ΛΙΜΝΑΙΑ, Αρχαία πόλη, ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ

  Στα Νοτιοανατολικά της πόλης της Αμφιλοχίας, και σε απόσταση μόλις 2 χιλ., βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Λιμναίας.
  Παρουσιάζονται με τη μορφή μιας τειχισμένης ακρόπολης που φιλοξενείται πάνω στον λόφο, στις παρυφές του οποίου, έχει κτιστεί μεγάλο τμήμα της σύγχρονης πολιτείας. Από το οχυρωμένο πλάτωμα ξεκινούν δύο μακρά τείχη καλά διατηρημένα, που κατεβαίνουν προς την θάλασσα και χάνονται ανάμεσα στα σύγχρονα οικοδομήματα.
  Υπόγεια δίοδος πλάτους 2μ., ύψους 1,5μ. και μήκους 800μ. που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, αποτελούσε καθώς φαίνεται, διάδρομο επικοινωνίας της ακρόπολης με τη θάλασσα. Η δίοδος αυτή ήταν προσπελάσιμη μέχρι τον Απρίλιο του 1944, όταν κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού κάποια βόμβα που έπεσε κοντά την απέφραξε μερικώς.
  Για την αρχαία αυτή πόλη, υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων. Σ’ αυτήν αναφέρεται ο Θουκυδίδης όταν αφηγείται τις επιχειρήσεις των Σπαρτιατών στην Δυτική Στερεά Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Εκείνη την εποχή η Λιμναία ήταν ακόμη ατείχιστη (429 π.Χ.). Οι επόμενες πληροφορίες έρχονται από τον Πολύβιο: στα 251 π.Χ., όταν ο Φίλιππος ο Ε, πατέρας του Περσέα, εκστρατεύει κατά του Θέρμου και περνάει από την Λιμναία, η οποία διαθέτει πλέον ισχυρό οχυρωματικό περίβολο. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους και την Ενετοκρατία, το αρχαίο αυτό κάστρο εκατοικείτο. Τον 14ο αιώνα ήταν γνωστό με την ονομασία Βάλτος και σ’ αυτόν αναφέρεται ο Ιωάννης Καντακουζηνός, παραθέτοντας διάφορες στρατηγικές θέσεις του τότε ελληνικού χώρου. Η τελευταία γνωστή οικιστική φάση ανήκει στους χρόνους του Αλή-Πασά. Στο ερημωμένο από αιώνες κάστρο, ο βεζύρης εγκατέστησε δια της βίας, τους κατοίκους της Αμπρακίας.
  Η παραπάνω ιστορία είναι αναγνωρίσιμη από τους ειδικούς, στις όμορφες τοιχοποιίες που σώζονται τόσο στο τείχος της ακρόπολης όσο και στα δύο μακρά σκέλη, και στα λιγοστά ερείπια αρχαίων και μεσαιωνικών κτισμάτων που φιλοξενούνται στο πλάτωμα της Λιμναίας.
  Οι λιγώτερο ειδικοί θα βρουν εδώ ένα καλοδιατηρημένο περιμετρικά, αρχαίο τείχος, που συνδυάζεται μ’ ένα καταπράσινο δασύλιο, η πρόσβαση στο οποίο είναι εύκολη από τον εθνικό δρόμο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Αμφιλοχίας (1997).