Εμφανίζονται 2 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΜΠΟΥΡΓΚΑΣ Πόλη ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ" .
ΜΠΟΥΡΓΚΑΣ (Πόλη) ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
O Κλέων Παράσχος γεννήθηκε στον Πύργο της Β. Θράκης το 1894 και ανατράφηκε
στη Βάρνα, όπου έμαθε τα
πρώτα γράμματα στο εκεί ελληνικό σχολείο. Το 1906 ήλθε στας Αθήνας,
για να συνεχίση τις σπουδές του και κατόπι πήγε στην Ελβετία
για τον ίδιο σκοπό. Όταν γύρισε από την Ελβετία,
εγκαταστάθηκε οριστικά στας Αθήνας
και αργότερα επεδόθηκε στη δημοσιογραφία.
Την πρώτη του φιλολογική εμφάνιση την έκανε στην "Ποιητική Έκδοσι"
(1914) όπου δημοσίευσε πρωτότυπα ποιήματα και μεταφράσεις. Το 1915 εξέδωκε μαζί
με τον Αγγελο Βαρβαγιάννη μια εκλογή από τους "Λυτρωμούς", ποιητική
συλλογή του Ριχάρδου Ντέμελ, και λίγο αργότερα (1916) μεταφράσεις μεγάλου μέρους
των "Στροφών" του Μορεάς. Το 1922 εξέδωκε τα "Εικοσιοχτώ ποιήματα
του" μαζύ με εικοσιδύο του Μπωντλαίρ και το 1931 με συνεργασία του Ξ. Λευκοπαρίδη
την "Εκλογή από τα ωραιότερα ελληνικά λυρικά ποιήματα". Εκτός απ’
αυτά ο Κλ. Παράσχος δημοσίευσε πολλά άρθρα και μελέτες σε διάφορα περιοδικά της
τελευταίας εικοσαετίας. Τακτικά συνεργάζεται στη "Νέα Εστία" από τότε
που άρχισε να εκδίδεται, ως κριτικός των ποιητικών έργων.
Ο Κλ. Παράσχος δε βάζει συνήθως τίτλους στα ποιήματά του. Ας συγχωρηθή
στην "Ανθολογία", που για ομοιόμορφη εμφάνιση τιτλοφόρησε όσα πέρασε
στις σελίδες της, εκτός από το Madrigal triste και τη Νυκτωδία, που οι τίτλοι
τους είναι βαλμένοι από τον ίδιο τον ποιητή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
ΣΩΖΟΠΟΛΙΣ (Πόλη) ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
1816 - 1861
Ένας ποιητής, που είναι σχεδόν άγνωστος, ενώ ένα του ποίημα είναι
πανελλήνια γνωστό. Γεννήθηκε στη Σωζόπολι της Β. Θράκης το 1816 και το οικογενειακό
του όνομα είναι Μαστρονικολάκογλου. Το πώς βρέθηκε στας Αθήνας
με άλλο όνομα φτάνει τα όρια του μυθιστορήματος.
Το 1828, όταν στη Σωζόπολι, Αγχίαλο
και τα περίχωρα είχε πέσει πανούκλα, "το θανατικό", όπως την είχανε
πει από τη θανατηφόρο δράσι της, πολλοί είχανε καταφύγει στο νησάκι του κόλπου
του Πύργου, τ’ ομώνυμο με το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας,
που βρίσκεται εκεί. Μια νύχτα Λαζοί πειραταί, από εκείνους, που ελυμαίνοντο τα
παράλια της Θράκης στον Εύξεινο,
πάτησαν το νησί, σφάξανε όσους πρόφτασαν κι έβαλαν φωτιά στο μοναστήρι. Τότε ο
Σωζοπολίτης καλόγερος Βενέδικτος με τον ανεψιό του Κωνσταντίνο, παιδί δώδεκα χρόνων,
τρέχουν να σώσουν, δίνοντας το παράδειγμα και σ’ άλλους, τα θύματα, μεταξύ
των οποίων είναι μια αδελφή του Βενεδίκτου, με δυό ανήψια της. Τους σώζουν στο
Σουλινά και φεύγουν να εγκατασταθούν
στο μοναστήρι της Κυζικινής χερσονήσου, ίσως της Φανερωμένης. Εκεί ο Βενέδικτος
δολοφονείται από Τούρκους κι ο Μικρός Κωνσταντίνος, επειδή αποδίδουν σ’
αυτόν τη δολοφονία, κατωρθώνει να ξεφύγη στον Πειραιά,
όπου με το όνομα Παυλίδης μπαίνει υπηρέτης στην οικογένεια Μουτσοπούλου. Η οικογένεια
τον στέλνει στο σχολείο κι ανακαλύπτοντας σ’ αυτόν μουσική ιδιοφυία, τον
συνιστά στην προστασία της βασίλισσας Αμαλίας. Η Αμαλία τον στέλνει στην Ιταλία,
όπου ο Παυλίδης μένει εφτά χρόνια, σπουδάζοντας μουσική από το 1840 εώς το 1847
και γυρνώντας στας Αθήνας, προσλαμβάνεται
ως γραμματεύς και μουσικός στ’ ανάκτορα, όπου υπηρετεί δώδεκα χρόνια Στο
μεταξύ γράφει ποιήματα και τα μελοποιεί ο ίδιος, όπως μελοποιεί και πολλά της
εκκλησίας άσματα, επειδή είναι κάτοχος και της βυζαντινής μουσικής. Τον συκοφαντούν
όμως, ότι τα ποιήματά του αφορούσαν την βασίλισσα· αν πράγματι αυτό συνέβαινε,
ή αν αφορούσαν άλλο πρόσωπο, που βρισκότανε κι αυτό ψηλά, είναι δύσκολο, αν όχι
αδύνατο, να εξακριβωθή. Οπωσδήποτε ο Θαλλίδης αναγκάζεται ν' αποχωρήση από την
υπηρεσία των ανακτόρων και κατά συμβουλή των γιατρών, επειδή πάσχει από χρόνιο
στηθικό νόσημα, γυρίζει στην Σωζόπολι, όπου μετά 33 ημέρας, την παραμονή των Χριστουγέννων
του 1861 πεθαίνει και θάβεται στο νέο τότε νεκροταφείο του Αγ. Ζωσίμου, δέκατος
αυτός νεκρός.
Ο Κωνσταντίνος Θαλλίδης, έγραψε κι άλλα ποιήματα, που η οικογένειά
του τα εξαφάνισε μετά το θάνατό του για το φόβο της μολύνσεως· αναφέρεται ένα
με τον τίτλο "Πόντιας". Σωθήκανε και λίγα δίστιχα, που πρωτοδημοσιεύονται
παρακάτω, από χειρόγραφο ευρισκόμενο στην Σωζοπολίτικη οικογένεια του Κωνστ. Παπαϊωάννου,
συγγραφέα της "Ιστορίας της Σωζοπόλεως". Εικόνα του στάθηκε αδύνατο
να ευρεθή· ευρέθηκε μονάχα η ορειχάλκινη σφραγίδα του, ο τύπος της οποίας παρετέθη
επί κεφαλής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
