά Μονή Λειμώνος.
Τον 18ο αιώνα εμφανίζονται σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Ιγνάτιος
Ουγγροβλαχίας και ο Βενιαμίν ο Λέσβιος, ο κατεξοχήν Δάσκαλος του Έθνους.
Τον 19ο αιώνα οι αδελφοί Δημήτριος και Γρηγόριος Βερναρδάκης, ο Γεώργιος
Αριστείδης και ο Χριστόφορος Λαίλιος στηρίζουν την Ελληνική παιδεία και την πνευματική
ζωή του τόπου.
Τον 20ο αιώνα, ο Αργύρης Εφταλιώτης αναζωογονεί την Νεοελληνική Λογοτεχνία,
ενώ στη συνέχεια οι μεγάλοι πεζογράφοι Στρατής Μυριβήλης και Ηλίας Βενέζης προσφέρουν
με το έργο τους αντιπολεμικά και ανθρωπιστικά ερεθίσματα σ’ ένα παγκόσμιο
αναγνωστικό κοινό. Ο Ασημάκης Πανσέληνος, ο Νίκος Καμπάς, ο Σ. Παρασκευαϊδης,
ο Μ. Κουντουράς φωτίζουν τη Λεσβιακή ´Ανοιξη μέχρι τον Νομπελίστα Οδυσσέα
Ελύτη που η ποίηση του μαζί με της Σαπφούς έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο την μοναδική
και ιδιαίτερη φύση της Λέσβου.
Η ζωγραφική επίσης τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα έχει
να παρουσιάσει τις δικές της προσωπικότητες : ο Φ. Κόντογλου, ο Ιακωβίδης, ο Πρωτοπάτσης,
ο Ο. Κανέλλης, ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ και ο εμπνευσμένος εκδότης
βιβλίων τέχνης Στρατής Ελευθεριάδης - Τεριάντ, προστίθενται στον κατάλογο των
Λέσβιων δημιουργών.
Μέχρι σήμερα - αρχές του 21ου αιώνα - η πνευματική ζωή στο νησί συνεχίζεται
από πολλούς αξιόλογους ανθρώπους των Γραμμάτων και πολιτιστικούς συλλόγους, που
συμβάλλουν στην διαιώνιση μιας ατέρμονης Λεσβιακής πνευματικής ´Ανοιξης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχίας Λέσβου
ΑΝΤΙΣΣΑ (Αρχαία πόλη) ΛΕΣΒΟΣ
In 167 B.C. the Romans destroyed Antissa, and gave her territory to Methymna.
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Miltiades (1) son of Cimon took possession of Lemnos in this way:
When the Pelasgians (2) were driven out of Attica by the Athenians, whether justly
or unjustly I cannot say, beyond what is told; namely, that Hecataeus the son
of Hegesandrus declares in his history that the act was unjust; for when the Athenians
saw the land under Hymettus, formerly theirs, which they had given to the Pelasgians
as a dwelling place in reward for the wall that had once been built around the
acropolis when the Athenians saw how well this place was tilled which previously
had been bad and worthless, they were envious and coveted the land, and so drove
the Pelasgians out on this and no other pretext. The Pelasgians departed and took
possession of Lemnos, besides other places. This is the Athenian story; the other
is told by Hecataeus.
These Pelasgians dwelt at that time in Lemnos and desired vengeance
on the Athenians. Since they well knew the time of the Athenian festivals, they
acquired fifty-oared ships and set an ambush for the Athenian women celebrating
the festival of Artemis at Brauron. They seized many of the women, then sailed
away with them and brought them to Lemnos to be their concubines . These women
bore more and more children, and they taught their sons the speech of Attica and
Athenian manners. These boys would not mix with the sons of the Pelasgian women;
if one of them was beaten by one of the others, they would all run to his aid
and help each other; these boys even claimed to rule the others, and were much
stronger. When the Pelasgians perceived this, they took counsel together; it troubled
them much in their deliberations to think what the boys would do when they grew
to manhood, if they were resolved to help each other against the sons of the lawful
wives and attempted to rule them already. Thereupon the Pelasgians resolved to
kill the sons of the Attic women; they did this, and then killed the boys' mothers
also. From this deed and the earlier one which was done by the women when they
killed their own husbands who were Thoas' companions, a "Lemnian crime"
has been a proverb in Hellas for any deed of cruelty.
