Ο Δήμος Κονιστρών βρίσκεται στο κέντρο του ανατολικού τμήματος της
Εύβοιας και καλύπτει έκταση
127.559 στρέμματα. Είναι ο μόνος Δήμος στην Εύβοια που δεν έχει διέξοδο στη θάλασσα.
Εκτείνεται κυρίως στους πρόποδες των Κοτύλαιων (
Μαυροβούνι)
και διασχίζεται από τον ποταμό Μανικιάτη που καταλήγει στην παραλία Στομίου.
Ο Δήμος περιλαμβάνει εκτάσεις ορεινές και ημιορεινές, χαρακτηρίζεται
ως ημιορεινός στο σύνολό του εκτός από τα Δημοτικά διαμερίσματα
Βρύσης
και
Μονοδρίου, που βρίσκονται
στην κοιλάδα του Μανικιάτη ποταμού.
Αμφιθεατρικά κτισμένα στις πλαγιές του Μαυροβουνίου βρίσκονται τα
πιο ορεινά χωριά του Δήμου,
Μανίκια
και
Μακρυχώρι σε υψόμετρο περίπου
400 μέτρων.
Η αξιοποίηση των τοπικών πόρων, η ανάπτυξη ήπιων δραστηριοτήτων τουρισμού
και αναψυχής, η ανάδειξη και αξιοποίηση το διατιθέμενου φυσικού περιβάλοντος και
των δασικών οικοσυστημάτων, αποτελούν τη βάση για την μελλοντική τουριστική -
αναπτυξιακή πορεία της περιοχής.
Το ανάγλυφο της περιοχής μπορεί να ικανοποιήσει τους οπαδούς του εναλλακτικού
τουρισμού. Οι φυσικοί πόροι εντοπίζονται κυρίως στην ύπαρξη μεγάλου αριθμού πηγών
και ποταμών με πλούσια βλάστηση και εντυπωσιακό φυσικό πλούτο.
Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία. Η γεωργική
γη κατέχει ένα ποστοστό 27% περίπου. Η μεγαλύτερη έκταση του Δήμου είναι βοσκότοποι:
κυρίως κοινοτικοί (45% περίπου της συνολικής έκτασης του Δήμου) και κάποιοι ιδιωτικοί.
Σημαντικό επίσης ποσοστό κατέχουν οι δασικές εκτάσεις (περίπου 12%).
Στο Δήμο δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να εντοπίζονται στους
αρχαιοελληνικούς χρόνους με εξαίρεση την περιοχή Κούπα στο χωριό Βρύση, όπου βρίσκονται
σημάδια αρχαίου πολιτισμού. Στο σημείο όπου το βουνό έχει υποχωρήσει, δημιουργώντας
κρατήρα, φημολογείται ότι βρισκόταν η αρχαία πόλη "
Γρύγχαι",
η οποία καταστράφηκε από φυσική καταστροφή. Μέχρι σήμερα στους πρόποδες του βουνού,
βρίσκονται θραύσματα από κεραμίδια και αγγεία. Το εξωκλήσι της Ευαγγελίστριας
στην κορυφή το λόφου Τραγκουνάρα, στους πρόποδες της
Δίρφεως,
έχει κτιστεί στα ερείπια του αρχαίου ναού που φημολογείται ότι ήταν ναός της Αρτεμης,
οι αρχαίοι κίονες στον περίβολο του ναού αποδεικνύουν την ορθότητα της ιστορίας.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους, η περιοχή "Καπιτανέους Αβαλόνε", αυτόνομη διοικητική
περιοχή του Αβαλόνα, εντοπίζεται κατά το χρόνο κατάληψης της στεριάς από τους
Καταλανούς, γύρω στο 14ο αιώνα. Η περιοχή ονομάζεται βάσει της τότε πρωτεύουσάς
της Αβαλόνα (Λα Βαλόνα) σήμερα
Αυλωνάρι.
Η αναγκαιότητα ιδρύσεως μιας ιδιαιτέρας διοικήσεως στην αρχή του 14ου
αιώνος στην άμεσα βενετσιάνικη αυτή περιοχή, προέκυψε με την έντονα αυξανόμενη
ανασφάλεια εξαιτίας των Φράγκων, Καταλανών και προπαντός Τούρκων πειρατών, για
τους οποίους ο αγροτικός αυτός χώρος, ο οποίος ήταν από δύο ανοικτές ακτές προσβάσιμος
και εξαιρετικά εύφορος και πλούσιος, αποτελούσε πόλο έλξεως.
Η έδρα του δεν ήταν το Αυλωνάρι αλλά το οχυρό Κούππα, στις ανατολικές
πλαγιές της οροσειράς της Δίρφεως, όπως συνάγεται από ένα διάταγμα του 1413. Η
διοικητική έδρα του (αρχικώς μοναδικού) στρατιωτικού διοικητού του Αβαλόνα υπήρξε
όπως ήδη έχει διαπιστωθεί η Λα Κούππα (παραλλαγές του ονόματος σε αρχαίους χάρτες:
Κούπα, Κούφα, σε βενετσιάνικα τεκμήρια Λα Κόππα).
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του δήμου Κονιστρών.
