Ο Κολινδρός, είναι ένα όμορφο ημιορεινό χωριό στο βόρειο άκρο του
νομού Πιερίας. Στέκει στην ίδια θέση εδώ και αιώνες, έχοντας παίξει σημαντικό
ρόλο στις διάφορες φάσεις από τις οποίες διήλθε το έθνος, ειρηνικές και πολεμικές,
προόδου και δυστυχίας. Η πρώτη έγγραφη αναφορά του ονόματος με το οποίο είναι
γνωστός σήμερα είναι από την εποχή του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, ο οποίος
στα 1003, έχοντας κατανικήσει τον Τσάρο Σαμουήλ "απελευθέρωσε τις πόλεις Κολινδρό,
Βέροια και
Σέρβια".
Έχουμε όμως αρχαιολογικά ευρήματα, αδιάψευστους μάρτυρες της αδιάλειπτης και μακραίωνης
παρουσίας στην ίδια περιοχή, ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους, τον καιρό των
Μακεδόνων, τη Ρωμαϊκή περίοδο και βεβαίως το Βυζάντιο. Τάφοι, νομίσματα, φιάλες,
κεραμικά, επιγραφές, αγαλματίδια κλπ έρχονται κατά καιρούς στο φως, προάγγελοι
σημαντικών ανακαλύψεων της αρχαιολογικής σκαπάνης, όταν έρθει και η σειρά του
Κολινδρού για συστηματικές ανασκαφές. Είναι αρκετές οι σημαντικές Μακεδονικές
πόλεις των οποίων δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα η θέση.
Ο οικισμός βρίσκεται χτισμένος σε λοφώδη περιοχή, εκεί όπου τα
Πιέρια
εμφανίζουν την πιό κοντινή προς το
Θερμαϊκό
απόληξή τους. Το υψόμετρο ξενικά στο χαμηλότερο μέρος, στην περιοχή των Πλωρίων
(πυλωρός), από τα 280 μέτρα περίπου για να προσεγγίσει τα 400, στο ψηλότερο, στην
περιοχή της Φούντας. Περιβάλλεται από βαθιές χαράδρες - ρεματιές, θέση οχυρή και
δυσπρόσιτη, για τα δεδομένα των παρελθόντων αιώνων. Αυτό το φυσικό αμυντικό πλεονέκτημα,
σε συνδυασμό με το άριστο - υγιεινό κλίμα του είναι που ανέκαθεν καθιστούσε τον
τόπο το σημαντικότερο κεφαλοχώρι της βόρειας Πιερίας. Παρά το σχετικά χαμηλό υψόμετρο
το κλίμα έχει έντονα χαρακτηριστικά των βουνών, και αυτό οφείλεται σε μικροκλιματικές
συνθήκες και πιο ειδικά σε ένα νότιο αέριο ρεύμα που προέρχεται από τον
Ολυμπο,
Λυμπίσια το λέγαν οι παλιοί. Χάρις σ' αυτό οι χειμώνες, είτε φυσάει βοριάς είτε
νοτιάς, είναι ψυχροί, τα δε καλοκαίρια δροσερά. Ακόμα και τα απογεύματα του Αυγούστου
όσοι πάνε βόλτα στον Παυσίλυπο έχουν μαζί τους ζακέτα.
Εν τούτοις το νερό δεν είναι άφθονο στην περιοχή, γεγονός που ανάγκαζε
τους ανθρώπους να είναι φειδωλοί στη διαχείρισή του. Το συνέλεγαν από τα όμβρια
σε υπόγειες δεξαμενές, τις στέρνες, ή το μετέφεραν, το πόσιμο, από τα γύρω από
το χωριό πηγάδια. Το γεγονός αυτό καθορίζει και τη βλαστηση της περιοχής, η οποία
από φυσικού της είναι σχετικά χαμηλή.