But when the Pelasgians had murdered their own sons and women, their
land brought forth no fruit, nor did their wives and their flocks and herds bear
offspring as before. Crushed by hunger and childlessness, they sent to Delphi
to ask for some release from their present ills. The Pythian priestess ordered
them to pay the Athenians whatever penalty the Athenians themselves judged. The
Pelasgians went to Athens and offered to pay the penalty for all their wrongdoing.
The Athenians set in their town-hall a couch adorned as finely as possible, and
placed beside it a table covered with all manner of good things, then ordered
the Pelasgians to deliver their land to them in the same condition. The Pelasgians
answered, "We will deliver it when a ship with a north wind accomplishes
the voyage from your country to ours in one day"; they supposed that this
was impossible, since Attica is far to the south of Lemnos. (3)
At the time that was all. But a great many years later (4), when the
Chersonese on the Hellespont was made subject to Athens, Miltiades son of Cimon
accomplished the voyage from Elaeus on the Chersonese to Lemnos with the Etesian
winds (5) then constantly blowing; he proclaimed that the Pelasgians must leave
their island, reminding them of the oracle which the Pelasgians thought would
never be fulfilled. The Hephaestians obeyed, but the Myrinaeans would not agree
that the Chersonese was Attica and were besieged, until they too submitted. Thus
did Miltiades and the Athenians take possession of Lemnos.
Commentary
(1) Meyer suggest...that the conquest of Lemnos... was not the work of the great
Miltiades, but of his namesake and predecessor, the son of Cypselus, oekist of
the Chersonese. If so, he acted as the agent of Pisistratus in seizing Lemnos
and expelling the Pelasgi. This would fit in with the prediction, which regards
the conqueror of Lemnos as representing Athens. Meyer urges that there was no
time for the conquest and Hellenizing of the island during the troubled period
of the Ionic revolt, so that he would in any case date the settlement of Attic
cleruchs there, even if ascribed to Miltiades II, to the period of Pisistratid
rule, before the Persian conquest of the islands. But Herod. distinctly says that
up to that time the Pelasgi still dwelt there. It seems therefore better to accept
the solution of Busolt that the Pelasgi, already weakened by the Persian conquest,
were expelled by Miltiades after 500, who settled the island as tyrant of the
Chersonese, and that the Attic cleruchy in Lemnos (Thuc. vii. 57; C. I. A. i.
443, 444) is to be connected with the reduction of the tribute circ. 447 B. C.
Previously, as in the Chersonese, there had been settlers from Attica, not a formal
Attic colony.
(2) The Pelasgians were driven into Attica by the Boeotian immigration, about
sixty years after the Trojan war according to legend. On the Pelasgi cf. App.
XV. 5. E. Meyer holds that there was no old Attic tradition about the Pelasgi,
the story given here being a mere reply to Hecataeus.
(3) The legend invented to justify Athenian dominion over Lemnos treats these
Attic boys as its natural lords and masters.
(4) Five hundred years before the Ionian revolt.
(5) The Etesian winds: North-east winds, blowing in July, August, and September.
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Dec 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΜΥΤΙΛΗΝΗ (Αρχαία πόλη) ΛΕΣΒΟΣ
Lesbos joined the Greek revolt against Rome in the Mithridatic war and in 88 B.C. the Romans destroyed Mytilene and extended Roman domination over the whole island.
In 427, after a siege, the Athenians gained control of Mytilene, and divided a large section of the island among 2700 Athenians cleruchs, after harshly punishing the instigators of the revolt.
ΜΗΘΥΜΝΑ (Αρχαία πόλη) ΛΕΣΒΟΣ
Now after he (Thrasybulus) had accomplished these things and had won over the Calchedonians also as friends, he sailed back out of the Hellespont. And finding that all the cities in Lesbos except Mytilene were on the side of the Lacedaemonians, he went against none of them until he had marshalled in Mytilene the four hundred hoplites from his own ships and all the exiles from the Lesbian cities who had fled for refuge to Mytilene, and had also added to this force the stoutest of the Mytilenaeans themselves; nor, furthermore, until he had suggested hopes, firstly to the Mytilenaeans, that if he captured the cities they would be the leaders of all Lesbos, secondly to the exiles, that if they proceeded all together against each single one of the cities, they would be able, acting in unison, to accomplish their restoration to their native states, and again to his marines, that by making Lesbos likewise friendly to their state they would at once obtain a great abundance of money. Then, after giving them this encouragement and marshalling them in line of battle, he led them against Methymna. Therimachus, however, who chanced to be the Lacedaemonian governor, on hearing that Thrasybulus was coming against him, took the marines from his own ships, the Methymnaeans themselves, and all the Mytilenaean exiles who chanced to be there, and went to meet the enemy at the borders. A battle was fought in which Therimachus was killed on the spot and many of the others were killed as they fled.
