Τα διάσπαρτα επιφανειακά ευρήματα μαρτυρούν ότι ο τόπος είχε κατοικηθεί
από τα αρχαία χρόνια. Ίσως πριν την περίοδο της τουρκοκρατίας ο οικισμός γνώρισε
την μεγαλύτερη ακμή, καταλαμβάνοντας πενταπλάσια έκταση και φτάνοντας να αριθμεί
300 οικογένειες. Με την τουρκική κατοχή φαίνεται πως πολλές οικογένειες φύγανε
και όσοι μείνανε, κάποια εποχή, αναγκάστηκαν να μετοικήσουν στη θέση Κακογιάννη
από κει κατοίκησαν ξανά στη θέση του σημερινού οικισμού, μετά την απελευθέρωση.
Οι 80 περίπου κάτοικοι ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία.
Εκκλησιές, τα λιτά καθαρά σπίτια με τις αυλές γεμάτες λουλούδια δίνουν στην περιοχή
άλλη γραφικότητα.
Η περιοχή προσφέρεται για περιπάτους στα γραφικά μονοπάτια και ορειβασία.
Το άγριο τοπίο δίνει τη θέση του σε ένα μικρό δάσος γεμάτο βελανιδιές και η πεζοπορία
στο μικρό φαράγγι που το διασχίζει ο ποταμός «Αρέθων» ικανοποιεί και τους πιο
απαιτητικούς επισκέπτες.
«Εκκλησιές» που οι παλιοί μιλάνε για κρυμμένους θησαυρούς στην τοποθεσία
«Κακογιάννη» και οι νέοι ψάχνουν τις χρυσοκέντητες εικόνες και το θησαυρό του
Αγίου Δημητρίου που καταστράφηκε εκατοντάδες χρόνια πριν για άγνωστους λόγους.
Λεγόταν παλιά Τσερκούβιενα, από τη λέξη Τσέρκοβα που σημαίνει Εκκλησία,
βρίσκεται σε μία πλαγιά του πιο ψηλού βουνού του Δήμου και είναι το πιο απομακρυσμένο
Δημοτικό Διαμέρισμα βρισκόμενο στα όρια του
Δήμου
Φαναρίου.
