Το τοπωνύμιο Καμάρα ή Καμάρες (αρχ. καμάρα "τοξωτή αψίδα, θολωτή στέγη")
προήλθε από τις πολλές σπηλιές που υπήρχαν παλαιότερα στη βραχώδη νότια ακτή του
όρμου. Τη θέση των καμαρών αυτών έχουν καταλάβει σήμερα σπίτια, μαγαζιά και "σύρματα",
υπόγειες αποθήκες, όπου σύρονται οι βάρκες το χειμώνα, για να προστατεύονται από
τις κακοκαιρίες.
Οι Καμάρες είναι το μεγαλύτερο παραλιακό χωριό και το λιμάνι της Σίφνου
από τα τέλη του περασμένου αιώνα. Ο κεντρικός οικισμός απλώνεται στη δεξιά πλευρά
της αγκάλης που σχηματίζει ο όρμος των Καμαρών. Εδώ είναι η αποβάθρα του λιμανιού,
πρακτορεία πλοίων καταστήματα, παντοπωλεία, εστιατόρια, εργαστήρια ζαχαροπλαστικής,
αγγειοπλαστικής, ενοικιαζόμενα δωμάτια γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων και μοτοποδηλάτων,
πρακτορείο εφημερίδων, περίπτερο, ιδιωτικός χώρος κατασκήνωσης (camping) και στις
δυτικές παρυφές του οικισμού οι επαύλεις των εύπορων Σιφνιών.
Λίγο μετά το τέλος της προκυμαίας στα δεξιά ανεβαίνοντας προς την
Απολλωνία, βρίσκεται
η πλατεία του αρχίατρου και βουλευτή Γ. Κουλούρη, στις ενέργειες του οποίου εκτός
των άλλων έργων, οφείλεται και η διάνοιξη του κεντρικού αμαξιτού δρόμου.
Απέναντι πάλι, στους πρόποδες του βουνού του Αγίου Συμεών αναπτύσσεται
η συνοικία της Αγίας Μαρίνας ή Πέρα Μπάντα, όπου υπάρχουν ταβέρνες και ενοικιαζόμενα
δωμάτια. Τις δύο αγκάλες του λιμανιού που τις χωρίζει η θάλασσα, τις ενώνει η
χρυσαφένια απλόχωρη αμμουδιά στο μυχό του όρμου.
Από τα παλαιότερα κτίσματα των Καμαρών στο κεντρικό οικισμό είναι
ο ναός του Αγίου Γεωργίου και της Αγίας Βαρβάρας (ανέγερση 1785, ανακαίνιση 1906),
το Φανάρι (1896), λείψανα από τα καμίνια και τη σκάλα φόρτωσης μεταλλεύματος (1883)
και ο παλιός μόλος (1909). Aλλες εκκλησίες στην Πέρα Μπάντα είναι των Αγίων Αναργύρων,
της Αγίας Aννας, της Αγίας Αικατερίνης και τέλος της Αγίας Μαρίνας απ' όπου ο
επισκέπτης μπορεί να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα.
Η παραλία των Καμαρών βραβεύτηκε για πρώτη φορά το 2002 με την γαλάζια
σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επειδή τηρεί τα κριτήρια του προγράμματος: (Οργάνωση
Ακτής, Καθαριότητα, Ασφάλεια Λουόμενων).
Το κείμενο παρατίθεται τον Αύγουστο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σίφνου