This extract is from: Xenophon, Hellenica. Cited Sept 2003 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlink
In this year (392 BC) the Athenians chose Thrasybulus general and sent him to sea with forty triremes. He sailed to Ionia, collected funds from the allies, and proceeded on his way; and while tarrying at the Chersonesus he made allies of Medocus and Seuthes, the kings of the Thracians. After some time he sailed from the Hellespont to Lesbos and anchored off the coast at Eresus. But strong winds arose and twenty-three triremes were lost. Getting off safe with the other ships he advanced against the cities of Lesbos, with the intention of winning them over; for they had all revolted with the exception of Mitylene. First he appeared before Methymna and joined battle with the men of the city, who were commanded by the Spartan Therimachus. In a brilliant fight he slew not only Therimachus himself but no small number of the Methymnaeans and shut up the rest of them within their walls; he also ravaged the territory of the Methymnaeans and received the surrender of Eresus and Antissa. After this he gathered ships from the Chian and Mitylenaean allies and sailed to Rhodes.
This extract is from: Diodorus Siculus, Library (ed. C. H. Oldfather, 1989). Cited Oct 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΛΕΣΒΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Arginusae (Arginousai). Three small islands off the coast of Aeolis, opposite Mytilene in Lesbos, celebrated for the naval victory of the Athenians over the Lacedaemonians under Callicratidas, B.C. 406.
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
At Dawn on 19 June 1807, off Lemnos, ten Russian ships attacked a
Turkish fleet of 14 ships. During the battle the Raphael became dismasted and
drifted towards the Turkish line. The Tverdoi came up in support but was soon
also unmanageable. Superior Russian gunnery gradually won the day, however, and
the Turks began to withdraw losing their flag ship, the Sedd-ul-Bakir, to the
Russians. The battle had lasted some hours when a calm set in, and the fleets
drifted apart. All night the Russians tried to close with the enemy but by next
morning the Turks fell off towards Thasos. In the insuing chase the Russians managed
to overtake and destroy a ship of the line and 2 frigates and the Turks abandoned
and burned another ship of the line and frigate. Turkish losses were 3 ships of
the line (Sedd-ul-Bakir captured and 2 more burned), and 3 frigates. The Turks
lost over 500 men on one ship alone while the Russians had 135 killed and 409
wounded. Lemnos was the major Russian naval engagement and victory for the Napoleonic
era.
ΜΟΥΔΡΟΣ (Κωμόπολη) ΛΗΜΝΟΣ
Στις 5 Ιανουαρίου 1913 έλαβε χώρα η ξακουστή ναυμαχία της Λήμνου έξω από τον κόλπο
του Μούνδρου. Τα τούρκικα πλοία έπαθαν τέτοιες ζημιές ώστε μέχρι που τελείωσε
ο πόλεμος δεν τόλμησαν να βγουν από τα στενά. Ο ιστορικός κόλπος του Μούνδρου,
χρησίμευσε σαν ορμητήριο κατά τους βαλκανικούς πολέμους και αργότερα σαν βάση
του Αγγλικού στόλου κατά την μεγάλη πολεμική επιχείρηση των Δαρδανελλίων (1915
- 1916) και του Α´ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο κόλπος του Μούδρου χρησιμοποιήθηκε
και σαν βάση του πρώτου υδροπλάνου (Ναύτιλος) των ελληνικών δυνάμεων. Η ανακωχή
του Μούδρου ήταν η συνθήκη που υπογράφτηκε στις 30 Οκτωβρίου 1918, μεταξύ της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Μ.Βρετανίας. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους
το 1912, οι Λήμνιοι έλαβαν μέρος στο Α´ και το Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου
ΑΡΙΣΒΗ (Αρχαία πόλη) ΛΕΣΒΟΣ
The city of Arisba was independent before the time of Herodotos, but was soon taken over by Methymna.
ΕΡΕΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΛΕΣΒΟΣ
Ο Μέμνων ο Ρόδιος που βρισκόταν στην υπηρεσία του Πέρση βασιλιά και είχε τη διοίκηση των δυτικών ακτών της Μ.Ασίας, κατέλαβε ανάμεσα σε άλλες πόλεις της Λέσβου και την Ερεσό τη χρονιά που ο Μ.Αλέξανδρος ξεκινούσε την εκστρατεία του στην Ασία.
ΛΕΣΒΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
From about 546 to 479 B.C. Lesbos was ruled by the Persians
ΜΥΤΙΛΗΝΗ (Αρχαία πόλη) ΛΕΣΒΟΣ
Near the outlet of the Hebrus, which has two mouths, lies the city Aenus, on the Melas Gulf; it was founded by Mitylenaeans and Cumaeans, though in still earlier times by Alopeconnesians.
On the next stretch of coast one comes to the villages of the Mitylenaeans, I mean Coryphantis and Heracleia
ΛΕΣΒΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Προϊστορικοί χρόνοι
Οι πρώτοι άνθρωποι, που βεβαιωμένα έζησαν στη Λήμνο, ήταν της Μέσης
Νεολιθικής εποχής κατά την 5η χιλιετηρίδα π.Χ. Το πιο πιθανό είναι ότι ήρθαν από
τη Μ. Ασία και φαίνεται ότι κατοίκησαν σε όλο το νησί, αφού έχουν βρεθεί νεολιθικοί
οικισμοί σε πολλά σημεία του, όπως στην Αξιά, στην Ηφαιστεία,
στην Κώμη κ.α.
Αξιόλογο πολιτισμό με διάρκεια και συνέχεια κατάφεραν να αναπτύξουν
στην Πολιόχνη όπου
στη διάρκεια 1500 ετών ο οικισμός που ξεκίνησε σαν μικρό νεολιθικό χωριό κατέληξε
σε ακμάζουσα πόλη της χαλκοκρατικής περιόδου που κυριάρχησε τόσο πάνω στο νησί
όσο και στον θαλάσσιο περίγυρο του. Η Πολιόχνη καταστράφηκε ξαφνικά γύρω στα 1300
π.Χ. πιθανότατα από σεισμό.
Μετά την καταστροφή της Πολιόχνης πρωτεύουσα και επίκεντρο του νησιού
έγινε η Μύρινα, που πήρε
το όνομά της από τη σύζυγο του Θόαντα και βασίλισσα του νησιού.
Εποχή του Τρωικού πολέμου
Την εποχή του τρωικού πολέμου (12ος ή 13ος αιώνας π.Χ.) στη Λήμνο
κυριαρχούν οι Μινύες με βασιλιά τον Εύηνο και πρωτεύουσα τη Μύρινα. Ο Όμηρος σαφώς
αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Λήμνου συναλλάσσονταν με τους Αχαιούς, επίσης φιλοξένησαν
τον τραυματισμένο Φιλοκτήτη.
Τον 11ο αιώνα το νησί περιήλθε στους Πελασγούς και οι Μινύες που το
εγκατέλειψαν εγκαταστάθηκαν στην Τριφυλία,
κοντά στην Πύλο.
Κλασικά χρόνια
Κατά τους περσικούς πολέμους πολέμησαν εναντίον του Δαρείου, αλλά
γύρω στα 512 π.Χ. υποτάχθηκαν στον Πέρση στρατηγό Οτάνη. Η πρώτη περσική κατοχή
κράτησε μέχρι το 510 π.Χ. οπότε το νησί περιήλθε στους Αθηναίους. Μία δεύτερη
περσική κατοχή (493-479 π.Χ.) έληξε με τη ναυμαχία της Μυκάλης.
Οι κάτοικοι του νησιού συγχωνεύτηκαν με τους Αθηναίους κληρούχους
και από τον 4ο π.Χ. αιώνα στο νησί υπάρχει βουλή, συνέλευση και πολιτικές δραστηριότητες
ανάλογες με αυτές των Αθηνών.
Την εποχή εκείνη κυριάρχησε για τη Λήμνο η ονομασία ΔΙΠΟΛΙΣ που προήλθε
από την ύπαρξη των δύο μεγάλων πόλεων, της Μύρινας και της Ηφαιστείας.
Ρωμαϊκή εποχή
Η Λήμνος κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους το 166 π.Χ. και γνώρισε μια
εποχή ηρεμίας και πολιτιστικής ανόδου με αποκορύφωμα την εμφάνιση της οικογένειας
των σοφιστών Φιλόστρατων.
Βυζάντιο
Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για το νησί τη Βυζαντινή περίοδο. Το 325
μ.Χ. ο επίσκοπος Λήμνου Στρατήγιος πήρε μέρος στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Ο
επόμενος επίσκοπος Λήμνου εμφανίζεται το 680 μ.Χ. στην ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο
και ονομάζεται Σιλουανός.
Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου το νησί ανήκε στο θέμα Ανατολικού Ιλλυρικού.
Από τον Ζ' ως τον ΙΑ' αιώνα οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν το νησί για να ναυπηγούν
πλοία καθώς και για βάση του στόλου τους.
Στους μέσους βυζαντινούς χρόνους το νησί ανήκε στο θέμα Ελλάδας και
αργότερα περνάει στο θέμα Αιγαίου, ενώ τον ΙΑ' αιώνα περνάει στο έλεγχο της Θεσσαλονίκης.
Η βυζαντινή κυριαρχία διακόπηκε αρκετές φορές από τους Σαρακηνούς,
τους Βενετσιάνους και τους Γενουάτες. Οι Τούρκοι δεν κατέλαβαν ποτέ το νησί. Όποτε
το επιχείρησαν συνάντησαν την ηρωική αντίσταση των κατοίκων του νησιού με αποκορύφωμα
τη μάχη του Κότζινου το 1475 όπου διακρίθηκε η Μαρούλα της Λήμνου.
Στους Τούρκους παραχωρήθηκε από τους Βενετούς το 1456 αρχικά και το
1479 οριστικά.
Τουρκοκρατία
Η πρώτη παρουσία των Τούρκων στο νησί αναφέρεται το 1442 όταν το πολιόρκησαν
για 27 μέρες. Ανάμεσα στους πολιορκημένους ήταν και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
με τη δεύτερη γυναίκα του Κατερίνα Γατελούζου που πέθανε από τις κακουχίες και
τη δύσκολη εγκυμοσύνη.
Τα επόμενα χρόνια το νησί παρήκμασε μέχρι το 1700 που πέρασε σε μια
περίοδο ηρεμίας και ανασύνταξης. Ήδη πρωτεύουσα του νησιού είναι το Κάστρο η σημερινή
Μύρινα. Το 1770 μετά τα Ορλοφικά το νησί καταστρέφεται πάλι από τους Τούρκους
και άρχισε μία περίοδος διωγμών, καταστροφών και ξεριζωμού.
Το 1821 η Λήμνος λόγω της θέσης της κοντά στην Κωνσταντινούπολη
δεν επαναστάτησε, αν και πολλοί Λήμνιοι πήραν μέρος στον Εθνικό ξεσηκωμό και αγωνίστηκαν
στη θάλασσα και στη στεριά.
Το 1854 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου έγινε μια προσπάθεια
απελευθέρωσης η οποία όμως εμποδίστηκε βίαια από τον Αγγλικό στόλο.
Απελευθέρωση
Η Λήμνος απελευθερώθηκε στις 8.10.1912 από τον Ελληνικό στόλο, τρεις
μόνο μέρες μετά την κήρυξη του Α Βαλκανικού πολέμου. Ο ναύαρχος Κουντουριώτης
κατέλαβε το νησί και δημιούργησε ναύσταθμο που ήλεγχε τα στενά του Ελλησπόντου.
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα μετά το 1925
κατά την εκστρατεία της Καλλίπολης η Λήμνος έγινε Αγγλική βάση και ο κόλπος του
Μούδρου χρησιμοποιήθηκε σαν ναύσταθμος του Αγγλικού στόλου.
Το 1922 στη Λήμνο κατέφυγαν 4.500 πρόσφυγες στους οποίους μοιράστηκαν
κλήροι από τα τουρκικά κτήματα και τη μοναστηριακή περιουσία.
Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι γερμανοί κατέλαβαν τη Λήμνο στις
25.4.1941 και μείνανε στο νησί μέχρι τις 16.10.44.
Μετά τον πόλεμο η Λήμνος έγινε τόπος εξορίας για πολλά χρόνια. Την
εποχή εκείνη άρχισε και η μετανάστευση προς την Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ, Νότιο
Αφρική κ.α. και ο πληθυσμός άρχισε να φθίνει. Από τους 24.018 κατοίκους της απογραφής
του 1951 μόνο 15.721 απογράφηκαν το 1981.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Ιατρικού Συλλόγου Λήμνου
ΜΥΡΙΝΑ (Αρχαία πόλη) ΛΗΜΝΟΣ
Η Μύρινα, η πρωτεύουσα της Λήμνου, βρίσκεται στα δυτικά του νησιού,
κτισμένη πάνω σε λείψανα αρχαίων οικισμών από τα νεολιθικά χρόνια ως τα ελληνιστικά,
με πλούσιο μυθολογικό και ιστορικό παρελθόν. Το όνομα πήρε απ' τη μυθική βασίλισσα
της Μύρινας, την κόρη του βασιλιά της Ιωλκού
Κρηθέα. Στα αρχαϊκά χρόνια η Λήμνος αναφέρεται ως «νήσος προς Θράκην
δύο πόλεις έχουσα, Ηφαιστίαν
και Μύριναν» γι' αυτό κι ονομάστηκε Δίπολις. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε
στα βόρεια έναν προϊστορικό οικισμό τα λείψανα του οποίου μαρτυρούν ότι την εποχή
της χαλκοκρατίας, η Μύρινα ήταν μια καλά οργανωμένη πόλη. Η Μύρινα από τον 8ο
ως τον 5ο αιώνα φαίνεται ότι υπήρξε η σημαντικότερη πόλη του νησιού μαζί με την
Ηφαιστία. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως οχυρωματικά έργα, σημαντικά ιερά
μέσα και έξω από την πόλη, εγκαταστάσεις εργαστηρίων κεραμικής και κηροπλαστικής.
Η αρχαϊκή Μύρινα κατελάμβανε μεγάλη έκταση: από τον λόφο του Τσας, με τα οικοδομικά
λείψανα και τα εργαστήρια στους πρόποδές του, ως το λόφο του κάστρου με το λεγόμενο
πελασγικό τείχος, και από εκεί ως το λόφο της Λέσχης Αξιωματικών. Σύμφωνα με τον
Ηρόδοτο, οι Πελασγοί του Υμηττού που είχαν εγκατασταθεί στη Λήμνο απήγαγαν τις
παρθένες από το ιερό της Βραυρωνίας Αρτεμης και τις μετέφεραν στη Λήμνο, όπου
καθιέρωσαν καθώς φαίνεται τη λατρεία της. Η ανασκαφική έρευνα της Κ΄ Εφορείας
αρχαιοτήτων απεκάλυψε στην ιδιοκτησία Τραταρού (μέσα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου)
στα βόρεια της πόλης το Ιερό τέμενος της Αρτέμιδος. Είδωλα ταύρων και θυσιασμένος
νεαρός ταύρος βρέθηκαν στον ιερότερο χώρο του ιερού. Από τις πηγές είναι γνωστό
πως η Αρτεμη της Μύρινας λατρευόταν με την ιδιότητα της Σελήνης, θεότητας του
ουρανού, που ταυτίστηκε αργότερα με την Υψιπύλη, τη μυθική βασίλισσα της Λήμνου,
επί των ημερών της οποίας είχε επικρατήσει ένα γυναικοκρατικό καθεστώς στο νησί
ως τη στιγμή που έφθασε η Αργώ με τον Ιάσονα και τους άλλους ήρωες στο δρόμο τους
για την Κολχίδα. Είναι
χαρακτηριστικό ότι ο ιερότερος χώρος του ιερού της Αρτέμιδος είναι υπαίθριος,
αφού η θεότητα που λατρεύεται εκεί είναι θεά του ουρανού. Γύρω από τον πυρήνα
του ιερού υπάρχουν συγκροτήματα και βοηθητικοί χώροι για τη διαμονή των επισκεπτών
και τη λατρεία. Τα ευρήματα χρονολογούνται από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως τα ύστερα
ελληνιστικά χρόνια.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Μύρινας
ΛΕΣΒΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
In 499 B.C. Lesbos joined the Ionian revolt against the Persians, and in 494 took part in the battle of Lade with 70 triremes.
ΛΗΜΝΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
In that battle Antidorus of Lemnos, the only one of the Greeks siding with the Persian, deserted to the Greeks, and for that the Athenians gave him land in Salamis (Hdt. 8.11.1)
With this ship that deserted at Salamis and the Lemnian which deserted earlier at Artemisium, the Hellenic fleet reached its full number of three hundred and eighty ships, for it had fallen short of the number by two ships(Hdt. 8.82.1)
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
